29 Φεβ 2008

Έξι λόγοι για τους οποίους αξίζει να δουλεύει κανείς στα περιοδικά






...ο εξής ένας: ότι μια φορά μπορεί ν' αξιωθείς να κάνεις κι εσύ ένα τέτοιο εξώφυλλο (άσχετο, αλλά με έπιασε μια ετεροχρονισμένη γκάγκα με τα Όσκαρ και ξεκίνησα να βρω καμμια σέξι φωτογράφιση της Κοτιγιάρ. Τελικά κατέληξα να αναζητώ τα αγαπημένα μου εξώφυλλα των τελευταίων ετών με movie stars...).


Ανώνυμος Blogger


Αφού ο Νίκος επιμένει να μην ανεβάζει τα κορυφαία κείμενά του στο δικό του blog, έρχεται το «Πο Πο Culture!» να αναπληρώσει το κενό, αναδημοσιεύοντας το παρακάτω, από τη χθεσινή Athens Voice:

-Eφόσον όταν πας να κάνεις μια καταγγελία ζητούν το όνομά σου για να την πάρουν σοβαρά, γιατί στα blogs δεν ισχύει το ίδιο και παίρνουν όλοι τόσο τοις μετρητοίς τις καταγγελίες των ανωνύμων;

-Mα και οι ανώνυμες εταιρείες είναι ανώνυμες και, παρ’ όλα αυτά, όλοι τις υπολογίζουν και τις σέβονται! Προφανώς, λοιπόν, το «Aνώνυμος» δεν είναι στην πραγματικότητα ιδιότητα όπως νομίζουμε, αλλά επίθετο. Oι Aνωνυμέοι είναι μια μεγάλη αξιοσέβαστη οικογένεια με λαμπρή ιστορία. Aπό την εποχή που ο προπάππους τους ο γερο Aνώνυμος-Έλληνας (τότε κρατούσαν και τα δύο επίθετα για λόγους εθνικούς) έγραψε την «Eλληνική Nομαρχία», οι απόγονοί του δίνουν σταθερά το παρών στα ελληνικά γράμματα. Άλλοι έγραψαν δημοτικά τραγούδια (τα οποία δημοσίευαν στα blog της εποχής, την πλατεία του χωριού), και άλλοι έβγαζαν αποφθέγματα που έχουν γίνει διάσημα και στο εξωτερικό με την υπογραφή «Mπάι Aνόνυμους» (μετάφραση: Bisexual Anonymous). Aυτή η παραδοχή των σεξουαλικών τους προτιμήσεων αποδεικνύει ότι οι Aνώνυμοι είχαν πάντα το θάρρος να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Θάρρος που μερικές φορές παρεξηγήθηκε. Όπως για παράδειγμα στην Kατοχή. Tότε, οι Γερμανοί τούς ρώτησαν «πώς λέγονται» και εκείνοι φόρεσαν μια κουκούλα για να τους δείξουν το όνομά τους διά του παραδείγματος. Mάλιστα άρχισαν να χειρονομούν γιατί δεν ήξεραν γερμανικά. H παρερμηνεία αυτής της χειρονομίας από τους κατακτητές, που νόμιζαν ότι οι Aνώνυμοι τους υποδεικνύουν κάποιους αντιστασιακούς, συνετέλεσε στο να σπιλωθεί το όνομα της μεγάλης αυτής οικογένειας για πολλές δεκαετίες. Aφού μερικά μέλη της το πήραν τόσο κατάκαρδα, που το έριξαν στο ποτό. Φτιάχνοντας έτσι τους Aνώνυμους αλκοολικούς.

Νίκος Ζαχαριάδης, στη στήλη "Οι απαντήσεις του Forrest Gump"

Ο λόγος που δεν έχω ασχοληθεί

...με το (προηγούμενο) ηλίθιο μπλογκοπαίχνιδο στο οποίο με προσκάλεσε ο πρώην Zelig, είναι πολύ απλός: δεν υπάρχει κανένα βιβλίο κοντά μου ;-)

Με τη νέα του πρόσκληση θα ασχοληθώ, γιατί έχει να κάνει με μια φαντασίωση που πάντα είχα (και που η μοναδική φορά που την έκανα πράξη ήταν το pop metal έκτρωμα των "Overloaded" που διαλύθηκε μετά το πρώτο του live, πριν 14 χρόνια...): να φτιάξω ένα μουσικό γκρουπ. Από την άλλη, επισημαίνω ότι είναι πολύ παλιό αυτό το μπλογκοπαίχνιδο...

Η μπάντα μου λοιπόν είναι οι:
Kathryn Adams

και ο δίσκος μας λέγεται:
List of Legend of the Galactic Heroes media

Ιδού και η track list:
Bobrovec
Kishangarh Renwal
Litoria nigropunctata
Kimberly, Arkansas
Cornelis van Vollenhoven
Rose Tower
IRIS (missile)
Tabin Wildlife Reserve
Boissières
Assignment and Sub-letting of Land (Ireland) Act 1826
Berkeley Zen Center

Οι Kathryn Adams (που πήραν το όνομά τους από μια μάλλον άσημη ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου) παίζουν Progressive Metal. Στην τρίτη τους στούντιο δουλειά πειραματίσθηκαν σ' ένα concept album. Οι τίτλοι των τραγουδιών δεν είναι τυχαία τοπωνύμια (τυχαία είναι, αφού πατούσα "random article", αλλά για δες: μου έδωσε 7 στα 11 τοπωνύμια!), αφού σ' αυτά τα μέρη διαδραματίζονται τα κεφάλαια της ιστορίας: Ο Κόρνι Φαν είναι δισέγγονος του Ολλανδού νομικού που έγραψε το νομικό κώδικα των Ανατολικών Ινδιών. Ζάπλουτος και ανεπάγγελτος. Το μόνο που τον συγκινεί είναι η συλλογή ιαπωνικών μάνγκα. Μέχρι που μπλέκει με μια τρελο-Ιρλανδή ακτιβίστρια. Ζουν την δική τους περιπέτεια με αφετηρία ένα μικρό χωριό της Σλοβακίας και την αναπάντεχη συνάντησή τους μ' έναν έμπορο όπλων από την Ινδονησία. Τελικά, ο γύρος του κόσμου στην προσπάθειά τους να τον αποτρέψουν να πουλήσει ένα πυραυλικό σύστημα σε μια ομάδα τρομοκρατών, τρελαίνει τελείως τον Κόρνι και -στην σπαρακτική μπαλάντα στο τέλος του άλμπουμ, ένα τραγούδι που θυμίζει έντονα το "Για το καλό μου" του Γιάννη Μηλιώκα- τον βρίσκει σ' ένα κέντρο ζεν αποκατάστασης...

(Δεν κάνω forward σε κανέναν, μπας και τελειώσει επιτέλους αυτό το κακό αστείο με τα μπλογκοπαίχνιδα!)

Η χερσόνησος του κλισέ

Δηλαδή από όλες τις υπόλοιπες περιοχές του κόσμου που «φλέγονται», μόνο τα Βαλκάνια κινδυνεύουν να «εκραγούν» σαν «πυριτιδαποθήκη»; Μα τι γκαντεμιά ειναι αυτή ρε πούστη μου;

Άλλο ένα ηλίθιο παιχνίδι

Οδηγίες:
1. Μπαίνεις στο wikipedia.
2. Αναζητάς την επιλογή "random article" (πάνω αριστερά). Πατάς μια φορά. Το λήμμα που θα βγει είναι το όνομα της μπάντας σου.
3. Πατάς άλλη μια φορά το "random article". Το λήμμα που θα βγει είναι ο τίτλος του άλμπουμ της μπάντας σου.
4. Πατάς "random article" άλλες έντεκα φορές. Τα λήμματα που θα βγουν είναι το track list του άλμπουμ.
5. Καλείς άλλους πέντε να κάνουν το ίδιο.

Λοιπόν:

Η μπάντα: Pope Alexander I

To άλμπουμ: "Penguin Adventure"

Η track list:
  1. West African Nations Cup
  2. Făgeţel River (Camenca)
  3. Derby Cyclo-cross Series
  4. Sabbath economics
  5. Stampe
  6. La Jornada
  7. James C. Gardner
  8. White Rose (disambiguation)
  9. Dirty Larry: Renegade Cop
  10. Environmental economics
  11. Preston Watson

Χμμμ... Το όνομα παραπέμπει σε indie σχήμα (σκανδιναβοί που θα ήθελαν να είναι σκοτσέζοι, ας πούμε) αλλά ο τίτλος του άλμπουμ παραπέμπει σε κάτι λίγο πιο καλλιεργημένο. Διαβάζοντας δε τους τίτλους των κομματιών, φαντάζομαι μια πολυμελή κολλεκτίβα (σίγουρα σκανδιναβοί) που παίζει post-rock με samples από επιτόπιες ηχογραφήσεις παραδοσιακών μουσικων από όλον τον κόσμο. Η ορχήστρα περιλαμβάνει οπωσδήποτε ηλεκτρικό βιολί, ακουστική κιθάρα, μαρίμπα, θέρεμιν, μια αφρικανική κόρα (από μαλινέζο φοιτητή σεισμολογίας στην ουψάλα), έναν βετεράνο free-jazz τρομπονίστα (από το Σικάγο ή την Περούτζα, δεν έχω αποφασίσει), δυο κοντραμπασίστες (ένας Γάλλος κι ένας Ολλανδός) και έναν υπερκινητικό ανήλικο ντράμερ με attention deficit. Κεντρικό θέμα στο artwork του εξωφύλλου θα είναι μάλλον αυτό:


Καλώ τον Homo Ludens (αν έχει όρεξη, φυσικά) τον Gone4Sure, τον enteka, τον Νένε και τη Citronella.

28 Φεβ 2008

Καλομοίρα uber alles!


Εμάς, τους ορκισμένους φαν της Καλομοίρας, δεν μας πτοεί καμμία τουρκική συμμετοχή...

Χαβιέ Συσσοβίτης















Μια ακόμη προσφορά του Ovelikiou...

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται!

Εννοείται ότι δεν κάθισα να δω τον διαγωνισμό. Βαριέμαι αφάνταστα τις αδελφές Αταλαντίρα. Έτσι κι αλλιώς ήταν σίγουρο ότι θα κέρδιζε η Καλομοίρα και θα δικαίωνε τον αγώνα μας για λίγη ακόμη ποπ κουλτούρα, μπου χαχαχαχαχα!!!

Νεφέλωμα

Συνεχίζω να σπέρνω αστεράκια, από εκεί που σταμάτησα χθες...

Burial
Untrue

Είναι αυτό το άλμπουμ που θα αλλάξει για πάντα την electronica όπως την ξέραμε; Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα καλλίτερα ένα πορτοφολάκι νά 'χεις ψιλά πάνω σου ν' αγοράσεις καμμιά μπανάνα. Κάποτε βγήκαν οι Massive Attack, ναι, o Tricky... Αυτοί μάλιστα. Ετούτο εδώ όμως το ambient dub κυνηγητό μπας και έχει πάρει πολύ hype πάνω του λόγω της ανωνυμίας του παραγωγού του; Δεν λέω, καλό είναι. Φουτουριστικό, σκοτεινό, τρομακτικό ώρες ώρες. Αλλά ν' αλλάξει την ιστορία της electronica; Ε, δεν νομίζω.





Nick Cave & Warren Ellis
The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford Film Score

Η ταινία ήταν από τις αγαπημένες μου φέτος. Αλλά και το soundtrack ακούγεται μόνο του. Βαρύ σαν ξερός χειμώνας, σκοτεινό σαν σουηδικό ξύπνημα, μελαγχολικό σαν εικόνες ελαφιών λίγο πριν το πάτημα της σκανδάλης, μεθυστικό σαν το παλιό καλό μπέρμπον που κρύβεις στο ξύλινο ντουλάπι, δύσκολο σαν τον Κέιβ και τον Έλις. Λίγες οι μέρες που θα αντέξεις να αναμετρηθείς μαζί του.





Drive-By Truckers
Brighter Than Creation's Dark

Ετούτοι εδώ οι φορτηγατζήδες της ροκάδικης κάντρι ώρες ώρες ακούγονται σαν Rolling Stones στα μελαγχολικά τους -κι εκεί διακρίνω ένα μεγαλείο (αλλά ετερόφωτο). Στο υπόλοιπο άλμπουμ ακούγονται όπως θα ακουγόταν ο Νιλ Γιανγκ ή οι Lynyrd Skynyrd αν ξαναγίνονταν νέοι ξαφνικά. Αλλά, αντικειμενικά τώρα, αν ο Νιλ Γιανγκ και οι Lynyrd Skynyrd ξαναγίνονταν νέοι, θα έγραφαν και κανα πιο φρέσκο κομματάκι. Κυρίως, δεν θα έγραφαν τόοοοοοοσα πολλάααααα (μα 19 σε ένα άλμπουμ;). Κοινώς, μήπως βιάζονται όσοι έχουν ανακηρύξει ήδη "άλμπουμ της χρονιάς για το 2008" το "Brighter Than Creation's Dark";





Alicia Keys
As I Am


Κι ενώ οι πρώτες νότες παίζονται αποκλειστικά στο πιάνο και χάρηκα ότι βρισκόμουν μπροστά σ' ένα ακόμη "Songs in A minor", η συνέχεια μου μύρισε λίγο σαν λουστραρισμένη παραγωγή σε Έλληνα wannabe Ρουβά. Ξενέρωμα. Πολύ στολισμένο, καθόλου εμπνευσμένο, ελάχιστα αποθεωτικό της φωνάρας της Rn'B. Πάει κι αυτή. Next!





The Killers
Sawdust

Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Respect...





Jens Lekman
Night Falls Over Kortedala

Ένας Σουηδός Νιλ Χάνον; Ναι, μόνο που η δική του Divine Comedy είναι λίγο πιο γκέι, πιο ντίσκο και πιο συμφωνική! Δηλαδή είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι ο Ρούφους, αν δεν μεγαλοπιανόταν. Θεία Ποπωδία, τι ευχάριστα που ακούγεσαι!





Minipop
A New Hope

Μα τι γλυκιά κρεμούλα είναι αυτή; Τι ποπ καπουτσινάκι για τις μέρες που ο ήλιος λάμπει και ο δρόμος για το γραφείο θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να απολαύσεις όλες τις αναπνοές καθαρού αέρα που σου αναλογούν; Μια μελωδική λουπίτσα στοιχειώνει το walkman μου, μια ποπ αύρα φυσά από τα ακουστικά μου και πού και πού μια ροκ τσιμπιά μου θυμίζει ότι οι Smashing Pumpkins είναι πεθαμένοι, αλλά κάποτε έκαναν καλά τη δουλειά τους. Απλά υπέροχο!





Of Montreal
Hissing Fauna, Are You the Destroyer?

Πώς να πάρεις στα σοβαρά ένα δίσκο που λέει "Πανίδα που σφυρίζεις εσύ είσαι ο καταστροφέας;" από τον τίτλο κιόλας; Τι εννοεί; Ποιον όφι; Ποια σαύρα; Δεν καταλαβαίνω... Αλλά μετά, με το που πατώ το κουμπάκι με το τριγωνάκι που δείχνει προς τα δεξιά, ξεχνώ και τα ονόματα και την πανίδα και τους Καναδάδες. Ωραίο indie rock από αυτά που μόνο η Αθήνα ξέρει να βγάζει (της Τζόρτζια, έτσι, όχι της Αττικής...). Τόσο indie που αμφιβάλλω ότι θα καταφέρω ποτέ να βρω από πού αντλούν τις επιρροές τους.





Olvis
Bravando

Το πιο ωραίο στη μουσική του Olvis είναι το πώς οι λέξεις στα ισλανδικά χρησιμοποιούνται στην ουσία σαν ένα ακόμη μουσικό όργανο! Πιστός στην παράδοση της Bjork και των Sigur Ros, αυτός εδώ είναι ακόμη πιο ατμοσφαιρικός. Ώρες ώρες νοιώθεις πως θ' αρχίσει η Λίζα Τζέραρντ να του κάνει φωνητικά. Κι αυτό σε γεμίζει συγκίνηση. Αν δεν σε έχει γεμίσει ήδη με κατάθλιψη η εσωστρεφής μουσική του...





Ozzy Osbourne
Black Rain

Το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ του τρελιάρη της heavy metal, ένα τέταρτο και βάλε του αιώνα από τότε που έβγαλε τα δύο πρώτα του! Κι αν υπολογίσεις ότι η ιστορία του με τους Sabbath κοντεύει να γράψει 40 χρόνια, ε, σκύβεις και προσκυνάς και μόνο στην ιδέα ότι ο -προσωπική άποψη- χωρίς κάποιο ιδιαίτερο φωνητικό χάρισμα αυτός μαγκάκος συνεχίζει να μας κάνει να κουνάμε τα κεφάλια μας μπρος πίσω.





Vanessa Paradis
Divinidylle

Η λολίτα που μεγάλωσε και σκαρώνει indie rock γρατζουνίσματα στην άλλοτε ποπ κιθαρίτσα της είναι αναμφισβήτητα μια ενδιαφέρουσα συντροφιά, άμα κινήσεις μεσημέρι για καμμιά Λιβαδειά και δεν έχεις παρέα στο αυτοκίνητο. Την ακούς και λίγο Τζόνι Ντέπ!





