Νέα Ευρώπη, μόνη, ψάχνει πρόεδρο (Ψηλό, χαρισματικό, με αστραφτερό χαμόγελο και υπονομευτικές τάσεις)

«Από αυτήν την άποψη, και ο Χίτλερ χαρισματικός ηγέτης ήταν». Αυτή ήταν η οργισμένη αντίδραση ενός φίλου όταν, ένα βράδυ στο «7 Jokers» στην οδό Βουλής, όρθιοι στο πεζοδρόμιο, με τα ποτά στο χέρι, συζητούσαμε για τον Τόνι Μπλερ και τόλμησα να τον αποκαλέσω «χαρισματική προσωπικότητα».

Εγώ είχα στο μυαλό μου την “Cool Britannia” – τους Blur και την Tate Modern, τις ρομαντικές κομεντί του Ρίτσαρντ Κέρτις με τον Χιου Γκραντ και αυτήν την μεγάλη ρόδα που ανεβαίνεις και βλέπεις όλο το Λονδίνο. Εκείνος, που είχε ζήσει αρκετά χρόνια εκεί, είχε στο μυαλό του την διάλυση του NHS, του δικού τους Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και τον πόλεμο στο Ιράκ, φυσικά.

Το θυμήθηκα όταν κλήθηκα, μέσω twitter, να υπογράψω στο ηλεκτρονικό ψήφισμα εναντίον της υποψηφιότητας του Τόνι Μπλερ για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τώρα που η Συνθήκη της Λισαβόνας φαίνεται να μπαίνει σε εφαρμογή, η Ευρώπη θα χρειαστεί έναν πρόεδρο, και για κάποιους αυτή είναι μια δουλειά για τον Τόνι Μπλερ. Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι χρειαζόμαστε για πρόεδρο μια προσωπικότητα κύρους, αναγνωρισμένη και στο εξωτερικό – δηλαδή τις ΗΠΑ. Το επιχείρημα «δεν γίνεται απέναντι σε κοτζάμ Ομπάμα, εμείς να στέλνουμε τον κάθε άχρωμο γραφειοκράτη», είναι τόσο επαρχιώτικο που, δεν μπορεί, σίγουρα πρέπει να το έχει σκεφτεί κάποιος Έλληνας.

Οι περισσότεροι από τους αντιτιθέμενους στην υποψηφιότητα φέρνουν ως επιχείρημα τον τρόπο με τον οποίο ο Μπλερ παρέσυρε την χώρα του στην εισβολή στο Ιράκ. Εγώ συνυπέγραψα, έχοντας στο μυαλό μου και κάτι άλλο: μου φαίνεται αδιανόητο να προεδρεύει στην Ευρώπη εκπρόσωπος χώρας που αρνείται να μπει στην ζώνη του Ευρώ. Ξέρω, είμαι γραφικός. Αλλά θυμάμαι πάντα τα λόγια του δαιμόνιου σερ Χάμφρι σε κάποιο από τα πρώτα επεισόδια του «Μάλιστα κύριε Υπουργέ», που εξηγούσε στον εμβρόντητο υπουργό του την στάση της χώρας τους απέναντι στην τότε ΕΟΚ: «Η Βρετανία είχε τον ίδιο στόχο στην εξωτερική της πολιτική για τα τελευταία 500 χρόνια - να δημιουργήσει μια διαιρεμένη Ευρώπη. Για τον σκοπό αυτό, πολεμήσαμε με τους Ολλανδούς εναντίον των Ισπανών, με τους Γερμανούς εναντίον των Γάλλων, με τους Γάλλους και τους Ιταλούς εναντίον των Γερμανών, και με τους Γάλλους εναντίον των Γερμανών και των Ιταλών. Διαίρει και βασίλευε, καταλαβαίνετε. (...) Προσπαθήσαμε να το σπάσουμε απ’ έξω, αλλά δεν τα καταφέραμε. Τώρα που είμαστε μέσα, μπορούμε να κάνουμε το όλο πράγμα μπάχαλο: να βάλουμε τους Γερμανούς εναντίον των Γάλλων, τους Γάλλους εναντίον των Ιταλών, τους Ιταλούς εναντίον των Ολλανδών. Το Φόρεϊν Όφις είναι τρομερά ευχαριστημένο, είναι σαν τον παλιό καιρό. (...) Κι όσο πιο πολλά μέλη έχει ένας οργανισμός, τόσο πιο πολλές διαμάχες μπορούν να ξεσπάσουν μέσα του, τόσο πιο μάταιος και ανίκανος γίνεται. (...) Το ονομάζουμε διπλωματία, κύριε Υπουργέ».Πάντοτε πίστευα ότι το «Μάλιστα κύριε Υπουργέ» πρέπει να μπει στην διδακτέα ύλη των σχολείων.

(Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr)