Η εντελώς λοβοτομημένη μου περσόνα συνεχίζει, 11 μέρες μέσα στο νέο χρόνο πια, να παίζει Pro Cycling Manager και Europa Universalis III στο PC, επιστρέφοντας 17 χρόνια πίσω στις προτεραιότητές της, αδυνατώντας να αρθρώσει έστω και μια λέξη για τη νέα Ελλάδα που ματώνει (μέση) και ματώνει (ενεργητική φωνή). Aρνούμαι να ξεσπάσω έστω χρησιμοποιώντας τα παραδοσιακά μου όπλα (ξενύκτια, ποτά, γκόμενες). Ακόμη και στο σινεμά βρέθηκα μόνο για την "Αυστραλία" -κι αυτό λόγω μιας άσχετης με την ταινία ή την έβδομη τέχνη ιστορίας που θα είχε πλάκα να διηγηθώ, αλλά και πάλι... Έχω μαζευτεί μέσα στο καβούκι μου, φοράω όλη μέρα φόρμες και t-shirt και τα μάτια μου είναι κατακόκκινα από την αϋπνία και την πολύωρη χρήση του υπολογιστή.
Όταν έχεις περάσει τη μισή σου ζωή γράφοντας, την ώρα που το να γράψεις όσα έχεις μέσα στο κεφάλι σου για αυτά τα τεράστια πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου μοιάζει με το σημανικότερο κείμενο που θα σκάρωνες ποτέ, τότε όλες αυτές οι λέξεις που έχεις χρησιμοποιήσει τόσο καιρό είναι αφάνταστα φτωχές. Και δεν γράφεις τίποτε. Παίρνεις την Καστίγη και γαμάς την Παναγία των Αραγονέζων, των Πορτογάλων, των Μαροκινών και όποιου άλλου μαλάκα βρεθεί στο οπτικό πεδίο του κυαλιού σου. Ακούω τώρα το "The Crying Light", αυτό το ολοκαίνουργιο αριστούργημα του Anthony (and the Johnsons), και συνειδητοποιώ ότι πια χρειάζεται κάτι τόσο βαρύ και καταθλιπτικό για να ξεκουνήσω και να πετάξω πέντε λέξεις παραπάνω. Αλλά μέχρι εδώ. Για τον Anthony θα τα πω αργότερα. Όσο για το "Πνεύμα" που ήλθε μέσα στις γιορτές, τα γράφει πάρα πολύ ωραία ο Χρήστος Μήτσης του "Αθηνοράματος" εδώ. Κοινώς, κάτι μου λέει ότι δεν θα το γράψω τελικά ποτέ αυτό το γαμήδι περί εξέγερσης και θα περιορισθώ στα της ποπ κουλτούρας που μου βγαίνουν (σχετικά πια) πιο εύκολα. Άντε να βάζω κι ένα twist κατάθλιψης μέσα.
Και με αυτό το post με καλωσορίζω στο blog για το 2009...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου