27 Οκτ 2009

Κυνόδοντας. Αριστούργημα. Already in a (stinky) theatre near you.

Η τελευταία φορά που είχα πάει στο "Άστυ" ήταν το 2003. Για να δω μια ταινία του 1998. Πήγα αναγκαστικά στο λαγούμι της οδού Κοραή γιατί το μαγικό "Love Is The Devil" του Τζον Μέιμπερι, με τον Ντέρεκ Τζάκομπι στο ρόλο του Φράνσις Μπέικον και τον Ντάνιελ Κρεγκ -ακούει και στο "007"- στον ρόλο του εραστή του, είχε ήδη φάει μια πενταετία μέχρι να βρει διανομή στην Ελλάδα και δεν ήθελα να το χάσω, επειδή τελικά παιζόταν σε μια μαλακία αίθουσα. Το "Άστυ" το μισώ. Υποθέτω ότι κουβαλάει κάποια ρομαντική ιστορία -δεν με ενδιαφέρει να την ψάξω, πάντως- και ότι διαθέτει ένα φανατικό πιστό κοινό που το επισκέπτεται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, ανεξαρτήτως ταινίας, διότι θεωρεί πολύ ψαγμένο το να βλέπεις σινεμά σε μια βρωμερή τρύπα με άθλιο ήχο και άβολα -μη αριθμημένα- καθίσματα. Αυτό το κοινό δεν με αφορά. Τέλος πάντων. Την Παρασκευή βρέθηκα καθισμένος σε μια στενόχωρη στάση, στο πάτωμα του "Άστεος", μπροστά-μπροστά για να δω επιτέλους τον "Κυνόδοντα", που μόλις είχε βγει στις αίθουσες (δηλαδή στην Κοραή και σε ένα σινεμά στη Συγγρού -ποιός πάει σινεμά στη Συγγρού;;;). Οι συνθήκες ήταν άθλιες ακόμη και για μένα που δεν γκρινιάζω ποτέ, αλλά είχα τόσο μεγάλη χαρά και η ταινία ήταν τόσο καθηλωτική από το πρώτο της κιόλας λεπτό, που την παρακολούθησα με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Δεν είμαι σίγουρος αν το άνοιγμα του "Κυνόδοντα" σ' αυτές τις δύο μόνο αίθουσες έγινε από φόβο ή αν έγινε με σκοπό. Αν ήταν το πρώτο, κρίμα -με τόσο promotion από την κριτική και από την επιτυχία του στις Κάννες, δεν θα έπρεπε να τρομάξει να αναμετρηθεί εμπορικά με τους πολλούς. Αν είναι το δεύτερο -οι αριθμοί συνηγορούν σε αυτό: αναλογικά με το πόσο μικρή διανομή είχε, ο "Κυνόδοντας" έκανε το καλλίτερο άνοιγμα της εβδομάδας-, θα μπορούσε να υπάρξει μια διόρθωση και η ταινία να δοθεί και στο ευρύτερο κοινό, αυτό που δεν θέλει να τη δει καθισμένο σε μια βρώμικη μοκέτα και μυρίζοντας την αποφορά της υπόγειας Αθήνας.

Και την ταινία πρέπει να τη δουν όλοι. Γιατί όλοι έχουν υποφέρει κάποια στιγμή από τη θηλειά της οικογένειας. Γιατί όλοι έχουν ονειρευθεί κάποια στιγμή ένα ταξίδι στο άγνωστο -σαν λύτρωση από το γνωστό. Γιατί όλοι έχουν υπάρξει κάποια στιγμή στη ζωή τους τόσο μουδιασμένοι ώστε να μιλούν εντελώς αποστασιοποιημένοι, σαν αυτιστικοί. Γιατί όλοι κάποτε έχουν υπάρξει κλινικά νεκροί...

Αν θέλεις με το ζόρι να κατατάξεις τον "Κυνόδοντα" σε μια κινηματογραφική κατηγορία (εξαιρετικά δύσκολο), τότε θα πρέπει να τον χαρακτηρίσεις θρίλερ. Ταινία τρόμου καλλίτερα. Η παντελής ύπαρξη της κοινής λογικής στο πώς ζει αυτή η οικογένεια χωρίς όνομα σε κάνει να τρομάζεις στην σκέψη της επόμενης σκηνής. Της κάθε επόμενης σκηνής. Τι θα συμβεί μετά; Πότε θα ξεσπάσει όλο αυτό; Και ο μέγας μαέστρος Λάνθιμος σου χώνει ακόμη περισσότερο αναισθητικό εκεί που πρέπει να φρικάρεις -κι αντί να κλαις από τη φρίκη, χαμογελάς με τα όσα ενοχλητικά βλέπεις. Καθ' όλη την διάρκεια του "Κυνόδοντα" διασκεδάζεις. Γελάς πολύ, ταυτίζεσαι με διάφορα (κουλά) πράγματα, συλλαμβάνεις τον εαυτό σου μέχρι και να ερεθίζεται με την σουρεαλιστική του πραγματικότητα -με την περίεργη εξουσία της απόλυτης "ηθικής", όπως την έχουν ορίσει οι γονείς. Όταν επιστρέφεις σπίτι όμως, ανακαλύπτεις πως όση ώρα εσύ χάζευες την οθόνη, όση ώρα δρούσε αυτή η ένεση αναισθητικού που σου είχε κάνει ο Γιώργος Λάνθιμος, κάποιος σου αφαίρεσε τον κυνόδοντα. Και με το πουκάμισό σου γεμάτο αίματα κι έναν αφόρητο πόνο στο κεφάλι, πέφτεις να κοιμηθείς και να συνειδητοποίησεις τι πήγες μόλις κι έκανες.

17 σχόλια:

microSpinach είπε...

ρε ο μικρόκοσμος είναι πολύ πολύ καλός, μη λες ένα σινεμά στη συγγρού ντροπή

Homo Ludens είπε...

@ microSpinach: Ναι μωρέ, το ξέρω. Επειδή δεν είχα άλλο επιχείρημα να το κράξω, πέταξα το υποτιμητικό για τη Συγγρού. Από την άλλη, ας το δούμε εντελώς αντικειμενικά: Ποιος πάει σινεμά στη Συγγρού; Έστω στον Μικρόκοσμο;

inverted_a είπε...

Ότι πρέπει να την δουν όλοι συμφωνώ.

Αριστούργημα πάντως δεν την λες (ας είμαστε και λίγο λογικοί).

Αριστούργημα θα ήταν αν την γύριζε κάποιος Έλληνας την δεκαετία του 70 ή του 80.

Homo Ludens είπε...

@ inverted_a: Δεν με απασχολεί καν αν τη γύρισε Έλληνας, Τούρκος ή Μογγόλος, ούτε αν τη γύρισε το 1947. Ο "Κυνόδοντας" είναι αριστούργημα. Αμφιβάλλω αν θα βγουν άλλες τόσο καλές ταινίες φέτος.

Ανώνυμος είπε...

Ποιος πάει σινεμά στη Συγγρού; Έστω στον Μικρόκοσμο;

Ολοι οσοι μένουν στο Κουκάκι (και ειναι πολλοί), στην Πλάκα, και στου Μακρυγιάννη.Επίσης όσοι θέλουν να δουν ταινίες στο Μικρόκοσμο που ειναι απο τις πιο άνετες και ωραίες αιθουσες της Αθήνας (σε αντιθεση με το Αστυ).

King Mob είπε...

Μια χαρά είναι και τα δύο αυτά τα σινεμά που αναφέρεις. Έχουν χαρακτήρα και συνέπεια.
Τώρα, γιατί βγήκε μόνο σε αυτά?
Τι να κάνουν, ψάχνουν τρόπους να αντιμετωπίσουν το τεράστιο πρόβλημα διανομής ταινιών στην Ελλάδα. Μην ξεχνάμε ότι η προηγούμενη ταινία του Λάνθιμου δεν κατάφερε καν να προβληθεί σε σινεμά. Παίχτηκε μόνο σε ειδικές προβολές στο bar Nixon.

inverted_a είπε...

Αριστούργημα δεν την λες με-τι-πο-τα. Αριστούργημα είναι το White Ribbon. Αυτό μάλιστα.

Homo Ludens είπε...

@ inverted_a: Δεν ήθελα με τίποτε να χρησιμοποιήσω τη φράση "της Ελλάδας", αλλά με παρέσυρες με το "White Ribbon". Ο Λάνθιμος είναι ο Χάνεκε της Ελλάδας! :)

inverted_a είπε...

χεχεχε! Αυτό το παρατσούκλι φοβάμαι ότι του το κόλλησαν επειδή πήρε το Ένα Κάποιο Βλέμμα ενώ ο Χάνεκε πήρε τον Χρυσό Φοίνικα στον ίδιο διαγωνισμό, κι όχι τόσο επειδή είναι κοντά σαν κινηματογραφικό στυλ.

Τέλος πάντων, ο Κυνόδοντας είναι μία ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ταινία, της αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια και μακάρι και γίνει παράδειγμα για καλύτερα πράγματα στο ελληνικό σινεμά.

iliasn είπε...

Για την ιστορία, η "ρομαντική ιστορία που κουβαλάει" είναι το ότι υπήρξε κρεματώριο των Γερμανών!

Homo Ludens είπε...

Και κάτι που παρέλειψα: Ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει ο "Κυνόδοντας" είναι η "επανένωση" των Mary & The Boy. Υποθέτω ότι η ταινία γυρίστηκε (και το κάστινγκ έγινε στα σίγουρα) πριν ο Αλέξανδρος Βούλγαρης και η Μαίρη Τσώνη χωρίσουν τα τσανάκια τους, αλλά ο θεατής την βλέπει τώρα, που το άξιο ελληνικό ντουέτο δεν υπάρχει πια. Η Μαίρη Τσώνη υποδύεται τη μικρή κόρη και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης τον εκπαιδευτή σκύλων. Τι ειρωνία: Ούτε στην ταινία καταφέρνουν να συναντηθούν...

Homo Ludens είπε...

@ Ανώνυμος: Μη ρίχνετε άλλη φωτιά στο "Ποιος πάει σινεμά στη Συγγρού;". Η απάντησή σας μοιάζει με την απάντηση που θα έδινα κι εγώ για το γειτονικό μου "Διάνα". Κουρασμένοι Μαρουσιώτες στην τρίτη ηλικία, συνοδευόμενοι από τις κυρίες τους, αυτοί ακριβώς που δεν έχουν καταφέρει να ανανεώσουν το δίπλωμα οδήγησης και για τους οποίους η ιδέα και μόνο να πάρουν το τρένο και να κατεβούν στην ΑΘήνα αποτελεί λόγο γκρίνιας με διάρκεια ολόκληρης εβδομάδας.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάντως απέκτησα τις αισθήσεις μου λίγα λεπτά μετά την ταινία...Όλοι έτσι είμαστε. Άσχετως οικογένειας. Θα σπάσουμε δόντι για κάτι που θέλουμε και μετά θα πιούμε την πορτοκαλάδα μας φρεσκοστιμμένη γιατί αλλιώς...θα χάσει το νόημά της... (=ατάκα από την ταινία που μου άρεσε πολύ και κανονικά έπρεπε να την προφέρει η ατάλαντη αυτή μάνα που έπαιζε στα σίριαλ της Μιρέλλας Παπαοικονόμου)!

Nikos Fotakis είπε...

@iliasn:
"κρατητήριο", όχι "κρεματόριο".
Το υπόγειο της Κοραή όπου βρίσκεται το "Άστυ" υπήρξε μπουντρούμι επί Κατοχής - γι' αυτό και βρωμάει ακόμη.
Εξ όσων γνωρίζω - κι ελπίζω να μην κάνω λάθος - στην Ελλάδα δεν είχαμε κρεματόρια...

River Phoenix είπε...

πολύ καλή ταινία...όπως την περίμενα...ζήτω οι disfunctional οικογένειες :-)

iliasn είπε...

αχ θεέ μου, κρεματόριο έγραψα; πάλι καλά που δεν το έκανα και στρατόπεδο συγκέντρωσης !

Kostas είπε...

Παιδιά ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ θα ήταν αν ο γιός, εκτός απο την αδερφή του, πήδαγε την μάνα του, τον πατέρα του, και φυσικά την γάτα και τις τσιπούρες! Τότε το Όσκαρ θα το είχαμε στο τσεπάκι!

Να ναι καλά οι άνθρωποι που γυρίζουν αυτές τις ταινίες και μας κάνουν και γελάμε...