31 Δεκ 2008

Ρεβεγιόν

Κρίμα που το indymedia διόρθωσε το πρόγραμμα εκδηλώσεων - ω ναι, η επανάσταση γίνεται με ατζέντα - στρογγυλεύοντας τις γωνίες (τσκ, τσκ, τσκ, σύντροφοι). Το πρόγραμμα που είχε αναρτηθεί τις προηγούμενες μέρες είχε κάποιες διπλοκρατήσεις. Στις 12 το μεσημέρι, εκτός από την καθιστική διαμαρτυρία, είχαν προγραμματίσει και την εκδήλωση "κάψιμο δέντρου". Το καλύτερο όμως ήταν η διπλοκράτηση για το ρεβεγιόν: την ίδια ώρα με την αναμενόμενη συγκέντρωση, υπήρχε και μια κράτηση που έγραφε απλώς "εξέγερση". Ουάου.
"Τι θα κάνετε για ρεβεγιόν;"
"Θα ανατρέψουμε την καθεστηκυία τάξη. Εσείς;"
"Χαρτάκι".
Πέρσι βρέθηκα με μεγάλη παρέα σε ένα συμπαθέστατο, κομψό εστιατόριο κοντά στο σπίτι μου. Το φαγητό άψογο, η ατμόσφαιρα πολιτισμένη, αλλά ήμασταν περιτριγυρισμένοι από ημιθανείς μεσήλικες (διαφόρων ηλικιών) και από ένα προσωπικό που θα προτιμούσε να βρίσκεται κάπου αλλού. Φύγαμε λίγο απογοητευμένοι. Φέτος, φλέρταρα σοβαρά με την ιδέα να βάλω τα καλά μου, να πάρω μια σαμπάνια και να αλλάξω το χρόνο στην καθιστική διαμαρτυρία. Δεν θα το κάνω, μάλλον. Η παρέα μου με κάλεσε σε ένα πάρτι - στο κέντρο. Αν γίνει η εξέγερση, θα είμαστε από τους πρώτους που θα τυλιχτούν στις φλόγες. Χε.

30 Δεκ 2008

Santa Claus is Coming to Town

Πέρα απ' όλα τ' άλλα, οφείλω να επισημάνω ότι ειδικά φέτος, και ανεξαρτήτως της κωμωδίας με το δέντρο, τους "ταλαίπωρους καταστηματάρχες" και τη λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή, αυτό που βγάζει μάτι είναι το πόσο κακόγουστα και χωρίς concept είναι στολισμένη η Αθήνα. Τι γυφτιά! Τι κακή επιλογή φωτισμού! Τι μιζέρια! Σχεδόν νοσταλγεί κανείς τον Αβραμόπουλο...
Αν είναι σοβαρά να περιμένουμε να έρθει σ' αυτήν την πόλη ο Άι-Βασίλης, θα πρέπει να κάνουμε κάτι να τον καλοπιάσουμε: εγώ κάνω ό,τι μπορώ - επιστρατεύω τον Booker T. Jones και το ηλεκτρικό του όργανο, που γουργουρίζει όλο νωχελική ηδυπάθεια, με αυτόν τον ακαταμάχητο τρόπο που δεν μπορεί ν' αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

29 Δεκ 2008

Εν τω μεταξύ στην Αθήνα...


Capricornia*

Συμφωνώ. Το σενάριο είναι μονοδιάστατο. Οι ερμηνείες -αναγκαστικά- άψυχες. Οι "εύκολοι" συναισθηματισμοί ατελείωτοι. Τα computer graphics πρωταγωνιστές. Η σπιρτάδα του "Romeo + Juliet" χαμένη. Η ευρηματικότητα του "Moulin Rouge" πνιγμένη σε μια λίμνη με μολυσμένο νερό στη μέση της ερήμου Σίμσον... Όπως γράφουν και οι αναγνώστες του "Αθηνοράματος" στο site του, είναι για γκόμενες που τους αρέσει να δακρύζουν, μια "ωραία" μέτρια ταινία, ένα πάντρεμα διαφήμισης Marlboro και "Περλ Χάρμπορ".

Και πού είναι το κακό; Η "Αυστραλία" ξεκίνησε με την παράξενη φιλοδοξία να γίνει το "Όσα παίρνει ο άνεμος" των αντιπόδων (σε όποιον έχει δει το "Όσα παίρνει ο άνεμος" και επέζησε για να το διηγηθεί, η "Αυστραλία" θα φανεί αφάνταστα διασκεδαστική!) και τελικά είναι περισσότερο η "Πολίτικη Κουζίνα" της. Δηλαδή τέλεια! Μια ταινία για να πας στο σινεμά και να φύγεις νιώθοντας ότι θες να γίνεις καλλίτερος άνθρωπος, ακόμη κι αν δεν έχεις μαζί σου το κορίτσι που σου αρέσει να δακρύζει και να σου πιάνει το μπράτσο σφιχτά με τα δύο χέρια κάθε που πεθαίνει ένας από τους πρωταγωνιστές. Ο Μπαζ Λούρμαν είναι ένας υπέροχος παραμυθάς των καιρών μας και η "Αυστραλία" του ο τρίτος λόγος που συμπαθώ τόσο τους τυπάδες down under.

* Capricornia είναι ένα όνομα που χρησιμοποιείται συχνά για τη Βόρειο Αυστραλία (όπου λαμβάνουν χώρα και τα όσα ρομαντικά μας αφηγείται ο Λούρμαν). Επίσης είναι ο τίτλος του τελευταίου άλμπουμ των Midnight Oil. Που είναι ο δεύτερος λόγος που συμπαθώ τόσο τους Αυστραλούς. Ο πρώτος είναι η Ναόμι Γουότς.

26 Δεκ 2008

Camp diva μέχρι το τέλος

...η Έρθα Κιτ επέλεξε να αφήσει την τελευταία της αισθησιακή πνοή ανήμερα Χριστούγεννα. Ήταν 81 ετών. Παρέμενε η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα του καμπαρέ. Τον τελευταίο χρόνο εμφανιζόταν κάθε εβδομάδα στο Cafe Carlyle της Νέας Υόρκης (εκεί που παίζει ο Γούντι Άλεν). Δεν είχε χάσει ίχνος από την επιθετική της σεξουαλικότητα.

Χριστουγεννιάτικη κάρτα από μια πουτάνα στη Μιννεάπολη


25 Δεκ 2008

Ανακωχή

Προτού κάνω οτιδήποτε, μπήκα στο #griots να δω αν έχει συμβεί κάτι ενδιαφέρον, που τα "καθεστωτικά' ΜΜΕ αποσιώπησαν. Τίποτα σπουδαίο - η κατάληψη του Πολυτεχνείου τερματίστηκε, μια πορεία στην Ερμού παραμονή χριστουγέννων κατέληξε σε ομαδικό mooning έξω από τη Μητρόπολη (α-ρι-στούρ-γη-μα), και το δέντρο του Συντάγματος παραμένει το καλύτερα φυλαγμένο άψυχο αντικείμενο του κόσμου. Ωραία. Η Επανάσταση μπορεί να περιμένει - προς το παρόν, Χριστούγεννα. Παλιομοδίτικα. Με Σινάτρα. Και Νατ Κινγκ Κόουλ. Και γονείς. Και περισσότερο φαγητό από όσο μπορεί ποτέ ν' αντέξεις.

24 Δεκ 2008

Κάλαντα

Ανθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο μου σήμερα το πρωί για να μου πουν τα κάλαντα: δυο πιτσιρίκες γύρω στα 15-16 (αν και ποτέ δεν ξέρεις, έτσι που αναπτύσσονται σήμερα τα σκασμένα), άλλες δύο λίγο μικρότερες κι ένας αξύριστος τριαντάρης με σκουφάκι άι βασίλη που ήθελε να τα πει γιατί ήταν άνεργος. Νιώθω λίγο Σκρουτζ σήμερα. Αν είναι να μου λένε τα κάλαντα άνθρωποι πάνω των δώδεκα ετών, προτιμώ να είναι μελαγχολικές μπάντες όπως οι Belle & Sebastian, που μουρμουρίζουν ένα από τα ομορφότερα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, για το soundtrack ενός από τα ομορφότερα χριστουγεννιάτικα ταινιάκια που έχουν φτιαχτεί ποτέ, για το οποίο έγραφα πέρσι εδώ μέσα (αλλά φέτος φρόντισα να ανανεώσω τα links, για όποιον δεν έχει κατεβάσει τα τραγούδια*). Καλά Χριστούγεννα.*bonus ένα ακόμη - γιορτές έχουμε

22 Δεκ 2008

O εφιάλτης των Χριστουγέννων

Ηταν τη στιγμή που έγινε λαμπάδα το τεράστιο, κακόγουστο, ψεύτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος, που τα διεθνή ΜΜΕ βρήκαν μια ιδανική συμβολική εικόνα, και είχαν έτοιμη τη λεζάντα: "the Nightmare Before Christmas".
Αιωνίως κολλημένοι, ως γνήσιοι επαρχιώτες, στο κόμπλεξ του "τι γνώμη έχουν οι ξένοι για μας", οι δημοσιογράφοι των καναλιών αναπαρήγαγαν αμέσως τον αφορισμό: "τα ξένα site γράφουν ότι στην Αθήνα λαμβάνει χώρα ένας εφιάλτης πριν τα Χριστούγεννα". Είναι γνωστό ότι οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης είναι αγράμματοι - τόσο σε επίπεδο κανονικής εγκύκλιας παιδείας, όσο και σε επίπεδο ποπ κουλτούρας. Τους λείπουν βασικές γνώσεις: το ροκ, το φιλμ νουάρ, η τζαζ, τα μιούζικαλ, η Motown, το Saturday Night Live, και, ναι, το σινεμά του Τιμ Μπάρτον. Για μένα είναι μέτρο του πόσο ελλιπής είναι η παιδεία μας, το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνεται ο "Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης" στη διδακτέα ύλη των σχολείων, έστω σαν ανάσα πριν τις γιορτές.
Υπόδειγμα τεχνικής, η ταινία κάνει κάθε stop-motion καρτούν του είδους του να μοιάζει συγκριτικά σαν παράσταση Μπαρμπα-Μυτούση, καθώς καταφέρνει μοναδικά να αναπαραστήσει με υπέροχα καλοσχεδιασμένα κουκλάκια, ένα σύμπαν ποτισμένο από τον ζόφο και τη θανατολαγνεία - τη χώρα του αγγλοσαξωνικού Halloween - που διψά για τα χρώματα, τη χαρά και την ευδιάθετη ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Προσπαθώντας να αναλάβουν τη μεγάλη συναισθηματική μπίζνα των Χριστουγέννων, οι μπαμπούλες του Halloween, με επικεφαλής τον αποστεωμένο Τζακ Σκέλινγκτον δεν διστάζουν να απαγάγουν τον ίδιο τον Άι Βασίλη και να μοιράσουν εκείνοι τα δώρα στα παιδιά. Μόνο που τα δώρα που πετά από το φερετρόμορφο έλκηθρό του ο Τζακ είναι μακάβρια: συρρικνωμένα κεφάλια βουντού και φίδια που καταβροχθίζουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Στο τέλος της ταινίας, βέβαια, η τάξη έχει επανέλθει, οι δύο αντίθετοι κόσμοι - ο ζαχαρωμένος των Χριστουγέννων και ο μακάβριος του Halloween - έχουν συμφιλιωθεί, αναγνωρίζοντας την συμπληρωματική τους σχέση και το χιόνι καλύπτει το τοπίο της καταστροφής.
Ολο αυτό το αγνοούν οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης. Ισως γι' αυτό δεν κατάφεραν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη στην Αθήνα φέτος, λίγο πριν τα Χριστούγεννα...

Χααχαχαχχαχαχαχαχχαχαχαχα!!!


(Του Κώστα Μητρόπουλου, από τα Σαββατιάτικα Νέα. Όλα τα λεφτά ο "mini-me" Τσίπρας)

Αυτός, λοιπόν, είναι ο καλλίτερος δίσκος της χρονιάς

Και αυτό είναι το top 10, χάρη στα συγκεντρωτικά αποτελέσματα που έβγαλε ο διοργανωτής της φετινής blogovision, ο αγαπητός μας (και απίστευτα ταλαιπωρημένος αυτές τις μέρες) gone4sure. Τον ευχαριστούμε για όλα!

01. The Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement (09/02)
02. MGMT - Oracular Spectacular (03/-)
03. Portishead - Third (01/-)
04. Fleet Foxes - Fleet Foxes (06/05)
05. TV on the Radio - Dear Science (-/-)
06. Bon Iver - For Emma, Forever Ago (20/-)
07. Monika - Avatar (02/01)
08. Get Well Soon - Rest Now You Weary Head! You Will Get Well Soon (-/03)
09. Flying Lotus - Los Angeles (-/04)
10. Santogold - Santogold (-/-)

(Όπου υπάρχει link οδηγεί στο post του "ΠΠC" για το άλμπουμ -είχαμε 6 της πρώτης δεκάδας στη λίστα μας και μάλιστα και τα 4 πρώτα, όχι άσχημα! Στην παρένθεση, ο πρώτος αριθμός δηλώνει τη θέση του άλμπουμ στη λίστα του "ΠΠC" και ο δεύτερος στη λίστα του Φώτη Βαλλάτου που και εφέτος ψήφισε μέσω του blog μας.)

ΤΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ TOP 20
(ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ ΛΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΧΟΡΤΑΣΗ!)

Επειδή με έπιασε μια μανία με τα στατιστικά και επειδή θεωρoύσα (όχι πια! δες παρακάτω...) κομμάτι άδικο το σύστημα βαθμολογίας που έχει θεσπίσει ο gone4sure (θα προτιμούσα ο πρώτος της κάθε λίστας να παίρνει 20, ο δεύτερος 19, ο τρίτος 18 κ.ο.κ, ώστε να μην υπάρχει τόσο μεγάλη απόκλιση από τον 20ό και να μην πριμοδοτούνται τόσο πολύ κάποια άλμπουμ που μπαίνουν στην κορυφή κάποιων, αλλά δεν εμφανίζονται σχεδόν ποτέ σε άλλους), κάθισα και πείραξα λίγο το excelάκι του ώστε να βγάλω άλλες δύο λίστες. Πώς θα ήταν η τελική κατάταξη αν όλα τα άλμπουμ της εικοσάδας μας έπαιρναν ένα μόνο βαθμό (άρα στα συγκεντρωτικά, πρώτο θα έβγαινε αυτό με τις πιο πολλές εμφανίσεις) ή αν έπαιρναν τους βαθμούς βάσει της κλίμακας που πρότεινα παραπάνω. Ιδού τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα αποτελέσματα:

Περισσότερες εμφανίσεις:
30 The Last Shadow Puppets
30 MGMT
26 Fleet Foxes
24 Portishead
24 Monika
17 Santogold
16 TV on the Radio
16 Bon Iver
16 M83
15 Vampire Weekend
14 Flying Lotus
13 Get Well Soon
13 Shearwater
13 Deerhunter
12 Lykke Li
12 Hercules & Love Affair
11 Black Kids
11 Beck
11 Nick Cave & The Bad Seeds
10 Glasvegas
10 Fuck Buttons
10 Verve

Βαθμολογία βάσει του συστήματος 20,19,18...,3,2,1:
01. 439 The Last Shadow Puppets
02. 395 MGMT
03. 337 Portishead
04. 328 Fleet Foxes
05. 271 Monika (+2)
06. 216 TV on the Radio (-1)
07. 202 Bon Iver (-1)
08. 195 Get Well Soon
09. 191 Santogold (+1)
10. 155 Flying Lotus (-1)
11. 133 Glasvegas (+4)
12. 132 M83 (+14)
13. 130 Shearwater (-2)
14. 129 Lykke Li (-2)
15. 129 Beck (+10)
16. 127 Deerhunter (-2)
17. 118 Fuck Buttons (-1)
18. 117 Crystal Castles
19. 115 Vampire Weekend (+2)
20. 110 Nick Cave & The Bad Seeds (+9)

(Πριν τον κάθε καλλιτέχνη είναι οι βαθμοί που θα συγκέντρωνε με την εναλλακτική βαθμολογία και σε παρένθεση μετά το όνομά του πόσες θέσεις πιο πάνω ή πιο κάτω θα βρισκόταν, σε σχέση με αυτή που βρέθηκε τώρα)

Συμπερασματικά: Το σύστημα του gone4sure είναι απολύτως μια χαρά, με την έννοια ότι "αδίκησε" πολύ λίγο κόσμο (τους κακομοίρηδες τους Μ83, τον Beck και τον Nick Cave, δηλαδή, άντε και το Μονικάκι που θα έμπαινε στο top5), αλλά τουλάχιστον μας έβαλε όλους εμάς τους 55 κάφρους να κάτσουμε και να σκεφτούμε σοβαρά τη λίστα μας, γιατί αν οι βαθμολογικές διαφορές ήταν πιο μικρές και η πρωτιά δεν έπαιζε και τόσο μεγάλο ρόλο, είμαι σίγουρος ότι θα τις ξεπετάγαμε πολύ πιο γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Εδώ ακόμη και ο εντελώς κουκουρούκου Φώτης Βαλλάτος που μου έδωσε τα #20-11 της λίστας του σχεδόν στην τύχη, κάθισε μια μέρα και έβγαλε μετά από πολλή ώρα την πρώτη του δεκάδα... Όπως, πάντως, κι αν μετρήσεις τις λίστες μας, το νούμερο 1 για το 2008 είναι αδιαμφισβήτητο. Βγάζει αυτονομία :)

Για το τέλος, τα άλμπουμ που πρωτοάκουσα ή τους έδωσα περισσότερη προσοχή και τα λάτρεψα, χάρη στις λίστες των υπολοίπων (thanx guys!): Bang Gang – Ghost from the past, Emiliana Torrini – Me and Armini, The Gaslight Anthem – The ’59 Sound, Sons & Daughters – This Gift, Get Well Soon – Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon, The Dears - Missiles,
M83 - Saturday/Youth, Matt Elliott - Failing Songs.

Άντε, και του χρόνου!

21 Δεκ 2008

Christmas Bells (αυτά που θα μας κρεμάσουν)

(το τραγουδάκι στο link είναι το Christmas Bells, από την Πάτι Πέιτζ - η φωτογραφία από την Σαλάτα εποχής, που δίνει ρέστα τελευταία)

Επόμενη στάση: "Της Κακομοίρας"


...ακτιβιστές* διακόπτουν την παράσταση της "Μήδειας" του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Μετά το Εθνικό, το Παλλάς - λογικά, το επόμενο πρέπει να είναι μια παράσταση την οποία έρχονται να παρακολουθήσουν με πούλμαν από την επαρχία: το "Της Κακομοίρας" του Φιλιππίδη στο Μουσούρη, ο Λαζόπουλος, η Ντενίση, κάτι τέτοιο.
*(ακτιβιστές, μαλάκα! κάνουν freeze στην Αμαλίας, καταλαμβάνουν ειρηνικά την ΕΡΤ γελοιοποιώντας τον Πρόεδρο που είχε προσλάβει σεκιουριτάδες για να τον προστατέψουν από αυτό που έπαθε, απλωνουν πανό στην Ακρόπολη, πετάνε μελομακάρονα στο δήμαρχο, στολίζουν με σκουπίδια το δέντρο, έχουν χιούμορ, ευρηματικότητα - άντε μετά να τους πεις τραμπούκους)
- η φωτογραφία είναι από εδώ

20 Δεκ 2008

Lifestyle: η πιο ευέλικτη μορφή δημοσιογραφίας

Έχω εδώ και λίγα χρόνια την πεποίθηση πως το είδος δημοσιογραφίας που μάθαμε (εδώ στην Ελλάδα και πουθενά αλλού στον κόσμο) να αποκαλούμε "Lifestyle" οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος του. Κάτι η μετάλλαξή του από αυτό που ήταν όταν ξεκινούσε (ένα είδος νευρώδες και νεανικό, με σημείο αναφοράς στη γλώσσα του κόμικ, του βίντεοκλιπ και της διαφήμισης) σε αυτό που είναι τώρα (μια συντηρητική κουτσομπολίστικη χλαπάτσα), κάτι το τέλος του star system που έφτιαξε η ιδιωτική τηλεόραση και η πίστα (πόσες βίζιτες και μπουζουξούδες να αντέξει κανείς), υπάρχει μια αμηχανία πια στα περιοδικά - που έτσι κι αλλιώς δεν πουλάνε ό,τι πουλούσαν.
Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών πίστευα πως θα είναι η ταφόπλακα του είδους - είμαι βέβαιος πως θα προκύψει μια νέα αισθητική, ένα νέο mainstream από αυτά, καθώς το παλιό mainsteam μοιάζει θλιβερά ανήμπορο να εκφράσει πια οτιδήποτε.
Και μετά έρχεται ο Αθήναιος και με παραπέμπει σε ένα συγκλονιστικό άρθρο στο Women Only για το "στιλ της διαδήλωσης", με συμβουλές για το ντύσιμο και το μέικ απ που ταιριάζουν στην περίσταση, και αναθάρρησα. Όσο θα υπάρχουν τόσο εμπνευσμένα κείμενα, το lifestyle δεν έχει να φοβάται τίποτε.
Κλαίω από τα γέλια, ελπίζοντας να μην κάνουν πλάκα, να τα εννοούν όλα αυτα.

12 Days of Christmas: December


Είχα υποσχεθεί πως, με το που θα ολοκληρωνόταν η ψηφοφορία για τη φετινή μπλογκοβίζιον, θα ξεκινούσα μια νέα ενότητα στο ΠΠC, με τίτλο "12 days of Christmas", στην οποία θα αναρτούσα τα αγαπημένα μου χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τις τελευταίες μέρες, με το κλίμα που επικρατεί γύρω μου, αναθεώρησα και σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλύτερα να το αναβάλλω για του χρόνου - για κάλαντα είμαστε τώρα; Μετά όμως άκουσα στο ραδιόφωνο ότι πέντε διμοιρίες των ΜΑΤ φυλάσσουν το κακόγουστο δέντρο του Δημάρχου, και κατάλαβα ότι όχι - τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από τα Χριστούγεννα. Πρέπει όλοι πάση θυσία να γιορτάσουμε τις γιορτές με περισσότερη από τη δέουσα υστερία των ημερών. Φέτος, λοιπόν, που οι γονείς στην Αθήνα πηγαίνουν τα βλαστάρια τους να δουν ένα δέντρο περικυκλωμένο από ματατζήδες και οι ακτιβιστές στη Θεσσαλονίκης πετάνε παραδοσιακά μελομακάρονα στον δικό τους Δήμαρχο, θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα τραγουδώντας υπέροχα σουίνγκ, όπως το December, που ερμηνεύουν με μπρίο οι Mills Brothers με την ορχήστρα του Κάουντ Μπέιζι.
(η φωτογραφία είναι από εδώ)

ΠΠC's #1: Portishead - Third

Best Albums of 2008: #1
Portishead
Third
(Mercury)

Από τον αριθμό 3 ίσως μόνο ο αριθμός 7 να έχει δύναμη πιο μαγική. Αλλά και πάλι. Μέχρι να μετρήσεις τα επτά θαύματα ή τους επτά σοφούς, να θυμηθείς ονόματα και τοποθεσίες, ο εγκέφαλός σου τηγανίζει επικίνδυνα τα κύτταρά του. Με το τρία τα πάντα είναι εύκολα. Εξ ου και η λατρεία των γραφιάδων, η απότιση φόρου τιμής, η αποθέωση με φράσεις ακριβώς σαν κι αυτή που αμέσως τώρα θα κλείσει με τελεία. Δύο κόμματα και μια τελεία περικλείουν την αγία τριάδα του θαύματος, την εκφραστική απλότητα και συνάμα την πληρότητα, το όλον ως το πιο απλό κι υπέροχο πράγμα που υπάρχει.

Η (ποπ, αλλά όχι μόνο αυτή) κουλτούρα αγκαλιάζει το 3 και απιθώνει στο βωμό του βιβλία, ταινίες, έργα τέχνης, μουσικά άλμπουμ, παρέες αλλόκοτων και τόσο διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων. Πόσο πιο μπερδεμένα θα ήταν τα πράγματα χωρίς "τον Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο", χωρίς τις "Ακυβέρνητες Πολιτείες" του Τσίρκα, χωρίς το "Νονό" του Κόπολα; Κι αν οι Portishead αποφάσιζαν να λήξουν την καριέρα τους εδώ, κανέναν δεν θα ενοχλούσαν... 

Το "Third" κλείνει τον κύκλο που ξεκίνησαν να ζωγραφίζουν πριν 14 χρόνια με το "Dummy" και που γρήγορα γρήγορα είχαν φτάσει ως το μέσον του το 1997 με το "Portishead". Είναι η πεμπτουσία του trip-hop, ένα ερεβώδες κατασκεύασμα που απογειώνεται από τη μυστηριακή φωνή ενός μυθικού πλάσματος (η Μπεθ Γκίμπονς είναι μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες όλων των εποχών) και είναι γεμάτο πειραματισμούς που όμως καθόλου δεν ενοχλούν, δεν κρύβουν τίποτε το περιττό. Ακούγεται ως σύνολο και όχι μεμονωμένα -αν και μπορείς να ξεχωρίσεις, για παράδειγμα, το "Machine Gun" και να στοιχειώσεις μια και καλή τα όνειρά σου-, είναι την ίδια στιγμή ανθρώπινο και απάνθρωπο, χρειάζεται χρόνο και προσήλωση και -κυρίως- συνίσταται η αποφυγή του από ανθρώπους με ενδείξεις κατάθλιψης. Αν νιώσεις ότι σε παίρνει από κάτω, πάτα αμέσως "stop", άλλαξε γρήγορα το δισκάκι με το νούμερο 3 της λίστας μας, πάρε βαθειές ανάσες και προσευχήσου να μην έφτασε ο ιός πολύ βαθιά μέσα σου. Π.Χρ.

(Επίσης, ήμουν σίγουρος, πριν ξεκινήσω καν αυτή τη λίστα, ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα συμπλέαμε με τον gone4sure στα νούμερο 1 μας. Το καλλίτερό μου είναι και πάλι το χειρότερό του. Και αυτή είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι αυτή η μπλογκοβίζιον είναι η γαμιστερότερη συνήθεια της ελληνικής μπλογκόσφαιρας και πρέπει να καθιερωθεί πανηγυρικά με βραβεύσεις live στο Mega -για να μην πω στο MTV...)

FV's #1: Monika - Avatar

Best Albums of 2008: #1
Monika
Avatar
(Archangel)

Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος του πλανήτη για φέτος (αλλά μπορεί και να είναι), αλλά η επίδραση που είχε στη μικρή μας (λαϊκοποπ-ο-κρατούμενη) χώρα ήταν περισσότερο σημαντική από χίλιες μολότοφ στο κέντρο της Αθήνας. Και πέρα από τους κομπλεξισμούς του μικρού μας (indie-κρατούμενου) μικρόκοσμου αυτό το (μικρό) κορίτσι έγραψε μερικά από τα πιο ουσιαστικά κλασσικά κομμάτια των τελευταίων ετών χωρίς να έχουν ούγια εντεχνίλας ή την αρχική ώθηση του «ποιοτικού» προτεκτοράτου. Προσκυνάμε ξανά. Φ.Β.


02. The Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement

Django Weekend: Dinette


Τη λατρεύω αυτή τη φωτογραφία του Τζάνγκο. Τον έχω συνηθίσει σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, κι εδώ φαίνεται πολύχρωμος και αλέγρος, όπως η μουσική του, όπως ο τρόπος που παίζει το Dinette, με την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα.

19 Δεκ 2008

The Sinatra Complex


Δεν έχω ιδέα πώς και γιατί η φωνή του Φρανκ Σινάτρα μετατράπηκε σε ένα Χριστουγεννιάτικο κλισέ, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν με ενοχλεί καθόλου η ιδέα να υπάρχει μια εποχή του χρόνου που να ακούγεται θεσμοθετημένα η φωνή του ανθρώπου που πρώτος στο ελαφρό τραγούδι αποφάσισε, αντί να τραγουδά νότες, να τραγουδήσει τις λέξεις, μετατρέποντας κάθε τραγούδι που είπε σε μικρό μονόπρακτο. Από αυτήν την άποψη, το αναπάντητο φιλοσοφικό ερώτημα που θέτουν τα τζαζ περιοδικά για το κατά πόσον ο Σινάτρα δικαιούται να κατέχει μια θέση στο πάνθεον της τζαζ μοιάζει ανόητο. Μια σαφή απάντηση επιχειρεί να δώσει το Jazz&Τζαζ που κρέμεται ήδη στα περίπτερα της χώρας, μέσα από το cd που συνοδεύει το περιοδικό. Σ' αυτό, ο Δάσκαλος μάζεψε μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια που είπε ποτέ ο Σινάτρα στην διάρκεια της θητείας του στην Capitol, εναλλάσσοντάς τα με μερικά κομμάτια που αποτελούν μεν μέρος του ρεπερτορίου του Σινάτρα, παρουσιάζονται όμως στις εκτελέσεις μερικών από τις πιο εμβληματικές μορφές της τζαζ. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό - κομψό, σουινγκάτο, τζάζι, απρόβλεπτο, συναρπαστικό και πιο χριστουγεννιάτικο από ό,τι θα είναι ποτέ το δέντρο στο Σύνταγμα.
Ζήλεψα. Προς στιγμήν σκέφτηκα να συμπληρώσω τη συλλογή με το υπέροχο Stella By Starlight, σε δύο εκτελέσεις - από τον Σινάτρα και από τον παμμέγιστο Cannonball Adderley (with strings). Αλλά θα ήταν κρίμα να αφήσω απ' έξω το καλύτερο τραγούδι από όσα είπε στο στούντιο της Capitol ο ol' blue eyes - το Young at Heart - συνδυάζοντάς το με ένα από τα τραγούδια που υπάρχουν στο cd - το Moonlight in Vermont, όπως το διασκεύασε ο Τσετ Μπέικερ με τον Τζέρι Μάλιγκαν.

Κι ενώ σήμερα οργανώθηκε η πρώτη συναυλία διαμαρτυρίας...

μια σκέψη με βασανίζει: δώδεκα μέρες καίγεται η Ελλάδα και ο μοναδικός Έλληνας καλλιτέχνης που βρήκε κάτι να πει είναι ένας τύπος από τους "Ζιγκ Ζαγκ";

Respect

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα έχουν πολλή δουλειά για να τεκμηριώσουν, να αναλύσουν, να ερμηνεύσουν τι ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα (ναι, σε όλη την Ελλάδα - ακόμα και σε κωμοπόλεις) το Δεκέμβριο του 2008.

Χθες


Συνάντησα τη γυναίκα της ζωής μου έξω από το Starbucks - το λιγότερο "επαναστατικό" μέρος που μπορεί να δώσει κανείς ραντεβού για να συμμετάσχει σε συλλαλητήριο. Ο φίλος που θα ερχόταν μαζί φοβήθηκε τη βροχή - όντως, την ώρα που ξεκίνησα, έριχνε καρεκλοπόδαρα. Κι εγώ άμαθος είμαι, είχα μια αμηχανία, κι άρχισα να χαζεύω τις φάτσες γύρω μου. Η πρώτη που είδα μπροστά μου ήταν αυτή του Νίκου Χουντή - το αναφέρω γιατί ένας φίλος αναρωτιόταν αν όλοι αυτοί οι Κοροβέσηδες πηγαίνουν όντως στις πορείες, όπως είχαν υποσχεθεί όταν εξελέγησαν. Ξέρεις, πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες κλπ. Λοιπόν, δεν είδα Κοροβέση, είδα όμως Χουντή και Μαργαρίτη, στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, που ως γνωστόν, φταίει για όλα, ασκώντας μιαν ανεξήγητη επίδραση σε χιλιάδες διαδηλωτές. Δεν το λέω εγώ αυτό, το λένε οι "σοβαροί" αναλυτές, αυτοί που επαινούν το ΚΚΕ γιατί κάνει τις δικές του διαδηλώσεις και είναι απολύτως ακίνδυνο για τα δύο μεγάλα κόμματα. Υπάρχουν δηλαδή σοβαροί άνθρωποι που λένε ότι υπάρχει κόσμος που θα κάνει κάτι επειδή του το είπε ο Τσίπρας και ο Αλαβάνος. Εν πάση περιπτώσει, χθες δεν είδα κανέναν και βρισκόμουν ακριβώς μετά το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ και πριν από το μπλοκ των ντελιβεράδων - ή εξαγριωμένων οδηγών δικύκλου, whatever.
Η δεύτερη φάτσα που είδα ήταν της Εβελίνας Παπούλια. Φορούσε το ύφος Νο4 ("αγανακτισμένη"), ή μάλλον το Νο4α ("δικαιολογημένα αγανακτισμένη"), που της πάει περισσότερο. Τη συμπαθώ κι ας είναι ξινή. Και η λέμον πάι ξινή είναι. Ωραία, έχουμε και διάσημους ανάμεσά μας, σκέφτηκα - και λίγη ώρα αργότερα ξεπρόβαλλε από το Μετρό ο Χρήστος Λούλης, με γυαλί μάσκα και ύφος "κάνω editorial για το Soul, με τίτλο εργασίας 'talk about a revolution". Δίπλα του ήταν η Αποστολία Παπαδαμάκη - ή η Άννα Μάσχα; Τις μπερδέυω αυτές. Όταν η παρέα μου κατάλαβε ότι κάνω κοσμικό ρεπορτάζ με έκραξε, θυμίζοντάς μου ότι αν βρίσκομαι εγώ στο συλλαλητήριο, τότε μπορεί να βρεθεί ο οποιοσδήποτε.
Στο μεταξύ, τα προπύλαια εσείοντο (χε) από μουσική - ένα φρικτό γαλλικό χιπ χοπ (pourquoi?), που έδωσε τη θέση του σε ένα εξίσου φρικτό ελληνικό χιπ χοπ - ή μάλλον Low Bap, ή όπως αλλιώς λέγονται αυτές οι ανοησίες. Το επαναστατικό ρεπερτόριο συμπληρώθηκε από ένα άτυπο best των Clash - ξέρεις, London Calling, Guns of Brixton, όχι όμως το Spanish Bombs, γιατί μάλλον δεν το ξέρουν οι DJ που αναλαμβάνουν αυτές τις εκδηλώσεις, όπως σίγουρα δεν ξέρουν το Attica Blues του Άρτσι Σεπ, που είναι από τα καλύτερα τραγούδια διαμαρτυρίας που έχουν γραφτεί ποτέ. "Ου, το I'd like to Change the World των Ten Years After, καιρό είχα να το ακούσω", έκανα, μόλις όμως άρχισε το σόλο του Άλβιν Λι, ένας γελοίος εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ άρχισε να βήχει έναν χαιρετισμό από τα μικρόφωνα. Είχαν προηγηθεί χαιρετισμοί από κάθε πιθανό ή απίθανο φορέα, άλλοι συμπαθείς, άλλοι κοινότοποι, κανένας όμως που να προτείνει μια ρητορική ανάλογη με την περίσταση: την έκφραση της συσσωρευμενης κοινωνικής οργής διαφόρων στρωμάτων στην Αθήνα του 2008. Εν πάση περιπτώσει, μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Με τα πολλά, κι ενώ από το μετρό ανάβλυζε συνέχεια κόσμος, ξεκίνησε επιτέλους η πορεία, η οποία, όπως σοφά επεσήμανε ο φίλος που βρισκόταν δίπλα μου ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ. Για όνομα του Θεού δηλαδή, πόσο politically correct πια είναι αυτοί οι εξεγερμένοι; Πολύ, όπως διαπίστωσα. Είναι σαφές ότι δεν είμαι ο συνήθης διαδηλωτής - είμαι δε τόσο εγωπαθής και νάρκισσος που απέχω συνειδητά από κάθε μορφή συλλογικότητας. Περπατούσα μέσα στο πλήθος παρατηρώντας με ενδιαφέρον τον κόσμο γύρω μου - κανονικές φάτσες, πολλοί πιτσιρικάδες, γυμνασίου και λυκείου, φοιτητές, και οι γνωστοί σαραντάρηδες αριστεροί με τις πρώην γκομενάρες συντρόφισσες. Κάποια στιγμή το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με εκείνο του Ηλία Νικολακόπουλου, που παρατηρούσε το πλήθος με χαμόγελο νοσταλγίας για το Μάη του '68. Φτάσαμε ήσυχα ήσυχα στο Σύνταγμα, έχοντας κάνει μια πορεία υποδειγματικά πολιτισμένη και ήρεμη, με καθόλου εμπρηστική διάθεση. Αν δεν υπήρχαν τα συνθήματα για τον Κούγια, θα νόμιζε κανείς ότι βγήκαν στους δρόμους μερικές χιλιάδες βουτυρόπαιδα. "Να πηγαίνω κι εγώ", είπα. "Έχω κι ένα τεύχος να κλείσω". "Η επανάσταση δεν περιμένει", απάντησε γελώντας ο συνάδελφος που βρισκόταν δίπλα. "Αρχίστε και θα σας προλάβω". Με το που βγήκα από το Μετρό έμαθα ότι αυτό που εγώ έζησα ως πολιτισμένη εκδήλωση διαμαρτυρίας εξελίχθηκε στο γνωστό πανηγύρι, που περιγράφει γλαφυρά ο Zaphod. Για μια ακόμη φορά, όπως κάνει συστηματικά αυτές τις μέρες, η αστυνομία επιτέθηκε σε ένα μάλλον ειρηνικό πλήθος. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που έδειξε η τηλεόραση. Η οποία συστηματικά επιμένει στις καταστροφές και τα έκτροπα, αποφεύγοντας να θίξει τις αιτίες αυτής της έκρηξης που έχει ξεσηκώσει όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος - τους πιτσιρικάδες, μαλάκες τριαντάρηδες σαν εμένα, φρικαρισμένους εργαζόμενους, προστάτες των μεταναστών, κολλημένους αριστερούς. Αλλά είπαμε - για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, που μας ελέγχει και μας λέει τι να κάνουμε.

Μια νέα κοινωνική παθογένεια

Of pigs and parrots


«Τ' αδέλφια μου κι εγώ τρέχαμε γυμνοί όλοι μέρα κι είχαμε ένα κάρο ζώα εκεί (σ.σ. στο κοινόβιο, πάνω σ΄ένα βουνό στην Πορτογαλία): ένα γάιδαρο, σκύλους, γάτες, παπαγάλους, χελώνες, κοτόπουλα κι ένα γουρούνι που κοιμόταν στο κρεββάτι μας και τη λέγαμε Black Beauty»: Η Σουηδέζα Lykke Li στο Flaunt. Λογικό με τόση ελευθερία μεγαλώνοντας να θέλει να γίνει κάτι συμβατικό. «Είπα στη μητέρα μου ότι ήθελα να μπω στη Νομική και μου είπε: 'Θεέ μου! Γιατί να γίνεις δικηγόρος; Πήγαινε στην Ινδία! Πήγαινε στην Αφρική!' Αλλά εγώ ήθελα να ανήκω κάπου». Δεν ξέρω πού ακριβώς ανήκει μετά το "Youth Novels", αλλά ξέρω ότι είναι απ' τα πιο λυτρωτικά άλμπουμ της χρονιάς. Αν, βέβαια, άκουγε τη μάνα της, θα έβγαζε κάτι που θα έμοιαζε στους MGMT, οπότε ίσως να ήταν για (ακόμη) καλλίτερο!


Lykke Li - I'm Good, I'm Gone

(Οι φωτογραφίες είναι από το malarky.se)

ΠΠC's #2: Monika - Avatar

Best Albums of 2008: #2
Monika
Avatar
(Archangel)

Για τη Μόνικα έχω γράψει εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι άλλες πολλές φορές. Οι γνωστοί μου νομίζουν ότι τα έχουμε. Οι γνωστοί μου που ΔΕΝ έχουν ακόμη ακούσει το "Avatar", εννοείται. Γιατί όσοι το έχουν κάνει, ξέρουν ότι αυτό είναι το καλλίτερο ελληνικό άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας, τουλάχιστον. Ένα εξαιρετικό δείγμα πιανιστικής indie pop, που αν είχε κυκλοφορήσει στην Αγγλία ή στον Καναδά, καλλίτερα, τώρα δεν θα έπιανε κορυφή μόνο στο δικό μας Top 20, αλλά στα top όλων των περιοδικών, των metacritic, των pitchfork (και τ' αρχίδια μου -να μην ξεχνιόμαστε) αυτού του κόσμου. Π.Χρ.

10. She & Him - Volume One
11. Tricky - Knowle West Boy
12. Black Kids - Partie Traumatic
13.
The Killers - Day & Age

14. R.E.M. - Accelerate
15. Duffy - Rockferry

16. Conor Oberst - Conor Oberst
17. Τhe Raconteurs - Consolers of the Lonely
18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20.
Bon Iver - For Emma, Forever Ago

Άλλο το σκάκι, άλλο το ουισκάκι!


Αφιερωμένο στον Suspect, το νέο αγαπημένο μου blogger...

FV's #2: The Last Shadow Puppets

Best Albums of 2008: #2
The Last Shadow Puppets
The Age of the Understatement
(Domino)

Βάλανε το Scot Walker στη γωνία τον έγδυσαν για πλάκα του πήραν τα ρούχα, τα έβαλαν στον πλυντήριο και άπλωσαν μπουγάδα με retro έμπνευση, σπασμένα σπυράκια και μερικά από τα καλύτερα singles της χρονιάς. Φ.Β.

03. Get Well Soon - Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon
04. Flying Lotus - Los Angeles
05. Fleet Foxes - Fleet Foxes
06. She & Him - Volume One
07. The Dears - Missiles

08. Crystal Castles - Crystal Castles
16. John & Jehn - John & Jehn

Για να βγει και κάτι καλό από αυτή την ιστορία...

...μπορεί τουλάχιστον κάποιος να μας δώσει τη διεύθυνση του ζαχαροπλάστη;

ΠΠC's #3: MGMT - Oracular Spectacular

Best Albums of 2008: #3
MGMT
Oracular Spectacular
(Columbia)

Οσο και να γκρινιάζει ο Φου-Βου για το περσινό εξώφυλλο, εγώ είμαι εντός κανονισμών και το Oracular Spectacular είναι ένα εκ των top άλμπουμ της χρονιάς. Και πώς θα μπορούσε να μην; Ο Ντέιβ Φρίντμαν αποδεικνύεται καλλίτερος μπάρμαν κι από τον Τομ Κρουζ στο "Κοκτέιλ", παίρνει ένα ντουέτο με εντελώς κουλά ονόματα και ντύσιμο για να τρώνε πόρτα ακόμη και στη disco Meterorit, το πετάει στο σέικερ με δυο πρέζες electro, άλλες δύο κλασσική ροκ, μισό κουταλάκι του γλυκού ντίσκο, το κουνάει γερά και το σερβίρει σε ποτήρι με ψυχεδελικό σχήμα και λίγα παγάκια για έξτρα coolness. Κι εμείς κοπανιόμαστε στα πάρτυ με τα "Kids" και τα "Time to Pretend" -ναι, ναι, αυτά που με τόση χαρά παίζει και ο Φου-Φου όταν κάνει τον Ντη-Τζέη! Π.Χρ.

10. She & Him - Volume One
11. Tricky - Knowle West Boy
12. Black Kids - Partie Traumatic
13.
The Killers - Day & Age

14. R.E.M. - Accelerate
15. Duffy - Rockferry

16. Conor Oberst - Conor Oberst
17. Τhe Raconteurs - Consolers of the Lonely
18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20.
Bon Iver - For Emma, Forever Ago

FV's #3: Get Well Soon

Best Albums of 2008: #3
Get Well Soon
Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon
(Universal)

O Tom Waits των '00s διασκευάζει Underworld την ίδια στιγμή που βάζει τα γυαλιά στους Beirut αυτού του κόσμου και κάνει τους Radiohead να γραφτούν στο Ωδείο για εντατικά στα κλαψιάρικα χάλκινα μπας και σώσουν τον επόμενο δίσκο τους. Φ.Β.

17 Δεκ 2008

Πώς είδαν αυτήν την παράνοια οι γραφίστες...

ΠΠC's #4: Shearwater - Rook

Best Albums of 2008: #4
Shearwater
Rook
(Matador)

Αντί εντυπώσεων για το "Rook", μια εξήγηση: Θεωρώ και τα 20 άλμπουμ που κατάφεραν να χωρέσουν στη λίστα μας σπουδαία, θεωρώ ότι ειδικά την πρώτη δωδεκάδα μας θα την ακούμε με σχεδόν τον ίδιο ενθουσιασμό και σε πεντ'-έξι χρόνια από τώρα. Αλλά είναι τα τέσσερα άλμπουμ της κορυφής που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία. Πράγμα μοναδικό, σπουδαίο, ειδικά αν σκεφθεί κανείς ότι πέρσι δεν είχα να πω την ίδια φράση ούτε για ένα, ούτε για το νούμερο ένα της λίστας του «Πο Πο Culture!» Το πώς μοιράστηκαν οι τέσσερις πρώτες θέσεις ανάμεσα σε τέσσερα ισάξια άλμπουμ έχει να κάνει με άλλους λόγους από την ποιότητα της μουσικής που περικλείουν -ειδικά από τη στιγμή που προέρχονται και από εντελώς διαφορετικά είδη μεταξύ τους. Και το "Rook" έμεινε στον -τιμητικό- πάτο αυτής της συγκλονιστικής τετράδας γιατί ήλθε από ένα συγκρότημα που πάνω - κάτω το ξέραμε, που έφερε μεν μια έκπληξη όσον αφορά στο πόσο βελτιώθηκε από τις προηγούμενες δουλειές του, αλλά που δεν ήταν και του πεταματού πιο πριν. Τους περιμέναμε κάποια στιγμή τους Shearwater. Τον Τζόναθαν Μέιμπουργκ, βασικά...

Στις αμέσως δύο επόμενες θέσεις ακολουθούν ντεμπούτα. Στην κορυφή κάτι που απλά ήταν αυτό που περιμέναμε να είναι: η αριστουργηματική συνέχεια μιας πολύ σπουδαίας πτυχής της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Προτίμησα την έκπληξη και την παράδοση, από την εξέλιξη. Κάποιος άλλος θα είχε τους Shearwater στην κορυφή. Δυστυχώς, ο Μάρκος έθεσε αυστηρούς κανόνες και δεν μας επιτρέπει να μοιράσουμε τους 238 βαθμούς -που υπολείπονται- διά του τέσσερα. Αντί για 59,5, λοιπόν, ο Μέιμπουργκ παίρνει 45. Του υπόσχομαι να αναπληρώσω στο μέλλον.

Οσοι βαρέθηκαν την φλυαρία μου και θέλουν να διαβάσουν και τέσσερα - πέντε πραγματάκια για το άλμπουμ, θα πρέπει να ακολουθήσουν το link σ' ένα παλιό μου post με δισκοκριτικές. Κλείνω τεύχος και δεν έχω άλλο χρόνο :) Π.Χρ.

10. She & Him - Volume One
11. Tricky - Knowle West Boy
12. Black Kids - Partie Traumatic
13.
The Killers - Day & Age

14. R.E.M. - Accelerate
15. Duffy - Rockferry

16. Conor Oberst - Conor Oberst
17. Τhe Raconteurs - Consolers of the Lonely
18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20.
Bon Iver - For Emma, Forever Ago

FV's #4: Flying Lotus - Los Angeles

Best Albums of 2008: #4
Flying Lotus
Los Angeles
(Warp)

Κατέβηκαν στα καταγώγια της dubstep, τους νέο-trip-hop και της avant-garde electronica και σκότωσαν τους βρωμερούς αρουραίους που λυμαίνονταν την θέση εκείνου του υβριδίου Burial και Massive Attack που είχε σηκώσει κεφάλι. Ιδιοφυές. Φ.Β.

05. Fleet Foxes - Fleet Foxes
06. She & Him - Volume One
07. The Dears - Missiles

08. Crystal Castles - Crystal Castles
16. John & Jehn - John & Jehn

a la maniere de "Καθυστερινή"

Αντιδημοκρατική βεβήλωση του ιερού βράχου της Ακροπόλεως
Συνέβη κι αυτό! Ακραία* στοιχεία, που επιδιώκουν τη συντήρηση της έντασης των ημερών, ανήλθαν επί του ιερού βράχου της Ακροπόλεως και κατάφεραν να διακόψουν τον μακάριο ύπνο των θυρωρών του μνημείου, για να αναρτήσουν πανό υπέρ των κινητοποιήσεων σε τέσσερις γλώσσες. (...)** Η κατάληψηΙτου ιερού βράχου εντάσσεται, σύμφωνα με εκτιμήσεις, σε ευρύτερο σχέδιο "εντυπωσιακών χτυπημάτων"*** κατά κρατικών στόχων: Επίσης, χθες, κουκουλοφόροι επιχείρησαν καταδρομική επίθεση με βόμβες μολότοφ κατά της Υποδιεύθυνσης Μέτρων Τάξης στην Καισαριανή****.
*(το να αποκαλείς ακραία στοιχεία, ένα τσούρμο χαμογελαστά πιτσιρίκια, είναι το λιγότερο θλιβερό, όσο γριά γκρινιάρα κι αν είσαι)
**(παρέλειψα την αναφορά στον Υπουργό Πολιτισμού, γιατί δεν μπορούσα να βρω κάτι αντάξιό του, όποιος έχει κάποια ιδέα, είναι ευπρόσδεκτος)
***(μη ρωτάτε τι σημαίνουν τα εισαγωγικά - αν αμναφέρονται σε μια συγκεκριμένη δήλωση που εσκεμμένα κρατάμε ανώνυμη ή αν τα βάζουμε κρατώντας επιφυλάξεις για την ακρίβεια της φράσης - δεν ξέρουμε να απαντήσουμε, το μόνο που μας νοιάζει είναι να δημιουργούμε εντυπώσεις)
****(στην περίπτωση που υπάρχει αναγνώστης που δεν τρομοκρατείται με την είδηση μιας απολύτως ειρηνικής διαμαρτυρίας, που δεν προκαλεί καμία ζημιά, παραθέτουμε μια ψιλοάσχετη είδηση για να κάνουμε έναν συμψηφισμό, συνεχίζοντας την ταύτιση των εξεγερμένων πιτσιρικάδων με τους βάνδαλους που καίνε τα μαγαζάκια του κοσμάκη)
Κρίμα, γιατί μέχρι τώρα η Καθημερινή ήταν η μοναδική κάπως σοβαρή εφημερίδα της Ελλάδας.