Κανονικά, μετά την ανάρτηση της παραπάνω φωτογραφίας (σε συνδυασμό με την ανάρτηση αυτής εδώ), ο υπογράφων, Homo Ludens (πρώτος από αριστέρα), θα έπρεπε να αποχωρήσει από το blog. Γιατί αυτές οι δύο εικόνες ήταν το opus magnum μου. Δεν έχω τι άλλο να πω...
(Αλλά επειδή ξέρω ότι πολύς κόσμος δεν θα το αντέξει, φεύγω για ένα Σαββατοκύριακο παρά θιν' αλός στην εξοχική κατοικία του αγαπημένου μας hater Αυλακιώτη, ώστε να σκεφθώ με πιο καθαρό κεφάλι τι θα πράξω -και βέβαια, αν τελικά παραμείνω, να ανεβάσω πλήρες ρεπορτάζ με φωτογραφίες και βίντεο από την επική Πέμπτη που ζήσαμε στο Sonisphere, στη Μαλακάσα.)
UPDATE:
Εντάξει, σιγά μην έφευγα έτσι από το blog. Γιατί, πες ότι αύριο - μεθαύριο γίνεται το αντίστοιχο του Sonisphere, αλλά με progressive metal των '80s, Queensryche, Fates Warning, Crimson Glory, ο Σάββας ο Κωφίδης τι θα έχει να διαβάζει;
Το ρεπορτάζ για το Sonisphere θα ανεβεί με νέο Update, γιατί μου ζήτησαν ένα μικρό κομματάκι για ένα περιοδικό και κουράζομαι να κάνω διπλές δουλειές. Θα εμπλουτίσω εκείνο αύριο. Αλλά μην ανησυχείς. Δεν θα είναι μπαγιάτικο. Αυτό που θα διαβάσεις, θα είναι τόσο διαχρονικό, που θα postάρεται άνετα κι ένα μήνα, ένα χρόνο, ένα σύμπαν μετά. Μέχρι τότε, πάρε λίγους Megadeth...
Megadeth - Skin O' My Teeth (Live in Athens)
Πάρε λίγη μπόρα με το που ξεκίνησαν οι Metallica...
Metallica - For Whom The Bell Tolls (Live in Athens)
Πάρε και το φινάλε, πριν τα encore, των headliners. Για να δεις πόσο και τι κόσμο είχε...
Metallica - Enter Sandman (Live in Athens)
UPDATE #2:
(Θα υπάρξει και τρίτο update, αλλά θα είναι απλά φωτογραφικό. Αργότερα θα εμφανιστούν και μερικές εικόνες ανάμεσα στο κείμενο... Το οποίο κείμενο που ακολουθεί θα δημοσιευθεί -σε μια συντετμημένη μορφή του- αυτή την Κυριακή στο περιοδικό "Κ" της "Καθημερινής"):
Pestilence, Death, Flotsam & Jetsam. Λέξεις των οποίων την «χεβιμεταλλική» σημασία είχα ξεχάσει από καιρό, συγκροτήματα που είχα χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, να ακούσω. Νά ‘τα τώρα τα λογότυπά τους, εικόνες απ’ το εφηβικό μου παρελθόν, τυπωμένα σε μαύρα μπλουζάκια. Ραπτά με σχήμα τραπεζίου με ζωγραφισμένα επάνω τους εξώφυλλα δίσκων, κολλημένα σε πλάτες τζιν μπουφάν, ξεβαμμένα μαύρα παντελόνια - σωλήνες, μπασκετικά μποτάκια Pony και Strike. Ενδυματολογικός κώδικας των μέσων της δεκαετίας του ‘80, με αναφορές στο Νίκο Γκάλη, τον Μπλάκι Λόουλες και τους Twisted Sister. Δεν είναι πολλοί οι φέροντες, κάθε που βλέπω έναν αναρωτιέμαι: «Τα έχει κρατήσει από τότε στην γκαρνταρόμπα του και τα ξαναβγάζει στο φως όποτε είναι να γιορτάσει κάποιο σπουδαίο χεβιμεταλλικό γεγονός; Ή μήπως υπάρχουν ακόμη όλα αυτά τα προϊόντα στα μαγαζιά, μπορείς από κάπου -απ’ το eBay έστω- να τ’ αγοράσεις; Ακόμη χειρότερα: Μήπως υπάρχει κόσμος που ντύνεται ακόμη έτσι; Κι αν ναι, πού κυκλοφορεί;». Αλλά όχι, οι περισσότεροι είναι σαν κι εμένα. 35άρηδες με κοντό μαλλί -με αρχή καραφλίτσας ουκ ολίγοι- κι ένα μαύρο t-shirt πάνω απ’ τη βερμούδα, ένα μαύρο t-shirt με ένα αναμενώμενο λογότυπο: Metallica οι πιο πολλοί, Slayer, Megadeth και Anthrax οι υπόλοιποι.
Εξ άλλου, γι’ αυτούς έχουμε έλθει εδώ, γιατί για πρώτη φορά, το Big Four της αμερικανικής thrash κάνει μαζεμένο τουρνέ στον κόσμο, 25 και βάλε χρόνια από την περίοδο της μεγάλης δόξας τους. Και η συναυλιακή συνέπεια του ελληνικού χεβιμεταλλικού κοινού, τους έφερε, βέβαια, και στην Ελλάδα. Έχασα τους Anthrax, δυστυχώς, λόγω της κίνησης και του πάντα άλυτου προβλήματος της Μαλακάσας με το πάρκινγκ, αλλά από τις πρώτα riffs των Slayer οι αναμνήσεις επιστρέφουν δυνατές. Αναμνήσεις από τα εφηβικά χρόνια. Μου φαίνεται ότι οι περισσότεροι γύρω μου σκέπτονται και θυμούνται πάνω - κάτω τα ίδια με μένα. Δεν έχουμε έλθει ακριβώς για να κοπανηθούμε εδώ. Έχουμε έλθει για να αγγίξουμε και πάλι εκείνο το κομμάτι της αθωότητάς μου που αφήσαμε πίσω τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Τους Metallica τους είχα ξαναδεί πριν τρία χρόνια -ήξερα ότι στο Sonisphere με περιορισμένο χρόνο δεν θα μπορούσαν να δώσουν τόσο σπουδαίο σόου. Και τους είχα ξαναδεί, βέβαια, και παλιότερα, στις εποχές της μεγάλης δόξας τους. Τους έχω αφιερώσει αρκετό headbaning, δεν θα μείνουν παραπονεμένοι αν τώρα τους χαζέψω χαλαρός από το VIP. Και οι Slayer με τους Megadeth, όσο σπουδαίες μπάντες κι αν είναι, υπό το φως του ηλίου αναγκαστικά παίζουν το ρόλο του προθερμαντή. Κάποιοι βέβαια το ζουν. Στην ουρά για μπίρες, ο ιδρώτας εκείνων που πρόλαβαν να κάνουν ένα slamdance στην πρώτη σειρά κολλάει επάνω μου. Βρωμάω. Ξανά. Όπως τότε. Δεν με πειράζει. Χαμογελάω. Δεν έχεις ζήσει heavy metal συναυλία αν δεν φύγεις βρωμερός και τρισάθλιος, αν δεν έχεις τσαλαπατηθεί στο moshάρισμα, αν δεν έχει πατήσει κάποιος στο κεφάλι σου για να κάνει από εκεί stagediving επειδή δεν τον αφήνουν να ανεβεί στη σκηνή. Κι όταν στις τελευταίες νότες του “Creeping Death”, με το οποίο ανοίγουν το σετ τους οι Metallica, ανοίγουν μαζί και οι ουρανοί, ανατριχιάζω. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ σε συναυλία με μπόρα. Και από μια τέτοια συνάντηση με το παρελθόν μου, δεν θα μπορούσα να φύγω ξαφνικά επειδή βρέχομαι και δεν έχω αδιάβροχο και παγώνω. Όπως και κανείς άλλος. Τριάντα χιλιάδες κόσμος τραγουδάει το ρεφρέν του “For Whom The Bell Tolls” που ακολουθεί, με κρυστάλλινη δύναμη στη φωνή - δώρο από τις σταγόνες της βροχής.
4 σχόλια:
όχι, ludens! τι πας να κάνεις! σκέψου το παιδί μας!
Tο τρίτο από αριστερά παικτρόνι στο ρόστερ, είναι o παλαίμαχος που νομίζω;
Όσο για την μαρτυρική Μαλακάσα, έτσι όπως το πήγαινε ο καιρός εκείνο το βράδυ, ήσασταν πολύ τυχεροί τελικά που δεν έβρεξε να σκουριάσουν τα μέταλλα.
Καλά να περάσεις όπου πας.
@ Michael_Sc: Μα έβρεξε, δεν είδες τα βίντεο; Απλά ήταν όλοι ανοξείδωτοι.
Aνατρίχιασα πάλι. Η μορικόνια εισαγωγή και το "For whom the bell tolls" είναι το κορυφαίο συναυλιακά δεκάλεπτο στην Ελλάδα έβερ - βροχή, αντάρα και ριφς.
(στην πορεία με ξενερωσε λίγο ο ριάλιτι-ιεροκήρυκας Χέτφιλντ)
Α.Ρ.
Δημοσίευση σχολίου