Calvi: Ιταλικό όνομα που έγινε γνωστό κυρίως χάρη στον ήρωα της Ιταλίας Πιέτρο Κάλβι, προς τιμήν του οποίου δημιουργήθηκε και μια κλάση ιταλικών υποβρυχίων. Στις μέρες μας, είναι διάσημο χάρη στην Αγγλίδα -με ιταλικές ρίζες- μουσικό Άννα Κάλβι.
Μάθημα της 9ης Δεκεμβρίου 2013: Τα ιταλικά υποβρύχια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η καταστροφή του ελληνικού εμπορικού στόλου.
Η δράση των γερμανικών υποβρυχίων στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αναδείξει τη σημασία του καινούργιου αυτού όπλου για τις πολεμικές επιχειρήσεις τέτοιου βεληνεκούς. Ήταν η μία από τις τρεις μεγάλες τεχνολογικές αποκαλύψεις του πολέμου, μαζί με το Αέριο Μουστάρδας και τα Τανκς. Οι Γερμανοί είχαν χτίσει έναν τεράστιο στόλο, προετοιμαζόμενοι για τον πόλεμο, αλλά και πάλι υστερούσαν έναντι της θαλασσοκράτειρας Μεγάλης Βρετανίας, του μεγαλύτερου κράτους που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Κι όμως, με τη χρήση των υποβρυχίων, κατάφεραν να κρατήσουν απασχολημένο για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα το βρετανικό στόλο, παίρνοντας το κεφάλι στον πόλεμο στον πρώτο κρίσιμό του χρόνο, πριν οι Βρετανοί συνειδητοποιήσουν τι τους συνέβαινε.
Μπαίνοντας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα υποβρύχια βρίσκονταν παντού. Δεν υπήρχε κράτος χωρίς να διαθέτει τουλάχιστον ένα και η χρήση τους ήταν σαφές πως θα έπαιζε τεράστιο πόλεμο στην εξέλιξη της μάχης για την κυριαρχία στις θάλασσες. Δύο, όμως, χώρες είχαν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στην κατασκευή και τη χρήση των υποβρυχίων. Η Σοβιετική Ένωση και η Ιταλία. Η δεύτερη, εξαιτίας της τρέλας του ηγέτη της Μπενίτο Μουσολίνι, φρόντιζε να κάνει επίδειξη των δυνατοτήτων τους από την δεκαετία του '30 κιόλας, θέλοντας να επιβληθεί ως το "αφεντικό" στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και πριν η Ελλάδα αποφασίσει με ποια πλευρά θα συντασσόταν, ένα ιταλικό υποβρύχιο έφυγε την 15η Αυγούστου του 1940 από τη Λέρο, έφτασε στην Τήνο και έριξε τρεις τορπίλες κατά του καταδρομικού Έλλη. Η μία το πέτυχε και το βύθισε. Η Ιταλία δεν παραδέχτηκε ποτέ την "πειρατική" αυτή πράξη, που είχε κυρίως για σκοπό να δείξει στην Ελλάδα (που αρνιόταν να τη βοηθήσει με ελλιμενισμούς και τροφοδοσίες και να μποϋκοτάρει τους Βρετανούς) ότι δεν υπήρχε μέση λύση. Ή θα πήγαινε με τη μία, ή με την άλλη πλευρά. Πιθανότατα ο τορπιλισμός της Έλλης να έπαιξε τον πιο σημαντικό ρόλο στην τελική απόφαση του Μεταξά να πει το "όχι" (εκφράζοντας έτσι την ελληνική κοινή γνώμη, που συγκλονίστηκε από το χτύπημα ανήμερα Δεκαπενταύγουστο), όταν πια τού δόθηκε η αφορμή.
Το ελληνικό εμπορικό ναυτικό πάντως είχε διατεθεί από την πρώτη κιόλας μέρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, από την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, από την ελληνική κυβέρνηση στην εξυπηρέτηση των συμμαχικών αναγκών. Στα έξι χρόνια που διήρκεσε ο πόλεμος, 2.500 Έλληνες ναυτικοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ η Ελλάδα έχασε σχεδόν το σύνολο των επιβατηγών της πλοίων και το 75% των φορτηγών της. Το 1939 η Ελλάδα διέθετε περί τα 600 ωκεανοπόρα ατμοκίνητα πλοία και περίπου 700 πετρελαιοκίνητα καΐκια. Από τα ατμοκίνητα πλοία του ελληνικού εμπορικού ναυτικού, τα 90% περίπου ήταν φορτηγά.
Η Μεγάλη Βρετανία, μπορεί να διέθετε το ένα τέταρτο του συνόλου της παγκόσμιας χωρητικότητας, αλλά οι ανάγκες του πολέμου και το πάθημα του Α'ΠΠ την έκαναν να ζητήσει κάθε διαθέσιμο εμπορικό πλοίο από τους συμμάχους και τις φίλα προσκείμενες χώρες. Η Ελλάδα μπήκε σ' αυτό το παιχνίδι, όντας τεχνολογικά πολύ πιο πίσω και πληρώνοντας έτσι τεράστιο τίμημα. Τα αργοκίνητα πλοία της ήταν εύκολοι στόχοι για τα ιταλικά υποβρύχια. Οι τελικές απώλειες του ΕΕΝ σε φορτηγά και επιβατηγά ανήλθαν στο 14% του συνολικού αριθμού των βυθισθέντων συμμαχικών εμπορικών πλοίων κατά τον Β΄ ΠΠ.
Άκουσε όλο το One Breath εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου