Τις περασμένες δύο εβδομάδες, ανέβασα μόνο μισό Django Weekend, κρυμμένο στο εορταστικό - και καλά - post, κι ένιωθα τύψεις. Ο δε Homo Ludens με έκραξε: αφού γράφεις ότι θεωρείς τα Django Weekends την πεμπτουσία του blogging, γιατί δεν ανεβάζεις; Είχα τόσο πολύ τρέξιμο - από παρασκευή μέχρι κυριακή που δεν προλάβαινα - και είμαι τόσο ψυχαναγκαστικός που δεν μπορώ να ανεβάσω Django Weekend αν δεν είναι, ξέρεις, weekend. Ήξερα ότι αυτό δεν έπρεπε να τριτώσει.
Χθες το βράδυ, έφυγα από το γραφείο στις 10 - φαντάσου να είχα κάνει μια στάλα δουλειά, αντί να κοιτάζω με βλέμμα κενό την οθόνη μου. Γύρισα σπίτι πτώμα, έχοντας στο νου μου ότι σήμερα με περίμενε μια μέρα με πολλή δουλειά και μια απογευματινή υποχρέωση που θα με κρατούσε μακριά από το blogger μέχρι αργά το βράδυ. Κατά τη 1, άνοιξα το laptop, αποφασισμένος να αγνοήσω τη νύστα και την κούραση - έπρεπε οπωσδήποτε να ανεβάσω Django Weekend.
Ευτυχώς που δεν το έκανα, τελικά. Γιατί χθες έβρεχε όλη μέρα, η υγρασία μου είχε σπάσει τα νεύρα, και θα ανέβαζα κάτι αργό, μελαγχολικό και ρετρό. Ενώ σήμερα ήταν χαρά θεού. Μπήκα στο αυτοκίνητο και ένιωθα τον ήλιο να μου καίει το πρόσωπο. Τέλειωσα τις δουλειές μου σε μιάμιση ώρα (όχι ακριβώς - τόσο ήταν η διαδρομή με το αυτοκίνητο Χαλάνδρι - Κολωνάκι - Καλλιθέα - Χαλάνδρι). Στις 2.30 η μέρα ήταν ακόμα δική μου: πήγα στο comicworld και ξόδεψα τα λεφτά μου σε τρία υπέροχα άλμπουμ - το Whiteout, που θα γίνει ταινία με την (αξιολάτρευτη) Κέιτ Μπέκινσεϊλ, το Blankets, που ήθελα να το αγοράσω μεταφρασμένο στα ελληνικά για να στηρίξω με τα λιγοστά χρήματά μου τις εκδόσεις ΚΨΜ, που κάνουν την τρέλα να μεταφράσουν ένα τέτοιο graphic novel (και ντρέπομαι που τελικά προτίμησα την πρωτότυπη έκδοση) και ένα άλμπουμ με βινιέτες του θεού Will Eisner με θέμα τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Περπατούσα στους δρόμους του Χαλανδρίου με τα ακουστικά στ' αυτιά μου και βρέθηκα να βαδίζω στο ρυθμό του Topsy, όπως το έπαιζε ο Django Reinhardt, την εποχή που πειραματιζόταν με την ηλεκτρική κιθάρα, περνώντας από τη hot jazz στο be-bop. Γύρισα σπίτι με ένα τεράστιο χαμόγελο (στο μεταξύ η Σοφία είχε ακυρώσει και την απογευματινή υποχρέωση). Ξάπλωσα στον καναπέ και ρούφηξα το Whiteout - τώρα περιμένω να δω αν και η ταινία θα είναι εξίσου απολαυστική - μάλλον όχι...
(Το σκίτσο είναι το περίφημο πορτρέτο Django: fils de l' air, που σχεδίασε ο Κοκτώ το 1937. Αναφέρεται προφανώς στην προηγούμενη φάση του Τζάνγκο, αλλά δεν πειράζει - η διάθεσή μου έπρεπε να εικονογραφηθεί με κάτι τέτοιας - αν όχι μεγαλύτερης - αξίας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου