Ας πούμε ότι προκηρύσσεται ένας διαγωνισμός. Να συμβολίσουμε, λέει, κάθε εποχή με μια καλλονή. Δεν ξέρω για το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, το χειμώνα• περνούν από το μυαλό κορίτσια και κορίτσια, ταιριάζουν στον εκάστοτε ρόλο πολλές, είναι δύσκολη η επιλογή. Αλλά για την άνοιξη; Τόσο απλό! Ποια άλλη από τη Σκάρλετ Γιόχανσον;
Οποιος δεν πείθεται και χρειάζεται επιχειρήματα, ας βάλει κάτω δεδομένα και συμβολισμούς. Ανοιξη είναι το χαμόγελο, είναι μια υπόσχεση, είναι η έξοδος. Να βγει κανείς απ’ τους τέσσερις τοίχους, που τρεις μήνες τώρα πάσχιζε να γλυκάνει με κεριά και με οκλαδόν βραδιές μπροστά στο τζάκι, να βγει στην ξεθαρρεμένη φύση, να βγει στο στόχαστρο του ήλιου, ατρόμητος, ατίθασος, αποφασισμένος. Να κάνει την έξοδό του και να πέσει πάνω στο χαμόγελο της Σκάρλετ, χορταστικό πίσω απ’ το πλήθος των χειλιών της, περιπετειώδες στα κοφτά λακάκια των δύο γκρεμών του. Να την κοιτάξει κατ’ ευθείαν στα μάτια και να πάρει μια υπόσχεση. Και μετά να ανεβεί στο ποδήλατό του και να συνεχίσει τη βόλτα του. Κι εκείνη στο δικό της, όπως στο «Vicky Cristina Barcelona».
Την άνοιξη δεν είμαστε πια «Χαμένοι στη Μετάφραση». Ολα είναι απλωμένα μπροστά μας, ξεκάθαρα - κι ο ήλιος δεν είναι ακόμη τόσο δυνατός να μας τυφλώνει. Και για soundtrack σ’ αυτήν τη συνάντηση πάνω στις σέλες, τα πετάλια και τις φρεσκολαδωμένες αλυσίδες, θα παίζει -τι άλλο;- το «Fanning Street», όπως το τραγουδάει εκείνη στο άλμπουμ της, με τα στομωμένα σαξόφωνα και τα καμπανάκια να κλέβουν το ρόλο της μέλισσας που ζουζουνίζει γύρω της, που την κυνηγάει για να τρυγήσει τους χυμούς της...
«Και γιατί να μην συμβολίζει το καλοκαίρι;», θα επιμείνει ο άπιστος αναγνώστης. Θα μπορούσε. Παλιότερα. Οχι πια. Από τη μέρα που αποφάσισε να παντρευτεί τον Ράιαν Ρέινολντς, το καλοκαίρι αναζητά νέα μούσα. Η άνοιξη μπορεί να δίνει υποσχέσεις, το θέρος όμως απαιτεί αποπληρωμή - και μια παντρεμένη γυναίκα δεν μπορεί να μπλεχτεί σ’ αυτό το παιχνίδι. Είχε, βέβαια, κάποτε εκφράσει τον προβληματισμό της η 25χρονη ηθοποιός για το πόσο η φύση του ανθρώπου αντικρούει από μόνη της τη μονογαμία... Αλλά και πάλι. Αν αυτό δεν είναι μια ξεσηκωτική για τους ελπίδα φέροντες θαυμαστές της υπόσχεση, μια άνοιξη για την ατίθαση libido, τότε τι είναι; Σαν τις διαφημίσεις της για το κραγιόν των D&G: Σατέν σεντόνια, ρετρό εσώρουχα, βλέμμα α λα Μέριλιν. Τόση υπόσχεση, αλλά ούτε ένα άγγιγμα.
Ετσι κι αλλιώς, για σύμβολο της άνοιξης την διαλέξαμε. Ας τραβήξουμε ο καθένας τη δική μας Σκάρλετ απ’ το χέρι, ας κάνουμε την έξοδό μας, δανδήδες για χάρη της, χαμογελαστοί παρά τα προβλήματα, ταξιδιάρηδες. Η άνοιξη ξεκίνησε! Χθες το βράδυ στα αθηναϊκά μπαρ συνέβησαν πανέμορφα πράγματα...
(Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό GK, το Μάρτιο του 2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου