Μήπως να γίνουν εκλογές (και) για τον "Πρωινό Καφέ";

Εχω αρχίσει να φοβάμαι πλέον. Δεν τολμώ πια να ανοίξω την τηλεόραση τα πρωινά. Δεν ξέρω τι θα αντικρύσω μπροστά μου; Θα είναι μια ξανθιά τσουπωτή με βαθύ ντεκολτέ και μίνι που αφήνει τα μπούτια έξω; Θα είναι ένα κωμικό ντουέτο; Θα είναι κάποιο από τα δεκάδες «καλά παιδιά» των reality show; Θα είναι κάποιο πρώην μοντέλο; Ενας απόστρατος αξιωματικός; Καμιά καλόγρια; Ο Γεράσιμος Γιακουμάτος;
Δεν αντέχεται άλλο αυτή η αβεβαιότητα. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, η πρωινή ζώνη της τηλεόρασης ήταν ένας χώρος που μπορούσες να βυθιστείς και να νιώθεις ασφάλεια. Ηξερες ότι θα δεις χαρούμενες φάτσες να λικνίζονται μπροστά στα μάτια σου, να αστειεύονται, να μαγειρέψουν, να επιδείξουν εσώρουχα, να χορεύουν τσιφτετέλια ενώ κάποιος ξενυχτισμένος σταρ της πίστας κατέφθανε κατευθείαν από το μαγαζί για να τραγουδήσει playback. Aθώες εποχές. Τα πράγματα ήταν πιο απλά. Αρκούσε μια μισοντυμένη ξανθιά και ένας θίασος ποικιλιών για να στηθεί ένα πρωινό ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Μετά, άρχισαν τα κανάλια να πληθαίνουν. Η ζήτηση για ξανθές μεγάλωσε, αλλά η προσφορά δεν ήταν ανάλογη. Η τηλεόραση γέμισε αξύριστους άντρες, σοβαρές δημοσιογράφους, ζευγάρια – είχες ένα σωρό νέα ονόματα να μάθεις, ένα σωρό νέα πρόσωπα να συνηθίσεις, ένα σωρό νέους σωματότυπους να θαυμάσεις (ή να απορρίψεις).
Φέτος ειδικά, το πράγμα ξέφυγε από τον έλεγχο. Δεν προλάβαμε να συνηθίσουμε το ένα ντουέτο παρουσιαστών (αυτό με την «εναλλακτική σωματική διάπλαση») και ήρθε το άλλο ντουέτο παρουσιαστών (αυτό με την «mainstream σωματική διάπλαση»). Και τώρα θα πρέπει να ετοιμαστούμε για τη Βίκυ Καγιά (με την «ιδανική σωματική διάπλαση»). Θα είναι αυτή η τελευταία λέξη του «Πρωινού Καφέ»; Θα μπορέσει να κυλήσει το υπόλοιπο της τηλεοπτικής σεζόν χωρίς αβεβαιότητα, χωρίς το φάντασμα της ακυβερνησίας, χωρίς τον μπαμπούλα του επόμενου «καταλληλότερου παρουσιαστή» να σκιάζει τις μέρες μας;
Ναι, ξέρω. Ο παραλληλισμός με την πολιτική αρλουμπολογία για τις επικείμενες εκλογές είναι κάπως φτηνός. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, περισσότερο από την «Κρίση», πιο έντονα από τις εκλογές, τόσο έντονα όσο η τρομοκρατολογία, το ζήτημα που περισσότερο απασχόλησε τον δημόσιο διάλογο, όπως αυτός αρθρώνεται στην τηλεοπτική δημόσια σφαίρα ήταν οι παρουσιαστές του «Πρωινού Καφέ».
Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, που όλες οι βεβαιότητες καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη, που δονείται από μια υπόγεια κοινωνική αναταραχή νέου τύπου, εμείς ασχολούμαστε με τον «Πρωινό Καφέ». Με το ποιος θα παρουσιάσει τα αστέρια μιας αναιμικής show-business. Σε βαθμό που ίσως θα ήταν όντως καλή ιδέα να ψηφίσουμε. Να στήσουμε κάλπες για να διαλέξουμε τον παρουσιαστή που θέλουμε να μας κατευνάζει τα ήθη – και να κρατά σε εγρήγορση τις νοικοκυρές και τους συνταξιούχους – για την επόμενη σεζόν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, αν δεν κάνουμε διπλές εκλογές φέτος, θα σκάσουμε – σκέτες Ευρωεκλογές δεν αντέχει κανείς σ’ αυτήν την χώρα.
(Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 29/3 στο Περιοδικό Big Fish, στη στήλη "Irony Man", που εξεμέτρησε έτσι το ζην)

Μπλε peep toes, Oscar de la Renta

Εϊ, Αγκνες, εδώ!
Εικόνα δανεική απ’ το χειμώνα: Κηφισιά. Στις ρίζες της Κασσαβέτη. Βρωμόκρυο, μπλε Ferrari, πιτσιρικάδες. Χωρίς σανίδες ακόμη. Οι skaters θ’ «ανθίσουν» εδώ σε δυο - τρεις μήνες. Προς το παρόν, κυκλοφορούν όλοι με τα πόδια. Κουκουλωμένοι. Τα GRiots του Δεκεμβρίου αναθεώρησαν όλα τα trends. Το Twitter είναι το νέο Facebook. Τα hoodies είναι το νέο emo.

Αγόρι αγαπάει κορίτσι. Είναι-δεν είναι 20. Μολυβί μοντγκόμερι χαμογελάει σε ριγωτό κολάν. Λευκοί σκελετοί Wayfarer συγκρούονται με ατμούς που στέλνουν οι ανάσες σαν σήματα ερωτευμένου καπνού στον παγωμένο αέρα, η Ferrari -παράταιρο σύμβολο υψηλής κεφαλαιοποίησης σε μια περίοδο μίζερων limit downs- αποσύρεται γουργουρίζοντας νωχελικά, ακολουθούμενη από SUV με ιπποποτάμιες διαθέσεις, το τοπίο καθαρίζει και η μόνη παραφωνία στο φιλί τους πάνω στις λευκές γραμμές της διάβασης πεζών είμαι εγώ. Που κάθομαι και τους χαζεύω. To κορίτσι είχε το μαλλί σου, τι να κάνω; Ηταν ασχημούλα, μικροσκοπική και δυσανάλογη, αντικειμενικά ένα χάλι, αλλά είχε το μαλλί σου. Το κορίτσι είχε στυλ - και το αγόρι είχε ερωτευτεί το κορίτσι. Αυτός είχε πλούσιο και μπουκλέ. Μαλλί. Σαν το αγόρι σου! Χάρηκα και έκανα fast forward στην άνοιξη. Τώρα βρίσκομαι κανονικά στο τώρα...

Και συνειδητοποιώ ότι από τότε έχω να δω άλλο κορίτσι με στυλ. Βαριέμαι τα κορίτσια χωρίς στυλ. Δεν ξεκινάς προς τα ’δω; Ερχεται όπου να ’ναι και η δική μου κιθάρα, παρήγγειλα μια αστραφτερή κόκκινη Ibanez, οπότε μπορείς να τον ξεχάσεις τον Αλμπερτ και να έρθεις να φτιάξουμε ίντι μπάντα και να ποζάρουμε ζευγαράκι. Εχει στο κέντρο κάτι κουλ μπαράκια, το πιο ωραίο τους είναι τα πεζοδρόμια απ’ έξω άνοιξη - καλοκαίρι, Πλατεία Καρύτση, Πραξιτέλους, στην Κολοκοτρώνη και στα κάθετα, θα σου αρέσει η Αθήνα - άσε που θα γράφουμε ηλεκτρικές μουσικές και θα μας φωτογραφίζουν πολύχρωμους τα φιλαράκια μου στα περιοδικά. Θα κάνουμε καριέρα!

Περιοδικά; Τι σου έγραψα τώρα, ε; «Οχι άλλα περιοδικά», θα χαμογελάς δαγκώνοντας την αγγλική γλωσσίτσα σου με τον αριστερό κυνόδοντα. Κρέμεσαι πια παντού. Ή μάλλον, κρεμόμαστε, όλη η πλατεία Κολωνακίου, ιταλική, γαλλική, αμερικανική, βρετανική, κορεάτικη Vogue, γιαπωνέζικο Numéro, κάτω απ’ τα πόδια σου, ατέλειωτα πόδια -χαζεύω τώρα τη διαφήμιση του Beat της Burberry-, άδειο σουτιέν στα εσώρουχα του Emporio Armani, πανκ φιλί στον κρόταφο του Jean-Paul Gaultier... Κάτι μου λέει όμως ότι προτιμάς μια μπίρα στα όρθια πλάι σε μια παντελώς άγνωστη μπάντα, σ’ ένα πρόχειρο gig κάπου στην Brick Lane, ντυμένη με ένα χρωματιστό, ριγέ t-shirt, σακάκι και ένα fedora στο κεφάλι, σαν εκείνο τον βλάκα τον Πιτ Ντόχερτι, που παραλίγο να καταστρέψει την Κέιτ Μος, την προκάτοχό σου. Χίλιες φορές μια ξεχαρβαλωμένη Stratocaster από ένα χορταστικό -220 ιλουστρασιόν γραμμάρια!- εξώφυλλο μιας Βίβλου της μόδας, ένα κοντόγεισο fedora που ξέθαψες κάπου στο Πορτομπέλο από μια περίτεχνη περικεφαλαία της Anna Sui. Σαν τη Μος είσαι κι εσύ, όντως. Χα! Τώρα θυμήθηκα, πριν από 3 - 4 χρόνια που δεν ήταν και στα πολύ πάνω της, πέρασε κι απ’ το κρεβάτι του Αλμπερτ. Ladykiller ο καλός σου; Και σκαρώνει κολλητικά riffs στα τραγουδάκια των Strokes - είναι, βέβαια, πολύ «garage» το ροκ τους για τα γούστα μου.

ΟΚ, ξεκίνησα τις κατινιές. Σταματώ. Και παραδέχομαι ότι δεν έχω άλλα επιχειρήματα. Αλλά σ’ έχω ανάγκη. Εχω κουραστεί να ελίσσομαι στις κοινωνικές υποχρεώσεις ανάμεσα σε άτολμα κορίτσια, ενδεδυμένα τη «στολή εξόδου» - μαύρο μπούστο, ξεπλυμένο αξεσουάρ, μαύρο τακούνι. Με συνθλίβει ο ενθουσιασμός της ομήγυρης κάθε που ξεμυτίζω με skinny tie. Ωραίο το ν’ αρέσεις, βαρετό το να μη σε καταλαβαίνουν. Να μην καταλαβαίνουν γιατί τους αρέσεις. Ο Λεωνίδας φοράει ροζ παπιγιόν στους γάμους, ο Φοίβος στενό, μαύρο τζιν με μιλιτέρ τζάκετ στα dj sessions του, ο Θύμιος μαύρα Wayfarer με μυωπικούς φακούς πάντοτε. «Μα δεν είναι γκέι;» ρωτούν τα ίδια κοριτσόπουλα που με προσκαλούν το βράδυ στους Onirama ή για καφέ το επόμενο μεσημέρι στα πιο απρόσωπα απ’ τα κολωνακιώτικα στέκια. Ελεος πια με τη σεξουαλική καρατόμηση oποιουδήποτε ευφάνταστου στυλιστικά σκιρτήματος. Οχι, δεν είναι γκέι. Και να ήταν γκέι, θα πείραζε;

Το πρόβλημα δεν είναι στη διαχείριση της κυκλοφορίας σάρκας στα οπίσθια του καθενός. Το πρόβλημα είναι στους βαρετούς. Στις βαρετές. Στα κορίτσια που δεν τολμούν να πειραματιστούν μ’ ένα φλούο κοντό φόρεμα, να πειράξουν τα μαλλιά πέρα από το στάδιο «βαφή με το Wella που ξανθαίνει φέτος τη Ζησιμοπούλου», να στηρίξουν ποθητά βήματα πάνω σ’ έναν δωδεκάποντο γκρεμό. Εντάξει, υπάρχει κι ένας εσωτερικός πυρήνας, τις συναντώ στα ίδια μπαράκια που χορηγώ με τους τρεις σωματοφύλακες που σου έγραφα παραπάνω, αλλά είναι όλες του χώρου: στυλίστριες, συντάκτριες, φωτογράφοι. Οπως και οι Αθως, Πόρθος και Αραμις. Οταν ο DJ βάζει Fleet Foxes, δεν ρωτούν «τι είναι τώρα αυτό;». Μπαινοβγαίνουν κάθε τόσο στο myspace της Bat For Lashes και της Russian Red, κατέβασαν αμέσως Polly Scattergood με το που τους ψέλλισα με δέος το όνομα. Και δεν θα μου στείλουν ποτέ SMS μετά τα μεσάνυκτα του Σαββάτου «έλα στον Ρέμο, χαμός!» φορώντας μαύρο κολλητό μίνι φόρεμα -κωδικός βυζί-μπούτι. Αλλά αναζητώ μια Αγκνες Ντέιν που να μην ξέρει τι εστί περιοδικό. Θα βρω!

Φιλιά στον Άλμπερτ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Απριλίου)

Αδελφέ Νίκο, θα σε θυμόμαστε για πάντα

Έφυγε ο Γενικός Αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου της "Καθημερινής", Νίκος Κανελλόπουλος. Θα τον θυμόμαστε για πάντα στα καλλίτερά του.

Η ώρα της Γης (ή πώς σκουντούφλησα πάνω στην ηλεκτρική μου κιθάρα...)

Αυτή την ηλίθια, αλλά ατμοσφαιρική συσκότιση, ο καθένας την απολαμβάνει όπως γουστάρει: Αρκετοί από τους βαρετούς μου γείτονες θα πιάσουν επιτέλους παιδιά, μπας και αποκτήσει κάποιο νόημα η ζωή τους. Άλλοι νομίζουν ότι ήδη απέκτησε νόημα, με το να κατεβάσουν τους διακόπτες και να σερφάρουν στο Internet μέσω Blackle* (όχι, δεν έκλεισαν ΚΑΙ τον υπολογιστή). Μια μικρότερη κατηγορία, αλλά σαφώς πιο έξυπνη, έχει ήδη ξεκινήσει τις διαρρήξεις. Ο κύριος ΙΚΕΑ έχει καταχαρεί με τις τρελλές πωλήσεις κεριών που σημείωσαν τα καταστήματά του το τελευταίο 24ωρο, οι κάτοικοι του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού αναρωτιούνται απελπισμένοι πού πήγε ξαφνικά η Γη (του Ζαχαριάδη αστείο ήταν αυτό...) κι εγώ κάνω απλά αυτό που κάνω κάθε σαββατόβραδο. Πίνω ένα ποτήρι Μελιαστό Σπυρόπουλου, παρέα με το ταϊλανδέζικο που μόλις μαγείρεψα και γράφω και καμμιά μαλακία στο μπλογκ, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να φτάσω στην επόμενη πίστα ;)  Ε, δεν χρειάζεται να έχεις αναμένα όλα τα φώτα για να κάνεις τα παραπάνω...

* Χρειάζεται κανείς από τους αναγνώστες του "ΠΠC" εξηγήσεις γιατί το Blackle είναι απλώς ένα επιτυχημένο spam, ή είστε όντως τόσο τεχνολογικά γατόνια όσο νομίζω;

 

Θερινές εμμονές, μέρος Α'

Όταν σβήνουν τα κόκκινα φωτάκια πάνω από την πίστα της Μελβούρνης, ξέρεις ότι η κατηφόρα σου δεν έχει σταματημό. Ακολουθούν διάφορες ακαταλαβίστικες συμπεριφορές που σε ακολουθούν μέχρι το φθινόπωρο. Εμμονικές αφυπνήσεις στις 6 το πρωί για να βλέπεις live τα δοκιμαστικά, καταπιεστικά τηλεφωνήματα σ' όσους γνωστούς σου κάνουν PR σε εταιρείες που σπονσοράρουν F1, μπας και σε στείλουν στα paddocks κάποιου αγώνα (ας είναι και πάλι η Κωνσταντινούπολη, δεν γαμιέται;), τσεκάρισμα στο Moleskine του ποιο γάμο φίλου θα χάσεις επειδή θα θες να αφιερωθείς στο Μονακό εκείνο το Σαββατοκύριακο...

