Countdown to 007: (016) Για τα μάτια σου μόνο

Η αφίσα της ταινίας είναι sooooo '80s, αλλά ελάχιστα αντιπροσωπεύει αυτό που συμβαίνει στο "Για τα μάτια σου μόνο". Ναι, μπορεί τα υποβρύχια, τα ελικόπτερα, οι μοτοσικλέτες που καταδιώκουν τον σκιέρ, οι εκρήξεις και τα πολύχρωμα αυτοκίνητα να αποτελούν όντως το χορταστικό ζουμί μιας από τις καλλίτερες ταινίες του 007 (και της δεύτερης καλλίτερης του Ρότζερ Μουρ μετά το ντεμπούτο του με το "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν"), αλλά -ειλικρινά!- ποιος κυττάζει όλα αυτά όταν βλέπει αυτή την εικόνα; Το μάτι χαϊδεύει από τη μέση και κάτω το κορίτσι με τα ψηλοτάκουνα και το τόξο -και αυτό είναι άδικο και ανθελληνικό! Διότι η Μελίνα (πώς αλλιώς θα έλεγαν την Ελληνίδα ηρωίδα σε μια ταινία που γυρίστηκε το 1981, τη χρονιά της "Αλλαγής";) είναι ένα καθ' όλα σεμνό κορίτσι που κανένα δικαίωμα δεν δίνει για κακοχαρακτηρισμούς σε κανένα σημείο της ταινίας. Ίσα ίσα που είναι η ιδανική Ελληνίδα: Όμορφη, με μικρά εξωτικά στοιχεία (αυτά τα γκριζοπράσινα μάτια!), πανέξυπνη, σπουδαγμένη και με μοναδικές δεξιότητες (το τόξο που λέγαμε παραπάνω...).

Δεν είναι όμως μόνο η Μελίνα (δηλαδή η Γαλλίδα Καρόλ Μπουκέ, διάσημο μοντέλο για τη Chanel μια δεκαετία μετά από αυτή την ταινία) που μοσχοβολά Ελλάδα. Η περίφημη καταδίωξη με το 2CV γίνεται και καλά κάπου στην Ισπανία, αλλά όποιος έχει οδηγήσει στο φιδωτό δρόμο ανάμεσα στις ελιές της Παλαιοκαστρίτσας αναγνωρίζει από την πρώτη κιόλας στροφή την κερκυραϊκή φιλοξενία. Και μετά είναι και η υπέροχη ιστορία των Μετεώρων. Οι μοναχοί τα πήραν στο κρανίο γιατί οι ταινίες του Μποντ ήταν πολύ βίαιες για τα σεπτά ήθη τους και άπλωσαν σεντόνια έξω από το μοναστήρι τις ημέρες των γυρισμάτων. Η υπόθεση πήγε στον Άρειο Πάγο (!), η Eon Productions δικαιώθηκε για τα βράχια, αλλά οι σκηνές μέσα στο μοναστήρι γυρίστηκαν στο στούντιο. Τέλος πάντων, είναι καλό που η ταινία θυμίζει τόσο πολύ Ελλάδα γιατί τουλάχιστον έτσι έχουμε όλοι μας ξεχάσει την προ τίτλων σκηνή, όπου ο Μποντ πετάει τον Μπλόφελντ μέσα σε μία καμινάδα. Μάλλον κτύπησε άσχημα ο Μπλόφελντ εκεί μέσα, γιατί δεν τον ξαναείδαμε από τότε...

Από το "Για τα μάτια σου μόνο" λείπει και ο Μ. Ο Μπέρναρντ Λι τον υποδύθηκε για τελευταία φορά στο "Moonraker" και πέθανε λίγο πριν αρχίσουν τα γυρίσματα του "Για τα μάτια σου μόνο" από καρκίνο του στομάχου. Από την επόμενη ταινία τον ρόλο αναλαμβάνει ο άχρωμος Ρόμπερτ Μπράουν. Προς το παρόν, για να καλυφθεί το κενό, τις ατάκες του Μ κληρονομεί ο Υπουργός Αμύνης και προικίζεται με μπόλικες έξτρα σκηνές ο Q. Aνάμεσά τους η αγαπημένη μου εμφάνιση του Ντέσμοντ Λιουέλιν σε οποιαδήποτε ταινία του 007: μεταμφιεσμένος σε Έλληνα παπά συναντά τον Μποντ σε ένα εκκλησάκι για να του εξηγήσει άλλο ένα ελληνικό παράδοξο. Αυτό της ύπαρξης χιλιάδων εκκλησιών στην Ελλάδα για τον κάθε Άγιο. Εν προκειμένω για τον Άγιο Κύριλλο που ο παπαγάλος της οικογένειας της Μελίνας αποκάλυψε ότι είναι ο τόπος συναλλαγής των "κακών" (του Άρι Κριστάτου και των Ρώσων! -πόσο γουστάαααααρω....).

Επίσης, πόσο γουστάρω την επιστροφή της Lotus (σε κοκκινάκι) που τόσο εύκολα ανατινάζει για χάρη του 2CV και της καλλίτερης καταδίωξης με αυτοκίνητα ever ο υπερ-κουλ Ρότζερ Μουρ. Πόσο γουστάρω την γευσιγνωστική ξερολιά πάνω στη Ρομπόλα και το Λευκό Θεοτόκη (μίλα μου για τον ελληνικό αμπελώνα των early '80s -εσύ Αθήναιε!- μίλα μου...). Πόσο γουστάρω που στην Ελλάδα σκάει με Ολυμπιακή. Πόσο γουστάρω που το soundtrack είναι τίγκα στην Eurodisco και που το τραγούδι τίτλων που ερμηνεύει η Σίνα Ίστον έφτασε μέχρι τα Όσκαρ. Πόσο γουστάρω την Σίνα Ίστον! Πόσο γουστάρω τις σκηνές στην Κορτίνα της Ιταλίας -δώσε μου Ρότζερ Μουρ να κάνει σκι και πάρε μου την ψυχή... Και επιτέλους! Η ΠΡΩΤΗ ΡΩΓΑ σε ταινία Τζέημς Μποντ! Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, η ψευτοκοντέσσα (απ' το Μάντσεστερ) φανερώνει γυμνό στήθος. Έπρεπε να φθάσει σε ελληνικό νησί ο 007 για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Η κοντέσσα και η Μελίνα είναι τα δύο κορίτσια που προσθέτει στο παλμαρέ του, ανεβάζοντας τον σεξομετρητή στο 30 (σε 12 ταινίες). Δυστυχώς αφήνει αγάμητο το πεναλτάκι ονόματι Μπίμπι, το άλλο αστείο στοιχείο της ταινίας μετά τον Μπλόφελντ, μια νυμφομανή έφηβη πρωταθλήτρια του πατινάζ.

Στο "Για τα μάτια σου μόνο" οι παραγωγοί επιτέλους κατάλαβαν ότι η αυτοπαρωδία του 007 έπρεπε κάπου να σταματήσει. Κράτησαν όσο λιγότερα και όσο καλλίτερα κωμικά στοιχεία μπόρεσαν, πρόσθεσαν ένα επιτέλους καλό σενάριο -κι ας μη βασιζόταν σε νουβέλα του Φλέμινγκ, αλλά σε πολλά μικρότερα διηγήματά του- ένα συμπαθητικό καστ και κυρίως υπέροχη σκηνοθεσία (από τον Τζον Γκλεν που θα αναλάβει να εξορθολογίσει λίγο τις ταινίες του Μποντ από εδώ και στο εξής, μέχρι και το "License to Kill") σε μοναδικά τοπία (δεν το λέω λόγω Ελλάδας: οι σκηνές στα Μετέωρα που θυμίζουν "Κανόνια του Ναβαρόνε" κόβουν την ανάσα, αλλά και στα τοπία στην Κέρκυρα ούτε ο ΕΟΤ δεν θα έπεφτε τόσο μέσα) και κατάφεραν να μας χαρίσουν ένα από τα καλλίτερα φιλμ της σειράς. Ήταν τόσο ψαγμένοι που ακόμη και το αιώνιο στοιχείο της ελληνικής φυλής παίζει ένα θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία: οι δύο που τρώγονται μεταξύ τους είναι Ελληνάρες, πρώην κολλητοί. Κάπως έτσι ξεκινά και το πρώτο χρονικά έργο της ελληνικής γραμματείας. Ο Αγαμέμνων τα σπάει με τον Αχιλλέα στην "Ιλιάδα" του Ομήρου. Μήνιν άοιδε θέα, κλπ, κλπ...

Y.Γ. Λέγεται ότι όταν προέκυψε το πρόβλημα με τους μοναχούς, ο Ρότζερ Μουρ, οπλισμένος με άψογο βρετανικό χιούμορ ανέβηκε στη Μονή για να διαπραγματευθεί. Το επιχείρημά του: "Δεν είμαι όσο βίαιος νομίζετε. Εξ άλλου, έχω υπάρξει κι εγώ... Άγιος". Και μετά μου λέτε ότι δεν ήταν ο ιδανικότερος Μποντ...

• update (post μέσα στo post - από τον Mr. Arkadin: Στο ρόλο του Μπάρι εμφανίζεται εδώ ο Μπιλ Κόντι, γνωστός για τη δουλειά του σε επικές σειρές ταινιών, όπως ο Ρόκι ή το Καράτε Κιντ - και για τη διεύθυνση της ορχήστρας των Οσκαρ, βραβείο που διεκδίκησε για το τραγούδι των τίτλων. Κάτι ανεξήγητο, κατά τη γνώμη μου. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το For your eyes only συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα τραγούδια της σειράς. Η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι ότι το παρασύρει ο γενικότερος ενθουσιασμός για την ταινία, που είναι με διαφορά η καλύτερη του Μουρ. Γιατί το τραγούδι, για μένα είναι ένας προάγγελος όλων όσων θα πήγαιναν στραβά στα '80s και που με κάνουν να μη νοσταλγώ καθόλου την τραγικά υπερεκτιμημένη ποπ της εποχής: αργόσυρτες, μελοδραματικές μπαλάντες τίγκα στη σοβαροφάνεια και το self-importance (πώς το λέτε εσείς εδώ) με κάτι τύμπανα που σκάνε αφήνοντας την ηχώ να αιωρείται για ώρες και μια υπερβολική χρήση συνθεσάιζερ που θα έπρεπε να διώκεται ποινικά. Δηλαδή, γιατί αυτό και όχι το "Power of love", ας πούμε;