Το σωτήριο έτος 1968, όταν συνέβαιναν πολλά και θαυμαστά πράγματα, ο David Crosby, o Stephen Stills και ο Graham Nash ήταν όλοι τους μέλη σημαντικών συγκροτημάτων. Eίχαν ήδη χαράξει μια αξιοπρόσεκτη καριέρα και είχαν μπόλικη δόξα να μαζέψουν ακόμη, αλλά και από τους τρεις τους έλειπε κάτι.
Ειδικά από τον Stephen Stills, κιθαρίστα και τραγουδιστή των Buffalo Springfield έλειπαν πολλά. Μπορεί η μπάντα του να είχε γράψει μερικά από τα εμβληματικότερα κομμάτια των ταραγμένων ‘60s, αλλά γενικά το συγκρότημα δεν διένυε και την καλύτερή του περίοδο όσον αφορά στις διαπροσωπικές σχέσεις των μελών του. Ειδικά αυτές των δύο ιδρυτών του, Stephen Stills και Neil Young, ήταν ιδιαίτερα τεταμένες. Ο πρώτος αποβλήθηκε από το σύστημα των Buffalo Springfield λίγο πριν το καλοκαίρι.
Η σχέση του με την Judy Collins έπαιζε σίγουρα ρόλο. Τρελά ερωτευμένος μαζί της, έδειχνε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον να την πλαισιώσει ως κιθαρίστας στο δικό της “Who Knows Where The Time Goes” εκείνης της χρονιάς, παρά να εργαστεί σε νέο υλικό για τη δική του μπάντα. Μόνο που η γαλανομάτα ιέρεια της folk δεν αισθανόταν το ίδιο για τον Stills. Τα πράγματα περιεπλάκησαν ακόμη περισσότερο όταν η Collins, που ανέβαινε και στο σανίδι ενίοτε, γνώρισε τον Stacey Keach, με τον οποίον συμπρωταγωνιστούσε στην παράσταση “Peer Gynt” που ανέβασαν στο πλαίσιο του New York Shakespeare Festival εκείνο το καλοκαίρι. Τον ερωτεύθηκε ακαριαία. Και, ως γνωστόν, ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται…
O Stills ξαφνικά ένιωσε τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Όλα έδειχναν ότι ο Σεπτέμβριος θα τον έβρισκε χωρίς δουλειά και χωρίς γκόμενα (όπερ και συνέβη). Σε μια τελευταία, απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει κοντά του την Judy Collins, κάθισε και σκάρωσε την σουίτα που μιλά για τα μπλε της μάτια. Το “Suite: Judy Blue Eyes” αποτελείται στην ουσία από τέσσερα μικρά τραγούδια που εκφράζουν ακριβώς την κατάσταση και την ψυχολογία του Stills εκείνη την περίοδο. Με στίχους όπως «Πρέπει να το φωνάξω ότι νιώθω μοναξιά» και «Μην αφήνουμε το παρελθόν να μας θυμίζει αυτό που δεν είμαστε πια» πίστευε ότι θα καταφέρει να λυγίσει την Judy Collins και να την κρατήσει κοντά του. Το πιο βασικό του όμως πρόβλημα ήταν ότι όλα έδειχναν ότι δεν θα είχε μπάντα για να ηχογραφήσει το κομμάτι και να της το αφιερώσει.
Ο David Crosby, κιθαρίστας των θρυλικών The Byrds, τα είχε σπάσει με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ προς τα τέλη του 1967 και ζούσε μια μποέμικη ζωή σε αυτό που έμοιαζε με ανεργία (ο Gram Parsons έδειχνε ότι είχε ήδη πάρει τη θέση του στη μπάντα). Το περίφημο εκείνο καλοκαίρι του 1968 βρέθηκε τυχαία με τον Stills στη Φλόριντα και σύντομα καβάλησαν το ιστιοπλοϊκό του κι άρχισαν να περνάνε το χρόνο τους τζαμάροντας με τις κιθάρες τους. Η χημεία ήταν άμεση.
Ο Graham Nash ήταν Βρετανός. Μέλος των The Hollies, μιας από τις σημαντικότερες μπάντες του “British Invasion”, γνωριζόταν ήδη από το 1966 με τον Crosby, και όταν το 1968 οι Hollies περιόδευαν στην Καλιφόρνια, συναντήθηκε ξανά μαζί του και συζήτησαν το ενδεχόμενο συνεργασίας. Λίγο αργότερα, οι τρεις τους πια, συναντήθηκαν σε ένα πάρτυ στο σπίτι της Cass Elliot των The Mamas & the Papas και βρέθηκαν να τζαμάρουν παρέα. Ο Nash ενθουσιάστηκε και –νιώθοντας πια ότι η καριέρα του με τους Hollies είχε τελματώσει- πρότεινε στους άλλους δύο να σχηματίσουν μια μπάντα.
Το ντεμπούτο τους πήρε το όνομα του γκρουπ τους, που με τη σειρά τους πήρε τα… επώνυμά τους: Crosby, Stills & Nash. Κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1969 και περιείχε –μεταξύ άλλων- και τρία κομμάτια που είχαν γραφτεί το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν οι τρεις τους δεν ήξεραν ακόμη πού θα τους οδηγούσε η μοίρα. Το “Wooden Ships”, που το είχαν συνθέσει οι Crosby και Stills τις ημέρες της «ιστιοπλοϊκής» τους παρέας. Το “You Don’t Have To Cry”, που ήταν άλλη μια από τις μαραζωμένες δημιουργίες του Stills όταν έχανε την Collins. Και το περίφημο “Suite: Judy Blue Eyes”.
Η Judy Collins, βέβαια, βρισκόταν ήδη αρκετά μακριά. Ο Stills την είχε χάσει πριν καν έρθει το φθινόπωρο του ‘68. Την αντικατέστησε όμως με ένα έρωτα μεγαλύτερο. Οι Crosby, Stills & Nash (αργότερα Crosby, Stills, Nash & Young, αφού ο Neil Young προστέθηκε στο σχήμα ως κιμπορντίστας, ξαναβρίσκοντάς τα με τον Stephen Stills το 1969 και γράφοντας ιστορία ως κουαρτέτο πια στο φεστιβάλ του Woodstock) άντεξαν μαζί δισκογραφικά μέχρι το 1999, ως το πιο διάσημο και μακρόβιο supergroup στην ιστορία της folk.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου