These tricky days...

Εδώ και δέκα, δεκαπέντε μέρες δυσκολεύομαι να σηκωθώ από το κρεββάτι το πρωί. Από την πρώτη αναμέτρηση του ενός ματιού με το φως μέχρι την τελική συνάντηση της πατούσας του αριστερού ποδιού με το γουνάκι δίπλα στο κρεββάτι ο χρόνος κυλά νωχελικά, μεθυσμένα και απελπιστικά καταθλιπτικά. Σαν μπαλάντα από το Wilderness του Μπρετ Άντερσον.

Και μετά έρχεται το άγχος. Βιάζομαι για όλα. Ο πόνος πιέζει το στομάχι, ψηλά -είναι κι η γαμημένη η παλινδρόμηση. Το κεφάλι γεμίζει με έγνοιες, η απελπισία βαράει τιλτ. Πάλι δεν θα προλάβω. Μα τι μαλάκας είμαι. Πάλι, πάλι, πάλι δεν θα προλάβω. Περπατάω γρήγορα, ακριβώς στον ρυθμό του "I Will Survive" όπως το τραγουδούν οι Puppini Sisters. Αλλά ακριβώς. Κάθε βήμα κι ένα μπιτ. Όπως τότε που έτρεχα 800 μέτρα και ήξερα από πριν ακόμη και το δέκατο του δευτερολέπτου που θα πέρναγα στα τρία πρώτα διακοσάρια.

Είμαι οργισμένος με τον εαυτό μου. Θέλω να τον καλέσω στο Fight Club του δευτέρου ορόφου των νέων μας γραφείων και να του γαμήσω την Παναγία στα μπουνίδια. Δεν κάνω καμμία δουλειά, ακόμη κι αν την κάνω είναι off deadline. Τα βράδια βλέπω φίλους. Συνέχεια. Αλλά κι εκεί άγχος: Να χωρέσω τον έναν εκεί που δεν μπορεί ο άλλος, να μην παρεξηγηθεί, να τους προλάβω όλους. Μα πότε απέκτησα τόση παρέα ξαφνικά; Και γιατί δεν με χαροποιεί αυτό; Γιατί με αναστατώνει; Θέλω να μου ξηλώσω τις τρίχες από το μούσι με κερί, να χώσω ένα πηρούνι στο μάτι και να το χύσω πάνω στο Xbox, να καεί και να μην ξαναχάσω ολόκληρη μέρα παίζοντας Legend στο Pro. Τα έχω πάρει.

Τα στατιστικά του blog τις τελευταίες μέρες λένε ότι όλοι ανακάλυψαν αυτό εδώ το post. Λέει για τον Tricky. Τα έχω πάρει με τον εαυτό μου. Ακούω Tricky όλο και περισσότερο. Το βράδυ θέλω να πάω στη συναυλία. Αν την ξαναπάθω όπως με την Ρόιζιν Μέρφι και ξαναμείνω απ' έξω, μάλλον θα με χωρίσω. Θα πάω να μείνω σε άλλο σπίτι. Και θα με αφήσω μόνο το μαλάκα, να ξυπνάω μία το μεσημέρι και να βρωμάω κατάθλιψη όλη μέρα.