Πλέοντας στο χρυσούν αρχιπέλαγος των Shearwater

Shearwater
The Golden Archipelago
(Φεβρουάριος 2010)

Κάποια ευλογημένη νύκτα του μήνα που έφυγε πριν λίγο, με πήγαινε έτσι η όμορφη, αλλά σεμνή διάθεση που κυριαρχούσε στο σαλόνι του ταπεινού μου σπιτικού εκεί στα Βόρεια Προάστεια, που κάποια στιγμή έσπρωξα το δισκάκι του "Rook" στο CD Player, πριν ξαναγυρίσω στο καφετί του καναπέ, να της προσφέρω το ποτήρι με το Malbec που μου είχε ζητήσει. Σιγήσαμε σχεδόν αμέσως. Το αριστούργημα που κυκλοφόρησε ο Τζόναθαν Μέιμπουργκ πριν δύο χρόνια μάς ρούφηξε για τα καλά στην έντονη δίνη του. Μία-δύο μέρες μετά έγραψα στο Twitter πως κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω πως το "Rook" των Shearwater είναι το καλλίτερο άλμπουμ όλων των εποχών.

Το "The Golden Archipelago" είναι η συνέχειά του. Είναι μεν το 6ο άλμπουμ μιας μπάντας που κάποτε δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα side project μελών των Okkervil River, αλλά στην ουσία είναι το τρίτο. Με την έννοια ότι οι Shearwater από το 2006 είναι το κανονικό, το πρώτο γκρουπ των Τζόναθαν Μέιμπουργκ κι ότι σε τούτο εδώ, όπως και στα "Palo Santo" και "Rook" κουμάντο κάνει αυτός και μόνο αυτός, αφήνοντας πολύ μακριά την εποχή που στη μπάντα υπήρχε ο Γουίλ Σεφ. Πολύ μακρινή και πολύ αδιάφορη εποχή. Γιατί αυτό που έλειπε από τη μουσική έμπνευση των τότε Shearwater ήταν ένας σκοπός. Όταν ο Μέιμπουργκ έμεινε μόνος, ο σκοπός του έγινε και σκοπός της μπάντας: Ένα σκοτεινό, περιβαλλοντικό αλύχτισμα αγωνίας. Το "The Golden Archipelago" συνοδεύεται από ένα βιβλιαράκι 72 σελίδων που μιλάει για όλα τα δεινά που έφερε ο δυτικός κόσμος στο Νότιο Ειρηνικό. Το "Rook" μιλούσε για τα πτηνά...

Shearwater - Hidden Lakes

Σε σχέση με το "Rook" το "The Golden Archipelago" υστερεί μόνο στο ότι λείπουν ένα - δύο έπη, όπως ήταν το "Rooks" ή το "Snow Leopard", που θα το έστελναν στην στρατόσφαιρα των indie αριστουργημάτων. Κατά τ' άλλα, τα 12 κομμάτια του κινούνται υφολογικά εκεί που βρισκόταν και το "Rook", λιγάκι πιο γεμάτα από ήχους από τα διάφορα όργανα που μπορεί να χειριστεί ο Μέιμπουργκ κι ελάχιστα πιο άδεια από ένταση και οργή. Μπορείς να το κατηγορήσεις ως μελοδραματικό, με όλα αυτά τα βιολιά, τις επιμελημένες ηλεκτρονικές ενέσεις χαμηλής έντασης, τα ψηλά πιάνα και κυρίως την απίστευτα θεατρική φωνή του ίδιου του Μέιμπουργκ. Αλλά δεν μπορείς να του αρνηθείς την τελειότητα του μελοδράματος. Και σ' αυτό το είδος, οι Shearwater είναι ίσως το μοναδικό σχήμα που μπορεί να συναγωνισθεί τους Antony & The Johnsons.

Τι άλλο άκουσα τον Φεβρουάριο...
(εκτός από τούτα εδώ)

...και μου άρεσε:

Rotting Christ
Aealo
(Φεβρουάριος 2010)

Και μόνο για το πώς έντυσαν μουσικά το "Orders From The Dead" της Diamanda Gallas οι Έλληνες με το ευρηματικότερο όνομα μπάντας στην ιστορία του Death Metal, το "Aealo" ή "Εάλω" αξίζει όλα του τ' αστεράκια. Χεβιμεταλλικώς μιλώντας, είναι κομμάτι πιο επικό και συμφωνικό από το σύνηθες των αδελφών Τόλη, ένα μείγμα όλων των ειδών της σκληρής μουσικής, αλλά και πολλών ειδών ελληνικής δημοτικής παράδοσης.

Αν δεν ακούς metal, κι αν η έννοια death metal σου κάνει ό,τι πιο απόκοσμο και τρομακτικό υπάρχει στη μουσική, αυτό το θαύμα θα σε κάνει να αλλάξεις άποψη. Το πώς τα δίκασα ντραμς σε ταχύτητες που ούτε ο Γιουσέιν Μπολτ δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα κουνήσει τα πόδια του συνδυάζονται με ηπειρώτικο πολυφωνικό τραγούδισμα είναι απλά συγκλονιστικό. Οι γνωστές φόρμες της χέβι μέταλ, τα ριφς, οι γέφυρες, τα κιθαριστικά σόλο, τα επαναληπτικά, καταιγιστικά ντραμς, τα άγρια φωνητικά, όλα αυτά λειτουργούν στο "Εάλω" σαν χαλί για κάτι ολοκαίνουργιο, που όμως μοιάζει σαν απίστευτα πρωτόγονο, σαν να έρχεται κατευθείαν από την εποχή του πολέμου της Τροίας όταν ήταν τα ένστικτα που οδηγούσαν τον άνθρωπο.

Το μόνο μεμπτόν του άλμπουμ είναι ότι κάποια κομμάτια μοιάζουν πολύ το ένα στο άλλο, αλλά κι αυτό είναι ηθελημένο. Είναι κάτι σαν μοτίβο που κρατάει τον δίσκο σε συνοχή. Είναι απίστευτο ότι αυτή η μπάντα είναι ελληνική και είναι τόσο κρίμα που πλην των μεταλλάδων, οι υπόλοιποι Έλληνες τους γνωρίζουν (αν τους γνωρίζουν κιόλας) μόνο ως ένα προκλητικό όνομα.


Electric Litany
How To Be A Child And Win The War
(Φεβρουάριος 2010)

Ο ελληνικός δίσκος της χρονιάς! (Ναι, και οι Rotting Christ είναι Έλληνες, αλλά ετούτοι εδώ είναι ολόφρεσκοι και η μουσική που παίζουν μοιάζει παλιά αλλά είναι τόσο καινούργια. Γι' αυτό τους δίνω το χρυσό...) Ένας Κερκυραίος, ένας Άγγλος κι ένας Αμερικανός (χε χε, ήδη το αναίρεσα το "ελληνικόν" του πράγματος, αλλά η δισκογραφική είναι δική μας, η Inner Ear) γράφουν μυσταγωγικές μελωδίες για την ομορφιά και την απώλειά της, σε κάτι που θυμίζει από Dead Can Dance ως παλιούς, καλούς U2, με ροκ περάσματα μοντέρνα, σκοτεινά, τύπου Editors, με χεβιμεταλλάδικα riffs ώρες ώρες, με ατμόσφαιρα από Mogwai αλλά και Sigur Ros, με πολλή επένδυση από πιάνα, έγχορδα και με εξαιρετική, γεμάτη, ψυχοτροπική παραγωγή. Ακόμη κι η Monika θα χρειαστεί δουλειά πολλή για να τους ξεπεράσει.


These New Puritans
Hidden
(Ιανουάριος 2010)

Είχες ακούσει το ντεμπούτο των TNP, το "Beat Pyramid" προ διετίας; Ε, ξέχνα το. Στο δεύτερό τους άλμπουμ παίζουν άλλου είδους μουσική. Έτσι απλά. Κάθε λογής όργανα, από όμποε και φλάουτο μέχρι ταμπούρλα και φτηνιάρικα σύνθι με πάναπλα presets για discobets, βαριές, χεβιμεταλλικές κιθάρες, πιάνα, urban φωνητικά, κουτρουβαλιάζονται σε ένα αναπάντεχο μουσικό παιχνίδι που είναι απλά σχεδόν αδύνατον να το χαρακτηρίσεις ως κάποιο είδος. Ας πούμε ότι ο Timbaland συναντάει τον Marilyn Manson, τα φτιάχνουν και πάνε να το κάνουν πάνω στην κονσόλα του Burial ακούγοντας Melody Gardot, έτσι για την καύλα.

...και δεν με χάλασε:

Get Well Soon
Vexations
(Φεβρουάριος 2010)

Ο φοβερός και τρομερός Κονσταντίν Γκρόπερ είναι για κάτι σαν ο Νιλ Χάνον της Γερμανίας. Δηλαδή οι Get Well Soon είναι οι Divine Comedy της χώρας που οι Έλληνες λατρεύουν να μισούν αυτές τις μέρες. Όποιος παρακολουθεί το "ΠΠC" και γνωρίζει την λατρεία που θρέφω για τον Χάνον, καταλαβαίνει πως οι Get Well Soon στ' αυτιά μου ακούγονται ως Θεοί. Το προπέρσινο "Rest now weary head, you will get well soon" ήταν ένα υπερ-κουλ υπερωκεάνιο που μας πήγε βαρκάδα σε όλα τα είδη της μουσικής, μ' έναν κυνικό, αποστασιοποιημένο και ελαφρώς σαρκαστικό τρόπο. Το "Vexations" εμπνέεται από τον Σενέκα το νεώτερο, τον Ρωμαίο στωικό φιλόσοφο κι είναι ακόμη περισσότερο κουλ και gentlemanish. Φιλοσοφεί όμορφα και πάνω σε διάφορα ζητήματα, σε προβληματίζει και σε διασκεδάζει ταυτόχρονα. Υστερεί όμως σε σχέση με το ντεμπούτο του Γκρόπερ σε μουσικές εμπνεύσεις -ή απλά, έχοντας ήδη εκπλαγεί μια φορά από το πόσο καλά μπορεί να αναμειχθεί η όπερα με το γκραντζ και την ίντι ποπ, δύσκολα μας ξαναπιάνει τόσο απροετοίμαστους. Παρ' όλα αυτά, είναι ένα απολαυστικό, πανέμορφο άλμπουμ.

Get Well Soon - Angry Young Man

Slayer
World Painted Blood
(Νοέμβριος 2009)

Έχει να γίνει της κακομοίρας το καλοκαίρι στο Sonisphere και οι βασικοί υπαίτιοι, πέραν των Metallica, θα είναι τούτοι εδώ, που τριάντα χρόνια τώρα δεν έχουν κάνει ούτε ένα δευτερόλεπτο έκπτωση στην πώρωση που κιθαρίζουν τα riffs τους και κοπανάνε τις κάσες της ντραμς, thrashάροντας με τον ίδιο, επίμονο, ανελέητο, επιβλητικό τρόπο. Στο "World Painted Blood", εκτός από τις συνθέσεις τους, εντυπωσιάζουν και με την επιλογή μιας παραγωγής "παλιάς", κάπως "κουφής", κάπως μονοφωνικής που δίνει στον ήχο τους ένα ωμό αποτέλεσμα, τόσο ταιριαστό με αυτό που θέλει να σου δείξει το εξώφυλλο.

...και δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:

Marina & The Diamonds
The Family Jewels
(Φεβρουάριος 2010)

Κρίμα και πάλι κρίμα. Είχα τόση χαρά για τη Μαρίνα Διαμαντή όταν έπεσε στα χέρια μου το ΕΡ της, το "Crown Jewels", τόσον ενθουσιασμό που μια (ντεμί έστω) συμπατριώτισσα είχε το ταλέντο να κάνει κάτι σπουδαίο σε τούτους τους χαλεπούς για τη χώρα καιρούς... Κρίμα! Το "The Family Jewels" είναι υποδεέστερο του ΕΡ, το καταλαβαίνεις κι από το όνομά του. Τι να κλάσουν τα κοσμήματα της οικογένειας μπροστά σ' εκείνα του στέμματος;


Marina & The Diamonds - Mowgli's Road
Οι όποιες ροκ διαθέσεις έχουνε πάει βόλτα, από το ΕΡ χώρεσε μόνο το "I Am Not A Robot" και στο LP (και κάμποσοι κλώνοι του - τα μισά κομμάτια είναι... ένα, αυτό!), το "Hollywood" και το "Mowgli's Road" είναι εδώ, ΟΚ, αλλά όλο το υπόλοιπο άλμπουμ είναι ένα σαχλό ποπ. Μια μέτρια απομίμηση της Λίλυ Άλεν (προφανώς γιατί η δισκογραφική ήξερε ότι αυτό θα πουλήσει και όχι το υβρίδιο του ΕΡ). Ακούγεται όπως θα ακουγόταν αν έκαναν ποτέ οι ΑΒΒΑ κακό άλμπουμ (δεν έκαναν). Το "Shampain" μάλιστα είναι όσο αντιγραφή ΑΒΒΑ μπορείς κάποιον να φανταστείς να κάνει εν έτει 2010. Κρίμα, κρίμα. Τώρα πια το μόνο που με συγκινεί στη Μαρίνα είναι η αγωνία μου να την δω να κάνει ξώβυζη φωτογράφιση, όπως έκανε η Λίλυ Άλεν. Σε αυτή τη σύγκριση η Μαρίνα θα σκίσει, καθότι σούπερ προικισμένη.


Joanna Newsom
Have One On Me
(Μάρτιος 2010)

Kingfisher είναι η περίφημη ινδική μπίρα με καριέρα στην Αμερική και την Ευρώπη που περήφανα φέρουν ως διαφήμιση τα αυτοκίνητα της Force India στη Formula 1. Kingfisher λέγεται και το αγαπημένο μου τραγούδι από το τρίτο άλμπουμ της 28χρονης πια Τζοάνα Νιούσομ. Το αγαπημένο μου από τα 18 του "Have One On Me", που κυκλοφορεί σε... τριπλό CD. Ίσως ο λόγος που είναι το αγαπημένο μου έχει να κάνει ακριβώς και μόνο με το γεγονός ότι μου έφερνε στο νου κάτι που μου αρέσει (τη μπίρα και τη Formula 1). Γιατί, για να το επιλέξω ανάμεσα στα 18 τεράστιας διάρκειας κομμάτια του άλμπουμ θα έπρεπε να το ακούω ξανά και ξανά, με προσοχή. Κάτι που απλά δεν γίνεται.

Θυμίσου το προ τετραετίας "Ys" που τόσο είχε συγκλονίσει τους μουσικοκριτικούς. Θυμίσου πόσο σε κούραζαν κάτι 16λεπτα τραγούδια που είχε μέσα. Κι όμως, το "Ys" συνολικά διαρκούσε λίγο κάτω από μια ώρα. Το "Have One On Me" ξεπερνάει τις δύο. Τα κομμάτια είναι ατάκτως ερριγμένα. Και είναι τόσο ίδια μεταξύ τους, που τελικά αυτό το δίωρο μοιάζει σαν ένα συνεχές, ατέλειωτο τραγούδι. Καλλιτεχνικά γεμάτο με ιδέες μεν, αλλά χαίρω πολύ. Μιλάμε για μουσική που θα ταίριαζε στο δάσος του Νότιγχαμ και στο παρεάκι του Ρομπέν του Δασών, ή σε τίποτε γάμους μεταξύ βασιλέων των γερμανικών κρατιδίων που αποτελούσαν την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης -όχι μουσική για το 2010. Τη μουσική της Νιούσομ, αυτό το πανάρχαιο πράγμα που γεμίζει την ατμόσφαιρα με αρπίσματα και νεραϊδένια φωνητικά, δεν την δέχεσαι εύκολα. Αρνείται να μπει σε φόρμες, δεν ακολουθεί κανόνες, δεν δημιουργεί τραγούδια, μόνο κάποιες αλληλουχίες μελωδιών. Αλλά στο "Ys" υπήρχε μια θεία έμπνευση που έβαζε κάποιου είδους τάξη. Εδώ όλα μοιάζουν σαν αυτό που θα έβγαζε από μέσα του ένας πιλότος της Formula 1, αν οδηγούσε πέντε γύρους, έχοντας πιει ένα κιβώτιο Kingfisher. (BTW, Kingfisher λεγόταν και μια μπάντα που είχε παλιά ο Μέιμπουργκ των Shearwater, που όσο η Τζοάνα έβγαζε αυτόν τον αχταρμά, εκείνος έστηνε άλλο ένα αριστούργημα).


Codeine Velvet Club
Codeine Velvet Club
(Δεκέμβριος 2009)

Μπαίνουν με μπόλικη φόρα (το "Hollywood" το θεωρώ τραγουδάρα και, μαλάκα μου, το εξώφυλλό τους είναι Θ-Ε-Ι-Κ-Ο), αλλά ξεφουσκώνουν σχεδόν αμέσως στις γνώριμες φόρμες των Fratellis (των οποίων αποτελούν side project) και βουτούν σε όλες τις πιθανές παγίδες που κάνουν την ορχηστρική ποπ βαρετή. Χωρίς το ταλέντο που έχει ένας Ρούφους Γουέινραϊτ για παράδειγμα, οι παγίδες είναι όλες μοιραίες, τους δαγκώνουν τα μαντήλια, τα wayfarers, τις καμπαρντίνες, τα παγωτά και στο τέλος τους αφήνουν γυμνούς στον ήλιο.

Codeine Velvet Club - Hollywood

Midlake
Courage Of Others
(Φεβρουάριος 2010)

Αν θες να παίξεις lo fi, αργό, μελαγχολικό ίντι ροκ, καλό είναι να το κάνεις με μια κάποια διάθεση. Γιατί άμα προσθέσεις και τη δική σου βαρεμάρα στο ήδη αργόν του όλου πράγματος, το αποτέλεσμα προκαλεί αυτό που θα προκαλούσε μια χειροβομβίδα αναισθητικού σε ένα ΚΑΠΗ. Κάθε φορά που ακούω το τρίτο άλμπουμ των Midlake, ένα τεράστιο βάρος ρίχνει τα βλέφαρά μου κάτω, αλλά λίγο πριν κλείσουν τελείως, ρίχνω μια ακόμη ματιά στο εξώφυλλο, ξεκαρδίζομαι στα γέλια και ξυπνάω. (Πέρα από την πλάκα, για αυτό που παίζουν, καλοί είναι ακόμη. Απλά δεν ξέρω ποιος μη καταθλιπτικός ή με τάσεις αυτοκτονίας τους αντέχει πάνω από ένα τέταρτο).

...και το ψιλοβαρέθηκα:

Them Crooked Vultures
Them Crooked Vultures
(Νοέμβριος 2009)

Είναι supergroup οι Them Crooked Vultures; Σύμφωνα με τη σύνθεσή τους (Τζος Χομ από τους Queens of the Stone Age, Ντέιβ Γκρολ από Nirvana και Foo Fighters και βέβαια Τζον Πολ Τζόουνς από τους Led Zeppelin) είναι και παραείναι. Σύμφωνα με τα τραγούδια που γράφουν, είναι μια αρπαχτή. Είναι δυνατό, ρυθμικό ροκ, με λίγες ενέσεις prog rock μέσα, τόσο βαρετό και αναμενόμενο που προτιμάς εναλλακτικά να διαβάσεις Πάολο Κοέλιο.

Sade
Soldier Of Love
(Φεβρουάριος 2010)

Η Sade, λέει, επέστρεψε. Και ακούγεται όπως όταν μας άφησε (το 2000. Και τότε πάλι είχε επιστρέψει από το 1992...). Λαμπρά. Το 2010 ακούγεται όπως ακουγόταν το '92. Περίπου δηλαδή όπως ακουγόταν το '84, όταν χορεύαμε τις μπαλάντες της με τα γκομενάκια στα σχολικά πάρτυ, μπας και τα φτιάξουμε με καμμία, να γράψει κάτι στο μπλοκάκι. Πώς ακούγεται; Ζζζζζζζζζζζζ... ζζζζζζζζζζ.... ζζζζζζζζζζζζ... ζζζζζ... ζζζζ...




Owl City
Ocean Eyes
(Φεβρουάριος 2010)

Ο Ανταμ Γιανγκ, οι Owl City δηλαδή, πρέπει να είναι ο Πλιάτσικας της Αμερικής. Κάνει τρελλό σουξέ, φτιάχνοντας παντελώς αδιάφορα πράγματα και ξεπατικώνοντας άλλα αδιάφορα. Στο "Ocean Eyes" ακούγεται ολόιδιος με Postal Service. Αλλά με Postal Service από αυτά που πετάνε στο καλάθι των αχρήστων και δεν τυπώνονται ποτέ σε CD. O Γιανγκ τα τύπωσε. Κι έβαλε εξώφυλλο και το Burj Dubai. Κι αυτό πουλάει σαν τρελλό στις Η.Π.Α. Ό,τι νά 'ναι...

The Magnetic Fields
Realism
(Ιανουάριος 2010)

Ό,τι είχαν να δώσουν οι Magnetic Fields, μας το έδωσαν απόχερα εκεί, στα τέλη της πρόπερασμένης δεκαετίας. Μαζί με όλες τις μπάντες που παίζουν παρόμοια μουσική, και κυρίως τους Belle & Sebastian, σαν κακέκτυπο των οποίων ακούγονται οι Magnetic Fields σήμερα. Τα αερικά τους ρομαντικά μελωδίσματα παρέα με τους εκκεντρικούς στίχους είναι χαρωπά και τραλαλά ακόμη και σήμερα, αλλά ποιος νοιάζεται; Τα ίδια και τα ίδια 20 χρόνια τώρα πάει πολύ. Το άλμπουμ είναι μόνο για τους φανατικούς τους φίλους και για όσους έχουν μείνει αθεράπευτα κολλημένοι στο 1999...

...και πήγα να κάνω εμετό:

Shining
Blackjazz
(Μάρτιος 2010)

Κλασσικό άλμπουμ για να καυλώνουν οι μουσικοκριτικοί και να απορούν οι κοινοί θνητοί. Free jazz παρέα με speed metal, industrial α λα Nine Inch Nails με φωνητικά που μόλις βγήκαν από την πιο ζοφερή νουβέλα του H.P.Lovecraft ως το κάλεσμα του Κτούλου, πριονιστικά rave ηλεκτρονικά, ανελέητο κοπάνημα των τυμπάνων στο γάμο του καραγκιόζη -και ο Θεός βοηθός. Δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Εσύ;