Ευτυχώς που οι εκλογές γίνονται παραμεθαύριο...

...γιατί δεν θα άντεχα κι άλλες συνεντεύξεις του Γιώργου Αλογοσκούφη στα εναπομείναντα lifestyle έντυπα... (Νομίζω ότι δεν έχει ακόμη δώσει στο "Lucky", στο "Burn Out" και στη "Γυναίκα" -α, με τη "Γυναίκα" είχε κανονιστεί, αλλά έκλεισε το περιοδικό τελικά...)

Από τότε που βγήκαν τα exit polls, χάθηκε το φιλότιμο...

Με εκνευρίζουν πάρα πολύ τα exit polls. Έχουν αφαιρέσει κάθε γοητεία από τη διαδικασία των εκλογών. Παλιά, το πράγμα είχε ένα τελετουργικό: ξυπνούσες, έβγαινες από το σπίτι, πήγαινες να ψηφίσεις, τσίμπαγες τις κυριακάτικες εφημερίδες καθ' οδόν, πήγαινες μετά για καφέ να σκεφτείς τι έκανες και μόλις έκλειναν οι κάλπες άνοιγες την τηλεόραση. Μαζεύονταν στο σπίτι οι φίλοι, γινόταν χαβαλές, μετρούσατε μονοεδρικές και τελικά σε έβρισκε το χάραμα με τα μάτια κόκκινα να περιμένεις να φτάσει στο 70% η καταμέτρηση της Β' Αθηνών, έχοντας στο μεταξύ σιχαθεί τη ζωή σου. Αυτό ήταν εκλογές.
Αυτό που ζούμε τώρα, που με το που κλείνουν οι κάλπες βγαίνει το αποτέλεσμα είναι ένα είδος πολιτικής πρόωρης εκσπερμάτισης. Αίσχος. Τι νόημα έχει μετά να βλέπεις αποτελέσματα; Για να ακούσεις τη γνώμη του Σταμάτη Φασουλή και του Πέτρου Κωστόπουλου;

Με αυτή τη σκέψη συντάσσομαι κι εγώ στην πρωτοβουλία απαξίωσης αυτού του απεχθούς γκάλοπ:

ΠΕΣ ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΧΙT POLL
Δεν καταλαβαίνουμε τι εξυπηρετεί το exit poll.Δεν θέλουμε να μάθουμε τα αποτελέσματα νωρίτερα.Δεν συμφωνούμε να έχουν κάποιοι εκτιμήσεις του εκλογικού αποτελέσματος ενώ ακόμα διαρκεί η ψηφοφορία.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΧΙT POLL!
Ή εναλλακτικά κάνουμε πλάκα μαζί του με τους παρακάτω τρόπους:
α) Ζητάμε να πληρωθούμε για να πάρουμε μέρος (όσα νομίζει ο καθένας)
β) Δηλώνουμε ότι ψηφίσαμε κάτι άλλο (το πιο αστείο κόμμα, το πιο "ερωτικό", αυτό που δεν θα βγει ποτέ, κλπ)
ΑΥΤΗ Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Εν τω μεταξύ, στο δάσος του Σέργουντ...

Άσχετο

Τα καλά νέα:
Σύμφωνα με τη Unicef, φέτος έχουμε τα χαμηλότερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας της τελευταίας πεντηκονταετίας.
Τα κακά νέα:
Αυτό σημαίνει ότι δεν ξεπερνούν τα δέκα εκατομμύρια το χρόνο. Σκέψου το: μέχρι πέρσι είχαμε πάνω από δέκα εκατομμύρια θανάτους παιδιών το χρόνο ("Μια Ελλάδα", όπως εύστοχα σχολίασε η Μυρτώ, στο διπλανό μου γραφείο).

Την ίδια ώρα που εγώ κάνω προβλέψεις για τις εκλογές...

...μαθαίνω από το Media Blog ότι μου έφαγε τη δουλειά ο Νίκος Πιπέρης! Μα σε τι κόσμο ζούμε καλέ μου Zelig; (Ευτυχώς που σε προηγούμενό σου post με πρότεινες για τη Βουλή. Μου άρεσε αυτή η εναλλακτική καριέρα!)

Τα νταν, τα νταν! (Τα αποτελέσματα των εκλογών της 16/9...)

Ιδού τα αποτελέσματα των εκλογών της 16/9, τέσσερις ημέρες πριν αυτές διεξαχθούν. ΝΔ: 41,8%, ΠΑΣΟΚ: 38,9%, ΚΚΕ: 7,1%, ΣΥΡΙΖΑ: 4,7%, ΛΑΟΣ: 4,2%, Άλλα Κόμματα: 3,5%

Το πρόβλημά μου σε σχέση με τις εκλογές

Είμαι 31. Αυτή είναι η πέμπτη φορά που θα ψηφίσω στις βουλευτικές εκλογές - κι έχω βαρεθεί. Με ενοχλεί πάρα πολύ να επιλέγω την πιο ανώδυνη λύση, αυτή που θα με γλιτώσει από τις ενοχές, που θα μου επιτρέπει να λέω "τουλάχιστον δεν τους ψήφισα". Έχω βαρεθεί την αρνητική ψήφο. Στα 31 μου (χωρίς να θεωρώ ότι η ψήφος είναι θέμα ηλικίας) έχω την ελάχιστη απαίτηση από το κόμμα που ψηφίζω να έχει μια σαφή ιδέα για τη διακυβέρνηση της χώρας. Εκτιμώ την χρησιμότητα της αντιπολίτευσης και χαίρομαι όταν κάποιο κόμμα κάνει σοβαρή αντιπολίτευση, με στοιχεία και επιχειρήματα, αλλά δεν μου αρκεί. Δεν μου αρκεί να διεκδικεί κάποιος βασικό μισθό χιλίων ευρώ χωρίς να μπορεί να πει με σχετική ακρίβεια, από πού θα προκύψει αυτό το ποσό, σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα.
Αυτή είναι μια σκέψη που με βασανίζει καιρό τώρα. Είχα απομακρυνθεί από τα "μικρά" κόμματα και σκεφτόμουν πως η λύση είναι να προσανατολιστούμε στα κόμματα εξουσίας - κι όταν λέω να προσανατολιστούμε, εννοώ να κλείσουμε τη μύτη μας και να βουτήξουμε στα σκατά, εμείς και οι όμοιοί μας, ελπίζοντας ότι θα καταφέρουμε κάτι. Αντιλαμβάνομαι το αντεπιχείρημα "όποιον ανακατεύεται με τα σκατά, τον τρώνε τα γουρούνια" (δηλ. δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει σοβαρός άνθρωπος στην κρεατομηχανή του πολιτικού συστήματος χωρίς να μετατραπεί σε παχύδερμο), αλλά είμαι σίγουρος ότι προτιμώ έναν Homo Ludens πχ βουλευτή μεγάλου κόμματος, βαθιά αλλοτριωμένο και πλήρως διεφθαρμένο, από τον Βενιζέλο και τη Ντόρα.
Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι της παρούσης στιγμής αυτή η συζήτηση. Γιατί, μετά την καταστροφή της Πελοποννήσου (και της Εύβοιας και της Πάρνηθας και της Πεντέλης κ.ο.κ.) επέστρεψα κι εγώ στο concept "ψήφος διαμαρτυρίας". Καταλαβαίνω ότι, σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι σημαντικό να "τιμωρήσουμε" τα μεγάλα κόμματα - όχι ότι καταλαβαίνουν από τέτοια, βέβαια. Οπότε θα ψηφίσω ξανά ένα κόμμα που δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να κληθεί να κυβερνήσει, που σημαίνει ότι μπορεί να λέει ό,τι βλακεία θέλει, αρκεί να κάνει αντιπολίτευση - και για μια ακόμη φορά, θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο ακούγοντας μαλακίες.
Τα 'πα και ξεθύμανα. Άντε τώρα να δούμε και τις προβλέψεις του Homo Ludens.

Μου πήρε το post από το στόμα - και καλά έκανε

Υπάρχει ένα θέμα που έχω στο μυαλό μου εδώ και κάποια χρόνια - αλλά δεν έχω βρει ευκαιρία να καταπιαστώ. Με πρόλαβε ο kukuzelis - και καλά έκανε. Τώρα μπορώ να ηρεμήσω...

...από εσάς καταστρέφεται!

Από όλα τα πολιτικά συνθήματα αυτών των εκλογών, κανένα δεν είναι τόσο ειλικρινές, εύστοχο και αιχμηρό, όσο αυτό της "Ένωσης Κεντρώων" του Βασίλη Λεβέντη: "Από σας η χώρα σώζεται. Από σας καταστρέφεται". Πάρ'το τώρα και τράβα στην κάλπη. Κι αν γελάς με τον γραφικό Λεβέντη, σκέψου λίγο μήπως πρώτον απ' όλους πρέπει να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Που θα ψηφίσει πάλι αυτά που θα ψηφίσει και θα δώσει στα κόμματα τα εξής ποσοστά: (τα συμπληρώνω σε λίγο, σε νέο post, όπως έχω υποσχεθεί εδώ και καιρό. Ο εκλογολόγος - μελλοντολόγος Homo Ludens σύντομα κοντά σας με τα πραγματικά αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής, τέσσερις μέρες πριν αυτές διεξαχθούν!)

Mercy, mercy, mercy

Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που αποφασίζεις ότι αγαπάς τη τζαζ, αποφασίζεις να αποχαιρετάς τον έναν μετά τον άλλον, τους ήρωες του ιδιώματος. Διακινδυνεύοντας να μετατρέψω το blog σε χώρο νεκρολογιών, νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετήσω τον Joe Zawinul, που ξεκίνησε από την Αυστρία για να κατακτήσει την Αμερική και να αφήσει τη σφραγίδα του σε ένα είδος που δεν θα μπορούσε να ξεπηδήσει καμία άλλη εποχή από τα '70s: το jazz-rock fusion. Για να είμαι ειλικρινής, σιχαίνομαι το fusion - κι αυτή ήταν η δικαιολογία που έφερα στον εαυτό μου, όταν αποφάσισα πέρσι να μην πάω τελικά να ακούσω τον Zawinul, όταν ήταν στην Αθήνα. Ο πραγματικός λόγος είναι ότι το μαγαζί του Φακανά πέφτει κάπως μακριά από το σπίτι μου και βαριέμαι, αλλά αν ήταν κάποιος άλλος, μάλλον δεν θα το σκεφτόμουν. Εδώ πήγα στους Beirut...

Δεν είναι του παρόντος οι αισθητικές/ιδεολογικές συζητήσεις. Το ότι στενοχωρήθηκα που πέθανε ο σπουδαίος αυτός πιανίστας δεν έχει να κάνει με το αν μου αρέσει το jazz-rock. Στενοχωρήθηκα γιατί έχει γράψει ένα κομμάτι που αγαπώ πολύ - το Mercy Mercy Mercy. Ήταν την εποχή που συμμετείχε στο κουιντέτο του τεράστιου (από πολλές απόψεις) Cannonball Adderley - ο χοντρός σαξοφωνίστας προλόγιζε με το απαράμιλλο ύφος του, κι άρχιζε να παίζει τα μπλουζ, ενώ ο ψηλόλιγνος Αυστριακός συνόδευε στο ηλεκτρικό πιάνο... Ωραίες στιγμές.

Αποκάλυψη!

Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου έδειξε αγένεια προς τη Βούλα Πατουλίδου; Πώς έπεσε θύμα κακών συμβούλων με αποτέλεσμα τη γκάφα της Φώφης Γεννηματά; Μήπως γιατί είχε άλλες βλέψεις για την πρώτη θέση στη λίστα επικρατείας; Το popoculture* αποκαλύπτει.
Αρχική ιδέα του προέδρου για την κορυφή του ψηφοδελτίου επικρατείας, ήταν ο καλόκαρδος πράσινος γίγαντας που ακούει στο όνομα Σρεκ. “Είναι δημοφιλής, είναι θετικό πρότυπο, φέρει τα χρώματα του κόμματος και, ως δράκος, είναι κατεξοχήν ενσαρκωτής των οικολογικών ιδανικών που διαπνέουν το ΠΑΣΟΚ”, ήταν η σκέψη του προέδρου. Δυστυχώς, η ιδέα του απορρίφθηκε, όχι γιατί δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο (γιατί, είναι η Φώφη;), αλλά γιατί, από τότε που παντρεύτηκε την πριγκίπισσα, ο ήρωας θεωρείται εκπρόσωπος της βασιλόφρονος δεξιάς.

*(δημοσιεύτηκε στο big fish, χθες, Κυριακή 9 τρέχοντος. για ευνόητους λόγους, αντικατέστησα τις λέξεις big fish, με τη λέξη popoculture)

Και καλά, εγώ είμαι ψυχαναγκαστικός...

...και κάνω συνέχεια updates στη νεκρολογία του Max Roach, που δεν σκόπευα να γράψω, αν δεν με παρότρυνε ο Homo Ludens. Μπαίνει τουλάχιστον κανείς, να κατεβάσει κανένα κομματάκι;

Άλλη μια προσέγγιση του Zodiac

Έκανε τις προάλλες το σχόλιό του για την ταινία ο Zelig, αποφαινόμενος ότι τελικά η τηλεόραση είναι πλέον καλλίτερη από το σινεμά. Πήγα κι εγώ να δω το νέο πόνημα του Φίντσερ. Δεν θα καταλήξω σε κανένα βαρύγδουπο συμπέρασμα. Όχι γιατί η ταινία με ενθουσίασε. Ίσα ίσα. Κι επειδή θα χρειαζόμουν πολλή ώρα και πολύ χώρο για να κάνω σαφές τι ήταν αυτό που με χάλασε και τι ήταν αυτό που μου άρεσε, το αφήνω τελείως κατά μέρος και καταπιάνομαι με το άλλο φλέγον θέμα των ημερών -που μου το ξανάφερε στο μυαλό η παρουσίας της Χλόης Σεβινί (Chloe Sevigny) σε β' ρόλο στο "Zodiac". Η Τζένα Τζέιμσον, η μεγαλύτερη πορνοστάρ όλων των εποχών (όχι σε ηλικία, διαστάσεις στήθους ή βάθος λαρυγγιού -εμπορικά εννοώ το "μεγαλύτερη") πέταξε τα εμφυτεύματα σιλικόνης, εγκατέλειψε την βιομηχανία πορνό και τώρα σκέφτεται να το γυρίσει στο σοβαρό σινεμά -αφού περάσει πρώτα από τον ακτιβισμό και την επόμενη καμπάνια της PeTA. Στη θέση που χηρεύει, λοιπόν, θα μπορούσε εύκολα να προωθηθεί η Χλόη Σεβινί. Η φέρελπις ηθοποιός του "Boys Dont' Cry", του "Dogville", του "American Psycho", που με μία και μόνο επαγγελματική κίνηση, την παρουσία της στο ("καλλιτεχνικό πορνό") "Brown Bunny" κατάφερε να σβήσει από το μυαλό μας οποιαδήποτε εικόνα είχαμε μέχρι τότε για το πρόσωπό της και να την αντικαταστήσει με την παρακάτω:

Η "αλλαγίτσα" ζει!

Από την πρώτη στιγμή που είδα την αφίσα του ΠΑΣΟΚ με το κοριτσάκι που κρατάει τη ρίζα της ελιάς, αισθάνθηκα ένα ζεστό κύμα ασφάλειας να με τυλίγει: ο Κώστας Λαλιώτης είναι πάλι ανάμεσά μας.

Απορώ με όλες αυτές τις αηδίες περί "σκληρού ροκ" - οι καμπάνιες που στήνει ο Λαλιώτης είναι κατά κύριο λόγο ξεδιάντροπα μελό: παιδάκια, γερόντια, οικογένειες, αχτίδες ελπίδας κ.ο.κ. Το κοριτσάκι με το δέντρο, δεν ξεφεύγει από τον κανόνα. Και πολύ περισσότερο που είναι μια σαφέστατη παραπομπή στο κοριτσάκι με τα λουλούδια από την αφίσα του 1985 - την αλλαγίτσα. Είναι προφανές ότι ποντάρει στη νοσταλγία για τα '80s (που κατά τη γνώμη μου είναι η πολιτιστική μάστιγα των ημερών μας), μια νοσταλγία που φαντάζομαι ότι τη βιώνει κι ο ίδιος πολύ έντονα.

Για κάποιο περίεργο λόγο, από την αρχή της προεκλογικής περιόδου, μνημονεύω συχνά την "αλλαγίτσα". Η δε γυναίκα της ζωής μου, έχει παραδεχτεί ότι ανήκε κι εκείνη σ' εκείνα τα κοριτσάκια που ζήλευαν αφόρητα εκείνη τη συνομίληκή τους που, όχι μόνο στόλισε με το πρόσωπό της ολόκληρη την επικράτεια, αλλά βρέθηκε να παίζει ρόλο guest star στην κορυφαία προεκλογική ομιλία του Αντρέα.

Όλα αυτά τα θυμηθήκαμε σήμερα, που κατακλυστήκαμε από τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ, που βρέθηκαν ένθετα στις εφημερίδες, με το κοριτσάκι με την ελιά στο εξώφυλλο. Και σαν απάντηση στην απορία μας "τι να γίνεται τώρα η αλλαγίτσα", ένα ρεπορτάζ του Βήματος μας έφτιαξε την Κυριακή. Και θεράπευσε τη γυναίκα μου από την ζήλια που κουβαλούσε από μικρή...

Μεταξύ μας, η τηλεόραση πλέον είναι καλύτερη από το σινεμά

Την επόμενη φορά που θα πας στο DVD-club της γειτονιάς σου, ψάξε για τη σειρά με τον γελοίο ελληνικό τίτλο «Χρονοπαγίδα» ,πίσω από τον οποίο κρύβεται το ευρηματικό Life on Mars, ένα μικρό κομψοτέχνημα του BBC που καταγράφει την ιστορία ενός αστυνομικού που παθαίνει ένα αυτοκινητιστικό και ξυπνά στη δεκαετία του ’70. Ενώ προσπαθεί να καταλάβει αν έχει τρελαθεί, αν ταξίδεψε όντως στο χρόνο, ή αν βρίσκεται σε κώμα και ό,τι βλέπει γύρω του είναι παιχνίδια του υποσυνειδήτου του, αναγκάζεται να «ζήσει» σε μια πραγματικότητα που απέχει πολύ από τη δική του. Βασισμένη σε ένα καλοδουλεμένο σενάριο και εξαιρετικές ερμηνείες, η σειρά καταφέρνει να λειτουργεί ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα: είναι μια «κανονική» αστυνομική σειρά (κάθε επεισόδιο έχει να κάνει με μια υπόθεση που απαιτεί διαλεύκανση), γεμάτη ηθικά διλήμματα (ο τρόπος δουλειάς της αστυνομίας στα ‘70s δεν είναι ακριβώς «καθαρός»), που συχνά γλιστρά προς την κωμωδία, καθώς ο politically correct ήρωας συγκρούεται συνεχώς με την αισθητική και το σύστημα αξιών του 1973 – άοπλος, χωρίς το κινητό και το pc του. Όσο για το αληθινό ερώτημα – τι είναι αυτό το γεμάτο συμβολισμούς σύμπαν που τον περιβάλλει – μοιάζει να βγήκε από το σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί κάποια στιγμή τον περασμένο Μάιο στο Big Fish. To θυμήθηκα γιατί πήγα και είδα το (όχι πραγματικά κακό, αλλά σίγουρα υπερεκτιμημένο και μάλλον άσφαιρο) Zodiac - βγήκα από το σινεμά με τη σκέψη: "γι' αυτό ξεκουβαλήθηκα από το σπίτι μου ενώ θα μπορούσα να βλέπω κάτι πραγματικά καλύτερο;"

Django Weekend: επιτέλους, φθινόπωρο

Για κάποιο λόγο, ο Σεπτέμβριος ήταν πάντα ο αγαπημένος μου μήνας (ακολουθούν: δεκέμβριος, απρίλιος, τρέχα γύρευε γιατί). Μου άρεσε ότι ερχόταν ακριβώς τη στιγμή που πια είχα βαρεθεί το καλοκαίρι (που έτσι κι αλλιώς δεν είναι η εποχή μου), γεμάτος υποσχέσεις για επανένωση με τους φίλους που έχασες λόγω διακοπών, βόλτες σε δρομάκια καλυμμένα από πεσμένα φύλλα, αισιοδοξία ότι η νέα χρονιά (την υπολογίζουμε πάντα με σχολικό ημερολόγιο) θα είναι η καλύτερη. Βλακείες, με άλλα λόγια. Η αλήθεια είναι ότι ο Σεπτέμβρης που έχω στο μυαλό μου είναι ένας ρομαντικός, συννεφιασμένος, κάπως βροχερός Σεπτέμβρης - αυτός για τον οποίο τραγουδούσε ο Σινάτρα, αυτός που φωτογράφιζε ο Κάρλο Ντι Πάλμα, στις ταινίες του Γούντι Άλεν. Φθινόπωρο, κανονικό, δηλαδή. Όχι το δικό μας γαϊδουροκαλόκαιρο, που συνεχίζεται μέχρι τα τέλη του Οκτώβρη. Οπότε είμαι πανευτυχής αυτές τις μέρες, που η θερμοκρασία έχει πέσει, που χθες το βράδυ χρειαζόμουν μπουφανάκι, γιατί στις 2 ψιλοτουρτούριζαν όλοι στο τραπέζι - άλλο που δεν το φόρεσα γιατί απολαμβάνω αυτήν την κατάσταση.

Επιτέλους, φθινόπωρο: γι' αυτό και ο Django της εβδομάδας είναι λυρικός, μας χαρίζει ένα υπέροχο, ρομαντικό σόλο, έχοντας στο πλευρό του τον εξίσου λυρικό, αισθαντικό Hubert Rostaing στο κλαρινέτο. Το κομμάτι λέγεται Songe d' automne (δηλ. Φθινοπωρινό Όνειρο). Στη φωτογραφία, ο Django Reinhardt, με το γιο του, τον Babik - θέλω να φαντάζομαι ότι είναι η εποχή που ανοίγουν τα σχολεία.

Άντε, την άλλη εβδομάδα εκλογές, και μετά Νύχτες Πρεμιέρας. Τι πιο φθινοπωρινό;

Εν τω μεταξύ στη Σκιάθο...

...συνεχίζονται τα γυρίσματα του μιούζικαλ Mama Mia!

(που είναι ως γνωστόν μια υποτυπώδης ιστορία με άξονα τα τραγούδια των Abba).

To αγαπημένο μου Film Experience κάνει διαγωνισμό λεζάντας αυτής της φωτογραφίας.

Η δική μου πρόταση: "η επίδραση του debate άργησε να περάσει..."

On ή ΠΑΣΟn;

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα το σύνθημα "Εσείς Ζητάτε, η On πραγματοποιεί" με θέλγει περισσότερο από το "Νίκη για Νέα Αλλαγή". Οπότε, στις 16 του μηνός λέω να ψηφίσω On Telecoms...

Eπτά posts σε μια μέρα!

Οκτώ με το παρόν!
Όχι κι άσχημα, αφεντικό!
...και τώρα που επιβεβαίωσα τον χαρακτηρισμό του "αργόσχολου", δεσμεύομαι ότι θα προσπαθήσω να σωπάσω για το υπόλοιπο της ημέρας - ό,τι κι αν γίνει στο debate, δεν θα το σχολιάσω.
Άντε, το πολύ πολύ να κάνω κανένα update στον Max Roach...
update - το έκανα. Και όχι, δεν θα σχολιάσω το debate. Βαριέμαι.

Το νέο μου φετίχ είναι το μπουρνούζι της Natalie Portman

Αυτή η φωτογραφία με έχει γεμίσει προσδοκίες. Είναι από την ταινία μικρού μήκους με τον εξωτικό τίτλο Hotel Chevalier, που αποτελεί τον πρόλογο της ταινίας μεγάλου μήκους με τον επίσης εξωτικό τίτλο The Darjeeling Limited. Και τις δύο τις σκηνοθέτησε ο Wes Anderson, στον οποίο έχω τεράστια αδυναμία, λατρεύω αυτό το αλλόκοτο σύμπαν που στήνει και περιφέρει από ταινία σε ταινία - και θεωρώ το Royal Tenenbaums την καλύτερη ταινία του 2001 (μαζί με το Ghost World). Οι ταινίες προβλήθηκαν στο φεστιβάλ της Βενετίας (από το οποίο πέρασα την περασμένη εβδομάδα, για να παρευρεθώ στην πρεμιέρα, επιβεβαιώνοντας την αλλόκοτη τροπή που έχει πάρει η ζωή μου), αλλά οι εκεί πράκτορές μου δεν μου έχουν στείλει ακόμα τη σχετική ανταπόκριση. Θα πρέπει να περιμένω να βγει η ταινία στις αίθουσες για να δω αν θα προβάλλεται και η μικρού μήκους πριν την κανονική - ή αν θα μας το φυλάει για το DVD...

Πίσω στη φωτογραφία: τι πόζα! τι ύφος! τι πόλη! τι μουστάκι! τι κορίτσι! τι μπουρνούζι!!!

Δούκισσα επί τρία (αστέρια)

Τι γίνεται όταν διασταυρώσεις αυτήν την Δούκισσα...







...με αυτήν την Δούκισσα (Νομικού);







Απάντηση: Παίρνεις αυτήν την Δούκισσα:

Καλά εντάξει, μαλακίες λέω τώρα, αλλά μου άρεσε το εύρημα. Έχω πολλά χρόνια να ακούσω τη δική μας Δούκισσα και δεν θυμάμαι κάν πώς είναι η φωνή της (λίγο "αντρική" νομίζω...) για να τη συγκρίνω μ' εκείνη της Fergie. Επίσης, δεν θεωρώ τη Fergie καμμιά μουνάρα, όσο κι αν επιμένει να τα πετάει όλα έξω και να ποζάρει σεξουλιάρικα στα Rolling Stone αυτού του κόσμου (όχι ότι είναι κι αυτό το ξενερωτάκι η κόρη του Νίκου Νομικού καμμιά θεά, βέβαια). Αυτό που έχω όμως να πω για την frontwoman των Black Eyed Peas είναι ότι η δική της "Δούκισσα" ("Dutchess" ονομάζει το σόλο άλμπουμ της) έχει κολλήσει επικίνδυνα τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου. Και στο Sony Walkman μου. Κάτι που θα φανεί μάλλον παράξενο στο κοινό του "Πο Πο Culture!" για τους εξής λόγους:
α. Το άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο και -με εξαίρεση κάτι τζαζ νεκρολογίες του Zelig- εμείς εδώ συνήθως σας γράφουμε για ολόφρεσκα πράγματα.
β. Οι κριτικοί το έκραξαν όσο δεν πάει άλλο. Και, συνήθως, άμα οι κριτικοί κράζουν εν χορώ, κάτι βρωμάει (βλέπε -ή μάλλον άκου- και την τελευταία παρωδία των White Stripes).
γ. Είναι γνωστό ότι με την πολύ εμπορική ποπ δεν τα πάμε καλά εδώ στο "Πο Πο Culture!" γιατί εμείς είμαστε κουλτουριάρηδες και υπεράνω (διαβάζουμε και LiFO) και κάτι τέτοια τα βαριόμαστε.

Να εξηγηθώ, λοιπόν: Άργησα (α.) να εκτιμήσω το άλμπουμ ακριβώς λόγω της "εμπορικής" του ετικέτας (γ.) Επειδή την ποπ την έχω λίγο φτυμμένη, το "Dutchess" καθόταν τόσο καιρό στην δισκοθήκη μου, χωρίς καν την ελπίδα ότι θα του έριχνα ένα ακουσματάκι, αφού γνώριζε πολύ καλά πώς έπρεπε πρώτα να τελειώσω μ' όλους τους John Vanderslice, όλες τις Bjork κι όλα τα Arcade Fire αυτής της χρονιάς, πριν ασχοληθώ με τις Fergie της περασμένης. Τελικά, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Κυρίως επειδή άκουσα κι αυτή τη μαλακία της Rihanna και δεν κατάλαβα γιατί όλοι έχουν πάθει αμόκ. Και έτσι η σόλο Fergie κατάφερε να ανεβεί τόσο πολύ στην εκτίμησή μου, που εγώ τη βάζω εξίσου ψηλά με το συγκρότημα στο οποίο ευτύχησε να τραγουδήσει για 2 άλμπουμ. Δεν με νοιάζει που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να τραγουδήσει (ποπ, σόουλ, Rn'B, καθαρό ραπ, ρέγκε, τι σκατά; απ' όλα έχει το "Dutchess") από τη στιγμή που τα τραγουδάκια είναι όλα ένα κι ένα, ανεβαστικότατα, χορευτικότατα, γευστικότατα. Και επειδή οι κριτικοί μπορεί να έκραξαν, αλλά υπέρτατος κριτής είναι πάντα το κοινό (τι κλισέ, θεέ μου...), ρίξε μια ματιά στα αμερικανικά charts αυτής της εβδομάδας και δες ποιο αλμπουμάκι συνεχίζει να φιγουράρει στο top 20, 51 ολόκληρες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του...

Πού 'ναι η LiFO, οέο;

Όταν το ρολόι έδειξε πέντε, αισθάνθηκα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για ένα μικρό διάλειμμα από τη δουλειά και μια ποδηλατάδα μέχρι τη Φιλοθέη. Μού 'χε λείψει -με όλους αυτούς τους καύσωνες- η αίσθηση ανανέωσης που σου δίνουν 2-3 χιλιομετράκια καβάλα στη σέλα, ειδικά 2-3 χαλαρά χιλιομετράκια κάτω απ' τα πλατάνια του ομορφότερου αθηναϊκού προαστείου. Αλλά ακόμη περισσότερο μου είχε λείψει το ξεφύλλισμα των δύο αξιολογότατων free press της Πέμπτης. Κι έτσι, η μικρή μου βολτούλα είχε συμπεριλάβει την Παλιά Αγορά και μια στάση εκεί για να προμηθευθώ την πρώτη φθινοπωρινή Athens Voice και την πρώτη φθινοπωρινή LiFO.

Φευ! Το πορτοκαλί κουτί που φιλοξενούσε μέχρι πριν ενάμισι μήνα το εβδομαδιαίο πόνημα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και της παρέας του δεν βρισκόταν πια εκεί. Έσκυψα, μάζεψα την A.V. μου και αποχώρησα πικραμένος. Ξαφνικά ένοιωσα σαν τους κυνηγημένους Νιγηριανούς που πουλάνε DVD ή όπως -νομίζω ότι νοιώθουν- οι Γεωργιανές "αποκλειστικές" στην ουρά για να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους. Ένοιωσα το ανήμπορο άκρο ενός ρατσιστικού αποκλεισμού, ένοιωσα ότι απορρίπτομαι ως αναγνώστης από ένα σνομπ σύμπαν (στο οποίο όμως θέλω να ρίχνω πού και πού κι εγώ μια ματιά), μόνο και μόνο επειδή κατοικώ εκεί που δεν εγκρίνεται από τον ακόμη πιο σνομπ "Θεό" αυτού του σύμπαντος. Ένοιωσα ακόμη πιο αδικημένος, γιατί έφτασα στην πηγή της ενημέρωσης όχι με την Cayenne μου (δεν διαθέτω, ούτως ή άλλως), αλλά με το χιλιοταλαιπωρημένο "Hercules" μου (ένα city της Ideal που πρέπει να πρωτοβγήκε το '99), που τόσο ελκυστικό και ψαγμένο θα με έκανε υπό άλλες προϋποθέσεις στα μάτια των εργαζόμενων στο νούμερο 22 της οδού Βουλής. Είμαι βαθιά προβληματικό άτομο, που λέει και η νέα ετικέτα που εισήγαγε ο Zelig, ή προβληματικό είναι το μυαλό του Στάθη που απέκλεισε τη Φιλοθέη από τις περιοχές που πρέπει να διαβάζουν το έργο του;

(Καλά, μπορεί να είναι και το σύστημα διανομής προβληματικό και να μην το βόλευε η Φιλοθέη, αλλά στ' αρχίδια μου. Εγώ θέλω πίσω τη LiFO μου. Όταν σε έχουν μάθει σε κάτι τσάμπα, δεν ξεμαθαίνεις εύκολα. Και εννοείται ότι αρνούμαι να τη διαβάσω από το ηλίθιο και δυσλειτουργικό site της...)

Δεν πρόλαβε να κρυώσει το πτώμα του Λουτσιάνο Παβαρότι...

...και η universal ανακοινώνει περήφανη την έκδοση best (CD+DVD). Και μετά σου λένε πως η δισκογραφία περνάει κρίση...

Γραμματοσειρές (που σιχαίνομαι)

Το διάβασα στο αγαπημένο CrazyMonkey και δεν μπορώ να μην το αναμεταδώσω. Όποιος έχει ήδη συγκινηθεί (όπως εγώ) από το παραπάνω banner, ας κάνει κλικ εδώ για να διαβάσει τι έχουν να πουν και οι σεβαστοί υπηρέτες της γραφιστικής τέχνης επί του θέματος...

Το τρώω το φαΐ μου, μαμά

Αυτή η φωτογραφία έφτασε στο email μου, πριν από λίγο, αναγγέλοντας την επικείμενη πρεμιέρα του "Καβγατζή" του Ζενέ, που ανεβαίνει στο θέατρο "Αθηναΐς", με πρωταγωνίστρια τη Ζωή Λάσκαρη. Αυτή εικονίζεται στη φωτογραφία, σε περίπτωση που τη μπέρδεψε κανείς με κάποια drag queen/ female impersonator/ κ.ο.κ. Με το που την είδα, μου ήρθαν δύο σκέψεις στο μυαλό:

- έχει δίκιο ο Homo Ludens, που όταν του λες τη λέξη "Λάσκαρη", του έρχεται συνειρμικά η "Εύα".

- έχει μεγάλο δίκιο η σύντροφος της ζωής μου, που συχνά διατυπώνει τον αφορισμό ότι οι άνθρωποι, από μια ηλικία και μετά, έχουν τη φάτσα που τους αξίζει...

Κι άλλες λέξεις που σιχαίνομαι:

Ιστολόγιο: τι σκατά σημαίνει αυτή η λέξη έχει καταλάβει κανείς; Το δεύτερο συνθετικό "-λόγιο" αναφέρεται σε άθροισμα, συγκέντρωση, συλλογή (βλ. ανθο-λόγιο, βοτανο-λόγιο, εντομο-λόγιο, ημερο-λόγιο). Το να αποδίδεις τη λέξη "blog" με τη λέξη "ιστολόγιο", είναι σαν να λες ότι οι bloggers μαζεύουν ιστούς. Ενδιαφέρον χόμπι, δε λέω, αλλά πρέπει να είσαι πολύ μαλάκας για να χρησιμοποιείς αυτή η λέξη.

Βιβλιοδρόμιο: είναι ο τίτλος του σαββατιάτικου πολιτιστικού ενθέτου της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ. Όταν τη βλέπω, μου σηκώνεται η πέτσα, γιατί φαντάζομαι έναν στίβο, και βιβλία παρατεταγμένα στη σειρά, έτοιμα να ξεκινήσουν να τρέχουν. Έχω πρόβλημα, το ξέρω, όχι όμως τόσο σοβαρό όσο τα ΝΕΑ, που κότσαραν και τη λέξη "Ιδέες" στον τίτλο, δημιουργώντας έναν ασύντακτο, αλλοπρόσαλλο τίτλο ενθέτου.

Γεωτρόπιο: είναι ο τίτλος του σαββατιάτικου "οικολογικού" ενθέτου της "Ελευθεροτυπίας", που αντικατέστησε, ως γνωστόν το ΓΕΩ, όταν η εφημερίδα έχασε τα δικαιώματα του GEO. Αφήνω στην άκρη τον ψυχαναγκαστικό προβληματισμό "και γιατί όχι 'γαιοτρόπιο';" και προσπαθώ να καταλάβω σε τι αναφέρεται αυτό το ουσιαστικό. Σε κάτι που στρέφεται προς τη γη, με τον τρόπο που το ηλιοτρόπιο στρέφεται προς τον ήλιο; Ή σε κάτι που συμπεριφέρεται όπως η γη, όπως το 'ζωοτρόπιο' (πρόγονος του κινηματογράφου) αντέγραφε την ζωντανή εικόνα κινούμενων σχεδίων;

Τηλοψία: είναι μια λέξη που δεν μπορώ να επεξεργαστώ. Με το που τη βλέπω γραμμένη (συνήθως στην "Καθημερινή"), νιώθω το γεύμα μου να ανεβαίνει τον οισοφάγο και να ετοιμάζεται να ξαναβγει από το στόμα μου. Μισώ βαθιά όσους τη χρησιμοποιούν.

Θα επανέλθω, όταν θυμηθώ κι άλλες...

Τηλεμαχία να σε πει το πρώτο σου παιδί!

Για όλα φταίει ο Νίκος Χατζηνικολάου.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό, είναι όμως μια εκδοχή που με βολεύει και κανένας δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη. Δική του πρόταση ήταν να αποδοθεί ο όρος "debate" με την αδόκιμη ελληνική λέξη "τηλεμαχία". Έτσι, μια λέξη που αναφέρεται σε συζήτηση, σε παράθεση και ανταλλαγή επιχειρημάτων (άσχετο αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ποτέ στα τηλεοπτικά debate), αποδόθηκε με μια λέξη που στα ελληνικά σημαίνει κάτι σαν "μάχη από απόσταση". Σαν να λέμε δηλαδή, ότι απόψε θα πολεμήσουμε εμείς, οι τηλεθεατές, με αυτούς, τους πολιτικούς αρχηγούς και τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης...
Παρ' το αβγό και κούρευ'το.
υγ. update - τα ίδια περίπου γράφει ο κ. Φοίβος Καρζής, του Αθήνα 9,84, που μου ήταν πάντοτε συμπαθής...

Έργα, όχι λόγια*

Με έφερε προ των ευθυνών μου ο Homo Ludens, όταν μου επεσήμανε ότι δεν έχω γράψει λέξη για τον Max Roach, που μας άφησε χρόνους στις 16 Αυγούστου. Η αλήθεια είναι ότι το έμαθα με δέκα μέρες καθυστέρηση. Η άλλη αλήθεια είναι ότι, όταν σκέφτομαι τον Roach, μου έρχεται στο μυαλό αυτό το υπέροχο εξώφυλλο του δίσκου Deeds, not words. To ξέρω ότι δεν πρέπει να αγοράζουμε δίσκους και βιβλία από το εξώφυλλο, αλλά η τζαζ έχει μακρά παράδοση στο design εξωφύλλων - και σε τελική ανάλυση, δεν θα χάσεις ποτέ από το περιεχόμενο ενός δίσκου του Max Roach. Επιστρέφω στο θέμα μου: deeds, not words - έργα, όχι λόγια. Τι να πεις, με άλλα λόγια για έναν ντράμερ που δημιούργησε (μαζί με τον Dizzy, τον Miles, τον Monk, τον Charlie Parker) ένα μουσικό είδος - το bebop - βγάζοντας τη τζαζ από τις αίθουσες χορού και χαρίζοντάς της το status της υψηλής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο τύπος ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή από τα μέσα του '40 μέχρι που πέθανε, αποτελώντας μια σχολή από μόνος του. Λιγότερο εξωστρεφής από τον Art Blakey, o Roach έπαιζε με έναν ακαταμάχητο, ανάλαφρο τρόπο, φροντίζοντας να παραμένει μελωδικός κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Θα του χρωστούσαμε χάρη και μόνο για τις ηχογραφήσεις του με τον τρομπετίστα Clifford Brown: το γκρουπ τους ήταν το καλύτερο σχήμα "μοντέρνας" τζαζ στα μέσα του '50, και ποιος ξέρει πού θα έφτανε, αν δεν πέθαιναν πρόωρα σε τροχαίο ο Brown (στα 25 του) με τον πιανίστα Richie Powell το 1956, τη στιγμή που είχε έρθει στο γκρουπ ο (θεός) Sonny Rollins...

R.I.P.

UPDATE: Ο μέγιστος κριτικός της τζαζ/ σχολιαστής του αμερικανικού πολιτικού συστήματος Nat Hentoff, αφιερώνει στον Max Roach την... πολιτική του στήλη στη Village Voice.

*(το ότι ακόμα και χωρίς να το θέλω, μου βγαίνει το προεκλογικό ακόμα και στα πιο άσχετα θέματα, τι σημαίνει;)

Είμαι έξαλλος με το κανάλι της Βουλής!

Αντιλαμβάνομαι τη γελοιότητα της φράσης και κάνω μια παύση. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1988 ο Ρόμπερτ Άλτμαν δημιούργησε μια μίνι σειρά για το νέο (τότε) καλωδιακό κανάλι HBO, με τίτλο Tanner 88. Η σειρά ήταν μια πικρή δηκτική πολιτική σάτιρα που παρακολουθούσε την προεκλογική εκστρατεία του Τζακ Τάνερ, που ήταν υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών για την Προεδρεία - χρίσμα που έχασε από τον Δουκάκη, με τα γνωστά αποτελέσματα. Όπως συμβαίνει συνήθως στο έργο του Άλτμαν, η σειρά ήταν γεμάτη guest stars, ηθοποιούς, πολιτικούς, σε μια υποδειγματική ανάμειξη της φαντασίας (Τάνερ) με την πολιτική πραγματικότητα (Γκάρι Χαρτ, Τζέσε Τζάκσον, Δουκάκης, Μπους κ.ο.κ.).

Το σενάριο υπέγραφε ο Γκάρι Τριντό - ο δημιουργός του Doonesbury. Θεωρώ ότι ο Άλτμαν είναι γνωστός, οπότε θα μείνω λίγο στην περίπτωση Τριντό. Το Doonesbury είναι ένα κόμικ στριπ που ξεκίνησε πριν από 35 χρόνια, σε κάποιο κολεγιακό έντυπο. Κατέγραφε τη ζωή του Mike Doonesbury και των φίλων του, που ήταν φοιτητές στο κολέγιο Walden.
Ήταν η δεκαετία του '70, τότε που δεν ήταν δυνατόν να είσαι φοιτητής και να μην είσαι πολιτικοποιημένος, οπότε στο κόμικ αναφέρονταν (και σατιρίζονταν) οι Μαύροι Πάνθηρες, ο Πόλεμος του Βιετνάμ, η αντικουλτούρα της εποχής, τα πάντα. Τρεις δεκαετίες αργότερα, το κόμικ στριπ συνεχίζεται ακάθεκτο: οι ήρωες έχουν μεγαλώσει, ο πρωταγωνιστής Μάικ επέζησε της φούσκας του ίντερνετ, είναι πια ρεπουμπλικάνος, ο φίλος του ο BD, ο απολιτικός χαρακτήρας - βετεράνος του Βιετνάμ έχασε ένα πόδι πολεμώντας στο Ιράκ κλπ.

Το κόμικ παραμένει πολιτικό, είναι το μοναδικό που έχει κερδίσει βραβείο πούλιτζερ, δημοσιεύεται σε δεκάδες εφημερίδες ανά τον κόσμο, και αποτελεί την πιο καθαρή πηγή σχολίων για την αμερικανική πολιτική. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει ένας τόμος, ανθολογία των στριπ της δεκαετίας του '80, όπου ο Τριντό κάνει με τα κρεμμυδάκια την Αμερική του Ρέιγκαν. Εγώ το διαβάζω καθημερινά στο ίντερνετ (ενώ όταν ξεκίνησα ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να μπορώ ελεύθερα να διαβάσω όλο το αρχείο από την πρώτη μέρα, βλέποντας τη σταδιακή εξέλιξη και την ωρίμανση του κόμικ από το Watergate και μετά).

Κλείνει η παρένθεση - αυτός λοιπόν είναι ο σεναριογράφος του Tanner.

Πρωταγωνιστής της σειράς, στο ρόλο του ιδεαλιστή υποψηφίου, που προσγειώνεται απότομα, ήταν ο συμπαθέστατος Μάικλ Μέρφι, έχοντας στο πλευρό του τη Σίνθια Νίξον (προ Sex & the City), στο ρόλο της κόρης του.

Δεκαέξι χρόνια μετά τη σειρά, ο Άλτμαν και ο Τριντό ξανασυνεργάστηκαν για το Tanner on Tanner. Σ' αυτό, η κόρη του Τάνερ, που έχει γίνει στο μεταξύ σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ, αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για εκείνη την προεκλογική εκστρατεία κι έρχεται αντιμέτωπη με την αμερικανική πολιτική κουλτούρα, αλλά και το ενδεχόμενο ο πατέρας της να μην είναι ο ακέραιος ήρωας που λατρεύει. Η σειρά συνέπεσε εσκεμμένα με την προεκλογική αναμέτρηση Μπους-Κέρι, η οποία αποτελεί το background της δράσης και αποτελεί φυσικά μια ακόμα υποδειγματική πολιτική σάτιρα, που ρίχνει βέλη και στη σύγχρονη μόδα των ντοκιμαντέρ τύπου Μάικλ Μουρ.

Ε, αυτή τη σειρά έδειξε το κανάλι της Βουλής, χωρίς να φροντίσει να κάνει κανενός είδους διαφήμιση - δεν πρέπει να έστειλε μισό δελτίο τύπου.

Είναι να μην εξαγριώνομαι;

Οι τρεις "μεγάλοι" του Κέντρου

Πιστεύω ότι μετά το προχθεσινό ντέρμπι των "αιωνίων", που περισσότερο με έργο καράτε σε slow-motion έμοιαζε παρά με ποδοσφαιρικό ματς, και μετά το χθεσινό θλιβερό θέαμα της ανήμπορης γιαγιούλας ΑΕΚ να προσπαθεί να κάνει πασαρέλα δίπλα στην Ζιζέλ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, είμαι απολύτως δικαιολογημένος αν οι μοναδικές αναφορές που θα κάνω μέσω του "Πο Πο Culture!" για το ελληνικό ποδόσφαιρο τη φετινή σεζόν, θα αφορούν αποκλειστικά στο Πρωτάθλημα Τύπου, στο οποίο μετέχω και στο οποίο παίζουν τουλάχιστον τρεις καλλίτεροι τερματοφύλακες από τον Μορέτο.

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Bruce Springsteen

Ποτέ δεν έχω χρησιμοποιήσει τον όρο "boss", όταν αναφέρομαι στον Bruce Springsteen - δεν πάει στη γλώσσα μου, πώς το λένε; Η αλήθεια όμως είναι ότι, τώρα που το σκέφτομαι, εκείνος ήταν η πρώτη μου επαφή με το ροκ, τότε που πρωτοέπεσε στα χέρια μου η κασέτα (γνήσια, κασέτα δισκογραφικής εταιρίας) του Born in the USA. Ήμουν 8-9 χρονών και μέχρι να βγάλω το δημοτικό δεν άκουγα τίποτε άλλο (εντάξει, άκουγα και Dire Straits και Scorpions - θεέ μου). Τα χρόνια που ακολούθησαν άκουσα και τα προηγούμενα αριστουργήματά του, και τα επόμενα, τσακώθηκα με τους γονείς μου για να με αφήσουν να πάω στη συναυλία για τη Διεθνή Αμνηστία (ήμουν "πολύ μικρός", αλλά από την άλλη γλίτωσα το Νταλάρα), άλλαξα μουσικά γούστα, πάντα όμως έχω μια θέση στην καρδιά μου για τον Bruce Springsteen. Πόσω μάλλον που παραμένει δημιουργικός και ακμαίος, που δεν έχει προδώσει ποτέ όσους τον σέβονται και τον αγαπάνε και γράφει ακόμα τραγούδια. Τα γράφω αυτά ενώ ακούω το Radio Nowhere, πρώτο single (πόσο '80s είναι αυτή η φράση) από το νέο του cd, που δεν θυμάμαι πώς το λένε και βαριέμαι να ψάξω. To κομμάτι κυκλοφορεί σε δεκάδες sites (ακόμα και στην ιταλική εφημερίδα Repubblica), ελεύθερο για downloading (νιώθω την ανάγκη να το επισημάνω, γιατί ο Homo Ludens, όπως όλοι οι θαυμαστές του Lars Ulrich, του ανθρώπου που έκλεισε το Napster, έχει ευαισθησίες σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας) και είναι ό,τι ακριβώς περιμένεις από τον Springsteen: ένα στιβαρό, συμπαγές πολιτικό ροκ τραγούδι, γεμάτο εικόνες καθημερινότητας και πανταχού παρούσα τη ματιά ενός μεσήλικα τραγουδοποιού που αγαπά τους ανθρώπους κι έχει θέσει τη βραχνή φωνή του στην υπηρεσία τους. Όσο έχει ακόμα όρεξη να γρατζουνά την Fender Telecaster του, είμαστε ασφαλείς.

υγ. Όποιος θέλει να βρει συνάφεια ανάμεσα σ' αυτό το κείμενο και εκείνο του Homo Ludens για τον Manson, είναι ελεύθερος να το κάνει. Εγώ πάντως δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση.

Ψηφίστε Billary!

Και μ' αυτήν την υπέροχη εφιαλτική φωτοσοπιά, που την ψάρεψα από ένα μάλλον νοσηρό site, ελπίζω να τελειώνουμε με τη διεθνή πολιτική και να επικεντρωθούμε στη δική μας, φλέγουσα, προεκλογική περίοδο. Δυο εβδομάδες είναι, θα περάσουν και δεν θα το καταλάβουμε.

Free Amy!

Περίληψη προηγουμένων: σε μια προσπάθεια να σώσει το γιο του από την καταστροφή, ο πεθερός της Amy Winehouse έκανε έκκληση στους fan της τραγουδίστριας να σταματήσουν να αγοράζουν τα cd της, ώστε να αφυπνίσουν το ζεύγος και να το αναγκάσουν να αποτοξινωθεί προτού βρεθούν νεκροί μέσα στα ξερατά τους από υπερβολική δόση.

Στο τρέχον επεισόδιο, ο θεατρικός συγγραφέας Mark Ravenhill ανεβάζει άρθρο-παρέμβαση στα blog του "έγκυρου" (χε) Guardian, με γενικό θέμα "κάτω τα χέρια από την Amy", όπου μεταξύ άλλων την παραλληλίζει με τοτέμ - και λέει και κάτι ανάλογο μ' αυτό που έγραφε προηγουμένως ο Homo Ludens για τον Marilyn Manson. Γιατί, ως γνωστόν, τα μεγάλα πνεύματα κλπ.

Διάβασέ το, αν έχεις χρόνο.

Praetores Urbani

Φωτογραφίες του Steven Meisel από την ιταλική Vogue. Για τέσσερις λόγους:
α. μετά το χθεσινό με τη Φώφη, όφειλα κάτι πιο σέξι και στιλάτο στο κοινό του "Πο Πο Culture!"
β. στα περιοδικά δουλεύω, δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητος μπροστά σε κάτι πρωτότυπο (και ωραίο, εννοείται)
γ. τώρα που θα οριστεί καινούργιος Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, νά 'χει κάτι ο Βύρων να στολίζει το δωμάτιό του και να θυμάται τη δική του θητεία
δ. σήμερα έχω τα γενέθλιά μου και είπα να μου κάνω ένα δώρο: να αράξω λίγο στην καρέκλα μου στο γραφείο και να ΜΗΝ σκέφτομαι τη δουλειά...

Μήπως ο Marilyn Manson είναι ο τελευταίος ροκ σταρ;

Επιμένουν να λένε ότι «το ροκ πέθανε». Αδίκως. Ροκ διαμαντάκια κοσκινίζονται κάθε χρόνο. ΟΚ, δεν είναι όπως το ’67, όταν κυκλοφόρησαν παρέα καμιά εικοσιπενταριά από τα κορυφαία άλμπουμ όλων των εποχών, αλλά και το ’07 μια χαρά ροκάρουμε. Αυτοί που πέθαναν είναι οι ροκ σταρ. Οι Killers μοιάζουν να ασχολούνται περισσότερο με το τι scrub θα χρησιμοποιήσουν στα μέτωπά τους ύστερα από μια κουραστική συναυλία, παρά με τις groupies τους. Oι Arctic Monkeys δεν ξέρουν καν τι σημαίνει ο όρος «groupies», βρίσκονται ακόμη στο στάδιο που δεν έχουν αποφασίσει αν προτιμούν τα Doritos ή τα Lay’s. Ακόμη και οι ζωντανοί θρύλοι, οι Rolling Stones, για παράδειγμα, το ’χουν γυρίσει στους φυσικούς χυμούς και στη μέθοδο pilates.

Αν υπάρχει ένας αυθεντικός ροκ σταρ εκεί έξω, αυτός είναι ο Μέριλιν Μάνσον. Οταν, ύστερα από έξι χρόνια σχέσης, παντρεύτηκε την Ντίτα Φον Τιζ (αυτή την υπέροχη αρτίστα του bourlesque), της υποσχέθηκε ότι καθώς έκλεινε την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, θα έκοβε πια το αλκοόλ και τις κόκες και δεν θα ζούσε σαν βρικόλακας, πέφτοντας για ύπνο την αυγή και ξυπνώντας το ηλιοβασίλεμα. Δεν άλλαξε ποτέ, χώρισαν, και εκείνος ερωτεύθηκε την κατά 19 χρόνια μικρότερή του ηθοποιό Εβαν Ρέιτσελ Γουντ.

Ζει σε μια γκροτέσκα έπαυλη κοντά στη Sunset Boulevard, διακοσμημένη με σκελετούς και φωτισμένη αποκλειστικά από κεριά. Πίνει αψέντι (και μάλιστα το «Mansinthe» το οποίο παρασκευάζει αποκλειστικά για χάρη του ένα αποστακτήριο στη Γερμανία) και σνιφάρει κόκα λίγο πριν από τις 2 τη νύχτα, την ώρα που ξεκινά να είναι δημιουργικός, όπως δηλώνει. Αλλά ίσως η καλύτερη απόδειξη για το ότι είναι ο τελευταίος ροκ σταρ έρχεται τα βράδια που τιμά με την σκοτεινή παρουσία του κάποιο πάρτι ή κάποιο κλαμπ. Οποιος άλλος (κατ’ ευφημισμόν) ροκ σταρ τύχει να βρίσκεται κοντά του, θα τον πλησιάσει και θα του σφίξει το χέρι -σχεδόν θα τον ασπαστεί- με έναν σεβασμό που θυμίζει την οικογένεια Κορλεόνε όταν πλησίαζε τον Μάρλον Μπράντο. Ναι, ο Μέριλιν Μάνσον είναι ο «Νονός» του ροκ εν έτει 2007.

---

Marilyn Manson - Eat Me, drink me
Χωρισμοί, νέοι έρωτες κι αυθεντικά ροκ εν ρολ κλισέ

Δεν το συνηθίζει να γράφει τραγούδια για τον εαυτό του. Συνεπώς και μόνο το γεγονός ότι το τρομακτικό ανδρόγυνο της ροκ εμπνέεται από τα προσωπικά του, θρηνώντας τον χωρισμό του από την Ντίνα Φον Τιζ και υμνώντας την αναγέννησή του δίπλα στη «λολίτα» Εβαν Ρέιτσελ Γουντ, είναι αρκετό για να καταστήσει το 6ο άλμπουμ πιο καθαρό και ειλικρινές απ’ όλα τα προηγούμενα. Υπέροχο, πομπώδες progressive metal, ιδανικό για συναυλιακούς σεληνιασμούς, στίχοι που θα ζήλευαν και οι κορυφαίοι του γερμανικού ρομαντισμού, το περίφημο βαμπιρικό του κελάηδισμα και μπόλικος αυτοσαρκασμός (διαβάστε τους τίτλους των τραγουδιών και θα καταλάβετε) απογειώνουν την επιστροφή του «ζωντανού-νεκρού» ύστερα από τέσσερα χρόνια απουσίας. Και μόνο για το αριστουργηματικό «Evidence», πίνεις ένα σφηνάκι πράσινο αψέντι και τρέχεις αμέσως στο πλησιέστερο δισκοπωλείο!

---

Ιδού και το βιντεάκι του "Putting Holes in Happiness", του δεύτερου single από το "Eat Me, Drink Me". Δυστυχώς το "Heart-Shaped Glasses" δεν μπορώ να το αναδημοσιεύσω εδώ, αλλά οφείλεις να πεταχτείς μέχρι το YouTube και να το χαζέψεις. Είναι η δραματοποιημένη αφήγηση της γνωριμίας του με την Έβαν Ρέιτσελ Γουντ (η Έβαν φορούσε γυαλιά-καρδούλες όπως η "Λολίτα" όταν πρωτογνωρίστηκαν και κάτι τέτοια σημειολογικά τα λατρεύει ο Μάνσον) και το ευχολόγιό του για το μέλλον της σχέσης τους. Παρεμπιπτόντως, σου θυμίζει κι εσένα λίγο Duran-Duran το τραγουδάκι;

Bye Bye Barack

Τελικά ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παραμένει αυτός του "24". Ο Μπάρακ Ομπάμα δεν φαίνεται να τη βγάζει ούτε μέχρι το μεγάλο τελικό, αφού η διαφορά του από τη Χίλαρι Κλίντον στις δημοσκοπήσεις είναι πια της τάξεως του 23% προς 39%.

Έγραψα 39% -το ποσοστό που προβλέπω ότι θα πάρει στις 16 Σεπτεμβρίου το ΠΑΣΟΚ (για τη ΝΔ μη με ρωτάτε ακόμη, δεν έχω μυρίσει την κατάλληλη δάφνη, περιμένω ένα κοντέινερ από την Κίνα που έχει καθυστερήσει λόγω θαλασσοταραχής στα στενά της Μαλάκα)- και θυμήθηκα ότι από σήμερα δημοσκοπήσεις γιοκ. Τι ξενέρωμα, ειδικά στη φετινή αναμέτρηση, την πιο απρόβλεπτη όλων των εποχών, να μην μπορείς να βλέπεις πώς αντιδρά η κοινή γνώμη στην κάθε παπαριά που θα της τάξουν και στην κάθε ανάφλεξη του πολιτικού κλίματος (βλέπε αποκλεισμός Φώφης - τσάμπα οι λιωμένες γόβες στα αποκαΐδια της Ζαχάρως) και να περιμένεις να τα μάθεις όλα στις 17 του μηνός, που ούτως ή άλλως θα έχεις να διαχειριστείς το σοκ του τελικού αποτελέσματος και πού σιγά μην θυμάσαι όλα τα παρδαλά του τελευταίου δεκαπενθήμερου.

Anyway, που θά 'λεγε κι η Χίλαρι, γειά σας ο Ομπάμα, γειά σας και η Φώφη (και από τη Νομαρχία, αφού τώρα που παραιτήθηκε δεν έχει επιστροφή -μα πώς τα κατάφεραν έτσι;). Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι έχουν το ίδιο χαμόγελο. Για να ανεβάσω και μια δική της φωτογραφία, να το διαπιστώσουμε...

Όχι, εντάξει. Του Μπάρακ είναι καλλίτερο.

Ανοιχτή επιστολή στον κ. Γιώργο Νταλάρα

Αγαπητέ Χόρχε,

(μου επιτρέπεις να σε αποκαλώ έτσι; Μου έχει μείνει από τα Latin).
Είμαι σίγουρος ότι ήταν απολύτως τυχαίο και συμπτωματικό το γεγονός ότι ζήσαμε ένα καλοκαίρι γεμάτο καταστροφικές πυρκαϊές, ακριβώς την εποχή που κυκλοφόρησες το νέο σου δίσκο με το σουξέ «Η Ελλάδα Καίγεται».
Παρ’ όλα αυτά, και χωρίς να θέλω σε καμία των περιπτώσεων να σε χαρακτηρίσω γκαντέμη, σε εκλιπαρώ να ακούσεις τη συμβουλή μου: την επόμενη φορά που θα έρθει κάποιος συνθέτης/στιχουργός/τραγουδοποιός να σου προτείνει ένα τραγούδι με τίτλο «Η Ελλάδα πλημμύρισε», «Σεισμός», «Συνωστισμός στο λιμάνι», «Μολών Λαβέ, τουρκόσπορε», «Τριάντα χρόνια καύσωνα» κ.ο.κ. αρνήσου ευγενικά, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Με απεριόριστη εκτίμηση,
Ένας κρυφός θαυμαστής σου

υγ. το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Big Fish (2/9/07), στη στήλη No Logo - η φωτογραφία είναι από συνέντευξη του εθνικού μας τραγουδιστή στο αλήστου μνήμης περιοδικό Men

Django Weekend: (συγγνώμη για την καθυστέρηση)

Για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω πάρα πολύ αστεία αυτήν την ιστορία με τους τσιγγάνους που έτρεξαν να πάρουν το επίδομα - οφείλει κανείς να σεβαστεί την ευρηματικότητα των απατεώνων (και το χιούμορ τους). Κι ενώ αντηχεί ακόμα στο κεφάλι μου (από την Πέμπτη) το σχόλιο του Μανώλη Καψή στο Mega ότι "έχει αδειάσει το Ζεφύρι, έχουν πάει όλοι στον Πύργο", ένα πράγμα με προβληματίζει: η απροθυμία των "σχολιαστών" να αναφερθούν στους τσιγγάνους, καθώς είναι πιο "πολιτικά ευπρεπές" (έτσι μεταφράζεται κανονικά το politically correct, btw) να περιγράφουν τους επιτήδειους με γενικότητες τύπου "αυτοί που δεν έχουν μόνιμη κατοικία, αλλά τους δόθηκε δελτίο ταυτότητας"κλπ, δηλαδή με πιο ρατσιστικό λόγο.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Django Reinhardt; Μα, ως γνωστόν, ο Django ήταν τσιγγάνος (όχι Ρομ, όμως, ούτε από αυτούς που πέρασαν από την Αίγυπτο στην Ισπανία, αλλά από τους Manouche, που βρέθηκαν στην κεντροδυτική Ευρώπη), γι' αυτό και η μουσική του λέγεται gipsy swing ή jazz manouche. Κι αν υπήρξε ένας τσιγγάνος που ήξερε από πυρκαϊές, αυτός ήταν ο Django. Η ίδια η ιστορία του Django ξεκινά από την περίφημη φωτιά που έκαψε το τροχόσπιτό του και τον έστειλε στο νοσοκομείο με βαρύτατο έγκαυμα, που του άφησε μια μόνιμη βλάβη στο δεξί χέρι: τα δύο δάχτυλα του, ο παράμεσος και ο μικρός ήταν αγκυλωμένα θυμίζοντας νύχια αρπακτικού. Αν έχεις κρατήσει ποτέ κιθάρα στα χέρια σου, ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να έχεις και τα τέσσερα δάχτυλα του χεριού ελεύθερα να κινούνται στα τάστα. Εκείνος, πάλι, δεν το έβαλε κάτω: ανέπτυξε μια δική του τεχνική, χρησιμοποιώντας μόνο τα δυο υγιή του δάχτυλα - κι έγινε ο κορυφαίος σολίστας της εποχής του, ένας ταχύτατος δεξιοτέχνης, μια τεράστια περίπτωση καλλιτέχνη.

Μια εβδομάδα μετά το weekend που κατέστρεψε την Ελλάδα, κι ενώ γύρω μου κείτονται τρία κιλά κυριακάτικων εφημερίδων σε βαθύ πένθος, μου αρέσει να φαντάζομαι ότι έχω δίπλα μου το φάντασμα του Django, να αυτοσχεδιάζει ένα μελαγχολικό σκοπό (με μερικά ξεσπάσαμτα αλεγρίας). Δεν κάνει επίδειξη δεξιοτεχνίας - δεν έχει ανάγκη κάτι τέτοιο. Απλώς αφήνει τα δάχτυλά του να χορέψουν στα τάστα, και να πουν αυτά που δεν μπορεί κανείς να εκφράσει επαρκώς με λόγια. Ό,τι κάνει η μουσική, γενικώς, δηλαδή.

Με την πρώτη

Ξημερώματα Παρασκευής προς Σάββατο, η Χριστίνα γέννησε το Λευτεράκι. Την ώρα που έσπασαν τα νερά, κατά τις επτά το απόγευμα, ήμουν με τη Μαρία (την αδελφή της) στην Αττική Οδό, καθ' οδόν προς το γάμο της πρώτης ξαδέλφης μου. Η Μαρία έφυγε αμέσως μετά την τελετή κι εγώ απέμεινα μόνος σ' ένα κτήμα στο Κορωπί ανάμεσα σε συγγενείς που άντε να είχα ξαναγνωρίσει μία φορά ακόμη στη ζωή μου, κλαρινιτζήδες που είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά την έμπνευσή τους να διασκευάζουν στο πιο γαμήλιο ό,τι δημοτικό και νησιώτικο ήξεραν κι έναν DJ που μίξαρε (και δεν το έκανε μόνο μία φορά!) το "You Know I'm No Good" της Amy Winehouse με το "Ποιος έχει λόγο στην αγάπη" του Φίλιππου Πλιάτσικα. Όποιος έχει παρακολουθήσει τις εμμονές του "Πο Πο Culture!" θα έχει ήδη γελάσει με την καρδιά του και μόνο στην ιδέα του κοστουμαρισμένου Homo Ludens να θέλει να σηκωθεί και να πνίξει τον καραφλό DJ με τα πέντε μπουκάλια αδιάφορου Αγιωργήτικου που γύρευαν θαραλέο οινοπότη στη ροτόντα του.

Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Είναι ότι ούτε το γάμο απόλαυσα, γιατί το μυαλό μου ήταν στη Μαρία και τη Χριστίνα, ούτε την αγωνία τους έζησα γιατί δεν μπορούσα να φύγω από το γλέντι και να πάω στην κλινική (δεν είχα και μεταφορικό, η Μαρία είχε φύγει με το αυτοκίνητό μου). Τελικά, την κοπάνησα κατά τις δύο τη νύχτα. Ευτυχώς, πρόλαβα να δω τη Χριστίνα πριν κοιμηθεί. Όχι όμως το μωρό. Τα οικογενειακά μου, υποθέτω, δεν αφορούν κανένα, αλλά όλα τα παραπάνω παίζουν ένα διπλό ρόλο:

Πρώτον ήταν ένα συμπληρωματικό σχόλιο περί ελπίδας σ' εκείνο που είχα postάρει προ ημερών με τα πλατάνια που συνεχίζουν να ζουν λίγο πιο κάτω από το κατεστραμμένο σπίτι του πατέρα της Μαρίας, στον Ταΰγετο. Τώρα ο κύριος Δημήτρης έχει άλλη μια πηγή ελπίδας. Το νέο του εγγονάκι...

Δεύτερον, ήθελα από καιρό να κράξω τους κριτικούς για τους διθυράμβους που έπλεξαν για το "Με την πρώτη". Ναι, αυτή τη σχεδόν κωμωδία περί εγκυμοσύνης, οικογένειας, ευθυνών που παίζεται ακόμη στα σινεμά (σε κάτι multiplex κυρίως) και που υποτίθεται ότι έφερε μια νέα ματιά στον τομέα της ηθικογραφικής κομεντί. Στο αγαπημένο μου "Movies for the Masses" υιοθετούν αμέσως τον χαρακτηρισμό "Καλλίτερη αμερικανική κωμωδία της χρονιάς" (κάτι πρέπει να μας πει αυτό για το πού οδεύει η αμερικανική κωμωδία), αλλά εγώ επιμένω ότι γέλιο πολύ δεν έβγαλα. Οι πιο κωμικές στιγμές είναι όταν ο Judd Apatow καταφεύγει στην πρακτική της σεναριακής απιθανότητας και όταν επικαλείται τις χοντράδες μιας εφηβικής-dude-κωμωδίας. Κοινώς, το μίγμα κοινωνικού σχολιασμού και άκριτου χαβαλέ, δεν λειτουργεί, οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν δεν είναι αστείες και, το χειρότερο, (αν υποθέσουμε ότι ο Apatow δεν ήθελε ακριβώς να μας κάνει να γελάσουμε, αλλά ήθελε και λίγο να μας προβληματίσει) δεν υπάρχει ίχνος κοινωνικού σχολίου, ένα ηθικό δίδαγμα έστω, ένας μπούσουλας για να λες στο τέλος ότι είδες μια ταινία με κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Φαντάζομαι ένα παρόμοιο σενάριο στα χέρια του Woody Allen και σχεδόν παθαίνω ονείρωξη με το πόσο θα εξίταρε τον Zelig και τι είδους κείμενο θα γεννούσε για τούτο εδώ το blog...