Robert Plant & Alison Krauss
Raising Sand

Λένε ότι η Άλισον παίζει καλά το βιολί. Σ' αυτό τον δίσκο πάντως, το δοξάρι το σηκώνει σε δύο μόνο τραγούδια. Προτιμά να μπερδεύει την ταξιδιάρικη φωνή της με την γεμάτη συμβολισμούς του Πλαντ και να φλερτάρουν μ' αυτόν τον τρόπο σε μια folk-americana παραζάλη. Ωραίο μωρέ, αλλά εντώ στο Ελλάντα είναι λίγο ξενερουά κάτι τέτοια. Να το βάλω να το ακούσω δηλαδή με το κορίτσι μου δίπλα στο τζάκι;





Queensryche
Take Cover

Take cover από τη μαλακία που έχει πιάσει το κάποτε καλλίτερο heavy metal συγκρότημα. Διασκευές των επιρροών τους, αλλά με καμμιά διάθεση αποδόμησης. Δυστυχώς οι Queensryche βγήκαν πρόωρα στην σύνταξη. Κι έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε, αλλά δεν το έχουν ακόμη καταλάβει.





Radiohead
In Rainbows


To "Jigsaw falling into place" είναι πανέμορφο κομμάτι. Θα 'θελα νά 'ταν και το υπόλοιπο "In Rainbows" έτσι. Τόσο εκφραστικό, στιβαρό κι ευθύ. Θά 'θελα να συμμεριζόμουν κι εγώ τον ενθουσιασμό σύμπαντος του μουσικόφιλου κόσμου. Θά 'θελα άλλο ένα "ΟΚ Computer" στην δισκοθήκη μου. Αλλά δεν... Δισκάρα μεν, αλλά για τους Radiohead αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Το θέμα είναι ότι αν δεν μπορούν να δώσουν αυτοί αριστουργήματα, ποιοι θα δώσουν;





Rilo Kiley
Under the Blacklight

Οι Rilo Kiley μεγάλωσαν, γράφτηκαν σε μεγάλη δισκογραφική και γράφουν μεγάλα κομμάτια. Mainstream και με παραγωγή που τα κάνει hits. Κι αν κάποιος από αυτούς τους κουλτουριάρηδες που με το που κάτι που πρώτοι ανακάλυψαν γίνει γνωστό στο σύμπαν έχει κάτι κακό να πει για το "Under the Blacklight", ας το πει εδώ, να ξεκινήσει ένα debate εδώ και τώρα. Αυτή την indie pop γουστάρει το "Πο Πο Culture!" ρε!





Yeasayer
All Hour Cymbals

Πειραματικό ροκ με πολυφωνική διάθεση. Τώρα να πω ότι για κάποιο λόγο μου θυμίζει Μάικλ Τζάκσον κάποιες στιγμές ή θα με πάρετε με τις σπαλομπριζόλες; Τέλος πάντων, για να επανέλθω στη Γη, εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν οι world ενέσεις με όλα αυτά τα όργανα που έχουν μαζέψει από κάθε γωνιά του κόσμου. Το επόμενο "Κογιανισκάτσι" δεν θα έχει τον Φίλιπ Γκλας στα credits της μουσικής!


27 Φεβ 2008

Διάβασε - Διάδοσε: All Gone


Δεν έχω ζηλέψει post από άλλο blog στη (σύντομη) διαδρομή μου στο blogging, όσο αυτό το κείμενο-ποταμός (τι ποταμός, χείμαρρος πληροφορίας) που έχει αναρτήσει ο Gone4Sure - μια εξαντλητική μονογραφία στα όρια της εμμονοληψίας για ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, το Nature Boy. Διαβάζοντάς κάνεις κι εσύ μια διαδρομή στην ιστορία της ποπ κουλτούρας (και κατεβάζοντας τα 57 κομμάτια συγκεντρώνεις έναν μικρό θησαυρό). Να γιατί το blogging είναι η νέα δημοσιογραφία, όχι για τις δήθεν αποκαλύψεις και τα χοληδόχα κουτσομπολιά με τα οποία πουλάνε μούρη μερικοί-μερικοί...
υγ. Χρωστάω μια εξήγηση για τη φωτογραφία. Είναι η τέταρτη εικόνα που έβγαλε το google images όταν πληκτρολόγησα τις λέξεις "Nature Boy". Τα ύστερα του κόσμου...

Γαλαξίας

Αν εξαιρέσουμε εκείνη την παρανοϊκή συμμετοχή του blog στην ψηφοφορία για το Top 20 των άλμπουμ του 2007*, έχω να μοιράσω αστεράκια από τον Σεπτέμβριο. Κι επειδή εννοείται ότι δεν έχω σταματήσει ν' ακούω μουσική από τότε, ετοίμασα ένα γαλαξία για σήμερα (σε λίγο θα επαναφέρω και το Μεταλλουργείο, με post μεγέθους Clash of the Titans...)

*κι επειδή εκεί δεν βάζαμε αστεράκια, να πληροφορήσω το κοινό του "Πο Πο Culture!" ότι -τουλάχιστον αυτά που ψήφισα εγώ- πήραν όλα από 4, με εξαίρεση το νούμερο 1 της λίστας που πήρε 4μισι. Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη...



Animal Collective
Strawberry Jam


Χρειάζεται να ασχοληθείς πολλή ώρα για να τους καταλάβεις. Κι επειδή δεν είναι δα κι η Bjork, το έκανα μια φορά και δεν το ξανακάνω. Παρ' όλ' αυτά -και αν θυμάμαι καλά, γιατί πέρασε κι ένα τρίμηνο από τότε που τους άκουγα όλη μέρα- το "Strawberry Jam" είναι ένα psychopop γλειφιτζούρι με άπειρο χιούμορ και πειραματισμό. Μπορεί και να ξανασχοληθώ μαζί του, τώρα που το σκέφτομαι. Κάποιο μήνα που δεν θα έχω τίποτε να κάνω για μέρες ολόκληρες...






Devendra Banhart
Smokey Rolls Down Thunder Canyon

Οι Doors κατεβαίνουν το φαράγγι των κεραυνών στρίβοντας μπάφους. Ε, ρε γλέντια. Και εκεί συνάντησαν έναν άπλυτο, μουσάτο εξωγήινο που φορούσε σουτιέν. Ρε κράχτε όσο θέτε. Ο Ντεβέντρα είναι μπροστά!








P.J. Harvey
White Chalk


Δεν ξέρω τι την έπιασε και βάλθηκε να τρομάξει κόσμο μ' αυτά τα πιανίσματα (ωραία λέξη έ;), λες και ήθελε να γράψει soundtrack για το "Ορφανοτροφείο", αλλά εμένα που έτσι κι αλλιώς πιο πολύ ως ξωτικό την έβλεπα πάντα, παρά ως γυναίκα, με γοήτευσε όσο ποτέ. Οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες. Αν τα θρίλερ σού παγώνουν το αίμα, αφήσέ το και άντε παρακάτω.






Richard Hawley
Lady's Bridge


Ορίστε τι ωραία πράγματα συμβαίνουν στην Αγγλία (ακόμη και στο πέραν του δέοντος μουντό Σέφιλντ) άμα οι γονείς σου γουστάρουνε Έλβις και Ρόι Όρμπισον. Και μόνο για το "Tonight the streets are ours" οφείλουμε ένα προσκύνημα στον Άγιο Τζάρβις που ανακάλυψε τον Χόλεϊ, τον έκανε κιθαρίστα τον Pulp και το έδειξε το δρόμο για τα μεγαλεία.







Lori McKenna
Unglamorous

No country for old men, ειδικά άμα είναι φουλ στον αρνητισμό για κάθε τι hype, σαν κι εμένα ;-) Βαρετή κάντρι από μια κυρία που νοιώθω ότι θέλει να με δείρει σε κάθε σκέρτσο που κάνει στη φωνή, αλλά που το στόρι της κουζίνας της και της κιθάρας της ουδόλως με συγκινεί. Και να μην υπέγραφε σε μεγάλη δισκογραφική τα ίδια θα έγραφα. Δεν συγκινούμαι εγώ ούτε από εναλλακτικούρες...






M.I.A.
Kala

Kala κρασά. Ακαταλαβίστικη electronica και υπερβολικό hype για ένα γέροντα σαν του λόγου μου!









Roisin Murphy
Overpowered


Τι πολύχρωμο βεγγαλικό είναι αυτό; Καλά, το ότι το κορίτσι ήταν ένα χάρμα ώτων το γνωρίζαμε από τις χρυσές ημέρες των Moloko, αλλά ότι σόλο θα έβγαζε διαμαντάκια σαν κι αυτό δεν το περιμέναμε (και θεωρούσαμε απλά έκπληξη το πρώτο της άλμπουμ, το "Ruby Blue"). Αυτό θα πει ποπ που δεν είναι ούτε indie ούτε mainstream, αλλά ακριβώς ό,τι πρέπει για τ' αυτάκια μας...




(Δεν τελείωσα. Απλά νύσταξα. Αύριο θα ανεβάσω κι άλλο γαλαξία!)