30 Σεπ 2009

Βγάζει αυτοδυναμία

Όταν η επιλογή "Η Σία Κοσιώνη" κερδίζει με τόσο συντριπτική διαφορά στο τελευταίο μας γκάλοπ* "Ποιος σας έλειψε περισσότερο, από το δεύτερο ντιμπέιτ (που είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο επίδοξοι πρωθυπουργοί);", τότε καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα έχουν πάρει πολύ άσχημη τροπή. Αν, δηλαδή, μόλις το 19% από σας πήρε είδηση ότι ο επόμενος Έλληνας πρωθυπουργός δεν πήγε καν στο ντιμπέιτ με τους επίδοξους πρωθυπουργούς και το μόνο πράσινο που βλέπει γύρω του δεν είναι αυτό το έντονο της επικείμενης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, αλλά το γκριζογαλαζοπράσινο των ματιών της δημοσιογράφου του Σκάι, τότε εμείς εδώ, οι του "ΠΠC" τουλάχιστον, αρχίζουμε και αγχωνόμαστε με το πόσο σοβαρά έχετε πάρει την ψήφο σας. Κυρίως, όμως, προβληματιζόμαστε με τις διαστάσεις τσουνάμι που τείνει να πάρει το "φαινόμενο Σία" στην ελληνική μπλογκόσφαιρα -και όχι μόνο. Και περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να προβούμε στην αποκαθήλωσή του. Διότι, ως γνωστόν, ποτέ δεν είχαμε ιερά και όσια...

Για την ιστορία, τα αποτελέσματα της τελευταίας μας ψηφοφορίας:

Ποιος σας έλειψε περισσότερο, από το δεύτερο ντιμπέιτ (που είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο επίδοξοι πρωθυπουργοί);
13% Η Αλέκα Παπαρήγα και το κόκκινο μενταγιόν καρδούλα
11% Ο Αλέξης Τσίπρας και το πρώτο του κοστούμι
08% Ο Νίκος Χρυσόγελος και το βαζάκι με τα λύματα του Ασωπού
52% Η Σία Κοσιώνη! Η Σία Κοσιώνη! Η Σία Κοσιώνη! (repeat and fade)
09% Το ποτήρι με το νερό που αντιστεκόταν στους κραδασμούς της παλάμης του Κώστα Καραμανλή
19% O Γιώργος Παπανδρέου (τι εννοείτε 'μα ήταν παρών';)

* Σύντομα ο Mr. Arkadin θα ανεβάσει καινούργιο, εκλογικό γκαλοπάκι -στη γνωστή πορτοκαλί μπάρα, τέρμα δεξιά.

Alex Steinweiss: The Inventor Of The Modern Album Cover

To 1939, πριν 70 χρόνια, o 23χρονος τότε Άλεξ Στάινβαϊς έπεισε την Columbia να τυλίγει τα 78άρια της με τα σχέδιά του, αντί των απλών καφέ φακέλων που χρησιμοποιούσαν ως τότε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

29 Σεπ 2009

Mademoiselle Coco





Ωραία. Αρκετό Mika άκουσα για σήμερα. Πάω τώρα να δω μπάλα.

Μοντέρνος εκλογικός υπερρεαλισμός

Αυτό είναι το εξώφυλλο από το προσπέκτους που μοιράζει στους εκλογείς η Φωτεινή Πιπιλή. Το ανέβασε πριν λίγο στο Twitter ο Γιάννης Νένες. Και από κάτω είναι ο Κωστής Παλαμάς.

Ο ποιητής που -χωρίς απολύτως καμμία λογική, εδώ και καιρό έχει εκλείψει άλλωστε η λογική- επελέγη να συμβολίσει την ανθολογία από σλόγκαν που μαζέψαμε για το blog του Ζαχαριάδη. Ήταν οι απαντήσεις -επίσης στο Twitter, στο hashtag #toraxeris- στο ερώτημα: "Τι λογοπαίγνιο θα είχαν οι αφίσες του ΛΑ.Ο.Σ. αν πρόεδρος του κόμματος ήταν ο/η...;" Κάθε χρήστης πρότεινε ένα όνομα και οι υπόλοιποι το έκαναν σλόγκαν.

Όλα αυτά είναι η ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Αυτά και το ότι ένα εικοσιπεντάχρονο κορίτσι από αυτά που αρέσουν στον Mr. Arkadin ονειρεύεται ακόμη. Σύμφωνα, βέβαια, με τον Avlakiotis, που άντεξε και είδε τον Θεοδωράκη τις προάλλες, η μικρή Δάφνη δεν μπορούσε ν' ανοίξει το στόμα της...

Mika a.k.a Freddy Mercury


Mika - Lover Boy

Δεν ξέρω αν αποτελεί κάποιον επίσημο φόρο τιμής και αν στην μπροσούρα του νέου του CD "The Boy Who Knew Too Much" ο Μίκα εξηγεί ότι ξεπατίκωσε το "Killer Queen" για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, γιατί δεν έχω αγοράσει το εν λόγω CD ακόμη. Αν όμως δεν το κάνει, αυτή είναι η πιο ξεδιάντροπη κλοπή τραγουδιού που έχω ακούσει ποτέ...

Δημοκρατία ή μαρξισμός;


Θα βρεις κι άλλα εδώ: Ύμνοι Ν.Δ. (thanx to gsus)

28 Σεπ 2009

Θέλω να ευχαριστήσω δημοσίως τον Σταύρο Θεοδωράκη...

...που μού σύστησε, στην χθεσινοβραδινή του εκπομπή για τις εκλογές, την Δάφνη Σφέτσα, υποψήφια βουλευτή στο ψηφοδέλτιο Β' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, ο Θεοδωράκης δεν την λυπήθηκε καθόλου. Αφ' ενός μεν την έριξε στον λάκκο με τα Cougar (ισχύει αυτό; ή μήπως η Έλενα Κουντουρά, η Άννα Νταλάρα, η Λίλα Καφαντάρη και η άλλη η κυριούλα του ΛΑΟΣ ανήκουν απλώς στην κατηγορία mIlf;) - που ήταν έτοιμα να ξεσκίσουν ένα κορίτσι τόσο εμφανώς ζωντανό, δροσερό (δεν βρίσκω καλύτερη λέξη) και ΝΕΟ (είναι δέκα χρόνια μικρότερή μου - ξαφνικά νιώθω πολύ γέρος). Και από την άλλη, η πρώτη ερώτηση που της έκανε ήταν "πού είναι ο Αλέκος Αλαβάνος" - ούτε στον Λαφαζάνη δεν κάνεις πια αυτήν την ερώτηση, πόσω μάλλον στο κοριτσάκι... Κατά τ' άλλα, δεν ξέρω πώς κύλησε η κουβέντα, γιατί με πήρε ο ύπνος (δεν φταίει η εκπομπή γι' αυτό, ήμουν πτώμα και γέρος), αλλά ο κόσμος στο twitter γράφει ότι ήταν η μόνη που κρατήθηκε στο ύψος της (εντάξει, με τέτοιο πάνελ δεν είναι και κατόρθωμα αυτό). Δεν ξέρω αν θα την ψηφίσω - παραμένω αναποφάσιστος - αλλά ίσως ξαναμπώ στο facebook για χάρη της. Κάτι που θεωρώ σαφέστατα πολιτική πράξη.

27 Σεπ 2009

Τα πάντα για το στυλ

Πολύ σπάνια θα πάω στο σινεμά χωρίς να είμαι προετοιμασμένος για το τι θα δω. Πες το συναδελφική αλληλεγγύη, πες το άγχος να μην πάει χαμένο σε καμμιά μούφα το εικοσάρικο (πίνω πολύ), πες το ανάγκη για ξερολιά (μιλάω στην παρέα μου κατά τη διάρκεια της ταινίας), πριν βγω στον πηγαιμό για το "Cinemax" ή το "Αελλώ "(για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, πάντα σε ένα από τα δύο καταλήγω, άντε και στα "Τρία Αστέρια" στο Ηράκλειο -ό,τι νά 'ναι) θα διαβάσω Κρασσακόπουλο, Κουτσογιαννόπουλο και Μήτση, θα ξεζουμίσω το Movies For The Masses και θα επισκεφθώ το site της ταινίας, την καταχώρηση στο imdb και -αν πρόκειται για αληθινή ιστορία- θα ψάξω να μάθω τα πάντα για τους ήρωες στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια.

Όχι χθες. Αναρρώνοντας από ένα σιχαμένο κρυολόγημα και ένα κολασμένο δεκαήμερο με το "ανανεωμένο" GK, έπρεπε οπωσδήποτε να βγω από το σπίτι μου το βράδυ -παρ' ότι ήταν Σάββατο, και ως γνωστόν τα Σαββατόβραδα είναι επικίνδυνα, κυκλοφορούν ζόμπι, γίνονται κου' ντ' ετά, μέχρι και η Μαρινέλα τα κάνει τραγούδι. Ήταν αργά πια για να πάω στο "Up" (οι αιθουσάρχες -τέλεια λέξη;- το αντιμετωπίζουν ως "παιδική ταινία" και δεν το παίζουν στη νυκτερινή προβολή) και από τη λίστα των πιθανών επιλογών το "Κοκό & Ίγκορ" ήταν τόσο προκλητικό, που πιθανότατα η πρώτη μου επιλογή θα ήταν ούτως ή άλλως, αν είχα πάρει είδηση νωρίτερα ότι παιζόταν κι αυτό. Η παρέα μου, επίσης, πέταξε τη σκούφια της στο άκουσμα της λέξης "Chanel". Ο κύβος ερρίφθη. Φτάσαμε στην Κηφισιά με μοναδικό εφόδιο τις συνήθεις γνώσεις που έχουμε εμείς οι άνθρωποι του χώρου (sic) για την πρωθιέρεια της μόδας, προμηθευθήκαμε το πρώτο σκέτο ουίσκι της βραδιάς (για τον πονόλαιμο) και κάναμε ησυχία για να ακούσουμε τις καθηλωτικές εισαγωγικές νότες της "Ιεροτελεστίας της Άνοιξης" που άνοιγαν την ταινία.

Τις επόμενες δύο ώρες τις περάσαμε με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης. Η ταινία είναι η επιτομή του στυλ. Αφηγείται με χορταστικές εικόνες και ήχους ένα επεισόδιο από τη ζωή δύο πρωτοπόρων και αφήνει ακριβώς αυτά, την άψογη αισθητική της Κοκό Σανέλ και τις αναπάντεχες νότες του Ίγκορ Στραβίνσκι, να κάνουν όλη τη δουλειά. Δεν εμβαθύνει στους χαρακτήρες τους, δεν βάζει πολλά και μεγάλα λόγια στα στόματα της Άννα Μουγκλαλίς και του Μαντς Μίκελσεν, δεν έχει εύκολες συγκινησιακές κορυφώσεις και μεγάλα δράματα. Εδώ πρωταγωνιστές είναι τα κοστούμια, τα πιάνα και τα περίχωρα του Παρισιού. Parfait!

Διαβάζοντας σήμερα τις κριτικές, βλέπω ότι αυτά που χάλασαν τους φίλους μου στις σινεσελίδες ήταν όσα περιέγραψα παραπάνω: Η επιφανειακή ομορφιά εις βάρος του ψυχικού βάθους των ηρώων και λοιπά και λοιπά και λοιπά -συν την "κουλή" ερμηνεία της Μουγκλαλίς. Προφανώς και θα ήταν πιο ολοκληρωμένη η ταινία, αν μαθαίναμε και δέκα παραπάνω πράγματα για τον Ίγκορ και την Κοκό και ίσως και να μας έκαναν καλλίτερους άνθρωπους αν μας δονούσαν (χε) την ψυχή με κάποιαν έντονη στιγμή (ας πούμε εκεί που ο Σόγιερ χάνει την Τζουλιέτ στο τελευταίο επεισόδιο του 5ου κύκλου του "Lost" -κόντεψα να δακρύσω μιλάμε!), αλλά αυτό το "πιο ολοκληρωμένη" θα στερούσε τα μάτια μας και τα αυτιά μας από το πιο απολαυστικό ζαχαρωτό εποχής που έχει προσφερθεί στη μεγάλη οθόνη τα τελευταία χρόνια. Κι αν το καλοσκεφθείς, η Κοκό και ο Ίγκορ έλεγαν όσα είχαν να πουν μετις δημιουργίες τους. Πίστεψέ με, μέσα από την ταινία, συνεχίζουν να το κάνουν μια χαρά... Όσο για τη Μουγκαλίς, περίμενα ότι είχε καλλίτερο κώλο. Αλλά εντάξει, τα ταγιεράκια της Chanel γράφουν τόσο τέλεια επάνω της!

24 Σεπ 2009

Ναι, αλλά μην ξεχνάτε τους Outsiders

Ματ Ντίλον, Ραλφ Μάτσιο, Ρομπ Λόου, Εμίλιο Εστέβεζ, Πάτρικ Σουέιζι, Τομ Κρουζ: Το 1983 δεν υπήρχε κορίτσι που να μην είχε έναν από τους άνωθι εικονιζόμενους αφίσα στο δωμάτιό του (οι περισσότερες τους είχαν όλους, συν τον Τόμας Χάουελ, που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο απουσιάζει από την καλλίτερη φωτογραφία που βρήκα, όταν γκούγκλαρα "Outsiders"). Και δεν υπήρχε αγόρι που να μην ήθελε να μοιάσει στον Ντάρελ, το μεγάλο αδελφό του πρωταγωνιστή Πόνιμποϊ Κέρτις. Τον Ντάρελ που ήταν και μπαμπάς και αδελφός και αρχηγός της συμμορίας, αν υπήρχε ανάγκη. Που είχε τις λύσεις, τις ιδέες, το φιλότιμο, το μυαλό, τα μπράτσα -είχε και την αφέλεια, την τραγικότητα, την αδυναμία. Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα πήρε ένα επιτυχημένο βιβλίο για τη άγρια εφηβεία, του Σ.Ε. Χίντον, και το έκανε μια ταινία - σπουδή στη δυσκολία της ενηλικίωσης και, κυρίως, τον προάγγελο του μαγικού "Αταίριαστου" που γύρισε την ίδια χρονιά, με το Μίκι Ρουρκ και, πάλι, τον Ματ Ντίλον.

Ξαναείδα τους Outsiders πριν κανα χρόνο και μολονότι διαπίστωσα πως η εφηβική μου οργή δεν με είχε αφήσει να καταλάβω την πρώτη φορά ότι οι ερμηνείες των τότε ειδώλων μου Κρουζ, Μάτσιο και Λόου ήταν για τα πανηγύρια, συγκινήθηκα αφάνταστα από το δημιούργημα του Κόπολα. Και επανεκτίμησα ως ηθοποιό τον Πάτρικ Σουέιζι, που ποτέ δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη. Η ερμηνεία του ως Ντάρελ ήταν υποδειγματική. Όχι τυχαία. Όταν ο Κόπολα διάλεξε το καστ, ο Σουέιζι ήταν ήδη 31 ετών, σε αντίθεση με τους οριακά εικοσάρηδες υπόλοιπους του "Brat Pack". Ήταν όντως ο μεγάλος τους αδελφός, που τους προστάτευε από τις κακοτοπιές. Βάλε και το ότι ήταν γεννημένος στο Τέξας, ένα γνήσιο τέκνο του αμερικανικού Νότου, με την αγαθή φιλοξενία, την καλόβουλη υπεραπλούστευση και το ανεπιτήδευτο χαμόγελο (όποιος έχει βρεθεί στις νότιες πολιτείες ξέρει για τι μιλάω), που κουβαλάει μέσα του όλη την ανέχεια και τις δυσκολίες της αμερικανικής επαρχίας που αναπτυσσόταν πάναργα στη σκιά των μεγάλων αστικών κέντρων που επίρρωναν την ίδια ώρα την έννοια "αμερικανικό όνειρο": Ο Ντάρελ ήταν ο Σουέιζι. Ο αγαθός γίγαντας που κάνει ένα λάθος στην αρχή και όλοι πληρώνουν αυτό το λάθος στη συνέχεια. Κι εκείνος τρέχει παντού για να το διορθώσει. Αλλά πια η κατάσταση είναι υπεράνω δυνάμεών του.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα καθώς διάβαζα νεκρολογίες στα blogs για τον προ 10 ημερών θάνατο του Σουέιζι από καρκίνο. Όλοι τον θυμόντουσαν για το "Dirty Dancing", τo "Ghost" ή το "Point Break" και τους "Βορείους και Νοτείους", αλλά ελάχιστοι θυμήθηκαν τον Ντάρελ. Κρίμα. Γιατί -ξαναλέω- ο Σουέιζι ήταν ο Ντάρελ. Ένας outsider.

Πες τα, Σώτη!

Συνεχίζω τη μέρα ανάγνωσης των free press της Αθήνας για να εξάρω για μια ακόμη φορά την Σώτη Τριανταφύλλου, που για τρίτη εβδομάδα πολιτικολογεί απηυδισμένη, καταγράφοντας σε απλά ελληνικά την παθογένεια της ελληνικής αριστεράς:
"Και προχωρώ στη λεγόμενη αριστερά που έχει έναν κυκεώνα (μιαν άλλη μορφή patchwork) μέσα στο κεφάλι της. O ευρωσκεπτικισμός που διέπει ψηφοφόρους, μέλη και στελέχη όλου του αριστερού φάσματος μαρτυρεί βαθιά σύγχυση (πέρα από τον γνωστό επαρχιωτισμό): αντί η Ευρωπαϊκή Ένωση να μας πετάξει έξω με τις κλοτσιές (για διασπάθιση επιχορηγήσεων, για αντιπεριβαλλοντική συμπεριφορά, για απείθεια σε πανευρωπαϊκές διατάξεις, για ψέματα) η Αριστερά –ιδίως το ΚΚΕ (το οποίο, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν θεωρώ «αριστερό» κόμμα) και όσοι κομμουνιστές βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ– βλέπουν την ΕΕ σαν ένα παράρτημα του ΝΑΤΟ (υπάρχει κάποια αλήθεια σ’ αυτό, δεν είναι όμως όλη η αλήθεια) και την υπονομεύουν με συνθήματα των αρχών του εικοστού αιώνα. Τι σημαίνει, που να με πάρει η ευχή, «έξω τα μονοπώλια»; (Είδα σύνθημα: «Ουστ στα μονοπώλια»! Ουστ;) Ποια είναι τα μονοπώλια; Τι σημαίνει «κάτω το μεγάλο κεφάλαιο»; Ή «κάτω το ξένο κεφάλαιο»; Σημαίνει μήπως «πάνω» το μικρό, ελληνικό κεφάλαιο; Τι σημασία έχει η εθνικότητα του κεφαλαίου; Δηλαδή, να μας ζήσει το περίπτερο στη γωνία και να καταβαραθρωθεί, λόγου χάρη, η βιομηχανία του αλουμινίου, τα διυλιστήρια, οι μεγάλες εταιρείες γαλακτοκομικών;

Αντί να ενθαρρύνονται οι επενδύσεις ώστε οι πολίτες να βρουν εργασία κάτω από –εννοείται– συγκεκριμένες «ευρωπαϊκές» εργασιακές συνθήκες (ο «μικρός» εργοδότης γλιστράει ευκολότερα και συχνότερα στις ρωγμές της νομοθεσίας), ακούγονται αιτήματα οπισθοδρομικά, διατυπωμένα με ψυχοπαθητική ένταση, με βαθύ μίσος. Κάποτε «αριστερός» σήμαινε «προοδευτικός»· οι λέξεις σχεδόν ταυτίζονταν: βιομηχανική ανάπτυξη, εκσυγχρονισμός, εξευρωπαϊσμός, εξηλεκτρισμός... Τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια «αριστερός» σημαίνει επιστροφή «στις ρίζες» με χωριάτικο πείσμα, εθνικιστική αναδίπλωση, κλάψα και νοσηρό αντιαμερικανισμό (ξεχνάμε ότι το μοντέρνο εργατικό κίνημα, ο φεμινισμός, το ελεύθερο ατομικό ήθος γεννήθηκε από τη συνάντηση των Ευρωπαίων στις ΗΠΑ). Έτσι, αντί να προσαρμόσουμε μια συντηρητική, παραδοσιακά γεωργικο-κτηνοτροφική χώρα στην ευρωπαϊκή κοινωνία και αγορά, σαμποτάρουμε οτιδήποτε αποκλίνει από το ελληνικό ύφος της ζωής. Η ξενοφοβία δεν εξαντλείται στον πατροπαράδοτο, συμπλεγματικό εθνικισμό που εκφράζουν οι φανατικοί χριστιανορθόδοξοι αλλά επεκτείνεται σε στρώματα και πολιτικές δυνάμεις που θεωρούνταν «διεθνιστικά». Ο «διεθνισμός», ως όρος και περιεχόμενο, έχει πέσει σε αχρησία".

Μπράβο Βίβιαν!

Η λατρεμένη μας Βίβιαν (aka "Αθήναιος") επιλέγει μια επιτυχημένη συνταγή των Financial Times και την μετουσιώνει σε ένα χορταστικότατο δείπνο, για την Lifo. Στο πρώτο της ξεμύτισμα, παίρνει μαζί τον Άγγελο Δεληβοριά.

Ιστορικές στιγμές

Αν κάνεις κλικ εδώ, πας σε μια σελίδα της Athens Voice. Και θα κάνεις κλικ αμέσως, γιατί σ' αυτή τη σελίδα το free press έχει αναδημοσιεύσει τον απολαυστικό "διάλογο" του Νίκου Φωτάκη (aka Mr. Arkadin) με το Νίκο Ζαχαριάδη μέσω twitter, κατά τη διάρκεια του πρώτου debate.

23 Σεπ 2009

The September Issue


Απόψε στις «Νύκτες Πρεμιέρες» όλοι θα ασχολούνται με το «September Issue». Όλοι εκτός από έναν ταλαίπωρο περιοδικατζή που θα παραμένει χωμένος σ' ένα υποφωτισμένο γραφείο κάπου στο Φάληρο, δουλεύοντας πάνω στο δικό του τεύχος Οκτωβρίου.

Φθινόπωρο: ώρα για μεταλλαγμένα jazz grooves

Ξέρεις ότι η μέρα σου θα κυλήσει καλά όταν, βγαίνοντας από το σπίτι, βλέπεις να σε περιμένει στο γραμματοκιβώτιο το δεματάκι με το νέο cd των Medeski, Martin & Wood - όπως ξέρει ήδη ο τακτικός επισκέπτης του ΠΠC, το τζαζ τρίο από την Νέα Υόρκη είναι ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα και η αλήθεια είναι ότι για μια ακόμη φορά δεν με απογοήτευσαν. Το Radiolarians III κλείνει την δισκογραφική τριλογία με τον ιδανικότερο τρόπο: μια επιστροφή στο groove που τους καθιέρωσε ως "το πιο εκρηκτικό πράγμα που συνέβη στην Νέα Υόρκη, αν εξαιρέσει κανείς την 11η Σεπτεμβρίου" (δεν κουράζομαι ποτέ να επαναλαμβάνω αυτήν την κρυάδα των Γάλλων τζαζοκριτικών), καθώς το hammond B3 του Τζον Μεντέσκι παίρνει φωτιά σε μεταλλαγμένα τζαζ-φανκ κομμάτια, με μεταχιουμοριστικούς τίτλους. Αλλά το κομμάτι που έχει ήδη σημαδέψει το φθινόπωρό μου είναι το Broken Mirror, ένα υπέροχο μελόδραμα που περιλαμβάνει λίγο πιάνο, λίγο τσέμπαλο και πολύ χάμοντ, πάνω σε μια στιβαρή μπασογραμμή - φόρο τιμής στο (υπέροχο, ούτως ή άλλως) θέμα που έγραψε ο Χένρι Μανσίνι για το "Experiment in Terror". Ναι, θα κυλήσει καλά αυτό το φθινόπωρο.

Κλείνω τεύχος και δεν προλαβαίνω να ποστάρω τίποτε καλλίτερο...




...αν και δεν νομίζω ότι θα σε χαλάσουν μερικές φωτογραφίες της Μπαρ Ραφαέλι, από τον Μάικ Πισιτέλι -θα έβαζα κι ένα αστείο με "παστέλι" εδώ, για να ολοκληρωθεί η ρίμα, αλλά σέβομαι τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, κυρίως για την ερμηνεία του ως Αρτούρ Ρεμπώ πριν μιάμιση δεκαετία.

Στεφανία


Το 1964, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ήξερε...

22 Σεπ 2009

Ο λαός ψήφισε: Επανίδρυση του ΚΟΔΗΣΟ!

Με την πρώτη ματιά, η ψηφοφορία που ανέβασε ο Mr. Arkadin προ μίας εβδομάδας, εδώ στα δεξιά, και ρωτούσε τον ταπεινό αναγνώστη του "ΠΠC" "Σε ποιο κόμμα ταιριάζει περισσότερο η Μαρίνα Τσιντικίδου;", ήταν απλά άλλη μια ευκαιρία ετούτου του blog να κάνει χαβαλέ με τα πολιτικά δρώμενα του τόπου, προσφέροντας και λίγο μάτι. Κι όμως. Η μετατροπή του Mr. Arkadin σε πολιτικό κτήνος είναι δεδομένη κάθε φορά που έχουμε εκλογές -και στην ψηφοφορία που ανέβασε, είχε κρύψει έντεχνα τον προβληματισμό του για το μέλλον αυτού του τόπου. Τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν. Ιδού:
ΝΔ 10%, ΛΑΟΣ 10% (ήταν τα δύο κόμματα που διεκδίκησαν μέχρι την τελευταία στιγμή την προτίμηση της καλλίπυγου υποψηφίας, με το πρώτο να κερδίζει τελικά στο νήμα), ΠΑΣΟΚ 4%, ΚΚΕ 18%, ΣΥΡΙΖΑ 4%, Οικολόγοι Πράσινοι 16%, ΑΝΤΑΡΣΥΑ 10%, Δράση 10%, ΚΟΔΗΣΟ 42%...
Το γεγονός ότι νικητής της ψηφοφορίας αναδείχθηκε με συντριπτική διαφορά ένα κόμμα που δεν υπάρχει καν εδώ και τρεις δεκαετίες σχεδόν, το ΚΟΔΗΣΟ της πολιτικής προσωπικότητας της μεταπολίτευσης με το πιο καλτ όνομα, του Γιάγκου Πεσματζόγλου, καταδεικνύει αυτό που ο Mr. Arkadin ήθελε από την αρχή να πει, αλλά προτίμησε να το εκμαιεύσει από εσένα ψηφοφόρε με την σωκρατική μέθοδο. Στο σύγχρονο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας, κανένα κόμμα δεν μπορεί να εκφράσει την ψυχοσύνθεση του εκλογέα. Η μόνη λύση είναι η επανίδρυση του ΚΟΔΗΣΟ!

(Σε λίγο ξανατσέκαρε στα δεξιά. Ο Mr. Arkadin ετοιμάζει κι άλλη σπαζοκεφαλίδικη δημοσκόπηση που θα ταράξει τα νερά της προεκλογικής περιόδου!)

18 Σεπ 2009

In case you didn't notice...

...έχουμε ανεβάσει (στην τρίτη στήλη, εδώ δεξιά, την πορτοκαλί καλέ) μια ψηφοφορία για το κόμμα που ταιριάζει περισσότερο στη Μαρίνα Τσιντικίδου. Επειδή βλέπω μειωμένη προσέλευση στις κάλπες ως τώρα, θα προσπαθήσω να θερμάνω το ενδιαφέρον, ανεβάζοντας το εξώφυλλο του Μαρτίου 1994 του Playboy...

17 Σεπ 2009

Γιωργάκη, πρόσεξε καλά τώρα!

Ιδού πώς αντέδρασε ο Μπάρακ Ομπάμα...


στην παρακάτω μαλακία του Κάνιε Γουέστ στα βραβεία MTV.

Χμμμμ. The video is no longer available, οπότε θα πρέπει να σας πω εγώ τι έκανε. Την ώρα που η Τέιλορ Σουίφτ παραλάμβανε το βραβείο της για το "καλλίτερο βίντεοκλιπ", ο Κάνιε που είχε το μικρόφωνο εκείνη τη στιγμή, άρχισε να ουρλιάζει ότι: "Κι όμως, η Μπιγιονσέ έχει φτιάξει ένα από τα καλλίτερα βίντεοκλιπ όλων των εποχών"¨. Ξανά και ξανά και ξανά...

Ελπίζω να παρακολουθεί το "ΠΠC" ο ΓΑΠ για να ξέρει τι θα πρέπει να κάνει του χρόνου, αν στα "Αρίων" δώσουν πάλι βραβείο στη Βίσση. Ή δώσουν στη Monika και γκρινιάξει η Βίσση.

14 Σεπ 2009

Διαβάζω στο Twitter ότι ο Mr. Arkadin θα ξενυκτήσει σήμερα στο γραφείο...


Richard Hawley - For Your Lover, Give Me Some Time

...και έψαξα να βρω έναν τρόπο να του απαλύνω το μαρτύριο. Νομίζω ότι τον νέο single του Ρίτσαρντ Χόλεϊ είναι ο ιδανικότερος.

(Αν και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον θα του κάψω εντελώς το κεφάλι, γιατί θα προσπαθήσει να ταυτοποιήσει όλους αυτούς στις φωτογραφίες που κρέμονται στον τοίχο...)

Δεν έχω λόγια (μέρος δεύτερον)


Ιδού και το βιντεάκι που κάνει από το πρωί τον γύρο του Internet. Το μεγαλείο του πόντου μετριέται κυρίως από την αξία του Ντζόκοβιτς. Δηλαδή, αν στο κεφάλι ενός τόσο σπουδαίου παίκτη δεν χωράει καν η πιθανότητα ότι ο Φέντερερ θα απαντήσει έτσι όπως απάντησε, είναι γιατί μάλλον αυτό γίνεται μία στο εκατομμύριο.

(Σημείωση: Το χτύπημα κάτω από τα πόδια δεν είναι κάτι δύσκολο -εν προκειμένω είναι ο μοναδικός τρόπος να γυρίσεις αυτή τη μπάλα. Το χτύπημα κάτω από τα πόδια με τέτοια δύναμη και τέτοια ακρίβεια όμως, ώστε να γίνει winner και μάλιστα να σου δώσει τρία match points στον ημιτελικό του US Open, είναι ίσως ο καλλίτερος πόντος που έχει παίξει ποτέ ο μεγαλύτερος τενίστας όλων των εποχών.)

Δεν έχω λόγια!!!


Πέτρος Αναγνωστάκης - Περπατώ και σφυρίζω θλιμμένα

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της έρευνας του συνεργάτη του GK Γιάννη Κωνσταντινίδη για ένα θέμα που του ζητήσαμε για το επόμενο τεύχος για τους Κένεντι. Νομίζω ότι μετά από αυτό, μπορούμε απλά να κλείσουμε το blog...

13 Σεπ 2009

Ένα μωρό, μια κότα, τα "καυτά χείλη" και ένας ιδιοφυής κωμωδιογράφος

Λατρεύω τα sitcom. Aπό μικρός, τότε που έβλεπα μετά μανίας Μπιλ Κόσμπι, Family Ties, Soap! και τον Αλφ, τον εξωγήινο, μέχρι σήμερα, που έχω ενθουσιαστεί με την είδηση πως το Star θα μεταδώσει το Big Bang Theory και που περιμένω με αγωνία να μου στείλει το Amazon τον τέταρτο κύκλο του How I met Your Mother (ναι, για κάποιον λόγο - απλή εκκεντρικότητα - αρνούμαι να κατεβάσω ταινία ή σειρά, μόνο το Dr. Horrible, για το οποίο χρωστάω ένα post), δεν έχω τίποτε πιο χαλαρωτικό από τα ηχογραφημένα γέλια του κοινού των αμερικανικών κωμικών σειρών. Για την ακρίβεια, από όλα τα δώρα γάμου που πήρα(με) πριν από έξι χρόνια, το πιο πρακτικό, χρηστικό και χρήσιμο ήταν εκείνο το κουτί με όλα τα επεισόδια των Friends, που έκτοτε (αλλά και προηγουμένως) παίζουν στο διηνεκές στο DVD player του σπιτιού.
Βλέπω όλα τα sitcom, ακόμη και τα άθλια. Αλλά για κάποιον λόγο, το 30 Rock δεν με κέρδισε. Εντάξει, μετά το τρίτο επεισόδιο άρχισα να ενδιαφέρομαι για τον χαρακτήρα της Λιζ Λέμον και την ερωτική της ζωή, κυρίως όμως για την σχέση της με το αφεντικό της και ναι, ο Άλεκ Μπόλντουιν δίνει ρέστα, και όλες οι αναφορές είναι πανέξυπνες, αλλά με ενοχλεί μια κωμική σειρά που θεωρεί ντροπή το να κάνει το κοινό της να γελάσει δυνατά, και αντιπροτείνει ένα ξερό "χε" με σηκωμένο φρύδι, αν αντιληφθείς όλες τις αναφορές. Το εκτιμώ, αλλά μου φαίνεται ότι προσπαθεί πάρα πολύ.
Στο τελευταίο επεισόδιο πριν το καλοκαίρι, πάντως, έκανε μια θαυμάσια αναφορά. Ο Τρέισι, ο εξωφρενικός πρωταγωνιστής του κωμικού σόου που υποτίθεται ότι παράγει για το ΝBC η Λιζ Λέμον, παθαίνει αμόκ on camera και κλαίει, καθώς θυμάται ότι στο σχολείο τον αποκαλούσαν "κότα" επειδή δεν ήθελε να διαμελίσει ένα μωρό (έναν βάτραχο εννοεί, αλλά στον καμένο του εγκέφαλο αυτά μπερδεύονται). "Τι πράγματα είναι αυτά; Αυτό λέτε κωμικό σόου; Έναν άντρα που κλαίει για ένα μωρό και μια κότα;" είναι η αντίδραση του πατέρα του διευθυντή του καναλιού. Τον διευθυντή υποδύεται ο Μπόλντουιν. Τον πατέρα, ο γκεστ σταρ Άλαν Άλντα.
Ο οποίος, ως γνωστόν, έπαιζε για περίπου έντεκα χρόνια στην τηλεόραση τον "Hawkeye" Pierce, τον ιδιοφυη ρέμπελο γιατρό της μονάδας MASH, στην σειρά που προέκυψε από την καταπληκτική ταινία του Ρόμπερτ Άλτμαν - που χρησιμοποιούσε τον πόλεμο της Κορέας σαν αλληγορία για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, ο Πιρς έπαθε νευρικό κλονισμό όταν βρέθηκε σε ένα στρατιωτικό λεωφορείο που περιμάζεψε μερικούς Νοτιοκορεάτες σε περιοχή που υπήρχαν ομάδες Βορειοκορεατών. Το λεωφορείο βγήκε από τον δρόμο, και ο Πιρς προσπαθούσε να εξηγήσει στους επιβάτες ότι πρέπει να κάνουν ησυχία, προκειμένου να μην τους ακούσουν οι Βορειοκορεάτες. Μια Νοτιοκορεάτισα κρατούσε μια κότα που έκανε φασαρία και αναγκάστηκε να την πνίξει. Ο ψυχίατρος αδυνατούσε να βγάλει άκρη, ακούγοντας αυτήν την ιστορία, μέχρι που στο τέλος ο Πιρς έβαλε τα κλάματα και αποκάλυψε πως δεν ήταν κότα, ήταν το μωρό της που έκλαιγε που αναγκάστηκε να πνίξει η γυναίκα, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Ένας άντρας που κλαίει για μια γυναίκα και ένα μωρό: είναι αυτό κωμική σειρά;
Ναι. Αν αυτή η σειρά λέγεται M.A.S.H. - κι αν βασίζεται σε μια ταινία που το τραγούδι των τίτλων βεβαιώνει πως "η αυτοκτονία είναι ανώδυνη, και επιφέρει πολλές αλλαγές" (στην σειρά βέβαια προτιμήθηκε μια ορχηστρική εκδοχή, ξενέρωτη και όχι cool όπως αυτή του Μπόμπι Χάτσερσον, ούτε θυελλώδης όπως αυτή του Μπιλ Έβανς). Για την ιστορία, αυτό το επεισόδιο παραμένει το επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στην ιστορία της αμερικανικής (και άρα της παγκόσμιας - είναι θέμα μεγεθών) τηλεόρασης.
Ενώ το M.A.S.H. παραμένει ένα υπόδειγμα τηλεοπτικής γραφής.Το θυμήθηκα αυτό, γιατί από προχθές πενθούμε τον Λάρι Γκέλμπαρτ, τον άνθρωπο που ήταν επικεφαλής της ομάδας των σεναριογράφων του M.A.S.H. - και του ανθρώπου που έγραψε το σενάριο της "Τούτσι", μεταξύ άλλων (αν αυτό σου φαίνεται λίγο, έχεις καιρό να δεις την ταινία: σκέψου μόνο πόσο φτηνό, κακόγουστο, σεξιστικό και σκατολογικό θα ήταν ένα σύγχρονο ριμέικ). Έπαθα σοκ όταν το έμαθα, κυρίως γιατί, αυτό το καλοκαίρι, κατέφυγα πολύ συχνά στο M.A.S.H. - ειδικά κάτι βράδια, μετά από κάτι άγρια ξενύχτια στην δουλειά, που έβαζα ένα επεισόδιο για να αποφορτιστώ, και τα συνόδευα με ένα μαρτίνι (1/2 μεζούρα ξηρό βερμούτ, 3 μεζούρες τζιν), όπως έκανε στην σκηνή του ο Χόκαι Πιρς μετά από ώρες στο χειρουργείο. Όσο τα έβλεπα αυτά τα παλιά επεισόδια από την δεκαετία του '70, θυμόμουν να είμαι μικρός και να βλέπω την σειρά μαζί με τους γονείς μου που χαχάνιζαν με τα σεξουαλικά αστεία, τα οποία φυσικά δεν καταλάβαινα.
Αλλά δεν μπορεί, κάποιο αποτύπωμα θα άφησε στο υποσυνείδητο και την σεξουαλικότητά μου η Λορέτα Σουίτ, που έδωσε ζουμερή σάρκα και σκληρά οστά στην ταγματάρχη Χούλιχαν, την επικεφαλής των νοσοκόμων, ένα πλάσμα αντιπαθέστατο και λαχταριστό ταυτόχρονα, που η μονάδα αποκαλούσε με το παρατσούκλι Hot Lips. Της αφιερώνω (σ' αυτήν και στη μνήμη του Γκέλμπαρτ) το ομώνυμο κομμάτι του Τζάνγκο Ράινχαρντ, ενός από την πανστρατιά των ηρώων αυτού του blog.

12 Σεπ 2009

Ο "Τρελαντώνης" έχει αρχή φαλάκρας

Για να μην σχολιάσουμε το ότι είναι όλοι συνομίληκοι, σαν να βγήκαν από το "Twilight Zone".(Αν και το πιο ενοχλητικό στη φωτογραφία, είναι το ότι κάποιος θεώρησε ότι είναι καλή ιδέα να ανεβάσει στο θέατρο τον "Τρελαντώνη", το 2009)

11 Σεπ 2009

Συμφωνώ με όλα όσα έγραψε η Σώτη Τριανταφύλλου στην Athens Voice αυτής της εβδομάδας (γι' αυτό και τα αναδημοσιεύω)

"Εφόσον η αποχή και το λευκό ψηφοδέλτιο δεν αποτελούν λύση (τι σημαίνει άραγε «λύση» στη σημερινή Ελλάδα;) στις εκλογές του Οκτωβρίου θα ψηφίσω το σχηματισμό που θα εξασφαλίσει την ικανοποίηση των ακόλουθων αιτημάτων, τα οποία παραθέτω εδώ χωρίς σειρά προτεραιότητας. Ίσως να μην ενδιαφέρεται κανείς για την ψήφο μου· έχω όμως λόγους να πιστεύω ότι μεγάλος αριθμός πολιτών σκέφτονται σαν εμένα, ή περίπου σαν εμένα. Άρα πρόκειται για κάμποσες ψήφους... Άρα..."
Αυτό είναι το πρώτο πακέτο αιτημάτων. Έχω κι άλλα".
(Πες τα!)

9 Σεπ 2009

Δεν έχω ακόμη καταλήξει στο γιατί...

...αλλά θεωρώ αυτήν την φωτογραφία των Crippled Black Phoenix το πιο ταιριαστό πορτρέτο στην πρόσφατη ιστορία της μουσικής βιομηχανίας.

(Και κάνε κι ένα κλικ στο link για να θυμηθείς γιατί αυτή η σούπερ μπάντα χρήζει συνεχούς respect.)

Η μονή των οργίων

Απορία: Αυτή η Ναταλία Λιονάκη που έχει πάει κι έχει κλειστεί σ' ένα μοναστήρι στην Κρήτη κι έχουν τρελλαθεί το Star και τα κουτσομπολίστικα έντυπα, μπας και ακολουθεί τη μέθοδο Στανισλάφσκι; Μήπως θα πρωταγωνιστήσει σε κανα "Η μονή των οργίων", "Σκύψε ευλογημένη ΙΙ", "Καυτές μοναχές, μέρος 4" και απλά ετοιμάζεται για το ρόλο;

Και τέλος πάντων: ΠΟΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΝΑΤΑΛΙΑ ΛΙΟΝΑΚΗ;

Χμ... Αυτό ήταν οι MGMT, ε;


MGMT - Kids (Live in Athens)

Κάποια χρονομηχανή με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ έχει ρουφήξει τους MGMT από τα early '70s και τους έχει ξεράσει στα late '00s. Κάτι που από τη μία προκαλεί δημιουργικές αντιθέσεις, όπως π.χ. ένα από τα καλλίτερα άλμπουμ της περσινής χρονιάς (όντως, στην περσινή μπλογκοψηφοφορία βγήκε 2ο). Και από την άλλη προκαλεί αμηχανία σε ένα κοινό που ντύνεται λες και είναι οι κολλητοί τους και τους ακολουθεί με χαρά πληρώνοντας κάτι απίστευτα ποσά -στην Τεχνόπολι, εν προκειμένω, 45 ευρώ!- για να τους ακούσει live.

Γιατί μια μπάντα που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται πάνω στα βράχια μιας ερήμου στη Νεβάδα και να μετράει περαστικούς κροταλίες και χαμελαίοντες, δεν ταιριάζει καθόλου σε ένα καθ' όλα urban '00s περιβάλλον, όπως ένα πρώην εργοστάσιο γκαζιού στο κέντρο μιας ελεεινής βρωμοπόλης. Και μπορεί οι εκστασιασμένες κορασίδες με τις φλούο στέκες στα μαλλιά και τα σχεδόν αρσενικά αγόρια τους με τα μουστακάκια και την πλήρη συλλογή από τα Originals της Αdidas να χοροπηδούσαν σαν σε μια έκρηξη οργασμού όση ώρα διήρκεσαν τα ηλεκτρονικά χιτ σαν το "Kids" (επάνω) ή το "Time To Pretend" (από κάτω), αλλά η μοναδική σπουδαία στιγμή της χθεσινής συναυλίας των MGMT ήταν το encore τους.


MGMT - Time To Pretend (Live in Athens)

Αυτό, στο οποίο άδειασε η μισή Τεχνόπολι και άναψαν -πιο πολύ για να μην πάνε χαμένοι, παρά για απόλαυση- και οι εναπομείναντες μπάφοι: Ένα 15λεπτο (!) ψυχεδελικό έπος που μύριζε έντονα Doors, Led Zeppelin, Grateful Dead, Jefferson Airplane και Pink Floyd, με τις κατάλληλες πρέζες από Bee Gees και Μάιλς Ντέιβις, βεβαίως, μέσα. Ένα τραγούδι που θα είναι το highlight του επόμενου άλμπουμ τους (κυκλοφορεί το Μάιο του '10, αν δεν κάνω λάθος), αλλά δεν θα είναι το highlight για το ίδιο κοινό που κοπανιέται με τα remixes των singles τους σε πάρτυ σαν κι αυτό που κάναμε με τον Λευτέρη την περασμένη Παρασκευή. (Προτίμησα να το απολαύσω, παρά τον κόσμο που με σκουντούσε για να φύγει, παρά να το τραβήξω βίντεο...)


MGMT - Electric Feel (Live in Athens)

Αν υπολογίσουμε ότι ο πιο βασικός λόγος για το μεγαλείο του "Oracular Spectacular" είναι η μοναδική παραγωγή του Ντέιβ Φρίντμαν, τότε αυτό που είδαμε χθες στο Γκάζι ήταν οι αυθεντικοί MGMT. Όχι κάτι σπιντάτο και φρέσκο, αλλά κάτι ζαλισμένο, αγαθό, μονόχρωμο. Δεν ήταν κακό. Απλά δεν ήταν αυτό που περιμέναμε, γιατί εμείς έχουμε μεγαλώσει με Χρηματιστήρια, ενδεκάτες Σεπτεμβρίου, Porsche Cayenne και Xbox 360, ενώ εκείνοι μεγάλωσαν με LSD και Beach Boys...

(Α, ξέχασα το πριν... Με τους Cyanna δεν ασχολούμαι καν. Εννοείται ότι δεν πήγα, όχι γιατί είχα δουλειά και δεν προλάβαινα, αλλά γιατί η μουσική τους είναι αφάνταστα βαρετή. Αλλά και γιατί έχω ακούσει από παντού άπειρες φήμες ότι εκτός από άμουσα, τα παιδάκια έχουν πάρει και ψηλά τον αμανέ. Για τους Future of the Left τα έχω γράψει όλα σε ένα παλιότερο post. Live είναι πιο συμπαθείς από αυτό που βγάζουν στο άλμπουμ, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο ισχύει μόνο σε αυτιά που τους έχουν ήδη συνηθίσει, όπως ήταν τα δικά μου. Γιατί στο twitter διάβασα το εξής μεγαλειώδες σχόλιο -από τον gsus, φυσικά: "ο ήχος του μίξερ με πέτρες μέσα είναι πιο ευχάριστος από τους Future of the left")

Σου λείπει ο Ελεύθερος Τύπος; Μην απελπίζεσαι!

Γιατί σήμερα ανακοινώθηκε ότι ο τίτλος πέρασε στα χέρια του διδύμου Μπενέκος-Σκαναβής (βλ. πρώην "Έθνος", "Ποντίκι" κ.ο.κ.), οι οποίοι προφανώς θέλουν να επιστρέψουν στην μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη την εφημερίδα της (φαντάζομαι). Δεν ξέρω αν προτίθενται να επαναπροσλάβουν το δυναμικό της εφημερίδας, αυτό όμως που θεωρώ εξαιρετικά απίθανο είναι να κρατήσουν το θαυμάσιο σχεδιασμό της, αυτόν που τόσο αγαπήσαμε σ' αυτό το blog.
Αλλά και γι' αυτό υπάρχει λύση, καθώς από τις αρχές της εβδομάδας, κυκλοφορεί στα περίπτερα του κόσμου η νέα "Libération", ναυαρχίδα της γαλλικής κεντροαριστεράς, επανασχεδιασμένη από την ηρωική εταιρία συμβούλων media "Innovation", που είχε σχεδιάσει και τον "ΕΤ".Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, αυτό ίσως είναι κακό σημάδι για το μέλλον της εφημερίδας που ίδρυσε ο Ζαν-Πολ Σαρτρ...

8 Σεπ 2009

Είμαι πάλι 15χρονο

Το timing ήταν άψογο - σχεδόν καρμικό. Πέρασα το κατώφλι του κομιξάδικου της γειτονιάς μου, την ώρα που ο Ευθύμης άνοιγε την κούτα με τις φρέσκιες παραλαβές, κι ετοιμαζόταν να τοποθετήσει στα ράφια τα άλμπουμ, τα graphic novels και τα τευχάκια με τις νέες περιπέτειες των σούπερ ηρώων. Πάνω πάνω στον πάγκο, ο λόγος που είχα βρεθεί εκεί: το τελευταίο τεύχος του "Batman and Robin" της νέας σειράς με ήρωα τον πιο θρυλικό σούπερ-ντετέκτιβ των κόμιξ. Η σειρά έχει ξεκινήσει εδώ και μόλις τρεις μήνες - ο τελευταίος πέρασε βασανιστικά, καθώς ανυπομονούσα να διαβάσω το νέο επεισόδιο. Είχε να μου συμβεί πολλά χρόνια αυτό.

Ήμουν στην εφηβεία όταν έπαιρνα σβάρνα τα βιβλιοπωλεία και τα κεντρικά περίπτερα, αναζητώντας τα μηνιαία τευχάκια με τις περιπέτειες των αγαπημένων μου σούπερ-ηρώων. Ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου με θεωρούσε γραφικό, παρά το ότι του άφηνα ένα σεβαστό ποσό κάθε μήνα, αγοράζοντας μανιωδώς Spider-Man, X-Men, Fantastic Four. Αυτή η συνήθεια κράτησε τέσσερα-πέντε χρόνια (οκτώ, αν υπολογίσουμε και τις ελληνικές εκδόσεις που αγόραζα από το δημοτικό). Την έκοψα κάπου στο Λύκειο, όταν άφησα τα "εμπορικά" αμερικάνικα κόμιξ, προτιμώντας τα "ψαγμένα", "ενήλικα" ευρωπαϊκά/λατινοαμερικάνικα κόμιξ που δημοσίευε η Βαβέλ.
Εδώ και 2-3 χρόνια, όμως, έχω ξανακυλήσει. Δεν αγοράζω μηνιαία τευχάκια, βέβαια - προτιμώ τους τόμους με τις συλλογές ιστοριών, που μου επιτρέπουν να απολαμβάνω σε χορταστικές δόσεις την εξέλιξη του είδους. Πιο καλογραμμένα σενάρια, εκπληκτικά σχέδια και μια ποιότητα εκτύπωσης σκάλες ανώτερη από τα ραστερωτά χρώματα που χάνονταν στο φτηνό δημοσιογραφικό χαρτί. Σιγά-σιγά ξεπέρασα και τις αναστολές μου. Γιατί στο παρελθόν, όταν, κατά καιρούς, με έπιανε νοσταλγία, η εξέλιξη των κόμιξ που αγαπούσα με απωθούσε - νέοι ήρωες, συνταρακτικές αλλαγές στην πλοκή, πράγματα που για να καταλάβω, θα έπρεπε να σπαταλήσω χρόνο, χρήματα και μέρος της ευφυΐας μου (και δεν έχω πολλή). Πιο πρόσφατο παράδειγμα: εδώ και μερικούς μήνες, το σύμπαν των σούπερ-ηρώων πενθεί τον Μπάτμαν.

Επαναλαμβάνω: ο Μπρους Γουέιν πάπαλα, να 'ταν κι άλλος και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Τον σκότωσε ένας σούπερ κακός (δεν ξέρω λεπτομέρεις, βαρέθηκα να διαβάσω). Οπότε, τι γίνεται τώρα με τις διάφορες σειρές με ήρωα τον άνθρωπο-νυχτερίδα που κυκλοφορούν κάθε μήνα; Άλλες αφηγούνται "παλιές ιστορίες" προ θανάτου. Το Detective Comics, έχει ιστορίες με την Batwoman, μια μοβόρα λεσβία(!). Αλλά το καλύτερο είναι το "Batman and Robin". Σ' αυτό, την στολή της νυχτερίδας φορά ο Ντικ Γκρέισον, δηλαδή ο πρώην Ρόμπιν, που μεγάλωσε και νιώθει το βάρος της ευθύνης. Όσο για το ρόλο του Ρόμπιν, τον έχει αναλάβει ο Ντέμιαν Γουέιν, γιος του μακαρίτη με την κόρη ενός παλιού του αντιπάλου, ενός Άραβα τρομοκράτη (!), ο οποίος γιος, έχει μεγαλώσει σε στρατόπεδο εκπαίδευσης ασασίνων (!) και τώρα, στα πρώτα στάδια της εφηβείας είναι παραπάνω από έτοιμος για το ρόλο του vigilante της νύχτας - εντελώς στοχοθετημένος και αγέλαστος. Το κόμικ είναι απίστευτα καλογραμμένο: μέσα από μια ιστορία ανατροπής χαρακτήρων (παλιά ο Μπάτμαν ήταν ο σοβαρός και ο Ρόμπιν ο εφηβικός χαβαλές ενώ τώρα ο πρώην έφηβος αναγκάζεται να ενηλικιωθεί, έχοντας υπό την προστασία του έναν deadly serious αγριεμένο πιτσιρικά), ο δαιμόνιος σεναριογράφος Γκραντ Μόρισον στήνει μια πλοκή με πολλά επίπεδα για τους κοινωνικούς ρόλους και για το ποιοι παράγοντες καθορίζουν την προσωπικότητα του καθενός. Διαθέτει επίσης γενναίες δόσεις χιούμορ (π.χ. οι αστυνομικοί ρωτούν τον Γκόρντον αν νιώθει κι εκείνος ότι ξαφνικά ο Μπάτμαν είναι πιο κοντός από παλιά) και μια αστυνομική πλοκή - θρίλερ που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα κινηματογραφικά ανάλογα, σου παγώνει το αίμα. Εμένα δηλαδή μου το παγώνει. Που είμαι πάλι 15 χρονών και ανυπομονώ να περάσει ο μήνας για να πάρω για το επόμενο τεύχος, κι ας εγκαταλείπει το σκίτσο ο εξαιρετικός Φρανκ Κουάιτλι, που δεν τον ήξερα.

7 Σεπ 2009

Ησυχία τώρα! Αρχίζει το έργο...

Με τον Ριτζ Φόρεστερ έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Θα πρέπει να ήταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90 που το μαλλί μου ήταν περίπου όπως ήταν και το δικό του (στα τέλη της δεκατίας του '90) και μια γνωστή μου που δεν θυμόταν το όνομά μου, ρώτησε έναν κοινό μας φίλο σε ένα πάρτυ: "Θύμισέ μου πως τον λένε αυτόν! Τον Ριτζ Φόρεστερ μωρέ!". Η παρέα μού το κόλλησε σχεδόν αμέσως, αλλά δεν κράτησε για πολύ καιρό. Πρώτον γιατί δεν ήμουν και τόσο ωραίος. Και δεύτερον γιατί είχα ήδη ένα πιο ταιριαστό παρατσούκλι που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα και που τότε μετρούσε ήδη μια δεκαετία ζωής, οπότε ήταν κομματάκι δύσκολο να αλλάξουν έτσι δραστικά τα δεδομένα.

Από την άλλη, αυτό το "Ριτζ Φόρεστερ" μου άρεσε και το χρησιμοποίησα ως nickname μου στο ICQ αμέσως. Κάποια στιγμή είχα ξεχάσει τον κωδικό μου κι έφτιαξα και δεύτερο λογαριασμό και πάλι κράτησα για nickname το "Ριτζ Φόρεστερ" (το έγραφα στα αγγλικά, Ridge Forester δηλαδή). Μετά θυμήθηκα τον κωδικό, επέστρεψα στο πρώτο μου account, έφυγα από την τότε δουλειά μου στον Μπόμπολα, έκατσε στο PC μου ο καλός μου φίλος ο Θάνος, άνοιξε το (δεύτερο) ICQ όπου είχα αφήσει αποθηκευμένο το password, ενθουσιάστηκε κι αυτός, μου ζήτησε τα δικαιώματα, του τα έδωσα κι έτσι βρεθήκαμε δύο "Ριτζ" στον υπέροχο κόσμο του instant messaging. Αλλά το 2003 πια όλοι μου οι κολλητοί ήταν στο MSN, το ICQ είχε σταματήσει να κάνει σοβαρά updates και ο Ριτζ πέθανε κάπου εκεί για μένα -ο Θάνος πρέπει να τον κράτησε δυο-τρεις μήνες παραπάνω.

Έτσι κι αλλιώς ο Ριτζ είχε πεθάνει από καιρό. Θα θυμάμαι για πάντα τα τρία τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '80 ως την περίοδο που είχα τις πιο στενές σχέσεις με το γυναικείο κομμάτι της οικογένειάς μου. Είτε στο δικό μας σπίτι, είτε στης γιαγιάς που έμενε ακριβώς δίπλα ή αργότερα από πάνω μας, μαζευόμασταν κάθε μεσημέρι για την μικρή τελετουργία με τον κωδικό "Τόλμη και Γοητεία". Το σύνθημα ήταν: "Ησυχία τώρα! Αρχίζει το έργο..." και δινόταν συνήθως από τη γιαγιά που ήταν γενικά ένας πολύ γλυκός άνθρωπος που δεν τσαντιζόταν ποτέ και δεν ύψωνε τον τόνο της φωνής της, αλλά αυτή η προσταγή προκαλούσε αρκετό δέος όταν δινόταν. Και κάναμε εγώ και η αδελφή μου ησυχία -και η μαμά άφηνε την όποια δουλειά της για να δει "την Καρολάιν".

Αλλά ΟΚ, μετά πήγαμε Γυμνάσιο, άρχισα να ασχολούμαι με αθλητισμούς και γκόμενες, το πολύ πολύ να έβλεπα "Τόλμη και Γοητεία" κανα μεσημεράκι με πολλά κέφια, για να παίξω καμμιά μαλακία με την Μπρουκ.

Ο Ριτζ πάντως -ακόμη κι όταν "το έργο" είχε γίνει πια μια μακρινή ανάμνηση- παρέμενε ιδιαιτέρως συμπαθής. Προφανώς λόγω εκείνης της ιστορίας με το παρατσούκλι που πήγε να μου κολλήσει. Προσφάτως αναρωτιόμουν τι να κάνει αυτή η ψυχή... Δεν ήξερα καν ότι η "Τόλμη και Γοητεία" συνεχίζεται ακόμη. Απάντηση: Συνεχίζεται. Και ο λόγος που κάθισα και θυμήθηκα αυτές τις γελοίες ιστορίες από τη ζωή μου δεν είναι καν αυτός (το ότι συνεχίζεται). Προς μεγάλη μου έκπληξη διάβασα την εισαγωγική πρόταση της wikipedia: "The Bold and the Beautiful (often abbreviated to B&B) is an Emmy award winning American television soap opera created by William J. Bell and Lee Phillip Bell for CBS. " Κάτσε τώρα! Σοβαρά; Έχει πάρει και ΕΜΜΥ; Φτάνω κάτω κάτω στο άρθρο. Έχει πάρει αρκετά! Η γριά που παίζει τη Στέφανι το έχει πάρει 2-3 φορές ως "καλλίτερη ηθοποιός σε δραματική σειρά". Το ίδιο κι άλλη μια γκόμενα. ΟΚ, τη θυμόμουν τη γριά, ήταν ωραία. Κακιασμένη σκύλα. Υποθέτω κι άλλη κάπως έτσι θα το παίζει. Αλλά το επικό είναι ότι φέτος, το 2009, 22 χρόνια μετά το πρώτο επεισόδιο, τώρα που η "Τόλμη και Γοητεία" παίζεται κάποια ξεχασμένη ώρα στην ΕΤ3, πήρε και ΕΜΜΥ "καλλίτερης δραματικής σειράς" ολόκληρο το σήριαλ!

Παθαίνω σοκ... Μα εκεί δεν είναι υποψήφιο το "Mad Men", το "Lost", το "Dexter" και τα λοιπά;

Ψάχνω λίγο παραπάνω. Το σοκ φεύγει, το αίμα επιστρέφει στην κανονική του ροή. Δεν είμαι ψαγμένος με τα τηλεοπτικά, δεν ήξερα ότι υπάρχει "καλλίτερη δραματική σειρά" prime time ζώνης αλλά και μεσημβρινής. Εντάξει. Αλλά ακόμη κι έτσι. 22 χρόνια μετά; "Τόλμη και Γοητεία"; Με τον Ρον Μος (αυτός που υποδύεται τον Ριτζ ντε) να είναι ο ένας από τους τέσσερις ηθοποιούς που παίζουν ανελλιπώς από το 1987 υπόσχομαι να βρω ένα μεσημέρι χρόνο να κάτσω στην ΕΤ3 να δω ένα επεισόδιο. Κυρίως γιατί έχω απορία ποιά είναι αυτή η γκόμενα την φωτογραφία της οποίας βρήκα όταν γκουγκλάρισα τον τίτλο της σειράς και ανέβασα εδώ στα αριστερά. Και για να προσευχηθώ να πάρει ΕΜΜΥ και ο θεσμός Ριτζ. Θα κάτσω να δω "Τόλμη και Γοητεία" αύριο κιόλας! Και θα το κάνω με το ίδιο περίπου τελετουργικό. Θα διαβάσω πρώτα το preview στην "Ραδιοτηλεόραση":

Μετά το ατύχημα η Φοίβη κείτεται νεκρή. Ο Ριτζ μπαίνει στο σπίτι και ξεσπάει σε κλάματα. Ο Ρικ υποστηρίζει ότι πάνω στον καβγά τους, η Φοίβη του τράβηξε το τιμόνι κι έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Ο Ριτζ ανακοινώνει στην Τέιλορ ότι η κόρη τους σκοτώθηκε και αυτή χάνει τις αισθήσεις της. Η Στέφανι κατηγορεί τον Ρικ που είναι ακόμη ζωντανός. Η Μπρουκ τον διαβεβαιώνει ότι η Στέφανι τα λέει αυτά επειδή είναι εκνευρισμένη και όταν ηρεμήσει, θα καταλάβει ότι δεν φταίει αυτός. Μετά το αντίο στην αδελφή της, η Στέφι καταρρέει.

5 Σεπ 2009

Ωραία, τώρα πρέπει να αγοράσω πικάπ

Kάθε φορά που αρχίζω να πιστεύω ότι οι δημοσιοσχεσίτες και οι υπεύθυνοι γραφείου τύπου είναι ο πάτος της διατροφικής αλυσίδας - κάτω από τους ασφαλιστές, τους δημοσιογράφους τους δικηγόρους και τους υπόλοιπους υπανθρώπους - κάποιος από αυτούς κάνει μια κίνηση τρυφερής ανιδιοτέλειας που μαλακώνει την καρδιά μου (και τοποθετεί εμένα στον πάτο της αλυσίδας). Κάπως έτσι ένιωσα αυτήν την εβδομάδα, όταν, σε μια στιγμή φρικτού πανικού και τρομακτικής δουλειάς, έφτασε στο γραφείο ένας ογκώδης φάκελλος, από τους καλούς ανθρώπους του γραφείου τύπου της Warner. Τον άνοιξα και βρέθηκα μπροστά σε έναν δίσκο βινυλίου - ένα άλμπουμ*, φίλε! Στο εξώφυλλο, η Σκάρλετ Τζοχάνσον και ο Πιτ Γιορν, τυλιγμένοι με μια φωτεινή αχλύ, όπως αυτή που φαινόταν να λούζει τα πάντα στα τέλη της δεκαετίας του '60 (αν πιστέψουμε τις ταινίες και τις φωτογραφίες). Η εικόνα είναι μια σαφής υποδήλωση της επιθυμίας του Πιτ Γιορν, να κάνει έναν δίσκο-φόρο τιμής στα ντουέτα τύπου Σερζ Γκενσμπούρ - Μπριζίτ Μπαρντό και Λι Χέιζελγουντ - Νάνσι Σινάτρα. Το έχω διαβάσει σε δεκάδες συνεντεύξεις και κείμενα αυτό, αλλά δεν το άκουσα ούτε σε ένα από τα κομμάτια του άλμπουμ. Το μόνο που παραπέμπει σε αυτές τις ηχογραφήσεις είναι το ότι στις φωτογραφίες εκείνος είναι αξύριστος κι εκείνη αχτένιστη - τίποτε άλλο. Δεν το λέω για κακό αυτό. Από μια αντιγραφή μεγάλων ποπ στιγμών των '60s, προτιμώ ασφαλώς μια σειρά από αυτόφωτα και αυθύπαρκτα νευρώδη ποπ-ροκ τραγουδάκια, όπως αυτά που απαρτίζουν το "Break-Up". Ο τίτλος προδίδει το θέμα του άλμπουμ, που είναι η διάλυση μιας ερωτικής σχέσης, θέμα ιδανικό για το φθινόπωρο που έρχεται από Δευτέρα, και το οποίο προβλέπω να σημαδευτεί (το δικό μου, τουλάχιστον) από τη μελό διάθεση του "I don't Know What to Do" και του "Search Your Heart" - αν και καλύτερο κομμάτι του δίσκου παραμένει το "Relator", που το έχω λιώσει εδώ και εβδομάδες - αν και τα mp3 δεν λιώνουν, σε αντίθεση με τις υπέροχες πλάκες βινυλίου.
Εκτός από τις συμπαθέστατες συνθέσεις, η βασική αρετή του δίσκου είναι ασφαλώς ο ρόλος της Σκάρλετ, που περιορίζεται σοφά σε δεύτερες φωνές, αποφεύγοντας έτσι την σχετική ξεφτίλα του Anywhere I lay my head. Έτσι, η παρουσία της παραμένει έντονη, αλλά το σέξι νιαούρισμά της προσδίδει ατμόσφαιρα, χωρίς να υπονομεύει το τελικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, το κάνει πιο σέξι, χωρίς να γίνεται μια καρικατούρα της Μπαρντό. Μπράβο, το κορίτσι.
*(μέσα στο δίσκο, βρήκα και έναν κωδικό, με τον οποίο κατέβασα σε Mp3 τα τραγούδια που μοιράζομαι εδώ - ανυπομονώ να ακούσω το δισκάκι και σε πικάπ, γιατί είναι γνωστό ότι κάποια grooves μόνο έτσι αποκτούν την πραγματική τους υπόσταση, κάτι που διαπίστωσα την πρώτη φορά που άκουσα σε βινύλιο το Cool Struttin' του Σόνι Κλαρκ, συγκλονισμένος από τον απόλυτο συγχρονισμό των μέτρων του κομματιού με τις στροφές του δίσκου)

4 Σεπ 2009

Γιατί όχι κι ο Φλωρινιώτης;

Δεδομένου ότι ο Ηλίας Ψινάκης κατεβαίνει στις εκλογές χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη και ότι και τα υπόλοιπα κόμματα (όλα πλην του ΚΚΕ που θα ψηφίσω εγώ) έχουν από έναν έως δεκάδες εκπροσώπους του εγγενούς καραγκιοζισμού του Έλληνα, έστειλα πριν λίγο το εξής SMS στον Περισσό: Κυρία Αλέκα μπορείτε να ζητήσετε από τον Γιάννη Φλωρινιώτη που είναι και γνήσιο τέκνο του λαού να κατεβεί με μας, για να μην αισθανόμαστε παιδιά ενός κατωτέρου θεού; Πλιιιιιιιιιιζ!

Χαμένος Παράδεισος

Αν το ειδυλλιακό σκηνικό δεν ήταν στημμένο στα early '60s -τότε που ο κόσμος και δη η Νέα Υόρκη ζούσε οργασμούς οικονομικής ευφορίας...


Αν δεν ήξερες από πριν ότι οι ήρωες που υποδύονται ο Τζον Χάμ και η Τζένιουαρι Τζόουνς στη μικρή οθόνη δεν είναι ακριβώς αυτό που λες "ιδανικό ζευγάρι"...

Αν δεν ανακάλυπτες την πανέμορφη αυτή φωτογραφία σε ένα φθισικό Vanity Fair, λεπτό σαν ετοιμοθάνατη γκόμενα από ανορεξία...

...τότε ίσως και να μη σου φαινόταν εντελώς ειρωνική.

Όχι δάκρυα για τον Δημήτρη Κρανιά


Ομολογώ πως στην αρχή τον λυπήθηκα. Να έρχεται επί τέλους η ώρα να καθίσεις σε βουλευτικό έδρανο - ζεστό ακόμη από τον πισινό του παραιτηθέντος Γιάννη Μανώλη - και ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ να διαλύεται η Βουλή λόγω προκήρυξης εκλογών, προτού προλάβεις να χαρείς το αξίωμά σου, να κάνεις μια ερώτηση, μια τοποθέτηση, ένα ρουσφετάκι βρε αδερφέ.
Ναι, νόμιζα ότι ο "βουλευτής των δύο ημερών" Δημήτρης Κρανιάς πρέπει να είναι ο πιο γκαντέμης πολιτευτής της ελληνικής περιφέρειας.
Αλλά μετά, ένα πουλάκι στο twitter μου μετέφερε την (ανεπιβεβαίωτη) πληροφορία, ότι, βάσει του κανονισμού, ο βουλευτής δικαιούται ολόκληρης της αποζημίωσης - €250 000.
Από τότε είναι ο ήρωάς μου.

Λίγο κινηματογραφικό prozac ακόμη

Απλά μαθήματα θεωρίας κινηματογράφου
Μάθημα 1ον: Κάθε ταινία στην οποία παίζει η Όντρεϊ Χέπμπορν κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.

Μάθημα 2ον: Κάθε ταινία στην οποία παίζει ο Γκρέγκορι Πεκ κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.

Μάθημα 3ον: Κάθε ταινία η οποία περιλαμβάνει σκηνές γυρισμένες στην Ρώμη (ειδικά στην Ρώμη της δεκαετίας του '50) κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.

Αναγκάστηκα να κωδικοποιήσω αυτές τις απλές αρχές βαθμολόγησης ταινιών, προσπαθώντας να εξηγήσω στον αγαπημένο φίλο και κριτικό κινηματογράφου Τάσο Θεοδωρόπουλο, για ποιους λόγους οι "Διακοπές στην Ρώμη" κερδίζουν τρία αστεράκια προτού καν αρχίσουμε να μιλάμε για σενάριο, πλοκή, σκηνοθεσία και τα υπόλοιπα συστατικά ενός κινηματογραφικού έργου. Εκείνος, από την μεριά του, προσπαθώντας να υποστηρίξει τα δύο μόλις αστεράκια (με άριστα το πέντε) που τσιγκούνικα έδωσε στην κλασική ταινία (η οποία, ως γνωστόν, προβλήθηκε πριν από καναδυό μήνες στα θερινά) στην στήλη του στο Big Fish, πέρασε στην αντεπίθεση, με το πιο φθηνό, τετριμμένο κόλπο - το επιχείρημα "Η Όντρεϊ Χέπμπορν είναι ένα κλισέ, μια άκαυλη φαντασίωση που αρέσει μόνο στις γυναίκες και τους γκέι άντρες".
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον χαρακτηρισμό "γκέι" προσβλητικό, αλλά όφειλα να απαντήσω: είναι προφανές ότι όποιος χαρακτηρίζει την Όντρεϊ άκαυλη
(α) δεν την έχει δει στο "Two for the road", να δημιουργεί μια εκρηκτική χημική ένωση με τον Άλμπερτ Φίνεϊ

και
(β) δεν ξέρει από σεξ. Δεν ξέρει, δηλαδή, ότι οι γυναίκες που σου πετάνε την σεξουαλικότητά τους στα μούτρα, οι καυλωμένες μαινάδες τύπου Μέγκαν Φοξ είναι κατά κανόνα εκείνες που στο κρεβάτι δεν λένε και πολλά. Σε αντίθεση με κάτι "καλά κορίτσια" που δεν τα πιάνει το μάτι σου - και ναι, κάτι "ψυχρές πριγκίπισσες" τύπου Όντρεϊ, που περιμένουν την ευκαιρία να πετάξουν το μικρό μαύρο τους φόρεμα και να γρατζουνίσουν λίγο την πάλλευκη επιδερμίδα τους, αποκαλύπτοντας σε κάποιον τυχερό μια εικόνα που ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί.
(Τα θυμήθηκα όλα αυτά ξαναβλέποντας το βιντεάκι που ανάρτησε προ ημερών o πιο macho πυλώνας αυτού του blog).