25 Φεβ 2009

Αναμνήσεις από τα '50s


Η δεκαετία του '50 δεν ήταν καλή εποχή για τις μεγάλες ορχήστρες. Από τη μια η μεταπολεμική οικονομία δημιούργησε ένα διαφορετικού είδους lifestyle που δεν ταίριαζε με τις μεγάλες αίθουσες χορού και το swing, με αποτέλεσμα το κόστος της διατήρησης μιας τέτοιας ορχήστρας να είναι ασύμφορο. Από την άλλη και η ίδια η τζαζ είχε μεταλλαχθεί. Η σαρωτική παρουσία του Θελόνιους Μονκ, που άλλαξε οριστικά τον τρόπο που οι άνθρωποι ακούν μουσική - με τον τρόπο που ο Πάμπλο Πικάσο άλλαξε οριστικά τον τρόπο που βλέπουμε, γενικώς - προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Η τζαζ, όπως γεννιόταν και πέθαινε κάθε βράδυ στα κλαμπ της 52ης οδού δεν ήταν πια μια μουσική χορού, αλλά μια εντελώς αυτόνομη μορφή τέχνης, που έθετε νέους κανόνες. Και η νεολαία ανυπομονούσε για το ροκ εν ρολ που την περίμενε στη γωνία.
Αντιμέτωποι με αυτήν την πραγματικότητα, όλοι οι μεγάλοι bandleaders διέλυσαν ηττημένοι τις ορχήστρες τους. Όλοι, πλην του Ντιουκ Έλινγκτον, ο οποίος, αν και ήταν πάντοτε διασκεδαστής από πεποίθηση, ήξερε ότι υπήρχαν στη μουσική του και άλλα στοιχεία τα οποία περίμεναν το πλήρωμα του χρόνου για να εμφανιστούν. Άλλωστε, όπως ένας πιανίστας δεν εγκαταλείπει το πιάνο επειδή κάποιος του λέει ότι δεν είναι της μόδας, έτσι και ο Έλλινγκτον δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει τη μόδα να του υπαγορεύσει τι θα κάνει με το δικό του μουσικό όργανο. Και το όργανό του ήταν ολόκληρη η ορχήστρα. Για να αντιμετωπίσει την πρόκληση - και την αποχώρηση ορισμένων μουσικών που προτίμησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους σε μικρότερα σχήματα - ανακάτεψε την τράπουλα και κάλεσε εκπροσώπους του νέου ήχου, όπως ο τρομπετίστας Κλαρκ Τέρι. Αλλά η σημαντικότερη προσθήκη στην μπάντα ήταν ο Λούι Μπέλσον στα τύμπανα, ένας νευρώδης και ορμητικός μουσικός που τροφοδοτούσε με κάρβουνο αυτήν την ασταμάτητη ατμομηχανή του σουίνγκ. Ήδη από την πρώτη του ηχογράφηση με την μπάντα, μια δική του σύνθεση με τίτλο Skin Deep, αυτό ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί έμαθα, με καθυστέρηση, ότι ο Λούι Μπέλσον αποχαιρέτησε το μάταιο τούτο κόσμο πριν από έντεκα ολόκληρες μέρες, στις 14 Φεβρουαρίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: