Countdown to 007: (007) Casino Royale

Σχεδόν απ' την αρχή (συγκεκριμένα από το "Thunderball") οι ταινίες του 007 αποφάσισαν ότι η δράση τους παραήταν συναρπαστική για να στριμώχνεται σε διάρκεια κάτω των δύο ωρών, γι' αυτό και οριοθέτησαν τα 120 με 128 λεπτά σαν τον ιδανικό χρόνο εκτύλιξής της. Ο κανόνας τηρήθηκε απαρέγκλιτα επί 17 συναπτές ταινίες και μετά ήλθε το "Casino Royale" και του άλλαξε τα φώτα. Εν έτει 2006 μία ταινία διάρκειας 2 ωρών και 24 λεπτών -αν δεν πρόκειται για ιρανικό, φινλανδικό ή ανεξάρτητο καναδοπολωνομοζαμβικανικό σινεμά- ρισκάρει πολλά πολύ νωρίς... Αλλά όχι η συγκεκριμένη. Με την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού του ήρωα έκδηλη ήδη από το μέσον της θητείας του (υπέροχου) Μπρόσναν, η απόφαση για ένα prequel που θα ξεκινούσε από τότε που ο 007 δεν ήταν καν 007 και δεν είχε άδεια να σκοτώνει χρειαζόταν πολλά για να πείσει: Έναν ολοκαίνουργιο Μποντ (τον καλλίτερο ηθοποιό που έχει παίξει ποτέ τον ρόλο, τον Ντάνιελ Κρεγκ), νέες συνήθειες (ελάχιστο τακτ, μηδενική έπαρση, αόρατο σαρκασμό) και μία γυναίκα για να στηρίξει τον "cherchez la femme" κινητήριο μοχλό πίσω από όλα αυτά που θα ακολουθούσαν. Ε, οι δύο ώρες δεν έφταναν.

Πάλι καλά, γιατί το "Casino Royale" είναι μια μεγάλη ταινία. Ο Τζέημς Μποντ αρχίζει να μοιάζει πιο πολύ με τον αντιγραφέα του, τον Τζέισον Μπορν (ευτυχώς όχι τόσο όσο στο μετριότατο "Quantum of Solace" που παίζεται τώρα στις αίθουσες). Είναι χαρακτήρας σύνθετος, με τα κομπλεξάκια του, τα προσωπικά του πάθη και -κυρίως- το ωμό του στυλ. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για εφέ, μόνο αντοχή και τρεχάτε ποδαράκια μου. Η σκηνή του παρκούρ στην αρχή είναι απλά υπέροχη. Όπως και οι τίτλοι με τους χαρακτήρες από την τράπουλα. Και όπως -για τους εντελώς λάθος λόγους- και αυτή εδώ:

Ο Κρεγκ βγαίνει ως άλλη Ούρσουλα Άντρες από το νερό, θυμίζοντας Πολωνό γυψοσανιδά το καλοκαίρι στην παραλία μπροστά στο δάσος του Σχοινιά, και διαλύει όλα όσα ξέραμε ως τώρα για τον 007. Το χειρότερο είναι ότι κάποιες γκόμενες τσίμπησαν... Μπορεί στο "Casino Royale" να φοράει υπέροχα κοστούμια Tom Ford, αλλά του τα διαλέγει η γκόμενα, ο ίδιος δεν ξέρει ούτε πώς να δέσει ένα παπιγιόν. Ακόμη και στους τίτλους αρχής, εκεί που ακούγεται η κιθάρα του "τι τι ρι ρι..." και βγαίνει ο σκοτεινός ήρωας και πυροβολεί το διάφραγμα της κάμερας, το πώς το κάνει, το πώς τρέχει το αίμα, το πώς σε κυττάζει, θυμίζει περισσότερο φονιά της αλβανικής μαφίας παρά πράκτορα της ΜΙ6.

Από όλα αυτά τα καινά δαιμόνια, βέβαια, με ιντριγκάρει πάρα πολύ ότι επιτέλους ο ήρωάς μας καταφέρνει να ξεφύγει από τις κοσμοπολίτικες εμμονές του και να ταξιδέψει και στην Αφρική. Πρώτη φορά σε 21 ταινίες που ο Μποντ θα τα βάλει με κάφρους αραπάδες, από αυτούς που δεν ρωτάνε πολλά και βαράνε κατευθείαν στο ψαχνό (άντε να σου κόψουν κανα χέρι με την τσάπα για τις μπανάνες πρώτα). Τα υπόλοιπα στοιχεία του "downgrade" του ήρωα είναι ξεκαρδιστικά: Στις Μπαχάμες κάποιος τον περνά για παρκαδόρο (λογικό, έτσι που σκάει στο καραχλιδάτο resort ντυμένος με κοντομάνικο πουκάμισο μέσα από το παντελονάκι), το ποτό που πίνει είναι Mount Gay με σόδα (!!! -OK, είναι ένα υπέροχο ρούμι με τεράστια ιστορία, αλλά... Mount Gay;;;), την Bollinger την παραγγέλνει ως "Μπόλινγκερ" όταν όλοι οι Μουρ, Ντάλτον και Μπρόσναν αυτού του κόσμου την προφέρουν "Μπόλιντζερ", και όταν τον ρωτούν αν θέλει shaked ή stirred το ποτό του, απαντά "I don't give a damn". Τέλειο κλείσιμο ματιού στον λάτρη του 007. Ο ήρωας κτίζεται κομμάτι κομμάτι από την αρχή και ο Κρεγκ είναι απλά ιδανικός γι' αυτή τη δουλειά. Όπως και το κορίτσι που διάλεξαν για το πλευρό του.

H Βέσπερ Λιντ της Εύας Γκριν είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον bond girl ever. Μάλλον γιατί δεν είναι "bond girl" στην ουσία, αλλά μια γυναίκα ένα σκαλί πάνω από τον 007. Ο Μποντ τη θαυμάζει κι εκείνη τα έχει με άλλον, κάνει πράγματα που ο ήρωάς μας δεν μπορεί να φαντασθεί, κρυφά από εκείνον, χωρίς να χρειαστεί να του εξηγήσει. Από ανδρείκελο (20 ταινίες τώρα), το "κορίτσι του Μποντ" γίνεται αυτό που είπα παραπάνω: Κινητήριος μοχλός. Μέχρι και τις τρεις λέξεις που δεν πιστεύαμε ότι θα ξέρναγε ποτέ το στόμα αυτού του παράξενου πράκτορα ακούμε εδώ. "I Love You". Το κακό είναι ότι την Βέσπερ Λιντ την κληρονομεί ως εμμονή και η επόμενη ταινία της σειράς (μαζι με τον νέο, μαύρο, πολύ καλό Φίλιξ Λέιτερ, που υποδύεται ο Τζέφρι Ράιτ) με αποτέλεσμα ο Μποντ - Μπορν να γίνεται πια προβληματικός.

Θα μπορούσε τουλάχιστον να έχει κληρονομήσει και τη λατρεία για το πόκερ (που σωστά προκρίθηκε, με το Texas Hold' Em να είναι ένα super trend της εποχής, για το "Casino Royale") και να μην καταντούσε ο ταπεινός νερουλάς της Βολιβίας που τα βάζει με ασήμαντους κακούς και αφήνει και το μουνί αγάμητο. Εναν Μποντ που έχει δίπλα του την Όλια Κιουριλένκο και απλά την κυττάζει δεν τον θέλω λέμε...

Και μ' αυτό το post ολοκληρώνεται η αντίστροφη μέτρηση του αφιερώματος που μου έφαγε τόσο χρόνο από την προσωπική μου ζωή και που εντελώς τζεημσμποντικά καταλήγει στο 007... Το "Quantum of Solace" που ακολούθησε ήταν το άκυρο μέσο μιας τριλογίας που ξεκινά με τον επαναπροσδιορισμό του ήρωα στο "Casino Royale" και θα καταλήξει με την κάθαρσή του από φαντάσματα και εμμονές στο επόμενο μέρος. Είναι η ταινία που του προσθέτει μόνο μία (κι αυτή χάλια) γκόμενα στον σεξομετρητή, ο οποίος με τις δύο που μετράει στο "Casino Royale" και τις άλλες δύο του "Die Another Day" γράφει σήμερα 52 σε 22 ταινίες. Νομίζω ότι θα τα πήγαινα καλλίτερα!

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Προσπάθησα πολύ να θυμηθώ το τραγούδι της ταινίας. Μου ήταν αδύνατον. Μετά βίας θυμόμουν ότι το έλεγε ο Κρις Κορνέλ, επιλογή που μου έκαψε τον εγκέφαλο και τότε, καθώς θεωρώ ότι είναι ελαφρώς ανύπαρκτος. Έτσι και το τραγούδι. Σε μια ταινία που φαίνεται ότι όλοι έβαλαν τεράστια προσπάθεια, ο μόνος τομέας που παρέβλεψαν είναι το τραγούδι. Ψευτογκαζιάρικο, ψευτοροκάδικο, ψευτοτσαντισμένο, γενικώς ψευτο- Κρίμα.

---

---