Τα συγχαρητήριά μου στους MGMT

MGMT

MGMT

Congratulations
(Απρίλιος 2010)

Οι κάνες των όπλων σημάδευαν κατά 'κει εδώ και καιρό. Από τη μία οι μεϊνστριμάδες, βουπουδοκόριτσα με νεκροκεφαλομάντηλα του Αλεξάντερ ΜακΚουήν περασμένα στο λαιμό και πολύχρωμα Wayfarers -και τ' αγόρια τους που, κάθε που το ραδιόφωνο έπαιζε το "Kids", όταν είχαν δανειστεί το Audi του μπαμπά, δυνάμωναν τον ήχο και οδηγούσαν εκστασιασμένα. Τους είχαν άχτι από 'κείνο το live στην Τεχνόπολι. Που κουβαλήθηκαν για χάρη τους εκεί κάτω, υπέστησαν το ανυπόφορο βασανιστήριο που λεγόταν Future of the Left και τελικά, όταν οι MGMT βρέθηκαν επιτέλους επί σκηνής, κατάλαβαν ότι όλο αυτό ήταν απλά ένα ψυχεδελικό παραμύθι. Ένα trip που βγήκε λίγο αλλιώς, πιο σπιντάτο, πιο χαρωπό, πιο χορευτικό, απ' ότι το υπολόγιζε το ντουέτο των καλλιτεχνών αρχικά. Και πως οι αληθινοί MGMT ήταν αυτοί που έπαιζαν στη σκηνή στο Γκάζι μέσα στους καπνούς και τα κόκκινα φώτα. Ήταν τα δισέγγονα του Ντέιβιντ Μπάουι και τα μαθητούδια της μεγάλης των Beach Boys σχολής.

Απ' την άλλη, η χαμένη φυλή των ίντι. Που άρχισε νωρίς νωρίς να βγάζει σπυράκια, ακούγοντας τα σύνθι του "Time To Pretend" να ξεπηδούν ανερυθρίαστα από "απαγορευμένα" ηχεία, όπως καφετεριών στο Κολωνάκι, καταστημάτων ένδυσης στην Κηφισιά, τηλεοπτικών δεκτών... Και που έπαθε αναφυλακτικό σοκ όταν ο αριθμός των πωλήσεων του "Oracular Spectacular" σκαρφάλωσε στο ένα ολόκληρο εκατομμύριο. Το παιχνίδι που λεγόταν MGMT δεν ήταν πια δικό τους. Είχε ξεφύγει από τον στενό κύκλο ανθρώπων που είχε το δικαίωμα να το συζητά αποθεωτικά σαν ένα εξαιρετικό μυστικό. Κι όταν κάποιος ξεφεύγει από εκεί, το μόνο μέλλον του είναι η απαξίωση.

Οι κάνες σημάδευαν και τα πιστόλια όπλισαν με το που κυκλοφόρησε το "Flash Delerium" που στρίμαραν οι ίδιοι οι MGMT ως πρώτο δείγμα του "Congratulations", της νέας τους δουλειάς. Κάποιοι άρχισαν να πυροβολούν κιόλας. Λίγοι περίμεναν και την κυκλοφορία του υπόλοιπου άλμπουμ. Αλλά η μοίρα των MGMT ήταν προδιαγεγραμμένη. Εκτέλεση.


MGMT - Time To Pretend & I Found A Whistle (Live)
Την πρώτη φορά που άκουσα το "Congratulations" είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Προφανώς γιατί πολύ απλά περίμενα κάτι άλλο. Αλλά στη συνέχεια, με κάθε ακρόαση, με κέρδιζε όλο και περισσότερο -κι ας μην είναι το είδος της μουσικής που θέλω να ακούω εν έτει 2010. Γιατί ναι, οι MGMT του "Congratulations" είναι όντως οι MGMT που είδαμε στην Τεχνόπολι τον Σεπτέμβριο. Και όντως γουστάρουν να παίζουν '70s ψυχεδέλειες κι όχι χορευτικές ιντιποπιές. Και -σύμφωνοι, ομολογώ- δεν θα καθόμουν να ακούσω το "Congratulations" τόσες φορές αν δεν το είχε βγάλει αυτή η μπάντα που τόσο με ενθουσίασε με το "Oracular Spectacular" πριν δυο (τρία;) χρόνια. Αλλά, όσα κι αν έχω να τους καταλογίσω κι εγώ, να προσθέσω στον καταιγισμό πυρών, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι το "Congratulations" είναι ένα πανέμορφο δισκάκι και ότι, στο κάτω κάτω, είναι μαγκιά τους που δεν εκμεταλλεύονται την τεράστια επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ τους για να τα κονομήσουν γερά με το νέο, αλλά γράφουν τη μουσική που θέλουν να γράφουν και μόνο. Και μπορεί να έχουν αποφασίσει να μη βγάλουν ούτε καν single, και μπορεί όντως αυτό το άλμπουμ να ακούγεται ως σύνολο μόνο και όχι κομμάτι - κομμάτι, να μην είναι "radio friendly", αλλά αυτό το πάναπλο τραγουδάκι που λέγεται "I Found A Whistle", ρε γαμώ το μου αρέσει πάρα πολύ (Αν βαριέσαι να ξανακούσεις το "Time To Pretend" για τρισεκατομμυριοστή φορά, πήγαινε στο 4:40 του βίντεο που ανέβασα πιο πάνω για quick access στο σφυριχτροτράγουδο).

Gorillaz
Plastic Beach
(Μάρτιος 2010)

Ακούς την πρώτη φορά το "Plastic Beach" και σε γεμίζει αυτό το πανέμορφο αέριο που μοιάζει με ήλιο και που έχει να κάνει με τη χαρά της οικειότητας. Είναι σαν να μπαίνεις σ' ένα μπαρ στο Μπουρνάζι όπου βρέθηκες τυχαία, και να πετυχαίνεις εκεί όλες τις γνωστές σου φάτσες από τα Key και τα Use -κι απ' τα ηχεία να ακούγεται... Gorillaz! Ακούς τη δεύτερη φορά το "Plastic Beach" και σου έχει μείνει μόνο αυτή η οικειότητα που λέγαμε, ούτε ένα κομματάκι, ένας σκοπός να τον μουρμουράς όταν ποδηλατάρεις προς το μετρό. Ή μάλλον σου έχει μείνει. Το "Stylo". Τι κομματάρα, λες και ξαναλές -και τραγουδάς "eleeeeeeectric is the night", μιμούμενος τη χροιά της φωνής του Ντέιμον Άλμπαρν. Σου αποτυπώνονται και κάτι σκόρπιες στιγμές, κάτι αραβουργήματα από το "White Flag", η λέξη "σούπερφαστ" από το "Superfast", η φωνή του Λου Ριντ από το "Some Kind of Nature". Αλλά κατά βάθος, αυτό που σου έχει μείνει είναι ότι το άλμπουμ είναι ένα βαρετό ραπάρισμα και όχι πολλά περισσότερα. Την τρίτη φορά τα τραγούδια σού ακούγονται πάνω κάτω όλα ίδια.

Και μετά, έρχεται και ο Mr. Arkadin στο Twitter, πετάει τη φυτιλιά περί κλοπής του κεντρικού sample του "Stylo" από ένα τραγούδι του Έντι Γκραντ, των αρχών των '80s, το βάζεις, το ακούς, πας το CD να δεις αν γράφουν κάτι στα credits, γιατί είναι ακριβώς το ίδιο, δεν γράφουν, τους αλήτες, εδώ γράφει ο Πλιάτσικας που έχει κτίσει ολόκληρη καριέρα πάνω σε τραγούδια άλλων, δεν γράφει ο Ντέιμον; Καταρρέει όλο το άλμπουμ. Το ένα κομμάτι που λάτρευες σου μοιάζει ξαφνικά τόσο ψεύτικο. Θες να πας στο μπάνιο να τριφτείς με scrub καρπουζιού από τον Κορρέ. Και τα παίρνεις ακόμη περισσότερο λόγω όλου αυτού του hype. Που όλοι γύρω σου ακούνε Gorillaz και λερώνουν το βρακάκι σου. Ασταδιάλα λες. Και αντί για δικό τους τραγούδι στο post που γράφεις γι' αυτούς, τελικά ανεβάζεις το τραγουδάκι του Έντι Γκραντ...


Eddy Grant - Time Warp

Owen Pallett

Owen Pallett
Heartland
(Ιανουάριος 2010)


Σε όσα έγραφα τις προάλλες εδώ, να προσθέσω μόνο ότι πριν πας να ακούσεις το "Heartland" καλό είναι να είσαι προετοιμασμένος για:
- Χιλιάδες βιολιά να πολυβολούν σε ανύποπτες στιγμές με από εκατοντάδες αθόρυβα ζέπελιν ψηλά στον ουρανό.
- Τη φιλαρμονική της Πράγας να αναλαμβάνει εκεί που ούτε κι η άψογη κλασική παιδεία του Πάλετ δεν αρκεί για να μετουσιώσει το όραμά του σε ήχο. (χε, χε, κι αυτό με το όραμα και τη μετουσίωση πάντα ήθελα να το γράψω)
- Φωνητικά που θες να τα κοροϊδέψεις στην αρχή, αλλά που μετά συνειδητοποιείς ότι ανήκουν στον τενόρο αδελφό του Τζόναθαν Μέιμπουργκ (όχι κυριολεκτικά, στον Πάλετ ανήκουν, που ακούγεται σαν τον Μέιμπουργκ αν είχε πιο ψηλή φωνή -ήταν απλά ένας αποτυχημένος τρόπος να κάνω την παρομοίωση).
- Μια διάθεση Belle & Sebastian, μια στο τόσο.
- Εναλλαγές από μελαγχολία σε χαχαχούχα μέσα σε δευτερόλεπτα -μια όμορφη αποτύπωση της παράνοιας που ζούμε.
- Πραγματικά σπέσιαλ guests (σαν το Νίκο Μούλι, για παράδειγμα)
- Πραγματική ποπ, παρά τα βιολιά και τις τρομπέτες, τα τσέλα και τα κύμβαλα.
- Βασικά, προετοιμάσου για τον δίσκο της χρονιάς κατά πάσα πιθανότητα.


Charlotte Gainsbourg
IRM
(Ιανουάριος 2010)


Η Σαρλότ όχι μόνο επεβίωσε του "Αντιχρίστου" του Λαρς Φον Τρίερ, αλλά με το IRM αποδεικνύει αυτό που δεν θα πιστεύαμε ποτέ μετά από εκείνο το πανβάρετο 5:55, το προηγούμενο άλμπουμ της: Ότι μπορεί να είναι και δημιουργική. Χα, το παίρνω πίσω. Τίποτε δεν αποδεικνύει. Γιατί (συν)υπογράφει ένα τραγούδι μόνο. Τα υπόλοιπα είναι του Beck, που -πλάκα πλάκα- παρουσιάζει την καλλίτερη δουλειά του ίσως τα τελευταία χρόνια: Γαλλική ποπ από αυτήν που θα περίμενες ακριβώς να ερμηνεύει οποιοδήποτε άτομο φέρει το όνομα "Γκενσμπούργκ", γραμμένη για να απολαμβάνεται με ένα Gitanes στα δάκτυλα ένα βροχερό πρωινό στο αγαπημένο καφέ του Σαρτρ, νομίζω στο Σεν Ζερμαίν.


Gonjasufi
A Sufi And A Killer
(Μάρτιος 2010)


Ένα σιτάρ εδώ, μια ξεκούρδιστη κιθάρα εκεί, ένα μουρμούρισμα από μια γκόμενα, βγαλμένη λες από soundtrack ελληνικής ταινίας των '70s με την Έλενα Ναθανήλ, πιο κάτω. Και πάνω από όλα το αχνό τραγούδισμα του ίδιου του ρασταφάριαν Gonjasufi που μοιάζει να μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα: Από vocal jazz μέχρι death metal. Τα αχταρματζίδικα συστατικά του "A Sufi And A Killer" τελικά δίνουν αυτό που θα ήταν το trip-hop ή το dubstep αν πρωτοέβγαινε σε ένα κοινόβιο στα '60s. Lo-Fi, τρομακτικό μερικές φορές (ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σε στείλει το LSD), εξαγνιστικό κάποιες άλλες, εμπνευσμένο πάντως καθ' όλην την διάρκειά του. Σπάνια συμφωνώ με #to_pitchfork_kai_tarxidiamou αλλά σε αυτό το δισκάκι έχουνε πέσει μέσα.

JJ
jj No3
(Mάρτιος 2010)


Το ξέρω ότι είναι off season να λες ότι σου αρέσουν οι jj. This is sooooooo 2009. Αλλά τι να κάνω που προτιμώ το "jj no3" από το "jj no2"; Με το ζόρι κέφι το προηγούμενο επειδή τότε ήταν "best new" και τώρα είναι παλιά; Σε σχέση με το ντεμπούτο τους (που βασανιστικά για το πόσο λάθος θα τους θυμόμαστε στο μέλλον ονόμασαν "no2"), το "no3" είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα. Ε λογικό. Μέσα σε μισό χρόνο τι να έχει αλλάξει; Απλά κράτησαν για το "no3" τα πιο χαρούμενα από τα ποπάκια τους. Λαμπρά.


Local Natives
Gorilla Manor
(Φεβρουάριος 2010)

Μου λέει ο Βαλλάτος: "βάλε ν' ακούσεις Local Natives, θα σου αρέσουν". Έχει να πέσει μέσα στο τι θα μου αρέσει από πέρσι τέτοιον καιρό -και πιο πριν- με την Πόλι Σκάτεργκουντ, αλλά δε γαμιέται, βάζω. "Fleet Foxes ρε είναι αυτό!" του λέω. "Μοιάζει", συμφωνεί. Τι μοιάζει; Είναι ίδιο. Και μετά βγαίνανε κάποιοι και κατηγορούσανε τους θεούς Mumford & Sons ότι αντιγράφουν τους Fleet Foxes. Από πού κι ως πού; Μιλάμε το "Gorilla Manor" είναι ξεπατικωσούρα. Ώρες ώρες μοιάζει να παίρνει και samples κατευθείαν από τους Fleet Foxes και να αλλάζει απλά το τραγούδι από πάνω. Κάτι που έχει και τα καλά του. Άμα αντιγράφεις τους Fleet Foxes τόσο καλά, προφανώς και δεν μπορείς να βγάλεις κουράδα άλμπουμ.


Caribou
Swim
(Απρίλιος 2010)


O ηλεκτροΚαναδός ήταν το αγαπημένο μου act στο περσινό Synch, άρα όταν άκουσα ότι κυκλοφόρησε διαδοχάκι στο "Andorra" του 2007, διαδοχάκι ονόματι "Swim", βούτηξα με χαρά και με το κεφάλι προτού κολυμπήσω. Και πολύ το χάρηκα το κολύμπι. Ήταν δροσιστικό και αναζωογονητικό. Ένα καριμπούκακε με αλόη βέρα. Είναι οι Yeasayer στο πιο ηλεκτρισμένο τους, οι Animal Collective στο πιο σαφές τους. Δεν είναι πια shoegaze και downtempo, είναι για χορό, γυροβολιές, μπάλους και τσιφτετέλια. Καριμπούκωσα ευτυχία.


Caribou - Odessa

Four Tet
There Is Love In You
(Ιανουάριος 2010)

Αστροτάξιδα και νεραϊδοφωνές, ασιντοτζαζιές και ίχνη dubstep, ουρμπανοτούρμπανα και βουκολικοχαλαρώσεις, ένα μπλέντερ που θα ήθελε να χύνει ένα ενδιαφέρον ολοκαίνουργιο κοκτέιλ. Αλλά, για μια στιγμή! Αυτά δεν έκαναν οι Thievery Corporation και οι Brand New Heavies πριν δέκα - δεκαπέντε χρόνια; Νομίζω νυστάζω (και κρατάνε και μισή ώρα το κάθε κομμάτι, ζζζζζζζζζζζ......).



Alicia Keys
The Element Of Freedom
(Δεκέμβριος 2009)

Κάποτε μου άρεσε πολύ η Αλίσια Κιζ. Τα δύο πρώτα της άλμπουμ, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, τα είχα λιώσει. Πανέμορφες συνθέσεις που όριζαν τότε τη neo-soul και, βέβαια, η απίστευτη φωνάρα της. Σήμερα τα κομμάτια της είναι επιπέδου Τζάστιν Μπίμπερ, κάτι που θα μπορούσα να της το συγχωρήσω λόγω της φωνής που λέγαμε, αλλά... Αλλά για κάποιο ακατανόητο λόγο το κορίτσι έχει χάσει και τη φωνή του. Ως εκ τούτου καταφεύγει σε τεχνάσματα. Ντουέτα με την Μπιγιονσέ, cameo εμφανίσεις του Jay Z. Δεν ξέρω. Μάλλον ξέρω. Το "The Element Of Freedom" κάνει μόνο για να δανείσει κανα τραγουδάκι σε ρομαντική κομεντί με τη Τζένιφερ Άνιστον. Μέχρι εκεί.


Hold Your Horses
Hold Your Horses EP
(Φεβρουάριος 2010)

Γαλλάκια από αυτά που μου αρέσουν πολύ (βλ. Soko). Δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει άλμπουμ, μόνο ένα EP. Αλλά τους βάζω σ' αυτό εδώ το post, γιατί παράλληλα κυκλοφόρησαν και το βίντεο κλιπ της χρονιάς. Ιδού:


Hold Your Horses - 70 million

Lady Antebellum
Need You Know
(Ιανουάριος 2010)

Το κατέβασα επειδή το είδα ψηλά στα αμερικανικά τσαρτ. Κι επειδή έγραφε ότι είναι country pop. Κι επειδή εγώ λατρεύω την country. Κι επειδή country pop είναι και οι Sugarland που είναι γκρουπάρα. Αλλά οι Lady Antebellum δεν είναι Sugarland. Είναι η Ke$ha της country. Είναι ότι είναι και η Θέλξη για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Δηλαδή, υπάρχει ο Χιώτης, υπάρχουν τα Παιδά απ' την Πάτρα, υπάρχει κι η Θέλξη. Ε, υπάρχουν και οι Lady Antebellum.


She & Him
Volume Two
(Μάρτιος 2010)

Αν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένας Χιπστεροθεός, ένας Ίντι Θεός έστω, ας φωτίσει -τον παρακαλώ- την Ζούι Ντεσανέλ να σταματήσει να παίζει σε χαζές ταινίες και να μας σέρνει στα σινεμά άνευ λόγου και αιτίας. Ας τη φωτίσει να περνάει το χρόνο της και να εξαντλεί την δημιουργικότητά της αποκλειστικά στις συνθέσεις της. Σ' αυτές τις νοσταλγικές, χαρούμενες, ανέμελες συνθέσεις που τις δίνει μετά στον Μ. Ward να τους βάλει και ένα και δύο και τρία όργανα και να τις μετατρέψει σε πανέμορφα τραγουδάκια που μας φτιάχνουν την διάθεση.

Το "Volume Two" πιάνει ακριβώς εκεί που μας άφησε το "Volume One" προ διετίας (εδώ το ένα είναι ένα και το δύο είναι δύο, δεν είναι ό,τι νά 'ναι όπως με τους JJ) και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Ζούι ότι δεν έχει εξελίξει τη μουσική της, γιατί εν προκειμένω το ζητούμενο δεν είναι να την εξελίξει, αλλά να την κάνει ακόμη πιο παλιακά. Όσο πιο '70s, τόσο πιο καλά. Αν πάμε και στα '60s, ακόμη καλλίτερα. Ε, αυτό είναι το "Volume Two". Μια ηλιόλουστη νότα beach pop μέσα στην ίντι παγωμένη καταχνιά. Και η Ζούι Ντεσανέλ είναι το pinup girl μιας γενιάς που κάνει κατάχρηση των φουλαριών στο λαιμό και των χρωμάτων στα Wayfarers.


The Besnard Lakes
Are The Roaring Night
(Μάρτιος 2010)

Ίσως το μοναδικό πράγμα για το οποίο μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Καναδά σήμερα είναι η πολιτική της κυβέρνησής του στο θέμα του σολωμού, που αποφάσισε να περιορίσει το ψάρι σε εκτροφεία, αντί να το αφήνει ελεύθερο να βολτάρει στις ωκεανοί και να γυρίζει μετά στις ποταμοί να τις ανεβαίνει αντιστρόφως της φοράς τους προς τα βουνά, για να τεκνοποιήσει (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν είμαι καλός με τα ψάρια, προτιμώ την ινδική κουζίνα). Α, και για τον Τζάστιν Μπίμπερ. Ο Τζάστιν Μπίμπερ είναι για τόσες καρπαζές που όλο ξεχνώ ότι είναι Καναδός. Πώς μπορεί να είναι από την ίδια πατρίδα ο Τζάστιν Μπίμπερ και οι Dears, οι Arcade Fire, η Feist, ο Σπέσνερ Κρουγκ (λέγε με Wolf Parade και Sunset Rubdown), η Μέλοντι Γκαρντό, οι Besnard Lakes;

Το ζεύγος που απαρτίζει τους τελευταίους έχει κάνει και με το νέο του άλμπουμ υπέροχη δουλειά, κρατώντας την ερυθρόλευκη σημαία με το φύλλο του σφενδάμου ψηλά. Εδώ μιλάμε για prog rock -the indie way. Για έναν ελεύθερο σολωμό που έχει πάρει πια το δρόμο του χειμάρρου, ανάποδα προς την κορυφή του βουνού. (Ρε μπας και αυτό το ανάποδο του κάνουν μόνο οι πέστροφες;)

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΜΑΡΤΙΟ:
The Ruby Suns - Fight Softly: Το τρίτο πόνημα του Ράιαν ΜακΦαν είναι Άφροέλεκτρο, όπως οι Yeasayer στο ντεμπούτο τους. Τριάμισι αστεράκια. (Δεν το έχω ακούσει ακόμη πάρα πολύ -ίσως το ανεβάσω και στα τέσσερα). / Gil Scott-Heron - I'm New Here: Ο προπάτορας της ραπ επιστρέφει μετά από μιάμιση δεκαετία, a la maniere de Τζόνι Κας όταν τον ανέλαβε ο Ρικ Ρούμπιν. Ετούτος εδώ ζωγραφίζει ποιήματα πάνω σε ένα ambient δισκάκι. Τρία αστεράκια. / Pantha du Prince - Black Noise: Το ηλεκτρονικό φετίχ του σωστού ίντι φέτος είναι ένας Γερμανός ονόματι Χέντρικ Βέμπερ που μοιάζει με Animal Collective και απολαμβάνει αναλόγου hype από τα Πίτσφορκ και τ' αρχίδια μου. Τρία αστεράκια. / Lightspeed Champion - Life Is Sweet! Nice To Meet You: Είναι μαύρος και μοιάζει με μπλουζά, ένα πράμα με τον BB King, για να καταλάβεις, κι όμως ο τύπος είναι ίντι ρόκερ και μάλιστα από τους σοφιστικέ. Στο δεύτερό του άλμπουμ θυμίζει πολύ Get Well Soon. Τα ξανάγραψα όμως εδώ. Τέσσερα αστεράκια.