10 Μαρ 2008

Χαρταετοί



Όταν οι περαστικοί σταματάνε για να εκφράσουν το θαυμασμό τους, μάλλον κάτι κάνεις καλά. Κι εμείς το κάναμε. Σταματήσαμε στον κοντινότερο (ελαφρώς) απομονωμένο κολπίσκο του Υπολοίπου Αττικής, απλώσαμε ψάθες κουβέρτες κ.ο.κ., απιθώσαμε σ' αυτά διάφορα θαλασσινά (και διάφορες μαγειρευτές μαλακιούλες από το Αθηναϊκόν), βγάλαμε και τέσσερα γυάλινα κολωνάτα ποτήρια κρασιού από το ψάθινο καλάθι του πικνίκ (γιατί είμαι τόσο ψώνιο που δεν θα κάνω πικνίκ με πλαστικά ποτήρια) και εκφράσαμε την περιφρόνησή μας για όσους τρέχουν καθαροδευτεριάτικα στα μεζεδοπωλεία, ενώ εμείς παλεύαμε με τα μαχαίρια να ανοίξουμε φρέσκα κυδώνια. Μερικές ώρες αργότερα, παραμέναμε ξαπλωμένοι να χαζεύουμε τους χαρταετούς πάνω από το κεφάλι μας - ένας ήταν δεμένος σε μια σημαδούρα και αφημένος στην τύχη του, να πετάει πάνω από μια βραχονησίδα. Ένα θέαμα που μου φέρνει σταθερά δύο πράγματα στο μυαλό. Το ένα είναι ο Τσάρλι Μπράουν και ο αιώνιος αγώνας του να καταφέρει να πετάξει έναν χαρταετό χωρίς να τον τσακίσει πάνω σε ένα δέντρο (το χαρταετοφάγο δέντρο, σύμφωνα με τη θεωρία που ανέπτυξε αργότερα). Το άλλο είναι αυτό το υπέροχο, ανεμοδαρμένο τραγούδι του Σάιμον Ντουπρί και των Big Sound, το Kites. Τίποτα καλύτερο από λίγη ψυχεδέλεια, για να συνέλθεις μετά από ένα μεσημέρι με κρασί και θαλασσινά...

9 σχόλια:

Homo Ludens είπε...

Μου αρέσεις, γιατί είσαι μερακλής!

Αθήναιος είπε...

Μερακλής σε βαθμό που του συγχωρείς την αντικαπνιστική υστερία! Και του χρόνου να είστε καλά. Εκεί που ήμουν εγώ, γύριζαν ταινία του Αλμοντοβάρ. :-)

Homo Ludens είπε...

Εγώ, πάλι, σε έναν κήπο στην Κηφισιά, που θύμιζε αγγλική εξοχή, με τα Μόργκαν και τα Κάτερχαμ παρκαρισμένα απ' έξω, ντυμένος στα λευκά και παίζοντας τένις στο γκαζόν, με ένα ποτήρι σαμπάνια στο ένα χέρι κι ένα τόμο του Μπάιρον στο άλλο και με τους Divine Comedy να γεμίζουν με μουσικές τον αέρα. (ΟΚ, δεν ήταν ακριβώς έτσι, αλλά αυτό ήταν το mood...)

Homo Ludens είπε...

Λατρεύω τον αθεράπευτο σνομπισμό των Βορείων Προαστείων... :-)

Αθήναιος είπε...

Κι προσθέσει κανείς-με τη φαντασία του, έστω- στο "κάδρο" τα τεκνά τους φίλους σου, τότε μιλάμε για μια υπερπαραγωγή!

Homo Ludens είπε...

Μόνο που στο κάδρο μου δεν είναι όπως ήταν στο πάρτυ οι φίλοι μου. Εδώ πια έρχονται συν γυναιξί και τέκνοις... Πώς μεγαλώσαμε έτσι;

Αθήναιος είπε...

Δεν έχουμε μεγαλώσει αρκετά. Απόδειξη ότι δεν έχουμε παιδιά κι εσύ σήμερα δεν γράφεις ένα ποστ σαν κι αυτό του φίλου μου του Μπαμπάκη που όπως έχω πει και στον ίδιο, τα ποστ του μου προκαλούν ανατριχίλα...

Nikos Fotakis είπε...

Καλά όλα αυτά, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ το άκουσε κανείς;

Nikos Fotakis είπε...

Για την ιστορία, δεν έχω χειρότερο από τους τριαντάρηδες που αρνούνται να μεγαλώσουν και νομίζουν ότι είναι ακόμη δεκαεξάρηδες... θεωρώ ότι είναι μια μάστιγα της κοινωνίας. Ευχαριστώ.