Ήθελα από καιρό να το μοιραστώ, αλλά το ανέβαλλα - και θα το είχα ξεχάσει τελείως, αν προχθές η Μόνικα δεν τραγουδούσε το You Got It: αγαπώ τους Traveling Wilburys.
Ήμουν 13 ετών όταν βγήκε το Handle With Care, ήταν η εποχή που η ΕΡΤ αποφάσισε να δείξει στο λαό δορυφορικά κανάλια - SAT1, RTL, Super, SKY και, ναι, MTV - και ξαφνικά, δεν μπορούσες να ξεφύγεις από αυτό το βίντεοκλιπ.
Είναι τέτοια η δύναμη αυτού του τραγουδιού, αυτής της μελωδίας, αυτής της χαλαρής, ακαταμάχητης κιθάρας και της ονειρικής φωνής του Ρόι Όρμπισον που συγχωρείς το γελοίο θέαμα μερικών φρικτά κακοντυμένων μεσηλίκων που χαριεντίζονται σε ένα στούντιο. Όπως είπα, ήμουν 13 - δεν είχα ακούσει Ντίλαν και δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο Ρόι Όρμπισον, παρά το ότι για τα επόμενα 2-3 χρόνια θα άκουγα αποκλειστικά '50s. Ήξερα ασφαλώς τον Τζορτζ Χάρισον, στη συνέχεια έμαθα τον Τομ Πέτι, ενώ δεν θέλησα ποτέ να ξανακούσω λέξη για τον Τζεφ Λιν. Σοβαρά. Η φάτσα του με τρομάζει. Αν μου μιλήσεις για τον Τζεφ Λιν, φρικάρω, είμαι όπως αυτοί οι τύποι που βρίσκουν τρομακτικούς τους κλόουν.
Έτρεξα να αγοράσω την κασέτα (ναι ρε, την κασέτα, κασετόφωνο είχα στο δωμάτιό μου). Και από τότε που έβγαλα δίπλωμα οδήγησης, την έβαζα στο αυτοκίνητο ΚΑΘΕ ΑΝΟΙΞΗ, με το που πέρναγε το Πάσχα και την είχα πάντοτε διαθέσιμη μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού. Δοκίμασέ το. Δεν υπάρχει καλύτερη μουσική για διαδρομές με το αυτοκίνητο την ώρα που αρχίζει να νυχτώνει, ή την ώρα που κατευθύνεσαι στην κοντινότερη παραλία. Κατέβασέ τα, και θα με ευγνωμονείς: Handle With Care - Tweeter and the Monkey Man - Heading for the Light - End of the Line.
Βοnus: το Handle with Care, από την Τζένι Λιούις και τις Watson Twins. Και σε (ιδιαιτέρως κακό) βίντεο (στο ντέφι ένα κορίτσι που λατρεύω):
2 σχόλια:
Ο Λυν όμως έχει την καλύτερη γυναίκα: Rosie Vela!
Το "Handle With Care" δεν ήταν άλλο ένα τραγούδι που χαζεύαμε στο MTV. ΗΤΑΝ το MTV. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα σκουπιδάκια της europop τα ξέραμε πάνω κάτω από το "Μουσικόραμα", τις ροκιές τις είχαμε κληρονομήσει από θείους, ξαδέλφια κ.λπ, αλλά το ότι υπήρχε μια ήπια, ονειρεμένη μουσική και κάτι εξωγήνιοι σαν τον Τομ Πέτι και τον Ρόι Όρμπισον απλά το αγνοούσαμε, πιτσιρικάδες τότε.
Θυμάμαι το σοκ που έπαθα την πρώτη φορά που είδα τον Όρμπισον να πλησιάζει το μικρόφωνο. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν κάποια κυρία. Η Σωτηρία Μπέλλου της Αμερικής. Για μερικά ακόμη χρόνια τον ήξερα μόνο από τις εμφανίσεις του στο MTV. Αλλά εκεί που τον λάτρεψα πραγματικά ήταν όταν ο Μπεν έκανε lipsynching του "In Dreams" στο "Μπλε Βελούδο". Το οποίο δεν είδα όταν πρωτοβγήκε, το '86, αλλά σε βιντεοκασέτα 4-5 χρόνια αργότερα, όταν ο "Καρούζο της ροκ" είχε πια πεθάνει από καρδιακό...
Εξαιρετική επιλογή για χαλάρωμα ανάμεσα στους χθεσινούς Editors και στους αποψινούς Klaxons. Thanx mate!
Δημοσίευση σχολίου