Η Νόρα Τζόουνς είναι αξιολάτρευτη - σοβαρά, θες να τη φας. Από τη στιγμή που βγήκε στη σκηνή, στις 10μ.μ., ντυμένη σαν ανθρώπινη εκδοχή της Μίνι Μάους, με εμπριμέ φορεματάκι, άσπρο με λουλουδάκια και κόκκινη ζώνη, κόκκινες πλατφόρμες που ανεβοκατέβαιναν ρυθμικά (καθώς λύγιζε το πόδι της προς τα πίσω, κρατώντας το ρυθμό), και μια κατακόκκινη Fender Stratocaster, για να ξεκινήσει τη συναυλία της με το Come Away With Me, της συγχώρεσα όλα όσα είχαν προηγηθεί - και δεν ήταν λίγα: έφτασα στο Ηρώδειο τρέχοντας από το γάμο της Μελίνας, κι ανέβηκα την ανηφόρα της Διονυσίου Αρεοπαγίτου ("να, αυτά θα γκρεμιστούν για να έχει θέα στην Ακρόπολη το νέο Μουσείο"), και τα σκαλιά του Ηρωδείου, ελπίζοντας να μη συναντήσω κανέναν γνωστό και με σιχαθεί έτσι που είχε κολλήσει στην πλάτη μου το πουκάμισο, διάφανο από τον ιδρώτα. Και δεν φτάνει που καθήσαμε στην τελευταία σειρά του άνω διαζώματος, προκειμένου να μας χτυπάει το θερμό ρεύμα αέρα, έπρεπε να υποστούμε και τον "καλεσμένο" της, έναν μπατιροτουρίστα ονόματι M. Ward, που βγήκε μόνος με μια κιθάρα (και τη Νόρα για λίγη ενθάρρυνση), και νιαούρισε μερικά από αυτά τα κλαψομούνικα που τώρα λέγονται alt.country, americana κ.ο.κ. Μισή ώρα αυτό. Και ένα τέταρτο διάλειμμα - να τα πούμε με τους γνωστούς.Ευτυχώς στις 10 και για μιάμιση περίπου ώρα, αποζημιωθήκαμε για την ταλαιπωρία και τη ζέστη. Γιατί, συνέβη αυτό που δεν φανταζόμουν ποτέ. Η Νόρα Τζόουνς live είναι καλύτερη από τη Νόρα Τζόουνς στο cd - η φωνή της ακούγεται πιο δυνατή, πιο ζεστή και πιο καταπραϋντική από ποτέ. Σε αγκαλιάζει και σε καθησυχάζει ότι όλα θα πάνε καλά. Προσθέτοντας σ' αυτό το ότι είναι όντως καλή μουσικός, όπως απέδειξε με τα μικρά της τζαζίστικα σολάκια (στην αρχή είχα γράψει soli, αλλά ούτε κι εγώ δεν είμαι τόσο ξιπασμένος) στο πιάνο, το glockenspiel και το fender rhodes (ηλεκτρικό πιάνο είναι αυτό, κάνω τον έξυπνο), κατάφερε να αναδείξει ακόμα και τα αντικειμενικά μέτρια ή βαρετά της τραγούδια (που καλύπτουν περίπου τα 3/4 του ρεπερτορίου της, μεταξύ μας). Ζεστή, φιλική, με χιούμορ και μια ανεπιτήδευτη συστολή, σε κάνει να θες να την αγκαλιάσεις και να την προστατεύσεις από τους όποιους κινδύνους. Αξιολάτρευτη. Σοβαρά. Κάποιος πρέπει να την κάνει cupcake. Τώρα.
υγ. Το Φεστιβάλ (ένα είναι το Φεστιβάλ!) είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει φωτογραφία από τη συναυλία, αλλά ήταν πολύ μεγάλη για το blogger. Επιφυλάσσομαι...
(update - τελικά έκλεψα μια από τις εφημερίδες).
1 σχόλιο:
[άσχετο: τις μεγάλες φωτογραφίες μπορείς να τις ανεβάζεις με το flickr, στην ουσία η φωτο εμφανίζεται ενώ εσύ βάζεις ένα απλό, ελαφρύ λινκ]
Δημοσίευση σχολίου