Βάργκας, Μπέντνερ, Αμπροζίνι, Κριστιάνο

Το Σάπιον Λινκ είναι πια στα καλλίτερά του. Τα ματσάκια είναι τόσο απολαυστικά που καταβροχθίζεις χωρίς να το συνειδητοποιείς ο,τιδήποτε σκατολοΐδι (θεϊκή λέξη;) βρεθεί σε ένα πιάτο, μια χαρτοπετσέτα, μια οδοντογλυφίδα, ένα πηρούνι, μια λαδόκολλα μπροστά σου. Τα μάτια σου είναι κολλημένα στο γήπεδο και το μόνο που μπορεί να σου χαλάσει τη γιορτή είναι η εκπομπή του Θαναηλάκη ή ο Μαραγκώνιας μετά το ματς, αλλά αυτό το έχεις υπολογισμένο. Πας τουαλέτα να βγάλεις ό,τι καταβρόχθιζες πριν και να κάνεις ένα ντουσάκι, με το που τελειώσει το πρώτο μας -κι επιστρέφεις λουσμένος και στυλάκι να δεις το δεύτερο (τις "εκτεταμένες φάσεις" ή όπως το λένε, τέλος πάντων), έχοντας αποφύγει την τρισδιάστατη ανάλυση, το Μένιο και τα λοιπά.

Στις 18 Φεβρουαρίου έγραφα ότι περίμενα πολλά από το Βάργκας στη ρεβάνς του Μπάγερν - Φιορεντίνα. Με δικαίωσε από νωρίς, με ένα απίθανο γκολ. Στην χθεσινή και προχθεσινή αγωνιστική, του έκαναν παρέα τρεις ακόμη φοβερές φιγούρες...

Αν ο Χουάν Μανιουέλ Βάργκας ήταν κινηματογραφικός ήρωας, θα έπαιζε τον κουτσό -και καλά- μπάρμαν σε ταινία του Ροντρίγκεζ με σενάριο και παραγωγή από τον Ταραντίνο. Θα γυάλιζε τα ποτήρια, φτύνοντας αδιάφορα στο εσωτερικό τους πριν τα περάσει με την πετσέτα, στρίβοντας όλο του κορμί (το θώρακα και το κεφάλι δηλαδή, αφού δεν έχει λαιμό και αφού θα έπαιζε τον κουτσό) με τη φορά του γυαλίσματος. Θα κυττούσε τον ήρωα με μισό μάτι μέσα απ' την ελεεινή λιγδιασμένη του φράντζα και την κρίσιμη στιγμή θα άρπαζε ένα δίκανο, γεμισμένο με σκάγια για βρυκόλακες, που θα έκρυβε κάτω από τη μπάρα, θα τού μπουμπουνούσε μία, θα πηδούσε μέσα από τον καθρέπτη (ήταν και καλά κουτσός λέμε) πάνω σε μια Χάρλεϊ και θα εξαφανιζόταν σίγουρος πως είχε κάνει καλά τη δουλειά του.

Τον κεντρικό ήρωα θα τον έσωζε ο νοσοκόμος Αμπροζίνι. Θα ήταν άλλος ένας αδιάφορος β' ρόλος για έναν ηθοποιό που ποτέ στην καριέρα του δεν παραπονέθηκε για τίποτε, όσο κι αν υπέφερε. Που δεν παραπονέθηκε π.χ. ούτε και σ' εκείνο το α λα Λαρς Φον Τρίερ ψυχαναγκαστικό β΄ημίχρονο μέσα στο Θέατρο Των Ονείρων, όταν ο Λαρς Φον Λεονάρντο του είπε να παίξει στόπερ. Έτσι και στην περιπέτεια του Ροντρίγκεζ, ο Αμπροζίνι θα έσωνε τον ήρωα με μια μαγική ένεση στην καρδιά και θα εξαφανιζόταν όπως εμφανίστηκε, από το πουθενά. Όλοι οι θεατές θα είχαν ξεχάσει την αδιάφορη φάτσα του τρία λεπτά μετά την εμφάνισή του.

Ο κεντρικός ήρωας θα σηκωνόταν αλαφιασμένος και θα ξεκινούσε να κυνηγήσει τον πρώην κουτσό με τη Χάρλεϊ. Θα έκανε ωτοστόπ και θα σταματούσε μια Καμάρο. θα την οδηγούσε ο Νίκλας Μπέντνερ. Που θα ήξερε όλη την ιστορία. Θα μασούσε ατάραχος την τσίχλα του όσο θα εξηγούσε στον κεντρικό ήρωα ποιος είναι -ένας άγγελος του διαβόλου, που εστάλη στη γη για να τον βοηθήσει, ο πιο αποτελεσματικός από τους αγγέλους του διαβόλου, θα του έλεγε, αυτός που απλά περιμένει τη στιγμή, σχεδόν αδιάφορος, σχεδόν αόρατος, και τότε καθαρίζει...

Ο κεντρικός ήρωας θα τον κυττούσε καλά καλά από πάνω μέχρι κάτω. Και θα έβγαινε από την Καμάρο για να κάνει ξανά ωτοστόπ, χαϊδεύοντας το σκουλαρίκι στο αριστερό του αυτί με το ένα χέρι και παίζοντας με την εμετική του χαιτούλα με το άλλο. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν χρειαζόταν τη βοήθεια κανενός ξανθού διαβολάνθρωπου. Θα έκανε τη δουλειά μόνος του. Άντε με τη βοήθεια ενός "δικού του" ανθρώπου. Μετά από λίγο θα σταματούσε ο Κώστας Μήτρογλου με το παπί του. Αυτό με την βγαλμένη ποδιά και την κομμένη εξάτμιση.