Countdown to 007: (010) Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει

Δεν είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται ακόμη με ενθουσιασμό το "Αύριο Ποτέ δεν Πεθαίνει". Εγώ είμαι, φυσικά, από τις εξαιρέσεις. Η ταινία μου άρεσε πολύ. Λατρεύω την ιδέα ενός κακού - μεγιστάνα των media και γκουρού της τεχνολογίας. Μια μείξη Ρούπερτ Μέρντοχ και Μπιλ Γκέιτς, δηλαδή, αλλά με ακόμη πιο σατανικά χαρακτηριστικά απ' όσα έχουν κατά καιρούς αποδοθεί στους δυό τους. Άσχετα αν το τελικό αποτέλεσμα του Έλιοτ Κάρβερ με τον Τζόναθαν Πράις στο ρόλο δεν ήταν και τίποτε το φοβερό (ο Άντονι Χόπκινς, που τον απέρριψε, λογικά θα ήταν πιο πειστικός), η επιστροφή στο μοτίβο του μεγαλομανούς κακού που μπορεί ακόμη και να καταστρέψει τον κόσμο προκειμένου να ικανοποιηθούν οι φιλοδοξίες του, είναι μια ευχάριστη επιλογή για τη σειρά των ταινιών 007, εν έτει 1997. Και το να προκριθεί ένας media gogul ήταν ό,τι πιο επίκαιρο. Αλλά αυτά τα καταλαβαίνουμε και τα γουστάρουμε μόνο εμείς που δουλεύουμε στα Μ.Μ.Ε....

Μπορεί, βέβαια, η απειλή να αλλάζει, αλλά η Ρωσία και τα χιόνια της αποτελούν αγαπημένο μοτίβο του Μπρόσναν. Επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, σε μια αρχική σκηνή που φέρνει αμέσως στο μυαλό το "Goldeneye" (χιόνια, κρύο, αεροπλάνα, τρομοκράτες), και τη γλιτώνει με τον εντυπωσιακότερο τρόπο μετά τον αγαπημένο μου ("Οctopussy") και τον υπερβολικότερο ("Goldeneye") για προ τίτλων σκηνή. Όχι ότι η ταινία υστερεί σε δράση στη συνέχεια. Δεμένος με χειροπέδες μαζί με την Μισέλ Γεό (τρία χρόνια πριν γίνει διάσημη στο "Τίγρης και Δράκος") οδηγεί μοτοσικλέτα. Κατευθύνει την BMW 750 με το κινητό του (αθάνατε Q). Κάνει HALO jump (βουτιά από πάνω από τα σύννεφα με ειδικές φιάλες οξυγόνου)... Στην εποχή Μπρόσναν τα εφέ είναι άψογα, η δράση δεν χρειάζεται να έχει κανέναν ενδοιασμό και η μουσική που τη συνοδεύει είναι εξαιρετική. Βέβαια, στο "Πέθανε μια άλλη μέρα", δύο ταινίες μετά, το όλο πράγμα φτάνει σε μια υπερβολή άνευ προηγουμένου και θα κληθεί ο Ντάνιελ Κρεγκ με το "Casino Royale" και το ακόμη πιο γειωτικό "Quantum of Solace" να ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα. Προς το παρόν, όμως, όλα βαίνουν καλώς...

Δυστυχώς, δεν είναι πολλά τα στοιχεία της ποπ κουλτούρας που φέρνει στο νου αυτή η ταινία. Τα prints των γραβατών του Μπρόσναν ίσως να έχρηζαν ενός υποτιμητικού σχολίου, όχι βεβαίως επειδή ήταν χάλια, αλλά επειδή με αυτά τα υπέροχα Brioni κοστούμια του, θα πήγαινε το πιο απλό στυλ από όλα: μονόχρωμη γραβάτα. Το κάνει φέτος ο Κρεγκ με τα δικά του Tom Ford και τα κορίτσια έχουν αρχίσει πάλι να υγραίνονται...

Εκτός από την ΒMW 750, ξανακάνει την εμφάνισή της η Aston Martin DBS (τα δύο αυτοκίνητα μάλιστα φέρουν τον ίδιο αριθμό κυκλοφορίας -και μετά σου λένε "μυστικός" πράκτορας. Ούτε ο Βέγγος δεν πήγαινε τόσο φανερός), πράγμα που πάντα μας ενθουσιάζει. Όπως μας ενθουσιάζει και το κάστινγκ. Ο Δρ. Κάουφμαν (τον υποδύεται ο αστεία φοβιστικός Βίνσεντ Σκιαβέλι που έχουμε απολαύσει σε ουκ ολίγες τηλεοπτικές σειρές, όπως τα " Χ Files"), η ήρεμη δύναμη Τέρι Χάτσερ (που δείχνει πόσο έχουν αλλάξει πια τα δεδομένα, χαστουκίζοντας με το καλημέρα τον Μπρόσναν στην πρώτη τους σκηνή μαζί...) και η Μισέλ Γεό, φυσικά, σε τίποτε δεν θυμίζουν τους ηθοποιούς που κάποτε περιέφεραν τις αστείες φιγούρες τους γύρω από τον Σον Κόνερι, καταδικασμένοι να μην ξαναπαίξουν ποτέ σε σοβαρή ταινία. Αν είχαν αφήσει και τους Pulp ή τους Saint Etienne να γράψουν το τραγουδάκι και δεν επέτρεπαν στην Σέριλ Κρόου να καταθέσει άλλη μια αντιγραφή του "Goldfinger", τα πάντα θα ήταν υπέροχα!

(Ο σεξομετρητής δείχνει πια 44, με τα δύο bond girls και μια Δανέζα κομπάρσα στην αρχή. Στο κείμενο για το "Διαμάντια είναι Παντοτινά" είχα ξεχάσει να μετρήσω τα 3 κορίτσια της προηγούμενης ταινίας, με αποτέλεσμα έκτοτε να μετράω λάθος. Διόρθωσα απόψε σε όλα τα posts τον αριθμό του σεξομετρητή, πριν μου κάνει μήνυση ο Μποντ για συκοφαντική δυσφήμιση ότι είναι γκέι...)

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

αυτή είναι η δεύτερη απόπειρά μου να γράψω τη γνώμη μου για τη βαρετή μουσική που έγραψε ο βαρετός Ερίκ Σερά για αυτήν την βαρετή ταινία. Μέχρι και το blogger βαρέθηκε να αποθηκεύσει την προηγούμενη απόπειρα, όπου αναρωτιόμουν για ποιον ακριβώς λόγο έχει γίνει γνωστή η Σέριλ Κρόου, την οποία μόλις τους τελευταίους μήνες αρχίζω να συμπαθώ, δεδομένου ότι μεγαλώνοντας αναπτύσσει χαρακτηριστικά Milf. Το τραγούδι πάλι, όσες φορές κι αν το ακούσω, δεν μπορώ να το φέρω στη μνήμη μου...