Countdown to 007: (009) Ο κόσμος δεν είναι αρκετός

Τρεις εβδομάδες μετά το τελευταίο post του αφιερώματος, επιστρέφω επιτέλους στην τελική του ευθεία, που ανειλημμένες υποχρεώσεις (το GK που κυκλοφορεί εκτάκτως αυτή την Κυριακή, δηλαδή, συν ένα ταξίδι στο Παρίσι και την indie pop σκηνή του, που της ετοιμάζω -εννοείται- ένα χορταστικό δημοσίευμα), αλλά κυρίως άπειρες απρόβλεπτες εξελίξεις είχαν διακόψει. Και επειδή η ταινία που έρχεται στη σειρά είναι το "The World is not Enough", μια από τις μέτριες ταινίες του 007, δηλαδή, δεν θα ασχοληθώ με τα τετριμμένα. Δηλαδή με το τέλειο three pieces suit που έφτιαξε ο οίκος Brioni για τον Μπρόσναν, με τον Τζον Κλιζ που αναλαμβάνει κάπως αδέξια (επίτηδες, μάλλον) διάδοχος του Q, με το heliski στο απάτητο (δώσε μου Μποντ και χιόνι και πάρε μου την ψυχή), με τα θεϊκά γυαλιά με ακτίνες Χ που βλέπουν τις ζαρτιέρες των κοριτσιών και τα πιστόλια των αγοριών μέσα από τα ρούχα ή με την δεύτερη Rolls Royce που χάνεται στο νερό (η πρώτη ήταν στο "A View to a Kill").

Όχι, όχι, όχι. Βαριέμαι. Προτιμώ να επικεντρωθώ σε ένα από τα αγαπημένα μου Bond Tracks, το ομώνυμο, από τους λατρεμένους μου τότε (το 1999) Garbage...



Aλλά κυρίως, να στρέψω την προσοχή όλων σε δύο ζευγάρια βυζιά. Στο ένα που θα θέλαμε να δούμε περισσότερο από αυτό:

Δηλαδή κάπως έτσι (τουλάχιστον):

και σε ένα ακόμη που θα θέλαμε να εξερευνήσουμε βαθύτερα από αυτό:

...κάπως έτσι, υποθέτω:

Η Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα είναι η «Μόνικα Μπελούτσι του φτωχού», κι εμείς ως γνήσια φτωχαδάκια λατρεύουμε την έννοια του «φάτε μάτια ψάρια», όταν τα ψάρια εν προκειμένω είναι τα πλούσια ελέη της. Αλλά το προσωπικό μου πουλέν είναι η Ντενίζ Ρίτσαρντς. Κι όχι τόσο για το kinky πέρασμά της από το "Wild Things" και το περίφημο φιλί με τη Νέβι Κάμπελ. Με ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι έχει περάσει από το κρεββάτι διάσημων ανωμαλιάρηδων, από του σύζυγού της για τέσσερα χρόνια Τσάρλι Σιν, του Ρίτσι Σαμπόρα των Bon Jovi, αλλά κυρίως του παμμέγιστου κάφρου Τζον Στάμος, του οποίου ο σεξουαλικός βίος -και δη με την Ρεμπέκα Ρόμιν (+ φίλες και φίλους του...)- έχει γράψει ιστορία.

Μετά από την παράθεση του παραπάνω ενδεικτικού παλμαρέ, είναι πλέον ή σαφές ότι τά 'θελε ο υπέροχος κώλος της όταν έμπλεκε μόνο με τέτοιου τύπου γκόμενους και πως τελικά μόνο σοκ δεν ήταν "τα κοριτσάκια που έβλεπε στο Ιnternet ο Τσάρλι και τον έπαιζε", "οι βίζιτες που έφερνε στο σπίτι", ή "το πέος του σε στύση που χρησιμοποιούσε για profile picture", επιχειρήματα που έφερε στο δικαστήριο προκειμένου να πάρει διαζύγιο από τον Σιν.

Μετά από όλα αυτά, και αφού αναπάντεχα μετέτρεψα το "ΠΠC" σε online έκοδση της "Espresso", να θυμίσω ότι στην ταινία παίζει και η -άλλου είδους «ανωμαλοκαβλέ»- Σοφί Μαρσό, με αποτέλεσμα κανείς να μη θυμάται την υπόθεση ή τις σκηνές δράσης του "The World is not Enought", παρά μόνο τα κορίτσια του...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Ο Homo Ludens πρόλαβε ήδη τις εντυπώσεις σχετικά με το τραγούδι των τίτλων αυτής της απίστευτα σαχλής ταινίας (της τελευταίας ταινίας 007 που είδα στο σινεμά), το οποίο κατά κάποιον προοικονομεί την εποχή Ντάνιελ Κρεγκ, κι αυτό γιατί αναβλύζει από angst, στοιχείο μοιραία συνδεδεμένο με την ερμηνεία (και την προσωπικότητα) της Σίρλει Μάνσον, ελάχιστα συμβατό όμως με το σύμπαν του Μποντ. Το επόμενο βήμα θα ήταν να γίνει ο 007 emo - και, ουπς! έγινε.