Τι θυμάμαι από τη χούντα...

Τίποτε. Για εφέ έβαλα αυτό τον τίτλο. Πολύ απλά γεννήθηκα το '75. Γενικά με τις νεκρολογίες δεν το έχω καθόλου. Άλλος είναι ο μετρ του είδους, αλλά προτιμά να γράφει για παντελώς άγνωστους τρομπετιέρηδες της τζαζ, παρά για τις (ατάλαντες) όμορφες του ελληνικού κινηματογράφου. Και τι έγινε που η Έλενα Ναθαναήλ ήταν ατάλαντη; (Άσε που δεν ήταν -τα σενάρια της εποχής της χούντας ήταν απλά ηλίθια!) Με την κουλ ομορφιά της έδωσε το στίγμα για ένα ιδιαίτερο είδος κινηματογράφου που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα από τα μέσα της δεκαετίας του '60 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 (τις ταινίες χωρίς κανένα νόημα, που απλά περιέχουν ωραίες σκηνές στις χρυσαφένιες παραλίες μας...).

Έκλεψε την παράσταση στα «Ντάμα Σπαθί» ('66), «Επιχείριση Απόλλων» ('68), «Εκείνο το καλοκαίρι» ('71) και φυσικά σε μία από τις αγαπημένες μου cult ταινίες όλων των εποχών, την «Αναζήτηση» ('72) του Ερρίκου Ανδρέου, με συμπρωταγωνιστή τον Άγγελο Αντωνόπουλο. Το παχύ, οξφορδιανό, «τζ» της Έλενας και της Τασώς Καββαδία, κάθε φορά που αναφέρονταν στην Τζένη, το μοντέλο-μοιραίο θύμα της ταινίας, με συγκλόνιζε όποτε την πετυχαίνα σε κανα New Channel. Μαζί και η μουσική του Γιάννη Σπανού. Υποθέτω ότι όλο και κάποιο Alter θα την ξαναπαίξει τώρα που έφυγε η Έλενα. Και φυσικά θα κάτσω πάλι να την απολαύσω. Και ξέρω ότι ακόμη κι αν ήταν η Καρέζη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ακόμη κι αν ήταν η Μέριλ Στριπ, η «Αναζήτηση» δεν θα ήταν ποτέ αυτό που είναι -η παραζάλη των ελληνικών 70s σε 95 λεπτά φιλμ- χωρίς την απρόσιτη φιγούρα της Έλενας Ναθαναήλ να φλερτάρει με το φακό, αγνοώντας τον επιδεικτικά...