Επεράσαμ' όμορφα (στο Ejekt)

4 το πρωί, υπό την επήρεια των Digitalism

Ο τακτικός αναγνώστης τούτου εδώ του blog το γνωρίζει ήδη καλά: οι James είναι «συναυλιακές μεγαλοφυίες». Τουλάχιστον αυτή είναι η πεποίθησή μου. Αλλά δεν ήταν τα αξιότερα τέκνα του Μάντσεστερ ο λόγος που το φετινό Ejekt μού χάρισε μια απ' τις πιο όμορφες μέρες του 2008. Ήταν οι (εννοείται εξαιρετικοί) James κι άλλα χίλια πράγματα μαζί: το φαινόμενο που ακούει στο όνομα U.N.K.L.E. (άλλο μεγάλο κόλλημα του «Πο Πο Culture!» αυτοί...), η ζεστή όσο έπρεπε ημέρα, η έτοιμη για όλα παρέα, οι υπόλοιποι performers που έδωσαν το καλλίτερό τους εαυτό, η πολύ καλή οργάνωση του φεστιβάλ, το γεγονός ότι ακολουθούσε Κυριακή, το ότι δεν μου έκαναν (πάλι) αλκοοτέστ στο φεύγα...

8 το πρωί, όταν πια τα αλκοοτέστ έχουν φύγει απ' τους δρόμους

Δεν πρόλαβα να ανεβάσω κάτι χθες γιατί κοιμήθηκα το πολύ ένα δίωρο, το βράδυ είχε τον τελικό, ξεράθηκα μετά -ούτε τη μηχανή δεν άνοιξα να δω τι θησαυρούς έκρυβε. Χαζεύω το iPhoto τώρα και θερίζω στιγμές. Και σκέφτομαι διάφορα: Έχω ζήσει εκατοντάδες πράγματα μέσα από τα τραγούδια των James. Ή μάλλον, άκουγα James όταν συνέβαιναν τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, πριν παροπλισθώ στο mode καριέρας/οικογένειας. Ήταν το soundtrack της 20something ταινίας μου, τραγούδαγαν για τα ταξίδια μου, τις ανασφαλείς γκόμενες που με κρατούσαν συνεχώς στην πρίζα, όλα όσα μου άρεσε να αμφισβητώ κι όλα όσα δεν άξιζαν για τίποτε περισσότερο από αμφισβήτηση -αλλά δεν το ήξερα ακόμη τότε.

Πλάκα πλάκα, για οποιονδήποτε γεννήθηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '70 και στο προσωπικό άλμπουμ των έντονων μνημών του -εκτός απ' τα καρό '90s πουκάμισά του, το Dirty Dancing που νοίκιαζε στο βίντεο επειδή ήθελε να το δει η γκόμενα και την πρώτη φορά που γύρισε το κλειδί στο Πεζό Ραλί του- υπάρχουν λέξεις όπως "ειδικό δικαστήριο", "11η Σεπτεμβρίου", "Ίμια", "limit-up", "Σαντάμ", "Balco" και "Ντιτρού", το "Getting Away With It (All Messed Up)" είναι σαν ένας καθρέπτης με storage memory... Για μια γενιά που ζει στο πιο απίθανο περιβάλλον χωρίς να βιώνει και πολλά, που γύρω της γκρεμίζεται το ένα έμβλημα μετά το άλλο, και εκείνη -σαν σε ταινία καταστροφής- περπατά ολίγον σαστισμένη αλλά εντελώς αλώβητη ανάμεσα στα θραύσματα και τα συντρίμμια, είναι αυτό το τραγούδι -που οι James έγραψαν όταν ακριβώς μασούσαν το δικό τους μερίδιο απ' όλο αυτό το δράμα- που συμπυκνώνει όλη της την παράνοια. Ίσως γι' αυτό κάθε φορά που το τραγουδούν, από κάτω γίνεται χαμός. Ίσως γι' αυτό έγινε πιο γρήγορα (πιο) κλασσικό κι απ' τους προφανείς τους ύμνους, το "Sometimes", το "Sit Down" και το "Laid". Προχθές το τραγούδησαν όλοι μαζί χοροπηδώντας. Δεν τράβηξα βίντεο γιατί χοροποηδούσα κι εγώ. Την είχα βγάλει πρόσφατα καθαρή για άλλη μια φορά από μια κατάσταση all messed up...

Εμένα, πάντως, το αγαπημένο μου τραγούδι των James παραμένει το παρακάτω, που ευτυχώς δεν κατάφεραν να διώξουν από την gig list τους ούτε τα πέντε (ίσως και έξι) κομμάτια που σέρβιραν από το μετριάκι "Hey Ma".

James - Tomorrow

Κάθε φορά που ακούω το "Tomorrow" νιώθω την ίδια ανατριχίλα και το ίδιο ζουμί ευτυχίας να ορμά προς τα πάνω και να απειλεί να βγει μέσα απ' τα μάτια μου. Είναι το ανίδοτο σε κάθε κενό που αφήνουν λέξεις σαν αυτές που παρέθεσα παραπάνω. Ακολουθεί την σαστιμάρα του "Getting Away With It", είναι το επόμενο στάδιο, το σκαλάκι της πίστης και της αυτοπεποίθησης, είναι η σημαιούλα που έχεις πάρει μαζί σου για να καρφώσεις όταν φτάσεις τον πόλο που κυνηγάς τόσο καιρό, η σημαιούλα που τη γλίτωσε πάλι απ' τις φωτιές και το ξύλο και σου χαμογελά, πανέτοιμη για καρφίτσωμα. Η πιο όμορφη στιγμή της συναυλίας πάντως ήταν το φινάλε. Εκεί που το κοινό τραγουδά "Sometimes, I can touch you soul", αποχαιρετώντας τους James που μαζεύονται σιγά σιγά μπροστά στην σκηνή και ο Τιμ γυρίζει στον Σωλ και του κάνει ένα σινιάλο, ένα "πάμε ένα ακόμη;" κι από κάτω γίνεται αυτό:

James - Laid

Έχω δει live τους James πέντε φορές και κάθε φορά η εμπειρία ήταν απίστευτη. Ακόμη πιο απίστευτη, όμως, προχθές ήταν η εμφάνιση των U.N.K.L.E. Με εκρηκτικότητα που δεν έχω δει ούτε στις καλλίτερες metal μπάντες, ακόρεστη όρεξη παρά τα προβλήματα στον ήχο και το videowall και, φυσικά, τα συγκλονιστικά τους τραγούδια που live αποκτούν ακόμη επιβλητικότερο όγκο, μας έστειλαν όλους αδιάβαστους, κι άφησαν στην ίδια τάξη χωρίς καν δικαίωμα επανεξέτασης τον Σεπτέμβριο όσους βιάστηκαν να φύγουν μετά τους James. Μόνο παράπονο, η απουσία του "Broken", του καλλίτερου τραγουδιού που ακούσαμε το 2007.

UNKLE - In a State

Οι Hercules & Love Affair ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ζωντανά και χωρίς τον Άντονι είναι πολύ καλλίτεροι από αυτό που ακουγόταν στο άλμπουμ τους και αποτέλεσαν ένα ιδανικό fire-starter για τη βραδιά που ακολούθησε, έτσι κεφάτοι που έσκασαν τραβέλια, λεσβίες, αράπηδες (ελπίζω να μην ακούστηκε ρατσιστικό όλο αυτό, το γράφω με ενθουσιασμό μικρού παιδιού και κανένα ίχνος κακίας) όλοι μαζί όταν ακόμη ο ήλιος έκαιγε για τα καλά και τα πρώτα γραμμάρια αλκοόλ έπαιρναν τη θέση τους στο στομάχι μας.

8 το βράδυ, με τα πρώτα ποτήρια ανά χείρας

Οι Stereo MCs είναι οι Stereo MCs και μπορεί να μην είναι το γκρουπ για το οποίο θα έσκιζα καμμιά κυλότα, αλλά βλέποντας τα χάλια του Moby, για παράδειγμα, δεν μπορώ παρά να τους αποδώσω respect. Ήταν μια ιδανική γέφυρα ανάμεσα σε Hercules και James και, αναμφισβήτητα, θα ενθουσίασαν το δικό τους κοινό. Στους Digitalism, τέλος, η βραδιά είχε ήδη ξεφύγει για τα καλά, οι μνήμες από τα όμορφα χρόνια που ξημερώναμε στα Οινόφυτα περνούσαν ξανά μπροστά απ' τα μάτια μας, το ποιο αγόρι πήγαινε με ποιο κορίτσι είχε ήδη κληρώσει και το μοναδικό μας άγχος ήταν πια το "πού θα πάμε μετά" -κι έτσι εντελώς ελεύθεροι φτερουγίζαμε λίγοι και καλοί γύρω απ' τη σκηνή, υποσχόμενοι στους εαυτούς μας ότι θα ξανάρθουμε και του χρόνου.

Ακολούθησαν λίγο Γκάζι, λίγο Αυτόφωρο, λίγο Χίλτον, λίγο αυτοκινητάδα, λίγο φρέσκια πορτοκαλάδα, λίγο ύπνος, λίγο απ' όλα. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία...