Κωστής Μαραβέγιας εναντίον Animal Collective

Maraveyas Illegal - Τα τρία μυρμηγκάκια (live)

Σε μια συζήτηση που ξεκίνησε περίπου από αυτό εδώ το μπλογκ μετά τα αποτελέσματα της περσινής Blogovision και τον θρίαμβο των Animal Collective, σχεδόν εξαντλήθηκε το θέμα περί "διασκεδαστικότητος" της μουσικής -ειδικά σε σχέση με την καλλιτεχνική της αξία. Και μολονότι είχα ξεκάθαρα ταχθεί υπέρ των "διασκεδαστών"/"ψυχαγωγών" καλλιτεχνών, έναντι των πρωτοποριακών, πολυσύνθετων, ομφαλοσκοπούντων μουσικών, συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι -εντελώς ρατσιστικά- αρνιόμουν σε πολύ κόσμο το δικαίωμα να επιλέγει μια "διασκεδαστική" μουσική, εις βάρος μιας ποιοτικότερης, έστω ψυχαγωγικής. Πόσες και πόσες φορές κορόιδεψα τη φίλη μου τη Μαρία που πήγαινε σχεδόν κάθε Δευτέρα, δύο χρόνια τώρα, στα gigs των Maraveyas Illegal στο Σταυρό του Νότου. Ο Κωστής Μαραβέγιας σου βγάζει με την πρώτη μια συμπάθεια, έχει και έξυπνο στίχο, αλλά -αντικειμενικά τώρα- το μονότονο σκα του μουσικά είναι επιπέδου Mazoo & The Zoo. Κι αν έχεις ακούσει ένα τραγούδι του και δεν ξέρεις ελληνικά, τα έχεις ακούσει όλα. Το μόνο που αλλάζει είναι ο στίχος. Αυτά έλεγα στη Μαρία και της αρνιόμουν το δικαίωμα στον Μαραβέγια. Εκείνη με αγνοούσε και συνέχιζε να πηγαίνει.

Προχθές, Δευτέρα 29 Μαρτίου, βρέθηκα κι εγώ στο Μαραβέγια. Και αναθεώρησα πολλά. Μπορεί όχι την άποψή μου για τη μουσική του. Αλλά σίγουρα το πόσο σημαντική είναι η αξία της μουσικής σε κάτι που είναι το καλλίτερο live μιας ολόκληρης πόλης. Προφανώς υπάρχουν κάποια άλλα πράγματα που παίζουν μεγαλύτερο ρόλο.

Αλλά, πριν τους Maraveyas Illegal στον Σταυρό του Νότου, είχα βρεθεί στο Belafonte, στην Αγησιλάου, για να βρω κάτι φίλους. Και -με τεράστια ικανοποίηση- να ανακαλύψω ότι έπεσα πάνω στον Ντέιβιντ Λιντς, τον Τάκη Μπαρμπέρη, τον Γιώργο Παλαμιώτη, τον Νίκο Καπηλίδη και τη Φένια Παπαδόδημα. Σε ένα ακόμη gig, δηλαδή, των Fenia! It happened to me! Για την αξία των παραπάνω μουσικών, του σπουδαίου σαξοφωνίστα Λιντς, του Τάκη Μπαρμπέρη που εκτός από πολύ καλός κιθαρίστας είναι κι ένας κορυφαίος τζαζ συνθέτης, της πολυπράγμωνος Φένιας, των βιρτουόζων Καπηλίδη στα ντραμς και Παλαμιώτη στο μπάσο, είναι αρμοδιότερος να τα γράψει (ή τα έχει ήδη γράψει) το έτερον ήμισι αυτού του blog, ο Mr. Arkadin. Αυτό που μπορώ να σημειώσω εγώ εδώ είναι το πόσο μεγάλη αξία θα είχαν για την αθηναϊκή νύχτα παρόμοιες εμφανίσεις σε πιο προσιτούς χώρους, τέτοιων συγκροτημάτων.

Προτιμώ να ακούσω τον Λιντς να χαϊδεύει το σαξόφωνό του σ' ένα μεγάλο, χορταστικό μπαρ, σαν το Belafonte, πίνοντας αργά το ποτό μου και χαζεύοντας, ή στριφογυρίζοντας τα πανέμορφα κορίτσια της ίντι αθηναϊκής κοινότητας, παρά να τον αναζητήσω σε έναν ειδικό χώρο, καθισμένος σ' ένα τραπέζι και κάνοντας απόλυτη ησυχία. Και νομίζω ότι και ο ίδιος ο Λιντς, ο όποιος Λιντς, δεν θα θεωρήσει ασεβές το στροβίλισμά μου στα ανοιξιάτικα χείλια των κοριτσιών και στα ανάρμοστα στην τζαζ του αστεία των φίλων μου -αντίθετα θα αντλήσει έμπνευση για λίγο πιο ανεβαστικό τζαμάρισμα. Τουλάχιστον αυτό τον είδα να κάνει προχθές. Το Fenia! It happened to me είναι ένα act τόσο ακομπλεξάριστο που δεν διστάζει να παίζει μέχρι και τέτοια:


Fenia! It Happened To Me - Seven Nation Army (Live)
Είχα τόσο καλή διάθεση που δεν είπα "όχι" όταν μια κοπέλα της παρέας μου πρότεινε να συνεχίσουμε στον Μαραβέγια, που είχε προχθές το closing της φετινής του σεζόν. Βοήθησε κι ένα SMS που περίμενα να γράφει άλλα... Στον "Σταυρό του Νότου", ο πρώτος άνθρωπος που είδα ήταν η Μαρία. Έπαθε σοκ. Εγώ πιο πολύ όμως. Γιατί με το που μπήκα στο χώρο, παρά του ότι όντως εκείνη τη στιγμή ακούγονταν κάτι τραγούδια για μυρμήγκια (κάτι έγραφα πιο πάνω για Mazoo & The Zoo -ακόμη και στις διασκευές του ο Μαραβέγιας επιμένει παιδικά...), αυτό που συνέβαινε μου άρεσε. Έμεινα μέχρι το τέλος. Που προχθές ήταν αργά τη νύκτα, γιατί ο Κωστής κι η μπάντα του δεν έλεγαν να κατεβούν από τη σκηνή. Κατέληξα μαζί τους στα καμαρίνια, ημιμεθυσμένος, όχι από τα ποτά, αλλά από άπειρες συμπτώσεις που μας έκαναν όλους μια παρέα, σχεδόν φίλους από τα παλιά. Και ξαναθυμήθηκα πόσο σημαντική είναι η όρεξη ενός καλλιτέχνη, η αγάπη σ' αυτό που κάνει, το να είναι κουλ κι ακομπλεξάριστος με τη δόξα (και, ναι, ο Μαραβέγιας έχει τρελλό ρεύμα στις ηλικίες μέχρι τα 25 -και κυρίως στα κορίτσια-, εγώ θα την είχα ακούσει άσχημα), να μην είναι σνομπ και να μην σταματάει να χαμογελάει όλη την ώρα.

Αν ήθελα να επιχειρηματολογήσω εναντίον μου τώρα, θα μού έλεγα ότι και στα κρητικά πανηγύρια ή στην Έφη Θώδη, τα ίδια γίνονται. Αλλά θα ήμουν πάλι είρων και απόλυτος. Όχι, η προχθεσινή Δευτέρα ήταν πραγματικά σπουδαία. Και μόνο να σκεφτείς ότι ο Κωστής και η μπάντα του κοπανιόντουσαν επί σκηνής από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 5 παρά το πρωί, σαν τρελλοί, αρκεί.