Τέσσερα αστεράκια. Ίσως γιατί την περίμενα για πέντε, με όσα είχα διαβάσει, και πήγα ήδη απογειωμένος. Τα πέντε, βέβαια, τα κρατάει η Νάταλι Πόρτμαν όλα για πάρτη της. Οντίλ ή Οντέτ, με αγχωμένα παιδικά ή με κόκκινα διαβολεμένα μάτια, αποπλανημένη έφηβη ή παθιασμένη λεσβία, αγαπημένη κόρη ή ορκισμένη ανταγωνίστρια, λευκός, μαύρος, διάφανος κύκνος, ό,τι κι αν είναι, είναι από άλλο σύμπαν, έξω από τον δικό μας γαλαξία. Ξαναφέρνω το "Black Swan" του Αρονόφσκι στο μυαλό μου και δεν μού βγάζει το ίδιο πάθος να γράψω, όπως μού είχε καταφέρει ο "Παλαιστής". Και μπορεί να τον αδικώ τελικά με τα αστεράκια, γάμα τα βασικά τα αστεράκια και τους ηλίθιους αυτούς ψυχαναγκασμούς, είναι κάτι άλλο που με κρατάει. Είναι που αυτό το σεμεδάκι που πλέκει ο Αρονόφσκι, με άψογο τρόπο, βελονιά βελονιά, και που στο τέλος σού αποκαλύπτει ότι δεν οδηγεί σε μια patterned δαντέλα, αλλά σε ένα εφιαλτικό, ακανόνιστο σχέδιο, δεν είναι κάτι που δεν έχω βιώσει. Μάτωσα κάποτε για μια καριέρα που ήθελε αφοσίωση και -ενίοτε- υστερία. Ανάρρωσα πια, είμαι αλλού. Με τον "Παλαιστή" ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, γιατί χτυπούσε στις χορδές τις ευαίσθητες: στην αβεβαιότητα για το αύριο. Στην κατάντια του να τελειώσεις μόνος. Μια αβεβαιότητα που ξέρεις ότι είναι πιθανή, ένα σενάριο που μπορεί να ζήσει ο καθένας. Ενώ η κατάκτηση του ονείρου, ο αγώνας για να φτάσεις εκεί είναι και θέμα απόφασης: αν δεν θες, ή δεν νιώθεις φτιαγμένος για τέτοια, απλά δεν τα επιχειρείς.
Αλλά και πάλι... Και μόνο για την σκηνή της μεταμόρφωσης της Νίνας σε Μαύρο Κύκνο, και μόνο για το χορό της κάμερας, σαν άλλη μία πρίμα μπαλαρίνα στη σκιά της πραγματικής, και μόνο για το πώς σου κάνει ένεση τον Τσαϊκόφσκι με τόσο ύπουλο τρόπο, το "Βlack Swan" είναι η ταινία της χρονιάς.
Μάλλον, ξέχνα τα όλα τα παραπάνω εκτός από τη σκηνή της μεταμόρφωσης, της υπέρβασης σε Μαύρο Κύκνο. Κράτα μόνο αυτό. Πήγαινε να δεις την ταινία μόνο για το transcedence. Σού εύχομαι να το ζήσεις κι εσύ τόσο ανατριχιαστικά όσο το έζησα εγώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου