Dee Dee Bridgewater - African Queen

Στις 25 Ιουλίου, η Dee Dee Bridgewater έρχεται στο Λυκαβηττό (και στις 27, στη Σάνη, της Χαλκιδικής) για να μοιραστεί μαζί μας κάτι περισσότερο από τραγούδια: το πώς ανακάλυψε τις αφρικανικές ρίζες της, αγκαλιάζοντας τη μουσική του Μάλι.

Αυτή είναι η τρίτη φορά που έχω την ευκαιρία να μιλήσω με την Dee Dee Bridgewater. Την πρώτη φορά, ήμουν κοκαλωμένος, από το τρακ του να βρίσκομαι μπροστά σε μια καλλιτέχνιδα που θαυμάζω απεριόριστα, την καλύτερη τζαζ τραγουδίστρια εν ζωή σήμερα, κατά τη γνώμη μου. Τη δεύτερη φορά, είχαμε μια εκτενή, εγκάρδια συνομιλία, από αυτές που μπορεί να έχει ένας ερωτευμένος θαυμαστής με το αντικείμενο του θαυμασμού του. Τώρα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού παραμένει εγκάρδια, ζεστή και αισθησιακή, αλλά ο τόνος της είναι διαφορετικός. Μετά το ταξίδι της στο Μάλι, η Dee Dee Bridgewater είναι ένας άλλος άνθρωπος – κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που μιλάει, τον ενθουσιασμό της γι’ αυτή τη χώρα, γι’ αυτόν τον πολιτισμό, για τις ρίζες της που ανακάλυψε στα 57 της χρόνια. Αποτέλεσμα αυτής της προσωπικής αναζήτησης, το Red Earth δεν είναι ένας τζαζ δίσκος – κι ας περιλαμβάνει κομμάτια όπως το Footprints, ή το Afro Blue σε θαυμάσιες εκτελέσεις. Είναι ένας δίσκος αφιερωμένος στην υπέροχη μουσική που φτιάχνουν σ’ αυτήν την χώρα, προσωπικότητες όπως η Ούμου Σανγκαρέ ή ο Τουμάνι Ντιαμπατέ, που συμμετέχουν και οι δύο σ’ αυτό το δίσκο. Διαβάζοντας συνεντεύξεις της Dee Dee, αλλά και το σημείωμα του CD, καταλαβαίνεις ότι η σχέση της μ’ αυτόν τον πολιτισμό είναι βαθιά και σχεδόν μεταφυσική: δεν είναι τυχαίο ότι, με το που βρέθηκε στη χώρα, στο αεροδρόμιο, ένας άγνωστός της την επέπληξε, περνώντας τη για μια συγγενή του, για την αδιαφορία την οποία έδειχνε τόσα χρόνια για την οικογένειά της. Ούτε το ότι η «κόκκινη γη» της χώρας, που έδωσε τον τίτλο της στο άλμπουμ της θυμίζει το κόκκινο χώμα του Μέμφις, στο οποίο κυλιόταν παίζοντας όταν ήταν μικρή. Όλα αυτά – το πάθος, τη χαρά της ανακάλυψης, αλλά και την αγωνία της για τον κόσμο που ζούμε και την οργή της για την κυβέρνηση των ΗΠΑ – ήταν πανεύκολο, αυτή τη φορά, να της τα εκμαιεύσω. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να σηκώσω το ακουστικό, να της τηλεφωνήσω και να βρεθώ αντιμέτωπος με ένα χείμαρρο σκέψεων, εικόνων και συναισθημάτων. Το μόνο που μπορούσα να ψελλίζω είναι εκφράσεις θαυμασμού και δειλές απορίες – γι' αυτό και προτίμησα να αφήσω τη συνέντευξη να κυλήσει σαν μονόλογος, ακολουθώντας τον ειρμό των σκέψεών της.

• «Αυτός ο δίσκος ήταν πολύ προσωπική υπόθεση. Είναι ένα εκπληκτικό μουσικό ταξίδι. Την ερωτεύτηκα αυτή τη χώρα και νιώθω ειλικρινά ότι βρήκα τις αφρικάνικες ρίζες μου, τον εαυτό μου, ένα λόγο ύπαρξης. Νιώθω ότι βρήκα τη φωνή μου. Είχα πάντα συνηθίσει να θέτω τη φωνή μου στην υπηρεσία άλλων καλλιτεχνών. Έχω εύπλαστη φωνή, μπορώ να τραγουδήσω σε πολλά διαφορετικά στιλ. Και όλοι μου οι δίσκοι από τότε που υπέγραψα στη Verve ήταν μια προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή ένα συγκεκριμένο είδος τζαζ τραγουδιού, αυτό της Ella Fitzgerald και της Sarah Vaughan. Μετά από το αφιέρωμα στην Ella (το Dear Ella) και το αφιέρωμα στον Κουρτ Βάιλ (το This Is New), ένιωσα την ανάγκη να βρω ποια είναι η Dee Dee, ποια είμαι στ’ αλήθεια.


• Ήμουν πάντα νομάς, περιπλανιόμουν από εδώ κι από εκεί και ήμουν ένα είδος χαμαιλέοντα, μάθαινα να προσαρμόζομαι σε κάθε είδους καταστάσεις. Ζούσα στη Γαλλία τα τελευταία είκοσι χρόνια γιατί ένιωθα ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος πολύ πιο άνετα στη Γαλλία από ό,τι στην Αμερική. Νιώθω ότι με αποδέχονται σαν άτομο, σαν άνθρωπο. Δεν είναι το ίδιο στις ΗΠΑ. Έχουμε έναν αδιόρατο ρατσισμό που σαν μαύρη το έχω συνηθίσει, πια: αν είσαι μαύρος στις ΗΠΑ πρέπει να είσαι δέκα φορές καλύτερος από τον αντίστοιχο λευκό, προκειμένου να πετύχεις.


• Έχω κουραστεί να πρέπει να αποδείξω τον εαυτό μου και τη δουλειά μου. Κι έχω κουραστεί να τρώω χαστούκια από τις δισκογραφικές εταιρίες. Κοίτα τι συμβαίνει στη τζαζ: με την Diana Krall, βρήκαν επιτέλους τη λευκή τζαζ τραγουδίστρια, και προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τι είναι το τζαζ τραγούδι. Και δυστυχώς στην Αμερική δεν μπορεί να υπάρξει συνύπαρξη. Έχουν αποκλειστεί οι μαύρες τζαζ τραγουδίστριες. Προκειμένου να υπογράψεις συμβόλαιο με εταιρία πρέπει να είσαι νέα, λευκή τραγουδίστρια και να παίζεις πιάνο ή κιθάρα. Είναι γελοίο!


• Όχι, δεν προσπαθώ να πάρω πολιτική θέση με το Red Earth. Aπλώς θέλησα να αγκαλιάσω την αφρικανική μου καταγωγή, κάτι που μέχρι τώρα αρνιόμουν να κάνω. Γιατί ό,τι αφορούσε στην Αφρικανική Ήπειρο είχε μια αρνητική διάσταση. Υπάρχει μια στερεοτυπική εικόνα της Αφρικής ως άγριας ηπείρου, που μας έχει εγκατασταθεί στο μυαλό. Άνθρωποι που είναι αγράμματοι, που δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν, που δεν φοράνε ρούχα, όλοι οι αρνητικοί συνειρμοί που μπορείς να κάνεις έχουν αποδοθεί στην ήπειρο αυτή. Κι όταν ο χαρακτηρισμός για τους Μαύρους Αμερικανούς άλλαξε από “μαύρος” – κάτι που ήταν ήδη δύσκολο να το αποδεχτώ, γιατί δεν είμαστε μαύροι, είμαστε διαφορετικές αποχρώσεις του καφέ – σε “Αφροαμερικανός”, για μένα ήταν προσβολή, γιατί έχω πολλές άλλες επιμειξίες στο αίμα μου, στην οικογένειά μου. Δεν μου άρεσε να με κατατάσσουν για μια ακόμη φορά σε ένα μικρό κουτάκι. Αντέδρασα στον τίτλο της αφροαμερικανής και σε κάθε τι αφρικανικό. Ένιωσα όμως ότι για να ολοκληρωθώ ως προσωπικότητα, ήταν σημαντικό να βρω και να αποδεχθώ την καταγωγή μου. Δεν θέλω να φύγω από τον κόσμο με απωθημένα. Θέλω να φύγω ειρηνικά, γαλήνια, γιατί δεν σκοπεύω να επιστρέψω. Έχω κουραστεί. Είμαι κουρασμένη κι απογοητευμένη από τον τρόπο που είναι ο κόσμος. Κι αν δεν ήταν τα παιδιά και η οικογένειά μου, ίσως είχα ήδη αποφασίσει να τα παρατήσω.


• Αυτός ο κόσμος μου προκαλεί κατάθλιψη. Είναι γελοίο αυτό που συμβαίνει, αυτοί οι πόλεμοι, το ότι ο κόσμος δεν μπορεί να ενωθεί και να σταματήσει κάποιον σαν τον πρόεδρό μας, που έκλεψε την προεδρία των ΗΠΑ, που ξεκίνησε έναν παράνομο πόλεμο, που έχει διαστρεβλώσει κάθε νόμο, ώστε όλα να λειτουργούν προς δικό του όφελος, ώστε όταν δεν θα είναι πια πρόεδρος να μη μπορεί να κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου. Το βρίσκω αηδιαστικό. Ο άνθρωπος θα έπρεπε να έχει παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη. Είμαι θυμωμένη και κουρασμένη, γι’ αυτό ένιωσα την ανάγκη να βρω τους ανθρώπους από τους οποίους προέρχομαι.


• Στο Μάλι, βρήκα τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις που έχω από τότε που ήμουν μικρή. Γεννήθηκα στο Μέμφις του Τενεσί, όπου το χώμα είναι κόκκινο – κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω μια δυνατή συναισθηματική αντίδραση κάθε φορά που βλέπω κόκκινο χώμα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Τόσες ερωτήσεις απαντήθηκαν. Βρήκα αυτό που πιστεύω ότι είναι το σπίτι μου. Όταν είμαι στο Μάλι είμαι ένας άλλος άνθρωπος, νιώθω έμπνευση, νιώθω ευεξία, νιώθω τόσα πολλά πράγματα, βλέπω γύρω μου ανθρώπους που μου μοιάζουν, που θυμίζουν μέλη της οικογένειάς μου. Ο πολιτισμός τους, τα έθιμα που έχουν, ο τρόπος που ζουν θυμίζει τον τρόπο που μεγάλωσα. Ξαφνικά, νιώθω ότι βρήκα τον εαυτό μου. Εσύ είσαι Έλληνας, βλέπεις κάθε μέρα γύρω σου ανθρώπους που σου μοιάζουν. Στην Αμερική, δεν συμβαίνει αυτό. Γι’ αυτό οι μαύροι μεταξύ τους στην Αμερική αποκαλούνται αδέλφια. Γι’ αυτό το κάνουν. Γιατί έχουμε ξερριζωθεί.


• Κάθε φορά που με ρωτάει κάποιος τι είναι σημαντικό για μένα λέω η οικογένειά μου. Κι αυτό είναι γεγονός στην μαλινέζικη παράδοση. Η οικογένεια είναι ο πυρήνας της κοινωνίας. Όλοι οι μουσικοί που μένουν έξω από τη χώρα, δουλεύουν και στέλνουν χρήματα στην οικογένειά τους, όχι μόνο την άμεση, αλλά την ευρύτερη, τους θείους και τα ξαδέρφια τους. Είναι όμορφο. Κι όταν χτίζουν σπίτια, είναι για να στεγάζονται μεγάλες οικογένεια, για να μένουν μαζί και να αλληλοβοηθούνται. Έτσι νιώθουν...


• Είναι η πρώτη φορά που βρέθηκα σε μια μουσουλμανική χώρα και θέλησα στ’ αλήθεια να καταλάβω και να μάθω για τη μουσουλμανική θρησκεία γιατί η προσέγγισή τους είναι πολύ διαφορετική απο΄αυτή που επικρατεί στις αραβικές χώρες – ή ακόμα και στη Βόρεια Αφρική. Υπάρχει μια γαλήνη, που νιώθεις όταν βρίσκεσαι εκεί. Ακόμα και στη φτώχεια, είναι γαλήνιοι άνθρωποι. Γι’ αυτό πιστεύω πως κάνουν τόσο όμορφη μουσική, είναι αντανάκλαση των ανθρώπων. Όταν ακούω το κάλεσμα για προσευχή στο Μάλι, είναι πανέμορφο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, πρέπει να είσαι εκεί για να το καταλάβεις .


• Δεν σκοπεύω να αρνηθώ τη μουσική μου κληρονομιά, αλλά δεν πρόκειται να επιστρέψω σύντομα στη straight jazz. Έδωσα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου στη τζαζ, χωρίς σταματημό. Νομίζω ότι έχω κερδίσει το δικαίωμα να κάνω το δικό μου. Ίσως επιστρέψω, αλλά όχι προς το παρόν. Κουράστηκα με τα standards, είμαι κοντά στα εξήντα πια, έχω άλλα πράγματα που θέλω να κάνω, που δεν σκεφτόμουν όταν ήμουν στα είκοσι, τα τριάντα, τα σαράντα. Νιώθω ότι είμαι στην τρίτη και τελική φάση της ζωής μου και νομίζω έχω κερδίσει το δικαίωμα να κάνω το δικό μου, να κάνω αυτό που θέλει η Ντι Ντι. Αυτό με οδήγησε στο Μάλι και προς το παρόν δεν βλέπω να φεύγω. Δεν χρειάζεται να πάω παραπέρα για πολύ καιρό, σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική μου αναζήτηση. Σκόπευα να κάνω ένα δίσκο βασισμένο στη λάτιν. Δεν μπορώ να το κάνω τώρα. Δεν μ’ ενδιαφέρει πια. Γιατί να το κάνω;»

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τ. Ιουλίου του περιοδικού Jazz&Τζαζ με τίτλο "Η Βασίλισσα της Αφρικής. Στην αρχή σκεφτόμουν να αναρτήσω τα παραλειπόμενα της συνέντευξης: πώς την αντιμετώπιζαν ρατσιστικά αυτήν και το γκρουπ της στα ξενοδοχεία της Ιταλίας, πώς ένας κλασικός businessman κοίταζε με τρόμο τα dreadlocks στο κεφάλι της, με αποτέλεσμα να ζητήσει από την αεροσυνοδό μια θέση μακριά της, πώς φορά πάντα ρούχα που σχεδιάζει μια Μαλινέζα designer, ως διαμαρτυρία για την πολιτική των ΗΠΑ που εξοντώνουν το αφρικανικό βαμβάκι κ.ο.κ. - μετά απλώς βαρέθηκα. Το editing είναι σοφό πράγμα...)

Τι σημαίνει hallow, είπαμε;

Ξημερώματα Σαββάτου, στις 3 π.μ. βρεθήκαμε στο El Venizelos, με προορισμό το Press Point του Παπασωτηρίου, όπου οι υπάλληλοι είχαν μόλις τοποθετήσει τα φρεσκοτυπωμένα αντίτυπα του τελευταίου Χάρι Πότερ σε τακτοποιημένες στοίβες. Γύρω μας, ταξιδιώτες από διάφορες χώρες δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους που αγόραζαν το βιβλίο πριν ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία της πατρίδας τους - και τηλεφωνούσαν στους δικούς τους να το πουν. Βουτήξαμε κι εμείς τα αντίτυπα που μας αναλογούσαν (δύο σε μια παρέα έξι ατόμων - οι άλλοι ήρθαν για βόλτα) και πήγαμε για ύπνο - είμαστε μεγάλοι πια για να πίνουμε καφέ στο αεροδρόμιο τα χαράματα. Τριάντα ώρες μετά, κυκλοφορώ σε ένα σπίτι βυθισμένο στη σιωπή. Η σύντροφος της ζωής μου καταπίνει τις σελίδες με εντυπωσιακό ρυθμό - που σημαίνει ότι σε 200 περίπου σελίδες (α) θα μου ξαναμιλήσει και (β) θα έρθει η σειρά μου...

Django Weekend: Sweet and Lowdown

Απόψε θα έχει καύσωνα. Η μοναδική περίπτωση να τη γλιτώσεις, είναι να πας κάπου παραθαλάσσια και να ξαπλώσεις στην παραλία χαζεύοντας τα αστέρια, μέχρι αργά το βράδυ. Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, μην κάνεις την ανοησία που θα κάνουν όλοι: μην πας στο κέντρο για ποτάκια. Απλώς θα ιδρώσεις και θα νιώσεις χειρότερα. Καλύτερα μείνε σπίτι - έτσι κι αλλιώς, στις 9.15 η ΕΤ1 δείχνει τις "Συμφωνίες και Ασυμφωνίες", μια από τις καλύτερες ταινίες του Γούντι Άλεν των τελευταίων ετών.

(Παρένθεση: και μ' αυτό, η κρατική τηλεόραση με αποζημίωσε για το ανταποδοτικό τέλος) .

Ανήκω σ' αυτούς που θεωρούν ότι ακόμα και οι κακές ταινίες του Γούντι Άλεν είναι καλές ταινίες, αλλά το "Sweet and Lowdown" είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα. Πρόκειται για τη βιογραφία μιας φανταστικής προσωπικότητας, του κιθαρίστα Έμετ Ρέι, ενός δαιμονικού ταλέντου της αμερικανικής τζαζ του μεσοπολέμου, που είχε ως ίνδαλμα τον μέγιστο Django Reinhardt ("Είμαι ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου", λέει. "Υπάρχει και ένας τσιγγάνος στη Γαλλία... Είναι ό,τι ομορφότερο έχω ακούσει"). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Σον Πεν είναι αναμενόμενα καταπληκτικός, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που είναι ταυτόχρονα κάθαρμα και συμπαθής - εκείνη που κλέβει την παράσταση όμως, είναι η Σαμάνθα Μόρτον, στο ρόλο της μουγκής, ψυχοπονιάρας αγαπημένης του. Το πρόσωπό της είναι το συναισθηματικό βαρόμετρο της ταινίας.

Η ταινία είναι γυρισμένη σαν ένα είδος δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ. Οι σκηνές δράσης διακόπτονται από σχόλια για τον Έμετ Ρέι, από μια σειρά προσωπικοτήτων-"ειδικών", όπως ο ίδιος ο Γούντι Άλεν ή ο θρυλικός κριτικός της τζαζ (και της αμερικανικής πολιτικής) Νατ Χέντοφ. Αυτή η λεπτομέρεια πρέπει να μπέρδεψε πολλούς Έλληνες κριτικούς κινηματογράφου, που θεώρησαν ότι ο Έμετ Ρέι ήταν υπαρκτή προσωπικότητα - μάλλον δεν είδαν την ταινία.

Για την ιστορία, ο ήχος του Django ήταν μοναδικός στην εποχή του. Στην αμερικανική τζαζ δεν υπήρχε σολίστας της κιθάρας εκείνη την εποχή. Η κιθάρα ήταν συνοδευτικό όργανο, ενώ οι περισσότερες ορχήστρες προτιμούσαν στη θέση της το μπάντζο. Ακόμα και το ντουέτο Eddie Lang - Joe Venuti, που βρισκόταν σε απ' ευθείας διάλογο με τον Django και τον Grappelli, βασιζόταν στο βιολί του Venuti, και όχι στην κιθάρα. Ο πρώτος σημαντικός σολίστας της τζαζ κιθάρας, ήταν ο Charlie Christian, o κιθαρίστας του Benny Goodman, ο άνθρωπος που επινόησε την ηλεκτρική κιθάρα στα τέλη του '30.

Όσο για τον Django, η φήμη του είχε μεν περάσει τον Ατλαντικό, αλλά ο ίδιος δεν πήγε στην Αμερική μέχρι το τέλος του Πολέμου. Αυτά για την ιστορία. Όσο για την ταινία, οι ίδιοι κριτικοί που θεώρησαν υπαρκτό τον Έμετ Ρέι, έγραφαν διεκπεραιωτικούς ύμνους του τύπου "ένας νοσταλγικός φόρος τιμής στη τζαζ του '30" κλπ. Μπούρδες. Η ταινία είναι ένα πικρό σχόλιο για την επικοινωνία στην ερωτική σχέση, ένας προβληματισμός για το ρόλο του καλλιτέχνη στην κοινωνία και για τη σχέση της ηθικής με τη δημιουργία - που φροντίζει να μην προσφέρει απαντήσεις (γιατί δεν υπάρχουν).

Είναι επίσης μια ταινία με εξαιρετική μουσική. Παίζοντας τον κιθαρίστα, ο Σον Πεν έμαθε πού να βάζει τα δάχτυλά του στα τάστα, όμως εκείνος που έπαιζε πραγματικά κιθάρα είναι ο Howard Alden, που ερμήνευσε μερικά από τα ομορφότερα κομμάτια του μεσοπολέμου - και του ρεπερτορίου του Django. To κομμάτι που ακούγεται συνέχεια στην ταινία και δίνει τον τόνο στο soundtrack, είναι ένα που ο Γούντι Άλεν αγαπά ιδιαίτερα, και το έχει βάλει στο soundtrack μιας από τις πιο προσωπικές του ταινίες - το "I'll see you in my dreams".

O Alden κάνει ό,τι μπορεί, όμως δεν φτάνει τον Django, στα χέρια του οποίου το κομμάτι γίνεται πραγματική ποιήση. Είναι ίσως το πιο φωτεινό κομμάτι που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου - το αγαπώ, ταυτίζομαι, θέλω να ακούγεται στην κηδεία μου, πώς το λένε;

UPDATE: Μόλις τέλειωσε, το έχασες. Ψάξε το DVD...

Αναμνήσεις από μια συναυλία που έλαβε χώρα...

Εδώ και δέκα μέρες θέλω να γράψω για την εμπειρία μου από την περίφημη συναυλία Beirut - Sophie Solomon - Calexico στο Gagarin Open Air Festival στις περίφημες Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις Τέρμα Θεού, αλλά κάτι με κρατάει - και κυρίως το γεγονός ότι, κάθε φορά που το σκέφτομαι, ξυπνά μέσα μου ένα κομμάτι του εαυτού μου, που θυμίζει ύποπτα τον Ζάχο Χατζηφωτίου και εκτοξεύει αφορισμούς του τύπου:

• "Δεν μας έφταναν οι δικοί μας λεχρίτες, κάνουμε και εισαγωγή!"
• "Έχουμε υιοθετήσει όλους τους ξυπόλητους και τους αντιμετωπίζουμε σαν σοβαρούς καλλιτέχνες, ενώ δεν είναι παρά μπατιροτουρίστες!"

Θα προσπαθήσω να τον κάνω να σωπάσει και να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου για τη νύχτα της 10ης Ιουλίου 2007.

Πρώτα απ' όλα, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο για μένα ότι θα πάω στο φεστιβάλ. Ξέρω πολλούς για τους οποίους δεν χωρούσε δεύτερη σκέψη. Δεν ήμουν ένας από αυτούς. Εκείνη τη μέρα συνέπεσαν τρεις εξίσου ενδιαφέρουσες συναυλίες.

1. Αυτοί που ξέρουν από μουσική, δεν το σκέφτηκαν ιδιαίτερα. Ανέβηκαν στο Λυκαβηττό να παρακολουθήσουν μια εμβληματική μορφή της ευρωπαϊκής τζαζ, τον Γιαν Γκαρμπάρεκ, με φοβερή μπάντα - τον Eberhard Weber στο μπάσο και τον Manu Katche στα τύμπανα. Ενώ έκανα συνέντευξη με τον Katche, προτίμησα να μην ανέβω στο Λυκαβηττό, γιατί δεν μου πολυταιριάζει η ψυχρότητα του Γκαρμπάρεκ - ώρες ώρες παίζει σαν να έχει καταπιεί μπαστούνι, ή το σαξόφωνό του. Η κόρη του, από την άλλη, μου είναι εξαιρετικά συμπαθής.
2. Από τους υπόλοιπους, αυτοί που ξέρουν από μουσική βρέθηκαν στο Ηρώδειο να υποβάλλουν τα σέβη τους στον Alain Toussaint, που είναι ίσως ο καλύτερος μουσικός που ήρθε φέτος στην Αθήνα. Τελεία. Ο άνθρωπος είναι μεγάλη μορφή, συγκλονιστικός πιανίστας, θρύλος - παρ' όλα αυτά σχεδόν άγνωστος. Το κοινό που κατέκλυσε το θέατρο και χόρευε σαν τρελό αποτελεί το κατά κύριο λόγο από μια άλλη κατηγορία, ανθρώπους που νομίζουν ότι ξέρουν από μουσική και ήθελαν να ξαναζήσουν τη νιότη τους, τότε που άκουγαν Elvis Costello & the Attractions, και τώρα δεν καταλαβαίνουν ότι ο Κοστέλο αφ' ενός έχει ξοφλήσει καλλιτεχνικά, αφ' ετέρου επιβιώνει ως ένα είδος μουσικολόγου που καταπιάνεται πότε με τα μπλουζ, πότε με το μπαλέτο, πότε με τη τζαζ... Εν πάση περιπτώσει, όσοι πήγαν στο Ηρώδειο, βγήκαν κερδισμένοι.
3. Οι υπόλοιποι, αυτοί που νομίζουν ότι ξέρουν από μουσική, επειδή σνομπάρουν οτιδήποτε είναι mainstream, βρέθηκαν στο γήπεδο Baseball, με τα σάλια να τρέχουν από προσμονή για τη στιγμή που θα βρεθούν στη σκηνή οι Beirut, που είναι, ως γνωστόν oι νέοι Beatles. Κι εγώ, τι ήθελα ανάμεσά τους; Ας πούμε απλώς ότι έχω βαρεθεί να πηγαίνω στις συναυλίες μουσικών που βρίσκονται με το ένα πόδι στον τάφο κι ένιωσα την ανάγκη να βρεθώ κοντά σε νέο κόσμο και να ακούσω κάτι πιο φρέσκο.

Η αλήθεια είναι ότι τους Beirut δεν τους είδα - ας όψεται ο Manu Katche που με καθυστέρησε, και μια άλλη υποχρέωση που προέκυψε στην πορεία, βρέθηκα στο Φεστιβάλ ενώ το set βρισκόταν στη μέση του. Κι επειδή το ταξί με άφησε στην Ποσειδώνος, έκανα 25 λεπτά μέχρι να φέρω ένα γύρο το γήπεδο και να βρω την πόρτα. Όλο αυτό το διάστημα άκουγα μεν τη συναυλία, αλλά δεν έβλεπα. Ό,τι άκουγα πάντως, ήταν όμορφο. Όπως όμορφα είναι όλα τα τραγούδια του Zach Condon, που μπορεί να είναι ταλαντούχος, δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση ο νέος Ντύλαν, ο νέος David Byrne, και δεν του ταιριάζει ο χαρακτηρισμός "θεός". Ο Θεός πλένεται. Άνθρωποι που βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής από τον Zach με διαβεβαιώνουν ότι κρατούσαν την εν λόγω αναπνοή, για να μην τους πάρει η μπόχα της απλυσιάς. Ωραίο δισκάκι, παρ' όλα αυτά.
Βρέθηκα λοιπόν στην αρένα τη στιγμή ακριβώς που η σκηνή είχε αδειάσει. Βρήκα δεκάδες γνωστούς μου, που ήταν όλοι εκστατικοί για το συγκλονιστικό live που είχαν δει. Αμέσως σκέφτηκα: κονομήσαμε νέους Calexico.

Πήρα ένα ποτάκι κι έκανα υπομονή για τη Sophie Solomon, την οποία οι εφημερίδες αρέσκονται να αποκαλούν "πανύψηλη" - είναι τυπική βρετανίδα αλόγα, αναψοκοκκινισμένη και πάντα έτοιμη να πιει το βάρος της σε ουίσκι, μια αρετή που σπανίζει στις γυναίκες και γι' αυτό εκτιμητέα.

Είναι επίσης εξαιρετική μουσικός. Από πλευράς μουσικής παιδείας και δεξιοτεχνίας είναι καλύτερη από όλους τους μουσικούς και των τεσσάρων συγκροτημάτων που πέρασαν από εκείνη τη σκηνή μαζί. Αυτό όμως δεν το εκτιμά το "εναλλακτικό" κοινό. Άκουσα σχόλια του τύπου "παίζει πολυ κραυγαλέα" και "είναι πολύ καθαρός ο ήχος της" - μέχρι "θα μπορούσε να είναι υπόκρουση στη eurovision". Σ' αυτούς, έχω να πω το εξής: το Low-Fi δεν είναι αξία, παιδιά (ο dj Lo-fi, πάλι, είναι) - είναι άποψη, είναι στιλ, δεν είναι όμως περιεχόμενο.

Όχι ότι το ρεπερτόριο της Solomon είναι κάτι εξαιρετικό: το Poison Sweet Madeira είναι ένας ευχάριστος απλώς δίσκος, στα όρια της world music με το ροκ, με απόηχους από εβραϊκά klezmer, ρώσους κλασικούς συνθέτες, τσιγγάνικα βιολιά - και την υπέροχη φωνή του Ralph Fiennes να απαγγέλει ένα πανέμορφο ποίημα.

Ο Fiennes βέβαια δεν ήρθε στο Φεστιβάλ: τη Solomon συνόδευε ένα ακόμα τσούρμο από μπατιροτουρίστες (μπάσο, ακορντεόν, τύμπανα, κιθάρες) με καβουράκια στο κεφάλι, που έπαιζαν τσιγγάνικο ροκ. Πλησίασα να τη δω από κοντά - δεν είναι και τόσο ψηλή, ενάμισι κεφάλι μου ρίχνει - και χάρηκα την κάβλα της, την ώρα που βασανίζει το στραντιβάριους της. Από κάτω, μερικοί δικοί μας χίπις την είχαν καταβρεί.

Αφού τέλειωσε κι αυτό, ξαναπήρα ένα ποτάκι και ξαναβρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους που παραμιλούσαν για τους Beirut, που είναι οι νέοι Calexico. Τότε βγήκαν στη σκηνή οι κανονικοί Calexico με ένα σετ best of - ή "τραγούδια που συγκίνησαν τους Έλληνες και κανέναν άλλον στον κόσμο". Αξιοπρεπέστατοι μεν, αλλά είχα ήδη βαρεθεί. Έτσι κι αλλιώς, γύρω μου είχα ανθρώπους που έχουν κουραστεί από τους Calexico, ειδικά τώρα που είναι καλύτεροι τεχνικά. Τότε που ήταν ακατέργαστος ο ήχος τους, ήταν πολύ καλύτερα... Όταν το άκουσα αυτό, ήξερα ότι πρέπει να φύγω. Έτσι κι αλλιώς, τα αγαπημένα μου τραγούδια των Calexico, είναι κρυμμένα στο Feast of Wire, τον δίσκο που οφείλεις να σνομπάρεις, αν είσαι "εναλλακτικός":

• Είναι ένα αλλόκοτο tex-mex-electro, με τον συγκλονιστικό τίτλο Attack, el robot! Attack! - που είναι το εναλλακτικό soundtrack των Transformers.
• Είναι ένας φόρος τιμής στην West Coast Jazz του '50 - κάθε φορά που το ακούω φαντάζομαι ένα ξυπόλητο κορίτσι με κλαρωτή φούστα να στροβιλίζεται.
• Και είναι ένα συγκινητικό ερωτικό τραγούδι.

Κανένα από αυτά δεν ακούστηκε στο εν λόγω live.

Αν έμενα, θα άκουγα επιτέλους τους Beirut, μαζί με τους Calexico και το opening act (δεν θυμάμαι, δεν με νοιάζει) - χωρίς τη Sophie, τη σνόμπαραν - να διασκευάζουν το Face a la mer. Τo έχασα. Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, από φθινόπωρο, οι Beirut θα μας έρχονται κάθε εξάμηνο.

υγ. Οι φωτογραφίες είναι κλεμμένες από το Avopolis. Αν υπάρχει πρόβλημα, κυνηγήστε τον Homo (ή μήπως hominem;) Ludens...

Πόσο δίνει το στοίχημα ότι θα ακυρωθεί και ο George Michael;

Νέα αναταραχή από χθες στα διεθνή γραφεία στοιχημάτων: Μετά το βατερλό της τρίτης ημέρας του "Fly Beyond Festival" (η Pink δεν εμφανίστηκε ποτέ, οι Sugababes έπαιξαν πόσο; μισή ωρίτσα;) μεγάλοι bookers όπως οι kouvas.com και sigouraki.co.uk ανέβασαν τις αποδόσεις στο στοίχημα "George Michael to appear in Athens". Πλέον, όποιος ποντάρει στο ότι ο Γιωργάκης όντως θα έλθει, θα κερδίσει έως και 15 φορές τα λεφτά του! Ο λόγος που οι διεθνείς bookers θεωρούν σχεδόν απίθανο να πραγματοποιηθεί τελικά η συναυλία του βρετανοκύπριου τραγουδιστή είναι ο συνδυασμός των ακυρώσεων (την τελευταία στιγμή και χωρίς προηγούμενη ενημέρωση του κοινού) των συναυλιών των Rasmus και της Pink, η γραφική διοργάνωση της δεύτερης μέρας του "Fly Beyond" και κυρίως το γεγονός ότι κοινός παρανομαστής του φεστιβάλ παρωδία και της συναυλίας - "γεγονότος της χρονιάς" είναι η εταιρεία - αρπαχτή που έχει αναλάβει την παραγωγή (ναι, φυσικά και εννοώ την "HotBeez"). Ανεπιβεβαίωτες -αλλά ιδιαίτερα έντονες- πληροφορίες του "Πο Πο Culture!" μιλούσαν ήδη εδώ και δύο εβδομάδες για προπώληση που δεν καλύπτει τους στόχους και γκρίνια από τη μεριά των Άγγλων. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το συνηθισμένο (αυτό δηλαδή που απολαύσαμε στο "Fly Beyond"), το κοινό θα ενημερωθεί για την ακύρωση της συναυλίας του δημοφιλούς τραγουδιστή την Πέμπτη, 26 Ιουλίου, μόλις περάσει την είσοδο του ΟΑΚΑ (μετά από τρεισήμισι ώρες αναμονής στην ουρά) και αφού του αφαιρεθεί το καπάκι από το νεράκι που θα κουβαλά...

Σκέψεις μετά το live των James

I. Το ότι είναι εγκληματικό να βάζεις τους Air να παίζουν ΜΕΤΑ την Τόρι Έιμος (και μετά τους Matisse, παρεμπιπτόντως) το είχαμε επισημάνει όλοι όσοι έχουμε μια στοιχειώδη μουσική παιδεία. Το ότι το έγκλημα θα έφτανε στο σημείο να στερήσει από το κοινό (που πλήρωσε 60 ευρώ) τη συναυλία μιας από τις σημαντικότερες καλλιτέχνιδες της περασμένης δεκαετίας, όμως, με οδηγεί στην επόμενη σκέψη:

ΙΙ. Αυτοί οι τυπάδες στην HotBeez πρέπει να είναι πολύ ερασιτέχνες (και παπατζήδες, άσχετοι, αποτυχημένοι, μισάνθρωποι). Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το ότι στις 7 η ώρα, που ξέρουν ότι θα σκάσει ο πολύς ο κόσμος -και με το θερμόμετρο να γράφει 33 βαθμούς-, να έχουν στήσει μπροστά στην είσοδο αναχαιτιστικά παραπετάσματα σαν αυτά που έβαζαν οι Άγγλοι στα στενά του Ντέρι και του Μπέλφαστ κάθε φορά που έπαιζε διαδήλωση. Ούτε το ότι διάφοροι ηλίθιοι σεκιουριτάδες θα καθυστερούσαν ακόμη περισσότερο το πλήθος που αδημονούσε να μπει στο χώρο της συναυλίας, ζητώντας του να αφαιρέσει τα καπάκια από τα μπουκάλια και να πετάξει τα κουτάκια με τα αναψυκτικά ή τις μπίρες που είχε προμηθευτεί απ' έξω.

ΙΙΙ. Το να είσαι 40 λεπτά στην ουρά για μπεις -και να βλέπεις με την άκρη του ματιού σου την Τόρι στο videowall να εξαντλεί σιγά σιγά το χρόνο της στη σκηνή- είναι λόγος να απαιτήσεις από αυτούς τους ανεγκέφαλους που είχαν για τα καπάκια να σου γυρίσουν πίσω τουλάχιστον ένα εικοσάευρο.

IV. Τελικά από Τόρι πρόλαβα μόνο το "Precious Things". Προσωπικά το θεωρώ ένα από τα αριστουργήματά της. Και μόνο το γεγονός ότι η μοναδική γεύση από το σόου της ήταν αυτή (και μετά πάπαλα...) με κάνει να εξοργίζομαι ακόμη περισσότερο με τους HotBeezάδες.

V. Στις συναυλίες συνήθως ο κόσμος πίνει μπίρα. Άρα, όταν περιμένεις 20.000 λαό και έχεις όλα κι όλα 5 βαρέλια, φροντίζεις τουλάχιστον να υπάρχει κάποιος μπροστά στο καθένα από αυτά που να βγάζει μπίρα συνεχώς. Αν δεν το κάνεις, απλώς θα δημιουργηθούν ουρές. Στην "HotBeez" προφανώς δεν το ήξεραν. Αποτέλεσμα: στο peak της μπιροεπιθυμίας του κοινού (δηλαδή στο βαρετό κομμάτι του φεστιβάλ -λέγε με και "Air") το να σερβιριστείς σήμαινε μιάμιση ώρα (δεν κάνω πλάκα!) στριμωξίδι.

VI. Μία ώρα, λοιπόν, και σαράντα λεπτά μετά -και ήδη φουλ του pissed off για την αξία που είχαν τα 60 ευρώ μου στα μάτια των θλιβερών "καυτών μελισσών" (ωραίο όνομα διάλεξαν, τρομάρα τους)- συνειδητοποιώ ότι οι πιο ωραίες φατσούλες αυτής της πόλης ήταν και πάλι μαζεμένες στο live των James, έξι χρόνια μετά. Τ-shirts με λουλουδόσταμπες, ξανθά κοτσιδάκια, τατουαζάκια που ξεφύτρωναν εκεί που το 2001 υπήρχε μόνο μωρουδιάστικο δερματάκι, havaianas και μιλιτέρ βερμούδες, και όλοι οι γνωστοί σου, όλοι αυτοί που είχες ακριβώς να δεις από εκείνο τον Σεπτέμβριο, αλλά ήξερες ότι θα τους πετύχαινες εκεί και θα χορεύατε πάλι παρέα. Η διάθεση φτιάχνει αμέσως, οι James ξεκινούν με το -κλεμμένο από το "Πες κάτι" του Φίλιππου Πλιάτσικα- "Say Something", όπως συνήθως, και κάποιος μεταφέρει στον zelig ότι ένα πυκνό μπαφοσύννεφο μαζεύεται πάνω από τον Καλατραβικό ουρανό...

VII. Είτε οι φίλοι του zelig έχουν τελείως, μα τελείως στρεβλή εικόνα του τι συμβαίνει τριάμισι μέτρα μπροστά απ' τα μάτια τους, είτε τελείως μα τελείως κατεστραμμένη όσφρηση, είτε απλά ο φίλτατος συν-μπλογκαδόρος μου είναι εμπαθής και τρισάθλιος (δηλαδή αυτό ακριβώς -και το έχετε ήδη καταλάβει όλοι, πλην του "Ομίλου Φίλων Τζαζ Λουτρακίου", του οποίου τα μέλη τώρα τελευταία βολοδέρνουν στα στενάκια του "Πο Πο Culture!")

VIII. Οι James έβγαλαν το 1992 ένα άλμπουμ που θα μείνει στην ιστορία. Κατά τ' άλλα, στουντιακά δεν υπήρξαν ποτέ ένα πολύ σπουδαίο συγκρότημα. Συναυλιακά, όμως, δεν χωράει κουβέντα. Με κάθε τους κομμάτι μαεστρικά στημένο ώστε να ξεσηκώνει ακόμη και τον πιο ξενέρωτο τυχαίο που βρέθηκε εκεί, όταν ακούγεται live, και με την εμβληματική φιγούρα του κύριου Μπουθ να σερβίρει τον -συμπαθητικά- σπαστικό χορό του χωρίς ούτε ντρέπεται ούτε να νοιώθει αυτάρεσκα ότι κάνει κάτι σπουδαίο, το σημαντικότερο πολιτισμικό προϊόν που έχει βγει από τη θλιβερή πόλη που λέγεται Μάντσεστερ κατάφερε να πιάσει λίγο ακόμη χώρο από αυτόν τον ελάχιστο που κρατάω για τις σκέψεις που θα διατηρώ και στην μετά-Αλτσχάιμερ εποχή. Με τη συναυλία του Λυκαβηττού δεν μπορεί να συγκριθεί το χθεσινό live -τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τη συναυλία του Λυκαβηττού- αλλά με τη μέση "φοβερή" συναυλία που έχει ο καθένας στο κεφάλι του και την κουβαλά σαν πρότυπο για να λέει την άλλη μέρα στο γραφείο "πέρασα" ή "δεν πέρασα καλά", το χθεσινό σόου παίζει στα ίσα για ένα ημίχρονο και στο δεύτερο ανεβάζει ρυθμούς και σκοράρει για πλάκα 2-3 γκολάκια!

ΙΧ. H "HotBeez", λέει, διοργανώνει και τη συναυλία του Τζορτζ Μάικλ. Εκεί είναι που θα πέσει πολύ γέλιο...

Fish are jumping...

...αυτή η εικόνα των ψαριών που πηδούν έξω από το ζεστό νερό, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιχάκια του πιο χαρακτηριστικού τραγουδιού όλων των εποχών.

Βαριέμαι να κουνηθώ, βαριέμαι να σκεφτώ, βαριέμαι να σηκώσω το τηλέφωνο να ακυρώσω όλες τις υποχρεώσεις που έχω αναλάβει...

...αντ' αυτού, ακούω στο repeat, μια από τις πιο νωχελικές εκτελέσεις του Summertime που έχει πέσει στα χέρια μου (και δεν θυμάμαι πώς).

Είναι η υπέροχη φωνή της (μεγάλης αδυναμίας μου) Εύης Σιαμαντά, με τον Χρήστο Ραφαηλίδη στο βιμπράφωνο.

Απόλαυση.
υγ. θέλω διακοπές...

Περιμένοντας το ρεπορτάζ...

...μέχρι να γράψει ο Homo Ludens πώς πέρασε χθες στους James κι αν ήταν εφάμιλλοι της εμφάνισής τους στη Μαδρίτη, θα μεταφέρω αυτό που μου είπαν οι δικές μου πηγές:
με το που ξεκίνησε το πρώτο τραγούδι (Say Something - δυνατή εκκίνηση), το νέφος του μπάφου υψώθηκε πάνω από το ΟΑΚΑ, σαν να ήταν όλοι συνεννοημένοι, να κάνουν σπονδές στους θεούς του ήσσονος, πλην ευχάριστου rock'n'roll.

Tintin hunts black people

Σχολιάζοντας το θέμα που προέκυψε πρόσφατα (δηλαδή με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση), σχετικά με τις ρατσιστικές περιπέτειες του Τεντέν, ο πάντα ευφυής Kevin Church (ένας από τους αγαπημένους μου bloggers), δημιουργεί ένα εξώφυλλο-αριστούργημα:

Όσο για την ουσία της ιστορίας, ναι, το συγκεκριμένο κόμικ είναι ρατσιστικό, όπως το πρώτο κόμικ με τον Τεντεν "Ο τεντέν στη χώρα των σοβιέτ" ήταν σαφέστατα αντικομμουνιστικό, κι όπως τα περισσότερα είναι γεμάτα από στερεότυπα. Ενώ ο ίδιος ο Ερζέ είχε μάλλον ύποπτη συμπεριφορά την περίοδο του ναζισμού. Όμως, προς υπεράσπισίν του, δεν σταματούσε ποτέ να ξαναφτιάχνει τα παλιά του κόμικ, να τα εκσυγχρονίζει, να αφαιρεί τις αιχμές κ.ο.κ.

Κι εν πάση περιπτώσει, εμένα ο Τεντέν μου αρέσει. Ακόμα και λόγω της αφέλειας με την οποία αντιμετωπίζει τον κόσμο γύρω του.

James is not a Person

Νοέμβριος 2001, Μαδρίτη. Λίγο καιρό μετά τη λιτή ανακοίνωση στο site τους ότι «το διαλάνε», δύο μήνες μετά την καλύτερη συναυλία που έχω πάει ποτέ στη ζωή μου, στο Electron Nights του Λυκαβηττού, κάτι λιγότερο από 30 μέρες πριν εμφανιστούν για τελευταία φορά μαζί: έχω κουβαληθεί στην άλλη άκρη της Ευρώπης, εγώ και τρεις φίλες, τελευταία στιγμή, χωρίς εισιτήρια, χωρίς ξενοδοχείο, ο ένας πάνω στον άλλον σ’ ένα youth hostel που θυμίζει οίκο ανοχής της Γερμανίας του Μεσοπολέμου, με μπορντό βελούδινες κουρτίνες στην πόρτα και ραντζάκια για κρεβάτια. Το πρώτο βράδυ δεν είχαμε ούτε καν αυτό. Μετά τη συναυλία κοιμηθήκαμε στο δωμάτιο μιας άλλης φίλης, καμαρούλα μια σταλιά, τρεις στο πάτωμα, δυο στο κρεβάτι. Αφυδάτωση από τις ανάσες. «Γιατί τέτοια ταλαιπωρία;». Για να δω τον Τιμ Μπουθ στο προτελευταίο τραγούδι να σκαρφαλώνει πέρα από τη σκηνή, πάνω στο μπαρ, και οι υπόλοιποι να τραγουδάνε «Come home», αλλά αυτός να φεύγει πιο μακριά. Τότε ήταν που ένιωσα ότι τέλειωσε οριστικά. Κι ότι οι James, το γκρουπ που μας χάρισε το πιο ατμοσφαιρικό άλμπουμ της δεκαετίας του ’90, το «Laid», δεν υπήρχε πια. Φέτος, λέει, δεν άντεξαν άλλο χώρια. Και απόψε θα ‘ρθουν κι από ‘δω. Θα ‘ναι σαν τότε στον Λυκαβηττό; Σαν τη Μαδρίτη; Οπως και να ‘ναι, ξέρω ότι και πάλι θα πάει στα αξέχαστα.

(Big Fish, 15.VII.07)

Στον αστερισμό του πιγκουίνου...

U.N.K.L.E. - War Stories
Ανελέητο ροκ με «ενέσεις» ηλεκτρονικής ντόπας

Αν οι Massive Attack βελονιάζονταν ξαφνικά με αυξητικές, ερυθροποιτίνες και λοιπές ντόπες, θα ακούγονταν περίπου σαν τους μετα-τριπχοπάδες U.N.K.L.E. σ’ αυτό το αριστούργημα. Μόνο που δεν θα είχαν ανακαλύψει τον Gavin Clark (των Clayhill). Και άρα δεν θα έβγαζαν το «Τραγούδι της Χρονιάς 2007» (άκου το «Broken» και ετοιμάσου να φας κόλλημα). Ούτε τον Ιαν Αστμπερι (ναι, των Cult και μετά των Doors) θα επαναβάπτιζαν τόσο δημιουργικά σε ρόλο Τζόνι Κας στα πιο μελαγχολικά του. Οταν η electronica συναντά το indie rock -και αν έχουν και οι δύο έμπνευση στο κρεβάτι- τότε γεννιέται κι ένα διαμαντάκι. Και 2 στις 3 φορές έχει το όνομα U.N.K.L.E.


Rufus Wainwright - Release the Stars
Και μπαρόκ και ποπ; Άσε κάτω το φλάουτο επιτέλους!
Το πρόβλημα με τον υπέροχο κύριο Ρούφους Γουέινραϊτ είναι ότι στα μέτριά του άλμπουμ (και αυτό είναι ένα τέτοιο) δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη μουσική που ακούς. Διότι εκεί που είσαι σίγουρος ότι ο Ρούφους ερωτεύτηκε ξαφνικά τους Travis και γράφει αερινο-ροκομπαλάντες του στιλ τους, σου πετάει και ένα φλάουτο ή μια ολόκληρη χορωδία από πίσω και σε πιάνει μια «μεγαροσύνη» από το πουθενά. Κοινώς, η πομπώδης παραγωγή μπουκώνει ένα κατά τα άλλα χαρούμενο δισκάκι με ωραίες εμπνεύσεις και κυρίως συγκλονιστικά φωνητικά από τον πρώην τραγουδιστή της όπερας και το κάνει Rolls Royce με κινητήρα από Seicento...


Keren Ann - Keren Ann
Αέρινη indie rock για τις καυτές νύχτες του καλοκαιριού
Αν έχεις μπαμπά Ρωσοϊσραηλινό, μαμά Ιαβο-ολλανδέζα, γεννήθηκες στο Τελ Αβίβ, μεγάλωσες στο Παρίσι, ζεις στη Νέα Υόρκη, γαλουχήθηκες μουσικά με Σερζ Γκενσμπούργκ και Τζόνι Μίτσελ, ξεκίνησες την καριέρα σου με γαλλικό στίχο και το γυρίζεις στον αγγλικό μόλις στο 5ο σου άλμπουμ, ε τότε ίσως και να έχει φτάσει η ώρα να κατακτήσεις τον κόσμο. Ειδικά αν είσαι μια όμορφη 33χρονη. Πιο μελωδική από τη Σούζαν Βέγκα, πιο συναισθηματική από τη Λέσλι Φέιστ, πιο αέρινη από την Κάρλα Μπρούνι, η Κέρεν Ανν θα μας είχε χαρίσει το απόλυτο καλοκαιρινό soundtrack, αν έγραφε έστω και ένα τραγουδάκι που να μην είναι μπαλάντα... Εστω κι έτσι, είναι ό,τι πρέπει για νυχτερινή ακρόαση στη βεράντα.

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει ο Νταλάρας

"Βεβαίως και τραγουδάω για την Κύπρο, την Ίμβρο, το Ισραήλ, τη Βηθλεέμ και προσπαθώ με το τραγούδι μου να συμβάλλω στην προσέγγιση της ειρήνης των λαών που ζουν σε αυτές τις περιοχές." Τέτοιες μαλακίες πετάει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί (άκου Βηθλεέμ...) και μόνο δίκιο μπορείς να δώσεις στους Τούρκους που τόλμησαν αυτό που τόσο καιρό δεν έχουμε τολμήσει εμείς: Να τον κάνουν να το βουλώσει. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., βέβαια, δεν πτοείται από κάτι τέτοια και ετοιμάζει την υποψηφιότητα της κυρα-Άννας ως ένα από τα κλου των εκλογών του Σεπτεμβρίου (κάτι για 23/9 μου είπε ο Κυριάκος). Στο μεταξύ εγώ απορώ με το εξής: Γιατί δεν πήγε ο Νταλάρας να βοηθήσει το Ρέμο στο φλέγον θέμα του Ηρακλή; Μια χαρά δεν τα είχαν βρει στο "Αθηνών Αρένα" προ 2-3 ετών; Ή μήπως όχι;

Transformers; Χτύπα έναν Ερίκ Ρομέρ καλλίτερα!

Mε λιγότερο από 50.000 εισιτήρια άνοιξαν οι Transformers στην Ελλάδα; Την ίδια ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο -και κυρίως στις ΗΠΑ- χτυπάνε μπόλικα εκατομμύρια δολάρια και κατεβάζουν ξεδιάντροπα τα μεταλλικά τους σωβρακάκια μπροστά στη μούρη του (σιτεμένου) Χάρι Πότερ; Τι έγινε ρε παιδιά; Σοβαρευτήκαμε αίφνης κινηματογραφικά; Ηρέμησε, μάγκα μου. Ο Έλληνας απλά αυτή τη στιγμή κόβει βόλτες στα Ματογιάννια, ψήνει χταπόδια στο Ξυλόκαστρο ή στρίβει μπάφους στην Αντίπαρο (αναλόγως του σε ποια από τις τρεις συνομοταξίες τουρίστα ανήκει...) και ουδόλως ενδιαφέρεται για την έβδομη τέχνη. Την ίδια ώρα, στην θερμαινόμενη Αθήνα ένας ταπεινός blogger προσπαθεί να σταθεί ακέραιος μπροστά στις σειρήνες που ονομάζονται "Wired" και "Entertainment Weekly" και να πείσει τον εαυτό του πως τα τελευταία εξώφυλλα των δύο καλών περιοδικών ήταν απλώς άτυχες στιγμές τους και όχι ενδείξεις ότι τα εκνευριστικά γιαπωνέζικα ρομποτάκια είναι όντως στοιχεία της ποπ κουλτούρας μας...

Woody (& Scarlett) in Barcelona

Αυτές τις μέρες ο Γούντι Άλεν βρίσκεται στη Βαρκελώνη, για τα γυρίσματα της νιοστής του ταινίας, με τίτλο εργασίας Midnight in Barcelona.

Ελπίζω να είναι εφάμιλλη του Deconstructing Harry, του Sweet and Lowdown και του Match Point (που είναι οι καλύτερες από τις πιο πρόσφατες ταινίες του) και εν πάση περιπτώσει καλύτερη του Hollywood Ending, του Curse of the Jade Scorpion και του Scoop (σιγά το δύσκολο - οτιδήποτε μπορεί να είναι καλύτερο από αυτά).


Ελπίζω επίσης να αξιοποιήσει καλά το καταπληκτικό cast: την αγαπημένη του(μας) Scarlett Johansson, την Penelope Cruz, την υπέροχη Patricia Clarkson και τον Javier Bardem.

Οι φωτογραφίες είναι από έναν ερασιτέχνη φαν. Ζηλεύω. Θα ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί.


Και το χειρότερο είναι ότι, αν όλα πάνε καλά, θα είμαι - σε ένα μήνα όμως (τι; είναι πιο φθηνό από το να πάω στην Πάρο, και πιο ενδιαφέρον), που θα έχουν τελειώσει τα γυρίσματα.
Γαμώτο.

υγ. Εν τω μεταξύ, σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ελληνικά blog βρήκα ένα ονειρεμένο link, σε μια παλιά συνέντευξη του Woody στο Time.

Τότε που ήταν ακόμα ανερχόμενος, πριν ακόμα δημιουργήσει αριστουργήματα...

Δεν έχει Τέλος! Ακού τώρα και το remix...

Την Εκκλησία μου για έναν διάδοχο!

Ο «γαύρος» λατρεύει τον Θρύλο, όχι τον εκάστοτε Λεμονή. Ο επενδυτής πιστεύει στον ΟΤΕ, όχι στον πρόεδρό του. Ο Ελληνας πιστός, πάλι, μήπως πιστεύει λιγότερο στην Εκκλησία και λατρεύει περισσότερο τον επικεφαλής της; Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται ότι ειδικά στην περίπτωση της ασθένειας του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου όλοι έχουν φρικάρει που έξω από το «Αρεταίειο» έχουν ανοίξει τα πηγαδάκια διαδοχής; Δεν είναι η Εκκλησία της Ελλάδας άλλη μία ομάδα; Αλλος ένας οργανισμός; Όχι προσωποπαγής, αλλά ένας θεσμός που θα συνεχίζει την πορεία του ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται στην κεφαλή του; Όπως και σε κάθε σύλλογο, εταιρεία ή παρέα, όταν ο «αρχηγός» τίθεται εκτός μάχης (προσωρινά ευχόμαστε, εν προκειμένω), δεν επιλέγεται πάντα κάποιος που θα την οδηγήσει, αν το «αύριο» γίνει ξαφνικά αβέβαιο; Εκτός και αν στην Ελλαδική Εκκλησία, κλήρος και ποίμνιο ανακάλυψαν στο πρόσωπο του Χριστόδουλου την υπέροχη ιδιότητα του «βασιλιά των δημοσκοπήσεων» που τόσο καιρό τους έλειπε και τώρα θεωρούν ασεβή και μόνο την ιδέα ότι θα τη χάσουν. Ισως, πάλι, να είναι απλώς υπερβολικοί και ανίκανοι όλοι αυτοί οι «εκπρόσωποί» τους, που στο όνομα των πιστών πουλάνε προσευχές και δεήσεις, αντί να ασχοληθούν με τη σοβαρή πολιτική διάσταση του ζητήματος. Και η πλάκα είναι ότι στο τέλος θα βρεθούν με έτοιμο τον διάδοχο και δεν θα έχουν καν πάρει είδηση από πού στον διάολο (συγγνώμη, στον Θεό) τους προέκυψε.

(Big Fish, 15.VII.2007)

Απόψε, λέω, απόψε, τι θα κάνετε απόψε;

Θα βγείτε απόψε; Κατά πού θα πάτε, με το καλό; (ή κάπως έτσι, δεν είμαι πολύ καλός, όταν μιμούμαι την Καρέζη)
Εγώ πάντως, θα πάω στη Δεξαμενή, για να δω μια από τις καλύτερες κωμωδίες στην ιστορία του σινεμά.


Και μετά την προβολή θα τρέξω στο Frame,

για να φάω σούπα και πάπια, στο πλαίσιο αυτών των θαυμάσιων προβολών μετά δείπνου, με γενικό τίτλο "Σινεμά στο Πιάτο".
Η ζωή είναι ωραία, μερικές φορές...

UPDATE (το επόμενο πρωινό): πήγα - και ήταν θαύμα. Η ταινία είναι ασφαλώς ένα αριστούργημα και είναι εντυπωσιακό το πώς μια ταινία εβδομήντα τόσων ετών μπορεί να ενθουσιάσει τόσο ένα κοινό εκπαιδευμένο αλλιώς. Το σινεμά ήταν γεμάτο και γελούσε συνέχεια. Όσο για το τραπέζι, ήταν ελαφρώς πιο ελιτίστικο από την ταινία - ενδιαφέρον πάντως. Για πρώτο πιάτο είχε ένα είδος σούπας - σε στερεή μορφή, για την ακρίβεια σε μορφή ζελέ. Φαντάσου πηχτή πάπιας και θα είσαι μέσα. Σερβιρισμένο σε ένα κολπάκι με ξηρό πάγο, ώστε να δίνει ένα εφέ κοχλάζοντος, κλείνοντας το μάτι στην σεκάνς των τίτλων. Το δεύτερο πιάτο ήταν μια παραλλαγή της πάπιας πεκίνου, τυλιγμένης με τορτίγια, να παραπέμπει σε σουβλάκι. Mix and match. Γευστικά, ευπρεπές. Το τρίτο πιάτο το περιέγραψε σαφέστατα ο Δημήτρης Αντωνόπουλος, του Αθηνοράματος, που προλόγισε την ταινία μαζί με τον Χρήστο Μήτση: μια τερίν πάπιας με σοκολάτα και πουρέ από σέλερι - ένα "βατό πιάτο" (sic), ανεξαρτήτως αν το μισό κοινό της εκδήλωσης τη βγάζει με μπριζολίκια και μακαρονάδες και πρέπει να ανοίξει λεξικό για να βρει την τερίν. Πάντως γευστικότατο. Ακολούθησε πανακότα με επίγευση πάπιας (ταού κιοξού πάπιας;) και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι - αλλά θα προτιμούσαν μεγαλύτερες μερίδες, φοβάμαι. Την άλλη εβδομάδα έχει βιετναμέζικο - αξίζει.

Νομίζω ότι χρειάζομαι διακοπές...

Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να δουλεύω. Σκληρά. Έχω να προλάβω τρία deadline. To ένα έχει λήξει προ ημερών. Το άλλο λήγει αύριο στις 11.30 π.μ. Το τρίτο είναι πιο χαλαρό. Θα έπρεπε να με έχει καταβάλει το άγχος. Όμως από χθες έχω μια μόνο σκέψη. Ονειρεύομαι ότι είμαι στη Ρώμη, νωρίς το απόγευμα και απολαμβάνω την ησυχία στο Πάνθεον (ένα από τα αγαπημένα μου μέρη), βλέποντας το φως όπως μπαίνει από την περίφημη τρύπα στο θόλο.

Και μετά, λέει, βγαίνω από εκεί και πηγαίνω λίγο πιο κάτω (Via degli Orfani, 84 (Pantheon) - 00186 Roma) και μπαίνω στο παραδοσιακό καφενείο-καφεκοπτείο Tazza d' oro για να ξαναπιώ τον καλύτερο καφέ του κόσμου (με σήμα την αραπίνα - αθάνατη αποικιοκρατία!)

Εκεί πρωτοδοκίμασα "κανονικό" espresso freddo - κι όχι αυτό το πράγμα που πίνουμε εδώ, που εκείνοι το λένε "freddo shakerato", για να τονίσουν ότι χτυπούν τον καφέ με πάγο (προσοχή στη λέξη shakerato, απόδειξη ότι οι Ιταλοί είναι πάντα χαριτωμένα κιτς).
Όχι, ο κανονικός espresso freddo είναι καφές espresso, που μπαίνει σε μπουκάλια και παγώνει στο ψυγείο. Σερβίρεται σε μικρό ποτήρι σωλήνα (αυτό που εμείς έχουμε για το τσίπουρο, ας πούμε) και βγαίνει σε δύο εκδοχές: dolce και amaro. Και να μην ήμουν διαβητικός, θα διάλεγα το amaro. Με το που πίνεις μια γουλιά, νιώθεις τη γλώσσα σου να μαζεύεται ασυναίσθητα στο βάθος της στοματικής σου κοιλότητας, με τον τρόπο που το ελατήριο του φλίπερ ετοιμάζεται για να εκτοξεύσει τη μπίλια. Μόνο που στη θέση της μπίλιας, βάζεις τα μάτια σου, που πετάγονται από τις κόγχες τους, μόλις πιεις τη δεύτερη γουλιά. Tilt.
Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι προτιμούν να το πιουν dolce - είναι ο μοναδικός τρόπος να κατέβει ομαλά στον οισοφάγο σου. Για capuccino freddo ούτε λόγος. Μια φορά τόλμησα να ζητήσω και με κοίταξαν περίεργα, πριν μου σερβίρουν σε ποτήρι του ουίσκι (χαμηλό), το προαναφερθέν ρόφημα με πολύ γάλα (φαντάσου baileys χωρίς αλκοόλ). Έτσι κι αλλιώς, το να παραγγείλεις καπουτσίνο μετά τις 12 το μεσημέρι σε ιταλικό καφέ είναι ένας γρήγορος τρόπος να πεις "είμαι τουρίστας".
Εν πάση περιπτώσει, και τι δεν θα έδινα τώρα για ένα τέτοιο στούκας...

Άγγιξα το γόνατο της Kλαίρης

Κάθε καλοκαίρι, θυμάμαι τον αφορισμό του Γιώργου Τζιώτζιου, ότι ένα θερινό σινεμά είναι ο ιδανικός χώρος για να απολαύσεις μια γρανίτα, όχι όμως και μια ταινία. Δεν μπορώ να διαφωνήσω, ούτε όμως και να συμφωνήσω. Είμαστε στα μέσα Ιουλίου και δεν έχω πάει ακόμα σε θερινό κι έχω λυσσάξει. Έκανα το λάθος να δω το Ocean's 13 σε multiplex - ενώ πρόκειται για κατεξοχήν ταινία θερινού - και τώρα είμαι πρόθυμος να δω ό,τι βλακεία παίζουν τα θερινά της γειτονιάς μου - ακόμα και το Premonition.
Αυτό που με συγκινεί πάντα, πάντως, είναι οι επανεκδόσεις παλιών ταινιών (που δεν χρειάζονται, μεταξύ μας, και το ιδανικότερο σύστημα ήχου, για να τις απολαύσεις).
Βρίσκω εξαιρετικά χαριτωμένο το ότι προβάλλονται αυτόν τον καιρό οι ήσσονες, πλην δροσερές ταινίες του Ερίκ Ρομέρ (με πρωταγωνίστρια την Arielle Dombasle, τότε που ήταν μια Bardot του φτωχού κι όχι η σύντροφος ενός διανοούμενου που το παίζει τραγουδίστρια επιτυχιών του '40 και του '50).

Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου, που, το Σάββατο, αντί να πάω στην Ελληνίδα να δω το Pauline a la Plage, προτίμησα να μείνω σπίτι (μόνος) και να δω νοικιασμένο Ρομέρ - της πιο "σημαντικής" περιόδου: το Γόνατο της Κλαίρης.

(Παρένθεση: ο συνδυασμός Ρομέρ - Λευκό Κρασί - Πίτσα δεν ενδείκνυται, και δεν φταίει ο Ρομέρ γι' αυτό, γιατί ο συνδυασμός Ρομέρ - Coca Cola - Πίτσα είναι μια χαρά, αν και ο ενδεδειγμένος είναι Ρομέρ - Λευκό Κρασί - Ποικιλία τυριών, φυσικά. Τι να κάνω που η πιτσαρία ξέχασε την κοκακόλα μου, όμως!)

Σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, φανταζόμουν ότι βλέπω την ταινία με κάποιον που θα προτιμούσε να δει το Die Hard και που πλήττει θανάσιμα βλέποντας ένα τσούρμο αστούς να περιφέρονται στην καλοκαιρινή γαλλική εξοχή (κρίνοντας από το ντύσιμό τους, εκείνο τον Iούλιο πρέπει να είχαν 25-27 βαθμούς) μπουρδολογώντας ακατάπαυστα για τον έρωτα, χωρίς να κάνουν τίποτα επί του θέματος - ή επί οποιουδήποτε άλλου θέματος. Προς το τέλος της ταινίας, και υπό την απειλή ξυλοδαρμού από τον φανταστικό μου φίλο, ήμουν εκστατικός.

Απόλαυσα τρομακτικά την ατμόσφαιρα, την αμπελοφιλοσοφία (παρά το γεγονός ότι το 90% των απόψεων που ακούγονται στην ταινία είναι τρομακτικά μπανάλ, αν όχι κανονικές ανοησίες) - και τον φετιχισμό, φυσικά

Έχω όμως μια παρατήρηση, από αυτές που συνήθως δεν ακούς από κριτικούς κινηματογράφου, όταν μιλάνε για τη Nouvelle Vague: όλοι οι ηθοποιοί έπαιζαν άθλια! Φαίνεται πως η ελάχιστη απαίτηση που έχει κανείς από έναν ηθοποιό (να "τα λέει") ήταν ασήμαντη για τους auteurs, που θεωρούσαν προφανώς το point τους σημαντικότερο. Ο φίλος μου ο Λουκάς, που είναι κριτικός κινηματογράφου και τον εμπιστεύομαι, μου το επιβεβαίωσε.

Στο επόμενο επεισόδιο: ο ήρωάς μας βλέπει το Μια Νύχτα με τη Μοντ. Και παραμένει ξύπνιος.

Django Weekend: Αλονζανφάν Ντελαπατρή

Μόλις διαπίστωσα ότι σήμερα είναι η 14η Ιουλίου - η επέτειος της πτώσης της Βαστίλλης.

Όπως κάθε μέτοχος της γαλλικής παιδείας, που θα ήθελε πολύ να έχει κι αυτός τη δυνατότητα να λέει "ψήφισα Σεγκολέν", νιώθω την ανάγκη να γιορτάσω μαζί με όλους τους Γάλλους φίλους μου.

Γι' αυτό το λόγο, σιγοτραγουδώ τη Μασσαλιώτιδα, όπως την ηχογράφησε ο ήρωάς μου, Django Reinhardt με το θρυλικό Quintette du Hot Club de France.

Ήταν 31 Ιανουαρίου του 1946, στο στούντιο της ΕΜΙ στο Λονδίνο και ο πρωτεργάτης του Gipsy Swing συναντά ξανά το καλλιτεχνικό του alter ego, τον βιολονίστα Stephane Grappelli, μετά από έξι χρόνια, καθώς ο Grappelli προτίμησε να βομβαρδίζεται στο Λονδίνο, παρά να παίζει μουσική στο κατοχικό Παρίσι.

(Και μ' αυτό το πατριωτικό swing, εγκαινιάζω μια νέα ενότητα: τα Django Weekends. Kάθε Σαββατοκύριακο Django. Να δούμε αν θ' ανέβει η επισκεψιμότητα...)

Separated at Birth

Είναι ιδέα μου, ή ο Terry Jones





των Monty Python





παρουσιάζει μια ύποπτη ομοιότητα






με τον νέο πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου;

ΔΙΑΒΑΣΕ - ΔΙΑΔΟΣΕ (τμήμα ξεδιάντροπης διαφήμισης)

Κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του Jazz & Τζαζ.


Ο λόγος που το αναφέρω δεν είναι μόνο επειδή έχω γράψει αρκετά κείμενα εκεί μέσα (όσα τους χρώσταγα όλη τη χρονιά), αλλά κι επειδή έχει ένα εξώφυλλο κουκλί - για να μην αναφέρω τα ενδιαφέροντα κείμενα: πού αλλού θα διαβάσεις ΚΑΙ για τους Cinematic Orchestra ΚΑΙ για τους Poll και για τη Θερινή Ακαδημία Τζαζ στην Κέρκυρα (ανέφερα ότι έκανα συνέντευξη τη Dee Dee Bridgewater;)

Όπως κάθε τεύχος περιλαμβάνει κι ένα CD κομψοτέχνημα, που το προτείνω ως αντίβαρο στα όσα περί Metallica και UNKLE γράφει ο Homo Ludens.

Οδηγίες χρήσης: γυρνάς σπίτι πτώμα από τη δουλειά - κάνεις ντους - φοράς φαρδιά λινά ρούχα - ετοιμάζεις ένα κοκτέιλ (προσωπικά προτιμώ ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί, αλλά whatever) - βάζεις το CD στο CD Player - κάθεσαι στην πιο αναπαυτική καρέκλα του μπαλκονιού σου και απολαμβάνεις την αίσθηση του να γίνεται η ραχοκοκκαλιά σου κρέμα (αν υπάρχει και κορίτσι κοντά, ακόμα καλύτερα - χορεύετε και σε ερωτεύεται για πάντα).
Αυτή είναι η επίδραση του γλυκερού, πλην ακαταμάχητου swing της ορχήστρας του Glenn Miller - όσο για το CD, περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια του που θα ήθελες ποτέ να έχεις. Εκτός από ένα - στο χαρίζω.

Είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα, το πιο χαρούμενο τραγούδι που μπορείς να φανταστείς, δεδομένου του περιεχομένου του, που συνοψίζεται στη φράση "φεύγω για την Ευρώπη, να σκοτωθώ πολεμώντας τους Ναζί, αλλά δεν πειράζει, αρκεί να μη με κερατώσεις, ροδαλή μου αγάπη".

Το τραγούδι αποκτά δραματικότερη σημασία, αν σκεφτείς ότι ο ίδιος ο Μίλερ δεν επέστρεψε ποτέ από την Ευρώπη, καθώς το αεροπλάνο του εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πάνω από τη Μάγχη. Πρόσφατα, δόθηκε στη δημοσιότητα η επίσημη εκδοχή - ότι κατερρίφθη από "φίλια πυρά". Προσωπικά, προτιμώ την ανεπίσημη εκδοχή - ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή στην αγκαλιά Γαλλίδας πουτάνας, στην κατοχική Νότια Γαλλία.

Το αστείο είναι ότι σήμερα λειτουργούν περίπου τρεις επίσημες ορχήστρες με την επωνυμία "Glenn Miller Band" - που παίζουν αυτή τη νοσταλγική μουσική. Μια από αυτές βρέθηκε πριν από δύο χρόνια στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ π.Λ. (προ Λούκου). Πήγα φυσικά, γιατί είμαι sucker για τέτοια πράγματα, αλλά κυρίως γιατί στο πρόγραμμα περιλαμβανόταν και η ορχήστρα του Duke Ellington στο όνομα του οποίου ορκίζομαι - αυτό δεν με κάνει λιγότερο sucker: ο Ellington έχει πεθάνει πάνω από 30 χρονια.

Ανάμεσα στο κοινό ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Παπούλιας και όλη η γενιά του, που άκουσε με νοσταλγία τις γλυκερές μελωδίες του Glenn Miller, παιγμένες από μια άθλια ορχήστρα, αποτελούμενη από βαριεστημένους μουσικούς, ντυμένους με κακόγουστα μπλε ελεκτρίκ κοστούμια. Σε κρουαζιερόπλοια ακούς καλύτερη μουσική.

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα, βγήκε η ορχήστρα του Ellington - η οποία έχει μια σημαντική διαφορά: δεν είναι μια ghost band, αλλά η ίδια ορχήστρα που δημιούργησε ο Έλινγκτον και η οποία βρίσκεται ακόμα σε δράση. Μετά το θάνατο του Duke, τα ηνία πήρε ο γιος του, ο Mercer Ellington, ο οποίος ήταν μέλος της ορχήστρας (τρομπετίστας) από τη δεκαετία του'40 - και που μας έχει χαρίσει κομμάτια όπως αυτό. Κι όταν πέθανε κι ο Mercer (τι να κάνεις), τη σκυτάλη πήρε ο δικός του γιος, ο Paul Mercer Ellington, ο οποίος προτιμά τη μουσική των Rolling Stones από αυτή που κληρονόμησε, αλλά έτσι είναι η ζωή. Αυτός μοιράζεται μέχρι σήμερα την καλλιτεχνική διεύθυνση της ορχήστρας με τον τρομπετίστα Barry Lee Hall Jr. - ο οποίος, μαζί με τον ντράμερ Rocky White, είναι τα μόνα μέλη της μπάντας που έχουν προσληφθεί από τον ίδιο τον Duke, μεγάλη η χάρη Του.

Τα γράφω όλα αυτά για να τονίσω ότι αυτή η μπάντα θα έκανε τον Duke περήφανο: αντί να παίζει μονότονα και βαριεστημένα τις ίδιες μελωδίες με τον ίδιο τρόπο, τις πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα, πάντα στο πνεύμα της τζαζ. Απόδειξη, αυτή η εκτέλεση του Blue Pepper - αρκετά διαφορετική, να μην πω καλύτερη από την πρώτη ηχογράφηση.

Και νομίζω ότι με αυτές τις σκέψεις και αυτούς τους ήχους κατάφερα να ξεθωριάσω όλες τις εντυπώσεις από εκείνα τα "μεταλλικά"...

Η τηλεόραση που έχουμε

Σοβαρά τώρα,

είναι δυνατόν να βλέπεις ΑΥΤΟΝ τον τύπο

και να σκέφτεσαι "να ένας τύπος που ξέρει από υπολογιστές - αξίζει να εμπιστευτώ την κρίση του";

Η τηλεόραση που δεν έχουμε

Γιατί η Μίκα Μπρεζίνσκι έγινε ξαφνικά λαϊκή ηρωίδα; Γιατί αρνήθηκε να μεταδώσει ως πρώτη είδηση την αποφυλάκιση της Πάρις Χίλτον στο MSNBC την ίδια ώρα που ακριβώς αυτό έκαναν όλα τα υπόλοιπα κανάλια στις ΗΠΑ. Την ιστορία πιθανότατα την ξέρετε ήδη. Δείτε τώρα και το βίντεο και διαβάστε στο πρόσωπο της κόρης του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι (του σύμβουλου εθνικής ασφαλείας επί Κάρτερ -και ενός από τα σημαντικότερα μυαλά της αμερικανικής πολιτικής ever) την αμφιβολία της για το αν το επάγγελμα που διάλεξε να κάνει ήταν τελικό το σωστό :-)

U.N.K.L.E? Προσκυνώ!

Το έχω ο μαλάκας κατεβασμένο κανα μήνα τώρα και σήμερα αξιώθηκα να το ακούσω πρώτη φορά. Στο "War Stories" των U.N.K.L.E. υπάρχει -μεταξύ άλλων μεγαλοφυών στιγμών- ένα τραγούδι ονόματι "Broken". To τραγουδά ο Gavin Clark (των SNAP! Πού τον θυμήθηκαν καλέ αυτόν;) και είναι το καλλίτερο κομμάτι που έχω ακούσει ως τώρα μέσα στο 2007. Γιατί ρε γαμώτο είναι τόσο θεοί οι U.N.K.L.E. και μου καταρρίπτουν χίλιες δυο πεποιθήσεις με κάθε τους κυκλοφορία; Δισκοκριτική θα σκάσει κάπου εδώ γύρω σύντομα (να ξεπήξω λίγο θέλω -μακάρι να γίνει πριν φύγω διακοπές) αλλά μέχρι τότε κατεβάστε το απ' όπου κατεβάζετε. Ξαναλέω, το "Broken" είναι το τραγούδι της χρονιάς. Κι ακολουθεί το "When Things Explode" με τον Ian Astbury (Cult και Doors, χε χε). Στο ίδιο αλμπουμάκι. Πακέτο...

Σίσσυ Πασπαρτού ζείς;

Ή σε φάγανε μπαμπέσικα οι κληρονόμοι για να απολαύσουν επιτέλους εκείνους τους δύο λέοντες εν στύσει στην πρόσοψη της επαύλεώς σου; Αν πάντως ζεις, κάμε κάτι σε παρακαλώ, διότι έχω την αίσθηση ότι ήταν οι μυθικοί καβγάδες μας που έδιναν σε τούτο εδώ το blog μια κάποια επισκεψιμότητα. Τώρα πια, μοιάζει να μην μπαίνει κανείς...

Ποπ είδωλα σε τιμή ευκαιρίας (Μήνας 3ος: Ιούνιος '07)

Aνακάλυψα πρόσφατα ότι το Google Analytics είναι ψιλομούφα τελικά. Ειδικά στο πώς μετρά το πού τρυπώνει ο κάθε αναγνώστης - εραστής της "Πο Πο Culturολογίας". Αλλά, επειδή έχω πήξει στη δουλειά τελευταία και δεν έχω προλάβει ούτε καναπέ για τη βεράντα να αγοράσω -πόσο μάλλον να βρω καλλίτερο στατιστικογράφο για το blog- θα σας πάω με το νέο Μεγάλο Αδελφό και γι' αυτόν το μήνα (τον περασμένο δηλαδή) κι απ' τον επόμενο βλέπουμε. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Οι επιλογές σας αποδεικνύουν ότι τον μήνα Ιούνιο έγραφα συνεχώς μαλακίες. Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται ότι μπαίνατε και ξαναμπαίνατε σ' αυτά που είχα ανεβάσει τον Μάιο; Έτσι αναγκάστηκα να υιοθετήσω και παρενθεσούλα με τη θέση του ποπ ειδώλου στο chart του προηγούμενου μήνα, για να βάλω και μια εσάνς billboard και ολίγον χρωματάκιον στο πινακάκι που θα βρείτε παρακάτω. Το μόνο ενθαρρυντικό από τα αποτελέσματα που δημοσιεύω σήμερα είναι ότι η έλευση του zelig στο blog αποδεικνύευαι σωστή κίνηση που αναμένεται να φέρει την απαιτούμενη ανανέωση (ήδη το post του για τον Λουί Ντε Φινές έχει τραβήξει οκτώ ολόκληρους αναγνώστες! Μπου χα χα...) και ότι η Bjork παρέμεινε στο top 10, αποδεικνύοντας ότι τουλάχιστον μας διαβάζουν και άνθρωποι με καλό γούστο...

10. (4) Σταμάτης Κραουνάκης
Έβγαλε και νέο δισκάκι μες στο μήνα και τσίμπησε τα απαραίτητα search keywords
9. (-) Αμαλία Καλυβίνου
To "φαινόμενο" της ελληνικής μπλογκόσφαιρας για το μήνα Ιούνιο. Για τον Ιούλιο έχουμε Πάρνηθες και κινητοποιήσεις
8. (10) Κώστας Κεντέρης
Τελικά έχει μάθει κανείς αν προπονείται κιόλας;
7. (-) Sharon Stone
Μια γυμνή της φωτογραφία από το Egotastic ήταν αρκετή
6. (2) Bjork
Η μόνη παρηγοριά του υπογράφοντος
5. (3) Kaka
Σαν πολλοί Μιλανέζοι δεν μαζευτήκαμε ξαφνικά;
3-4. (-) Roger Federer & Rafael Nadal
Οι δύο κορυφαίοι τενίστες όλων των εποχών. Τέλος!
2. (-) Ο στρέιτ και ο γκέι του You Tube
Ετοιμαστείτε και για το τραγούδι. Σύντομα από τη δισκογραφική του Γιαννίκου (ναι, αυτή που βγάζει τα κομμάτια του "Je t' aime")
1. (1) Όλγα Φαρμάκη
To πλαστικό βυζί της μάλλον θα στοιχειώσει τούτο το blog για πάντα!

Τα επτά θαύματα της μοίρας σου...

Για να καταλάβω: ήλθε η εβδόμη του εβδόμου του δύο χιλιάδες επτά -και ήταν Σάββατο- και εκτός των γάμων έπρεπε να βγούνε και τα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου για να συμπληρωθεί κανονικά το παγανιστικό τοπίο; Και όση ώρα ακούγονταν από πίσω οι Black Sabbath, άνοιγαν επταδάκτυλοι τα φακελάκια με τα αποτελέσματα; Και δεν ήταν ανάμεσα στους εκλεκτούς η Ακρόπολη και η Ελευθεροτυπία πρόλαβε κιόλας και έκανε θέμα τη συνομωσία που στήθηκε εναντίον μας; Μα καλά, τόσο ζώα είναι;

Για να έβγαινε ο Παρθενών ανάμεσα στα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου έπρεπε να προταθεί εκείνος του Νάσβιλ (Τενεσί ρε άσχετε! Βλέπε φωτό παραπάνω...) και όχι ο οριτζινάλ. Διότι, όπως και 'ναι, οι Αμερικανοί και την επιρροή τους την έχουν και την διεισδυσούλα τους στο Internet και είναι και 302 εκατομμύρια νοματαίοι. Βάλε τώρα το 1,32 δισ. των Κινέζων, το 1,12 δισ. των Ινδών, το 1 και βάλε δισ. Μουσουλμάνων, τα 190 εκατομμύρια των Βραζιλιάνων, τα 108 εκατομμύρια των Μεξικανών, τα 88 εκατομμύρια όσων έχουν συνευρεθεί με Ιταλό ή Ιταλίδα ή και με τους δύο ταυτόχρονα και πες μου γιατί έπρεπε να βγει η Ακρόπολη και όχι το Σινικό Τείχος, το Ταζ Μαχάλ, η Πέτρα, ο Ιησούς του Ρίο, ο ναός των Αζτέκων, το Κολοσσαίο... "Και το Μάτσου Πίτσου;" θα μου πεις. "Δεν μπορούσαμε να περάσουμε ούτε το Μάτσου Πίτσου;". Θα μπορούσαμε, είναι η αλήθεια, να τους γαμήσουμε τους Περουβιανούς. Αλλά εκεί δεν έχουν ΟΤΕ να καθυστερεί τόσο πολύ την εγκατάσταση των γραμμών DSL...

Τι είναι τώρα αυτά τα Μεταλλικά;

Κάποια στιγμή, βαθειά μέσα στη νύκτα της περασμένης Τρίτης, στεκόμουν όρθιος στην άκρη σχεδόν της λαοθάλασσας, εκεί που θά 'σκαγε το κύμα, ας πούμε, αν υπήρχε κύμα -όμως άλλο θάλασσα κι άλλο λαοθάλασσα, στη λαοθάλασσα το κύμα σκάει κάπου στη μέση προς τα μπροστά και λέγεται slamdancing- και σκεπτόμουν το εξής: Το εθιστικό riff του "Seek and Destory" το πρωτοκόλλησα ένα τέταρτο του αιώνα πριν. Ένα γαμημένο, ένα ολόκληρο τέταρτο του αιώνα πριν. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς το μέγεθος, αλλά μιλάμε για πολύ χρόνο. Θα μπορούσα να είχα δακρύσει -αν δεν ήμουν γνωστό αναίσθητο γαϊδούρι- αλλά τη συγκίνησή μου την εξέφρασα ακαριαίως με ένα κούνημα της κεφαλής, φόρο τιμής στη χαμένη χαίτη της 2ης δεκαετίας της ζωής μου. 25 και βάλε χρόνια ακούω αυτό το συγκρότημα με το αφελές όνομα, που επειδή έπαιζε χέβι-μέταλ αποφάσισε να αποκαλέσει τον εαυτό του Metallica, τόσο απλά, τόσο χύμα, τόσο "πώς είναι δυνατόν να κοπανιέσαι ακόμη μ' αυτά τα Μεταλλικά" που έλεγε κι ένας παλιός συναθλητής μου...

Οι Metallica εδώ και καμμιά δεκαετία έχουν γίνει σχεδόν μισητοί. Ήταν η ιστορία με το Napster, ήταν που άλλαξαν τον ήχο τους και το look τους, ήταν που έχασαν την μπάλα τελείως -δες το αριστουργηματικό "Some Kind of Monster" και θα τους συμπονέσεις ή αντιπαθήσεις, αναλόγως του background και της ψυχολογικής σου κατάστασης εκείνη τη στιγμή. Δεν έπαψαν όμως να είναι το γκρουπ που από το 1983 μέχρι το 1991 έβγαλε 5 από τα κορυφαία μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών -και δεν χρειάζεται να είσαι χεβιμεταλάς για να το παραδεχετείς αυτό. Στη συναυλία της 3ης Ιουλίου οι "μισητοί" Metallica του 2007 μετατράπηκαν "εν μια νυκτί" σε καυλωμένα σπυριάρικα της δεκαετίας του '80. Δεν έπαιξαν ούτε ένα τραγούδι από τα τρία τελευταία άλμπουμ τους και επί δυόμισι ώρες επιδόθηκαν σ' ένα ανελέητο "πάρε νά 'χεις" προς το κοινό των 35.000 έκπληκτων μαυροφόρων που στην άκρη του μυαλού τους το είχαν έτοιμο το κράξιμο, αν ο Χέτφιλντ και το παρεάκι του τολμούσαν να την κάνουν νωρίς νωρίς και χωρίς να έχουν θυμηθεί κάτι απ' τα παλιά -κι όλα αυτά με αντίτιμο 60, 80 και 100 ευρώ.

Στη συναυλία πήγα αργά, δεν πρόλαβα καν τους Mastodon, ήπια πολύ λίγο και κάθισα πολύ πίσω. Ο ήχος δεν ήταν και ο ικανοποιητικότερος, σίγουρα δεν ήταν ο δυνατότερος, και η μικρή κλίση του εδάφους δεν μου επέτρεπε να έχω και την καλλίτερη οπτική επαφή με τη σκηνή. Αλλά δεν ξέρω αν μου έφταιγε αυτό που το live μου φάνηκε λίγο -ή έφταιγε που οι τυπάδες μου έδωσαν την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να παίξουν ακόμη περισσότερο κι από τις δυόμισι ώρες που μας χάρισαν τελικά. Ναι, δυόμισι ώρες και αυτό δεν είναι αστείο. Δυόμισι ώρες με τραγούδια που θεωρούσα ότι με τίποτε δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν όπως πριν 20 χρόνια τρεις μαλάκες 45άρηδες που θεωρητικά δεν νοιάζονται για τίποτε περισσότερο από το πώς θα τα κονομήσουν. Ξερνώντας κομμάτια σαν το "Whiplash", το "Disposable Heroes" ή το "Seek & Destroy", αποδίδοντας καλλίτερα κι από τότε τα "One", "Fade to Black" και "Battery", "αυτά τα Μεταλλικά" έκλεισαν στόματα και έβαλαν τους 35.000 που ήταν εκεί και τους άλλους 15.000 που δεν πήγαν λόγω κόστους ή λόγω απέχθειας προς αυτό που έχουν γίνει οι Metallica σήμερα σε δεύτερες σκέψεις. Εγώ πάλι, είχα κολλήσει με κάτι άλλο και κατηγόρησέ με για εμμονή με τα 80s: Όταν έγραφαν τραγούδια σαν το "One", όταν τραγουδούσαν "Back to the Front / You will Die / When I Say you must Die", όταν στο εξώφυλλο του "Master" ζωγράφιζαν εκείνο το νεκροταφείο, ο κόσμος αυτός ήταν πιο αθώος και κάποια από τα μηνύματά τους δεν είχαν και πολύ νόημα. Τώρα, εκείνα τα 5 άλμπουμ, από το '83 ως το '91, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Τα είχα όλα σε κασέτες. Χθες το βράδυ τα κατέβασα απ' το eMule. Σήμερα κάθομαι και τα ακούω ξανά. Και μου φαίνονται ακόμη καλλίτερα απ' ότι μου φαίνονταν τότε...

Zelig Posted Here

Όπως θα διαπιστώσει ο αγαπητός αναγνώστης του "Πο Πο Culture" από το επόμενα (στο μάτι) και προηγούμενα (χρονικά) posts του blog, μετά τους μπαρμπα-Μαθιό και Homo Ludens, η σελίδα έχει την τιμή να φιλοξενεί έναν ακόμη εμπνευσμένο λογογράφο-σχολιαστή-αμπελοφιλόσοφο. Ας καλωσορίσουμε, λοιπόν, τον Zelig με μια σειρά σχολίων στο ακατανόητο πράγμα που πόσταρε αρχικά -και εσύ ειδικά Αυλακιώτη από εδώ και στο εξής να προσέχεις ποιος υπογράφει το κάθε post, για να μη βρίζεις αδίκως ξένο άνθρωπο...

Εννοείται ότι η εμφάνιση του Zelig θα σημάνει ευρύτερες αλλαγές στη δομή, το layout και τη δυναμική του "Πο Πο Culture!" που θα γίνει πιο αποκαλυπτικό και πιο καυστικό (τρέμε Μάκη και Ανίτα!) Αναμείνατε στο Firefox σας.

Douliou Douliou St. Tropez

Έχω ένα άγχος, που με κατατρώει: μου είναι αδιανόητο να δεχτώ ότι είναι η μοίρα της ποπ κουλτούρας να ανανεώνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα κάποια έργα και πρόσωπα να σβήνουν από τη συλλογική μνήμη. Δεν μπορώ να ανεχτώ το ότι μεγαλώνουν γενιές που δεν έχουν ιδέα για τον Artie Shaw, το Mickey Rooney, το Μικρό Ήρωα, το Μπλεκ, τον Φερναντέλ, τον Τρουένο, τον Ιππότη της Ασφάλτου, τον Τζον Μπελούσι και τον Λουί Ντε Φυνές. Η αλήθεια είναι ότι η προσκόλλησή μου με τη μαζική κουλτούρα του παρελθόντος ξεπερνάει συχνά τα όρια της υγιούς ενασχόλησης, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει. Είναι ένας συνεχής αγώνας, μια μικρή σταυροφορία: η διάσωση και η διάδοση όσων περισσότερων συμβόλων της ρετρό μαζικής κουλτούρας γίνεται. Πού και πού, συναντώ και ευνοϊκές συνθήκες: η εμμονή του Χόλιγουντ να ανακυκλώνει παλιά σίριαλ επανέφερε στην επικαιρότητα διάφορα τέτοια δείγματα πολιτισμού - από τους υπέροχους Εκδικητές μέχρι τους Άγγελους του Τσάρλι, που στόλισαν το μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα του Mega, φέτος.

Έτσι, τώρα, νιώθω πανευτυχής που μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες θα βγάλει το καλοκαίρι χαρίζοντας στο κοινό της τα DVD του Χωροφύλακα Λουί Ντε Φυνές. Σκέψου το: αυτή τη στιγμή, υπάρχουν παιδιά 20-25 ετών που δεν έχουν ιδέα ποιος είναι ο θρυλικός κωμικός, καθώς δεν είχαν καμιά ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη δουλειά του. Μόνο στην αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, μπορεί καμιά φορά, κάποιο περιθωριακό κανάλι (έχω στο μυαλό μου το New Channel) να έδειχνε κανένα "Φαντομά" ή το "Χωροφύλακα στη Νέα Υόρκη" (και μόνο αυτό). Για την υπόλοιπη ιδιωτική τηλεόραση, ταινία παλαιότερη από δεκαετία και που να μη μιλάει αγγλικά, απλώς δεν υπάρχει. Τι μένει; Η ΕΡΤ, όποτε θυμάται να κάνει κανένα αφιέρωμα. Όσο για το σινεμά, από τότε που άρχισαν οι εταιρίες διανομής να σέβονται την οδηγία που τις αναγκάζει να καταστρέφουν τις κόπιες όταν περάσουν τρία χρόνια, πρέπει να γίνουν ειδικές επανεκδόσεις, για να δούμε παλιές ταινίες - στα θερινά.

Δεν είμαι σίγουρος, αλλά παλιότερα, δεν πρέπει να ήταν έτσι. Μεγάλωσα στη δεκαετία του '80 - μια εποχή που στα βίντεοκλαμπ μπορούσες να βρεις ολόκληρη τη φιλμογραφία του Αλέν Ντελόν και του Τσακ Νόρις, αλλά και το Μεγάλο Φαγοπότι του Φερέρι.

Προσωπικά, ήμουν τυχερός και σε κάτι ακόμα: ήμουν παιδί στρατιωτικού, που σημαίνει ότι περνούσα τα καλοκαίρια μου στο Θέρετρο των Αξιωματικών της Αεροπορίας, στο Ζούμπερι. Εκεί, υπήρχαν δύο θερινοί (φυσικά) κινηματογράφοι: ένας για τους ενηλίκους κι ένας για τα παιδιά. Στον ένα έβλεπα όλες τις "μεγάλες" ταινίες της χρονιάς (π.χ. το "Μάρτυρα Εγκλήματος", το "Πορφυρό Χρώμα", το "Πέρασμα στην Ινδία", το "Πέρα από την Αφρική" κ.ο.κ.) - ενώ η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να πηγαίνω κρυφά στις "ακατάλληλες" (σιγά τις ακατάλληλες: η "Προφητεία", το "Κάποτε στην Αμερική", και η "Ατέλειωτη Αγάπη" του Ζεφιρέλι, που ελπίζαμε ότι θα έχει τσόντα, αλλά πού...). Ο δε "παιδικός" κινηματογράφος ήταν η πραγματική έκπληξη, γιατί έπαιζε από το "Back to the Future", καρτούν του Ντίσνεϊ (και τις αντίστοιχες παιδικές ταινίες, όπως το "Μάγισσες και Σκουπόξυλα") μέχρι Μπαντ Σπένσερ-Τέρενς Χιλ, Λουί Ντε Φινές και Γούντι Άλεν! (ναι, για κάποιο λόγο, οι υπεύθυνοι προγράμματος θεωρούσαν τον Υπναρά παιδικό).

Σημειωτέον: πολλές από αυτές τις ταινίες, ήταν παλιότερες του '80, που σημαίνει ότι είτε τα πράγματα ήταν όντως πιο χαλαρά, είτε ότι το θέρετρο ξεχνούσε να επιστρέψει τις ταινίες. Σε κάθε περίπτωση, εγώ βγήκα κερδισμένος.

Δεν θυμάμαι πόσων ετών ήμουν, όταν είδα το Χωροφύλακα του Σεν Τροπέ, καθισμένος στο χαλίκι (οι καρέκλες ήταν όλες κατειλημμένες), θυμάμαι όμως έντονα το αίσθημα της απόλαυσης μιας ανέμελης, καλόκαρδης κωμωδίας. Θυμάμαι να κατουριέμαι από τα γέλια με τις μούτες του Ντε Φυνές και θυμάμαι να βγαίνω από το σινεμά σφυρίζοντας το τραγουδάκι* πανετυχής κι ερωτευμένος με την πρωταγωνίστρια - τη Ζενεβιέβ Γκραντ, που έπαιζε την κόρη του χωροφύλακα. Ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο - και όχι η τελευταία.

Είμαι αντίθετος με την πρακτική του να μοιράζουν οι εφημερίδες DVD, CD, σπίτια, βιβλία και γενικότερα να βασίζουν τις πωλήσεις τους σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δημοσιογραφική εργασία, αλλά θα υποκύψω - θα αγοράσω όλες τις ταινίες του "Χωροφύλακα" που δίνει η "Καθημερινή", έστω κι αν ξέρω ότι δεν θα ξανανιώσω το ίδιο, όταν τις δω. Ήδη, η Ζενεβιέβ Γκραντ μου φαίνεται τρομακτικά ξενέρωτη. Απορώ τι της είχα βρει...

*(http://www.yousendit.com/download/bWJvT0NlcTJEa1UwTVE9PQ)

George Washington Slept Here

Ωραία είστε εδώ...