26 Δεκ 2013

All you need is Love, Actually


Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, πού ή πώς είδα τo "Love, Actually" - μάλλον στα Village, μάλλον ήμασταν τέσσερις, εμείς κι ένα φιλικό ζευγάρι, μάλλον την δεύτερη ή τρίτη εβδομάδα προβολής - θυμάμαι όμως ότι πήγα ελαφρώς προκατειλημμένος αρνητικά και ότι, ενώ τελικά η ταινία μου άρεσε, σε καμία περίπτωση δεν βγήκα από την αίθουσα πιστεύοντας ότι είδα κάτι κλασικό - πολύ περισσότερο δε, ότι μερικά χρόνια μετά, θα αποτελούσε μέρος της εθιμοτυπικής προβολής ταινιών με φόντο τα λαμπιόνια του δέντρου, μαζί με ταινίες όπως το "Charlie Brown Christmas", το "Μια υπέροχη ζωή", το "Όταν ο Χάρι Γνώρισε την Σάλι", το "Radio Days", το "Singing in the Rain" κ.ο.κ. Αυτό συνέβη σιγά σιγά και μάλλον ύπουλα. Και τώρα, δέκα χρόνια μετά, αποτελεί μέρος του χριστουγεννιάτικου κινηματογραφικού κανόνα. Η ταινία προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες με τον τίτλο "Αγάπη είναι…" Ο τίτλος ήταν ελαφρώς παραπλανητικός. Μια ακριβέστερη απόδοση θα ήταν "Η αγάπη στην πραγματικότητα", κάτι που θα ήταν ακόμη πιο παραπλανητικό. Υπάρχει ελάχιστη πραγματικότητα σ' αυτήν την ταινία - κι ακριβώς αυτό είναι που την κάνει χριστουγεννιάτικη ταινία. Γιατί τα Χριστούγεννα είναι ακριβώς η εποχή του χρόνου που επιτρέπει κανείς στον εαυτό του να ρίξει τις αντιστάσεις του και να πιστέψει στα παραμύθια - κυρίως σ' αυτά για την αγάπη "στην πραγματικότητα".

Η βασική μομφή ενάντια στην ταινία, είναι ότι πρόκειται για μια χαρακτηριστική, εξώφθαλμη περίπτωση "συναισθηματικής πορνογραφίας". Από τον αρχικό μονόλογο στην αίθουσα υποδοχής του Χίθροου, με την φωνή του Χιου Γκραντ να θυμάται ότι "όταν τα αεροπλάνα χτύπησαν τους Δίδυμους Πύργους, κανένα από τα τηλέφωνα των επιβατών δεν ήταν μηνύματα μίσους ή εκδίκησης - ήταν όλα μηνύματα αγάπης", μέχρι την εμφάνισή του στην τελική σκηνή στο ίδιο αεροδρόμιο, στον ρόλο του Βρετανού πρωθυπουργού - μια τονιμπλερική φαντασίωση - που ερωτεύεται ένα λαϊκό κορίτσι, όλη η ταινία γαργαλά τους δακρυγόνους αδένες. Και δεν το κρύβει. To "Love, Actually" φώναζε από την αφίσα ότι πρόκειται για την εφαρμογή μιας συνταγής: παίρνεις μια dream team βρετανικού σινεμά (ναι, η Λόρα Λίνεϊ είναι Αμερικανίδα, αλλά δεν έχει σημασία: από την Έμα Τόμσον μέχρι τον Χιου Γκραντ, μέσω Λίαμ Νίσον, Κόλιν Φερθ, κ.ο.κ. όλοι επισκιάζονται από τον Μπιλ Νάι, ό,τι ρόλο κι αν κάνει), προσθέτεις λαμπιόνια και δέντρα, μια δόση κοσμοπολιτισμού, πυκνογραμμένους διαλόγους, εναλλαγές του δράματος με την κωμωδία, αναφορές στην ποπ κουλτούρα (η σχέση του Κέρτις με την ποπ αξίζει από μόνη της ανάλυσης), γενναίες δόσεις κομψού, καλόκαρδου χιούμορ και πασπαλίζεις πάνω σε μια σειρά από παράλληλες πλοκές που καταγράφουν διαφορετικές εκφάνσεις του έρωτα. Βοηθά κι ένα soundtrack που περιλαμβάνει μια παρωδία ενός άψογου τραγουδιού, το "μάλλον-καλύτερο-ποπ-τραγούδι-όλων-των-εποχών" σε ρόλο κλειδί (για το All you need is love των Beatles ο λόγος), λίγη Τζόνι Μίτσελ και ναι, Bay City Rollers. Ο Ρίτσαρντ Κέρτις ακολούθησε την συνταγή κατά γράμμα. Βλέποντας την ταινία, είναι σαν να τον βλέπεις να προσθέτει υλικά και να ανακατεύει. Αλλά - και γι' αυτό υπάρχουν οι συνταγές - το πιάτο του βγήκε. Αυτό όμως είναι το θέμα με την πορνογραφία. Το ότι πολλές φορές καταφέρνει να παραμερίσει την λογική του θεατή και να απευθυνθεί κατευθείαν στο ένστικτο, με τελικό σκοπό τον οργασμό - εν προκειμένω, τον συναισθηματικό.

(Μέρος αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, την Κυριακή 22/12)

22 Δεκ 2013

Ωραία ήταν και φέτος (και, ναι, κέρδισαν πάλι οι Arcade Fire)


Τέλειωσε κι αυτή η Blogovision. Όμορφα πράγματα έγιναν στο χθεσινό πάρτυ στο Τώρα Κ44. Ωραίες μουσικές έπαιξαν και οι 5 DJs μας και βέβαια ο Άγγελος Αϊβάζης με τους Black Canvas. Μούρλια βασικά. Χορέψαμε και το γιορτάσαμε. Άντε και του χρόνου.

Για πιο συγκινητική περίληψη όλου αυτού του πράγματος, καλό είναι να πας στο blog του Μάρκου.

Η 100άδα με τις ψήφους που έλαβε κάθε άλμπουμ σε παρένθεση ακολουθεί:

1. Arcade Fire - "Reflektor" (1494)
2. Daft Punk - "Random Access Memories" (1294)
3. Arctic Monkeys - "AM" (1053)
4. National - "Trouble Will Find Me" (1038)
5. Vampire Weekend - "Modern Vampires Of The City" (870)
6. My Bloody Valentine - "Mbv" (855)
7. James Blake - "Overgrown" (798)
8. Savages - "Silence Yourself" (650)
9. Queens Of The Stone Age - "...Like Clockwork" (649)
10. Atoms For Peace - "AMOK" (600)
11. Chvrches - "The Bones Of What You Believe" (565)
12. Boards Of Canada - "Tomorrow's Harvest" (537)
13. Deerhunter - "Monomania" (528)
14. Knife - "Shaking The Habitual" (524)
15. Jon Hopkins - "Immunity" (520)
16. Darkside - "Psychic" (480)
17. Kanye West - "Yeezus" (478)
18. Justin Timberlake - "The 20/20 Experience" (425)
19. Black Angels - "Indigo Meadow" (425)
20. John Grant - "Pale Green Ghosts" (424)
21. Nick Cave And The Bad Seeds - "Push The Sky Away" (404)
22. Chelsea Wolfe - "Pain Is Beauty" (372)
23. Woodkid - "The Golden Age" (361)
24. Bill Callahan - "Dream River" (360)
25. Sigur Ros - "Kveikur" (346)
26. Fuck Buttons - "Slow Focus" (338)
27. London Grammar - "If You Wait" (321)
28. David Bowie - "The Next Day" (320)
29. Kurt Vile - "Wakin On A Pretty Daze" (297)
30. Girls Names - "The New Life" (294)
31. Deafheaven - "Sunbather" (292)
32. Forest Swords - "Engravings" (277)
33. Disclosure - "Settle" (274)
34. Larry Gus - "Years Not Living" (251)
35. Foxygen - "We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic" (248)
36. HAIM - "Days Are Gone" (247)
37. Parquet Courts - "Light Up Gold" (239)
38. Factory Floor - "Factory Floor" (233)
39. Phosphorescent - "Muchacho" (208)
40. Julia Holter - "Loud City Song" (204)
41. Foals - "Holy Fire" (197)
42. These New Puritans - "Field Of Reeds" (197)
43. Thee Oh Sees - "Floating Coffin" (189)
44. Iceage - "You're Nothing" (188)
45. Franz Ferdinand - "Right Thoughts, Right Words, Right Action" (186)
46. Still Corners - "Strange Pleasures" (186)
47. MS MR - "Secondhand Rapture" (181)
48. Rhye - "Woman" (180)
49. White Lies - "Big Tv" (171)
50. Pan Pan - "Missing Two Trains On Purpose" (171)
51. The Men - "New Moon" (171)
52. Tim Hecker - "Virgins" (167)
53. Steve Mason - "Monkey Minds In The Devil's Time" (166)
54. Crystal Stilts - "Nature Noir" (159)
55. Charli XCX - "True Romance" (154)
56. Washed Out - "Paracosm" (151)
57. 65daysofstatic - "Wild Light" (148)
58. Mikal Cronin - "MCII" (146)
59. Primal Scream - "More Light" (146)
60. Goldfrapp - "Tales Of Us" (144)
61. Yeah Yeah Yeahs - "Mosquito" (142)
62. Tricky - "False Idols" (141)
63. Moderat - "II" (139)
64. Laura Marling - "Once I Was An Eagle" (138)
65. Nine Inch Nails - "Hesitation Marks" (137)
66. Unknown Mortal Orchestra - "II" (133)
67. Devendra Banhart - "Mala" (131)
68. Pearl Jam - "Lightning Bolt" (131)
69. Vår - "No One Dances Quite Like My Brothers" (129)
70. Kavinsky - "Outrun" (129)
71. Yo La Tengo - "Fade" (128)
72. Pharmakon - "Abandon" (122)
73. Austra - "Olympia" (122)
74. Hookworms - "Pearl Mystic" (120)
75. Daughter - "If You Leave" (120)
76. The Strokes - "Comedown Machine" (118)
77. Jonathan Wilson - "Fanfare" (117)
78. Lorde - "Pure Heroine" (117)
79. Carcass - "Surgical Steel" (116)
80. King Krule - "6 Feet Beneath The Moon" (115)
81. Mazzy Star - "Seasons Of Your Day" (114)
82. Editors - "The Weight Of Your Love" (109)
83. Moonface - "Julia With Blue Jeans On" (106)
84. Midlake - "Antiphon" (106)
85. Wooden Shjips - "Back To Land" (105)
86. Lady Gaga - "Artpop" (104)
87. Fidlar - "Fidlar" (104)
88. Dirty Beaches - "Drifters/Love Is The Devil" (103)
89. Keep Shelly In Athens - "At Home" (103)
90. Suede - "Bloodsports" (103)
91. Steven Wilson - "The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)" (102)
92. Flaming Lips - "The Terror" (102)
93. Black Rebel Motorcycle Club - "Specter At The Feast" (102)
94. Bonobo - "The North Borders" (101)
95. Matt Elliott - "Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart" (98)
96. Portugal. The Man - "Evil Friends" (96)
97. Local Natives - "Hummingbird" (96)
98. Ulver - "Messe I.X-VI.X" (96)
99. TORRES - "TORRES" (91)
100. Jim James - "Regions Of Light And Sound Of God" (90)

20 Δεκ 2013

Τα 10 πιο απογοητευτικά άλμπουμ της χρονιάς


Το ότι το παρόν κείμενο εμφανίζεται μεσούσης της Blogovision δεν σημαίνει ότι έχει σκοπό να επηρρεάσει καταστάσεις ή –ακόμη χειρότερα- να δημιουργήσει έχθρες και άρα συζήτηση στα social media και άρα περισσότερα hits για το site κλπ. Όχι ότι δεν θέλουμε hits (μετράμε ακόμη σε hits αλήθεια;), αλλά θέλουμε να τα κερδίζουμε γιατί είμαστε καλά παιδιά και όχι με τεχνάσματα. Για του λόγου το αληθές, στη λίστα που ακολουθεί υπάρχουν άλμπουμ που θα τα βρεις να έχουν κατακτήσει μια θέση μέσα στο προσωπικό μου Top 20 για τη φετινή Blogovision.

Όχι, δεν έχω προσπαθήσει να φτιάξω μια «αντικειμενική» λίστα με απογοητεύσεις. Υποκειμενική όσο δεν πάει άλλο είναι η δεκάδα που ακολουθεί. Το κόλπο πρέπει να το ψάξεις στη λέξη «απογοήτευση». Τι συνιστά απογοήτευση τελικά; Έχω επιλέξει τον εξής ορισμό: Ένα άλμπουμ που έρχεται από ένα μεγάλο όνομα του μουσικού στερεώματος, έχει συζητηθεί πολύ πριν τον ερχομό του, αλλά δεν ενθουσιάζει όταν τελικά κυκλοφορεί –αντιθέτως με ό,τι περίμεναν οι περισσότεροι. Κοινώς, αν αντικαταστήσεις το «απογοητευτικά» με το «overhyped», πάλι μέσα θα πέσεις και θα έχεις αποφύγει τον πολύ αρνητισμό. Πάμε, με αλφαβητική σειρά:

Arcade Fire – “Reflektor”
Με το “Funeral” άλλαξαν τα 00s, με το “Suburbs” έδωσαν εκκίνηση στα 10s, το “Neon Bible” που είχε μεσολαβήσει, αποδεικνύεται -όσο περνάει από πάνω του ο χρόνος- όλο και πιο πολύτιμο, όλο και πιο ιστορικό. 3 στα 3 αριστουργήματα, 3 στα 3 άλμπουμ – σημεία αναφοράς. Το “Reflektor” είναι κι αυτό σημείο αναφοράς. Για το ιδιαίτερο μάρκετινγκ με το οποίο πουσαρίστηκε, για τη στροφή στον ήχο τους και για πολλά άλλα πράγματα. Όχι όμως για την ουσία του. Επίσης: Είναι και αριστούργημα; Ή πρόκειται για ένα αυτοαναφορικό, ματαιόδοξο πόνημα που διώχνει μακριά τους πρώιμους φίλους των Arcade Fire;

Boards Of Canada – “Tomorrow’s Harvest”
Και εδώ ισχύει αυτό που ισχύει για το “Reflekor” σε μεγάλο βαθμό. Το άλμπουμ δεν είναι κακό. Κάθε άλλο. Αλλά όταν έχεις κάθε τύπο που ακολουθείς στο Twitter και κάθε μουσικό site που διαβάζεις να σου ζαλίζουν τον έρωτα για την επερχόμενη κυκλοφορία των Boards Of Canada μήνες πριν αυτή εμφανιστεί, όταν τελικά το ακούς, σε πιάνει κάτι που καταλήγει σε «εσύ κι ο γρύλος σου».

Daft Punk – “Random Access Memories”
Τόσα χρόνια αναμονής για ένα disco hit; Πέραν του “Get Lucky”, τι; Ή, πιο σωστά: Γίνεται να το αντιμετωπίσεις ως ολοκληρωμένο άλμπουμ, ή είναι απλά μια δικαιολογία για το τραγούδι της χρονιάς, της δεκαετίας μάλλον;

Deerhunter – “Monomania”
Με το “Microcastle” και κυρίως με το “Halcyon Digest” κατάφεραν να κερδίσουν κοινό που μέχρι τότε βρισκόταν έξω από το στενό πυρήνα των fans τους. Και ξαφνικά τους έπιασε μια monomania και έδιωξαν μακριά τους όλους όσοι δεν μπορούν να την κατανοήσουν.

The Knife – “Shaking The Habitual”
Εδώ έχουμε μια παρόμοια περίπτωση με των Boards Of Canada μόνο που στην όλη απογοήτευση προστίθεται το πιο σημαντικό: Το άλμπουμ είναι απλά εμετικό.

Lady Gaga – “ARTPOP”
Η Lady Gaga την βλέπει ξαφνικά Andy Warhol και ξεχνά πώς να φτιάχνει απολαυστική, ξεσηκωτική μουσική σαν κι αυτή του “The Fame” και του “The Fame Monster”. Τελικά το “Born This Way” δεν ήταν παρένθεση. Ήταν το ξεκίνημα της κατρακύλας της μουσικής της πορείας. Τώρα μας μένει μόνο το σόου.

MGMT – “MGMT”
Όπου η μπάντα που υποσχέθηκε (και σχεδόν εκπλήρωσε) τα πάντα πριν από πέντε χρόνια, τώρα αποδεικνύει ότι αυτά τα πάντα ήταν απλά θέμα ενός σπουδαίου παραγωγού και ενός δυνατού συμβολαίου. Σκοτώνουν επίτηδες τον διάσημο εαυτό τους, προφανώς γιατί δεν μπορούν να τον διαχειριστούν, αλλά μαζί πνίγουν και το όποιο ταλέντο τους, γράφοντας ακατάληπτες νεοψυχεδέλειες, στο όριο του κωμικού.

Justin Timberlake – “The 20/20 Experience”
Ένα άλμπουμ που δεν ήθελε να κυκλοφορήσει ούτε κι ο ίδιος και που –ως αντίποινα στην δισκογραφική του-, φρόντισε να το κάνει τόσο φλύαρο και βαρετό ώστε απλά να μην ακούγεται.

Yeah Yeah Yeahs – “Mosquito”
Κερδίζει εύκολα τον τίτλο του αθλιότερου εξωφύλλου της χρονιάς, αλλά δυστυχώς τίποτε άλλο. Είναι ένα άλμπουμ τόσο αδιάφορο που όταν το ακούς, σχεδόν παρακαλάς να σου επιτεθούν χιλιάδες αιμοβόρα κουνούπια ταυτόχρονα, μπας και ξυπνήσεις από το λήθαργο.

Kanye West – “Yeezus”
Περιμένεις ότι όλη αυτή η αυτοαναφορικότητα, όλη αυτή η ματαιοδοξία, μπορεί και να έχει μια βάση, ένα μεγαλείο. Το θυμάσαι, ίσως, πριν από δέκα χρόνια να είναι δομικό στοιχείο των δύο πρώτων του άλμπουμ και ελπίζεις κάθε φορά που κυκλοφορεί νέα δουλειά ότι θα είναι περισσότερο RZA παρά Kim Kardashian. Ο Kanye West όμως είναι πια ο ορισμός του καρντασιανισμού.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

#01. Moonface - Julia With Blue Jeans On


[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Βάρβαρος: Λέξη που στην Αρχαία Ελλάδα χαρακτήριζε όσους δεν ήταν Ελληνες (από το "μπαρ-μπαρ", τον ήχο που άκουγαν οι πρόγονοί μας σε μια ξένη γλώσσα) και που στη Ρώμη και το Μεσαίωνα έφτασε να χαρακτηρίζει τους απολίτιστους και επιθετικούς λαούς. Επίσης, τίτλος δύο τραγουδιών στο τελευταίο άλμπουμ του Spencer Krug, που το υπογράφει με το ψευδώνυμο Moonface.

Μάθημα της 20ης Δεκεμβρίου 2013: Κι ύστερα ήρθαν οι βάρβαροι.

Όπως θα κατάλαβες από τα posts που συνόδευσαν τα 20 αγαπημένα μου άλμπουμ για το 2013, το κόλλημά μου αυτή τη χρονιά ήταν η Ιστορία. Έχω χάσει το μέτρημα του πόσα βιβλία και πόσα ντοκιμαντέρ κατανάλωσα μέσα στη χρονιά, αλλά και του πόσες μάχες έδωσα, πόσες εμπορικές αποστολές οργάνωσα και πόσους γάμους κανόνισα στα Europa Universalis και Crusader Kings, για να αλλάξω το ρου της. Απ' όλες αυτές τις περιπέτειες, όλες αυτές τις μορφές που γέμισαν τη χρονιά μου, ήταν δύο εκείνοι που με τράβηξαν περισσότερο, τόσο ώστε πια να μπορώ να καυχιέμαι ότι γνωρίζω σχεδόν τα πάντα για την πάρτη τους: Ο Μογγόλος Τεμουτζίν και ο Τουρκομογγόλος Τιμούρ. Αλλιώς, ο Τζένγκις Χαν και ο Ταμερλάνος. Δηλαδή αυτοί που για τον πολύ κόσμο δίνουν τον απόλυτο ορισμό του "βαρβάρου".

Οι βάρβαροι είναι μια ιδιαίτερη πτυχή της Ιστορίας. Συμβολίζουν την επέλαση του απολίτιστου, με μοναδικό πλεονέκτημα τη δύναμη των όπλων, έναντι του πολιτισμένου. Αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι έκαναν ακριβώς αυτό. Σύμφωνοι, οι πιο γνωστές εκδοχές αυτού που ονομάζουμε "βάρβαροι" (οι Σκύθες στην Αρχαία Ελλάδα, οι Ούνοι και οι Γότθοι στα ρωμαϊκά χρόνια, οι Μογγόλοι νομάδες της Ασίας κ.λπ) ήταν απολίτιστοι σε σχέση με τα μεγάλα κέντρα που απειλούσαν (ελληνικός κόσμος, Ρώμη, Κίνα κ.λπ). Αλλά οι βάρβαροι γίνονταν πραγματικά απειλητικοί μόνο όταν τα κέντρα αυτά βρίσκονταν σε παρακμή. Ήταν τα ίδια τα προβλήματα του πολιτισμένου κόσμου που τούς έδιναν δύναμη. Και, στις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν οι ίδιοι οι βάρβαροι που αποδεικνύονταν πολύ πιο πρόθυμοι να εκπολιτιστούν απ' όσο βόλευε τους πολιτισμένους αντιπάλους τους. Το πιο βασικό: Οι βάρβαροι γίνονταν πάντα ο κινητήριος μοχλός για να περάσει ο κόσμος -η περιοχή στην οποία δρούσαν, τέλος πάντων- στην επόμενή του εποχή. Να κλείσει οριστικά ένα κεφάλαιο που έπρεπε να κλείσει και να ανοίξει ένα νέο.

Το παράδειγμα του Τζένγκις Χαν είναι η καλύτερη απόδειξη. Ο Τεμουτζίν δεν ήταν ο μεγαλύτερος φονιάς της Ιστορίας (ο Ταμερλάνος παίζει πιο δυνατά γι' αυτόν τον ρόλο, παρέα με τον Χίτλερ και τον Στάλιν, βέβαια), αλλά ένας ιδιοφυής στρατιώτης που έγινε οραματιστής δημιουργός της μεγαλύτερης ενιαίας αυτοκρατορίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Η δική του Μογγολία, εκτεινόμενη από τη θάλασσα της Κίνας ως τη σημερινή Ουγγαρία και από τα Ιμαλάια ως τη Σιβηρία, ήταν πρωτοπόρος στον τομέα του εμπορίου, της ανεξιθρησκίας, της οικονομίας (και, βέβαια, της στρατιωτικής τέχνης). Χάρη στον Τζένγκις Χαν δημιουργήθηκε ο Δρόμος του Μεταξιού, για παράδειγμα. Και η Pax Mongolica και τα οφέλη της αφορούσαν πολύ περισσότερους λαούς και περιοχές απ' ότι η Pax Romana μερικούς αιώνες πριν.

Τον Ταμερλάνο δεν μπορώ να τον υπερασπιστώ με την ίδια ευκολία, αφού μονίμως έψαχνε μια αφορμή για να επιτεθεί κατά δικαίων και αδίκων όχι με κάποιο ιδιαίτερο όραμα. Αλλά ακόμη κι εκείνος, ο Τιμούρ ο Κουτσός, ο πιο τρομακτικός στρατηλάτης της Ιστορίας (δεν έχασε ποτέ καμμία μάχη -και έδωσε δεκάδες) έκανε το παν για να καταστήσει την πρωτεύουσα του, την Σαμαρκάνδη, κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού. Έσφαζε το σύμπαν μετά από την άλωση μιας πόλης, ας πούμε, αλλά τα μεγάλα μυαλά τα κρατούσε ζωντανά και τα έστελνε με τιμές στη Σαμαρκάνδη. Και, για να ασκήσουν την τέχνη τους ή την επιστήμη τους, τούς έχτιζε τα πιο εντυπωσιακά κτίσματα που γνώρισε ποτέ ο ισλαμικός κόσμος.

Πιο ενδιαφέρουσα εποχή, βέβαια, για το φαινόμενο των βαρβάρων ήταν ο 5ος αιώνας και η επέλαση των Ούνων, που ανάγκασε τους Γότθους, τους Βανδάλους και άλλες βαρβαρικές φυλές να περάσουν το Δούναβη και να διαλύσουν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ανοίγοντας το δρόμο για την επόμενη μεγάλη περίοδο της ιστορίας, το Μεσαίωνα. Αλλά κάπου εδώ θεωρητικά πρέπει να γράψουμε και για μουσική, οπότε καλό είναι ν' αφήσουμε κατά μέρος την πολλή Ιστορία. Για τους βαρβάρους, λοιπόν, και την πολυδιάστατη "προσωπικότητά" τους τα έχει ήδη πει μια φορά ο Καβάφης. Φέτος αποφάσισε να τα πει και ο Spencer Krug. Ο πιο αγαπημένος μου από τους καλλιτέχνες της νέας γενιάς, εμφανίστηκε το 2013 ως Moonface με το Julia With Blue Jeans On (για το οποίo τα λέω αναλυτικότατα εδώ) και έστησε ένα ιδιότυπο love story που σε δύο του σημεία παρομοιάζει την ερωτική σχέση μ' αυτήν που έχει ο πολιτισμένος με τον βάρβαρο.

Άκουσέ το όλο εδώ:


Η πλήρης λίστα με τα καλλίτερά μου άλμπουμ για το 2013:
01. Moonface - Julia With Blue Jeans On
02. Portugal. The Man - Evil Friends
03. Devendra Banhart - Mala
04. Suede - Bloodsports
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

19 Δεκ 2013

Cartoon Dandy's Blogovision: 10-2


Μία ανάσα πριν την κορφή για το 2013 το countdown συνεχίζεται και ναι καλά βλέπετε στην 10αδα μου φιγουράρουν περήφανες η Miley και η Katy γιατί τη δηθενιά πολλοί εμίσησαν, τις pop ντίβες ουδείς. Σε άλλα νέα οι μουσικές εμμονές μου μονοπώλησαν τις τρεις πρώτες θέσεις, δύο από τις οποίες είναι χρόνια δηλωμένες και κάπως έτσι οι Au Revoir Simone και οι Franz Ferdinand παίρνουν το 8άρι και το 10άρι το καλό (ουψ συγγνώμη δεν είμαστε στη Eurovision), ενώ οι Callas είναι η μοναδική ελληνική συμμετοχή στη δική μου 20άδα.

10. Miley Cyrus – Bangerz – Το reinvention της χρονιάς
9. Haim – Days Are Gone – Stevie Nicks ζεις, εσύ μας οδηγείς
8. The Callas – Am I Vertical? – Ντόπιο πράμα, μέγκλα λέμε.
7. Blood Orange – Cupid Deluxe – Τα beat του Dev Hynes σε στοιχειώνουν από την πρώτη ακρόαση.
6. Still Corners –Strange Pleasures – Πότε η pop δεν ήταν τόσο μελαγχολική.
5. London Grammar – If You Wait – Η μεγάλη φωνή της χρονιάς σε συσκευασία μπάντας.
4. Katy Perry – Prism – Η pop βασίλισσα της καρδιάς μου.
3. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action – Μερικές αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ, ιδιαίτερα επιστρέφουν με τόσο καλά album που ο τύπος αδίκως υποτίμησε.
2. Au Revoir Simone - Move in Spectrums – Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να κάνουν τέλεια αυτά τα κορίτσια και η pop τους είναι πάντα αριστουργηματική.

(Cartoon Dandy's* Blogovision 11-20)

(*To ΠΠC έχει την τιμή να φιλοξενεί για μία ακόμη χρονιά ως guest blogger τον υπέροχο Cartoon Dandy.)

#02. Portugal. The Man - Evil Friends


[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Πορτογαλία: Χώρα της Ευρώπης. Επίσης, το πρώτο συνθετικό του ονόματος της μπάντας από το Όρεγκον των ΗΠΑ Portugal. The Man.

Μάθημα της 19ης Δεκεμβρίου 2013: Πορτογαλία. Η χώρα.

Μέχρι περίπου το 1400 μ.Χ. η Πορτογαλία ήταν το τελευταίο κατοικήσιμο έδαφος της Ευρώπης πριν την απέραντη "έρημο" που εκτεινόταν στα δυτικά. Πριν τον ωκεανό δηλαδή. Ήταν ένα φτωχό, ασήμαντο βασίλειο, που κατάφερνε να επιβιώνει μέσα στο χρόνο χάρη στις διπλωματικές του ενέργειες για να τα έχει καλά με τους μουσουλμάνους γείτονές του στο Νότο αλλά και τους αρκετά πιο άγριους Καστιγιάνους στην Ανατολή.

Στην αυγή του 15ου αιώνα, η Λισαβόνα, η πρωτεύουσά της, άρχισε να αποκτά ένα σημαντικό ρόλο και να δίνει στο βασίλειο ένα σχετικό πλούτο. Το εμπόριο διά της θαλάσσης, χάρη και στα βελτιωμένα πλοία με τη μεγαλύτερη χωρητικότητα και την βελτιωμένη ναυσιπλοΐα, την καθιστούσε τον συνεκτικό δεσμό μεταξύ της Μεσογείου και των βόρειων θαλασσών. Έτσι, οι Πορτογάλοι ναυτικοί απέκτησαν μια εμπειρία που δεν την είχαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι (εξαιρουμένων, φυσικά, των Γενοβέζων και των Βενετσιάνων). Το 1426 μάλιστα έπλευσαν ως τη Μαδέιρα και το 1430 ως τις Αζόρες, στήνοντας τις πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες στον Ατλαντικό. Δεν το έλεγες "αυτοκρατορία" ακόμη, αλλά οι φτωχοί Πορτογάλοι είχαν ανοίξει τα μάτια τους και είχαν ξεκινήσει τα πειράματα.

Η αποκάλυψη ήρθε μερικά χρόνια αργότερα όταν κάποιοι σπουδαίοι θαλασσοπόροι έπεισαν το στέμμα ότι η Πορτογαλία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο για τα συμφέροντα της καθολικής Ευρώπης. Πώς; Χάρη στη γεωγραφική της θέση, θα μπορούσε να βρει μια θαλάσσια οδό που θα παρήκαμπτε το "μουσουλμανικό τείχος" που είχαν στήσει οι αυτοκρατορίες των Μαμελούκων και των Οθωμανών στη Βόρεια Αφρική και τη Μικρά Ασία, να αποκαταστήσει την άμεση σχέση των Ευρωπαίων εμπόρων με την Ανατολή και τα αγαθά των Ινδιών και της Κίνας και -το σημαντικότερο- να συνδεθεί με το θρυλικό χριστιανικό βασίλειο του Πατέρα Ιωάννη που βρισκόταν νοτίως της Αιγύπτου. Τέτοιο πράγμα, φυσικά, δεν υπήρχε, ήταν μια φαντασίωση των Ευρωπαίων, αλλά είχε γίνει τόσο μεγάλη μόδα με δεκάδες βιβλία να γράφονται γι' αυτό από τον 12ο αιώνα, ώστε ο βασιλιάς της Πορτογαλίας έδωσε το πράσινο φως για τις πανάκριβες αποστολές που θα ξεκινούσαν τον περίπλου της Αφρικής. Έμοιαζε σχεδόν με σταυροφορία κατά των απίστων.

Το 1498, ο Βάσκο ντα Γκάμα κατάφερε πρώτος να φτάσει στην Ινδία δια θαλάσσης. Η Καλκούτα, το ανατολικότερο άκρο του ταξιδιού του, ήταν ένα μοναδικό κατόρθωμα, αλλά η Πορτογαλία είχε ήδη αρχίσει να απολαμβάνει τους καρπούς του φιλόδοξου σχεδίου της, πολύ πριν αυτός φτάσει εκεί πέρα. Στις αφρικάνικές ακτές βρήκαν χρυσάφι και άλλα αγαθά στα οποία κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος δεν είχε πρόσβαση. Οι ίδιοι οι Αφρικανοί μισούσαν τη θάλασσα και έχτιζαν τα μικρά τους βασίλεια μόνο στην ενδοχώρα. Έτσι οι Πορτογάλοι δεν είχαν την παραμικρή ενόχληση. Για πολλά χρόνια κατάφεραν να κρατήσουν ακόμη και την πηγή του ξαφνικού τους πλουτισμού μυστικό.

Στην Ινδία, μην έχοντας τη δύναμη σε ανθρώπους και όπλα για να επιβάλουν τα θέλω τους στους ντόπιους, έστησαν ένα δίκτυο συναλλαγής με τους τοπικούς εμπόρους, που βασιζόταν σε ένα μεγάλο βαθμό σε "πειρατικές" τακτικές. Έφτιαξαν διάφορα εμπορικά κέντρα και στην ουσία υποχρέωναν τα πλοία των Ασιατών εμπόρων να περνούν από εκεί και να πληρώνουν κάποιου τύπου μίζα, αλλιώς ο ανώτερος τεχνολογικά στόλος των Πορτογάλων τα τραμπούκιζε εν πλω και τους έκλεβε την πραμάτεια. Μέχρι το 1540, ούτε 7.000 Πορτογάλοι συνολικά δεν ζούσαν στις αφρικανικές και τις ασιατικές τους κωμοπόλεις. Ο πλούτος του βασιλείου δεν ερχόταν από την κατάκτηση εύφορων περιοχών, αλλά από τον τρόπο που πίεζε το τοπικό τους εμπόριο προς όφελός του και από το γεγονός ότι οι υπόλοιπες -και πιο δυνατές- ευρωπαϊκές χώρες δεν είχαν ακόμη φτάσει τόσο ανατολικά διά της θαλάσσης.

Ο ξαφνικός πλουτισμός της Πορτογαλίας έκανε τους γείτονές της Καστιγιάνους να ζηλέψουν. Κι ενώ κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε να εξερευνήσει ακόμη περισσότερο την "έρημο στα δυτικά", ήταν η Καστίλη που χρηματοδότησε την ιδέα του Γενοβέζου Χριστόφορου Κολόμβου για ένα ταξίδι προς την Κίνα με πλοία. Ανάποδα δηλαδή από τον Δρόμο του Μεταξιού και το Μάρκο Πόλο. Οι Πορτογάλοι δεν έχασαν καθόλου από την κωλοφαρδία των Καστιγιάνων να ανακαλύψουν την Αμερική. Ίσα ίσα, που οι αφρικανικές και ινδικές τους περιπέτειες τους έκαναν "έτοιμους από καιρό" να εκμεταλλευτούν την "έρημο" που πια είχε μετατραπεί σε μια λεωφόρο χρυσού. Το 1550 είχαν ήδη καθιερωθεί ως οι ηγεμόνες της σημερινής Βραζιλίας. Ήταν η πιο σπουδαία απ' όλες τους τις αποικίες, αυτή που για 300 χρόνια τους έκανε μια από τις υπερδυνάμεις ολόκληρου του κόσμου...

Η Πορτογαλία είναι μια χώρα, όπως όλα τα παραπάνω προδίδουν, και δεν έχει κάποια σχέση με την μπάντα που κάθεται φέτος στο νο.2 της λίστας μου για την Blogovision. Η ιδέα πίσω από το όνομα των Portugal. The Man ήταν να ακούγεται αυτό σαν bigger than life. Σαν να αναφέρεται σε κάποιον τεράστιο, αφάνταστα σπουδαίο τύπο. Σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν το όνομα μιας χώρας, που στην ουσία είναι ένα σύνολο ανθρώπων, αλλά να το αποδώσουν σε έναν μόνο: Αυτός θα ήταν ο σπουδαίος τύπος της μπάντας τους. Η Πορτογαλία έτυχε να είναι η πρώτη χώρα που τους ήρθε στο μυαλό. Ίσως γιατί είναι η πρώτη χώρα που οι Αμερικανοί συναντούν αν ταξιδέψουν προς την Ευρώπη. Το Evil Friends είναι, κατά την άποψή μου (την διαβάζεις κι εδώ) το κορυφαίο της καριέρας τους και αυτό δεν είναι τυχαίο. Στην παραγωγή βρίσκεται ο τεράστιος Danger Mouse.

Άκουσέ το όλο εδώ:


Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
02. Portugal. The Man - Evil Friends
03. Devendra Banhart - Mala
04. Suede - Bloodsports
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

18 Δεκ 2013

#03. Devendra Banhart - Mala


[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Βενεζουέλα: Ισπανική αποικία που απέκτησε την ανεξαρτησία της παράλληλα με την Ελλάδα, το 1830, και μισή πατρίδα του μουσικού Devendra Banhart.

Μάθημα της 18ης Δεκεμβρίου 2013: Ο Σιμόν Μπολιβάρ.

Το 1821 ήταν μια σημαδιακή χρονιά για τα κινήματα εθνικής ανεξαρτησίας παγκοσμίως. Στην Ευρώπη, η Ελλάδα ξεκινούσε τον αγώνα της για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού. Στην Αμερική, ο Σιμόν Μπολιβάρ εδραίωνε την κυριαρχία του κατά των Ισπανών σε Βενεζουέλα και Ισημερινό. Εννιά χρόνια αργότερα, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Βενεζουέλα ανακηρύσσονταν ανεξάρτητα κράτη.

Η χρονική αυτή συγκυρία δεν ήταν ακριβώς τυχαία, αφού και οι δύο λαοί καβάλησαν το πρώτο κύμα εθνικισμού, που γεννήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα (το δεύτερο ήρθε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο). Το άλλο τους κοινό είναι η επαναστατική διάθεση και η όρεξη για συνεχείς αγώνες για τα δικαιώματά τους. Διαβάζοντας κανείς την ιστορία της Βενεζουέλας, βρίσκει πολλές παρόμοιες καταστάσεις μ' αυτές που έχει ζήσει η Ελλάδα...

Η Βενεζουέλα ήταν μία από τις πρώτες αποικίες της Ισπανίας που κατάφερε να αποκτήσει ανεξαρτησία. Οι κονκισταδόρες αποβιβάστηκαν στις βόρειες ακτές της Νοτίου Αμερικής το 1522 αλλά αντιμετώπισαν ισχυρή αντίσταση από τους ιθαγενείς. Οι Ινδιάνοι της Βενεζουέλας, οι πρόγονοι δηλαδή ενός μεγάλου μέρους του σημερινού πληθυσμού, ήταν ένας περήφανος λαός που δεν είδε με καθόλου καλό μάτι τους Ευρωπαίους ταξιδιώτες. Οι Ισπανοί, βέβαια, επέβαλαν την κυριαρχία τους μετά από λίγο καιρό.

Το όνομα στην περιοχή δόθηκε από τον Αμέριγκο Βεσπούτσι, τον εξερευνητή στον οποίον οφείλει το όνομά της και ολόκληρη η αμερικανική ήπειρος. Όταν το 1499 τα καράβια του πέρασαν από τις ακτές της Βενεζουέλας και είδε τα ξύλινα σπίτια των ιθαγενών πάνω στη λιμνοθάλασσα του Μαρακαΐμπο, τού θύμισαν εκείνα της Βενετίας. Γεννημένος στην Φλωρεντία, ο Βεσπούτσι ονόμασε την περιοχή Βενεζιόλα, που στην τοσκανική διάλεκτο σημαίνει "μικρή Βενετία". Όταν έφτασαν οι Ισπανοί, μετέτρεψαν με την δική του προφορά το Βενεζιόλα σε Βενεζουέλα.

Όταν οι Ισπανοί επέβαλαν τη κυριαρχία τους, αρκετές φυλές ιθαγενών έγιναν Καθολικοί, αλλά δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που προτίμησαν να συνεχίσουν την ανίσταση. Οι κονισταδόρες τους ώθησαν όλο και πιο βαθιά μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Στα τέλη του 18ου αιώνα, η φυλή των Γιεκούανα οργάνωσε μια δυνατή αντίσταση μέσα από τη ζούγκλα, μην αφήνοντας ποτέ τους Ισπανούς κατακτητές να ησυχάσουν.

Αλλά για μια πραγματική επανάσταση χρειαζόταν κάτι πολύ πιο δυνατό. Ο Φρανσίσκο ντε Μιράντα, ένας Βενεζουελάνος αξιωματικός του στρατού (πολλοί Ισπανοί, μετά τις προσμείξεις με τους Ινδιάνους, αλλά και τους Αφρικανούς σκλάβους που έρχονταν να δουλέψουν στις φυτείες, είχαν δημιουργήσει δύο νέες γενιές απογόνων, τους mestizos και τους mullatos, που ελάχιστη σύνδεση ένιωθαν με την μητροπολιτική Ισπανία) που είχε πολεμήσει τόσο στην Αμερικανική όσο και στη Γαλλική Επανάσταση, γύρισε στο Καράκας με την εμπειρία και το πάθος να οργανώσει κάτι αντίστοιχο για τους συμπατριώτες του. Το 1811, η Βενεζουέλα κήρυξε την ανεξαρτησία της και πήρε τα όπλα κατά των Ισπανών. Οι οποίοι όχι μόνο δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια, αλλά διέλυσαν ολοκληρωτικά το επαναστατικό κίνημα. Ωστόσο, η σπίθα που χρειαζόταν για να ανάψει η φωτιά είχε κάνει τη δουλειά της.

2 χρόνια αργότερα, ο Σιμόν Μπολιβάρ, ένας πλούσιος Βενεζουελάνος γαιοκτήμονας που είχε βρεθεί στη Γαλλία στα χρόνια του Ναπολέοντα, αφού οργάνωσε την επανάσταση στη Γρανάδα, έφτασε στο Καράκας με τον επαναστατικό του στρατό και ξαναπήρε την πόλη από τους Ισπανούς. Συνέχισε και στις υπόλοιπες ισπανικές αποικίες, απελευθερώνοντας την Μπογκοτά, τον Ισημερινό, ενώ έφτασε ως και το Περού και την Βολιβία. Οργανώνοντας την επανάσταση στο σύνολο των ισπανικών αποικιών της Νοτίου Αμερικής, κατάφερε να ασκήσει πολύ μεγαλύτερη πίεση στους κατακτητές, που ήταν αδύνατον να πολεμήσουν με επιτυχία σε όλα τα μέτωπα. Η Βενεζουέλα αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος το 1830.

Ο Devendra Banhart είναι μια σύγχρονη μορφή mestizo. Είναι μεν γεννημένος στο Χιούστον, αλλά μεγάλωσε στη Βενεζουέλα από τη Βενεζουελάνα μητέρα του, προτού επιστρέψει στις ΗΠΑ, στο Λος Άντζελες αυτή τη φορά για να γίνει μουσικός. Το Devendra είναι ινδικό, αλλά από εκεί δεν έχει καταγωγή, είναι η αλήθεια. Απλά οι γονείς του είναι ινδουιστές και του έδωσαν το όνομα ενός θρησκευτικού ηγέτη που λάτρευαν. Το "Mala", το όγδοό του άλμπουμ είναι κι αυτό πλήρως μπερδεμένο. Με στοιχεία από εκατό διαφορετικές μουσικές, με λέξεις από πεντακόσιες γλώσσες, με αναφορές σχεδόν σε όλο τον πλανήτη. Για το φετινό project του ΠΠC με τις "κάψουλες" ιστορίας από διάφορα μέρη του κόσμου σε διάφορες στιγμές, αποτελεί το απόλυτο soundtrack. Θα ήταν στο Νο.1 της λίστας μου, αν φέτος δεν προέκυπταν δύο πραγματικά μεγαλειώδη άλμπουμ...

Άκουσέ το όλο εδώ:


Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
03. Devendra Banhart - Mala
04. Suede - Bloodsports
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

17 Δεκ 2013

Τα πιο viral videos της χρονιάς σε… ένα video

Δες αυτό το βίντεο:



Ναι, ναι, είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις. Τα πιο viral videos όλου του 2013 έγιναν ένα. Η ιδέα και η παραγωγή ανήκει στο YouTube. Και σε κάνει να νιώσεις λίγο άσχημα αν δεν αναγνωρίσεις κάποιο τραγούδι, διαφήμιση ή απλά τρέλα που έκανε πάταγο στο Internet τη χρονιά που φεύγει. Τα αναγνωρίζεις όλα; Αν όχι, παίζει με το ποντίκι πάνω από το video και χρησιμοποίησε τις wormholes που εμφανίζονται κάθε τόσο και σε στέλνουν στο πρωτότυπο. Εννοείται ότι η μουσική έχει την τιμητική της και κατά την διάρκεια του βίντεο θα ακούσεις Robin Thicke, Psy, Daft Punk (το “Get Lucky” εννοείται), Ylvis, και βεβαίως το “Harlem Shake”. Για τα βίντεο που δεν αναγνωρίζεις, ρίξε μια ματιά εδώ.

Αλλά αν βαριέσαι το πολύ διάβασμα και προτιμάς λίγο παραπάνω βίντεο, δες και το απίθανο making of:


(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Ανθρωπότυποι της Blogovision 2013


Stereotyping people από αυτό που θα ψηφίσουν στο Νο.1 στη φετινή Blogovision. Μια απόλαυση που έγινε θεσμός.

Arcade Fire
Θλιβεροί τζογαδόροι απ’ αυτούς που παίζουν Χρηματιστήριο και αγοράζουν χαρτιά που τους προτείνουν παπαγαλάκια ή που στο Πάμε Στοίχημα ποντάρουν ολόκληρα χιλιάρικα σ’ αυτόν που δίνει απόδοση 1,05. Στην Blogovision του 2010 ψήφισαν National γιατί αυτοί είχαν νικήσει το 2007. Σήμερα ψηφίζουν Arcade Fire γιατί ήταν αυτοί που νίκησαν τους National το 2010. Το 2016 θα ψηφίσουν Arctic Monkeys.

Vampire Weekend
Χαρωπά κορίτσια που είναι αγόρια που τους αρέσουν τα αγόρια να είναι κορίτσια που το κάνουν με αγόρια σαν να ήταν κορίτσια που το κάνουν με κορίτσια σαν να ήταν αγόρια και που εκείνο το ταξίδι τους στη Νέα Υόρκη είναι το σημείο αναφοράς ολόκληρης της χρονιάς που είναι το σημείο αναφοράς των νιάτων τους που είναι το σημείο αναφοράς της ζωής τους και που θα ήθελαν να είναι το σημείο αναφοράς και όλων γύρω τους, που όμως το σημείο αναφοράς τους είναι τα οπίσθια του/της κολλητού/κολλητής τους.

Nick Cave & The Bad Seeds
Κουρασμένες γραφίστριες που έβγαζαν καλά λεφτά όταν ο Κωστόπουλος και ο Λυμπέρης ήταν ακόμη ευυπόληπτοι επιχειρηματίες και που σήμερα σχεδιάζουν καταλόγους για delivery και φτιάχνουν cover images για τις Facebook pages των φίλων τους των fashion bloggers.

Arctic Monkeys
Οι fashion bloggers που λέγαμε παραπάνω.

The National
Ο Druzhok, o Zolotisty, o Sultan, o Tygan, η Zhuchka και ο Boy. Όχι ο μουσικός – σκηνοθέτης. Τα έξι σκυλιά του Παβλώφ που χρησιμοποιήθηκαν στο περίφημο πείραμα και κάποιοι φίλοι τους.

Daft Punk
Κορίτσια νοτίων προαστίων που έχουν για πρότυπο την Kate Upton, DJs δυτικών προαστίων που «μιξάρουν στα decks» μαγαζιών με ονόματα όπως «Κολαστήριο» και «You Porn», μαμάδες βορείων προαστίων που πολύ λατρεύουν τον όρο MILF και –μη μπορώντας να τον υιοθετήσουν δημοσίως– φροντίζουν απλά να έχουν πάντα ανοιχτό το chat του Facebook στο iPhone τους.

Pan Pan
Φανατικοί followers του @postnoise στο Twitter.

Savages
Ημικομπλεξικοί hipsters που προσπαθούν ακόμη να ολοκληρώσουν τη μετάβαση από τη Lifo στο Popaganda χωρίς αυτή να περάσει απαρατήρητη. Όταν δεν διαβάζουν/γράφουν/φωτογραφίζονται/φωτογραφίζουν για free press, μηχανεύονται τρόπους για να καβατζώσουν κανα κατοστάρικο παραπάνω από το μηνιαίο επίδομα που τους καταθέτει ο μπαμπάς τους, ο οποίος –παρεμπιπτόντως– ψηφίζει κι αυτός στη φετινή Blogovision.

Kanye West
Σαλεμένοι από τα ναρκωτικά και το πολύ junk food λάτρεις των b-movies και των ιαπωνικών manga, που κοιμούνται το πολύ δυόμισι ώρες τις καθημερινές και απασχολούνται στο αθάνατο ελληνικό Δημόσιο.

David Bowie
Γονείς hipsters (βλ. παραπάνω, στο λήμμα “Savages”), ξεχασμένοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού που επιμένουν να σχολιάζουν τις επιδόσεις της ομάδας τους στα social media ή ιδιοκτήρες μπαρ, καφέ, σουβλατζίδικου, λουκουματζίδικου, μπεργκεράδικου στο ιστορικό κέντρο της πόλης που θεωρούν ότι η Blogovision είναι μια καλή ευκαιρία για να προσελκύσουν πελατεία.

(Γράφτηκε για τo Jumping Fish)

#04. Suede - Bloodsports


[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Bloodsports: Ορολογία που χρησιμοποιείται στην αγγλική για να περιγράψει τις πολεμικές τέχνες και τα υπόλοιπα σπορ που κατά την άσκησή τους χύνεται ανθρώπινο ή αίμα ζώων. Επίσης, ο τίτλος του πιο πρόσφατου άλμπουμ των Suede.

Μάθημα της 17ης Δεκεμβρίου 2013: Ο Κόμμοδος.

Φυσικά και έχεις δει τον Μονομάχο. Με τον Ράσελ Κρόου - "Ισπανό" και τον Χοακίν Φίνιξ - "Κόμμοδο". Και φυσικά ξενέρωσες στην τελευταία σκηνή, όπου μετά από τόσο έπος, ο αυτοκράτορας πέφτει νεκρός στην αρένα σαν να ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να σκοτώσεις τον πλανητάρχη μέσα στην έδρα του ενώπιον του λαού του και να μην ακουστεί "κιχ". Φυσικά και όλο αυτή ήταν μια ανόητη μυθοπλασία. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος της ταινίας δεν ήταν.

Κατ' αρχάς ο Κόμμοδος υπήρχε. Και ήταν Αυτοκράτορας της Ρώμης από το 177 ως το 192 μ.Χ. 15 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή, που εκείνες τις περίεργες εποχές ήταν μια από τις καλές επιδόσεις. Οι διάδοχοί του μετρούσαν τη δική τους θητεία κατά μέσο όρο σε μήνες, όχι σε έτη... Αλλά η αλήθεια είναι ότι μέχρι τον Κόμμοδο, τον τελευταίο της δυναστείας των Νέρβα - Αντώνιου, υπήρχε μια τάξη, το χάος ξεκίνησε μετά, όταν παίζανε πέντε αυτοκράτορες παρέα, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ο Κόμμοδος (CAESAR MARCVS AVRELIVS COMMODVS ANTONINVS AVGVSTVS), λοιπόν, ήταν από τις χειρότερες μορφές που πέρασαν ποτέ από το αξίωμα αυτό. Γιος του Μάρκου Αυρήλιου, ήταν ο πρώτος (και μέχρι το 337 μ.Χ. ο μοναδικός) που γεννήθηκε κατά την διάρκεια της θητείας του πατέρα του. Είχε κι ένα δίδυμο αδελφό, τον Τίτο Αυρήλιο, που πέθανε 4 ετών, το 165. Είχε κι ένα μικρότερο, τον Μάρκο Άνιο Βέρο, που πέθανε κι αυτός πριν ενηλικιωθεί. Έτσι ο Κόμμοδος έμεινε μόνος διάδοχος. Ως εδώ, ήταν τυχερός. Στη συνέχεια έγινε και μοχθηρός.

Το 177, ο πατέρας του αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να συγκυβερνήσουν και τον έχρισε Αυτοκράτορα και Αύγουστο. Ήταν μόλις 16 ετών. Στα 17 του έμεινε μόνος ηγέτης της Ρώμης, όταν ο γέρος Μάρκος Αυρήλιος δεν άντεξε τις κακουχίες στο μέτωπο του Δούναβη κόντρα στις γερμανικές φυλές και πέθανε το 180 στην Βιντομπόνα (τη σημερινή Βιέννη).

Ο Κόμμοδος μικρός έπασχε από διάφορες ασθένειες και έφηβος έγινε αμέσως στόχος διαφόρων συνωμοσιών. Σε μια από αυτές πρωτοστάτησε η αδελφή του, η Λουσίλα (καλά τα έλεγε το έργο λοιπόν). Όλα αυτά τον έκαναν να φοβάται και τη σκιά του. Τη Λουσίλα την έστειλε εξορία στο Κάπρι (όχι κι άσχημα) και στη συνέχεια την εκτέλεσε (χάλια). Το χειρότερο δεν ήταν ότι έγινε καχύποπτος, αλλά το ότι ήταν εξαιρετικά δειλός. Πράγμα που τον έκανε υπερβολικό σε όλες τις αντιδράσεις του, όταν φοβόταν για τη ζωή του. Οι γύρω του εκτελούνταν ο ένας μετά τον άλλον, για ανόητα λάθη, την ίδια ώρα που ο Κόμμοδος άρχισε να ζει έναν έκλυτο βίο, βλέποντας ότι -αν ήθελε- μπορούσε να κάνει τα πάντα.

Μια από τις συνήθειες που απέκτησε ήταν αυτή της αρένας. Δεν του άρεσε απλά να βλέπει μονομαχίες, ήθελε να γίνει ο ίδιος μονομάχος. Αλλά ο μονομάχος έμπαινε στην αρένα χωρίς να ξέρει αν θα βγει ζωντανός και αυτό, όπως είναι λογικό, δεν έπαιζε για τον αυτοκράτορα. Ο Κόμμοδος, λοιπόν, πάντοτε νικούσε. Μετέτρεψε, μάλιστα, τις μονομαχίες που συμμετείχε σε ένα ιδιαίτερο θέαμα, βάζοντας και λίγο από τα όργια που έκανε πίσω από τα παραπετάσματα. Οι αγώνες του ήταν πάντοτε γυμνικοί, κάτι που οι Ρωμαίοι πολίτες θεωρούσαν ανήθικο. Αλλά ο Κόμμοδος, εκτός από δειλός, καχύποπτος και άγριος, ήταν και εξαιρετικά όμορφος και ήθελε όλοι να θαυμάζουν τα κάλη του.

Ένα από τα πιο αγαπημένα του σόου ήταν να τα βάζει με κουτσούς και τραυματίες πολέμου. Τους μάζευε η φρουρά του από τις φτωχογειτονιές της Ρώμης και του τους παρέθετε στην αρένα, για να τους καθαρίσει. Επίσης σκότωνε ζώα, τα πιο εξωτικά που μπορούσε να βρει, στρουθοκάμηλους, καμηλοπαρδάλεις, ελέφαντες, λιοντάρια... Όλα αυτά του τα κατορθώματα συμβόλιζαν τους άθλους του Ηρακλή, του οποίου πίστευε ότι ήταν απόγονος.

To 192, οι σύμβουλοί του, απηυδισμένοι από την συμπεριφορά του, μετά από μια σειρά αγώνων που σκότωνε εκατοντάδες ζώα κάθε πρωί και δεκάδες ανθρώπους κάθε απόγευμα, κατάφεραν να πείσουν την ερωμένη του να τον δηλητηριάσει. Ο Κόμμοδος έκανε αμέσως εμετό και γλίτωσε και από αυτή τη συνωμοσία, αλλά το μοιραίο τον βρήκε λίγο αργότερα την ίδια μέρα. Υπήρχε plan b και όταν πήγε στα αποδυτήρια για να ετοιμαστεί για την απογευματινή του αρένα, ο Νάρκισσος, ο κορυφαίος Ρωμαίος παλαιστής με τον οποίον ο Κόμμοδος εμφανιζόταν πάντα ντουέτο στις μονομαχίες, τον στραγγάλισε.

Οι αγώνες του Κόμμοδου ήταν ο ορισμός του Blood Sports. Η ρωμαϊκή οικονομία είχε υποστεί τα πάνδεινα την τελευταία τριετία της θητείας του, από τα απίστευτα χρηματικά ποσά που παρακρατούσε για να εισάγει εξωτικά ζώα και να οργανώνει σόου που κρατούσαν μήνες ολόκληρους. Μέχρι και ειδικά όπλα έφτιαξε για να σκοτώνει με όλο και πιο εντυπωσιακούς και κουλούς τρόπους τα αθώα του θύματα. Το τελευταίο άλμπουμ των δανδήδων της δεκαετίας του '90 Suede, είναι μια υπέροχη -και όχι άκαιρη- επιστροφή σ' εκείνη τους την περίοδο. To ονόμασαν Bloodsports προφανώς έχοντας στο νου μια μεταφορική έννοια του όρου, κάτι που έχει να κάνει με τον έρωτα και πώς ματώνει την καρδιά και τέτοια πράγματα ας πούμε, αλλά εγώ ποστάρω εδώ συνδέοντας τα πάντα με κάτι ιστορικό και στην ιστορία ρομαντισμοί δεν χωράνε -μόνο κακός, άσκοπος, υπερβολικός θάνατος.

Άκουσε όλο το Bloodsports εδώ:



Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

16 Δεκ 2013

40 λεπτά με τις Dum Dum Girls


40 λεπτά. Χωρίς σουτιέν. Οι τέσσερις λέξεις που θα θυμόμαστε περισσότερο από το χθεσινό live των Dum Dum Girls στο (παγωμένο) ΑN. Τα «40 λεπτά» αναφέρονται στη συνολική διάρκεια της εμφάνισής τους. Περιέχουν το encore, την αναμονή μέχρι το encore και τα δευτερόλεπτα που χάθηκαν από τα δύο διαδοχικά λάθη της ντράμερ Sandy που δεν συγχρόνισε σωστά τα υπόλοιπα κορίτσια (και το αγόρι) στο ξεκίνημα δύο κομματιών. Περιέχουν επίσης τα 13 συνολικά τραγούδια που έπαιξαν.

Το «χωρίς σουτιέν» αναφέρεται στην τολμηρή εμφάνιση της Dee Dee που επέλεξε να ντυθεί με ένα see-through μπλουζάκι χωρίς στηθόδεσμο, τονίζοντας την φυσική «περηφάνεια» του στήθους της και με ένα κοντό σορτσάκι, φορεμένο ψηλά στη μέση, τονίζοντας τα καλλίγραμμα πόδια και οπίσθιά της (και στρέφοντας τα βλέμματα μακριά από τα άλουστα κι αχτένιστα μαλλιά της και την –ΟΚ, όχι και τόσο όμορφη– μουτσούνα της).

Το live άνοιξαν οι συμπαθέστατοι Velvoids με ένα μονοπλάνο. Έπαιξαν όλα τους τα τραγούδια σε ένα, ένα παραλήρημα τύπου Ray Manzarek στις πιο ψυχεδελικές στιγμές των Doors, κάτι που έκανε μια χαρά τη δουλειά του, απλώνοντας λίγη ζεστασιά (από το τρίψιμο ο ένας στον άλλον, λόγω του ανεπαίσθητου, ναρκωμένου λικνίσματος) στο ΑΝ που, αντί για τη θέρμανση, χθες είχε μάλλον ανοιχτό τον κλιματισμό.

Μετά από μια αναμονή μισής περίπου ώρας, κατά την διάρκεια της οποίας το road crew των Dum Dum Girls (το οποίο road crew αποτελείτο από 1 άτομο) μας προϊδέασε για το τι θα ακολουθήσει, όταν τοποθέτησε τις setlists με κολλητική ταινία στο πάτωμα, τα τέσσερα μελαχρινά κορίτσια και το ένα αγόρι έκαναν την εμφάνισή τους. Κι εμείς είχαμε κάνει τους υπολογισμούς μας. 13 τραγούδια επί δυόμισι λεπτά το καθένα, που είναι ο μέσος όρος διάρκειας των κομματιών των Dum Dum Girls, ίσον μισή ώρα και κάτι. Βάλε και ένα διάλειμμα για encore, βάλε και λίγη συζήτηση με το κοινό, βάλε και κανα απρόοπτο, η ώρα ήταν έντεκα και είκοσι και ήδη ξέραμε ότι δώδεκα η ώρα θα είχαμε σχολάσει και θα προλαβαίναμε μονή ταρίφα στα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής για το σπίτι.

Και τα 4 Dum Dum Girls με το 1 Dum Dum Boy δεν μας απογοήτευσαν, όσον αφορά στους υπολογισμούς μας. Έπαιξαν ακριβώς τόσο. Απογοήτευσαν, δηλαδή, σε πολλά άλλα επίπεδα. (Εδώ και να εξηγηθώ γι’ αυτό το αγόρι που εμφανίζεται σχεδόν από την αρχή του κειμένου: οι Dum Dum Girls δεν είναι ακριβώς γκρουπ, είναι το ψευδώνυμο, το project ας πούμε, της Dee Dee Penny, που ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ παρέα με τον Brandon Welchez. Όταν αποφάσισε ότι έπρεπε να δώσει και εικόνα στο «Girls» (προφανώς, προσλαμβάνοντας κορίτσια για να παίζουν τα υπόλοιπα όργανα και να βγαίνουν στις φωτογραφίες) δεν διέκοψε την συνεργασία της με τον Welchez. Και, ενώ στα περιοδικά και στα sites βλέπουμε πάντα τις τέσσερις τους (την Dee Dee, την Jules στην κιθάρα, τη Malia και το καπέλο της στο μπάσο και τη Sandy στα ντραμς), στις συναυλίες τις υποστηρίζει και ο Welchez, που γνωρίζει το υλικό λίγο καλύτερα.)

Η συναυλία ήταν ευχάριστη. Αυτό. Η δισκογραφία των Dum Dum Girls είναι ο ορισμός του feelgood και γι’ αυτό σπεύσαμε χθες να πάμε στο Αν. Ακούγονται σαν μια ανάμνηση διαρκείας από τα 60s, είναι περισσότερο surf rock παρά noise pop όπως τους αρέσει να αυτοπροσδιορίζονται, και όλο αυτό το πράγμα σού χαρίζει ένα τεράστιο χαμόγελο. Ειδικά το καλοκαίρι. Το χειμώνα, στο παγωμένο ΑΝ, βλέποντάς τις από κοντά, την Jules μ’ αυτό το άκομψο, καμπούρικο στυλ της, την Malia παγωμένη κούκλα με την ψεύτικη ελιά κάτω από το μάτι, την Sandy να προσπαθεί να χωρέσει πίσω από τα τύμπανά της, τρεις άχαρες γλάστρες γύρω από την Dee Dee, με ένα μαντραχαλά χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης λίγο πιο πίσω, αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να συνεχίζεται αυτό το παραμύθι.

Οι Dum Dum Girls δεν είναι γκρουπ και δεν μπορούν να λειτουργήσουν σαν γκρουπ. Κάποιοι μαρκετίστες, ή η ίδια η Dee Dee Penny προσπαθώντας να σκεφτεί μαρκετινίστικα, έστησαν μια ψεύτικη εικόνα που καθόλου δεν ταιριάζει στη μουσική της. Και η όποια δική της σκηνική τόλμη (που δυστυχώς χθες περιορίστηκε στο «χωρίς σουτιέν») εξαφανίζεται από το βάρος των υπολοίπων. Και από την έλλειψη πραγματικού υλικού για να στηριχθεί μια συναυλία. Γνωρίζοντας ότι οι Dum Dum Girls έχουν 25 τραγούδια σύνολο που μόνο τα μισά στέκουν live, περίμενα να παίξουν μπόλικες διασκευές, από αυτές που τους ταιριάζουν.

Αλλά όχι. Ίσως γιατί υπήρχε κι ένα τρίτο βάρος, αυτό του «συμβολαίου για ξεπέτα». Είναι μια μόδα που την έχουμε βιώσει καλά φέτος στην συναυλιακή Αθήνα. Συνήθως τα 45 λεπτά είναι το μίνιμουμ εμφάνισης που υπογράφουν οι διοργανωτές με τους καλλιτέχνες. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να υπάρξουν πολλοί λόγοι για να μην ξεφεύγει ούτε δευτερόλεπτο, αλλά σίγουρα το πάντα ένθερμο αθηναϊκό κοινό δεν είναι ένας από αυτούς. Χθες το ΑΝ ήταν γεμάτο, όχι ασφυκτικά, αλλά γεμάτο και όλοι ήταν κεφάτοι και εκδηλωτικοί με τα κορίτσια (και το αγόρι). Είτε, λοιπόν, επειδή η πεντάδα απλά «δεν το έχει», είτε επειδή κάτι πήγε στραβά στη συμφωνία, τελικά τις Dum Dum Girls τις αποχαιρετίσαμε αδιάφορα, μ’ ένα λίγο στραβό χαμόγελο και το μόνο ευχάριστο που κρατήσαμε σαν εικόνα από αυτές ήταν το βυζί της Dee Dee. Μια φτώχεια γενικώς.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

#05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City


[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Vampire Weekend: Αμερικανικό συγκρότημα, του οποίου το τρίτο άλμπουμ βγήκε το 2013 και ονομάζεται Modern Vampires Of The City.

Μάθημα της 16ης Δεκεμβρίου 2013: Οι βρυκόλακες.

Στο post για το Νο.20 (Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού), ξαναέγραψα για τον Δράκουλα και τις λαϊκές παραδόσεις των Βαλκανίων. Οι Vampire Weekend και το φετινό τους άλμπουμ με υποχρεώνουν να επιστρέψω. Τα βαμπίρ (στα ελληνικά "βρυκόλακες" και στα ρουμανικά "στριγκόι") έγιναν μεν αγαπημένο στοιχείο της λογοτεχνίας του 19ου αιώνα και του σινεμά του 21ου, αλλά είχαν προϋπάρξει μια παρανοϊκή προκατάληψη με ακραίες, πολλές φορές, συνέπειες στην Ευρώπη.

Δεν είναι σαφές από που προέρχεται η λέξη βαμπίρ που πρωτοσυναντάμε στη Σερβία, τον 18ο αιώνα. Όλες οι γύρω περιοχές, πάντως έχουν μια παρόμοια τέτοια λέξη. Στη βουλγαρική, την τσεχική, τη σλοβενική και την κροατική δεν αλλάζει καθόλου, στις πιο ανατολικές σλαβονικές γλώσσες ηχεί περισσότερο σαν ουπίρ ή ουμπίρ που μοιάζει με μια παλιά τουρκική λέξη που σημαίνει "μάγισσα". Υπάρχει και μια άλλη θεωρία που συνδέει το βαμπίρ με το αρχαϊκό σλαβονικό ρήμα "βπέριτ" που σημαίνει σπρώχνω με βία.

Στη Δυτική Ευρώπη η μανία για τα βαμπίρ έφτασε όταν οι Αψβούργοι της Αυστρίας κατάφεραν επιτέλους να διώξουν τους Οθωμανούς από τα σύνορά τους και να εντάξουν την σημερινή Ουγγαρία και Σερβία στην επικράτειά τους to 1718. Οι τοπικοί θρύλοι για βρυκόλακες που ζουν πίνοντας το αίμα των ζωντανών εντυπωσίασαν τους Δυτικούς και -σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις- έγιναν τέτοιους είδους μανία που άνθρωποι καταδιώχθηκαν και εκτελέστηκαν ως βαμπίρ. Όταν μάλιστα ο Πολιντόρι έγραψε τον Vampyre και αργότερα ο Στόκερ τον Δράκουλα, επικράτησε για έναν αιώνα μια φοβερή βαμπιρομανία σε όλη τη Δυτική Ευρώπη.

Βαμπιρομανία ξαναέπιασε τον πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία χρόνια χάρη στη σειρά ταινιών και λογοτεχνίας Twilight και στις τηλεοπτικές σειρές που απεικονίζουν μοντέρνους βρυκόλακες να ζουν ανάμεσά μας. Modern Vampires Of The City λέγεται και το τρίτο άλμπουμ των Vanpire Weekend που παρότι έχουν μια εμμονή με τα βαμπίρ στους τίτλους τους, κάθε άλλο παρά στοιχειωτική και σκοτεινή μουσική παίζουν.

Άκουσε όλο το Modern Vampires Of The City εδώ:



Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
05. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

15 Δεκ 2013

#06. Arcade Fire - Reflektor


[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Ρεζίν Σασάν: Ιδρυτικό μέλος των Arcade Fire, σύζυγος του frontman τους Γουίν Μπάτλερ, με καταγωγή από την Αϊτή. Ακούγεται συχνά στα τραγούδια του συγκροτήματος να τραγουδά στα γαλλικά. 

Μάθημα της 15ης Δεκεμβρίου 2013: Η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το κράτος της Ελλάδας.

Το 1789, όταν ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, από τον Άγιο Δομίνικο (όπως λεγόταν τότε ολόκληρο το νησί που σήμερα φιλοξενεί το ομώνυμο κράτος και την Αϊτή -παλιότερα ήταν γνωστό ως Ισπανιόλα, το πρώτο μέρος της Αμερικής που πάτησε πόδι ο Κολόμβος) έβγαινε το 50% του καφέ και της ζάχαρης του συνόλου της παγκόσμιας παραγωγής. Η οικονομική σημασία του νησιού για τη Γαλλία ήταν απλά παρανοϊκή.

Ανάμεσα στις συζητήσεις που είχε ξεκινήσει ο Διαφωτισμός (και που οδήγησαν στη επανάσταση) ήταν και τα περί δουλείας. Ο Ντιντερό θεωρούσε αθέμιτο τον αποικισμό ξένων περιοχών και την υποταγή των λαών τους από τους Ευρωπαίους, o Αββάς Γρηγόριος θεωρούσε ότι ο αποικισμός γινόταν με λάθος τρόπο: Η σκλαβιά ήταν κάτι αποτρόπαιο, ο "εκπολιτισμός" των ιθαγενών θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Το 1788 ηγετικές φυσιογνωμίες του Διαφωτισμού ίδρυσαν την Société des Amis des Noirs με σκοπό την κατάργηση της δουλείας στη Γαλλία. Μετά ήρθε η επανάσταση και το 1791 οι σκλάβοι του Αγίου Δομίνικου πήραν κι αυτοί τα (όποια) όπλα κατά της αριστοκρατίας και του βασιλιά. Τα δύο τρίτα των σκλάβων του νησιού είχαν γεννηθεί στην Αφρική. Η επανάσταση εκεί άρχισε να έχει διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν της μητρόπολης: Αφρικανοί εναντίον Ευρωπαίων, σκλάβοι εναντίον αφεντικών, πατριώτες εναντίον βασιλικών. Όλοι μαζί και όλοι αντίπαλοι.

Η προσωρινή κυβέρνηση στο Παρίσι κατάλαβε ότι μια επέμβαση των Ισπανών ή των Άγγλων υπέρ του παλιού καθεστώτος στο νησί θα ήταν εξαιρετικά εύκολη υπόθεση και πως η Γαλλία θα έχανε την πιο πλούσια αποικία της, γι' αυτό και επέσπευσε τη συζήτηση περί κατάργηση της δουλείας. Το 1792 όλοι οι κάτοικοι της Γαλλίας έγιναν ελεύθεροι, ισότιμοι πολίτες και το 1794 ένας μαύρος, ο Ζαν Μπαπτίστ Μπελέ κατέφθασε στο γαλλικό κοινοβούλιο, ως ο πρώτος αντιπρόσωπος του Αγίου Δομίνικου. Η εξέγερση ηρέμησε.

Όταν ο Ναπολέων ανέλαβε τη εξουσία, καταλύοντας την δημοκρατία, έριξε σχεδόν όλο το βάρος του ενδιαφέροντός του στη Γηραιά Ήπειρο. Σκεφτόταν, μάλιστα, να επαναφέρει το θεσμό της δουλείας και το 1802 έστειλε ένα στρατό στον Άγιο Δομίνικο για να ελέγξει την κατάσταση εκεί και να επιστρέψει τους Αφρικανούς στο προηγούμενό τους καθεστώς. Αλλά ο στρατός των απελευθερωμένων μαύρων είχε πια πάνω από μια δεκαετία εμπειρίας και με τη βοήθεια της τύχης (ο κίτρινος πυρετός σάρωσε τους Γάλλους στρατιώτες) πέτυχε μια σπουδαία νίκη κατά του Ναπολέοντα και την επόμενη χρονιά ίδρυσε τη Δημοκρατία της Αϊτής. Οι Αϊτινοί δεν βοήθησαν στις επαναστάσεις των υπολοίπων αποικιών από φόβο μήπως οι Ισπανοί ή οι Βρετανοί επέμβουν εις βάρος της. Κι όντως, κατάφεραν να ξεφύγουν της προσοχής τους για κάποια χρόνια. Τελικά οι Ισπανοί έφτασαν στο νησί μετά από το κάλεσμα κάποιων αριστοκρατών που δεν καλόβλεπαν την πολλή δημοκρατία που επικράτησε και το έσπασαν στα δύο: Αϊτή στα δυτικά, Άγιος Δομίνικος στα ανατολικά.

Στις 15 Ιανουαρίου του 1822 η Αϊτή (ή το Χαΐτιον, όπως την ονόμαζαν οι τότε Έλληνες), με επιστολή προς τον Αδαμάντιο Κοραή έγινε το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την Επανάσταση του '21 και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση. Η πρώτη χώρα στον κόσμο που κυβερνήθηκε από μαύρους έγινε η πρώτη χώρα που αναγνώριζε την σύγχρονη Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος (αυτό το ήξερες Ηλία Κασιδιάρη;). Η Αΐτή είναι ο τόπος καταγωγής της Ρεζίν Σασάν των Arcade Fire. Οι γονείς της έφυγαν από το νησί κατά την περίοδο της δικτατορίας Ντιβαλιέ και μετανάστευσαν στον Καναδά. Εκεί γνώρισε τον Γουίν Μπάτλερ το 2000 και εκείνος την έπεισε να παίξει με την μπάντα του. Μερικά χρόνια αργότερα η μπάντα αυτή έγινε Arcade Fire, ίσως το σπουδαιότερο συγκρότημα του πλανήτη αυτήν τη στιγμή. Φέτος κυκλοφόρησαν το τέταρτό τους άλμπουμ, το "Reflketor". Είναι το πιο επαναστατικό, αλλά -σαν την νεοσυσταθείσα το 1804 Αϊτή- το πιο αδύναμο της καριέρας τους.

Άκουσέ το όλο εδώ:




Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
06. Arcade Fire - Reflketor
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

#07. The Veils - Time Stays, We Go


[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

Bέλο: Το βέλο, το πέπλο, η μαντήλα, η μπούρκα, το κάλυμμα της κεφαλής γενικότερα είναι ένα κομμάτι υφάσματος που τοποθετείται στο κεφάλι για να κρύψει τα μαλλιά ή και το πρόσωπο, πάντοτε με μια κάποια σημασία. Τις περισσότερες φορές αυτή συνδέεται με τη φύση της γυναίκας ή με κάποια ιερή στιγμή.

Μάθημα της 14ης Δεκεμβρίου 2013: Η πανούκλα.

Ο Τζένγκις Χαν δημιούργησε τη μεγαλύτερη ενιαία αυτοκρατορία που είδε ποτέ ο κόσμος όχι μόνο χάρη στις επιδόσεις του στο πεδίο των μαχών, αλλά κυρίως χάρη στην αντίληψη που είχε για τους κανόνες του εμπορίου, της ελεύθερης αγοράς και το πώς αυτά επιταχύνουν την ανάπτυξη ενός κράτους. Ο Δρόμος του Μεταξιού έχει, για μας τους Ευρωπαίους την κάπως εξωτική σημασία που τού έδωσαν τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο, αλλά για την ανατολική του άκρη, την Κίνα των διαδόχων του μεγάλου Μογγόλου κατακτητή, ήταν η λεωφόρος του πλούτου.

Οι διάδοχοί του, όταν πια η Δυναστεία των Γουάν έχασε την εξουσία, έσπασαν σε κομμάτια και κάπου έχασαν την σημασία της ενότητας στον Δρόμο του Μεταξιού. Οι Βενετσιάνοι και οι Γενοβέζοι έμποροι είχαν εγκαταστήσει δύο εξαιρετικά σημαντικούς εμπορικούς σταθμούς στη Χερσόνησο της Κριμαίας -εκεί που κατέληγε η βόρεια διαδρομή του Δρόμου του Μεταξιού- και, με τη βοήθεια των Μογγόλων απογόνων του Μεγάλου Χαν, είχαν γίνει τα δύο πιο πλούσια ευρωπαϊκά κράτη του 13ου και 14ου αιώνα. Αλλά το 1341, ο θάνατος του Ουζμπέγκ και ο πόλεμος των διαδόχων του για την εξουσία στην περιοχή βόρεια της Μαύρης Θάλασσας διέλυσε μια σχέση αμοιβαίου πλουτισμού. Ο πιο δυνατός από τους υποψήφιους νέους Χαν, αποφάσισε ότι η βενετσιάνικη Τάνα και η γενοβέζικη Κάφα, οι δύο ευρωπαϊκές πόλεις της Κριμαίας, έπρεπε να φορολογούνται, όπως όλες οι περιοχές στην επικράτειά του. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι άσπονδοι εχθροί Ενετοί και Γενουάτες συμμάχησαν κατά της κοινής απειλής και σύντομα οι δύο εμπορικοί τους σταθμοί βρέθηκαν υπό πολιορκία από τις ορδές των Τατάρων.

Το χειρότερο όμως δεν ήταν η διακοπή του εμπορίου με την Κίνα. Ήταν αυτό που ακολούθησε: Το 1346, εκεί που η Κάφα ήταν έτοιμη να πέσει στα χέρια των πολιορκητών, αυτοί ξαφνικά άρχισαν να πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον κάτω από τα τείχη της. Χιλιάδες κάθε μέρα. Αμέσως με το που εμφανίζονταν τα συμπτώματα μιας άγνωστης ασθένειας: το πρήξιμο στις μασχάλες και τη βουβωνική χώρα και ο υψηλότατος πυρετός. Οι Τατάροι, εξαντλημένοι, πιασμένοι εντελώς εξαπίνης από την εξέλιξη αυτή και με το ηθικό εξαιρετικά χαμηλό, αποφάσισαν να λύσουν την πολιορκία, όχι όμως πριν καταφέρουν ένα τελευταίο χτύπημα στους Ευρωπαίους υπερασπιστές της Κάφα. Φόρτωσαν τα πτώματα στους καταπέλτες και τα πέταξαν πίσω από τα τείχη πόλης.

Από τα 8 γενοβέζικα πλοία που ξεκίνησαν από τη Μαύρη Θάλασσα το 1437, μόνο τα τέσσερα επέστρεψαν στην Κάφα τον επόμενο χρόνο. Τα υπόλοιπα δεν έπεσαν θύματα πειρατών ή κακοκαιρίας. Τα πληρώματά τους πέθαναν εν πλω και τα πλοία απλά χάθηκαν. Μέχρι το τέλος του χρόνου, η πανούκλα σκότωνε ήδη κόσμο στην Κωνσταντινούπολη. Ένα μήνα μετά, έφτασε στη Βενετία. Μέχρι το Μάιο του 1438, η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στον τότε κόσμο είχε φτάσει στα όριά της. Ένας στους δύο κατοίκους είχε πεθάνει ή έμελλε να βρει το θάνατο, χτυπημένος από τον διαβόητο Μαύρο Θάνατο.

Η πανδημία είχε ξεκινήσει κάπου στην Κεντρική Ασία. Με φοβερή ταχύτητα έφτασε στην Κίνα και την Ινδία, όπου πήρε εκατομμύρια ψυχές. Στην Κίνα, μάλιστα, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο τέλος της Δυναστείας των Γουάν. Οι Μογγόλοι κατακτητές, αισθητά μικρότεροι σε αριθμό από τους Κινέζους, έμειναν ελάχιστοι στο τέλος της πανδημίας και έγιναν εύκολος στόχος για τους επαναστάτες που τους έδιωξαν κι έφεραν τους Μινγκ.

Στη συνέχεια, η πανούκλα έστριψε δυτικά και να φτάσει στην Ευρώπη μέσω της πολιορκίας της Κάφας. Εκεί ξεσάλωσε. Οι συνθήκες υγιεινής και οι συνωστισμένες γειτονιές των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων έδωσαν ένα πεδίο δόξης λαμπρόν στην αρρώστια. Το 1349 είχε ήδη φτάσει στα βρετανικά νησιά και το 1350 διέλυσε τη Γερμανία. Μόνο η Πολωνία, το Μιλάνο και τα Πυρηναία έμειναν ανέπαφα στην περίοδο της πιο θανατηφόρας τετραετίας που γνώρισε η Ευρώπη. Ο Δρόμος του Μεταξιού, που μέχρι τότε έφερνε τα σπάνια αγαθά (και τον πλούτο σε όποιον τον χειριζόταν σωστά), έφερε τώρα το πιο μεγάλο κακό απ' όλα. Το θάνατο. Σύμφωνα με υπολογισμούς, ένας αριθμός μεταξύ 100 και 200 εκατομμυρίων Ευρωπαίων πέθαναν την εποχή εκείνη (το 30% με 60% του συνολικού πληθυσμού της ηπείρου).

Ήταν η περίοδος που το μαύρο βέλο φορέθηκε περισσότερο από ποτέ από τις χήρες. Τις χήρες που ήξεραν ότι και η δική τους σειρά θα ερχόταν άμεσα. Στη Βενετία, το βέλο μπροστά στο πρόσωπο έπαιζε -στα χρόνια του μεγάλου πλούτου- το ρόλο της μάσκας, για όσες κυρίες δεν ήθελαν να φορούν κάτι τόσο βαρύ, ωστόσο αποφάσιζαν να κάνουν μια βόλτα το βράδυ, αναζητώντας μια ερωτική περιπέτεια. Ένα βέλο κάλυπτε τα χαρακτηριστικά του προσώπου, αλλά σηκωνόταν και πολύ εύκολα για να τα αποκαλύψει στον φλογερό εραστή. Στην τετραετία της πανούκλας η οποιαδήποτε επαφή με ένα μολυσμένο εραστή θα ήταν μοιραία. Τα βέλα περιορίστηκαν στην άλλη τους χρήση: αυτή που συμβόλιζε το θρήνο. Οι Veils κυκλοφόρησαν φέτος το τέταρτό τους άλμπουμ, με τίτλο Time Stays, We Go, που αν το σκεφτείς λίγο, μοιάζει να μιλά για τη συμφορά που βρήκε την Ευρώπη το 1436.

Άκουσέ το όλο εδώ:


Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
07. The Veils - Time Stays, We Go
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω

13 Δεκ 2013

#08. The National - Trouble Will Find Me


[Στο πλαίσιο της Blogovision 2013, το Πο Πο Culture! προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες του σύντομα μαθήματα ιστορίας και λαογραφίας]

The National: Αμερικανικό indie rock συγκρότημα. Οι ΗΠΑ είναι ένα υπέροχο παράδειγμα "έθνους-κράτους" που το κράτος προϋπήρξε του έθνους. 

Μάθημα της 13ης Δεκεμβρίου 2013: Η γέννηση του "έθνους - κράτους".

Τι γεννήθηκε πρώτα; Το έθνος ή το "έθνος - κράτος"; Η απάντηση μπορεί να μοιάζει εύκολη, αλλά μη βιαστείς να τη δώσεις. Έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα και στο σχολείο από μικρούλης μάθαινες τα "πας μη Έλλην βάρβαρος" και διάφορες άλλες εθνοκαυλωτικές ατάκες που σε έκαναν να πιστεύεις ότι κατάγεσαι κατευθείαν από τον Αγαμέμνωνα και πως όταν ο Μεγαλέξανδρος έφτανε στα βουνά του Αφγανιστάν κάρφωνε γαλανόλευκες σημαίες σε κάθε κορυφή. Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα από τα σημερινά "έθνη - κράτη" έχουν συμπαγή εθνική ταυτότητα και όντως έχουν προκύψει από τα κυρίαρχα έθνη που ζουν στις επικράτειές τους. Και η σημερινή Ελλάδα είναι ένα από αυτά. Μετά και τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, τα σύνορα της Ελλάδας έγιναν και τα σύνορα της περιοχής που ζουν οι περισσότεροι Έλληνες και όπου στην συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού είναι Έλληνες.

Αλλά... Τι συμβαίνει, για παράδειγμα με τη Γαλλία ή την Ιταλία; Το 1789, τη χρονιά της Γαλλικής Επανάστασης, μόνο το 50% των υπηκόων του Βασιλείου της Γαλλίας μιλούσαν γαλλικά. Η δημιουργία μιας γαλλικής δημοκρατίας, με όλα τα προβλήματά της και τις καταλύσεις της που ακολούθησαν, οδήγησε και στη δημιουργία ενός έθνους. Ο εθνικισμός, για τη Γαλλία, άργησε ακόμη περισσότερο. Ήλθε μετά την ταπεινωτική ήττα από τους Γερμανούς το 1871 και, κυρίως, μετά την περίφημη υπόθεση Ντρέιφους.

Για την Ιταλία, η έννοια "έθνος" ήταν ακόμη πιο αστεία υπόθεση κατά την ενοποίηση της περιόδου 1815-1871. Ούτε οι μισοί υπήκοοι της μετέπειτα Ιταλίας δεν μιλούσαν ιταλικά. Η Γερμανία είναι ένα ακόμη παράδειγμα. Σύμφωνοι, οι λαοί που ζούσαν στα δουκάτα και τα πριγκιπάτα της Γερμανίας ήταν κυρίως γερμανικοί και μιλούσαν κατά βάση τη γερμανική γλώσσα. Αλλά το έβρισκαν πολύ πιο εύκολο να συμμαχούν με αλλόθρησκους, αλλόγλωσσους, εντελώς ξένους λαούς και εναντίον των Γερμανών γειτόνων τους. Ακριβώς όπως οι Αρχαίοι Έλληνες δηλαδή. Σύμφωνοι, μιλάμε την ίδια γλώσσα τόσες χιλιάδες χρόνια, ζούμε στην ίδια περιοχή, όλα αυτά είναι τα βασικά στοιχεία που συνιστούν ένα έθνος, άρα είμαστε το ίδιο έθνος από πάντα. Ωραία όλα αυτά, αλλά έχουμε κάτσει ποτέ να σκεφτούμε τι ακριβώς συμβολίζει η έννοια έθνος; Τι Έλληνας είσαι, ρε Μπάμπη, δηλαδή; Σπαρτιάτης (ο πιο συχνός σύμμαχος των Περσών στην ιστορία) ή Αθηναίος (ο μεγαλύτερος σφαγέας των υπολοίπων Ελλήνων); Μακεδόνας ή Θηβαίος; (ή μήπως Παντελής Θαλασσινός -για όποιον δεν τό 'πιασε).

Ο λόγος που τα έθνη της Ευρώπης, κατά τον 18ο αιώνα, έφτιαξαν και κράτη δεν είχε να κάνει τόσο με τον εθνικισμό τους, όσο με την ανάγκη της μιας μεγάλης αυτοκρατορίας να κατασπαράξει την άλλη. Ο πιο αδύναμος κρίκος εκείνη την εποχή ήταν η Οθωμανική και οι πιο βασικοί της αντίπαλοι, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία ήταν κράτη με σχετικά σαφή εθνική ταυτότητα. Υποστήριξαν την ίδρυση μιας Ελλάδας, μιας Σερβίας, μιας Βουλγαρίας, περισσότερο για να αποδυναμώσουν τον αντίπαλό τους, παρά γιατί νοιάζονταν για το γεγονός ότι το ελληνικό, το σερβικό ή το βουλγαρικό έθνος δεν είχε την δική του κυβέρνηση. Με την Αυστοουγγαρία (που περιείχε μέσα τουλάχιστον δέκα έθνη) δεν ασχολήθηκαν, γιατί -πολύ παλά- παραήταν ισχυρός αντίπαλος για να τα βάλουν μαζί της.

Η γέννηση του εθνικισμού ήρθε στη συνέχεια και είχε συγκεκριμένο σκοπό. Ήταν ο τρόπος της δημοκρατίας και των παραμορφώσεών της να κρατήσει την κυριαρχία του κράτους. Παλιά τους λαούς τους ένωνε ο μονάρχης, τώρα η εθνική τους ταυτότητα. Πριν τη γέννηση των εθνικών κρατών υπήρχαν οι δυναστείες, τα φέουδα, οι βασιλικοί γάμοι και οι ευλογίες του Πάπα. Η δημοκρατία ήταν κάτι σχεδόν άγνωστο. Η επιβολή της σταδιακά στην Ευρώπη του 19ου και του 20ου αιώνα, ο φιλελευθερισμός, αλλά και διάφοροι θεσμοί, όπως η υποχρεωτική στράτευση, άρχισαν να κάνουν την έννοια του έθνους σημαντική για τους λαούς. Σήμερα, η παγκοσμιοποίηση και ο κοσμοπολιτισμός, αρχίζουν να κάνουν τη σημασία αυτή να φθίνει και πάλι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά αύριο θα εξαλειφθούν τα "έθνη- κράτη". Αλλά, πιθανότατα, άλλοι δεσμοί και άλλοι οργανισμοί -η Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγμα- θα παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από αυτά.

Τέλος πάντων, ο χώρος είναι ελάχιστος και ο χρόνος μου ακόμη λιγότερο για να ασχοληθώ περισσότερο με το τεράστιο αυτό θέμα. Ειδικά σε ένα post σαν κι αυτό εδώ που το μόνο που θέλει να κάνει είναι να πει ότι οι The National ("οι Εθνικοί" σε μετάφραση) έβγαλαν με το Trouble Will Find Me το καλλίτερο άλμπουμ τους από την εποχή του Alligator.

Άκουσέ το όλο εδώ:








Η λίστα με τα καλλίτερα του 2013, μέχρι στιγμής:
08. The National - Trouble Will Find Me
09. Chvrches - The Bones Of What You Believe
10. Jagwar Ma - Howlin'
11. Gogol Bordello - Pura Vida Conspiracy
12. Anna Calvi - One Breath
13. Cults - Static
14. Josh Ritter - The Beast In Its Tracks
15. The Joy Formidable - Wolf's Law
16. Sigur Ros - Kveikur
17. Steve Mason - Monkey Minds In The Devil's Time
18. Foals - Holy Fire
19. Mazzy Star - Seasons Of Your Day
20. Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
21-30: Όσα έμειναν απέξω