Once I Was An Eagle
(Μάιος 2013)
Έγραφα τις προάλλες στο Twitter - προς ενθουσιασμό της μουσικής μας ιντελιγκέντσιας: «Η Laura Marling γίνεται όλο και πιο Χάρις Αλεξίου με κάθε νέο της άλμπουμ». Άκουσε το “Devil’s Resting Place” για παράδειγμα. To πολύ πολύ να αναβαθμίσεις την σύγκριση από Χαρούλα σε Ελένη Βιτάλη. Είναι το καλύτερο κομμάτι του πιο πρόσφατου άλμπουμ της, του “Once I Was An Eagle”. Αλλά απέχει πολύ από το ν’ ακούγεται σαν Suzanne Vega, όπως θα ήθελε πιθανότατα η δημιουργός του.
Διαβάζω παντού διθυραμβικές κριτικές για το νέο άλμπουμ της Marling. Για μια εξέλιξη που οδηγεί σε μια νέα, σοφιστικέ φόρμα. Για ένα αποτέλεσμα βαθύ και στοχαστικό. Διαφωνώ κάθετα. Η λυγμολαλιά της μού αρέσει πολύ περισσότερο όταν συνοδεύει φωνητικά τα ξεσπάσματα των φίλων της –και πολύ πιο ανεβαστικών καλλιτεχνών– όπως οι Noah and the Whale ή οι Mumford & Sons (oι οποίοι ήταν back band της). Στις δικές της συνθέσεις, η φωνή της βυθίζεται στο σύνολο που θέλει να λουστράρει με ποζεράδικη εντεχνίλα, μ’ αυτό το επιτηδευμένο μελαγχολικό «κάτι», ένα ανούσιο παραλήρημα.
Πήγαινε στο “Little Bird” και θα με θυμηθείς. Σαν μικρό πουλί, σαν σπουργιτάκι ανεμικό, κουρασμένο από τον αέρα που φυσάει και φυσάει και φυσάει, η Laura κατεβάζει σε κάθε λέξη την ένταση της φωνής. Είναι τόσο εμετικά δήθεν όλο αυτό, τόσο εύκολο και φτηνό, που σε κάνει να φρικάρεις στην σκέψη ότι είχες λίγο τσιμπήσει όταν πριν πέντε χρόνια στην σύστηαν ως το bext next thing της folk. Σήμερα ούτε τρία από τα πέντε σου αστεράκια δεν θα χαράμιζες για πάρτη της.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου