40 λεπτά. Χωρίς σουτιέν. Οι τέσσερις λέξεις που θα θυμόμαστε περισσότερο από το χθεσινό live των Dum Dum Girls στο (παγωμένο) ΑN. Τα «40 λεπτά» αναφέρονται στη συνολική διάρκεια της εμφάνισής τους. Περιέχουν το encore, την αναμονή μέχρι το encore και τα δευτερόλεπτα που χάθηκαν από τα δύο διαδοχικά λάθη της ντράμερ Sandy που δεν συγχρόνισε σωστά τα υπόλοιπα κορίτσια (και το αγόρι) στο ξεκίνημα δύο κομματιών. Περιέχουν επίσης τα 13 συνολικά τραγούδια που έπαιξαν.
Το «χωρίς σουτιέν» αναφέρεται στην τολμηρή εμφάνιση της Dee Dee που επέλεξε να ντυθεί με ένα see-through μπλουζάκι χωρίς στηθόδεσμο, τονίζοντας την φυσική «περηφάνεια» του στήθους της και με ένα κοντό σορτσάκι, φορεμένο ψηλά στη μέση, τονίζοντας τα καλλίγραμμα πόδια και οπίσθιά της (και στρέφοντας τα βλέμματα μακριά από τα άλουστα κι αχτένιστα μαλλιά της και την –ΟΚ, όχι και τόσο όμορφη– μουτσούνα της).
Το live άνοιξαν οι συμπαθέστατοι Velvoids με ένα μονοπλάνο. Έπαιξαν όλα τους τα τραγούδια σε ένα, ένα παραλήρημα τύπου Ray Manzarek στις πιο ψυχεδελικές στιγμές των Doors, κάτι που έκανε μια χαρά τη δουλειά του, απλώνοντας λίγη ζεστασιά (από το τρίψιμο ο ένας στον άλλον, λόγω του ανεπαίσθητου, ναρκωμένου λικνίσματος) στο ΑΝ που, αντί για τη θέρμανση, χθες είχε μάλλον ανοιχτό τον κλιματισμό.
Μετά από μια αναμονή μισής περίπου ώρας, κατά την διάρκεια της οποίας το road crew των Dum Dum Girls (το οποίο road crew αποτελείτο από 1 άτομο) μας προϊδέασε για το τι θα ακολουθήσει, όταν τοποθέτησε τις setlists με κολλητική ταινία στο πάτωμα, τα τέσσερα μελαχρινά κορίτσια και το ένα αγόρι έκαναν την εμφάνισή τους. Κι εμείς είχαμε κάνει τους υπολογισμούς μας. 13 τραγούδια επί δυόμισι λεπτά το καθένα, που είναι ο μέσος όρος διάρκειας των κομματιών των Dum Dum Girls, ίσον μισή ώρα και κάτι. Βάλε και ένα διάλειμμα για encore, βάλε και λίγη συζήτηση με το κοινό, βάλε και κανα απρόοπτο, η ώρα ήταν έντεκα και είκοσι και ήδη ξέραμε ότι δώδεκα η ώρα θα είχαμε σχολάσει και θα προλαβαίναμε μονή ταρίφα στα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής για το σπίτι.
Και τα 4 Dum Dum Girls με το 1 Dum Dum Boy δεν μας απογοήτευσαν, όσον αφορά στους υπολογισμούς μας. Έπαιξαν ακριβώς τόσο. Απογοήτευσαν, δηλαδή, σε πολλά άλλα επίπεδα. (Εδώ και να εξηγηθώ γι’ αυτό το αγόρι που εμφανίζεται σχεδόν από την αρχή του κειμένου: οι Dum Dum Girls δεν είναι ακριβώς γκρουπ, είναι το ψευδώνυμο, το project ας πούμε, της Dee Dee Penny, που ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ παρέα με τον Brandon Welchez. Όταν αποφάσισε ότι έπρεπε να δώσει και εικόνα στο «Girls» (προφανώς, προσλαμβάνοντας κορίτσια για να παίζουν τα υπόλοιπα όργανα και να βγαίνουν στις φωτογραφίες) δεν διέκοψε την συνεργασία της με τον Welchez. Και, ενώ στα περιοδικά και στα sites βλέπουμε πάντα τις τέσσερις τους (την Dee Dee, την Jules στην κιθάρα, τη Malia και το καπέλο της στο μπάσο και τη Sandy στα ντραμς), στις συναυλίες τις υποστηρίζει και ο Welchez, που γνωρίζει το υλικό λίγο καλύτερα.)
Η συναυλία ήταν ευχάριστη. Αυτό. Η δισκογραφία των Dum Dum Girls είναι ο ορισμός του feelgood και γι’ αυτό σπεύσαμε χθες να πάμε στο Αν. Ακούγονται σαν μια ανάμνηση διαρκείας από τα 60s, είναι περισσότερο surf rock παρά noise pop όπως τους αρέσει να αυτοπροσδιορίζονται, και όλο αυτό το πράγμα σού χαρίζει ένα τεράστιο χαμόγελο. Ειδικά το καλοκαίρι. Το χειμώνα, στο παγωμένο ΑΝ, βλέποντάς τις από κοντά, την Jules μ’ αυτό το άκομψο, καμπούρικο στυλ της, την Malia παγωμένη κούκλα με την ψεύτικη ελιά κάτω από το μάτι, την Sandy να προσπαθεί να χωρέσει πίσω από τα τύμπανά της, τρεις άχαρες γλάστρες γύρω από την Dee Dee, με ένα μαντραχαλά χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης λίγο πιο πίσω, αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να συνεχίζεται αυτό το παραμύθι.
Οι Dum Dum Girls δεν είναι γκρουπ και δεν μπορούν να λειτουργήσουν σαν γκρουπ. Κάποιοι μαρκετίστες, ή η ίδια η Dee Dee Penny προσπαθώντας να σκεφτεί μαρκετινίστικα, έστησαν μια ψεύτικη εικόνα που καθόλου δεν ταιριάζει στη μουσική της. Και η όποια δική της σκηνική τόλμη (που δυστυχώς χθες περιορίστηκε στο «χωρίς σουτιέν») εξαφανίζεται από το βάρος των υπολοίπων. Και από την έλλειψη πραγματικού υλικού για να στηριχθεί μια συναυλία. Γνωρίζοντας ότι οι Dum Dum Girls έχουν 25 τραγούδια σύνολο που μόνο τα μισά στέκουν live, περίμενα να παίξουν μπόλικες διασκευές, από αυτές που τους ταιριάζουν.
Αλλά όχι. Ίσως γιατί υπήρχε κι ένα τρίτο βάρος, αυτό του «συμβολαίου για ξεπέτα». Είναι μια μόδα που την έχουμε βιώσει καλά φέτος στην συναυλιακή Αθήνα. Συνήθως τα 45 λεπτά είναι το μίνιμουμ εμφάνισης που υπογράφουν οι διοργανωτές με τους καλλιτέχνες. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να υπάρξουν πολλοί λόγοι για να μην ξεφεύγει ούτε δευτερόλεπτο, αλλά σίγουρα το πάντα ένθερμο αθηναϊκό κοινό δεν είναι ένας από αυτούς. Χθες το ΑΝ ήταν γεμάτο, όχι ασφυκτικά, αλλά γεμάτο και όλοι ήταν κεφάτοι και εκδηλωτικοί με τα κορίτσια (και το αγόρι). Είτε, λοιπόν, επειδή η πεντάδα απλά «δεν το έχει», είτε επειδή κάτι πήγε στραβά στη συμφωνία, τελικά τις Dum Dum Girls τις αποχαιρετίσαμε αδιάφορα, μ’ ένα λίγο στραβό χαμόγελο και το μόνο ευχάριστο που κρατήσαμε σαν εικόνα από αυτές ήταν το βυζί της Dee Dee. Μια φτώχεια γενικώς.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου