Η αλήθεια για τα free press της Αθήνας

Μια τυχαία καλοκαιρινή Τρίτη, ο ως άνω φάκελλος έφτασε στα γραφεία της Athens Voice
και ο κάτωθι στα γραφεία της Lifo

Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι έφτασε στα χέρια του Θανάση Λάλα, στη FAQ

Στο τέλος της ημέρας, μετά από δώδεκα ώρες δουλειάς και το συνηθισμένο overdose άχρηστης πληροφορίας, δύο εικόνες μένουν χαραγμένες στο μυαλό μου

Λόγοι για τους οποίους ντρέπομαι που ζω σ' αυτήν την χώρα: #450924

Ο υπουργός πολιτισμού και ο διευθυντής του Μουσείου της Ακρόπολης, επέτρεψαν να λογοκριθεί το βίντεο που έφτιαξε ο Κώστας Γαβράς για την ιστορία του μνημείου. Ύστερα από πιέσεις θρησκευτικών κύκλων, που εθίγησαν, λέει, επειδή στο βίντεο φαίνονται παπαδόμορφες (δικός μου όρος, σου επιτρέπω να τον χρησιμοποιήσεις) φιγούρες να καταστρέφουν τα γλυπτά του Παρθενώνα.
Δεν θα με πείραζε αν το κριτήριό του ήταν η κακογουστιά - μεταξύ μας, είναι λίγο κιτς όλο αυτό, σαν εκπαιδευτική τηλεόραση του '80 με καλύτερα γραφικά. Φαντάζεσαι τον Γαβρά να λέει στο γιο του: "εσύ, που είσαι όλη μέρα στο ίντερνετ, έλα να με βοηθήσεις να κάνουμε κάτι, γιατί με έχουν πρήξει αυτοί οι καραγκιόζηδες στην Αθήνα". Κι ο γιος να λέει: "Ωχού, μωρέ μπαμπά, τόσα cliparts έχεις εκεί μέσα, δεν μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις;"
Αλλά όχι, όλο αυτό έγινε γιατί οι ΠΑΠΑΔΕΣ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ! Και δεν θα σταματήσουν σε τίποτε προκειμένου να μην αμφισβητηθεί ποτέ το status της εκκλησίας σ' αυτήν την μαλακισμένη κουτσουλιά στην άκρη της βαλκανικής. Δεν φτάνει που μας κάνουν πλύση εγκεφάλου από το δημοτικό με τις μαλακίες για το κρυφό σχολειό, κάθε φορά που τολμά κάποιος να θυμίσει πόσο εκτρωματικό και ψεύτικο είναι το ελληνορθόδοξο ιδεολόγημα, πέφτουν να τον φάνε. Και καλά ο Υπουργός - είναι πάνω από όλα ένας επαρχιώτης βουλευτής από την Μεσσηνία που η πολιτική του επιβίωση εξαρτάται από τις ψήφους μερικών αγράμματων. Ο άλλος; Που είναι καθηγητής πανεπιστημίου; Ο αρχαιολόγος; Αλλά θα μου πεις, αυτός δεν έφριξε όταν ήρθαν ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ! Τότε έπρεπε να παραιτηθεί.
*(ακόμα και ο θείος Μότσαρτ, που τον είχα σε κάποια εκτίμηση και έμοιαζε Δαλάι Λάμα μπροστά στον Μακαριστό)
υγ. Και, ναι, ντρέπομαι επίσης που - για πρώτη φορά - αναγκάστηκα να αναρτήσω σ' αυτό το blog βίντεο με την κατάπτυστη "αράχνη" (τι γελοίος όρος, θεέ μου) του zougla.gr. Υπόσχομαι ότι δεν θα επαναληφθεί.

Καλό καλοκαίρι!

Def Leppard - Stagefright

Ασχέτως, βεβαίως, του τι προτείνω εγώ να ακούσετε εσείς στο νησί, εμείς θα τη βγάλουμε όπως κάθε καλοκαίρι εδώ κι ένα τέταρτο του αιώνα, παίζοντας τίγκα το "Pyromania" των Def Leppard, πηγαίνοντας και γυρίζοντας από το windsurf. Εμμονές, εμμονές, εμμονές. Δεν έχει νόημα η ζωή χωρίς αυτές ;)

Κι άλλες μουσικές για να πάρεις / μην πάρεις μαζί σου στο νησί

Grizzly Bear, αν πάρεις τα βουνά

Από τη μέρα που άρχισα να μετράω αντίστροφα για το σήμερα (το τελευταίο μου 24ωρο στην πόλη), σε έβαλα να ακούσεις Xaxakes, The Boy, Doves, Miike Snow, Passion Pit, Florence & The Machine, La Roux, Gossip, Manic Street Preachers και The Fiery Furnaces. Αυτά δεν είναι, βέβαια, τα δέκα καλλίτερα CDs του καλοκαιριού. Είναι μια επιλογή από αυτά που άκουσα πρόσφατα. Τα πιο παλιά ξέρεις πού να τα βρεις. Αν δεν σου φτάνουν ούτε κι αυτά, πάμε να δουμε τι παλληκάρι είσαι, για να σου προτείνω μερικά ακόμη:

Είσαι τύπος κλειστός, μοναχικός, λάτρης της φύσης, της πανίδας, ερασιτέχνης φωτογράφος σπάνιων πτηνών, ολίγον παγανιστής, πέρσι άκουγες όλη τη χρονιά Fleet Foxes και Bon Iver και φέτος το καλοκαίρι θα το βγάλεις στη Βάλια Κάλντα (που είναι πιο δροσερή από το Μύκονο): Άκου το "Veckatimest" των Grizzly Bear ή το "You Can Have What You Want" του/των Papercuts.

Είσαι τύπος κλειστός, μοναχικός, λάτρης της πόλης, ερασιτέχνης φωτογράφος γκράφιτι, ολίγον emo, ολίγον mod, ερωτοχτυπημένος μια ζωή, λιγομίλητος και φέτος ετοιμάζεσαι να συνοδεύσεις την κολλητή σου (αυτή με την οποία είσαι ερωτοχτυπημένος μια ζωή και που είναι ορκισμένη fan των My Bloody Valentine) στην Πάτμο: Άκου το "Τhree Fact Fader" των Engineers.

Έχεις στείλει ήδη από τον Ιούνιο τον Βάκη και την Φλωρεντία να πιάσουν καβάντζα στον καλλίτερο θάμνο της Γαύδου και το μόνο σου όνειρο είναι να βολοδέρνεις όλο τον Αύγουστο ξιπόλιτος, με το παπάρι έξω και τρώγοντας τόνους με λάδι και κάπαρη; Αν βρεις ρεύμα, πάρε μαζί σου το "Bitte Orca" των Dirty Projectors και το "The Seven Seas" των Elephant Stone.

Χαλαρώνεις ήδη στις Σπέτσες, στην υπέροχη έπαυλή σου πάνω απ' το Μπλούμπερι, όπου μόλις εγκατέστησες και γραμμή DSL. Κατέβασε αμέσως το "Secret, Profane and Sugarcane" του Elvis Costello.

Έχεις ήδη κανονίσει με το Νελλάκι πόσα γραμμάρια θα πάρετε φέτος το καλοκαίρι από τον κολλητό της ντίλερ στο "Remezzo" κι έχετε ήδη κλείσει τα τραπέζια που σας αναλογούν γι' αυτόν τον Αύγουστο στο "N' Ammos": Άκου το "Hands" της Little Boots.

Δεν κατάφερες ούτε φέτος να ξεφύγεις από το κάρμα σου. Θα περάσεις και αυτό το καλοκαίρι στο πατρικό της μάνας σου ανάμεσα στην Καλαμάτα και τη Μάνη (που δεν είναι καν παλιός πύργος) και θα κάνεις τα μπάνια σου σε διόλου κοσμικά μέρη με ονόματα όπως Στούπα και Καρδαμύλη. Σου αξίζει η πιο μέτρια δουλειά του (κατά τ' άλλα απόλυτου θεού της indie rock), το "Romanian Names" του John Vanderslice.

Κάθε χρόνο συχνάζεις και σε κάποιο νησί με πολλές αλλοδαπές τουρίστριες. Προσοχή στην γρίπη των χοίρων τώρα που θα πας στη Ρόδο: Άκου το "Everything Is New" του Jack Penate.

Είσαι το άτομο που λέει ότι προτιμάει την Αθήνα, άδεια το καλοκαίρι, αλλά κατά βάση προτιμάει το σκοτεινό του υπόγειο και όσα δεν θέλω να ξέρω ότι κάνει εκεί. Ακόμη και η χειρότερη δουλειά του Marilyn Manson, το "The High End Of Low" σου ταιράζει γάντι.

Είσαι από εκείνους που εκτιμούν την Ίο για τη φυσική της ομορφιά και το γνήσιο ροκ που πηγάζει από μέσα της, αγνοώντας του ηλίθιους Αγγλάρες που τα σπάνε κάθε βράδυ στη χώρα και κάθε μεσημέρι στο Μυλοπόταμο: Άκου το παραπάνω από επικό "Dragonslayer" των Sunset Rubdown ή το κομπλικέ (εννοείται) "Octahedron" των Mars Volta.

---

That's it folks. Από εδώ και πέρα ο Homo Ludens κάνει χρήση της άδειάς του...

Από χθες μου τρέχουν τα σάλια

Σε μένα και σε ολόκληρο τον πλανήτη, δηλαδή...

New wallpaper

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 10. Fiery Furnaces

Πολύ πιάνο και γερές δόσεις παραμόρφωσης στην lead κιθάρα. Και φυσικά το αλλοπαρμένο τραγούδισμα της Ελεονώρας Φριντμπέργκερ. Αυτά σου μένουν από το νέο άλμπουμ των Ελλήνων (εξηκοστής τρίτης γενιάς, πιο πολύ το γράφω για εφέ) από το Ιλινόι. Τα δυο αδέλφια βγάζουν πιο συχνά δίσκους απ' ότι η Microsoft βγάζει service packs για τα Vista -και ποτέ μα ποτέ το ένα άλμπουμ τους δεν μοιάζει με το άλλο. Το "I'm Going Away" προσωπικά δεν μου αρέσει τόσο όσο το προπέρσινο (και αγαπημένο μου) "Widow City", που ήταν πιο γεμάτο και ροκάδικο, αλλά το χώρεσα στη λίστα με τις δέκα προτάσεις, για να έχει κάτι να ακούει και ο Mr. Arkadin. (Να κι ένα download: Το "Drive to Dallas") Γιατί εδώ έχουν τζάζι μπλούζι διάθεση και μια όρεξη να μοιάσουν στον Ντίλαν και τους Rolling Stones και όλο αυτό έχει την πλάκα του.

Από την άλλη, αυτό που μόλις περιέγραψα είναι μια μουσική για το δρόμο, αλλά δεν είναι αυτό που εισπράττω ακούγοντας αυτό το άλμπουμ. Αντιθέτως, είναι η μουσική που θες να παίζει όταν έχεις αράξει μετά από 6 ώρες σερφ με 8 μποφόρ, έχεις απλώσει τα πόδια πάνω στο πεζούλι κι έχεις ανοίξει την πρώτη μπίρα της ημέρας, που σε ζαλίζει γλυκά, μαζί με τον ήλιο που κοκκινίζει στη δύση του, εκεί στο βάθος. Κοινώς: καλοκαίρι. Μεθαύριο φεύγω.

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Hangover vs Brüno

Φεύγοντας χθες απ' την "Αβάνα", ο φίλος μου ο Μιχαλάκης είπε κάτι απλό: «Σκοπός της κωμωδίας είναι να σε κάνει να γελάς, κι εγώ ξεράθηκα στα γέλια και με τα δύο». Σωστό. Δεν διαφωνώ. Και στο "Hangover" και στο "Brüno", υπάρχουν σκηνές που πέφτεις κάτω από την καρέκλα και κυλιέσαι στο πάτωμα από το ασυγκράτητο γέλιο. Μετά το σινεμά πήγαμε σπίτι μου για να δείξω στο Μιχαλάκη ένα βίντεο που τον είχα τραβήξει προσφάτως σε ένα γάμο, όπου μεθυσμένος βουτούσε με το κοστούμι στην πισίνα και έριχνε κι άλλους μέσα -μεταξύ των οποίων ο κάμεραμάν με τον εξοπλισμό του. Πέσαμε και στη θέα αυτού κάτω από την καρέκλα και κλάψαμε πολύ περισσότερο κι απ' το "Hangover" και απ' το "Brüno". Και στην πορεία της καφροπαρέας μας έχουμε κι άλλα παρόμοια βίντεο που θα έκαναν ακόμη και τους "Jackass" να ζηλέψουν. Συμπέρασμα: Αν μπορείς να γελάσεις και με άλλα πράγματα, μια καλή κωμωδία δεν την κρίνεις μόνο από την ποσότητα γέλιου που έχει να σου χαρίσει.

Το "Brüno" είναι πιο καφριλίδικο από το "Borat", αλλά αυτό δεν το κάνει καλλίτερη κωμωδία. Κατ' αρχάς η πανέξυπνη ιδέα έχει ήδη εξαντληθεί με τον Καζακστανό δημοσιογράφο. Και η γκροτέσκα, αλλά συμπαθής φιγούρα του, επέτρεψε στα θύματά του να μετέχουν στο παιχνίδι, κάνοντας το όλο project πολύ ενδιαφέρον. Στον Αυστριακό γκέι τηλεπαρουσιαστή μόδας όλοι αντιδρούν από την πρώτη στιγμή. Και το αστείο δεν είναι πώς επικοινωνούν μαζί του -γιατί δεν επικοινωνούν, απλά μένουν με το στόμα ανοικτό-, αλλά τι χοντροκομμένο θα τους κάνει. Η επιτυχία του Σάσα Μπάρον Κοέν εδώ είναι που καταφέρνει να ξεφύγει χωρίς να τον σπάσουν στο ξύλο.

Στο "Hangover" πάλι, οι ιδέες είναι τόσο ακραίες και οι ατάκες τόσο υπερβολικές, που στο τέλος πονάνε οι κοιλιακοί σου από το γέλιο. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί έχουν εκστασιαστεί τόσο οι κριτικοί. Το τι συμβαίνει τελικά είναι και πάλι κλισέ -απλά τραβηγμένο στα άκρα του. Ξέρεις ότι θα λιώσουν, ξέρεις ότι η Mercedes θα γίνει σμπαράλια, ξέρεις ότι το δακτυλίδι του γάμου θα καταλήξει στη λάθος γκόμενα με το που το βλέπεις κ.λπ, κ.λπ., κ.λπ... Δηλαδή από τα μεθύσια του (απίθανου, πάντως) Γαλυφιανάκη στο σενάριο, προτιμώ τα μεθύσια του Μιχαλάκη και τις ιδίου επιπέδου καφρίλες που έχω καταγραμμένες στα βίντεό μου. Γιατί αυτές είναι αληθινές και άρα πιο αστείες.

Ξαναλέω: Όχι ότι δεν ξεράθηκα στα γέλια και με τις δύο ταινίες. Αλλά, ειλικρινά, ξεραίνομαι περισσότερο στα γέλια βλέποντας για εικοστή πέμπτη φορά τους "Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης" ή τον "Φαλακρό Πράκτορα 000".

Προσφορά του καταστήματος: ένα κύμα πολικού ψύχους για τον καύσωνα

Ναι, ξέρω, όλος ο πλανήτης λυσσομανά για το τρέιλερ της Αλίκης του Τιμ Μπάρτον, το οποίο κυκλοφορεί αδέσποτο στο δίκτυο, προσπαθώντας να ξεφύγει από την Disney, που το απαγορεύει όπου το δει, εγώ όμως χάρηκα με αυτό, που μας μεταφέρει στην Ανταρκτική, ιδανικό σκηνικό για ένα αστυνομικό θρίλερ που περιμένω εδώ και καιρό.

Whiteout at IGN.com

Ο λόγος που το περιμένω δεν είναι τόσο η αδυναμία μου στην Κέιτ Μπέκινσεϊλ, όσο το ότι μου άρεσε το κόμικ στο οποίο βασίζεται και κυρίως η ηρωίδα (την οποία υποδύεται η Κέιτ), η σκληροτράχηλη μπατσίνα με δεκάδες σκελετούς θαμμένους στην ντουλάπα της, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που κυκλοφορούν στα κόμιξ τελευταία.

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 09. Passion Pit

Το έχεις πιάσει το νόημα νομίζω πια: Το πρωτοποριακό σήμερα στη μουσική είναι είτε μια απ' ευθείας μετάβαση στη δεκαετία του '80, είτε ένα κοκτέιλ electronica και rock. Είτε και τα δύο μαζί. Οι Passion Pit δεν βιάζονται να επιστρέψουν στα '80s. Προτιμούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα των MGMT, αλλά μέχρις ενός ορίου. Δεν γίνονται Empire of the Sun, για να καταλάβεις. Πιο πολύ Yeasayer και Caribou θυμίζουν, αλλά στο εξαιρετικά χαρούμενό τους -να η μόνη τους «εϊτίλα», η μπόλικη χαρά.

Αν δεν σε εκνευρίσει ο ανδόγυνος τρόπος που τραγουδάει ο Μάικλ Αγγελάκος (που δεν θα σε εκνευρίσει, γιατί το παιδί είναι συμπατριώτης και θες να τον στηρίξεις), τότε το "Manners", το ντεμπούτο άλμπουμ των Passion Pit θα το χορέψεις σαν τρελλός. Αντικειμενικά δεν είναι για να σκίζεις καλσόν και κιλότες, το έκανες πέρσι με τους MGMT που έβγαλαν όντως δισκάρα, αλλά είναι ό,τι πρέπει για θερινό ξεσάλωμα. Το έχουν πάρει ήδη είδηση και οι DJs -θα το ακούσεις πολύ φέτος στο νησί. Προετοιμάσου.

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Rape Drugs

Φαντάζομαι ότι μετά το γκράντε σουξέ του "Hangover" θα αυξήθηκε κατακόρυφα η ζήτηση rape drugs από τους dealers. Αλίμονο, ποιος δεν θά ΄θελε να ζήσει μια ζωή σε μια βραδιά; (έστω κι αν δεν θυμάται Χριστό μετά -όλο και κάποιος θα φωτογραφίζει, ζούμε σε μια digital εποχή, τέλος πάντων) Για όποιον δεν μπορεί να κατεβάσει χάπια, υπάρχει πάντα η συνταγή του κολλητού μου του Μιχαλάκη στη μείξη των ποτών. Θα τον ρωτήσω να μου την πει, και θα την ανεβάσω εν ευθέτω χρόνω...

(Ο Γαλυφιανάκης τα σπάει - έστω κι αν δεν έχει σχέση με τα γαλακτομπούρεκα)

(rules = τα σπάει λέμε)

10 (και σήμερα*) CDs για πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 08. Florence & The Machine

Ρε γαμώτο, την πρώτη μέρα του Synch είχα ένα γάμο καλής φίλης και την έχασα τη Φλοράνς (Φλόρενς υποθέτω τη φωνάζουν, αλλά αυτό το γαλλικό της παλιάς εποχής, νησιώτικο, συριανό, ανδριώτικο, αριστοκρατικό, το λατρεύω). Διάβασα ότι ήταν εξαιρετική. Και το "Lungs", το ντεμπούτο άλμπουμ της είναι πολύ όμορφο.

Στην ουσία οι Florence & The Machine είναι μια σοφιστικέ εκδοχή της Λίλι Άλλεν και της Κέιτ Νας, μολονότι τραγουδούν για τους ίδιους καθημερινούς δαίμονες με τις δύο προαναφερθείσες, ή με την Έιμι Γουάινχάουζ και την Αντέλ. Ταλαιπωρίες της ζωής with a twist. Ξεχωρίζουν στο θεατρικόν της όλης εμφάνισής της frontwoman που φτάνει μέχρι και στον τρόπο που τα τραγουδάει όλα, λίγο πομπώδη, λίγο ειρωνικό, λίγο αφ' υψηλού. Και ξεχωρίζουν γιατί έχουν παιδέψει τις συνθέσεις τους λίγο παραπάνω -εκεί κάπου φαίνονται και επιρροές από την PJ Harvey ή τους Pretenders. Φαίνεται ότι έχουν μέλλον, σίγουρα πάντως έχουν αποκτήσει αφοσιωμένο κοινό και μια θέση στην CDέρα του Πεζό μου γι' αυτό το καλοκαίρι.

(Αλλά το εξώφυλλο του "Lungs" το θεωρώ ψιλοπαπαριά!)

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Σοβαρά τώρα...

...έχει υπάρξει στην ιστορία πιο θερινό μουσικό συγκρότημα από τους Army Of Lovers; Και πού σκατά έχουν χαθεί μια δεκαετία τώρα; Ε; Ε;

Και πολύ έχω αργήσει...

Το επόμενό μου Exitorial Girl είναι η Μέγκαν Φοξ. Κατάφερνα τόσο καιρό να της αντισταθώ, αλλά δεν πάει άλλο. Μέχρι πριν μία ώρα δεν είχα ιδέα πώς να της φερθώ. Καβάλησα το ποδήλατο (είναι και ημέρες Tour de France ετούτες) έκανα μια μεταμεσονύκτια βόλτα της μιάμισης ώρας, ανηφόρα μέχρι την Εκάλη, και μού ήλθε η φλασιά μαζί με το γαλακτικό οξύ. Ξεκινάω να γράφω τώρα. 3 και είκοσι το πρωί. Στα ηχεία παίζει Lady GaGa, Royksopp, Florence and the Machine. Τέρμα. Οι γείτονες λείπουν στα χωριά τους.

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 07. Gossip

Gossip - Heavy Cross

Το "Music For Men" είναι μια ντισκοπάνκ χρονοκάψουλα που σε στέλνει, παρέα με παρόμοια εποχοαναφορικά αλμπουμάκια που τόσο της μόδας είναι φέτος (βλέπε La Roux, par example), πίσω στα '80s να χοροπηδουλίζεις ξέφρενος κι ανέμελος, σαν σε πάρτυ συμμαθητή σου. Βασικά, με το που βγαίνει η χοντρή, δεν μπορείς να συγκρατηθείς. Η Μπεθ Ντίτο είναι η πιο ανάφτρα φιγούρα της σύγχρονης ποπ (χορευτικά μιλώντας πάντα) και αυτό το άλμπουμ είναι η σπουδαιότερη στιγμή της μπάντας της.

Το ακούς και σου έρχονται στο μυαλό οι Kiss, η Τέιλορ Ντέιν, η Μπόνι Τάιλερ, μέχρι και ο Μάρβιν Γκέι, έτσι όπως πετάει ένα στίχο του μέσα στο "Love Long Distance" η Μπεθ. Σε ένα καλοκαίρι μου μοσχοβολάει Coppertone και εϊτίλα, τούτο εδώ είναι ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς...

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Στενόχωρον

Θα μπορούσε να μην είχε εκνευριστεί τόσο. Θα γλίτωνε πολλά αν δεν εκνευριζόταν. Αν δεν αισθανόταν ευνουχισμένος. Αλλά αυτό ήταν δικό του πρόβλημα. Δεν ήταν δικό της. Και πάλι. Θα μπορούσε να μην πάρει τηλέφωνο την Ανδρομάχη. Θα μπορούσε να το διαχειριστεί διαφορετικά. Θα μπορούσε να κάτσει σπίτι του, να βάλει ένα ποτήρι Caol Ila, που τόσο του άρεσε να απολαμβάνει όταν έμενε μόνος (δηλαδή, ήθελε και να μένει μόνος, του έκανε καλό ώρες ώρες...), να φορέσει το CD του Ρίτσαρντ Σουίφτ, αυτό με τον Ατλαντικό Ωκεανό, ξέρεις, να προσπαθήσει να ηρεμήσει -να πιεί μέχρι να ηρεμήσει, γαμώτο, να πιεί μέχρι να πέσει λιπόθυμος στο κρεββάτι με την τέλεια θέα απ' την κορυφή της Φιλοθέης.

Αλλά εκνευρίστηκε. Έκλεισε το τηλέφωνο στην Άννα και πήρε αμέσως την Ανδρομάχη. Ήταν έτοιμη να κοιμηθεί, κόντευε τρεις το πρωί, αύριο είχε δουλειά, σχεδόν την ανάγκασε να περάσει από εκεί. Ήθελε να πάει εκεί. Να ξεφύγει έστω για μια ώρα απ' την τανάλια του ακαταλαβίστικού βορειοπροαστείτικου εφιάλτη του, του γεμάτου με "πρέπει" και "δεν πρέπει", με ορισμούς και με "τώρα τι;", ήθελε να χωθεί για μια ώρα σ' ένα πιο ωμό, κατανοητό σύμπαν. Μέσα στην Ανδρομάχη, στον καναπέ της, στην γαμημένη τρώγλη της, στο εκτός χάρτη Δυτικό Προάστειό της, στον κώλο της, στα θηριώδη βυζιά της, ήθελε να χωθεί. Μια ζωή αντιδρούσε λάθος όταν η Άννα τον έφερνε στα όρια του...

Θα γλίτωνε πολλά αν δεν εκνευριζόταν.

Τώρα το πόδι του δεν κουνιόταν. Ευχήθηκε προς στιγμήν να είχε κάτι να το κόψει. Ένα σουγιά. Κάτι. Είχε διαβάσει για έναν ορειβάτη που έχει κολλήσει στο βράχο κι έκοψε σιγά σιγά την παλάμη του για να ξεφύγει. Αλλά δεν είχε σουγιά. Και το χειρότερο: Είχε στ' αυτιά το "3 a.m." του Kleerup. Το τελευταίο τραγούδι που πρόλαβε να παίξει το κωλάμαξό του πριν γίνει ένα συνοθύλευμα από λαμαρίνες και υγρά με έντονη μυρωδιά, θανατική μυρωδιά. Γαμώτο. Το "3 a.m." είναι ένα χορευτικό τραγούδι. ΟΚ, δεν είναι χαρούμενο. Αλλά δεν είναι και καταθλιπτικό. Είναι όπως τότε που οι Supremes τραγουδούσαν με μια ευτυχία όλο το δράμα, κάθε δράμα, όλη την ώρα ένα δράμα, αλλά τόσο χαρούμενα. Γιατί άκουγε Kleerup πριν εγκλωβιστεί κάτω απ' το ταμπλό του γαμημένου Beetle που έπρεπε να είχε αλλάξει τρία χρόνια τώρα; Είχε κι άλλα CDs στο αυτοκίνητο, πιο ταιριαστά στην περίσταση, είχε Morrissey, είχε Antony, είχε Βάγκνερ -μαλάκα, είχε Βάγκνερ. Κι όμως άκουγε γαμημένη χορευτική μουσική, ενός γαμημένα άσχημου Σουηδού μαλάκα. Και τώρα έψαχνε για ένα σουγιά. Λες κι αν είχε ένα σουγιά, θα μπορούσε να κόψει το πόδι του.

Θα γλίτωνε πολλά αν δεν εκνευριζόταν.

Κατ' αρχάς δεν θα κινούσε για το Δυτικό Προάστειο. Και άρα δεν θα ένιωθε τόσο άχρηστος. Που δεν μπόρεσε να βγάλει το Beetle από την τροχιά του στροβιλιζόμενου Hyundai -ή ήταν Kia; Αυτού του ανεξέλεγκτου πυραύλου που είχε πηδήξει πάνω απ΄το κιγκλίδωμα της εθνικής, αμέσως μετά τη γέφυρα της λεωφόρου Αθηνών, ξέρεις, εκεί που συχνάζουν μόνο νταλίκες και τέτοια, Hyundai και Kia, έπρεπε να το ξέρει ότι δεν είναι μέρος αυτό για ένα Beetle, ακόμη και για ένα Beetle που έχριζε ευθανασίας. Είχε πηδήξει πάνω από το κιγκλίδωμα χορεύοντας μια θανατερή πιρουέτα κι είχε καρφωθεί στην καρδιά του βλαμμένου μπλε κάμπριο που τόσα χρόνια τώρα ήταν ένα από τα όπλα του για να ρίξει τόσες γκόμενες, τόσες και τόσες Ανδρομάχες, με ωραίο κώλο, μεγάλα βυζιά και σπίτια στις Εκάλες, στις Βουλιαγμένες, στα Κολωνάκια -ΟΚ, και στα εκτός χάρτη Δυτικά Προάστεια.

Πρέπει να πέρασε πολλή ώρα έτσι εγκλωβισμένος. Με το πόδι από το γόνατο και κάτω λιωμένο μέσα σ' αυτό που κάποτε ήταν η CDέρα που έπαιζε Kleerup και το τιμόνι και κάτι όργανα που έδειχναν κάτι ενδείξεις που τη στιγμή της επαφής έγραφαν κάτι σαν 150. Γαμώτο, αν δεν ήταν τόσο εκνευρισμένος -κι αν δεν έβλεπε ως μόνη λύση για να ηρεμήσει το να χωθεί μέσα στον κώλο της Ανδρομάχης- δεν θα έδειχνε 150 το όργανο, θα έδειχνε 100, θα έδειχνε 80, το Hyundai (ή μήπως Kia;) θα είχε λαμπαδιάσει μόνο του στο λάθος ρεύμα, εκείνος θα περνούσε δίπλα του, αδιάφορος, και τώρα θα τέλειωνε μέσα της. Στον κώλο της. Κι εκείνη θα ούρλιαζε από την ευτυχία. Η Ανδρομάχη ήταν πάντα ευτυχισμένη μαζί του. Η Άννα όχι.

Θα γλίτωνε πολλά αν δεν εκνευριζόταν.

Τώρα χάζευε τον καραφλό μεσήλικα με το χυμένο μάτι που μέχρι πριν λίγη ώρα ήταν ο οδηγός αυτού του κορεατικού συνόλου λαμαρινών που προφανώς θα γινόταν η αιτία και για τον δικό του θανάτο. Τον χάζευε σπασμένο σε τρία κομμάτια, απλωμένο πάνω στο καπό, το μισό καπό, τέλος πάντων, αφού το άλλο μισό είχε χαθεί ως διά μαγείας, του μπλε κάμπριο Beetle του. Τον χάζευε λουσμένο σε κάτι άχρωμα υγρά που μύριζαν τόσο έντονα. Και κάτι άοσμα υγρά που είχαν τόσο έντονο κόκκινο χρώμα. Η βενζίνη έκανε κοκτέιλ με το αίμα του ανεγκέφαλου -κυριολεκτικά πια, γιατί τα μυαλά του είχαν πεταχτεί πάνω στο κάποτε ταμπλό του Beetle και γλιστρούσαν σιγά σιγά προς εκείνο το εγκλωβισμένο πόδι που μέχρι πριν τρία λεπτά κουνιόταν στο ρυθμό του Kleerup- και κατέβαινε, αυτό το θανατερό μίγμα, κατέβαινε σιγά σιγά προς την καρδιά του μπλε κάμπριο. Κατέβαινε προς εκείνον.

Είχε ξυπνήσει πια. Δεν πονούσε πουθενά. Ήξερε ότι κάτι συμβαίνει στον οργανισμό σ΄αυτές τις ακραίες περιπτώσεις και δεν νιώθει πόνο. Δεν τον ένοιαζε και να το έχανε. Να το έκοβε. Ήθελε απλά να τραβήξει το πόδι -λιωμένο, κομμένο, γουατέβα- και να σηκωθεί να φύγει. Μαλάκα μου, είχε κάμπριο. Δηλαδή δεν χρειαζόταν καν να ανοίξει πόρτες, να κατεβάσει παράθυρα, έπρεπε απλά να τραβήξει το πόδι του και να κυλιστεί έξω από το Beetle. Έκανε μια ύστατη προσπάθεια. Το πόδι δεν κουνήθηκε ούτε σπιθαμή.

Έβαλε τα χέρια του λίγο πάνω από το γόνατο και το τράβηξε. Προς στιγμήν τα τίναξε πίσω, γιατί ο βολβός του ενός ματιού του πενηντάρη με το Hyundai, τυλιγμένος σε μια παχύρρευστη αηδία έπεσε πάνω στις παλάμες του, αλλά μετά σκέφτηκε ότι δεν ήταν στιγμή αυτή για να αηδιάζει. Ξανατράβηξε το εγκλωβισμένο πόδι. Τίποτε. Σκατά. Το Hyundai άρχισε να παίρνει φωτιά. Το "3 a.m." συνέχιζε να βαράει μέσα στ' αυτιά του. Δηλαδή ποιές ήταν οι πιθανότητες; Προσπάθησε να το απωθήσει. Να ακούσει κάτι άλλο. Ένα πυροσβεστικό που θα έδινε λύση σε όλο αυτό το απίθανο δράμα. Τζίφος. Κανένα πυροσβεστικό. Ούτε καν ένα περιπολικό, ένα ασθενοφόρο, κάποιος περαστικός, πρέπει να είχαν φρικάρει όλοι, δεν σταματούσε κανείς, δεν περνούσε ίσως κανείς τέτοια ώρα. Προσπάθησε να ακούσει κάτι άλλο. Ξανά.

Κι άκουσε την Άννα: "Είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας που έχω γνωρίσει ποτέ. Σε μισώ".

Τράβηξε τα χέρια από το γόνατό του, ξεκούμπωσε το παντελόνι του, έβγαλε έξω το καυλί του και τον έπαιξε με την ιδέα ότι χύνει πάνω στα βυζιά της Ανδρομάχης. Ήταν το τελευταίο πράγμα που έκανε στη ζωή του.

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 06. Miike Snow

Αν χόρευες σαν τρελλός πριν κάποια καλοκαίρια με τους Gnarls Barkley, αν είχες εκστασιαστεί με τους Scissor Sisters, αν έχεις τον Mika γιγαντοαφίσα στο υπνοδωμάτιό σου, τότε πιθανότατα θα λατρέψεις αυτό εδώ το τρίο εκ Σουηδίας. Φοβερή παραγωγή (μέλη της μπάντας έχουν δουλέψει με Κάιλι, Μαντόνα και Μπρίντι, άρα το know how το έχουν και με το παραπάνω), φαλτσέτα που σε κάνουν να θες να σταθείς μπροστά στον καθρέπτη και να το παίζεις ο τραγουδιστής των Bee Gees στο δικό σου "Saturday Night Fever" και αρκετές σοφιστικέ στιγμές που τους βάζουν σε μια άλλη κατηγορία απ' τον πιο άμεσο και πιο λιτό Kleerup, για παράδειγμα.

Το ομώνυμο άλμπουμ τους δεν είναι και κανα αριστούργημα, έχει πιο πολύ know how από "ορίστε λοιπόν τι φτιάξαμε", αλλά είναι ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι. Και κάτι μου λέει ότι φέτος θα το χορέψετε πολύ πολύ.

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 05. The Boy

O The Boy συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Μετά το "Timemachine" χωρίζει τα τσανάκια του από τη Mary και ξεσπάει σε ένα πανκο /ηλεκτρονο /πιανιστικο /λογοδιαρροιακό παραλήρημα σ' αυτό το ακατάπαυστο σφυροκόπημα που είναι το "Please Make Me Dance". Κι ενώ με την πρώτη ματιά όλα, από το εξώφυλλο μέχρι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια ή από το ότι το άλμπουμ ξεκινάει με μια γρήγορη απαγγελία -σαν να είσαι στην αυλή του σχολείου και να βιάζεσαι να πας εκδρομή- του "Πάτερ Ημών" (!), δείχνουν ότι αυτό που έπεται είναι κάτι δύσκολο, ο The Boy σε παίρνει από το χεράκι, σε βάζει στο θρανίο και στα εξηγεί όλα πολύ πολύ απλά. Είναι απίστευτο το πώς παίρνει παραστάσεις από τα πάντα, από το σινεμά, από τον Θεοδωράκη, από τα εφηβικά του πάρτυ και τα μιξάρει τόσο μανιασμένα και ανελέητα σ' αυτό που είναι ως τώρα το ελληνικό άλμπουμ της χρονιάς, μαζί μ' εκείνο του Νάστα. Όλα δείχνουν ότι ο The Boy, αν επεξεργαστεί λίγο παραπάνω τα άπειρα ταλέντα και τις ορμές του, έχει να γράψει μεγάλη ιστορία

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Αναλύοντας τον Νταλαρισμό

Αντιγράφω από το μεγαλειώδες cavestudioz (αλλά τρέχα να το διαβάσεις όλο και, κυρίως, να δεις τα βίντεοκλιπ!): Σημειωση: Οι ασθενεις του Νταλαρισμου παθαινουν μια βλαβη στον εγκεφαλο και παιρνουν τον εαυτο τους ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ! Πετανε μυνησεις αν τους κοιταξεις στραβα και σε κατηγορουν για ολα, ακομα και για την τρυπα του οζοντος. Ειναι παλιανθρωποι. Γι αυτο και ας θεωρησουμε οτι ο Νταλαρισμος βγαινει απο τον Καθηγητη Νταλαρ του πανεπιστημιου της Μινεσοτα και οτι δεν εχει ΚΑΜΙΑ σχεση με καποιον γνωστο ελληνα τραγουδιστη στον οποιον εκδηλωθηκαν αυτα τα συμπτωματα, γιατι δεν εχω αρκετα λεφτα αυτο τον καιρο, μολις πηρα νεο αυτοκινητο."

Ωχ! Τι κάνει τώρα αυτός εκεί;

Ο Μπεν Στίλερ περνάει από το βαν της Astana, στο Γύρο Γαλλίας, για να χαιρετίσει τον φιλαράκο του, τον Λανς Άρμστρονγκ. Φήμες ότι σκέφτεται να γυρίσει και παρωδία με ηλιοτρόπια, χρωματιστά κολλάν και 200 ανορεξικούς τυπάκους με μάυρισμα από το μέσο του μπράτσου και κάτω που κάνουν πετάλι 5 ώρες τη μέρα διαψεύδονται ως αβάσιμες.

Οι τζαζ νύχτες μου

Έχω ακόμα την επίγευση της προχθεσινής βραδιάς, μιας από τις ομορφότερες τζαζ συναυλίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ: οι Mingus Dynasty, μια από τις μπάντες που έχει στήσει η δαιμόνια Σου Μίνγκους, προκειμένου να διαδόσει/εκταμιεύσει το έργο του ιδιοφυούς Τσαρλς Μίνγκους, του σημαντικότερου - κατά τη γνώμη μου - συνθέτη της τζαζ, μετά τον Έλινγκτον.
Η Mingus Dynasty είναι μια από τις πιο δεμένες μπάντες που έχω δει ποτέ live, με τον σταρ τρομπονίστα Φρανκ Λέισι να κλέβει εύκολα την παράσταση με την πληθωρική του παρουσία - αν και προσωπικά χάρηκα που στην τρομπέτα είδα τον Άλεξ "Σάσα" Σιπιάγκιν, τον άντρα μιας παλιάς μου αγαπημένης. Κι όλο αυτό στο Bimhuis, το πιο εντυπωσιακό τζαζ κλαμπ της Ευρώπης, σε ένα ογκώδες, αλλά πανάλαφρο κτίριο από γυαλί, μέταλλο και ξύλο πάνω στο νερό, σε μια μικρή αίθουσα με άψογη ακουστική, άνετα καθίσματα αμφιθεατρικά και απίστευτη θέα: σε κανένα άλλο κλαμπ του κόσμου δεν μπορείς την ώρα που νυχτώνει (κι αυτήν την εποχή στο Άμστερνταμ νυχτώνει κατά τις 10.30, σε καίει αυτό) να βλέπεις πίσω από την μπάντα τα φώτα της πόλης να ανάβουν, το τραμ να περνά και το υπέροχο NEMO του Ρέντζο Πιάνο να φωτίζεται έτοιμο να σαλπάρει. (Κι όλα αυτά με 22€). Πολιτισμός. Φάε εσύ τώρα, Half Note, κόκκινα τουβλάκια και δήθεν ατμόσφαιρα.Με αυτήν την σκέψη ετοιμάζομαι για τον αποψινό μου προορισμό, το μικρό, κομψό και οικείο θεατράκι του Παπάγου, οικείο από τότε που ανέβηκα κι εγώ συμμετέχοντας σε σχολική παράσταση (δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες), όπου απόψε θα εμφανιστεί ένα τζαζ τρίο που δεν ήξερα καν ότι δραστηριοποιείται. Ο Λάρι Κόριελ δεν είναι σε καμία περίπτωση ο αγαπημένος μου τζαζ κιθαρίστας, αλλά έχει παίξει σε δύο δισκάκια που αγαπώ πάρα πολύ, το Dealer του Τσίκο Χάμιλτον και το Memphis Underground του Χέρμπι Μαν. Ο Αλφόνς Μουζόν έγινε γνωστός με την smooth jazz σούπα "Alone in Paris" που έπαιζαν σε βαθμό ξελιγωμάρας τα ραδιόφωνα στα τέλη του '80, είναι όμως ένας από τους πιο δυναμικούς ντράμερ - και συνθέτες - του τζαζ-φανκ ιδιώματος. Και ο Τζόι Ντε Φραντσέσκο πήρε από τον ίδιο τον Τζίμι Σμιθ το χρίσμα της διαδοχής στο hammond. Αν όλα πάνε καλά, θα πάρει φωτιά το άλσος του Παπάγου. Θα το ακούσετε στις ειδήσεις.

• update: Φυσικά και είχε ματαιωθεί η συναυλία - κάτι που βέβαια το site των διοργανωτών δεν ανέφερε πουθενά. Όχι ότι με νοιάζει. Το έχω πάρει πια απόφαση.
  

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 04. Manic Street Preachers

Για χρόνια πολλά οι Manics έμοιαζαν να ξορκίζουν το φάντασμα του Ρίτσι Έντουαρντς. Από πέρσι το Νοέμβριο ο παλιός τους στιχουργός και κιθαρίστας θεωρείται κι επισήμως νεκρός -αν κι ακόμη δεν έχουμε μάθει αν του Αγίου Βαλεντίνου του '95 τελικά πήδηξε από εκείνη τη γέφυρα ή απλά κίνησε για Γκόα και περιφέρεται μέχρι και σήμερα εντελώς καμμένος σε κάποιο κοινόβιο. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το φάντασμα εξορκίσθη επιτέλους. Στο "Journal For Plague Lovers" που κυκλοφόρησαν το Μάιο οι στίχοι ανήκουν στον μακαρίτη. Είναι το περιεχόμενο ενός φακέλου που είχε αφήσει στο Νίκι Γουάιρ λίγες ημέρες πριν χαθεί για πάντα. Τόσα χρόνια οι Manic Steet Preachers δεν έμοιαζαν διατεθειμένοι να το διαχειριστούν -αυτή την αγριωπή ποίηση που δεν ταίριαζε πια στο γλυκά συναισθηματικό νέο στυλ τους, στυλ - μοιρολόγι για τον παλιόφιλο.

Ομολογώ ότι και τα δικά μου αγαπημένα άλμπουμ του γκρουπ ήταν εκείνα τα δύο εσωστρεφή αριστουργήματα, τα γεμάτα με θλίψη από το χαμό του καλού φίλου, τα "Everything Must Go" και "This Is My Truth, Tell Me Yours" από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Εκεί που έπαιζαν μουσική που σίγουρα δεν θα έπαιζαν ποτέ αν ο Ρίτσι ήταν ακόμη μέλος της μπάντας. Τώρα, προτάσσουν τα ποιήματά του για όπλο για να επιστρέψουν σε έναν αψύ, επιθετικό ήχο, όχι εκείνο το πανκίσιο των πρώτων τους ημερών, που έφερνε αρκετά σε Clash, αλλά αναμφισβήτητα σκληρό και κιθαριστικό. Εμένα μου κάνει σαν να συνάντησαν οι Judas Priest τους Midnight Oil για ένα gig σε μια παμπ στο Κάρντιφ, με μπάρμαν τον Ίγκι Ποπ!

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Ερωτικόν

Μην ξύνεις άλλα ποδαράκια νυχτερίδας πάνω απ' το τσουκάλι. Και σταμάτα να κυττάζεις όλα τ' άλογα στα δόντια. Κι όταν είναι λευκά (τ' άλογα), σταμάτα να ψάχνεις τον ιππότη που θεωρητικά κουβαλούν. Και πάψε επιτέλους να φιλάς στο στόμα όλα τα βατράχια που πετυχαίνεις στον δρόμο. Αυτό που ψάχνεις είναι ήδη εδώ. Εγώ.

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 03. La Roux

Κατ' αρχάς δεν είναι η La Roux, αλλά οι La Roux. Η κοκκινομάλλα που έχει δώσει το όνομα στο νέο sensation της Kitsuné είναι η Έλι Τζάκσον, αλλά παρέα της είναι και ο κιμπορντίστας / παραγωγός Μπεν Λάνγκμεϊντ. Άμα δεν ξέρεις τι εστί La Roux, ρίξε μια ματιά στα βρετανικά τσαρτ. Γίνεται χαμός με την πάρτη τους. Από το περσινό (φθινοπωρινό) "Quicksand", το πρώτο τους single, στο συγκλονιστικό "In For The Kill", πριν λίγους μήνες και τώρα με το άλμπουμ τους ("In For The Kill" λέγεται κι αυτό) που μόλις κυκλοφόρησε και έφερε για introductory single το "Bulletproof", όλα πάνε ψηλά και ακούγονται τρελλά σε ραδιόφωνα και clubs.

Και πώς να μη γίνεται χαμός; Με όλη αυτή τη μουσική επιστροφή στα '80s και τους La Roux να την επιχειρούν πιο καλά από όλους, τα δυο σικάτα παιδιά έχουν ό,τι χρειάζεται για να διαπράξουν χαμό. Η Έλι μάλιστα χρησιμοποιεί τη φωνή της σαν ηλεκτρονική λούπα (με τρόπο που πολλούς τους εκνευρίζει κιόλας) πάνω από τα σύνθι του Μπεν, θυμίζοντας τις μεγάλες στιγμές (ΟΚ, όχι τις πιο ποιοτικές) της χορευτικής ποπ, τότε που μεσουρανούσαν οι Ευρωπαίοι με τις βάτες. Βάλε να παίξουν και τα βιντεάκια, γιατί εκτός από τη μουσική, παίζει μέγα ρόλο και η πόζα λέμε. Και μετά βάλε Eurythmics και Μισέλ Κρετού με τη Σάντρα...

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 02. Doves

Doves - Kingdom Of Rust

Τα τελευταία δύο - τρία πρωινά ξυπνάω τραγουδώντας κάτι. Δεν ξέρω τα λόγια του, απλά μουρμουράω. Εντελώς γελοίο. Αλλά ξέρω ότι το ξέρω και σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι είναι. Κάτι πολύ κλασσικό, λέω. Coldplay; Δεν είναι. Ψάχνω μάταια. Σήμερα ξαναέβαλα το "Kingdom of Rust", το άλμπουμ που έβγαλαν τον Απρίλιο οι Doves και στο τέταρτο τραγούδι σταμάτησα. Νά 'το! Το "Winter Hill", βέβαια, μόνο καλοκαιρινό δεν το λες. Από τον τίτλο του ακόμη βρωμάει χειμερινή μουντίλα, λασπουριά και γκριζαδούρα.

Όλο το άλμπουμ είναι έτσι. Αλλά με αυτόν τον επικό, τον "υμνικό" τρόπο που το κάνουν οι Doves, μ' αυτό το metabritpop τους, το βαθιά κιθαριστικό αλλά και πολύ γεμάτο στην παραγωγή, αυτό που πέρσι οι Coldplay το έφτασαν στο φουλ του με το σπουδαίο Viva la Vida. Και γιατί το χρειαζόμαστε καλοκαιριάτικα; Μα είναι σαν την καλοκαιρινή βροχή. Ένα από τα όμορφα αναπάντεχα πράγματα που μπορούν να έλθουν μέσα στο λιοπύρι. Κι ένα από αυτά που ψάχνεις soundtrack για να τα θυμάσαι, και δεν έχεις -γιατί πού να κολλήσει η θερινή ρέγκε, η λάτιν, το lounge;

Οι Doves γράφουν πολύ προφανή τραγούδια, τόσο που όταν τα ακούς, λες "μα καλά, αυτή τη μελωδία πώς δεν την είχε βγάλει άλλος τόσο καιρό;". Και γεμάτα επιρροές. Αλλά μιλάμε για μπλέντερ κορυφαίων βρετανικών επιρροών. Από U2 και Smiths, μέχρι New Order, Depeche Mode και Joy Division και, φυσικά, με πολύ Madchester μέσα (οι ίδιοι οι Doves λέγονταν κάποτε Sub Sub κι έπαιζαν τέτοια μουσική...), γράφουν πάντα καλά. Όχι τίποτε απίστευτο, απρόβλεπτο, συγκλονιστικό, αλλά πάντα τόσο καλό που δεν πρόκειται να σε ξενερώσουν ποτέ, όσο κι αν μελαγχολούν. Σαν την καλοκαιρινή βροχή ένα πράγμα. Έχει ξενερώσει ποτέ κανείς με μια καλοκαιρινή βροχή;

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Μικρές αναπηρίες μεταξύ φίλων (ψιλομεθυσμένο, ψιλοξενερωμένο, ψιλοκουρασμένο μεταμεσονύκτιο post)

Ο Πολ Γουέλερ τα έπινε στο Use. Οι James τα έπιναν στη Scala Vinoteca. Ο Γιάννης Νάστας γύριζε το βίντεοκλιπ του "Πονάν Τα Χείλη Μου" (και τα έπινε) στο Bios. Απόψε. Και τώρα, δηλαδή, που τα γράφω αυτά απ' το σπίτι, ακόμη τα πίνουν. Δεν πήγα να βρω κανέναν τους. Προσπάθησα -αποτυχημένως- να διαχειριστώ τις μικρές μου αναπηρίες. Κι αυτές των φίλων μου. Τους αγαπώ, βέβαια. Και τον Πολ και τον Τιμ και τον Γιάννη. Και τη Μ. και την Κ. και τον Φ. Δεν γαμιέται. Αύριο θα ξημερώσει μια νέα μέρα και θα έχουμε γίνει όλοι πιο σοφοί. Happy bday baby ;)

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 01. Xaxakes

Στην ταμπελοποιητική μου συνείδηση, σ' αυτή την ψυχαναγκαστική θεώρηση που έχω για τον κόσμο, δηλαδή, και που μου υπαγορεύει να κολλάω tags στα πάντα, ο Γιάννης Νάστας είναι ο Έλληνας Νιλ Χάνον. Ένας gentleman ιδιαίτερης κοπής που ελάχιστα ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει με το παραληρηματικό μας σύμπαν -παρά μόνον ως παρατηρητής των πιο "κινηματογραφικών" στιγμών του. Μουσικά οι Xaxakes δεν μοιάζουν στους Divine Comedy (αν και όσοι παρατηρήσουν προσεκτικά θα βρουν μια σύμπνοια στις κιθαριστικές "γέφυρές" τους). Η πλάκα είναι ότι δεν μοιάζουν ούτε στιχουργικά, άρα ο ανυποψίαστος αναγνώστης του "ΠΠC" θα έχει ήδη μπει στην διαδικασία να θεωρήσει την σύγκριση που επιχειρώ έωλη. Μη βιαστείς αμείλικτε αναγνώστη. Γιατί η μουσική, τα τραγούδια, τα άλμπουμ δεν είναι αλληλουχίες μελωδιών, ντυμένες με λόγια. Είναι πάνω απ' όλα τα συναισθήματα που σου αφήνει μετά ή τα ταξίδια που σε στέλνει κατά τη διάρκεια...

Υπό αυτή την έννοια ο Νάστας και ο Χάνον αλληλοσυμπληρώνονται. Όταν ο Χάνον συνομιλεί με την γηραιά κυρία στο "A Lady Of A Certain Age" κι εκείνη θυμάται τα καλοκαίρια της στην Κοτ ντ' Αζούρ, το βλέμμα της θολώνει απ' την ανάμνηση της φιδωτής κατηφόρας προς το πριγκιπάτο, καβάλα σ' ένα ανοικτό Triumph με το μαντίλι της (Hermès, bien sûr) ν' ανεμίζει -αυτό δηλαδή που που τραγουδούσε ο Νάστας στο "Μόντε Κάρλο". Οι Divine Comedy περιγράφουν αυτό που ζουν οι Xaxakes. Γι' αυτό και στα λόγια οι Xaxakes είναι πιο άμεσοι. Δεν προλαβαίνουν -και δεν έχουν ανάγκη- να αναλύσουν. Ξέρουν επίσης ότι θα αναλάβει το έργο αυτό ο Χάνον αργότερα.

Το "πιο άμεσοι", το "πιο λιτοί" δεν είναι μεμπτόν. Ή μάλλον, είναι μαγικό: Αποδεικνύει ότι η ελληνική γλώσσα παραμένει ένα τεράστιο εργαλείο έκφρασης και ότι, εν έτει 2009, ακόμη κι απλουστευμένη μπορεί να κάνει θαύματα. Την ίδια ώρα, δηλαδή, που οι έντεχνοι κλείνουν όλοι τα μάτια και ψιθυρίζουν επιτηδευμένες λέξεις όπως "παλιάτσος", "στίλβη", "μελαγχολία" σε ακατάληπτους συνδυασμούς με σκοτεινά κίνητρα, ο Νάστας λέει: "Μη μαζί, γιατί..." και καθαρίζει. Λατρεύει τα μονοσύλλαβα και τα δισύλλαβα, σπάει τα πολυσύλλαβα σε μακρές νότες, αποδομεί τα Ελληνικά, με τρόπο που αξίζει να τον κάνει μάθημα ο Μπαμπινιώτης στην κατεύθυνση Γλωσσολογίας. Παρατηρεί και κρατάει αυτά που χρειάζονται, αυτά που "γράφουν", την ουσία. Και τελικά συνομιλεί με τον ακροατή του μόνο με τα απολύτως απαραίτητα.

Όταν ξεσπούσε ο τυφώνας Xaxakes εγώ άκουγα γκραντζ. Το χαρούμενο, ανάλαφρο αναπήδημα του Νάστα μου φαινόταν κουλό. Τους άφησα για αργότερα. Όταν πια τους έπιασα, στα mid zeros, ήταν πάντα σε βόλτες, σε μεγάλα τριπαρίσματα, από αυτά που είσαι ενθουσιασμένος που ζεις ακόμη και μπορείς και τα κάνεις, συνήθως με ηλιοβασιλέματα στην άκρη ενός ολόϊσιου δρόμου -ή με την αίσθηση ηλιοβασιλεμάτων στην άκρη ενός ολόϊσιου δρόμου. Καθόλου τυχαίο. Οι Xaxakes είναι χαλί. Γιατί είναι η ζωή που ζεις τώρα. Που ζεις πίσω από το ποτήρι dry martini που σου έχει θολώσει το μυαλό. Που το μόνο που σε νοιάζει είναι να της χαμογελάσεις, να την αρπάξεις απ' το χέρι και να ζήσεις μαζί της και το επόμενο δευτερόλεπτο που έχει να σου δώσει.

Μια φίλη με ρωτάει απ' το πρωί ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από το "Βαλς των Ελαφιών". Δεν της απαντώ. Περιμένει να το διαβάσει σ' αυτό το post. Μα δεν θα το διαβάσει. Οι Xaxakes είναι χαλί. Είναι το lounge της ζωής. Όχι επειδή η μουσική τους είναι lounge. Αλλά επειδή, με το Νάστα στα ηχεία και με το dry martini που λέγαμε στα χείλη ανοίγεται αυτόματα η πόρτα για το σαλόνι που γίνονται τα καλλίτερα όργια -θες να είναι α λα Τέρι Ρότζερς, θες να είναι απλά βραδιές με υγρασία στο πεζοδρόμιο του Tribeca, μικρό ρόλο παίζει. Κάθεσαι λίγο ακόμη στο lounge, χαζεύεις το σαλόνι στην άκρη του, παίρνεις ένα τηλέφωνο τον Χάνον να έλθει κι αυτός για να στο περιγράψει μετά (φοβάσαι ότι δεν θα το θυμάσαι από το πολύ ποτό) κι έτσι -"Ασταμάτητα Νέοι"- ορμάτε μέσα παρέα. Oι Xaxakes, χαλί στο repeat. Είμαι χαρούμενος που ο Νάστας επέστρεψε, δέκα χρόνια μετά, στη δισκογραφία με το "Βαλς των Ελαφιών", ακριβώς την εποχή που είχα περισσότερο ανάγκη να τον ακούσω. Ανάγκη; "Κάτι σαν κι αυτό", τέλος πάντων.

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Είσαι βρυκόλακας;

Το "Άσε το Κακό να Μπει" πρέπει να ήταν η πιο άκυρη επιλογή ταινίας που έχω κάνει ποτέ στα θερινά veranda sessions μου. Αλλά μου είχε κολλήσει καιρό τώρα να τη δω -κι όσο κι αν αισθανόμουν κάπως άβολα με όλο αυτό το χιόνι και το αίμα που χυνόταν πάνω του κι "έγραφε" τόσο όμορφα, μού ήταν αδύνατον να τη σταματήσω και να βάλω κάποιαν άλλη. Είναι κι αυτό το παιδί - θαύμα, η δεκατετράχρονη Λίνα Λεάντερσον... Ποτέ κάτι τόσο απόσκοσμο δεν ήταν τόσο αξιολάτρευτο!

(Τι; Δεν το έχεις δει; Δεν έχεις καν πάρει είδηση γιατί μιλάμε; Κατέβασέ το τώρα, ο αγγλικός του τίτλος είναι "Let The Right One In" -αλλά περίμενε να πιάσουν τα πρώτα κρύα για να το δεις. Αν "Οι Άλλοι" επαναπροσδιόρισαν την έννοια της "ατμοσφαιρικής ταινίας τρόμου", τότε ετούτο εδώ το πάει τρία επίπεδα πάνω. Eίναι ένα βαμπιρικό υπαρξιακό δράμα, έτσι φτιαγμένο που μόνο Σουηδοί θα μπορούσαν να το είχαν σκεφτεί. Σαν να γυρνούσε ο Μπέργκμαν σε ταινία τα βιβλία της Αν Ράις. Αλλού τελείως. Δες το οπωσδήποτε!)

Η Φαίδρα ήταν cougar (post με κρυμμένα βυζιά)

Αυτή δεν είναι παράσταση, είναι η ιστορία του δυτικού πολιτισμού συμπυκνωμένη: ένας αρχαίος ελληνικός μύθος, όπως τον αφηγήθηκε ένας Γάλλος θεατρικός συγγραφέας του 17ου αιώνα, όπως τον απέδωσε στα αγγλικά ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές του 20ού αιώνα, σε μια παραγωγή ενός από τους σημαντικότερους θεατρικούς θεσμούς της Ευρώπης, που ανέβηκε πριν από λίγες εβδομάδες στη σκηνή, και μεταδόθηκε ζωντανά, χάρη στις νέες τεχνολογίες σε δεκάδες μέρη του κόσμου με γιγαντοοθόνες και επιστρέφει αυτό το weekend (10-11 Ιουλίου) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Αυτό όμως που κάνει σημαντική την «Φαίδρα» του Ρακίνα, στο ανέβασμα του Βρετανικού Εθνικού Θεάτρου είναι η πρωταγωνίστριά του: η Ελεν Μίρεν είναι σήμερα μια από τις σημαντικότερες εν ενεργεία ηθοποιούς στον πλανήτη – και το όσκαρ που κέρδισε παίζοντας την βασίλισσα της Αγγλίας είναι μόνο ένα τεκμήριο της αξίας της. Στα 63 της, η Μίρεν βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο απόγειο μιας καριέρας που έχει χτιστεί πάνω σε σαιξπηρικούς ρόλους, παραγωγές του BBC (από μεταφορές θεατρικών έργων μέχρι την σκληρή αλκοολική αστυνομικό της συναρπαστικής σειράς Prime Suspect), ταινίες-ορόσημα του βρετανικού σινεμά όπως το «Long Good Friday» και το «Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της» και, φυσικά, «η Βασίλισσα». - ή μάλλον οι Βασίλισσες Κυρίως όμως, είναι μια γυναίκα που κουβαλά στο κορμί της τα σημάδια μιας χορτάτης ζωής: τα ανέμελα, μετα-χίπικα αγγλικά ‘70s, τα παραδόπιστα ‘80s της κοκαΐνης, τα ‘90s της ωριμότητας, το σήμερα. Κάπως έτσι, η Μίρεν έχει καταφέρει κάτι που μόνο γυναίκες σαν την Σούζαν Σαράντον έχουν πετύχει: να θεωρούνται sex symbols σε μια ηλικία που η μαζική κουλτούρα φοβάται – και γι’ αυτό ονομάζει cougars, για να ξορκίσει την ιδέα μιας μεσήλικης με έντονη σεξουαλικότητα. Θελκτική, ερωτική, τολμηρή και γεμάτη αυτοπεποίθηση, βάζει κάτω με την πηγαία της γοητεία κάθε επιτηδευμένα «δήθεν σέξι» σταρ – και γι’ αποτελεί ιδανική περίπτωση για το ρόλο της Φαίδρας, της γυναίκας του Θησέα που ερωτεύεται τον γιο του άντρα της, τον Ιππόλυτο. Αν πιστέψουμε τις αγγλικές κριτικές (δεν κατακτά μόνο τον νεαρό – αλλά και κάθε θεατή που η μοίρα ρίχνει μπροστά της, καθώς περιφέρεται στη σκηνή εξαφανίζοντας με την παρουσία της τους συμπρωταγωνιστές της, και το συγκλονιστικό σκηνικό της παράστασης.

(δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή, 5/7 στο περιοδικό Big Fish)

Νέοι Μπερλουσκόνι μας βρήκαν

Στοπ! Σκέψου μια στιγμή!

Bang - Stop

Ξύπνησα σήμερα το πρωί (ΟΚ, το μεσημέρι) τραγουδώντας "Στοπ, Μη, Σκέψου μια στιγμή!". Και μετά συνειδητοποιήσα ότι, εκτός από τον παμμέγιστο Ρακιντζή, η Ελλάδα είχε στείλει κάποτε στην Eurovision κι άλλο σουπερμαντολινιασμένο τραγουδάκι. Ε ρε τι έχει να γίνει στο γραφείο σήμερα!

Η σημασία κρύβεται στις λεπτομέρειες (στον υπότιτλο εν προκειμένω*)

* Delicious Journeys Through America for the Purpose of Making Heterosexual Males Visibly Uncomfortable in the Presence of a Gay Foreigner in a Mesh T-Shirt

Το πρόβλημα του Τύπου

Το κοφίνι που έχω τοποθετήσει στ' αριστερά του γραφείου μου πρέπει να έφτασε τα Χριστούγεννα. Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε. Ήταν πάντως το ευφάνταστο δώρο κάποιας ζυθοποιίας. Οι μπίρες έφυγαν με συνοπτικές διαδικασίες στο επόμενο "κλείσιμο" του περιοδικού, το κοφίνι το κράτησα ως ρουστίκ στοιχείο σε ένα μίνιμαλ γραφείο, ως μια νότα homoludensισμού, παρέα με το περίφημο παγουρίνι μου (ελβετικό Sigg βέβαια!) κι ένα boombox που έχω κουβαλήσει από τα τιμημένα '80s. Το boombox δεν το έχουμε λειτουργήσει ποτέ -κι ας έχει και CDέρα πέρα από το κασετόφωνο (αν και τώρα που μαζέψαμε τα CDs του Πλούταρχου από το "Θέμα", κάτι μπορεί να γίνει), το παγουρίνι το γεμίζω με δροσερό νερό κάθε τόσο (δεν υπάρχει κανένας λόγος στην Αθήνα να πίνει κανείς εμφιαλωμένο) και το κοφίνι το έχω για να στοιβάζω τον κυριακάτικο Τύπο, μέχρι να τον μελετήσω.

Αυτήν την εβδομάδα, προφανώς επηρεασμένος από εκείνη την ιστορία με τα χαμόγελα και την ψυχρότητα μεταξύ Καραμανλή και Ερντογάν, η εφημερίδα που άφησα για το τέλος ήταν το "Βήμα". Την ανέσυρα από το κοφίνι σήμερα και διέκοψα την ανάγνωσή της αμέσως μόλις κατάπια το κύριο άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη (τίτλος: "Περί Τύπου"). Το ξαναδιάβασα. Και τρίτη φορά... Ω Θεέ μου. Ο σημαντικότερος Έλληνας εκδότης αποπειράται να εξηγήσει τι πάει στραβά στον Τύπο και με όλα όσα (άτεχνα κιόλας) γράφει, το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδείξει ότι το πρόβλημα είναι ο ίδιος και όσοι συνάδελφοί του ζουν ακόμη στην εποχή της Ελένης Βλάχου και του Αδώνιδος Κύρου.

Σε μόλις 330 λέξεις ο Σταύρος Ψυχάρης προλαβαίνει να χαρακτηρίσει το Internet "ανταγωνιστή" του Τύπου, να προτείνει ως λύση τις "συνοπτικότερες αναλύσεις", να προβλέψει το μέλλον των εφημερίδων στο Internet -ως μια έκδοση της έντυπης, προσαρμοσμένη για την οθόνη του υπολογιστή... Και βέβαια να προδικάσει τις απολύσεις στο χώρο των ΜΜΕ.

Πριν 14 χρόνια ο μπαμπάς μου, ένας 55άρης τότε ιδιωτικός υπάλληλος που περνούσε οκτώ ώρες της ημέρας του αναμετρώμενος με αριθμούς σε μια από τις πιο βαρετές δουλειές που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, έμαθε για το Internet και επέδειξε μια αναπάντεχη διορατικότητα, επιβάλοντάς μου στην ουσία να ασχοληθώ μαζί του. Υποθέτω ότι εκδότες σαν τον Σταύρο Ψυχάρη θα ενημερώθηκαν για το Internet αρκετά αργότερα απ' τον μπαμπά μου. Πιθανότατα κάπου γύρω στο 2000, μέσα στη μόδα των dotcoms, όταν κόσμος πολύς άρχισε να ενημερώνεται από τα portals και οι εφημερίδες άρχισαν να βλέπουν "ανταγωνισμούς" και "νέα μέσα"...

Στα 69 του σήμερα, ο μπαμπάς, δεν έχει ιδέα πού να ψάξει τι στο Διαδίκτυο. Δεν έχει ιδέα τι είναι το Διαδίκτυο, κι ας δούλευε με e-mail τα τελευταία χρόνια πριν πάρει σύνταξη, το βλέπει κι αυτός σαν "άλλο ένα ΜΜΕ" ή "μια μεγάλη εγκυκλοπαίδεια". Περίπου όπως το μεγαλοστέλεχος του ΔΟΛ. Περίπου σαν διαφόρους υπευθύνους στα περιοδικά που έχω δουλέψει κατά καιρούς, που γράφουν ακόμη χειρόγραφα, δεν έχουν ιδέα πώς δουλεύουν τα προγράμματα σελιδοποίησης, δεν μπορούν να προφέρουν σωστά το Leibovitz (οι περισσότεροι αγνοούν και ποια είναι η Άνι Λίμποβιτζ...), δεν ξέρουν τι σημαίνει "blog" και χρησιμοποιούν εύκολες προτροπές του τύπου "ψάξε εκεί στα δίκτυα που μπαίνεις και θα βρεις πληροφορίες" προς τους συντάκτες τους.

Το καλό με τον μπαμπά μου είναι ότι, τουλάχιστον, πριν 14 χρόνια φρόντισε να μου αγοράσει ένα PC, να ψάξει να μου βρει modem και σύνδεση και να αφήσει το παιδί του να μεγαλώσει από μόνο του με τους ρυθμούς που ο ίδιος αδυνατούσε να το μεγαλώσει. Ακόμη και το ίδιο το Internet την τελευταία μιάμιση δεκαετία έχει υποστεί περισσότερες αλλαγές από όσες έχει υποστεί ο Τύπος τον τελευταίο μισό αιώνα. Σκέψου μόνο πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά σου μετά τα blogs. Και μετά με το Facebook. Και μετά με το Twitter. Κι έπειτα σκέψου μέσα σε πόσο μικρό χρονικό διάστημα σου σερβιρίστηκαν όλα αυτά... Οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί. Οι δεινόσαυροι των ΜΜΕ είναι αδύνατον να τους ακολουθήσουν ή να τους καταλάβουν. Ακόμη, βέβαια, έχουν πιο έντονη απ' ότι η νέα γενιά την προσήλωση στις αρχές της δεοντολογίας (χα, χα, χα -αυτό ήταν ειρωνία) αλλά έχουν χάσει πλήρως την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, όσον αφορά στο πώς εξελίσσονται τα ΜΜΕ. Το Internet δεν είναι άλλο ένα ΜΜΕ, δεν τα ανταγωνίζεται, απλά τα προσπερνάει. Είναι κάτι άλλο, ένα πολύτιμο εργαλείο, κάτι που μια εφημερίδα του μεγέθους του "Βήματος" θα έπρεπε να το έχει ήδη προσδιορίσει και να το εκμεταλλεύεται. Με καλλίτερο τρόπο από αυτόν της φοβερής συνδρομητικής της υπηρεσίας, όπου τελικά πληρώνεις μόνο και μόνο για να μπορείς να κράζεις τον Πρετεντέρη ;)

Δυστυχώς τον Τύπο στην Ελλάδα τον χειρίζονται αυτοί. Και δυστυχώς πολύ σύντομα, επειδή αυτοί θα κάνουν το πάν για να σώσουν τα τομάρια τους, η κρίση που ήδη πιέζει πάρα πολύ όλες τις εκδοτικές επιχειρήσεις θα τους οδηγήσει σε απολύσεις και λάθος επενδύσεις -και πολλοί από εμάς που εργαζόμαστε στα ΜΜΕ θα χάσουμε για λίγο τη Γη κάτω από τα πόδια μας. Δεν είμαι κατά των απολύσεων στα ΜΜΕ, ούτε κατά του κλεισίματος κάποιων τίτλων. Στην Ελλάδα έχουμε υπερβολικά μεγάλη προσφορά για μια ζήτηση που θα ήταν μικρή ακόμη κι αν δεν υπήρχαν τα φαντάσματα της TV και του Internet που βλέπει ο κ. Ψυχάρης. Είμαι όμως κατά της επιλογής του ποιοι θα καρατομηθούν από τους πλέον ανίκανους να το κάνουν. Γιατί, όπως ξέρεις, στα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπάρχουν τμήματα διαχείρισης προσωπικού. Το ποιος είναι ικανός και για ποιο πράγμα ακριβώς, το ορίζει η εκάστοτε ψυχολογική κατάσταση του εκάστοτε μπακάλη που κατάφερε να ανελιχθεί στο συνήθως βυζαντινό σύστημα που κρύβεται πίσω από ένα μεγαλόσχημο "Δημοσιογραφικός Οργανισμός Κουκουρούκου".

Το καλό, βέβαια, είναι ότι η θεωρία της εξέλιξης έχει ορίσει ως τώρα το πώς κινούνται τα όντα μέσα στη διαχρονία του σύμπαντος. Και την τύχη των δεινοσαύρων την ξέρεις ήδη...