Evil Friends
(Ιούνιος 2013)
Η παρουσία του Danger Mouse στο “Evil Friends” ξεχωρίζει από τις εισαγωγικές κιόλας νότες του “Plastic Soldiers”, του πρώτου κομματιού από το νέο άλμπουμ των Portugal. The Man. Εκείνο το απίστευτο πράγμα που ακούσαμε στο “Dark Night Of The Soul” πριν από 3 χρόνια (και που γέμισε ένα ολόκληρο καλοκαίρι μου σ’ ένα νησί, πήγαιν’ έλα από τη χώρα ως εκεί που έκανα windsurf), από τον Danger Mouse και τον Sparklehorse, επαναλαμβάνεται εδώ με τρόπο όμως που δεν παραβιάζει την ιδιαιτερότητα των Portugal. The Man.
Κοινώς, μια υπέροχη μπάντα συναντιέται με έναν υπέροχο παραγωγό για να ξαναπαίξει με ένα υπέροχα δοκιμασμένο πείραμα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι το πιο mainstream και προσιτό πράγμα που έχουν βγάλει ποτέ οι Portugal. The Man στα 7 χρόνια της καριέρας τους (δεν τους έλεγες και απρόσιτους πάντως). Τα ηλεκτρονικά στοιχεία του Danger Mouse δένουν μαγικά με τις λουπαριστές, μακρόσυρτες α λα Black Keys κιθάρες της μπάντας, δίνοντας στον τελικό ήχο μια δυναμική που έλειπε από τις προηγούμενες 7 κυκλοφορίες των Portugal. The Man.
Κάποιοι, βέβαια, θα γκρινιάξουν ότι το όλο πράγμα «παραέχει» παραγωγή. Ότι παραείναι γυαλισμένο. Όποιοι είχαν εκστασιαστεί με την ωμή δύναμη του “Waiter: You Vultures!” ή του “Church Mouth”, θα ανακαλύψουν ότι η αίσθηση έχει πια απομακρυνθεί πολύ από εκείνα τα επίπεδα. Όσοι πάλι είναι όψιμοι θιασώτες των Portugal. The Man (και οφείλω να ομολογήσω ότι εγώ είμαι τέτοιος) κι έχουν πιάσει να ξεκοκαλίσουν την δισκογραφία τους από την αρχή, χωρίς να την συνδέουν με θύμησες και συναισθήματα του παρελθόντος, θα δουν το “Evil Friends” ως την απόλυτα λογική συνέχεια μας σπουδαίας καριέρας. Το “Hip Hop Kids” επίσης, είναι το τραγούδι της χρονιάς για μένα ως τώρα –και θα είναι ένα hidden gem για να το αναφέρω όταν η μπάντα αναγνωριστεί όσο της αξίζει, αφού φαίνεται ότι οι Porugal. The Man δεν δείχνουν την διάθεση να το διαχειριστούν ως single ή κάτι τέτοιο.
Κάπου ανάμεσα στους Black Keys και στους Black Kids (πού χάθηκαν, αλήθεια, τα παιδιά αυτά;) βρίσκεται κάτι που το μαύρο δεν πρέπει να το έχει δει ποτέ. Κάτι πολύχρωμο και ανεβαστικό, κάτι που θυμίζει ώρες-ώρες Phoenix και ώρες-ώρες Of Montreal. Είναι indie όσο και pop και αυτό το οφείλει στο παμμέγιστο Danger Mouse, που αμφιβάλλω αν ποτέ βγάλει δουλειά που να τη στολίζουν λιγότερα από τέσσερα στα πέντε αστεράκια.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου