Τον Ιούλιο του 1982 οι γαλλικές εφημερίδες έκαναν μια δημοσκόπηση. Θέμα: "Ποιος είναι ο πιο μισητός Γερμανός της ιστορίας;". Ο Αδόλφος Χίτλερ πήρε το αργυρό μετάλλιο. Τον Ιούλιο του 1982 ο Τόνι Σουμάχερ, ο μουστακαλής μπουκλοχαιτάς τερματοφύλακας της Εθνικής Δυτικής Γερμανίας και της Κολωνίας, ήταν ό,τι πιο απεχθές κατοικούσε ή καταγόταν από την ανατολική πλευρά του Ρήνου για όσους είχαν γεννηθεί ή ζούσαν στην δυτική. Και για πολύ κόσμο ακόμη. Χθες το βράδυ, όταν συζητούσα με την παρέα μου -πάνω από αλάδωτες πίτες, γύρο, σως και το ρεσιτάλ της Άρσεναλ- την πρόθεσή μου να αφιερώσω ένα post στη φονική κλωτσιά (και αγκωνιά) του Χάραλντ (για τους φίλους "Τόνι") στον Πατρίκ Μπατιστόν, ο Μητσάκος θυμήθηκε το πόση οργή είχε νιώσει τότε, παιδάκι, στο μακρινό '82 εκείνος και οι υπόλοιποι φίλοι του, βλέποντας τον ημιτελικό ανάμεσα στη Γαλλία και τη Δυτική Γερμανία. Τόση οργή, ώστε έκαναν στο τέλος έναν της παρέας τους που πήγαινε στο ελληνογερμανικό σχολείο να βάλει τα κλάμματα. Στις 8 Ιουλίου του 1982, ο Αδόλφος Χίτλερ έμοιαζε σαν την Μητέρα Τερέζα μπροστά στον Τόνι Σουμάχερ. Δες γιατί (με ιδιαίτερη προσοχή μετά το 1' 30"):Ο Πατρίκ Μπατιστόν πρόλαβε να παίξει δέκα λεπτά στον ημιτελικό. Με έναν ακραίο κυνισμό, αποστασιοποιημένο από τα γεγονότα της 08.07.82, θα μπορούσε κάποιος να πει "καλά να πάθει ο κουλός, που χαράμισε τη μαγική μπαλιά του Μισέλ Πλατινί, στέλνοντας τη μπάλα άουτ". Αλλά εκείνη τη στιγμή, όλος ο κόσμος (πιθανότατα και η μεγάλη πλειονότητα των Δυτικογερμανών φιλάθλων) δεν είχε κανένα άλλο αίσθημα από τη συμπόνοια. 3 σπασμένα πλευρά απ' την κλωτσιά, 3 σπασμένα δόντια απ' την αγκωνιά, 3 λεπτά σχεδόν σε κώμα από μια γυρισμένη γλώσσα λόγω της πτώσης με την πλάτη. Ο Μισέλ Πλατινί είπε μετά τον αγώνα: "Για μια στιγμή νόμιζα ότι είχε πεθάνει. Δεν είχε σφιγμό κι ήταν τόσο χλωμός". Ο Τόνι Σουμάχερ είπε μετά τον αγώνα: "Αν το μόνο που έπαθε είναι τρία σπασμένα δόντια, θα του πληρώσω τον οδοντίατρο". Ο διαιτητής, ο Ολλανδός Τσαρλς Κόρβερ, που δεν σφύριξε κανένα φάουλ, κανένα πέναλτι και δεν έδωσε καμμία κάρτα, δεν είπε τίποτε. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του -άλλες εποχές...
Εικοσιοκτώ χρόνια μετά, το μόνο που θυμάμαι από εκείνο το ματς είναι όντως η φονική κλωτσιά του Χάραλντ Σουμάχερ. Και όσους ρώτησα χθες, θυμούνται κι εκείνοι ακριβώς το ίδιο. Και μόνο αυτό. Στα παιδικά μας μάτια τότε ήταν η πιο ακραία μορφή βίας που είχαμε δει ποτέ σε γήπεδο ποδοσφαίρου, ήταν ένα σοκ. Νομίζαμε ότι είχαμε δει άνθρωπο να σκοτώνεται. Σε απευθείας μετάδοση.Κρίμα, γιατί ο δεύτερος ημιτελικός του Μουντιάλ της Ισπανίας, μετά το ματς της Ιταλίας με την Πολωνία, που είχε γίνει την ίδια ημέρα, ήταν μία από τις συγκλονιστικότερες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις όλων των εποχών. Δεν έχω αναμνήσεις για να την περιγράψω, αλλά -ευτυχώς- υπάρχει το παρακάτω βίντεο:
Η Εθνική Γαλλίας της περιόδου '82-'86 (κυρίως χάρη στο μαγικό Euro '84 που είχε κάνει) είναι η αγαπημένη μου ομάδα όλων των εποχών. Και ο λόγος -μαζί μ' εκείνον, τον άδικο στα μάτια μου, αποκλεισμό από τη Δυτική Γερμανία- που στα μετέπειτα Μουντιάλ πάντοτε υποστήριζα τη Γαλλία και που το 1998 πανηγύρισα ουρλιάζοντας σαν τρελλός σε κάθε ένα από τα τρία γκολ του τελικού εις βάρος της Βραζιλίας. Ήταν μια ομάδα γεμάτη τεχνίτες παίκτες. Ακόμη και τα μπακ της, ο Αμορός ή ο Μποσίς (αυτός που έχασε το τελευταίο πέναλτι), ήταν εξαιρετικοί με τη μπάλα στα πόδια, ενώ οι μέσοι της, ο Φερναντές, ο Ζιρές, o Τιγκανά και φυσικά ο Μισέλ Πλατινί ήταν πραγματικοί μάγοι, που έβγαζαν απίστευτους συνδυασμούς ανά πάσα στιγμή και μυρίζονταν το γκολ ακόμη και στις πιο απίθανες φάσεις. Ήταν η πρώτη εθνική που έπαιζε πραγματικά ομαδικό ποδόσφαιρο, χωρίς να περιμένει να την κουβαλήσει στους ώμους της ένας μόνο παίκτης, ή να βασίζεται σε ατομικές ενέργειες. Είχε το νου της συνεχώς στο σκοράρισμα (15-8 ήταν τα τέρματά της σ' εκείνο το Μουντιάλ, και δύο χρόνια μετά, στο Ευρωπαϊκό που κατέκτησε, ήταν 16-4 με πέντε νίκες σε ισάριθμα ματς) και δυστυχώς αυτό πλήρωσε στον ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία. Ο Ζιρές έκανε το 3-1 στο '98 κι αντί να ταμπουρωθούν για τα υπόλοιπα 22 λεπτά της παράτασης, οι παίκτες του Ινταλγκό συνέχισαν να κυνηγούν τα γκολ... Ήταν και μια ομάδα με κακή ψυχολογία. Η ήττα από τους Γερμανούς -που ξαφνικά είχε αναβιώσει όλο το ιστορικό μίσος των δύο χωρών- τους συνέθλιψε το ηθικό, ακριβώς όπως το Blitzkrieg στο Σεντάν το 1940. Τελικά δεν πήραν ούτε το χάλκινο στο Μουντιάλ, αφού δύο μέρες μετά παραδόθηκαν και στους Πολωνούς στον Μικρό Τελικό.
Εκείνος ο ημιτελικός, βέβαια, πιστοποίησε και μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες του ποδοσφαίρου. Στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί... Η Δυτική Γερμανία του '82 ήταν μια τραχειά ομάδα, με μοναδικό ποδοσφαιριστή που να μπορεί να εντυπωσιάσει τον Πιερ Λιτμπάρσκι και δέκα ακόμη ελεύθερους σκοπευτές που σκοπός τους ήταν να μην αφήνουν τον αντίπαλο να κάνει το παιχνίδι του και να αμολούν σέντρες από κάθε πιθανό σημείο. Ήταν όμως και οι έντεκά τους γεννημένοι νικητές. Τουλάχιστον μέχρι να συναντήσουν την Ιταλία στον Τελικό...
(Στο επόμενο: To θλιμμένο γκολ του Πωλ Μπράιτνερ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου