For Emma, Forever Ago

Γειά σου κουκλίτσα μου,
Σου γράφω πετώντας στα 33.000 πόδια. Νύχτα. Εξω απ’ το παράθυρο, το απόλυτο σκοτάδι. Σου γράφω από το αεροπλάνο. Πριν από μια ώρα ήμουν ακόμη στην πόλη που γεννήθηκες. Και ήταν ακριβώς σαν τη φωτογράφισή σου για εκείνη την ιταλική Vogue τον Σεπτέμβριο. Πολύχρωμη, αριστοκρατική, ευτυχισμένη. Παραμυθένια, γαμώ το! Πριν μια ώρα ήμουν ακόμη λουσμένος στο φως του Παρισιού, τώρα μια μαύρη τρύπα με ρουφάει πίσω στη δική μου γενέτειρα. Σ’ έχω χάσει τελευταία. Μεγάλωσες, ομόρφυνες, γοητεύεις. Ποιος Χάρι Πότερ να σε χωρέσει; Είσαι δεκαοκτώ ετών πια, κανονική γυναίκα. Διάβαζα ότι θα κάνεις άλλο ένα –τελευταίο- πέρασμα απ’ την ακαδημία με τους μάγους μέσα στο 2009. Μετά θα πάρεις τη σκούπα σου και θα πετάξεις στον κόσμο των ενηλίκων. Το σπίτι σου είναι η Οξφόρδη τώρα. Το Λος Αντζελες, μπορεί ακόμη να περιμένει. Μεγάλωσες, αλλά όχι τόσο... Αλήθεια, από πότε έχεις να βρεθείς στο Παρίσι; Εγώ είχα δέκα χρόνια.

Κι αυτό είναι πολύς καιρός. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 έλεγα ότι θα γυρίζω στο Παρίσι ξανά και ξανά. Οπως συμβαίνει με το 99% των υποσχέσεων που δίνω πάνω σε στιγμές ανεξέλεγκτου ενθουσιασμού, λίγα χρόνια μετά σταμάτησα να τηρώ το λόγο μου. Στον εαυτό μου τον είχα δώσει, έτσι κι αλλιώς. Και η μία πλευρά του καθρέπτη έχει φερθεί ως κυνικός απατεώνας στην άλλη ουκ ολίγες φορές και με πολύ σοβαρότερα διακυβεύματα. Αλλαξαν οι προτεραιότητες και μπήκαν και οι προορισμοί σε μια νέα λίστα. Δεν σταμάτησα να λατρεύω το Παρίσι, αλλά ερωτεύθηκα και το Βερολίνο, την Κωνσταντινούπολη, όλη την Ισπανία... Αλίμονο, με την άλλη άκρη της Ευρώπης μόλις τρεις ώρες μακριά απ’ την πόρτα του σπιτιού σου, πώς να μην έχεις πολλές ερωμένες;

Αλλά τώρα πετάω πίσω καταγοητευμένος πάλι... Και ξαναθυμάμαι πώς είχε αρχίσει αυτός ο έρωτας. Ο μπαμπάς ταξίδευε στο Παρίσι δύο και τρεις φορές το χρόνο, τον άκουγα στο τηλέφωνο να μιλάει Γαλλικά, τα πρώτα δώρα που με εντυπωσίασαν ήταν από τις Galleries Lafayette και τον υπόλοιπο καταναλωτικό παράδεισο του τριγώνου Πλας ντε λ’ Οπερά - Πλας Βαντόμ - Πλας ντε λα Μαντελαίν. Στην Αθήνα των early ‘80s, το Μινιόν ψάρωνε έναν πιτσιρικά μόνο με τα... ψαράκια του ενυδρείου στον τελευταίο όροφο, τους παπαγάλους και τα λοιπά κατοικίδια, αλλά το Παρίσι σήμαινε ντιζαϊνάτα γουόκμαν που δεν είχαν έλθει ακόμη στην Ελλάδα, το Jellyfish της Swatch –εκείνο το μυθικό διάφανο μοντέλο- και ηλεκτρονικό Pong που συνέδεες στην τηλεόραση στην υποδοχή της κεραίας... Και το πρώτο ταξίδι που μας πήγε ο μπαμπάς οικογενειακώς στο εξωτερικό ήταν εκεί που ήξερε καλά. Τόσο καλά, που -οδηγώντας μια μέρα από τη Ρουέν προς το Νότο, περνώντας από τον περιφερειακό του Παρισιού στο ύψος του Ρολάν Γκαρός- όταν ένιωσε αυτό που λέμε «θα σπάσει η φούσκα μου», αλλαξοδρόμησε αυτόματα και θολωμένος απ’ την έκτακτη ανάγκη ακολούθησε μια οδό που είχε διανύσει εκατοντάδες φορές στο παρελθόν. Καταλήξαμε να τον θαυμάζουμε να «ξαλαφρώνει» με φόντο τον Πύργο του Αϊφελ, παριστάνοντας ότι έβαζε νερό στο ψυγείο του αυτοκινήτου. Ελπίζω να μη θυμώσει που δημοσιοποίησα αυτή την περιπέτεια. Ο ίδιος τη διηγείται μια στο τόσο με δάκρυα, από το γέλιο, στα μάτια –και για έναν άνθρωπο της ηλικίας του πια είναι περισσότερο τρόπαιο αναμνήσεις σαν κι αυτή, υπέροχα ανέκδοτα που δηλώνουν μια γεμάτη ζωή, παρά λόγοι ντροπής.

Στο Παρίσι ήταν και το πρώτο δικό μου ταξίδι ενηλικίωσης –αυτό που κάνει ένας άνδρας μόνος, με δικά του έξοδα και με ανοιχτό μυαλό. (Εσύ τι διάλεξες για το δικό σου ταξίδι ενηλικίωσης -έγινες 18 τον Απρίλιο, έτσι;) Ηταν, φυσικά, όλα τέλεια. Αφθονο σεξ σε άβολες σοφίτες του Σατλέ, απέραντη αμπελοφιλοσοφία πάνω από βελγικές μπίρες στα φοιτητικά στέκια του 19ου και του 20ού διαμερίσματος, εξερευνητικές βόλτες στα χνάρια των ηρώων μου στη Βουλώνη και στο Ζαρντέν ντι Λυξεμπούργκ από την προεφηβική εποχή που διάβαζα Αλέξανδρο Δουμά.

Μού έρχεσαι στο μυαλό εννιά ετών στον πρώτο «Χάρι Πότερ». Δίπλα, η εικόνα της πριγκίπισσας απ’ την φθινοπωρινή σου φωτογράφιση. Μεγάλωσες μαζί μας. Νιώθουμε οικεία μαζί σου. Είσαι το κοριτσάκι μας. Αύριο θα είσαι ο πόθος μας. Νομοτελειακά, απλά, ξεκάθαρα. Ξαναλέω: οικεία. Τόσο οικεία, όσο ένιωσα γυρίζοντας πίσω στο Παρίσι. Ο.Κ., τα ποδήλατα ήταν μια νέα -ευχάριστη- εικόνα, το πόσο έχει ομορφύνει το Μαραί επίσης, το πώς ηρέμησε το 4ο διαμέρισμα... Αλλα πράγματα όμως ορίζουν την κλασική αξία του Παρισιού: Ο αρχιτεκτονικός καμβάς που μοσχοβολάει belle epoque και art deco, οι διαφημίσεις των μουσείων και των εκθέσεων που ξεπερνούν σε αριθμό εκείνες των αυτοκινήτων και της μόδας, αυτά τα κορυφαία nightclubs του κόσμου που ξενυχτούν στα πέριξ των Ηλυσίων Πεδίων. Ομορφιά, πολιτισμός, στυλ. Τα φέρεις όλα στο DNA σου. Το Παρίσι παραμένει η καλύτερη πόρτα επιβίβασης για το ταξίδι στον κόσμο. Κι εσύ, γεννημένη εκεί, την πέρασες από την πρώτη στιγμή.

Είμαι σίγουρος ότι έχεις μέλλον μικρή μου,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Δεκεμβρίου 2008)