Countdown to 007: (015) Επιχείρηση Οκτόπουσσυ

Το ότι ψήλωσε τόσο πολύ ο Ρότζερ Μουρ στην αφίσα έχει να κάνει με το μότο της ταινίας ("James Bond alltime high"); Je ne sais pas. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Ρότζερ Μουρ δεν ήθελε να παίξει άλλο Μποντ και να γεράσει τόοοοοσο πολύ πάνω στο ρόλο. Το συμβόλαιό του είχε λήξει, ο Τζος Μπρολίν είχε ήδη αρχίσει τα δοκιμαστικά, αλλά το "Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" με τον Σον Κόνερι θα έβγαινε στα σινεμά εκείνη τη χρονιά (1983) και οι παραγωγοί ήθελαν μια τιτανομαχία και όχι μια μάχη επιπέδου ρωμαϊκής αρένας, με τον Μπρολίν εύκολο θύμα στα δόντια του λέοντος Κόνερι. Δυστυχώς, έδωσαν στον Μουρ να διαχειριστεί ένα εντελώς μάπα σενάριο. Πράγμα λογικό, αφού δεν υπήρχε βιβλίο του Φλέμινγκ από πίσω (το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει -και μάλιστα ακόμη πιο έντονα το θλιβερό "Quantum of Solace" φέτος), απλώς κάποιοι χαρακτήρες σε διηγήματα.

Έτσι, η δράση μπορεί να είναι εντυπωσιακή -προσωπικά, η σκηνή με το αεροπλανάκι που περνάει μέσα από το υπόστεγο και αποφεύγει τους πυραύλους που το κυνηγούν με είχε ενθουσιάσει όταν είχα πρωτοδεί την ταινία και συνεχίζει να μου θυμίζει όσο τίποτε άλλο το "Octopussy"- αλλά η υπόθεση με τα κλεμμένα κειμήλια του μουσείου Ερμιτάζ και τις πυρηνικές βόμβες στο Βερολίνο είναι εντελώς κουκουρούκου. Ήταν καλές εποχές για να ξαναπαίξει κανείς με το θέμα του Ψυχρού Πολέμου, αλλά το τελικό αποτέλεσμα χάθηκε λίγο στη μετάφραση. Όχι ότι η ταινία δεν βλέπεται ευχάριστα. Μερικές λεπτομέρειες όπως ο συνδυασμός κοστουμιού pinstripe σε three pieces με ψηφιακό ρολόι Seiko, ή το ότι ο Μποντ βγαίνει από το κελί που τον φυλάκισαν με... σμόκιν, ή ακόμη και το ότι η παλιά κλασσική Mercedes 250 SE μπορεί να κινηθεί πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές μας χαρίζουν άπλετο πεδίο σημειολογίας πάνω στο κιτς των '80s, αλλά και στην εμμονή σε κάποιες σταθερές αξίες.

Ως σταθερή αξία πλέον λογίζεται και η Μοντ Άνταμς που μπορεί να σκοτώθηκε στον «Άνθρωπο με το Χρυσό Πιστόλι», αλλά εδώ επιστρέφει για να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Οκτοπούσι. Άγνωστο γιατί την ήθελαν τόσο. Μέτρια ηθοποιός είναι και γερασμένη, πια, γκόμενα. Τέλος πάντων, ρίχοντάς την στο κρεβάτι, όπως και την εντυπωσιακή κακιά Μάγδα (Κριστίνα Γουέιμπορν), ο 007 έχει πια ανεβάσει τον σεξομετρητή του στο 32. Και οι δυό τους είχαν σπέσιαλ ταλέντα. Η Μάγδα την κοπανάει από το δωμάτιο του Μποντ με το αυγό Φαμπερζέ, χρησιμοποιώντας το φόρεμά της για να κρεμαστεί απ' το μπαλκόνι και η Οκτοπούσι τον υποδέχεται διαβασμένη με μια Bollinger στην σαμπανιέρα και όλα τα συστατικά για ένα καλό βόκτα μαρτίνι πάνω στο μπαρ. Μπράβο τα κορίτσια!

Α, και κάτι ακόμη! Ο Βιτζάι που τον βοηθάει στην Ινδία λέγεται όντως Βιτζάι και ξέρει όντως τένις (όπως μας λέει στην ταινία). Είναι ο Βιτζάι Αρμιτράζ που το 1980 είχε ανεβεί μέχρι και το Νο. 16 της Παγκόσμιας Κατάταξης στο Μονό Ανδρών...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Τουλάχιστον, η ταινία είναι τόσο κακή που να αξίζει να τη θυμάται κανείς, έστω ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το τραγούδι δεν είναι καν αυτό - είναι απλώς βαρετά αδιάφορο, κάτι που για έναν Τζον Μπάρι είναι ανεπίτρεπτο. Το ξανάκουσα πριν από τρία λεπτά και το έχω ήδη ξεχάσει! Μετά από τόσα χρόνια, επίσης, αναρωτήθηκα για πρώτη φορά - ποια είναι η Ρίτα Κούλιτζ; Στράφηκα στη wikipedia, που με πληροφόρησε ότι είναι μια πρώην βοκαλατζού που έκανε καριέρα στην country, παντρεύτηκε τον Κρις Κριστόφερσον, και συνέβαλε στην πρώτη διάσπαση των Crosby, Stills, Nash & Young, όταν εγκατέλειψε τον Στιλς για τον Νας. Άκου να δεις, τώρα...