Dagger Beach
(Ιούνιος 2013)
Από το 2000, όταν με το “Mass Suicide Occult Figurines”, ο John Vanderslice έδινε την εκκίνηση σ’ αυτό το υπέροχο νέο πράγμα που ονομάσαμε indie rock στην πορεία, ο μουσικός από τη Φλόριντα είναι πιστός, κάθε δυο χρόνια ή και συχνότερα, στο ραντεβού του. Το “Dagger Beach” είναι το 9ο άλμπουμ, το τελευταίο μιας σειράς που ποτέ δεν έχει απογοητεύσει, αλλά αντιθέτως έχει κατά καιρούς παραθέσει πραγματικά αριστουργήματα όπως το “Cellar Door” του 2004 και το “Emerald City” του 2007. Αν δεν γνωρίζεις τον John Vanderslice, οφείλεις να ξεκινήσεις από εκεί, πριν πιάσεις το “Dagger Beach”.
Γιατί η τελευταία του κυκλοφορία είναι η πιο πολύπλοκη, η πιο δυσπρόσιτη της υπέροχης αυτής καριέρας. Όχι, δηλαδή, υλικό για συστάσεις. Αλλά, 13 χρόνια μετά το ντεμπούτο του, ο Vanderslice είχε κάθε δικαίωμα να κάνει αυτό που ο Sufjan Stevens κάνει από την πρώτη στιγμή: Να το παίξει εκκεντρικός και να αφήσει εσένα να ψάξεις τον τρόπο να βρεις πώς να τον κατακτήσεις. Στο “Dagger Beach” ακούγεται όντως σαν ένας Sufjan σε slow motion. Βασίζεται σε μια πληθώρα αναφορών και σε πάρα πολλές προσωπικές καταγραφές, που μετατρέπονται σε αφηγηματικά κομμάτια που η ιδιαίτερη φωνή του τους δίνει ακόμη πιο προσωπικό, σχεδόν ιδιωτικό τόνο.
Αλλά ο κόσμος του δεν είναι απαγορευμένος. Μπορεί από το “Dagger Beach” να λείπει η δομή που χαρακτήριζε όλες του τις δουλειές ως τώρα και οι πειραματισμοί να είναι άπειροι, αλλά ο Vanderslice σε προκαλεί να το δεις όλο αυτό σαν ένα παιχνίδι. Αν τού χαρίσεις λίγο παραπάνω χρόνο, θα ανακαλύψεις ότι τελικά έχει κι αυτό τους κανόνες του. Αν τους μάθεις και μπεις στην διαδικασία να παίξεις, δύσκολα θα ξεκολλήσεις. Ακόμη και τη νύχτα, τα τέσσερα (στα πέντε) αστεράκια του, θα σε φωτίζουν για να συνεχίζεις χωρίς σταματημό.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου