Άστραλ Προτζέξιον!

Ιδού η μηνιαία αναφορά για τα άλμπουμ που άκουσα (αν και, κανονικά, θα έπρεπε να γράψω μόνο για τη Μόνικα, γιατί όλο το Μάιο έπαιξα γύρω στις 200 φορές το "Avatar" και όλα τα άλλα λιγότερες από 2...)

---

Barry Adamson
Back to the Cat

Για να αναλύσω τη μουσική περσόνα του Άνταμσον, θα χρειαστώ 2 ακόμη blogs και πολλές μέρες προεργασίας, άρα ξέχνα το. Για το εν λόγω άλμπουμ, όμως, θα κάνω το παν για να χωρέσω τις σκέψεις και τις αισθήσεις σε πέντε γραμμές. Λοιπόν, είναι ατελές. Κάτι λείπει, να το δέσει, να το απογειώσει. Έχει ασύλληπτες μουσικές εμπνεύσεις, έχει βάλει κάτω όλες του τις επιρροές από vocal jazz, κινηματογραφικά soundtracks, το rat-pack και τον Νικ Κέιβ και τις έχει λιώσει στο τσουκάλι του, τις έχει ανακατέψει, τις έχει αφήσει να κρυώσουν, τις έχει ξαναπλάσει... Και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, ένα χαρούμενο πλατσούρισμα μέσα στα αυτιά σου, ιδανικό για background σε κατανάλωση Coronas' παρά θιν' αλός, αλλά δεν σε απογειώνει. Κρίμα, γιατί θα μπορούσε με ένα κλικ να βαρέσει πεντάστερο (όχι Μεταξά).

---

Thao
We Brave Bee Stings And All

Για κάποιο λόγο οι indie δισκοκριτικοί αυτού του κόσμου χύνουν στο άκουσμα του ονόματος της Ταό Νγκουιέν (ίσως επειδή είναι δυσκολοπρόφερτο) και εκθειάζουν το ντεμούτο της. Εγώ, πάλι, χασμουριέμαι. Ακόμη κι αν όντως θυμίζει PJ Harvey, Cat Power και Laura Veirs, τις θυμίζει στα πολύ κακά τους (και έχουν και οι τρεις κυρίες τέτοια) και στα πολύ ποπίστικά τους. Κοινώς, βαρετά τραγούδια, τσιχλοφουσκάκια για να ντύνεις ροζ video installations σε κουλές εκθέσεις που δεν πατάει κανείς.

---

Monika
Avatar

Κι αν δεν έχεις καταλάβει μετά από αυτό το post ότι έχω πάθει πλάκα με τη Μόνικα, ήλθε τώρα η ώρα. Και ήλθε η ώρα να ασχοληθείς -και να πάθεις πλάκα- κι εσύ, γιατί πολύ απλά το "Avatar" είναι η κορυφαία στιγμή της ελληνικής δισκογραφίας την τελευταία δεκαετία, η σημαντικότερη κατάθεση σ' αυτό το άνυδρο σύμπαν που λέγεται "ελληνική μουσική" από τότε που πέθανε ο Χατζιδάκις, η καλλίτερη εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι αυτός ο γαμημένος λαός είναι ικανός μόνο για λαμογιές και αρπακολλιές.

Θεέ μου κι αν έχω κολλήσει με το "Avatar"...

...με την λυτρωτική κατάθλιψη του "Favourite" που ανοίγει το άλμπουμ, μια κιθάρα και μια φωνή όλο κι όλο, τρεις νότες, δυο ακόρντα, ένα καληνύκτισμα για καλημέρα, ένα "αντίο" για "γειά σου", ένα μουρμουρητό ξεσηκωτικό μέσα στην κούρασή του...

...με την αποκαλυπτική δύναμη του "Bloody Something", το πιάνο που επιτίθεται στον εαυτό μου που πάει να γίνει μεσήλικας και τον ξανακάνει έφηβο, με τη "διπλή", θλιμμένη φωνή αυτής της 21χρονης που θά 'θελα να μου λέει παραμύθια το βράδυ πριν κοιμηθώ...

...με την αγνωστικιστική αισιοδοξία του "Are You Coming With Us?" και την αμεσότητα του "Babe", την σχεδόν ελαφρολαϊκή τους επιρροή στις μπερδεμένες σκέψεις μου...

...με το κινηματογραφικό μεγαλείο του "Pretend" και τις προσδοκίες που γεννά μέσα στο κεφάλι μου αυτό το μεγαλειώδες ρεφραίν που ανάθεμα κι αν παρόμοιο έχει ξανακουστεί ποτέ μέσα σε ελληνικό στούντιο...

...με τη γέφυρα του "Obsession" στο λυτρωτικό "To No Avail", που μοιάζει με την καλλίτερη παρέα που είχα ποτέ ενωμένη σε ένα τραγούδι - σύμβολο, γύρω από μια μεθυσμένη φωτιά...

...με την ωριμότητα του "Excuse My Friends" που αμφιβάλλω αν θα καταφέρει να γράψει όμοιό του η Cat Power σε δέκα χρόνια από τώρα...

Over the Hill

...με την απίστευτη οικειότητα και την εθιστική επαναληπτικότητα του "Over the Hill"...

...με το -να κι η Μελίνα!- "Avatar" που τόσο μου θυμίζει παλιό καλό ελληνικό σινεμά...

...με την παιχνιδιάρικη διάθεση -κι ας ακούγεται τόσο βαρύ με την πρώτη- του "Not Young In My Youth", σαν να παίζουν δύο διδυμάκια, αγόρι και κορίτσι, ένα παιχνίδι αργά μέσα στην καλοκαιρινή νύκτα, κάτω από τα σκεπάσματα...

...με την χατζηδακικά ποπίζουσα φόρα του "Misery Loves Company" που οδηγεί στην κορύφωση και το φινάλε του "Fraud", το ξέβγαλμα από το μαρτύριο του να υπομένεις τη μετριότητά σου μπροστά σ' αυτό το ολοκληρωμένο αριστούργημα!

Η Μόνικα λατρεύει τον Χατζιδάκι κι αυτό είναι τόσο υπέροχο. Γιατί ακούγεται οικεία, αλλά όχι κάλπικη, με το καλημέρα. Το "Avatar" είναι ένα indie pop χατζηδακικό διαμαντάκι, ένα γλυκό καλωσόρισμα μέσα Αυγούστου στις πιο όμορφες Κυκλάδες της ζωής σου, ένα ακόμη ποτό -όταν θα έπρεπε να έχεις σταματήσει εδώ και ώρα- στην Αβραμιώτου, ένα ιδρωμένο σεξ στο δώμα της κολλητής σου πολύ αργά μετά τα μεσάνυκτα, με το φεγγάρι να φωτίζει τις μελανιές σας και να τις ομορφαίνει. Αν είχει γραφεί κάπου αλλού, θα ήταν ήδη εξώφυλλο στο ΝΜΕ. Κι αν είχε λίγο πιο μελετημένους, λιγότερο εφηβικούς στίχους, θα έριχνε ακόμη και το "Σταυρό του Νότου" από το εικονοστάσι σου με τον σπουδαιότερο ελληνικό δίσκο όλων των εποχών...

---

Blood Red Shoes
Box of Secrets

Σε πιάνει απ' τα μούτρα με το που πατήσεις το "play" και δεν σε αφήνει να το κλείσεις. Αν θες σωτηρία, μην βάλεις το mode στο repeat. Συνεπές indie rock από ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που έχουν ακούσει πολύ πανκ στη ζωή τους και που γουστάρουν παράφορα τους Yeah Yeah Yeahs. Τι κι αν όλα τα τραγούδια μοιάζουν ίδια; Είναι τόσο ξεσηκωτικά, που θα κολλήσεις!

---

Foals
Antidotes

Yπερεκτιμημένο post-punk λόγω και της ελληνικής καταγωγής του frontman Γιάννη Φιλιππάκη, ο οποίος έχει περιορισμένες φωνητικές δυνατότητες και αναγκάζει όλη τη μπάντα να παίζει ένα νευρωτικό, λουπαριστικό, υπεραπλοϊκό ντίγκι ντίγκι που το μόνο που καταφέρνει είναι να σε εκνευρίζει.

---

Los Campesinos!
Hold On Now, Youngster

Χαρούμενο πολυφωνικό ουαλλέζικο ροκ με τα όλα του, δυστυχώς ξανακουσμένο στο παρελθόν, αλλά με φοβερή ευτυχία στη σύλληψή του και εγρήγορση στην εκτέλεσή του, τόση που θες αμέσως να σηκωθείς όρθιος και να κοπανηθείς. Κρίμα που στην ουσία κανένα τραγούδι δεν ολοκληρώνεται όπως θά 'πρεπε και μένουν όλα απλές "μεγάλες προσδοκίες"...

---

Martha Wainwright
I Know You 're Married, But I've Got Feelings Too...

Στο γραφείο ο Τσίρος με κοροϊδεύει ότι ακούω μόνο "vagina music". Μα το έχω πει από καιρό. Στο ιδιότυπο αυτό καρναβάλι που έχει στήσει εδώ και κάποια χρόνια η ανεξάρτητη ποπ και ροκ, μόνο οι γυναικείες φωνές μπορούν να εκφράσουν πραγματικά το συναίσθημα της ομήγυρης. Ειδικά όταν μιλάμε για singers / songwriters, τότε υποκλίνομαι και ερωτεύομαι -και η περίπτωση της μικρής αδελφής του Ρούφους είναι ενδεικτική. Χωρίς τους βερμπαλισμούς του έτερου Γουέινράιτ και χωρίς καμμία εμμονή να αποδείξει οτιδήποτε, η Μάρθα είναι αφάνταστα ουσιαστική και κτίζει ένα ποπ αλμπουμ που σε καθηλώνει από το ξεκίνημά του κιόλας με το φοβερό "Bleeding All Over", σε σηκώνει για χορό από το δεύτερο κιόλας τραγούδι με το "You Cheated Me", σε εκτοξεύει με το -τι να το πω τώρα; κάντρι; έπικ μέταλ; φολκ;- "In the Middle of the Night" (τα ξανάγραφα εδώ), και σε προσγειώνει ακριβώς όπως πρέπει με τα "Jimi" και "I Wish I Were". Αν η Τόρι Έιμος ξαναείχε την έμπνευση των νιάτων της, θα έγραφε αυτό ακριβώς το άλμπουμ...

---

Monade
Monstre Cosmic

Οι Monade είναι στην ουσία το side-project της Λετισιά Σαντιέ των Stereolab. Και το "Monstre Cosmic" είναι ένα άνισο dream pop δημούργημα που θέλει κάτι να πει, αλλά δεν το λέει ποτέ. Προφανώς γιατί η Λετισιά έχει κι άλλες δουλειές να κάνει. Αν έχεις χρόνο να ασχοληθείς διεξοδικά μαζί του, θα ανακαλύψεις μερικές μεγαλειώδεις στιγμές που θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε ολοκληρωμένα, πανέμορφα τραγούδια. Αλλά ποιος έχει χρόνο πια;

---

Mudhoney
The Lucky Ones

ΟΚ, εγώ ανδρώθηκα με το grunge... αλλά, ειλικρινά τώρα, υπάρχει έστω κι ένας εκεί έξω που ενδιαφέρεται να ακούσει τι έχει να μας πει η τελευταία grunge μπάντα του πλανήτη που ακόμη δεν κατάφερε να πεθάνει από τα ναρκωτικά; Με το "Lucky Ones" οι Mudhoney γιορτάζουν τα εικοστά τους γενέθλια και ακούγονται ακριβώς όπως τότε. Υπέροχο αν ζείς στα early 90s, αλλά δεν ζεις...

---

One Night Only
Started A Fire

Πριν 2-3 χρόνια είχε γίνει ντόρος με του λόγου τους στο MySpace. Και σήμερα οι μουσικοκριτικοί τους κράζουν ως "όχι κάτι το πρωτότυπο". Αδικία. Η παρθενογέννηση κτύπησε φέτος με τους MGMT (κι εκεί, τρόπος του λέγειν παρθενογέννηση) και όλοι οι άλλοι δικαιούνται απλά να επαναλαμβάνουν δημιουργικά. Οι One Night Only το κάνουν μια χαρά. Eίναι κατά κάποιο τρόπο οι Killers του φτωχού, ξεσηκωτικά ποπ και αρκετά τιμητικά ροκ. Θέλουν ακόμη δουλειά πολλή, αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακοί...

Just For Tonight

---

The Raconteurs
Consolers of the Lonely

Τελικά το side-project του Τζακ Γουάιτ εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτή την παρωδία που λέγεται The White Stripes. To δεύτερο άλμπουμ των Raconteurs ξεχυλίζει από αρχέγονο ροκ ν' ρολ, μπολιασμένο με αρκετή progressive rock μεγαλομανία. Αλλά πάνω από όλα φροντίζει να επιβεβαιώσει το μύθο που κουβαλάει το όνομά τους. Raconteur σημαίνει "ανεκδοτολόγος", "διηγηματολόγος", και τούτοι εδώ διηγούνται τόσο όμορφες ιστορίες με τρόπο που ούτε ο Νικ Κέιβ δεν κάνει. Εύγε!

---

R.E.M.
Accelerate

Ο,τι και να πω είναι λίγο. Επιστροφή στα late 80s - early 90s για μια μπάντα που δεν έδειχνε ότι θα μπορούσε να γράψει δυνατή ροκ ξανά. Ενα άλμπουμ που κρατά ελάχιστα πάνω από μισή ώρα και κάνει αυτό ακριβώς που πρέπει να κάνει ένα ροκ άλμπουμ: σε σηκώνει από την καρέκλα σου και σε αναγκάζει να κοπανιέσαι σα μαλάκας μόνος σου μπροστά σε έναν άδειο τοίχο. Στους R.E.M. (όπως και στους Portishead) οφείλω κάποιου είδους αφιερωματικό συνεχές posting, σαν αυτά που κάνει ο Αρκάντιν με τον Django και τώρα με το Summertime, αλλά επειδή πάνω από όλους το οφείλω στους Divine Comedy, ίσως αργήσει... :-)

---

Scarlett Johansson
Anywhere I Lay My Head

Εντάξει μωρε! Τι πειράζει που μουρμουράει αντί να τραγουδάει; Για τη βεράντα μου, τρεις το πρωί, μετά από 4 μαρτίνι και με μια μικρή θεά να κάθεται απέναντι και να με κυττάζει μέσα στα μάτια κάτω από το φως ενός κεριού που απλά θέλει να πάει να κοιμηθεί, γεμάτη υποσχέσεις και καμπύλες, μια χαρά είναι. Και σ' ανώτερα!

---

Χρωστάω ακόμη μια αίσθηση από Kills, Pete and the Pirates, Hollowblue, Moby, She and Him, The Dresden Dolls, Yosebu, αλλά τώρα θέλω να πάω για ύπνο :-)