Λατρεμένη μου Αννα,
Γράφω την επιστολή αρχικά στα ελληνικά, ώστε να διαφυλάξω ότι θα διατηρηθεί ο οργιάζων ειρμός του ενθουσιασμού μου, και θα σ’ τη μεταφράσω έπειτα στα γαλλικά, να την καταλάβεις κι εσύ, ma chérie. Γιατί, ό,τι και να λένε οι εδώ εθνοπερήφανοι, η αλήθεια είναι ότι τη γλώσσα του μπαμπά σου ελάχιστα την κατέχεις. Ποσώς με πειράζει. Ούτως ή άλλως, το σημερινό μου παραλήρημα μόνο ο γαλλικός σου εαυτός μπορεί να το συλλάβει. Ακόμη κι αν μπορούσες να διαβάσεις Ομηρο από το πρωτότυπο, το ελληνικό σου ήμισυ (τέταρτο; χιλιοστό;) θα δυσκολευόταν να καταλάβει την εμμονή ενός σχεδόν συμπατριώτη σου με το Γύρο της Γαλλίας.
Aλλά το γαλλικό σου είναι, υποθέτω, ότι περιέχει ικανές ποσότητες κλίσης από τις ανηφόρες του Alpe d’ Huez και του Col du Tourmalet, ότι ξέρει να διακρίνει τις ιδιότητες της κίτρινης από της πουά με τις κόκκινες βούλες και από της πράσινης φανέλας, ότι δεν μπερδεύει, στο κάτω-κάτω, το peloton με τον Ερρίκο Πετιλόν, που είναι και συνάδελφός σου και έχει όνομα γαλλόφερτο. Ελπίζω, δηλαδή, ότι τουλάχιστον εσύ, γεννημένη στη Νάντη, μεγαλωμένη στην Προβηγκία, καταξιωμένη στους Παρισίους, εσύ, που η ζωή σου όλη είναι ένας γύρος της Γαλλίας, θα ξέρεις τουλάχιστον ότι το σπορ είναι ομαδικό. Και δεν θα με ρωτάς όλες αυτές τις ανόητες απορίες με τις οποίες οι αδαείς ισοπεδώνουν τις on-line περιγραφές μου στο Twitter. Τι είναι ο υπαρχηγός; Γιατί να στείλει κάποιος κάποιον να αντεπιτεθεί και να αναχαιτίσει; Σε ποιον να αντεπιτεθεί; Ο Γύρος της Γαλλίας είναι ή το Blitzkrieg που φτάνει στη Σεντάν και τη Δουνκέρκη;
Μα εμείς τα αγοράκια τα βλέπουμε όλα σαν πόλεμο. Ολα τα σπορ, τα πραγματικά αθλήματα, και όλα τα υπόλοιπα «σπορ», το ψήσιμο του ζουμερότερου μπον φιλέ και την παρασκευή της πιο εκλεκτής μπεαρνέζ (με όπλα μια μακρουλή τσιμπίδα και ένα βαζάκι μαγιονέζα), την κατάληψη της καλύτερης ξαπλώστρας στην πλαζ (η απόβαση πρέπει να οργανωθεί με στρατηγική τουλάχιστον Νορμανδίας), την προσέλκυση του ενδιαφέροντος κάποιας καλλιπύγου femme fatale (όπου καλό είναι η αντικατασκοπία να έχει φροντίσει να εξαλείψει πρώτα τους υπόλοιπους μνηστήρες). Ναι, όλα είναι πόλεμος. Και, πάνω απ’ όλα, ο Γύρος της Γαλλίας. Πόλεμος τον οποίο μπορείς να παρακολουθείς για επτά ώρες την ημέρα, επί τρεις εβδομάδες, από την τηλεόρασή σου. Πόλεμος με συντροφικά μαχαιρώματα, συντροφικές θυσίες, αποτυχημένες τακτικές, αναπάντεχες ατυχίες και ένα συναρπαστικό τερέν που ποικίλλει από τα λιβάδια με τους ανθισμένους ήλιους πέρα από τον Λίγηρα, ως τα επικίνδυνα γεφύρια πάνω από τον Ρήνο και τα απόκρημνα, φιδωτά δρομάκια των Πυρηναίων.
Τι άλλο θέλει ένα αγοράκι; Τελείωσε το πανηγύρι της Νότιας Αφρικής, αλλά η μεταμουντιαλική κατάθλιψη δεν πρόλαβε να με καταβάλει. Ο Γύρος της Γαλλίας είχε ήδη ξεκινήσει. Αλμπέρτο Κονταδόρ, Αντι Σλεκ, Γάλλοι ορειβάτες, Βάσκοι αναχαιτιστές, ένας Αρμστρονγκ να βολοδέρνει, όχι πια θρύλος, stream από πειρατικά κανάλια σε αγχωμένες ανηφόρες στο γραφείο, ανάμεσα σε θέματα που θέλουν διόρθωση, σε τηλέφωνα που χτυπούν για προθεσμίες, σε δεκάδες παράθυρα στην οθόνη του iMac, με ημιέτοιμες σελίδες, με φωτογραφίες που θέλουν επιλογή, πρώτη επιλογή, δεύτερη επιλογή, τελική επιλογή. Η φίλη μου απορεί, οι φίλοι μου απορούν, οι «φίλοι» μου στο Twitter απορούν. Τι καταλαβαίνω να βλέπω 200 μαντραχαλάδες να ποδηλατούν όλη την ημέρα σε ανηφοροκατηφόρες; Δεν απαντώ, παρά με ένα χαμόγελο. Ο Γύρος τελείωσε πριν από μία εβδομάδα. Και σηματοδοτεί και φέτος τις διακοπές μου. Του χρόνου πάλι.
Αννα, μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις. Ετσι δεν είναι, Γαλλιδάκι μου;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Αυγούστου 2010. Γράφτηκε με σκοπό να σημάνει τις διακοπές που έρχονταν. Το ανεβάζω σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου, που είναι συμβολική ημέρα. Οι διακοπές που ήλθαν ήταν τέλειες. Θέλω κι άλλες...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου