Ξέρω, είναι πλέον δείγμα λουδιτισμού, συντήρησης - ή έστω εκκεντρικότητας - το να αγοράζεις cd μουσικής, και οφείλω να απολογηθώ. Όπως όλοι, κατεβάζω κι εγώ μουσική από τα torrents μετά μανίας. Ντρέπομαι γι' αυτήν την ροπή μου στην πειρατεία, αλλά ντρέπομαι περισσότερο όταν διαβαίνω το κατώφλι ενός δισκοπωλείου και αντικρύζω αυτήν την θλιβερή εικόνα των στoιβαγμένων cd, με τα αυτοκόλλητα των προσφορών και την ιεράρχηση που οι επιβάλλουν οι τρεις μεγάλες πολυεθνικές δισκογραφικές. Ξεπλένω τις ενοχές μου αγοράζοντας τα cd που πραγματικά μ' ενδιαφέρουν από το amazon - αν όχι κατευθείαν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες: το έκανα με την τελευταία τριλογία των Medeski, Martin & Wood, αλλά και με το live των Squirrel Nut Zippers, που το παρήγγειλα σε βινύλιο, υπογεγραμμένο από την θεά Katharine Whalen (ταυτόχρονα με τους κωδικούς για να κατεβάσω τα τραγούδια και σε Mp3). Κυρίως όμως, αγοράζω cd στα live που πηγαίνω. Με αυτόν τον τρόπο, νιώθω ότι στηρίζω τους ίδιους τους καλλιτέχνες - και όχι την γραφειοκρατία μιας δισκογραφικής εταιρείας. Όχι ότι το σκέφτομαι ιδιαίτερα. Μού φαίνεται πια απολύτως φυσικό - ενώ το 1992, όταν ο tour manager του Dizzy Gillespie είχε ανοίξει το βαλιτσάκι με τα cd στα σκαλιά του "Παλλάς", ντράπηκα για λογαριασμό του τζαζ θρύλου που ξέπεσε να πουλάει δισκάκια κατ' αυτόν τον τρόπο. Πού να 'ξερα ότι δυο δεκαετίες αργότερα, αυτή η απευθείας πώληση θα ήταν ζωτικής σημασίας για την τζαζ - και την μουσική γενικότερα.
Την περασμένη Τετάρτη, λοιπόν, βρέθηκα στο Half Note - οι Mingus Dynasty ήταν υπέροχοι, ως αναμενόμενο. Την παράσταση έκλεψε φυσικά ο "Ku-Umba" Frank Lacy, αλλά εγώ είχα ενθουσιαστεί που ανάμεσά τους βρισκόταν ένας από τους καλύτερους σαξοφωνίστες της Νέας Υόρκης, ο ακούραστος Wayne Escoffery. Ήθελα να πάρω το cd του, όμως είχε εξαντληθεί, όπως με ενημέρωσε ο έτερος σαξοφωνίστας της μπάντας, ο Jaleel Shaw, που εκείνη την ώρα εκτελούσε χρέη πωλητή. Ντράπηκα και τσίμπησα το δικό του cd, όπως κι εκείνο του πιανίστα Orrin Evans, το οποίο χάρισα στην φίλη που με συνόδευσε εκείνο το βράδυ. Δεν μου έχει ξανασυμβεί να αγοράσω κάτι από ντροπή, το αποτέλεσμα όμως με αποζημίωσε με το παραπάνω: όχι μόνο γιατί ο Shaw είναι ένας εξαιρετικός σαξοφωνίστας, αλλά γιατί στο Optimism τον συνοδεύουν δύο από τις ταχύτερα ανερχόμενες προσωπικότητες της σύγχρονης τζαζ, ο θαυμάσιος τρομπετίστας Jeremy Pelt και ο ιδιοφυής πιανίστας Robert Glasper. Σύγχρονη modal jazz, χαλαρή και ολοζώντανη, μού έφτιαξε το κέφι αυτές τις μέρες με το ψιλόβροχο και την μουντάδα.
Αλλά το δισκάκι που πραγματικά με ενθουσίασε το τσίμπησα το Σάββατο το βράδυ στο Jazz On Top του ξενοδοχείου President. Εκεί, σ' αυτό το περιβάλλον συγκρατημένης χλιδής, ο πάντα αγέρωχος Δημήτρης Βασιλάκης - ένας υπέροχος σαξοφωνίστας και το πιο "jazz" παράστημα της Ελλάδας - φιλοξενούσε τον Craig Bailey, έναν επίσης υπέροχο σαξοφωνίστα, που πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας του συνοδεύοντας τον Ray Charles. Φεύγοντας τού ζήτησα να υπογράψει το cd που είχε φέρει και πουλούσε. To έβαλα στο αυτοκίνητο προτού καν κοιτάξω το εξώφυλλο - οπότε η έκπληξή μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Ο τύπος έχει φτιάξει μια big band με τον σαξοφωνίστα Tim Armacost, την Brooklyn Big Band, η οποία παίζει με κέφι, μπρίο και συναίσθημα μερικές από τις ομορφότερες συνθέσεις που έχω ακούσει τελευταία. Ο Bailey έχει μείνει στην Αθήνα και παίζει με διάφορες μπάντες αυτές τις μέρες - έπαιξε στο Baraonda, ενώ απόψε εμφανίζεται στο Aperitif, στην Καλαμιώτου (δεν έχω πάει ποτέ, αλλά πόσο άσχημα μπορεί να είναι;). Αν δεν έχεις τίποτε να κάνεις απόψε, θα περάσεις θαύμα.
6 σχόλια:
Καλησπέρα, να ρωτήσω κάτι άσχετο? Η photo είναι από το Other Records στη Νέα Υόρκη?
μπορεί, δεν ξέρω, τυχαία την βρήκα και την έβαλα
ναι ρε! κι εγώ αγοράζω ακόμα cd.
άσχετο, το καινούργιο της Corinne Bailey Rae πως σου φάνηκε?
Β Ι Ν Υ Λ Ι Ο !!!
Κι εγώ αγοράζω CDs με φοβερή χαρά. Ως δώρο Χριστουγέννων. Στο τέλος κάθε χρονιάς επιλέγω τα 15-20 καλλίτερά μου από αυτά που κατέβασα πειρατικά τους προηγούμενους 12 μήνες, κάνω μια μαζική παραγγελία στο Amazon και ξεροχύνω με το που φτάνει η κούτα στο ταχυδρομείο.
Παλιά, στις προ Νάπστερ εποχές, πρέπει να αγόραζα λιγότερα άλμπουμ μέσα σε ένα χρόνο πάντως. Και γιατί δεν είχα πολλά λεφτά (κι ήταν πανάκριβα), αλλά κυρίως γιατί δεν είχα πολλές παραστάσεις (αυτά που άκουγα στο ραδιόφωνο και που σπάνια με συγκινούσαν). Το συμπέρασμά μου, λοιπόν, είναι ότι η πειρατεία αναζωογονεί τη μουσική. Όλοι στα τόρεντς τώρα!
@ανώνυμο (#2): καλά που μου το θύμισες το Κορινάκι, να το κατεβάσω
@ludens: μαζί σου
Επίσης, ξαναδιαβάζοντας αυτό που έγραψα, συνειδητοποίησα ότι παρέλειψα μια παράμετρο: όταν αγοράζω cd από συναυλίες/ jazz club, συνήθως έχω πιει ένα ποτηράκι παραπάνω... (οφείλω να είμαι ειλικρινής επ 'αυτού)
Δημοσίευση σχολίου