Ζαμέ των Ζαμών!

4:29 μμ Homo Ludens: θα γραψεις για το Πoτέ μην ξαναπεις ποτέ;

γιατι ανεβαζω τωρα octopussy και θα ανεβασω κι αλλη μία ή δύο ταινίες σημερα, αν όλα πάνε καλά

αλλα κάτι μου λέει οτι δεν έχεις χρόνο εσύ ε;;;

6 λεπτά

4:36 μμ Mr. Arkadin: δεν έχω χρόνο όντως

Homo Ludens: καλώς. συνεχίζω απτόητος και ανεβάζεις όποτε μπορεσεις

4:37 μμ Mr. Arkadin: επίσης, έχω να το δω εκατό χρόνια

Homo Ludens: α ναι;

μαλακιούλα ήταν

οχι τοσο όσο το οκοτοπουσι παντως

μπορεις τοτε απλως να το χωσεις στο μουσικό update σου


Aυτή η συνομιλία έλαβε χώρα χθες το απόγευμα. Από εκείνη την ώρα σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αυτήν την ταινία, που έχω να τη δω από τότε που ήμουν δέκα-έντεκα ετών και την πρόβαλλε το θερινό σινεμά της περιοχής όπου έκανα διακοπές. Θυμάμαι διάφορες εξωτικές τοποθεσίες, κάτι θάλασσες, κυνηγητά κι έναν γερομπαμπαλή με ένα φρικαλέο περουκίνι να κάνει τον ωραίο σε μια ξανθιά που του κωλοτριβόταν. Μετά από μια μικρή περιήγηση στο internet, διαπίστωσα ότι αυτά που θυμόμουν είναι τα βασικά.
Διαπίστωσα επίσης ότι, ενώ έχω διαβάσει πολλές φορές για το μπλέξιμο με τα κινηματογραφικά δικαιώματα των βιβλίων του Φλέμινγκ, μπλέξιμο που οδήγησε στην περιπέτεια του "Καζίνο Ρουαγιάλ" και που επέτρεψε σε δύο εταιρίες να μπορούν να γυρίσουν την ίδια χρονιά ταινίες με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ, δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τις λεπτομέρειες: δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό, δεν ξέρω ποια ήταν η άλλη εταιρία (η Warner; η Orion; Τι σημασία έχει, αφού τώρα τα δικαιώματα όλων των ταινιών τα έχει η MGM). Δεν ξέρω γιατί τελικά, τα δικαιώματα που απέκτησαν ήταν αυτή ενός βιβλίου που είχε ήδη γίνει ταινία, με αποτέλεσμα το "Ποτέ μην Ξαναπείς Ποτέ" να είναι ένα ριμέικ του "Thunderball". Και κυρίως δεν ξέρω τι είχε στο κεφάλι του ο Σον Κόνερι, που δέχτηκε να επιστρέψει στο ρόλο μετά από δώδεκα χρόνια, με αποτέλεσμα το 1983 να χαρακτηριστεί κινηματογραφικά ως το έτος της "Μάχης των (μεσήλικων) 007". Εισπρακτικά, κέρδισε το "Οκτοπούσι", που έβγαλε περίπου είκοσι εκατομμύρια δολάρια περισσότερα από το άλλο. Καλλιτεχνικά, είναι και τα δύο αποτυχίες.
Δεν είμαι σε θέση να κάνω μια ανάλυση της ταινίας με τον τρόπο που το κάνει ο Homo Ludens σ' αυτόν τον μαραθώνιο τζεϊμσμποντικών post - εν πάση περιπτώσει, όχι προτού ξαναδώ την ταινία. Μπορώ όμως να κάνω ορισμένες επισημάνσεις, βάσει των στοιχείων που βρήκα στο ίντερνετ.Το πρώτο και βασικό είναι ότι, αν και ταινία εκτός σειράς, το "Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" ξεπερνά σε σεξ απίλ κάθε ταινία 007 των '70s και των '80s. O συνδυασμός Μπάρμπαρα Καρέρα και Κιμ Μπέισινγκερ είναι εκρηκτικός - κι ας δίνει η τελευταία την εντύπωση της νοσοκόμας του γερομπαμπαλή.

Το άλλο είναι ο ευφυής τρόπος που ξεπερνά το θέμα του "Μ". Με τον εμβληματικό Μπερνάρ Λι νεκρό, η "καθεστωτική¨σειρά του 007 πέρασε κρίση (που λύθηκε με τη στρατολόγηση της Τζούντι Ντεντς). Η "αντικαθεστωτική" ταινία φέρνει στο ρόλο του αρχηγού του 007 τον Έντουαρντ Φοξ, έναν τυπικά Βρετανό ηθοποιό, με παράστημα, έκφραση και φλέγμα που τον καθιστά ιδανικό για να υποδύεται τον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου. Εδώ, υποδύεται τον τυπολάτρη αξιωματικό που ανέρχεται στη βαθμίδα "Μ" και κάνει περικοπές στους πράκτορες (χε).
Τον Μπλόφελντ υποδύεται ο Μαξ Φον Σίντοφ - που μπορεί να είναι ο πιο καταξιωμένος ηθοποιός που έπαιξε ποτέ σε ταινία 007 (πάλι μέχρι την εμφάνιση της Τζούντι Ντεντς), αλλά μοιάζει με θλιβερή καρικατούρα σε σύγκριση με τον πληθωρικό Τέλη Σαβάλα.
Δεν θυμάμαι καθόλου τον ηθοποιό που είχε την ατυχία να παίξει τον "Q". Δεν θυμάμαι καθόλου τον ηθοποιό που έπαιξε τον Φίλιξ Λάιτερ - τον πρώτο μαύρο στο ρόλο (μέχρι τον υπέροχο Τζέφρι Ράιτ στις δύο τελευταίες ταινίες). Δεν θυμάμαι ούτε τον Ρόουαν Άτκινσον, στο ρόλο ενός είδους ορντινάντσας του Μποντ, μια προοικονομία του "Johnny English" που θα έπαιζε πολλά χρόνια αργότερα. Κυρίως δεν θυμάμαι τη μουσική - κι ας την έχει γράψει ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες, ο Μισέλ Λεγκράν (με ονόματα όπως αυτά του Σέρτζιο Μέντες και του Χερμπ Άλπερτ να ανακατεύονται στο τραγούδι των τίτλων) .
Όλα αυτά θα πρέπει να τα φρεσκάρω στη μνήμη μου - και να γράψω σχετικά. Θα το κάνω, σε ένα προσεχές update του post.
Μέχρι τότε, κλείνω με την πληροφορία ότι ο τίτλος, ο πρώτος που δεν προκύπτει από ταινία του Φλέμινγκ ανήκει στη σύζυγο του Σον Κόνερι - η οποία παίρνει credit γι' αυτό στους τίτλους της ταινίας. Η φράση "ποτέ μην ξαναπείς ποτέ" ήταν η απάντησή της, όταν ο σύζυγός της τής είπε το 1971 ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξαναπαίξει τον 007.