Για την ιστορία, το 1-2 που έκαναν οι Μπάτον και Μπαριτσέλο στα σημερινά δοκιμαστικά της Αυστραλίας είναι το πρώτο που έχει κάνει ποτέ ολοκαίνουργια ομάδα (ΟΚ, η Brawn Mercedes είναι η διάδοχος της περσινής Honda, δεν ήλθε από το πουθενά, αλλά και ως Honda ποτέ δεν θα περίμενε να κάνει το 1-2...) και οι άθλιες θέσεις του Κίμι, του Χάμιλτον, του Μάσα και του Χέικι, μας προετοιμάζουν όχι μόνο για έναν σούπερ αγώνα αύριο, αλλά για (μια ακόμη) θεϊκή χρονιά γενικότερα. Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε τόσο δελτίο τύπου αυτό το κείμενο, αλλά έχω καταχαρεί και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας :)

O σεξιστής κάφρος μέσα μου* λέει:

Εντάξει, αντιλαμβάνομαι ότι είναι 2009 και οι αντιλήψεις για το τι είναι σέξι και τι σημαίνει τσουλάκι έχουν αλλάξει - κάπως. Και ναι, η ιδέα ενός catsuit με ζαρτιέρες είναι ασφαλώς ενδιαφέρουσα ενδυματολογική πρόταση. Eιδικά από τη στιγμή που κρατά τη βασική αρχή της συναισθηματικά ταραγμένης ηρωίδας - να δείχνει πάντα λίγο μπούτι σε εχθρούς και φίλους. Αλλά αυτό που έκανε την Silk Spectre την πιο ανάφτρα από τις σούπερ-ηρωίδες/καβλίτσες είναι το ότι έβγαινε να πολεμήσει το έγκλημα ντυμένη όπως κάτι χαζοβιόλες στα μπουζούκια. Με αραχνοΰφαντο μίνι και μπαρέτες.Κορόιδο ήταν η άλλη η κακομοίρα που ράφτηκε για να πάει στο Comic Convention;*(γιατί ο θεωρητικός των κόμικ μέσα μου επιφυλάσσεται να μιλήσει αργότερα**)
**(και για όποιον δεν κατάλαβε, είδα το Watchmen, με δύο -μόλις- εβδομάδες καθυστέρηση)

Είμαι απαράδεκτος που δεν έχω δει ακόμη αυτήν την ταινία

testing

Ξέρω: Είμαι γελοίος...

...αλλά αυτή είναι η Ντίτα Φον Τιζ και δεν θα μπορούσα να μην την προσκυνήσω!

Ω μάι γκαντ! Λουκ γουότ άι 'β φάουντ!

To 1993 ο Τζον Στιούαρτ ήταν μόλις 31 ετών, ροκάκι, όταν έπεισε το MTV να εντάξει για πρώτη φορά στο πρόγραμμα του ένα talk show. Άλλες εποχές. Τότε το MTV έπαιζε ακόμη βιντεοκλιπ. Η εκπομπή έγινε instant hit (ΟΚ, οι "Beavis & Butthead" παρέμειναν, εννοείται, στην κορυφή, αλλά ο Στιούαρτ κατόρθωσε το ακατόρθωτο: να φτιάξει την δεύτερη σε τηλεθέαση εκπομπή του καναλιού!).

Το 1993 ο Γκρεγκ Ντούλι ήταν ακόμη λεπτός και γαμούσε καλά. Κι έγραφε αποκλειστικά ροκ. Από ένα "Jon Stewart Show" του '94, μια ζωντανή εκτέλεση του "Gentlemen" (με ολίγον από "Fountain and Fairfax" στο τέλος), το πιο κτηνώδες κομμάτι από το παραγνωρισμένο αριστούργημα των Afghan Whigs που έμεινε για πάντα στη σκιά του "Nevermind" των Nirvana και του "Ten" των Pearl Jam, εκεί στα early '90s.

Σήμερα ο Τζον Στιούαρτ είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φυσιογνωμίες της showbiz και ο Ντούλι γράφει μπλουζ. Και είναι χοντρός. Καμμιά φορά, ξυπνάει μέσα του ο παλιοροκάς, παίρνει από το χέρι τον φιλαράκο του, τον Μαρκ Λάνεγκαν, και γράφουν κάτι ξεσηκωτικές μεταλλιές. Τις υπογράφουν ως Gutter Twins.

(Και μετά από αυτό το post νομίζω ότι ήλθε πια η ώρα να εγκαινιάσουμε σ' αυτό το blog την ενότητα "Οι Μεγάλοι Δάσκαλοι", για να γράψει επιτέλους ο mr. Arkadin καμμιά ιστοριούλα για κάποιον άλλον πέραν τουν Ντζάνγκο kι εγώ να μιλήσω για όλους αυτούς που μου γεμίζουν με δάκρυα τα μάτια κάθε φορά που τους ακούω ανύποπτα σε κάποιο άσχετο μπαρ: Νιλ Χάνον, Ροντ Στιούαρτ, Belle & Sebastian...)

You Must Believe in Spring

Σήμερα, ως γνωστόν, είναι η πρώτη επίσημη μέρα της Άνοιξης, κάτι που σημαίνει ότι η φύση μάλλον έχει μια ιδιόμορφη αίσθηση του χιούμορ, καθώς αποφάσισε να βρέξει, καταστρέφοντας διάφορες προγραμματισμένες παγανιστικές τελετές. Σε πείσμα του μουντού καιρού, αναρτώ εδώ μερικές μουσικές που ταιριάζουν με την ημέρα:

Tom Waits - You Can Never Hold Back Spring
Bill Evans - You Must Believe in Spring
Miles Davis and the Modern Jazz Giants - Swing Spring
Django Reinhardt - Swingtime in Springtime (ναι, ξέρω αυτό το έχω ξαναβάλει - επανορθώνω πάραυτα, με αυτό)

Courtney for Love

Η Κόρντεϊ Λαβ φωτογραφημένη από τον Χέντι Σλιμάν για το περιοδικό Love (Love for Love και διάφορα ακόμη παρόμοια λογοπαίγνια, ξέρω...). Περισσότερες φωτογραφίες εδώ. Και αφού θα κάνεις τον κόπο να μπεις, πιάσε το blog απ' την αρχή και απόλαυσέ το. Το dream coming true όλων των Έμιλι Μπλαντ (του χαρακτήρα που έπαιζε η Έμιλι Μπλαντ στο "Devil Wears Prada", τέλος πάντων) αυτού του κόσμου. Οι φωτογραφημένες από κινητό λευκές βιβλιοθήκες ΙΚΕΑ, γεμάτες με τσάντες Marc Jacobs, Hermès και Louis Vuitton, που προκαλούν πολλαπλούς οργασμούς, είναι το αγαπημένο μου!

Πόσες Ζούι Ντεσάνελ μπορείς ν'αντέξεις;

Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι λίγο
...αλλά νομίζω ότι θέλω πολύ να δω αυτήν την ταινία

Το Spam Mail στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης

Χθες το βράδυ, άκουγα τον Γιάννη Νένε στο City, να διαβάζει ένα υπέροχο email (μεταφρασμένο από κάποιο βαβελόψαρο) που έφτασε στο inbox του.
Σήμερα το πρωί είδα ότι είχα κι εγώ την τιμή. Το μοιράζομαι.

"Αγαπητ φ λε,
ε μαστε μια διεθν χονδρ μπορο με ηλεκτρονικ στη Σαγκ η τη Κ να , το προ ν μα ε ναι καινο ργιο και πρωτ τυπο.
Ε μαστε κυρ ω πωλο ν λα τα ε δη των ψηφιακ ν προ ντων, πω το iPod, laptop, LCD τηλε ραση, κ μερα, GPS, PS3, κινητ , μηχαν και ο τω καθεξ .
Αν σα ενδιαφ ρει, παρακαλο με να ρθουν στην ιστοσελ δα μα για να ρ ξετε μια ματι .
Ε ν επιθυμε τε να παραγγε λετε κ ποια απ αυτ , παρακαλο με επικοινων στε μαζ μα . Ευχαριστ ."

Αιδοίο, cunt, pussy, μουνί

Χάζευα τα στατιστικά του blog στο Google Analytics και παρατήρησα ότι, παρ' ότι έχει περάσει πάνω από μήνας από τότε που έγραψα εκείνο το post για τον «Παλαιστή», κόσμος συνεχίζει να μπαινοβγαίνει. Έκανα κλικ και πήγα στο entrance sources. Μου είπε "Google". Έκανα νέο κλικ και πήγα στο entrance keywords. Μάλιστα. Copy. Και paste:

1.
μουνι
2.
μουνί
3.
muni
4.
το μουνι
5.
mariza tomei
6.
γαμησια απο το μουνι βιντεο
7.
πωσ ειναι το μουνι
8.
τι ειναι το μουνι
9.
τριχωτα μουνια απο βιντεο
10.
18 χρονων μουνι
11.
gkerls vinteo
12.
youtube τσοντα δωρεαν βιντεο γαμησι
13.
αστεια για μουνια βαζελουσ
14.
βιντεο γαμιολεσ νοικοκυρεσ
15.
βιντεο με τριχωτα μουνια
16.
γρια μουνι
17.
γυναικεσ να ανοιγουν το μουνι τουσ βιντεο
18.
εβαν ρειτσελ γουντ
19.
θελω ενα ωραιο μουνι
20.
θελω να δω μουνια κοριτσιων
21.
κομπέιν
22.
κοριτσια μουνια βιντεο
23.
κοριτσια παιζουν το μουνι τουσ βιντεο
24.
μαριζα τομει
25.
μουνί, ψιψίνα

(Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι εκεί έξω που εξομολογούνται στο Google, σαν να είναι ο καλλίτερός τους φίλος: "Θέλω να δω μουνιά κοριτσιών")

Next Exitorial Girl

Και πολύ έχω αργήσει!

(Χρόνια πολλά Άγκνες! Υποθέτω ότι αυτή τη στιγμή, σε κάποιο στέκι κοντά στο Χόξτον στήνεται ένα εντελώς ποπ πάρτυ για να γιορτάσεις τα 26α γενέθλιά σου. Κι εγώ κλείνω τεύχος...)

Δελτίο Τύπου*

Τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής θα φέρει στο εξής η γνωστή ηθοποιός Μιμή Ντενίση.
Η τελετή παρασημοφόρησης της ηθοποιού από τον πρέσβη της Γαλλίας στην Αθήνα, Κριστόφ Φαρνό, θα πραγματοποιηθεί στις 17 Μαρτίου, στην πρεσβευτική κατοικία.
Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της γαλλικής πρεσβείας «το παράσημο αποτελεί τιμή για τη διάσημη γαλλόφωνη και φίλη της Γαλλίας ηθοποιό, η καλλιτεχνική δράση της οποίας συμβάλλει στην ακτινοβολία του γαλλικού πολιτισμού στην Ελλάδα».
Η τελετή θα πραγματοποιηθεί παρουσία πολλών φίλων της τιμώμενης, ειδικότερα από τον χώρο της πολιτικής, των γραμμάτων και της τέχνης.

* Εστάλη στον Ovelix κι εκείνος μας το έκανε ευγενικά forward.

Νέα υποψηφιότητα για το καλλίτερο τραγούδι του 2009

Το "Two Suns" της Bat for Lashes είναι γεμάτο συγκλονιστικά τραγούδια. Το πρώτο μισό του πρέπει να είναι το πιο κερδιστικό πρώτο μισό άλμπουμ της τελευταίας πενταετίας. Αλλά το πρώτο πρώτο του τραγούδι είναι ακόμη πιο απίθανο. Παραπάνω, ένα μικρό απόσπασμα από το "Glass", από μια συναυλία της στο Παρίσι. Ήδη κονταροκτυπιέται με το "Daylight and the Sun" του Antony για την κορυφαία θέση στο ψυχαναγκαστικό μυαλό μου που θέλει να βγάλει λίστα με τα τραγούδια της χρονιάς.

Djangoless Weekend: Reinhardt

Κάθε φορά που νιώθω την άνοιξη γύρω μου, με πιάνει μια λύσσα ν' ακούσω την κιθάρα του Γκαμπόρ Ζάμπο - αυτού του ιδιοφυούς Oύγγρου κιθαρίστα (και περιστασιακού τραγουδιστή) που προσγειώθηκε ξαφνικά στο σύμπαν της τζαζ στα μέσα της δεκαετίας του '60, για να επηρεάσει τα πάντα - αν, ας πούμε δεν είχε γράψει αυτό το κομμάτι, ο Κάρλος Σαντάνα δεν θα είχε καριέρα (ναι, ξέρω, μικρό το κακό, αλλά έφερα απλώς ένα παράδειγμα). Ο τρόπος που παίζει κιθάρα είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν του Τζάνγκο, αλλά υπάρχει μια σύνδεση κι αυτή δεν είναι το ότι, ως Ούγγρος, είχε στις αναφορές του ένα είδος τσιγγάνικης μουσικής εντελώς διαφορετικό από αυτό που πρέσβευε ο Τζάνγκο. Όχι, το κοινό τους σημείο είναι ότι ο μπασίστας του, ο Βόλφγκανγκ Μελτζ, βάφτισε το γιο του Ράινχαρντ (προς τιμήν του τσιγγάνου κιθαρίστα) και συνέθεσε για χάρη του το κομμάτι Reinhardt, στο οποίο ο Γκαμπόρ έδωσε, ως συνήθως, ρέστα.

MSN στο γραφείο: Μονόλογος*

Homo Ludens:
πρέπει να κανω ενα ποστ
αλλα ειναι πολιτικο και μπερδευομαι
δεν ειμαι καλος σε αυτα
ειδα τον πρωι τον τσιπρα
να μιλαει στις καμερες
στο φοντο υπηρχε μια βιβλιοθήκη
και μια φωτογραφία του Τσε σε μια ασημενια κορνιζα
και ελεγε το εξης:
(o Tσίπρας, όχι ο Τσε)
"Σε μια περιόδο κρίσης που οι άλλες χώρες κάνουν κρατικοποιήσεις τραπεζων, εμείς αποκρατικοποιήσαμε τον εθνικο αερομεταφορεα"
Ναι. Και;

* O Mr. Arkadin δεν απάντησε ποτέ. Δεν ξέρω αν έφταιγε το ότι ήταν busy ή ότι λιποθύμησε πάνω στο πληκτρολόγιό του...

Φέρελπις νέος, ζητείται για διεθνή καριέρα

Ο Φου-Βου μού γράφει στο MSN ενθουσιασμένος. Αλλά ο Φου-Βου είναι γενικώς ενθουσιώδης και είναι και ο παρουσιαστής του Soundwave, Άλκης Στέας νέας κοπής, μιλά για όλα αυτά τα παιδιά στο μικρόφωνο και νομίζει ότι είναι ο δάσκαλός στους στην Α' Δημοτικού, τόσο πολύ τα αγαπάει. Εδώ μου λέει ότι του άρεσαν ακόμη και εκείνοι που συμμετείχαν στο πρώτο Soundwave προ διετίας (είχαν κερδίσει εκείνοι οι άχρωμοι, οι Cyanna, αν θυμάσαι), δεν θα τρελαινόταν με τους φετινούς; Εγώ πάλι κρατώ μικρό καλάθι, αλλά μιας και πιάσαμε όλη αυτήν την κουβέντα περί ελληνικής μουσικής "βιομηχανίας", θα ήμουν εντελώς απαράδεκτος αν δεν έριχνα λίγο λάδι στα γρανάζια.

Ξεχωρίζω τον/τους His Majesty the King of Spain (ποιος απ' όλους τους βασιλείς όμως; Ο Φίλιππος ο Δ' του Αλατρίστε και του Ρεβέρτε;). Η συμμετοχή του (εικονιζόμενου άνωθι) είναι το Come On. Μου άρεσαν και οι Loonattack. Αλλά δεν υπάρχει mp3, πρέπει να μπεις στο site του Soundwave για να τους ακούσεις (λέγεται ότι γι' αυτό το άθλιο κατασκεύασμα που κάνει κάθε σοβαρό web developer να βγάζει σπυριά, η 3Ε πλήρωσε σοβαρό ποσό -ελπίζω να μην αληθεύει). Μπορείς να ακούσεις και Pop Eye (That's Life) που άρεσαν χθες στο πρώτο battle (βαριέμαι), ή Le Page (Luna Land) που λατρεύει ο Μάρκος και που έχον κληρωθεί για battle με τον Βασιλέα των Ισπανών (μιλάμε για ντέρμπι), αλλά και τους υπόλοιπους. ΟΚ, δεν είναι η επόμενη Monika ανάμεσά τους, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε.

H ελληνική μουσική βιομηχανία είναι μια ελεεινή χούντα

Είμαι αφάνταστα εκνευρισμένος αυτή τη στιγμή. Μόλις έγινε ένα σχόλιο σ' εκείνο το post του Mr. Arkadin για τη συνέντευξη που είχε δώσει η Monika στο Crack Hitler, όπου με αφοπλιστική αθωότητα (ή με έντεχνη ειρωνία και πλεονάζον ψώνιο -ποσώς με ενδιαφέρει!) ξεκατίνιαζε το γελοίο σύστημα καπελώματος στο οποίο επιδίδεται η ελληνική δισκογραφία και δη η έντεχνη πτέρυγά του. Το σχόλιο (φυσικά από Ανώνυμο αναγνώστη, πάντα από Ανώνυμο...) είναι ένα ανθολόγιο θετικών φράσεων που βγήκαν από τα χείλη διαφόρων "σοβαρών" Ελλήνων καλλιτεχνών για την πιτσιρίκα που αυτό εδώ το blog (και πάααρα πολύς κόσμος ακόμη που λατρεύει τη μουσική) έχει από καιρό ξεχωρίσει ως μια από τις αγαπημένες του δημιουργούς.

Είναι τόσες πολλές οι ατάκες που παραθέτει και τόσο τεκμηριωμένη η παράθεση της "βιβλιογραφίας" του, που καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι το σχόλιο δεν έγινε από κάποιον ερασιτέχνη. Δεν πρέπει να υπάρχουν και πολλοί ερασιτέχνες που αποδελτιώνουν ό,τι δημοσιεύεται στον ελληνικό Τύπο και αφορά την δισκογραφία -και μάλλον ούτε ένας δεν διαθέτει τέτοια database που να μπορεί να επικεντρώνει σε ό,τι έχει λεχθεί για ένα και μόνο άτομο. Κι όμως. Ο Ανώνυμος σχολιαστής μας βρήκε όσα έχουν πει για τη Monika οι (συμπαθέστατοι) Γαλάνη, Τσανακλίδου, Δεληβοριάς, Πασπαλά, Μαραβέγιας, Μικρούτσικος, Θηβαίος, Ελευθερίου...

Μου θύμισε τα σχόλια που είχαν γίνει όταν ανέβασα στο blog το κείμενο που είχα γράψει για τον Πλιάτσικα στο Big Fish. Τότε οι Ανώνυμοι φίλοι μας δεν φρόντισαν να κάνουν γνωστό σε όλους το πόσο καλός καλλιτέχνης είναι ο Φίλιππος, αλλά το πόσο ελεεινό υποκείμενο ήμουν εγώ που τον ειρωνευόμουν. Αλλά η συχνότητα σχολίων από άτομα που σαφώς και δεν ήταν τακτικοί αναγνώστες του "ΠΠC" είχε και τότε μια έντονη εσάνς οργανωμένου σχεδίου.

"Η ελληνική δισκογραφία είναι μια χούντα", είπα με το που διάβασα το τωρινό σχόλιο στον Mr. Arkadin. "Χούντα δεν θα πει τίποτε", μου απάντησε. Εκείνος τα ξέρει καλλίτερα. Του ζήτησα να συμπληρώσει αυτό εδώ το post μόλις χαλαρώσει με το τεύχος που κλείνει απόψε. Είμαι νευριασμένος, κυρίως γιατί νόμιζα ότι είχα πια απαλλαγεί από όλους αυτούς. Πρόσφατα ενεπλάκην σε μία δικαστική περιπέτεια -ναι, εξ αιτίας εκείνου του κειμένου για τον Πλιάτσικα στο Big Fish- της οποίας τα απόνερα έφτασε να διαχειρίζεται ο Mr. Arkadin λόγω της σημερινής του θέσης στο περιοδικό. Προφανώς και δεν μας πολυσυμπαθούν στα κεντρικά γραφεία της στρατιωτικής κυβέρνησης... Είμαστε δύο γελοίοι αντιστασιακοί που τολμούν να λένε στη Monika και την κάθε Monika να συνεχίζει να τους γράφει όσο αυθάδικα το κάνει και που -το χειρότερο για εκείνους- δεν μιλούν στην ίδια διάλεκτο με τα υπόλοιπα μέλη της αλλόκοτης φυλής που τρέφεται από το ελεεινό της σύστημα.

Ένα σύστημα που -να θυμίσω, ή να κάνω γνωστό, γιατί οι περισσότεροι μάλλον δεν το ξέρουν καν- όταν λέει "πωλήσεις", εννοεί "τοποθετήσεις" στα ράφια των δισκάδικων (οι επιστροφές δεν αφαιρούνται ποτέ, τα charts έχουν ήδη ορίσει νικητές και ηττημένους) και που, όταν λέει "να κάνουμε πλατινένιο δίσκο", εννοεί ότι πρέπει να τοποθετηθούν στα ράφια τόσες παραπάνω χιλιάδες κόπιες της Ζήνα ώστε να φθάσουν εκείνες της Παπαρίζου (τα ονόματα είναι ενδεικτικά, μη μου κάνετε άλλη αγωγή, please, δεν εννοώ την Πέγκυ και την Έλενα, αλλά τις φανταστικές καλλιτέχνιδες Πέμυ Ζήνα και Εβελίνα Παπαρίζου, ΟΚ;) που πρόλαβε πρώτη να "πλατινιάσει".

Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτά τα ελεεινά υποκείμενα: Μην μπαίνετε στον κόπο να διαβάζετε αυτό το blοg και μετά να σχολιάζετε. Δεν θα μας καταλάβετε και δεν θα σας καταλάβουμε ποτέ. Ευτυχώς.

UPDATE:

Ξαναδιαβάζοντας το σχόλιο που με έχει κάνει να φρικάρω νυχτιάτικα, συνειδητοποιώ ότι όλες οι συνεντεύξεις των καλλιτεχνών που εκθειάζουν τη Monika δόθηκαν μετά την δική της στο Crack Hitler. Έλεος!

Η κρίση μας στέλνει ένα μήνυμα

(Η Κρίσι Χάιντ εννοούσα...)

Django Weekend: Tornerai

Περπατάς μέσα στη νύχτα και όσο πλησιάζεις, καταλαβαίνεις ότι είσαι κοντά από τον ήχο του νερού - ορμητικό, άφθονο, λυτρωτικό. Ακόμη και όταν το περιμένεις όμως, πάντα σε ξαφνιάζει μόλις στρίψεις στη γωνία και βρεθείς μπροστά του.
(Και εντάξει, πάντοτε απογοητεύεσαι που αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι μια ορδή από τουρίστες και όχι μια ασπρόμαυρη Σουηδέζα νύμφη με καμπύλες που σου φέρνουν δάκρυα)
Και ναι, θα ρίξεις κάθε φορά το νόμισμα στο συντριβάνι - πανάρχαια συνήθεια, από την εποχή που οι θεοί εντυπωσιάζονταν εύκολα από μερικά κομμάτια μέταλλο, οπότε ήταν σχετικά εύκολο να τους κατευνάσεις. Εγώ έριξα γιατί μου αρέσει η άλλη πρόληψη: αν ρίξεις κέρμα, τότε θα ξανάρθεις - tornerai, που λένε οι Ιταλοί. Συμπτωματικά (;), Tornerai ήταν ο τίτλος ενός από τα κομμάτια που ηχογράφησε ο Τζάνγκο Ράινχαρντ και ο Στεφάν Γκραπελί, όταν βρέθηκαν στα στούντιο της RAI το 1946, εκείνο στο οποίο ο Γκραπελί παίζει στην αρχή πιάνο προτού επιστρέψει στο βιολί του.

Νταλάρας

Τι έχω πάθει; Όλη μέρα σήμερα ακούω Μπρους Σπρίνγκστιν και U2 και είμαι κατενθουσιασμένος. Ποιο είναι το επόμενο στάδιο; Να κολλήσω με το νέο άλμπουμ του Μεγάλου Έλληνα που ξέχασαν να βάλουν στη λίστα;

(Επίσης, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η σημειολογία των τίτλων "Walking/Working on a dream" που, σε πείσμα όσων θέλουν να μας επιβάλλουν ως κλισέ για τη νέα γενιά, θέλει τους Empire of the Sun να περπατούν πάνω σε ένα όνειρο, την ίδια ώρα που ο θείος τους Μπρους ακόμη το δουλεύει...)

Αυτό το κορίτσι το έχεις δει να κάνει σκι;

Αν δεν είσαι ήδη φαν των χειμερινών σπορ και ψάχνεις να βρεις γιατί τόσοι φίλοι σου είναι ξετρελλαμένοι, κάνε το τεστ: Αναζήτησε ένα αγωνιστικό βίντεο που να πρωταγωνιστεί αυτό το ταγαράκι από τη Γιούτα, η Λίντσεϊ Βον -κι αν δεν κολλήσεις, είσαι ανίατη περίπτωση. Δυστυχώς τα μεγάλα κανάλια έχουν «κλειδωμένες» τις κούρσες της στο youtube, οπότε θα πρέπει να πας να ψάξεις εκεί. Για εδώ, βρήκα μόνο ένα promo της Red Bull:

O Γιώργος Παπανδρέου καλεί όλους τους Έλληνες...

...να χωθούν κάτω από την ομπρέλα του (υπάρχει χώρος).

Η καλύτερη αφίσα που έχω δει τα τελευταία χρόνια!

Δεν μπορεί να την έφτιαξε γραφίστας αυτή! Είναι αχειροποίητη!
Και ναι, αν δεν είχα κανονίσει να βρίσκομαι εκτός Ελλάδας αυτό το σαββατοκύριακο, θα ήμουν ήδη καθ' οδόν για Καβάλα.

Για την οικονομική ύφεση θα γράψει ποτέ κανείς τίποτε σ' αυτό το blog;

Τιμή και δόξα στο θίασο του Τζαντ Άπατοου

Οι τύποι είναι θεοί!

(Κι ας κατέστρεψαν για πάντα αυτήν την ανάμνηση)

Θέλω ΤΩΡΑ μετεγγραφή!

Όταν βγάζεις αντρικό περιοδικό και φωτογραφίζεις μόνος σου τα εξώφυλλα (και μετά τα περνάς και από ειδική επεξεργασία) για να ταιριάζουν στην αισθητική σου...

...φροντίζεις να προσκαλείς σε αυτά όλες τις συνήθεις υπόπτους - πρωταγωνίστριες των πρωινάδικων, μεσημεριανάδικων, όλων των γενιών του "Όλα", θαμώνες των "Max", "Maxim" και "Playboy" αυτού του τόπου και σκαρώνεις εξαιρετικούς τίτλους για πάρτη τους (βλ. "Ολγασμός!")...

...ενδιαφέρεσαι όμως και τόσο πολύ για το γυναικείο πληθυσμό ώστε να προσθέτεις ως ένθετο κι ένα περιοδικό για εκείνες -και μάλιστα με ένα girl next door για εξώφυλλο-...

...αλλά και τους χαρίζεις την στήλη "Toy Boy" με έναν τριχωτό κοιλαρά next door να αποκαλύπτει κάθε δίμηνο τι θέλει από αυτές (συν το πόσες φορές έχει κάνει παρτούζα!),

...τότε δεν μπορώ παρά να αναφωνήσω: RESPECT και να δηλώσω το ενδιαφέρον μου για μια οποιαδήποτε θέση (βοηθός φωτογράφου, στυλίστα, υλατζή, whatever).

Ο Βάγιας Κατσός πρέπει να είναι ήδη τοπικός ήρωας στην Χαλκίδα με το "Square*". Ελπίζω μετά από αυτό το post να γίνει και εθνικός ήρωας. Σίγουρα πάντως έχει καταφέρει, με το να μας στείλει το επετειακό τεύχος για τα πέντε χρόνια του περιοδικού του, όλους τους συντελεστές των αθηναϊκών media να παραμιλάμε από χθες! Ξανά respect.

(Πέρα από την πλάκα και πίσω από τις γκόμενες, το περιοδικό έχει εξαιρετικό σχεδιασμό -έχει πάρει έπαινο από τα βραβεία ΕΒΓΕ- και το ευβοϊκό ρεπορτάζ του είναι ό,τι ακριβώς συγκινεί μια τοπική κοινωνία. Ναι, εννοείται με τα κοσμικά μέσα...)

Μεγάλοι Έλληνες: Τάσος Προύσαλης

Δαγκωτό!

Μεγάλοι Έλληνες

Δεν βλέπω ποτέ τηλεόραση (εκτός των ειδήσεων της ΝΕΤ στις 12 το μεσημέρι, όταν μόλις έχω τελειώσει την πρωινή μου γυμναστική) και δεν είχα πάρει είδηση ότι ο άνωθεν εικονιζόμενος ΔΕΝ περιλαμβάνεται μεταξύ των 100 μεγάλων Ελλήνων που ψήφισε το κοινό για χάρη της τηλεθέασης του ΣΚΑΪ. Δυστυχώς διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά και το είδα σε σχόλιο του Παναγιώτη Μένεγου για τη σημερινή Athens Voice. Τώρα, πώς θα κοιμηθώ το βράδυ;

Μπορεί η διαφήμιση να σώσει τον κόσμο;

Yπάρχει μια κασέτα που την έχουν στο συρτάρι τους όλοι οι Ελληνες, και την ανασύρουν κάθε φορά που γίνεται κουβέντα για "αληθινή μουσική" και "γνήσιο ροκ". Είναι μια κασέτα γεμάτη εξωστρεφείς, αντρίκιες κιθάρες, ιδρωμένα riff και μελιστάλαχτες μπαλάντες - Rainbow και Pink Floyd, Uriah Heep και Ρόρι Γκάλαχερ, Scorpions και Doobie Brothers, ξέρεις πολύ καλά ποια κασέτα εννοώ. Την έχεις ακούσει κι εσύ, κάτι καλοκαιρινά βράδια, γύρω από μια φωτιά σε κάποια παραλία, ή πίνοντας μπίρες σαν να μην υπάρχει αύριο σε ένα μπαράκι που υπήρχε από πάντα.
Το τελευταίο μέρος που περίμενα ποτέ να την ακούσω είναι σε μία διαδήλωση. Κι όμως, όταν τον περασμένο Δεκέμβριο βρέθηκα κι εγώ ανάμεσα στο πλήθος που συγκεντρωνόταν κάθε τόσο στα προπύλαια, άκουσα από τα ηχεία, ανάμεσα στην ανθολογία του γαλλικού και ελληνικού hip-hop, τα άπαντα των Clash και τον αειθαλή ξύλινο λόγο των "νεολαίων" της αριστεράς, να ξεχύνεται η γλαφυρή κιθάρα του Αλβιν Λι, σε ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που συγκίνησαν ποτέ τους μαλλιάδες στα τέλη των '60s: το "I'd love to Change the World" των Ten Years After. Περιμένοντας να ξεκινήσει η πορεία, έπιασα τον εαυτό μου να παίζει μια αόρατη κιθάρα στον αέρα.
Δεν ήμουν ο μόνος που συγκινήθηκε. Προφανώς, ανάμεσα στο συγκεντρωμένο υπό μερική εξέγερση πλήθος, θα βρέθηκαν και κάποιοι από τις διάνοιες του κόσμου της διαφήμισης. Φαντάζομαι ένα λαμπάκι να ανάβει πάνω από το κεφάλι τους: "μάγκα μου, αυτό είναι σουξέ - πρέπει οπωσδήποτε να το φορέσουμε σε κάποιο διαφημιστικό σποτάκι".
Δεν έκλεισε μήνας και η κιθάρα του Αλβιν Λι εισέβαλε ξανά στη ζωή μου, αυτή τη φορά από την τηλεόραση: "Δεν ξέρω τι προϊόν διαφημίζουν, αλλά αφού έβαλαν αυτό το κομμάτι, θα το αγοράσω οπωσδήποτε", είπα στην γυναίκα της ζωής μου, που με κοίταξε σαν να είμαι παράφρων. Η διαφήμιση ήταν για μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας - έτσι κι αλλιώς, μόνο τα κινητά συντηρούν πια την διαφήμιση (και την οικονομία). Δεν έχει αυτό σημασία. Σημασία έχει ότι, εν έτει 2009, υπάρχει μεγάλη επιχείρηση στην Ελλάδα που επιλέγει να διαφημίσει το προϊόν της με ένα τραγούδι που περιλαμβάνει τους στίχους "Φορολογήστε τους πλούσιους/ Ταΐστε τους φτωχούς/ Μέχρι να μην υπάρχουν πια πλούσιοι". Και για όποιον δεν το κατάλαβε, βρισκόμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης - αλλά τουλάχιστον έχουμε καλό σήμα, όπου κι αν βρισκόμαστε.

• Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Big Fish, στη στήλη Irony Man, την Κυριακή 1 Μαρτίου

Νοικοκυρά σε απόγνωση

Καλή μου Μπέτυ,
…ελπίζω να μη σε πειράζει που σε φωνάζω έτσι! Δες το σαν τη μία και μοναδική παραχώρηση που θα σου ζητήσω. Ασε με να σε λέω Μπέτυ. Σαν ανταπόδοση για το εξώφυλλο του προηγούμενου τεύχους και για το τωρινό Exitorial. Το ξέρεις ότι είσαι το πρώτο κορίτσι που τα κατάφερε, γοητευτικό και με μπόλικο hype για προίκα, να αλώσει και τα δύο; Και μάλιστα, δύο μήνες συνεχόμενους; Ο κόσμος θα καταλάβει τι τρέχει μεταξύ μας στο τέλος… Γιατί επιμένω στο Μπέτυ; Εχεις δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι το κανονικό σου όνομα ταιριάζει γάντι σε μια τέτοια -στο περιθώριο του κοινωνικώς αποδεκτού- σχέση. Είναι πιο προκλητικό: January Jones. Βγαλμένο από centerfold του Playboy. Ψευδώνυμο πορνοστάρ σχεδόν. Αλλά είναι το αληθινό σου όνομα. Και σ’ αυτό το παιχνίδι, είναι καλύτερο να χαθεί μέσα στο θηλυκό χάος της τσάντας σου η ταυτότητά σου. Βαθιά μέσα στην τσέπη η δικιά μου. Διάλεξε κι εσύ ένα όνομα να με φωνάζεις και πάμε μ’ αυτό. Μπέτυ Ντρέιπερ, η απατημένη, παραμελημένη, με κομμένα τα φτερά σύζυγος από το «Mad Men». Μου κάνει μια χαρά. Απ’ τη στιγμή που θα καταφέρεις να γίνεις κυνική, θ’ ανακαλύψεις ένα σύμπαν που κινείται παράλληλα -και πιο διασκεδαστικά- σ’ αυτό που ζεις ως ρομαντική, οικολόγος (ισχύει αυτή η ιστορία ότι ανέλαβες πρέσβειρα της «Oceana», έτσι;), ανερχόμενη ηθοποιός.

Δεν σου περιγράφω και κάτι άγνωστο τώρα, μη στραβώνεις αυτό το διαολεμένα ερεθιστικό πάνω χείλος με την περήφανη ελίτσα! Θυμήσου το ρόλο που έπαιξες στις «Τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα». Παραμελημένη σύζυγος κι εκεί. Ανικανοποίητη. Η Λίλι Αλεν έγραψε ένα τραγούδι γι’ αυτό στο καινούργιο της άλμπουμ. «Not Fair» το λέει, «δεν είναι δίκαιο», κράζει τον πρόωρο εκσπερματιστή, τον αδιαφορούντα σύντροφο. Εσύ τότε τόλμησες και να τον εκδικηθείς. Η Λου Αν σου βρήκε αυτό που έψαχνε στον Μελκιάδες, συνεννοήθηκε με λέξεις που έπεσαν και σκοτώθηκαν στην ξεφτισμένη μοκέτα (ο Μελκιάδες μιλούσε ελάχιστα Αγγλικά) ενός κακοφωτισμένου δωματίου σ’ ένα φτηνό μοτέλ κοντά στα σύνορα. «Να τον εκδικηθείς»… Λάθος ρήμα χρησιμοποίησα, έτσι;

Να σου πω την αλήθεια, δεν θέλω να ξέρω. Αν είναι εκδίκηση, αν είναι μια φαντασίωση που ήλθε η ώρα της να πραγματοποιηθεί, αν είναι στέρηση που πρέπει κάποια στιγμή να ξεδιψάσει. Ασε που -και μην το πάρεις λάθος τώρα- είναι άκρως μαζοχιστική η εμμονή της κατανόησης του τρόπου που λειτουργείτε. Οχι αδύνατη, έχει και πλάκα ώρες ώρες, αλλά έχει και όρια. Κάποια πράγματα δεν θα μας τα αποκαλύψετε ποτέ. Μ’ εμάς, εξ άλλου, η απιστία δικαιολογείται πιο εύκολα: «Βιολογικό το ζήτημα», μνημονεύεις τον Ντόκινς και το «Εγωιστικό Γονίδιό» του, ο άντρας είναι κυνηγός, ο ρόλος του είναι να σπέρνει, η γυναίκα καλλιεργεί, δες και τα ζώα, και κάπου εκεί λήγει το θέμα…

Αλλο με απασχολεί. Οταν σβήνεις το τσιγάρο στο ταλαιπωρημένο σταχτοδοχείο δίπλα στο κρεβάτι, όταν έχεις παραβεί κανόνες, έχεις λερώσει σεντόνια, έχεις τρυγήσει καρπούς από ξένο αμπελώνα, όταν είσαι πια η άπιστη, γιατί το κεφάλι σου δεν αδειάζει εντελώς, δεν απολαμβάνει τη στιγμή, δεν ευχαριστιέται αυτό που έκανε για το λόγο που το έκανε, αλλά σκαρώνει εφιάλτες και κόβει ρόλους, μοιράζει επίθετα, ψελλίζει ονόματα που έμεναν μακριά τόση ώρα, σε κάνει να γυρίζεις την πλάτη από την άλλη πλευρά; Κι όταν υποπτεύεσαι, έχεις ενδείξεις ή -χειρότερα- αποδείξεις (τώρα παίζεις το ρόλο της απατημένης), ποιο ερώτημα σου ’ρχεται πρώτο στο μυαλό: «Γιατί οι άντρες είναι τόσο γουρούνια;» ή «Δεν μ’ αγαπάει πια;» Σ’ αγαπάει. Ισως και περισσότερο από πριν. Απλώς δεν έβγαλε την ταυτότητα από την τσέπη. Για λίγα λεπτά ήταν κάποιος άλλος.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Μαρτίου 2009)

Πέρα από το φράγμα του ύπνου

Υπήρχε ένα μπαράκι στην οδό Πέτρου Συκουτρή, το "Shawshank Redemption". Στον αριθμό 14952 αν θυμάμαι καλά. Δεν ήταν τίποτε το φοβερό, μέτρια διακόσμηση, μέτριος κόσμος, μέτρια μουσική. Όμως περνούσα καλά, κάθε φορά που τύχαινε να βρεθώ εκεί για ένα ποτό. Δεν με πείραζαν οι κακοφωτισμένοι Ρούμπενς, Φαν Ντάικ και λοιποί Φλαμανδοί στους μονίμως δακρυσμένους από την υγρασία τοίχους. Δεν με ενοχλούσαν καθόλου οι χοντρές τραβεστί, οι executives με τα πούρα ή τα λοκάλια που άφηναν απ' έξω τα κοντόκανα παπάκια τους και περιέφεραν τη μπόχα απ' τις άπλυτες κοτσίδες τους πάνω στην πάντοτε βρώμικη -σαν μαδριλένικο ντελικατέσεν- μπάρα του. Μπορώ ακόμη και να πω ότι μετά την τρίτη μπίρα (σέρβιραν εξαιρετική γερμανική Goebbels, μια πικρή ale που κανείς Ιρλανδός δεν μπόρεσε ποτέ να μιμηθεί) άκουγα σχεδόν με ευχαρίστηση όλη εκείνη την πειραματική φολκ και κάντρι που επέμενε να παίζει ο DJ: Μπομπ Μπούσεμαν, The Cricket Champions, No Signal On My Nokia και διάφορους τέτοιους...

Σύχναζα εκεί συνήθως με τη φίλη μου την Ντέπυ (ήταν ξανθιά, γεμάτη καμπύλες -ένα συγκλονιστικό τεσσάρι και στητό στήθος) και τον Αρτέμη (μετέπειτα σύζυγό της, τότε ήταν απλά ο μπασίστας σ' εκείνη την εντελώς τριπαρισμένη μπάντα που είχα στήσει το '82, τους "Toshiba" -παίζαμε ένα ελεεινό δημοτικό πανκ με στοιχεία από ρεμπέτικο και τα δύο άλμπουμ μας είχαν πάει άπατα, αλλά γαμάγαμε καλά στις συναυλίες). Πίναμε δυό-τρεις Goebbels και φεύγαμε, αλλά πάντα κάτι απίθανο προλάβαινε να συμβεί. Και εννιά στις δέκα φορές είχε να κάνει με κάποια γκόμενα που της την έπεσα ή μου την έπεσε. Το αστείο ήταν ότι αυτό το πρόκριμα συνεύρεσης συνέβαινε πάντοτε σε περίοδο που είχα δεσμό. Χάρη στο "Shawshank Redemption" κεράτωσα και τη Σοφία και την Μπι Μπι και την Ιφιγένεια, μέχρι και τη γυναίκα της ζωής μου, την Παναγία.

Ανάμεσα σ' αυτά τα κορίτσια, εκείνες τις ενέσεις περιπέτειας μέσα στο γύψο του "συζυγικού" μου βίου, ήταν μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες περιπτώσεις: Η Άννα Κ., ένα γλυκούλικο αναρχάκι που τριγυρνούσε στην Αγία Παυλούπολη πάνω σ' ένα σπαστό ποδήλατο και κατέληγε κάθε βράδυ και σ΄άλλο μπαρ -χωρίς ποτέ να χαλάει ούτε ένα σκούδο, πάντα την κερνούσαν!-, πότε στο "Youth Novel", πότε στο "Adidas", πότε στο "Dead Can Dance". Έκανε τέλειο, υγρό τσιμπούκι, αλλά έμεινε παράλυτη στα Δεκεμβριανά του '86, τότε που οι μπάτσοι βγήκαν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι που ένας 15χρονος είχε κλάσει πάνω στην ασπίδα ενός ειδικού φρουρού. Είχα μάθει για το δράμα της από την Μαρκησία ντε Φράνκενστάιν. Άλλη περιπτωσάρα εκείνη. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς έκανε παρέα με την Άννα Κ., ήταν τόσο κυριλέ, τόσο πλούσια, τόσο μονότονη στο κρεββάτι... Με τη Μαρκησία δεν το κάναμε πάνω από δύο φορές, αλλά μείναμε φίλοι για πάντα. Πετούσαμε χαρταετό κάθε Mardi Gras και παίζαμε με βεγγαλικά κάθε Δεκαπενταύγουστο στην Κήλο ή στην Φρενούσσα. Μέχρι πέρσι. Παντρεύτηκε έναν Ανδαλουσιανό Σκύλο και έφυγαν να ζήσουν για πάντα σ' ένα νησί ανοικτά του Ντάνγουιτς.

Στο "Shawshank Redemption" γνώρισα και τη γυναίκα μου. Η ιστορία με την Σούλα ξεκίνησε σαν άλλο ένα one night stand (κερατωμένη της ημέρας ήταν η Μπι Μπι) και κατέληξε σ' έναν παράφορο έρωτα. Ίσως γιατί μου θύμιζε τόσο την Παναγία. Οι άντρες πάντα κυνηγάμε την ίδια γυναίκα. Θυμάμαι, όσο ήμασταν ακόμη παράνομο ζευγάρι που ένα βράδυ, όταν ο DJ έβαλε το "The Needle Lies" της Τόρι Μπγιόρκ, μου χούφτωσε τ' αρχίδια κάτω από έναν πίνακα του Γιάκομπ Γιόρντενς που απεικόνιζε ένα μέθυσο βασιλιά και μου ψιθύρισε στ' αυτί: "Αν πας με άλλη, θα σου κόψω το κεφάλι". Θυμάμαι πιο μετά, οκτώ χρόνια μετά το γάμο μας, βλέπαμε μια ταινία στο DVD -το "Επιχείρησις: Μαλχόλαντ" νομίζω-, όταν πάτησε ξαφνικά το pause, έχυσε το ποτήρι με το χιλιανό shiraz της πάνω στην λευκή φλοκάτη, γύρισε οργισμένη και μου ούρλιαξε: "Αν πας με άλλη, θα σου κόψω το κεφάλι". Παρέμεινα ευνουχισμένος άλλα τρία χρόνια, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να πάω και με άλλη.

Κατέβηκα προχθές στην Πέτρου Συκουτρή. Ήταν όπως την άφησα. Κακοφωτισμένη, γεμάτη πρεζόνια και undercover μπάτσους, και με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν τους κόκκινους κάδους και τα ρακούν να τα ροκανίζουν με μανία, αφήνοντας την εμετική τους αποφορά να ποτίζει την υγρή ατμόσφαιρα. Στη θέση όμως του "Shawshank Redemption" έχει σηκωθεί ένα τριώροφο τρέντι ρουχαλάδικο όπου συχνάζουν 20άρες από το Συντριβανάκι και την Αγριελιά και γκέι δημοσιογράφοι περιοδικών. Ακριβώς δίπλα έχει ανοίξει το "Maradona". Ένα εντελώς χάλια μπαράκι με τοιχογραφίες α λα Αλταμίρα και Εσκοριάλ και αρρωστημένη εμμονή στο death metal. Σερβίρουν ξεπλυμένη μπίρα "Tin Tin". Ήπια τέσσερις τέτοιες. Έκανα κεφάλι. Την έπεσα στην Αθηνά. Χύνει από τον κώλο. Έχω ήδη κάνει τα επτά καλλίτερα γαμήσια της ζωής μου μαζί της...


Έγραψα αυτό το post ακούγοντας Russian Red. Δεν ξέρω πολλά για την κοπέλα (μόνο ότι είναι από τη Μαδρίτη), αλλά για να διασκευάζει τόσο αυθάδικα το "Girls Just Wanna Have Fun" πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Δανείστηκα τις φωτογραφίες από το λατρεμένο ponyXpress.

Polly Scattergood for the day

Το τραγούδι, πάντως, που πρώτο μου κίνησε την προσοχή για τη νέα μου εμμονή, βγήκε σε single το φθινόπωρο και δεν περιλαμβάνεται στο άλμπουμ της που θα κυκλοφορήσει σε μία εβδομάδα. Οπότε, αν βαριέσαι να πας στο MySpace της και να το ακούσεις (μαζί με μερικά ακόμη διαμαντάκια), κατέβασε το -πόση Τόρι Έιμος και πόση Κέιτ Μπους ακόμη αντέχεις;- "Kiss Me" από εδώ.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, αυτό έφθασε σήμερα στο mailbox του Facebook μου:
Hey guys
The first ever play of "please don't touch" will be on the Steve Lamacq show tonight between 9pm -10pm
If you like the song, please feel free to email or text him on 81199
A few positive vibes go along way ;-)
Thanks
Love polly x

Pop-o-Culture Millionaire!

OK, την είδαμε και την ταινία της χρονιάς! Πειράζει που εμένα αυτό που μου άρεσε περισσότερο από όλο το "Slumdog Millionaire" ήταν οι τίτλοι τέλους; Είμαι τόσο αθεράπευτα ποποculturοκτυπημένος;

Χάδια

Έγραψε καμιά πεντακοσαριά λέξεις ο Θόδωρος Ρουσόπουλος σήμερα στην "Καθημερινή" αλλά εγώ έχω κολλήσει σε μια μόνο φράση: "Δεν μου αρέσει το χάιδεμα αυτιών. Ούτε του πολιτικού προς τον πολίτη. Ούτε γενικώς". Για κάποιο λόγο, διαβάζοντας αυτή τη φράση, η σκέψη μου πήγε στη Μάρα Ζαχαρέα. Που στερείται αυτής της αισθησιακής απόλαυσης, να της χαϊδεύουν τ' αυτιά. Αναρωτιέμαι, αν το εμπάργκο επεκτείνεται και σε άλλα στάδια του foreplay. Πώς νιώθει άραγε ο πρώην υπουργός για το πιπίλισμα του λοβού; Για το άγγιγμα των ακροδακτύλων κατά μήκος του σβέρκου; Για το μασάζ στα πόδια; Τι αγωνία κι αυτή, θεέ μου.
(η φωτογραφία είναι από το νέο "καλύτερο ελληνικό μπλογκ")

Djangoless Weekend: Je me suis fait tout petit

Μια και αναφέρθηκα, την περασμένη εβδομάδα, στον σημαντικότερο ήρωα της σύγχρονης Jazz Manouche σκηνής της Ευρώπης (όχι ότι ενδιαφέρεται κανείς), θα συνεχίσω με έναν ακόμα. Τον λεπταίσθητο Ροντόλφ Ραφαλί, που κέρδισε επάξια τη θέση του στο star system των συνεχιστών του Τζάνγκο Ράινχαρντ, επιλέγοντας, όχι να αναμασά τα ίδια και τα ίδια θέματα που έπαιζε ο ήρωάς του (μας), ούτε τις μποσανόβες που παίζουν οι όμοιοί του - όχι, ο Ραφαλί υπηρέτησε το κατεξοχήν γαλλικό παρακλάδι της τζαζ διασκευάζοντας τα τραγούδια του κατεξοχήν εκπροσώπου του γαλλικού chanson: του Ζορζ Μπρασενς. Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος που παίρνει ένα τραγούδι όπως το Je me suis fait tout petit, και καταφέρνει να διατηρήσει όλα του τα χαρακτηριστικά, αφαιρώντας το πιο σημαντικό του κομμάτι: τους στίχους.
(Δεν θα θεωρητικολογήσω άλλο - ήθελα απλώς μια αφορμή για να ανεβάσω ένα ακόμη μελό κομμάτι σ' αυτό το blog. Ξέρω, έχω καταντήσει αηδία).
υγ. Τον λατρεύω τον Μπρασένς - ειδικά τις Κυριακές: