Arctic Monkeys - AM

Arctic Monkeys
AM
(Σεπτέμβριος 2013)

Το φαινόμενο Arctic Monkeys το αντιμετώπιζα πάντοτε με επιφυλακτικότητα. Έχω μπόλικη κατανόηση για την ανάγκη της επόμενης από τη δική μου γενιάς να αποθεώνει τους δικούς της σοφιστικέ One Direction, αλλά δυσκολευόμουν τόσα χρόνια να αναγνωρίσω καλλιτεχνικά μεγαλεία και άλλα τέτοια. Οι Arctic Monkeys για μένα ήταν πωρωμένοι πιτσιρικάδες, ιδανικοί για να συγκινούν άλλους πωρωμένους πιτσιρικάδες –αλλά μέχρι εκεί.

Το 2008, βέβαια, η θεωρία μου αυτή κάπως συγκλονίστηκε. Το άλμπουμ των Last Shadow Puppets, του side project του frontman των Arctic Monkeys, Alex Turner, ήταν απλά απίστευτο. Ένα χρόνο αργότερα, όμως, οι ίδιοι οι Monkeys κυκλοφόρησαν το “Humbug”. Aν το ντεμπούτο τους, το “Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not” και το “Favourite Worst Nightmare” τα έβρισκα χαοτικά, το “Humbug” το βρήκα αφόρητα πληκτικό. Κάτι που είναι 10 φορές χειρότερο.

Τι στο διάολο συνέβαινε με τους Arctic Monkeys; Το 2011 τα πράγματα μπερδεύτηκαν ακόμη περισσότερο. Ο Alex Turner έβγαλε μόνος του το φανταστικό soundtrack του “Submarine” και με τη μπάντα του το αδιάφορο (αν και εμφανώς πιο επεξεργασμένο και έξυπνο από τα τρία του παρελθόντος τους, “Suck It And See”). Η νέα μου θεωρία ήταν ότι το παιδί έχει ταλέντο, αλλά η πολλή δημοκρατία στο συγκρότημά του τού κάνει κακό.

Δεν ξέρω αν το “AM” γράφτηκε και ηχογραφήθηκε υπό πιο δικτατορικές συνθήκες, αλλά για μένα είναι το καλύτερο από τα πέντε άλμπουμ που έχουν βγάλει οι Arctic Monkeys ως τώρα. Με παραγωγή καλογυαλισμένη, μακριά από το θορυβώδες ξεκίνημά τους, με ιδέες που βγάζουν στη φόρα ξανά τις επιρροές του Turner (όπως τόσο μαγικά είχε κάνει στο “The Age Of The Understatement” με τους Last Shadow Puppets) και με ατμόσφαιρα που πολλές φορές μοιάζει μ’ αυτή του “Submarine”.

Τι έχει αλλάξει στους Arctic Monkeys και μού αρέσουν τώρα πια; Τρία πράγματα: Πλέον έχουν πραγματική αυτοπεποίθηση και δεν την κρύβουν πίσω από εφηβικές μαγκιές και προσποιητό κωλοπαιδισμό. Πλέον είναι περισσότερο σέξι και κομψοί, παρά επιτηδευμένα ατημέλητοι. Πλέον οι στίχοι του Turner και οι δικές του ιδέες γενικότερα βρίσκονται σε πρώτο πλάνο σε σχέση με την εξέλιξη των υπόλοιπων στοιχείων της μπάντας. Και το παιδί αυτό (όχι και τόσο παιδί πια -έφτασε αισίως τα 27), έχει όντως τεράστιο ταλέντο.

Μου αρέσει να παρακολουθώ την εξέλιξη καλλιτεχνών. Προτιμώ να παρακολουθώ κάποιον να γίνεται καλύτερος όσο μεγαλώνει, παρά να αποδεικνύεται μετεωρίτης που έλαμψε νωρίς και έσβησε μετά. Οι Arctic Monkeys από «φαινόμενο» έγιναν πια μια καλή rock μπάντα. Μπορεί ο ντόρος γύρω τους να είναι μικρότερος τώρα, αλλά αυτό είναι καλό. Μας επιτρέπει να τους απολαύσουμε περισσότερο.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)