Django Weekend: Black & White

Μου κάνει εντύπωση που κανείς πια δεν πίνει Black&White. Όχι ότι πρόκειται για κανένα σπουδαίο ουίσκι, αλλά δεν είναι περισσότερο ανυπόφορο από όλα αυτά τα Johnny Walker, τα Cutty Sark, τα Dewars και τα Famous Grouse που πίνει ο κόσμος γύρω μου. Προσωπικά, τις σπάνιες φορές που θα πιω ουίσκι θα προτιμήσω κανένα ιρλανδέζικο, ένα Tullamore Dew, ας πούμε, ή, ακόμα καλύτερα, ένα Black Bush, αλλά αναρωτιέμαι συχνά για τη μόδα που έστειλε στα αζήτητα ρετρό ετικέτες όπως το White Horse ή το Black&White, που θυμάμαι πιτσιρικάς να χαζεύω, νιώθοντας ότι ένα ποτό που έχει στην ετικέτα του αυτά τα σκυλάκια δεν μπορεί να είναι τόσο μεγαλίστικο όσο ισχυρίζονται οι μεγάλοι. Ναι, το θέμα μου δεν είναι το ουίσκι, είναι η νοσταλγία για την παιδική ηλικία, συναισθηματικό μοτίβο που δυναμώνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όταν τα εποχιακά γεμίζουν φωτάκια και κιτς αγιοβασίληδες. Επιστρέφω από ένα τέτοιο εποχιακό κατάστημα, στο οποίο εγκαινίασα τη φετινή χριστουγεννιάτικη περίοδο, αγοράζοντας χαζά στολίδια. Μπορεί να φταίει ο μπαμπούλας της οικονομικής κρίσης που έχει κάνει το σύμπαν να μοιάζει περισσότερο από ποτέ διψασμένο για λίγη χριστουγεννιάτικη ευδαιμονία, εγώ όμως ήμουν έτσι κι αλλιώς πάντα επιρρεπής. Σε βαθμό που, συνεχίζοντας τις προγραμματικές δηλώσεις του Homo Ludens, δεσμεύομαι ότι εκτός από τον ψυχαναγκασμό του 007 και τον ψυχαναγκασμό της μπλογκοψηφοφορίας για τα 20 καλύτερα άλμπουμ του 2008, να αναλάβω μια ακόμη ψυχαναγκαστική ενότητα στο ΠΠC - πιθανότατα με τιτλο 12 days of Christmas - με τα ομορφότερα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Όχι, το Black&White του Django Reinhardt δεν περιλαμβάνεται σ' αυτά, απλώς στάθηκε αφορμή για όλο αυτό το παραλήρημα.