Kafka's Pastries*

Λατρεμένη μου Αν,

έλα να το γιορτάσουμε! Δεύτερη φορά που στέκεσαι στην ατίθαση εξώπορτα του περιοδικού που βαπτίσαμε Exitorial, με την τσουλήθρα της πλάτης σου γυμνή πάλι, παιδική χαρά για ασυγκράτητα δάχτυλα. Πρώτο exitorial girl που επιστρέφει εδώ· δεκαεπτά μήνες πέρασαν. Ελα να το γιορτάσουμε. Σπίτι μου. Μην πάει ο νους σου στο πονηρό. Με ρωτάς τι άλλαξε ενάμιση χρόνο τώρα. Αλλαξε που πριν από τον Ρίτσαρντ Χόλεϊ το Σάββατο και ένα πάρτι την Παρασκευή, είχα μία ολόκληρη εβδομάδα να ξεμυτίσω νύχτα. Τώρα πια τα βράδια τα περνάω μέσα. Οχι, δεν το έβαλα σε υποθήκη ξαφνικά. Δεν με κυνηγούν δανειστές, τράπεζες, μπράβοι. Ούτε με περιμένει τα βράδια κάποιος γκρινιάρης, ημικαραφλός, σαλιάρης τυπάκος που σε λίγο καιρό θα θέλει να λέγεται Χριστόπουλος στο επώνυμο, ενώ για το μικρό του όνομα θα ερίζουν οι γονείς, τα πεθερικά μου και διάφοροι αρχαίοι ημών πρόγονοι με ιστορικό πλεονέκτημα διαιώνισης του δικού τους brand, έναντι του Γιάννης ή του Μπάμπης. Ούτε καν παντρεμένος είμαι. Είμαι ο ίδιος αθεράπευτος εργένης, φιλόξενος σπόγγος για ποιοτικό αλκοόλ μετά πνευματωδών συζητήσεων, εκτιμητής του ποδόγυρου που γνώρισες πριν από ενάμιση χρόνο.

Αλλαξε όμως ο κόσμος, η Αφροδίτη της Μήλου σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο από το νεοαποκτηθέν δεξί της χέρι στο εξώφυλλο ενός γερμανικού περιοδικού, όλοι γύρω μιζεριάζουν μέχρι τελικής πτώσεως ψελλίζοντας λέξεις όπως «spread» και «επιτήρηση» και η περιπέτεια της Αθήνας έχει αρχίσει να γίνεται βαρετή, χωρίς νέα μαγαζιά, νέες φάτσες ή έστω τον αναθεματισμένο νόμο κατά του τσιγάρου σε εφαρμογή. Ανοιξε η «Αμπάριζα» στη στοά στη Λέκκα - αυτό είναι ένα αξιοπρόσεκτο new entry. Αλλά όλοι καπνίζουν. Γκρίνια. Προτιμώ το σπίτι μου.

Δεν θα γυρίσω, βέβαια, κατ’ ευθείαν από το γραφείο για να βάλω παντόφλες και να πιω μπίρες βλέποντας Γκιμαράες - Πάσου ντε Φερέιρα στο Κύπελλο Πορτογαλίας. Οχι, δεν θα θυσιάσω το «νύκτα έξω» για το τίποτε. Γιατί ο καναπές μου είναι το νέο 7 Jokers, σερβίρει υπέροχα malt whiskies (μετά από εντατική γευσιγνωσία τριμηνιαίας διάρκειας, καταλήγω στο ότι το Glenrothes με έξι σταγόνες νερό είναι τελικά το νέκταρ των θεών), χωράει και τα τέσσερα μέλη της μπάντας μου στο Guitar Hero, φιλοξενεί αδιαμαρτύρητα τις ολονύχτιες αναγνώσεις των VMan, Above, Vs, Worth και Monocle που στριμώχνονται στο πορτοκαλί coffee table μου. Και αναδεικνύει την ακρόαση αριστουργημάτων, όταν το παίρνω απόφαση να φυλακίσω τις υπόλοιπες αισθήσεις: το «Rook» των Shearwater, το «Lovetune for Vacuum» της Soap & Skin, τα άπαντα της Bjork και βέβαια το συγκλονιστικό ντεμπούτο των Mumford & Sons και το «Odd Blood» των Yeasayer ήταν από τα άλμπουμ που απέκτησαν ξαφνικά άλλον ήχο κατ’ οίκον και με σφαλισμένους τους οφθαλμούς. Βλέπει μαζί μου τον τρίτο κύκλο του Mad Men, θρέφεται απ’ τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ τα καινούργια πιάτα που πάσχισα πάνω από μία ώρα να υλοποιήσω στην κουζίνα (οι καβουροκεφτέδες μου έκαναν θραύση στη συνάντηση της Καθαράς Δευτέρας), ποτίζεται από πιπεράτες σταγόνες νέων κοκτέιλ. Και, κυρίως, αντέχει το μοίρασμα όλων των παραπάνω με ένα κορμί ακόμη - ναι, έχω πια πιστό κοινό για το ψωνίστικο σόου μου, και είναι, πίστεψέ με, υπέροχη η συντροφιά μου.

Γι’ αυτό μη φοβάσαι. Ελα να το γιορτάσουμε. Σπίτι μου,

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

* Τυχαίο όνομα μπάντας που σου δίνει το Guitar Hero

(Exitorial, GK Μαρτίου 2010. Κυκλοφορεί στις 7/3)