Με συγκίνησε ο τρόπος που ο Γιάννης Νένες αναφέρθηκε (στην καλύτερη στήλη της Αθήνας) στον τελευταίο μου ψυχαναγκασμό - την ημερήσια ανάρτηση ενός κομματιού του Duke Ellington στο twitter. Τόσο, που νιώθω την ανάγκη να εξηγήσω. Είχα σκοπό να φτιάξω ένα ξεχωριστό blog αφιερωμένο στην μουσική του πιο γενναιόδωρου συνθέτη που έβγαλε ο 20ός αιώνας, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το προχωρήσω - δεν ήξερα τι να πω (αυτό συμβαίνει συνήθως με αυτά που αγαπάς). Το micro-blogging, πάλι, όπως το ζω μέσω του twitter, μού έδωσε μια εξαιρετική δυνατότητα, να ανεβάζω ένα κομμάτι του Duke κάθε μέρα. Στην αρχή το έκανα τυχαία, στη συνέχεια με χρονολογική σειρά, ενώ κατά καιρούς διαλέγω κάτι που ταιριάζει με την επικαιρότητα.Για παράδειγμα, την περασμένη δευτέρα, μετά το ξενύχτι των Όσκαρ, άνοιξα τα παράθυρα για να αντικρύσω τον καφεκίτρινο ουρανό μιας Αθήνας πνιγμένης σε μια ομίχλη από σκόνη Σαχάρας. Ο ημερήσιος Έλινγκτον, ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το Sepia Panorama. Η πλάκα είναι ότι την επομένη κιόλας, βγήκε στα περίπτερα το τελευταίο τεύχος του Jazz & Τζαζ, το οποίο - ω, τι σύμπτωσις! - συνοδεύεται από ένα καταπληκτικό cd με μουσικές του Έλινγκτον, ερμηνευμένες είτε από την ορχήστρα του, είτε από άλλες μεγάλες μορφές της τζαζ. Ανάμεσα στα κομμάτια - ω, τι σύμπτωσις! - υπήρχε το Sepia Panorama. Αλλά οι συμπτώσεις δεν σταματούν εδώ. Ένα άλλο από τα κομψοτεχνήματα που περιλαμβάνονται στο cd - το υπέροχο "Ko-Ko" - υπάρχει και στο τελευταίο από τα cd που φτάνουν στους συνδρομητές (και μόνο) του γαλλικού Jazz Magazine/ Jazzman. Φυσικά το είχα ήδη αναρτήσει στο twitter, καιρό πριν, καθώς ήδη έχω καλύψει δύο από τις περιόδους - σταθμούς στην καριέρα του Έλινγκτον. H μια είναι η περίοδος του Cotton Club (τέλη '20s - αρχές '30s), μια εποχή που στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού είναι κατά τη γνώμη μου εφάμιλλης αξίας με την ανέγερση του Παρθενώνα και τις τοιχογραφίες της Καπέλα Σιξτίνα. Η άλλη, την οποία ολοκληρώνω σύντομα είναι οι αρχές της δεκαετίας του '40, οπότε και ο bandleader καθόρισε τον ήχο του swing, αφήνοντας παράλληλα να διαφανούν οι φιλοδοξίες του για μια μουσική που θα παραμείνει ζωντανή και διασκεδαστική, ακόμη κι αν φύγει από τα ballrooms και τα θέατρα. Σκέφτομαι να κάνω ξεχωριστά επεξηγηματικά post, αν βρω χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου