Η πιο συναρπαστική, κατά την ταπεινή μου άποψη, είδηση της περασμένης εβδομάδας ήταν αυτή με τα 43,5 δευτερόλεπτα. Τόσος χρόνος χρειάστηκε για να εξαντληθούν τα εισιτήρια για το comeback σόου των Monty Python την 1η Ιουλίου του 2014 στο O2 Arena του Λονδίνου. Εξίσου συναρπαστικό ήταν ότι κάποιος βρισκόταν από πάνω με ένα χρονόμετρο…
Τέλος πάντων, επειδή οι θέσεις ήταν μόνο 20.000 και επειδή όλο αυτό έγινε αστραπιαία, ο Eric Idle δήλωσε μέσω Twitter ότι το σόου θα βιντεοσκοπηθεί και θα κυκλοφορήσει σε DVD. Καθώς και ότι θα προστεθούν τέσσερις ακόμη εμφανίσεις (2 έως 5 Ιουλίου). Εξαντλήθηκαν κι αυτών τα εισιτήρια σε δευτερόλεπτα. Οπότε πήγαμε ένα βήμα πιο πέρα. Προστέθηκαν πέντε ακόμη ημερομηνίες (15, 16, 18, 19 και 20 Ιουλίου) και οι συνολικές εμφανίσεις ανέβηκαν στις 10. 10x20.000 άτομα τη φορά = 200.000 θεατές συνολικά, με τα εισιτήρια προπωλημένα από τώρα, σε χρόνο ρεκόρ.
Μπορεί αυτά τα νούμερα να μοιάζουν κάπως ακαταλαβίστικα στους σημερινούς εικοσάρηδες, αλλά για τη γενιά που μεγάλωσε με το «Ιπτάμενο Τσίρκο» των Monty Python η πρώτη αντίδραση ήταν «και λίγα λες». Αναμφισβήτητα πρόκειται για το σπουδαιότερο comeback του 2014.
Τα σόου των Monty Python είναι μια συναρπαστική σειρά από σουρεαλιστικά σκετς, διανθισμένα με μερικά παράξενα τραγούδια. Και, βέβαια, υπάρχουν και οι ταινίες τους, όπου ο σουρεαλισμός –χωνεμένος πια μέσα στα κινηματογραφικά τρικ- χτυπάει τιλτ. (Τρικ – Τιλτ, μα τι ωραία που τα γράφω). Σε μια από αυτές, στο “Life of Brian” του 1979 (ελληνικός τίτλος: «Ένας προφήτης, μα τι προφήτης» -αχ εκείνα τα χρόνια που ο σουρεαλισμός των τίτλων ξεπερνούσε εκείνον των έργων) ακούστηκε για πρώτη φορά το πιο διάσημο τραγούδι που έγραψαν ποτέ.
Το “Always Look On The Bright Side Of Life” εμφανίζεται στην τελευταία σκηνή του έργου, όταν ο κεντρικός ήρωας, μια ξεκαρδιστική, ταλαίπωρη περσόνα εμπνευσμένη από τον Ιησού Χριστό, βρίσκεται καρφωμένη πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου, περιμένοντας το θάνατό του. Η ειρωνεία και το μαύρο χιούμορ των Monty Python βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους. Ο συνδυασμός εικόνας και μουσικής, το μακάβριο με το χαρωπό, ήταν τόσο επιτυχημένος, που το “Always Look On The Bright Side Of Life” πέτυχε ένα μοναδικό ρεκόρ. Έγινε η υπ’ αριθμόν 1 επιλογή για μουσική επένδυση στις δεξιώσεις μετά από τις κηδείες…
Ο Idle έγραψε το τραγούδι με αρχικό σκοπό να παίξει στους τίτλους τέλους. Τα μέλη θα το τραγουδούσαν με ένα συμβατικό τρόπο, σαν ένα κομμάτι του soundtrack και τίποτε περισσότερο. Το τραγούδι γράφτηκε την περίοδο που γίνονταν τα γυρίσματα για την ταινία, οπότε οι Monty Python δεν είχαν βρει χρόνο να το ηχογραφήσουν, ούτε καν να το προβάρουν όλοι μαζί. Μια μέρα λοιπόν που κάθισαν να το τραγουδήσουν παρέα, άρχισαν να παρωδούν τους εαυτούς τους. Και τότε τους έσκασε η ιδέα, πως η αναίδεια του κομματιού απέναντι στο θάνατο, θα ταίριαζε τέλεια με την τελευταία σκηνή του έργου, όταν ο Brian Cohen θα βρισκόταν σταυρωμένος από τους Ρωμαίους, ως έμφαση της ματαιότητας όλων αυτών που είχαν μεσολαβήσει.
Τελικά, στο κομμάτι ακούγονται οι φωνές 140 εσταυρωμένων που προσπαθούν να ανεβάσουν λίγο το κέφι του μελλοθάνατου Brian (αν και στην ταινία φαίνονται μόνο 23 σταυροί). Όχι μόνο τραγουδούν, αλλά χορεύουν και στο ρυθμό, όσο τέλος πάντων τους επιτρέπει η κάπως στενόχωρη στάση στην οποία βρίσκονται. Τελικά στους τίτλους τέλους ακούγεται απλά μια instrumental εκδοχή του κομματιού.
Το φλέγμα και η τάση των Βρετανών προς τον στωικισμό, εκτόξευσαν το τραγούδι σε πρωτοφανή σημεία δημοφιλίας. Όταν στις 4 Μαΐου του 1982, στην κρίση των Νησιών Φόκλαντ, ένα βρετανικό σκάφος χτυπήθηκε από αργεντίνικο πύραυλο Κρουζ, το πλήρωμά του το τραγουδούσε όση ώρα περίμενε τα διασωστικά σκάφη… Το 1989, στην κηδεία του Graham Chapman, του μέλους των Monty Python που έπαιζε τον Brian στην ταινία και που έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο, τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου τραγούδησαν το “Always Look On The Bright Side Of Life” δημιουργώντας αυτόματα μια τάση που υιοθετήθηκε σε παρανοϊκούς ρυθμούς σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία…
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου