Γιατί είμαι μαλάκας (the Herbie Hancock edition)

1. Γιατί ενώ λάτρεψα το τελευταίο άλμπουμ του Χέρμπι Χάνκοκ, δεν έκανα καμία προσπάθεια να εξασφαλίσω εισιτήριο για τη συναυλία του στο Μέγαρο.
2. Γιατί έθεσα (και) στον εαυτό μου, ως δικαιολογία, το ότι η συναυλία ήταν Τρίτη, μέρα που, κατά κανόνα, κλείνει η ύλη του Big Fish, που σημαίνει ότι δεν έχω δυνατότητα να κανονίσω τίποτε που να ξεκινά πριν τα μεσάνυχτα.
   
3. Γιατί, όταν αποφάσισα, επιτέλους, ότι το περιοδικό μπορεί να κλείσει και χωρίς εμένα, δεν είχε μείνει εισιτήριο ούτε για δείγμα.
   
4. Γιατί τη Δευτέρα πριν τη συναυλία, οι καλοί άνθρωποι του Half Note θυμήθηκαν ότι έχω από καιρό ζητήσει συνέντευξη του ιδιοφυούς κιθαρίστα Λιονέλ Λουέκε, που είναι μάλλον η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση τζαζ κιθάρας σήμερα. Ο Λουέκε θα έρθει για μια εβδομάδα στο Half Note την άνοιξη, συμμετέχει όμως και στη μπάντα του Χάνκοκ. Που σημαίνει ότι ήταν εδώ και αυτές τις μέρες. Που σημαίνει ότι είχα την ευκαιρία να του κάνω συνέντευξη από κοντά - και όχι από τηλεφώνου. Αλλά δεν προλάβαινα.
   
5. Γιατί οι άνθρωποι του Half Note με κάλεσαν να πάω στο κλαμπ τη Δευτέρα το βράδυ, που ο Λουέκε, ο τρομπετίστας Τέρενς Μπλανσάρ, ο Χέρμπι Χάνκοκ αυτοπροσώπως, βγήκαν να ακούσουν τον (επίσης βετεράνο της μπάντας του Μάιλς Ντέιβις) ντράμερ Αλ Φόστερ, που βρισκόταν μέχρι την Πέμπτη στο κλαμπ. Θα καθόμουν στο τραπέζι μαζί τους. Θα παρακολουθούσα το πιο ενδιαφέρον τζαμάρισμα που έχει γίνει σε σκηνή στην Αθήνα, από τότε που ο Βαν Μόρισον ανέβηκε από το πουθενά να κάνει ντουέτο με τον Ντίλαν, εκείνο το καλοκαίρι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (το είχα χάσει κι αυτό). Και αρνήθηκα. Πάλι με πρόφαση τη δουλειά. Το θέμα είναι ότι τη δευτέρα ξεμπέρδεψα με τη δουλειά γρήγορα. Θα μπορούσα να πάω. Αλλά άφησα τη ζαλάδα μου και την ψευτοκούραση να με επηρεάσουν.

Θα υπάρχουν πάντοτε οι φωτογραφίες να μου θυμίζουν τι έχασα...
(Και οι γκρίνιες όσων πήγαν στο Μέγαρο περιμένοντας να ακούσουν έναν εσωστρεφή τζαζ πιανίστα - που στο τσακίρ διασκευάζει Nirvana - και βρέθηκαν μπροστά σε έναν εξωστρεφή ιερέα του φανκ, λες και δεν είναι ο Χάνκοκ που μας χάρισε διασκεδαστικά τζαζ-φανκ-σόουλ-ποπ αριστουργήματα όπως το Cantaloupe Island, το Maiden Voyage, το Wiggle Waggle, το Rockit, το Chameleon...)