Φαντάζομαι ότι η μουσική επιλογή του Σαββάτου ήταν απείρως πιο ταιριαστή στο υγρό και παγωμένο Νότινγκ Χιλ από τη σημερινή. Βάλε το ένα απέναντι απ' το άλλο και θα καταλάβεις. Από τη μία το live του Λέοναρντ Κοέν -ηχογραφημένο εδώ, στο Λονδίνο, ένα εικοσάλεπτο πιο μακριά με το tube, στην O2 Arena, στα ανατολικά- με όλο το βραχνό ψιχάλισμα της φωνής του να σου θυμίζει ακριβώς τι καιρό έχει έξω απ' το πανάρχαιο παράθυρο και πόσα ρούχα πρέπει να φορέσεις το πρωί για να πας να πάρεις ψωμί από το Ottolenghi. Aπ' την άλλη το ηλιόλουστο κουαρτέτο του Κόνορ Όμπερστ, του Μάικ Μόγκις (από τους Bright Eyes), του Τζιμ Τζέιμς (My Morning Jacket) και του Μ. Γουόρντ (Μ. Ward, δηλαδή, και She & Him, φυσικά) που αυτοσυστήνονται ως Monsters of Folk και είναι όσο καραΑμερικάνοι βλάχοι μπορείς να φανταστείς (δηλαδή: λατρεμένα βλάχοι, αν γουστάρεις την λαϊκή μουσική της εκεί μεριάς του Ατλαντικού όσο εγώ).
Αλλά δεν γίνεται να μην ακούσω Monsters of Folk αυτή την ώρα. Άντε να τους αντικαταστήσω με Big Pink, Devendra Banhart ή Taken By Trees, σίγουρα πάντως το κριτήριο δεν θα είναι "μουσική για να χαλαρώσεις στην ολιγοήμερη απόδρασή σου στο Λονδίνο, μπας και ξεχάσεις το δεκαπενθήμερο που μόλις πέρασε". Αλίμονο, απόψε δεν έχω βάλει καν να ακούσω την καθημερινή μου πρέζα από το "Soulbook" του Ροντ Στιούαρτ* (που είναι, φυσικά, η εκτέλεση του "Let it be me" παρέα με την Τζένιφερ Χάντσον). Όχι, απόψε είμαι υποχρεωμένος να ακούσω για μία ακόμη φορά, από τις άπειρες τον τελευταίο μήνα, μερικά από τα άλμπουμ που πασχίζουν να χωρέσουν στην πρώτη εικοσάδα της λίστας μου με τα καλλίτερα του 2009. Γιατί είμαι ψυχαναγκαστικός. Γιατί αύριο ξεκινάει η μεγάλη ψηφοφορία. Γιατί θέλω να ανεβάσω και λίστα με τα 20 που έμειναν απ' έξω, όπως έκανα χθες για τα άλμπουμ των '00s. Και, εντάξει, με τα της δεκαετίας καθαρίζεις πιο εύκολα. Τα έχεις ακούσει εκατό φορές το καθένα, έχεις μαγειρέψει / ποτίσει τις γλάστρες / σιδερώσει πουκάμισα / κάνει ποδήλατο / τζόκινγκ / εκσπερματίσει σε τουλάχιστον τρεις διαφορετικές αποχρώσεις ανθρώπινης σάρκας με τo καθένα από αυτά και ξέρεις ποιο είναι νούμερο ένα και ποιο νούμερο σαράντα. Αλλά με τα του έτους, τι σκατά κάνεις; Φέτος, μου συνέβη το εξής κουλό: Έβγαλα με τεράστια ευκολία τα πρώτα δέκα (τα πρώτα έντεκα, για να είμαι ακριβής) και μάλιστα με σειρά, αλλά μετά μου μαζεύτηκε μια τριαντάδα άλμπουμ που πάνω - κάτω τα θεωρώ ίδιας αξίας. Στην τελική εικοσάδα θα έμπαιναν κάποιοι για συμβολικούς ή ψυχολογικούς λόγους και κάποιοι άλλοι θα έμεναν απ' έξω και θα περίμεναν να τους φροντίσει ένας άλλος εκλογέας. Έτσι τα έφερε η μοίρα. Και σήμερα πια πρέπει να κάνω την τελική μου επιλογή.
Πάμε λοιπόν. Από το νούμερο 21, έως το νούμερο 40, όσα θα άξιζαν έστω κι ένα πόντο, αλλά τελικά δεν θα εισπράξουν κανέναν από μένα. Θα πάρουν μόνο μια τιμητική αναφορά. Φυσικά τα παραθέτω με αλφαβητική σειρά. Η σφαγή για τους πόντους από αύριο:
Lily Allen - It’s Not Me, It’s You
Δεν είναι ότι εξαντλήθηκε όλο το hype με το ντεμπούτο της, είναι ότι απλά στο δεύτερο ξεμύτισμα ήταν ήδη σταρ και ο αμετροεπής κωλοπαιδισμός έπρεπε κάπου να χαλιναγωγηθεί. Αλλά ΟΚ, υπάρχει ακόμη το "Fuck You" και το "Not Fair" για όσους βιάστηκαν να κρίνουν.
Tori Amos - Midwinter Graces
Ναι, συμφωνώ, αυτό είναι ένα χριστουγεννιάτικο άλμπουμ. Αλλά, για ξανασκέψου του. Είναι κι ένα τυπικό άλμπουμ της Τόρι -με όλα τα μαγικά της μέσα. Τα Χριστούγεννα κουβαλάνε αυτό το νεραϊδένιο που κουβαλάει κι εκείνη και πλέον έχουν και το δραματικό της twist. Εγώ θα το ακούω και μέσα στο καλοκαίρι πάντως!
Devendra Banhart - What Will We Be
Τελικά μου έμεινε οριακά εκτός εικοσάδας. Είναι το πεπρωμένο του. Του το είχα κάνει και το 2007, με το προηγούμενο. Σκατά. Αρχίζω και το μετανιώνω. Και είναι και πιο χαλαρό, πιο ξεκούραστο, πιο αφηρημένο τούτο εδώ. Κρίμα. Ψηφίστε τον οι υπόλοιποι, μην το έχω κρίμα στο λαιμό μου...
Baroness - Blue Record
Τεχνικό, ψυχεδελικό χέβι μέταλ, με επικά, σούπερ χορταστικά ρεφρέν, σε ένα άλμπουμ που -αν ήμουν δέκα χρόνια, δεκαπέντε, μικρότερος- θα ήταν για πλάκα το νούμερο ένα μου της χρονιάς και μέσα στην πεντάδα της δεκαετίας.
The Big Pink - A Brief History Of Love
Ψαγμένο και χαμένο κάπου ανάμεσα στο shoegaze και στο ξέφρενο indie rock, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλλίτερα ντεμπούτα της χρονιάς.
The Boy - The Boy
Πιο κάτω τον έχω στο top 40 και παρέα με τη Μαίρη. Άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο. Στη σόλο καριέρα του, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης είναι πιο ηλεκτρονικός και επιθετικός. Ένα παραλήρημα. Καμμία σχέση με τον εκπαιδευτή σκύλων που είδαμε στον "Κυνόδοντα".
Elephant Stone - The Seven Seas
Άλλο ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο, στο ίδιο κύμα με τους Big Pink και τους Taken by Trees. Ειδικά με τους δεύτερους, έχουν το κοινό των ινδικών επιρροών. Μιλάμε όχι για indie, αλλά για hindu rock! Από τα φαινόμενα της χρονιάς.
Florence & The Machine - Lungs
Η σοφιστικέ διάδοχη κατάσταση της Λίλι Άλλεν στη βρετανική ποπ. Κακώς οι διάφοροι Mr. Arkadin αυτού του κόσμου την πετάνε στο ίδιο καζάνι με La Roux και Lady Gaga. Κακώς!
Mary & The Boy - Timemachine
Νά τος πάλι ο The Boy. Και νά 'τη και η Μαίρη, που την θαυμάσαμε φέτος και στον "Κυνόδοντα". Κρίμα που διέλυσαν το ντουέτο τους, πάνω που βρήκαν τον ήχο τους. Μαζί με τους Xaxakes, ό,τι καλλίτερο είχε να δώσει η Ελλάδα φέτος. (Αν και οι Mary & The Boy ήταν από Δεκέμβριο πέρσι. Αλλά μετράει στην ψηφοφορία μας. Ο Larry Gus, πάλι, με τον οποίον έχουν τρελλαθεί όλοι, θα βγει τελικά Ιανουάριο, άρα θα τον χωρέσουμε στις λίστες μας για το 2010 αναγκαστικά.)
Megadeth - Endgame
Είναι απίστευτο, αλλά ένα τέταρτο του αιώνα και δώδεκα ολόκληρα άλμπουμ μετά, οι Megadeth συνεχίζουν να σερβίρουν κανονικό (ήτοι πωρωτικό και σκεπτόμενο) χέβι μέταλ, χωρίς ποτέ να έχουν κάνει καμμία διακοπή.
Monsters Of Folk - Monsters Of Folk
Το πάλεψαν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, αλλά τελικά έμειναν στο νούμερο 21. Γιατί απλά μου ήταν αδύνατον να αφήσω εκτός πόντων αυτούς που έβαλα στο 20. Από 'κει και πέρα, τα είπαμε: Η λαϊκή μουσική των Η.Π.Α. στα καλλίτερά της. Το γράφω και χαμογελάω μέχρι τα αυτιά. Τόσο ανεβαστικό.
Noah & The Whale - The First Days Of Spring
Η Λόρα Μάρλινγκ δεν ανήκει πια εδώ, και αυτό είναι πιο εσωστρεφές και σκοτεινό από το περσινό (πολύ καλό ντεμπούτο τους), ίσως γιατί ο Τσάρλι Φινκ θρηνεί τον χωρισμό τους. Μουσικά περιέχει μερικές απλά μεγαλοφυείς στιγμές. Ειδικά οι δύο instumental "γέφυρες" του άλμπουμ σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό.
Conor Oberst - Outer South
Η δεύτερη συμμετοχή του τεράστιου Κόνορ για φέτος, τον βρίσκει και αυτή εκτός εικοσάδας, αλλά οριακά. Γιατί απλά, δεν μπορεί να βγει κάτι μέτριο από το μυαλό αυτού του τόσο πολυπράγμονος παιδιού. Απλά δεν γίνεται.
Pearl Jam - Backspacer
Άλλη μία από τις μεγάλες συγκινήσεις της χρονιάς. Οι Pearl Jam ακούγονται περίπου όπως τότε που έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους να αποκτούν ένα δικαίωμα στην έκφραση. Δεν έχουν χάσει ούτε μια θερμίδα από την ενέργειά τους και δεν έχουν κάψει ούτε ένα κύτταρο από το ταλέντο τους. Ο μόνος λόγος που το "Backspacer" δεν βρίσκεται μέσα στην πρώτη δεκάδα είναι ότι είναι κανονικό grunge. Και το grunge δεν υπάρχει πια.
Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix
Υπέροχη electro pop που θα χωρούσε στην εικοσάδα, αν δεν είχαν προλάβει κάποιοι άλλοι να καταλάβουν τις θέσεις που κάποιος σαν κι εμένα θα άντεχε να δώσει σε αυτό το είδος της μουσικής.
Queensryche - American Soldier
Η αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών επιστρέφει επιτέλους (γιατί μας είχε ψιλογαμήσει στους πειραματισμούς δεκαπέντε χρόνια τώρα) σε αυτό που της ταιριάζει περισσότερο. Στον ήχο progressive metal και στο μύθο ένα concept album που τα χώνει στην πολιτική των ΗΠΑ -εδώ το αντικείμενο είναι ο πόλεμος. Αν έλειπαν 2-3 αδιάφορα κομμάτια, θα ήταν ανάμεσα στα 5 καλλίτερά τους άλμπουμ.
Bruce Springsteen - Working On A Dream
Τυπικός "Αφεντικός", ελάχιστα πιο κουρασμένος από τον προπέρσινο, αλλά γενικά ακούραστος -και με το σπουδαίο κομμάτι που έντυσε μουσικά τον "Παλαιστή" του Αρανόφσκι μέσα στο άλμπουμ.
Richard Swift - The Atlantic Ocean
Με παλιό, αλλά όχι παλιακό ήχο, ο Σουίφτ ίσως και να είναι επίκαιρος, αν βάλεις δίπλα δίπλα το κραχ του '29 με τη σημερινή κρίση. Τα ξανάγραψα όμως εδώ.
Taken By Trees - East Of Eden
Το ξέρεις ήδη, γιατί πέρασες κι από τους Elephant Stone. Hindu rocks! (Pakistani, εν προκειμένω). Από τα πιο ενδιαφέροντα trends της χρονιάς. Ίσως το πιο ενδιαφέρον. Θα ήταν μέσα στην εικοσάδα αν δεν το φοβόντουσαν και το γέμιζαν λίγο παραπάνω. Επίσης, τους αφήνω εκτός, για τιμωρία, γιατί όχι μόνο γουστάρουν, αλλά και διασκευάζουν τους τόοοοοσο υπερτιμημένους Animal Collective που έχω ένα άγχος ότι οι υπόλοιποι εκλογείς μπορεί και να καταφέρουν να τους ανεβάσουν στην συγκεντρωτική πρώτη πεντάδα της χρονιάς.
Xaxakes - Το Βαλς Των Ελαφιών
Ο Νάστας είναι ο Έλληνας Χάνον, το άλμπουμ αυτό το περιμέναμε καιρό με αγωνία και όλα όσα έπρέπε να γράψουμε, τα γράψαμε ήδη το καλοκαίρι.
* Το "Soulbook" του Ροντ Στιούαρτ και το "Live in London" του Λέοναρντ Κοέν είναι δύο άλμπουμ που επίσης πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει κανείς φέτος. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να τα ψηφίσουμε στις λίστες μας. Το πρώτο είναι ένα compilation από διασκευές. Το δεύτερο είναι ένα live. Αλλά, πιο πάνω κι από τους Monsters of Folk, πιο πάνω κι από τον Ντεβέντρα, ο Ροντ και ο Λέοναρντ κέρδισαν πολύ περισσότερη ώρα παρέα με τα μικροσκοπικά ηχεία του laptop, τα λευκά ακουστικά του iPod, ή το χορταστικό surround σύστημα του σαλονιού μου, πίσω στο Μαρούσι, φέτος...
1 σχόλιο:
του cohen είναι καταπληκτικό
Δημοσίευση σχολίου